Het is over na 18 jaar, en nu?
Gisteravond is het hoge woord gevallen, we gaan na 18 jaar uit elkaar. Mijn leven is al langer met, dan zonder hem.
Hiervoor is natuurlijk al heel veel gebeurd en gepraat maar stiekem heb ik altijd gedacht dat het wel goed zou komen. Dat we voor elkaar zouden kiezen en "nog lang en gelukkig" zouden leven. Dat wij één van die stellen zouden zijn die sterker uit een crisis zouden komen....
Maar niet dus, er is te veel gebeurd, te veel niet uitgesproken in al die jaren wat is gaan wringen en er uiteindelijk voor gezorgd heeft dat er niets meer te redden valt.
Ik wilde therapie, man wilde niet meer. Hij wil niet weer in hetzelfde patroon vallen en uiteindelijk alsnog uit elkaar gaan.
Ik heb de hele avond en nacht gehuild en ben me nu aan het opladen om naar mijn werk te gaan. Zit nog in mijn proeftijd dus ziekmelden is geen optie. Daarnaast ben ik bang dat ik als ik thuis blijf toch alleen maar ga lopen janken en dat kan natuurlijk niet met de kinderen in de buurt (ze zijn 11 en 8)
Uiteindelijk raap ik mezelf wel weer bij elkaar en ga door, maar nu wil ik vooral even heel zielig zijn.
Daarnaast lees ik graag tips van jullie om hiermee te dealen. Hij heeft aangeboden naar zijn ouders te vertrekken, ik mag het zeggen. Maar ik weet gewoon even niet wat ik allemaal wil.
Dank je wel voor het lezen.
Vaak een utopie
Iets samen ondernemen bijv. therapie zodat je kan zeggen; we hebben er alles aan gedaan, iets gezamenlijk afsluiten. Dat zal het mooiste zijn en je eigen herstel na de scheiding zeker ten goede komen. Helaas is dat voor velen een utopie en een hard gelag. Jij wil meer tijd en ik hoop ook dat je die krijgt maar ik denk echt dat je partner zijn keuze al heeft gemaakt. Je hoeft (nu) niet sterk te zijn en je mag van je voetstuk vallen. Het is niet niks. Praten jullie nog wel? en is de sfeer in huis nog redelijk tot o.k te noemen? Ik hoop ook dat je je eigen hart kan luchten bij mensen om je heen. Geloof me, scheiden is topsport. Sterkte!
Weg
Van het weekend hebben we gepraat en heb ik gehuild, ben boos geworden en hebben we elkaar doodgezwegen. Ging niet zo lekker dus. De kinderen waren een weekendje uit logeren dus had ik even alle ruimte om mezelf te laten gaan, met als resultaat dat hij boos naar zijn ouders vertrokken is toen de kinderen weer thuis waren en op bed lagen.
De sfeer in huis was hiervoor nog prima maar nu dus niet meer. Hij begrijpt gewoon niet dat ik verdrietig ben en moet maar inzien dat dit het beste is. Tijd heb ik dus niet gekregen, het gaat nu alleen maar sneller ben ik bang.
Maar hoe wanhopig ik van het weekend was, hoe rustig ik me voelde toen hij gisteren vertrok. Zo gek hoe je je opeens heel anders kan voelen.
Wat naar...
Wat naar voor je Kraan. Het proces naar een scheiding toe en de scheiding zelf is ook een rollercoaster. Een achtbaan van emoties. Zeker als jullie niet op dezelfde golflengte zitten. De woorden begrip en respect lijken dan snel te vervagen. Als ik het zo lees denk ik dat het toch verstandig is om snel tot actie over te gaan omdat in deze fase veel kapot kan gaan. Onder 1 dak leven geeft nu veel stress en zeker met kindjes in huis is dat niet goed. Misschien kan je partner voorlopig iets anders zoeken. Ik heb ook nog 2 maanden met mijn ex in 1 huis gewoond. Een verschrikkelijke tijd. Heel veel stress, ruzie en ik viel kilo's af. Ik begreep niets van zijn handelen. Scheiden? o.k maar waarom doe je zo. Mijn boemeltreintje kon zijn sneltrein in niets bijhouden....Ik heb uiteindelijk geeist dat hij een ander onderkomen ging zoeken want ik ging eraan kapot en voor ons kind was het ook afschuwelijk. Mijn zoon is zelfs 3x een week bij mijn ouders geweest om maar niet in die nare sfeer te zijn. Mijn ex is gegaan maar was woest. In de aanloop naar onze scheiding is dus al veel misgegaan en dat is er niet beter op geworden helaas. Zo jammer want wij hebben wel samen ook een zoon. Wens je veel kracht en wijsheid toe.
Engel
Hier precies hetzelfde, vorige week ging het nog goed en in het weekend ontplofte de bom. Ik kan hem ook niet bijhouden en heb met man en macht "gevochten" om hem op een andere mening te krijgen. Helaas heeft dat meer kwaad dan goed gedaan. Vanaf morgen is hij op cursus voor de rest van de week en hij ging kijken of hij vanavond daar al in de buurt kan slapen.
Het geeft gewoon zoveel spanning als we samen in 1 huis zitten. Alles lijkt nog hetzelfde terwijl alles anders is. Ik ga er echt aan kapot. Het stomme is ook, dat als hij weg is ik alles goed kan overzien en mij er een soort van bij neer kan leggen, maar zodra ik hem zie schreeuwt mijn hele lijf dat hij moet blijven. Word er gek van! Afstand zal me goed doen. Hij wilde niet naar zijn ouders maar denk dat hij maar gewoon pech heeft. Ga nog liever nu co-ouderen met de kinderen in ons huis en wij om en om thuis en bij onze ouders dan dat we nog gezinnetje spelen in huis. Wil niet dat alles kapot gaat, we moeten nog zo lang goed met elkaar omgaan voor de kinderen.....
