Hoe kom ik van m'n ex af..

Het is wat het is, vrees ik. Niets van wat wij kunnen zeggen zal jouw ex bewegen tot gedrag dat minder vervelend is voor jou. Er zit weinig anders op dan uitzitten en hopen dat het af en toe minder is. En dat hij wellicht andere dingen vindt om zijn gezeur op te richten.

Er worden altijd tips gegeven over het beperken van communicatie. Onderzoek die en implementeer ze. Blok hem op whatsapp. Of neem een extra nummer en geef dat niet aan hem (of alleen aan hem en kijk er niet naar). Redirect zijn boodschappen naar de void. Gooi ze gelijk weg na lezing, op delete drukken kan ook bevredigend zijn en je kom t niet in de verleiding ze nog eens te lezen en weer boos te worden. Probeer het zoveel mogelijk buiten je systeem te houden, net zoals je een zeikerd van een buurman zou proberen te negeren. Ga zelf dus ook niet rumineren over hoe jullie relatie was. Zet er voor jezelf een hele dikke punt achter. Klaar is klaar.

Meer over het topic of scheiden, gemeentehuis/kerk, bij beide in goede maar ook slechte tijden. In mijn opinie als man/vrouw wordt een drug gegbruiker, je bent man en vrouw, als je een serieuze belofte maakt wat betekent dat. Natuurlijk veranderen mensen, maar je hebt een belofte gemaakt (voor het leven). 
Wat betekent een belofte??

Voor dat advies het is een beetje te laat.

S.ndra schreef op 14-07-2023 om 09:40:

Voor dat advies het is een beetje te laat.

Daarbij heb ik niemand eeuwig trouw beloofd. Behalve mijn kinderen. 

Verder vind ik ook dat onoverkomelijke issues waarbij een van tweeën ongelukkig is een goede reden kan zijn om uit elkaar te gaan. Van een ongelukkige relatie wordt niemand beter. Zeker de kinderen niet en die zijn voor mij het belangrijkst. 

S.ndra schreef op 14-07-2023 om 22:29:

Ik denk jammergenoeg dat je niet zoveel kunt doen, behalve doorgaan met wat je al doet, hem negeren en duidelijk zijn. Wat vreet er precies aan je, misschien kun je daar nog wel iets aan doen.

Vooral het feit dat hij mij niet kan loslaten. Dit gevoel op de kinderen projecteert en er ook steeds als een soort LP die blijft hangen op terug blijft komen.

Alsof je tegen een peuter in de waarom fase praat. 

Het gedrag irriteert me, maar ik moet het negeren. Want als ik ook maar iets zou geven, dan blijft hij maar trekken zeuren en veroordelen. Om vervolgens in zelfmedelijden modus te gaan. 

Dus ik negeer het, maar het irriteert me enorm. De laatste keer dat we dit hebben besproken heb ik aangegeven dat hij hulp moet zoeken. Ik kan hem niet helpen met een probleem waar ik de oorzaak van ben. En ik wil het ook niet. 

De eerste maanden snap je nog dat hij verdriet heeft en nog snap ik het wel hoor. Maar na die maanden wil je niet steeds weer hetzelfde hoeven uitleggen. Dan wordt je wat afstandelijker in de hoop dat hij verder gaat. 

Maar nu na ruim twee jaar mag ik toch wel verwachten dat hij verder gaat. Ik wil mezelf kunnen zijn, maar hij verwacht dat ik dezelfde blijf die ik samen met hem was. En dat was ik gewoon niet. Cijferde mezelf enorm weg. 

Ik kan me niet leuk kleden als ik hem moet zien. Bij grote mijlpalen voor de kinderen die we samen bijwonen staat ie naast me maar kijkt dwars door me heen. Om vervolgens na afloop weer bericht te krijgen dat ik onze kinderen een gezin heb ontnomen om dit samen te doen. Terwijl we nog steeds die dingen samen doen. 

Mijn vriend gaat niet mee naar grote mijlpalen, dus die factor is al niet aanwezig. Als ik met hem praat doe ik dat op hetzelfde niveau als tegen de buurman. Zonder gevoel en gewoon luchtig. Maar of mijn luchtje roept herinneringen op, of ik kleed me te leuk. Of ik volgende keer rekening wil houden met zijn gevoel. 