Vandaag had ik me voorgenomen om wat dingen weer op te pakken zoals werk en huishouden, maar kan me er nog weinig toe zetten. Morgen heb ik afgesproken met een kennis, zij is ook net gescheiden en hoewel daar het initiatief bij haar lag hoop ik toch wat te kunnen "leren" van haar, met name over het gedeelte -hoe vertel ik het de kinderen en hoe reageren ze-.
Vreemde
Je wordt idd snel vreemde voor elkaar en dat doet pijn. Heel veel pijn. Mijn ex kwam ieder weekend zijn was nog doen en later helpen klussen voor de verkoop van het huis. Ik ging op die momenten kapot van binnen. Ik zag een vreemde man maar het voelde ook nog zo vertrouwd. En hoe boos ik ook op hem was, ik hield nog zoveel van hem. Een afschuwelijk gevecht. Ik voel met je mee...
Inderdaad een vreemde
....in de huid van iemand waar je nog zoveel van houd.
Kon ik maar een kijkje in de toekomst nemen, weten waar ik aan toe ben en hoe lang het gaat duren voor ik me weer beter voel.
Hoe lang geleden is het voor jou engel? En hoe gaat het nu met jou ( en tussen jullie?)
Mijn verhaal
Nu bijna 4 jaar geleden. Vrij snel gescheiden maar wat ik al schreef is het nog steeds niet zoals ik het graag zou willen zien. Dat komt inmiddels ook gedeeltelijk door mijzelf. Mijn ex heeft er vanaf dag 1 op alle gebieden een rommel van gemaakt (zacht uitgedrukt). Toch wist ik mezelf redelijk snel te herpakken (ong een jaar) Te denken; het is zo en nu door. Er bleven vervelende dingen gebeuren (geld, contact zoon/vader, verkoop huis, nalatigheid bij zakelijke dingen, nauwelijks bij gesprekken van school zijn) Mijn zoon heeft vorig jaar gebroken en ik vlak daarna. De rek was er bij mij compleet uit. Zoveel gedaan en gegeven maar niets terug gekregen. Ik hou dus al bijna 4 jaar alle ballen alleen in de lucht. Is heel zwaar geweest en nu af en toe nog niet leuk maar het is zo.
Ik weet wel dat als mijn zoon ooit weer contact zou willen mijn deur ook weer op een kier moet staan. Dat is goed maar ik moet van ver komen....
Hoe je toekomst eruit gaat zien weet niemand. Toch ga je merken dat op het moment dat je compleet in paniek bent omdat er bijvoorbeeld geen nieuwe woonruimte te vinden is er ineens onverwachts mooie dingen op je pad komen. Ik was het vertrouwen ook wel kwijt maar kan inmiddels zeggen dat ik het wel weer gevonden heb. Vertrouwen in mensen is nu nog wel een dingetje. Het was een lange, zware weg maar ben er wel gekomen. Hoelang je verwerking duurt is ook moeilijk te zeggen en staat of valt met vele andere factoren. Ik heb nu rust en mijn leven aardig op de rit. # weken geleden had mijn zoon weer een dip en dan merk ik wel dat het gif weer zo door mijn bloed stroomt. Je komt nooit meer los van een ex...
Wow engel
4 jaar geleden alweer, maar wat een verhaal zeg, heftig voor jou én je zoon. een hork van een vent, maar je hebt er maar mooi mee te dealen! Helaas weet je dat nooit van te voren. Wisten we het maar 
Fijn dat je het vertrouwen weer teruggevonden hebt en je leven weer op de rit hebt. Maar ik kan me voorstellen dat dat met heel veel ups en diens gegaan is!
Onvolwassen
Een hork zou ik het niet willen noemen. Meer onvolwassen en niet zo netjes. Ik dacht hem ook te kennen na 30 jaar....Het is iets om mee te dealen maar blijft lastig. Zo zijn ze er meer maar zeker ook die het beter tot goed doen.
Hoe is het met jou en de situatie thuis?
Net hetzelfde verhaal.
Mijn verhaal is compleet hetzelfde zoals hier.
Enkel is hij al een hele tijd bezig met het proces waardoor hij ook iemand anders heeft leren kennen.
Hoe gaat het nu met jou?
Ik ben deze ochtend volledig ingestort.
Edith
Wat ontzettend naar om te lezen dat jij nu bent waar ik toen was. gaat her weer een beerje en heb je mensen on je heen waar je je verhaal kwijt kunt? Bij mij heeft het erg goed geholpen om er veel over te praten. Al pratend kwam ik tot veel inzichten.
Inmiddels is het convenant nu bij de rechtbank en is het een kwestie van tijd voor het officieel is. We hebben alles samen geregeld en gaan nog goed door 1 deur samen. Paar weken terug zelfs met zijn allen de verjaardag van de jongste gevierd en dat verliep echt heel goed!
We wonen nu nog om en om bij de kinderen in huis en ik ben op zoek naar een ander huis, een hele nieuwe start. Ik voel me goed, sterk en eigenlijk ook best gelukkig. Het lijkt wel of de eerdere Posts helemaal niet van mij zijn. Ik lijk wel een heel ander persoon. Sta er nu heel anders in dan toen de bom net barstte.
Edith, ik hoop dat jij je ook op korte termijn weer fijn gaat voelen. Maar
Voor nu mag je verdrietig zijn, boos zijn, huilen. Alles wat je maar nodig hebt om het te verwerken! Sterkte!