Mijn enige antwoord is dan nee. Jij bepaalt niet wat ik draag. 

En het volgende momentjes het weer alsof er niks aan de hand is. Alsof ie bipolair is ofzo. Buiten het licht autistische wat zeker een rol speelt, zou bipolair nog niet eens zo rare diagnose zijn. Zeg niet dat ie dat is, maar de symptomen zijn er zeker.

Bijtje82 schreef op 14-07-2023 om 23:42:

[..]

Dus ik negeer het, maar het irriteert me enorm. De laatste keer dat we dit hebben besproken heb ik aangegeven dat hij hulp moet zoeken. Ik kan hem niet helpen met een probleem waar ik de oorzaak van ben. En ik wil het ook niet

Dus moet je er voor zorgen dat je hem niet meer kunt horen, zijn appjes niet meer kunt lezen, iets in die richting moet je verzinnen. Ik snap dat je contact moet hebben omtrent de kinderen. Misschien kan je de mails van hem door iemand laten filteren, en dat deze persoon dan alleen de nuttige tekst doorstuurt? Desnoods geef je dat zelfs aan je ex aan, mail gaat vanaf nu via een tussenpersoon (dan zou ik het al uit mijn hoofd halen daar nog dit soort teksten in te zetten) en verder dus ook geen luchtige prietpraat meer. Gewoon je mond houden en alleen "hallo' en 'tot ziens'

1968 schreef op 15-07-2023 om 14:43:

[..]

Dus moet je er voor zorgen dat je hem niet meer kunt horen, zijn appjes niet meer kunt lezen, iets in die richting moet je verzinnen. Ik snap dat je contact moet hebben omtrent de kinderen. Misschien kan je de mails van hem door iemand laten filteren, en dat deze persoon dan alleen de nuttige tekst doorstuurt? Desnoods geef je dat zelfs aan je ex aan, mail gaat vanaf nu via een tussenpersoon (dan zou ik het al uit mijn hoofd halen daar nog dit soort teksten in te zetten) en verder dus ook geen luchtige prietpraat meer. Gewoon je mond houden en alleen "hallo' en 'tot ziens'

Ja, heel goed idee en dat ook dat vertellen aan je ex. Hopelijk houdt hij zich wat in als hij weet iemand mee kijkt en zijn tirades toch niet bij jou terechtkomen, enkel en alleen zakelijke informatie en concrete vragen. 

Ik zou vooral niet vertellen wie je mails filtert. Doet er namelijk niet toe.

" De eerste maanden snap je nog dat hij verdriet heeft en nog snap ik het wel hoor. Maar na die maanden wil je niet steeds weer hetzelfde hoeven uitleggen. Dan wordt je wat afstandelijker in de hoop dat hij verder gaat.

Maar nu na ruim twee jaar mag ik toch wel verwachten dat hij verder gaat."

Ik heb geen eigen ervaring, maar als ik om mij heen kijk en ook mensen moet geloven die 'gespecialiseerd' zijn in scheidingsrouw, dan duurt het tussen de 2 en 5 jaar (gemiddeld). Jij hebt je leven relatief weer snel opgepakt, dat is niet iedereen gegund. Als je verwachtingen bijstelt, (niet alleen snapt, maar ook) accepteert dat hij nog niet kan accepteren dat zijn oude leven voorbij is, scheelt dat wellicht veel irritatie. Je schrijft dat hij jou niet los kan laten, was het maar zo simpel, na een scheiding moet hij toch het hele gedeelde gezinsleven, gezamenlijk netwerk, toekomstverwachtingen etc. loslaten. Misschien vecht hij nog zo in het waarom, omdat na vechten, berusting en depressie volgt, wil hij daar nog niet aan.

Het klinkt alsof je hem veel te veel macht geeft. Natuurlijk is het irritant, maar dat is het dan ook, gewoon irritant. Doe wat je nu doet, enkel hoognodige reactie en verder is het wat het is. Als hij je luchtje niet wil ruiken, jammer voor hem, dan gaat hij maar een paar meter verderop zitten. Niet jouw probleem. Wees beleeft, beantwoord wat nodig is en gun hem verder gewoon tijd om het te accepteren en jezelf rust.

Dat jij relatief snel weer verder kon met je leven, wil niet zeggen dat hij dat dan ook op datzelfde tempo moet kunnen natuurlijk. Je hebt er nou eenmaal voor gekozen om met deze man kinderen te maken, dus in die zin heb je er zelf voor gekozen om aan hem vast te zitten ivm. de kinderen. 

Ik begrijp niet zo heel goed hoe je huidige vriend hier zoveel last van kan hebben. Lekker belangrijk als je ex loopt te zeuren tijdens het brengen/halen of een lange app stuurt. Dat kan je ook gewoon ter kennisgeving aannemen en verder naast je neerleggen toch?

1968 schreef op 15-07-2023 om 14:43:

[..]

Dus moet je er voor zorgen dat je hem niet meer kunt horen, zijn appjes niet meer kunt lezen, iets in die richting moet je verzinnen. Ik snap dat je contact moet hebben omtrent de kinderen. Misschien kan je de mails van hem door iemand laten filteren, en dat deze persoon dan alleen de nuttige tekst doorstuurt? Desnoods geef je dat zelfs aan je ex aan, mail gaat vanaf nu via een tussenpersoon (dan zou ik het al uit mijn hoofd halen daar nog dit soort teksten in te zetten) en verder dus ook geen luchtige prietpraat meer. Gewoon je mond houden en alleen "hallo' en 'tot ziens'

Nou dat met een tussenpersoon gaat mij wat ver. Ben mondig zat om het zelf op te lossen. Of om hem te negeren. Het irriteert muj alleen, maar dat weet hij niet. 

Dus ik communiceer alleen het hoognodige en reageer alleen op zaken die relevant zijn mbt dekinderen. Kort en zakelijk, maar wel vriendelijk. 

Notsocool schreef op 15-07-2023 om 17:04:

Het klinkt alsof je hem veel te veel macht geeft. Natuurlijk is het irritant, maar dat is het dan ook, gewoon irritant. Doe wat je nu doet, enkel hoognodige reactie en verder is het wat het is. Als hij je luchtje niet wil ruiken, jammer voor hem, dan gaat hij maar een paar meter verderop zitten. Niet jouw probleem. Wees beleeft, beantwoord wat nodig is en gun hem verder gewoon tijd om het te accepteren en jezelf rust.

Dat jij relatief snel weer verder kon met je leven, wil niet zeggen dat hij dat dan ook op datzelfde tempo moet kunnen natuurlijk. Je hebt er nou eenmaal voor gekozen om met deze man kinderen te maken, dus in die zin heb je er zelf voor gekozen om aan hem vast te zitten ivm. de kinderen.

Ik begrijp niet zo heel goed hoe je huidige vriend hier zoveel last van kan hebben. Lekker belangrijk als je ex loopt te zeuren tijdens het brengen/halen of een lange app stuurt. Dat kan je ook gewoon ter kennisgeving aannemen en verder naast je neerleggen toch?

Hij heeft geen macht en krijgt het ook niet. Dat hij er moeite mee heeft is uiteindelijk zijn probleem, niet het mijne. 

Ik kan alleen maar doorgaan met wat ik al doe en dat is niet reageren of zakelijk, maar vriendelijk. 

Dus op vragen mbt de kinderen reageer ik. 

al het overige negeer ik.

Vriend krijgt er nu weinig meer van mee. Heb ook geleerd om niet op alles een weerwoord te hoeven hebben of de moeten galspuwen bij m'n vriend. Hierdoor is onze relatie een stuk prettiger. Hij had er dermate last van dat zéker in het begin bijna al mijn gesprekken met hem een negatief relaas over m'n ex was. Dus misschien niet perse last van de ex zelf, maar zeker wel van mij en de situatie. 

Zoals ik al zei is ex geen kwaaie. Hij heeft alleen een probleem waar hij hulp bij moet zoeken van iemand die ook werkelijk hulp kan bieden. Hij heeft sowieso een lichte vorm van autisme. Kan zich tijdens een gesprek compleet mentaal afsluiten. Of van flarden aan woorden die hij wel oppikt een compleet ander verhaal maken voor zichzelf. Hij hoort je wel, maar luistert niet. 

Dus dat is ook een van de redenen dat ik niet meer met hem praat. We communiceren alleen nog per app. Anders zegt hij altijd dat hij van niks weet. 

Je hebt er niks aan, maar ik heb constant dit liedje in mijn hoofd bij dit topic