Hoe nu verder?
Hallo allemaal,
Ook ik kan mij sinds kort toevoegen aan de bevolkingsgroep van 'gescheiden ouder'.
Na 17 jaar relatie waarin we best wel wat hebben meegemaakt; zwaar misselijke zwangerschap > zoontje met AML in 3e levensjaar > tijd van herstel (gelukkigste periode) > partner met BurnOut > het vervolgens door haar oppakken van een 4 jarige HBO avondstudie en nu de afronding daarvan, heeft ze een maandje geleden duidelijkj gemaakt dat ze wil scheiden.
De reden van de scheiding is dat ze begin 2024 op een studiereis iemand is tegengekomen, ze een jaar via mail/app contact hebben gehouden en begin dit jaar hem weer op 'studiereis' heeft opgezocht waarna de vonk oversloeg. Let wel, mijn 'ex' is 47 en hij 69.......
Ik ben erachter gekomen omdat ik e.e.a. aanvoelde na haar terugkeer en heb uiteindelijk gewoon op de vrouw af gevraagd wat er gebeurt is..... Tja, haar antwoord was dat het 'fantastisch' was. Daar sta je dan...
Ze wil met hem verder, onze relatie liep al slecht door alle gebeurtenissen van de afgelopen 10 jaar, en het afgelopen jaar ging het eigenlijk steeds meer bergafwaards en ik kon er niets tegen doen.
Afgelopen winter heb ook ik een beetje de moed opgegeven, kwam er niet meer doorheen, en dat heeft zeker bijgedragen aan de huidige situatie, stom van mij maar ik had echt het idee dat we na haar afstuderen eindelijk tijd voor elkaar zouden kunnen hebben, onze zoon is inmiddels een stoere, knappe puber dus dat zou wel goedkomen, dacht ik.
Maar ja, gisteren heb ik de moed volledig opgegeven en ben nu op zoek naar een klein appartementje in onze buurt wat ik kan kopen.... Huis staat op haar naam en geen contract, mooi de sjaak dus maar heb nog wel mijn eergevoel.
En dan.... Hoe nu verder met 55 jaar, een gebroken hart en al mijn minpunten?
Iemand enig idee?
@Roodvruchtje,
Ik heb je wel begrepen, we zijn on speaking terms maar ik ken er nu al zo'n 17 jaar dus ik weet wat ik kan verwachten.
De situatie is al besproken en ook de situatie tov onze zoon. Qua empathie speelt er ook nog de 'spelbreker' op de achtergrond mee.
Ik probeer alles zo transparant mogelijk te houden maar ik sta in een ongelijke strijd.
@Pinokkio,
Als ik alles goed geregeld had dan was deze situatie nooit ontstaan. Ik ben geen perfecte partner, niet de knapste, stoerste en beste minnaar. Niks van dat alles want dan is de boel, zoals je terecht schrijft, maar saai.
Ik ben gewoon een gecompliceerde persoon met een stuk baggage uit mijn kinderjaren waar ik na 55jaar pas achter ben gekomen omdat iemand dat uit eerste hand kon vertellen..... Gewoon 2 weken na de bom nog even eentje eroverheen. Maar dat gaf wel onnoemelijk veel inzicht in hoe ik situaties ervaar (!)
Werk aan de winkel dus en op dit moment ben ik daardoor juist in staat om op deze wijze te reageren. Bizar zo maar in feite een geschenk uit de hemel hier zo in de hel.
Tsjor,
Ik zit er niet laag in, ik heb een bredere smaak en totaal geen zin in verhuizen. Verkoop op dit moment ook echt alles om uiteindelijk zo mobiel mogelijk te zijn, ook zaken waar ik een bepaalde waarde aan hing maar die nu gewoon te beladen zijn. Spullen zijn maar dode dingen, liefde is een ander speelveld.
@Pinokkio,
Zie mijn reply aan Roodvruchtje,
Ter aanvulling
De andere persoon in kwestie heeft een imponerende staat van dienst op internet maar totaal geen historie die dit onderbouwd. Gek he? het www is al zo'n 35 jaar oud en dan zie je alleen het laatste deel? Iedereen heeft traces en vooral iemand in zijn vakgebieden en positie.
En je ziet niks, nada, noppes en dat is merkwaardig. Vooral als tot enige tijd geleden een belangrijk onderdeel van mijn werk research en anti counterfeit is/was en ik daarin dus geen ' 'koekje' ben.
Ik ga niets beweren, zal ze zelf achter moeten komen, maar ik heb wel een verantwoordelijkheid richting mijn zoon. En ja, reden tot zorg voor beiden en mijzelf.
Verder bestaat deze persoon niet voor mij, hij is mijn energie niet waardig, ik wil verder, heb geen zin in stompzinnig vingerwijzen en de waarheid komt toch wel boven tafel.
Dus ik stop met (nog) niet bewezen punten want anders zal ik wellicht nog op de knietjes moeten (biased).
Mensen er is juridisch gezien geen sprake van een scheiding. Ze zijn namelijk officieel niets van elkaar. Er ligt niets qua papierwerk. Geen huwelijk. Niet eens een gezamenlijke woning of samenlevingscontract. Ga dus geen lading geld besteden aan een advocaat of mediator. Jullie kunnen gewoon zelf afspraken maken. Een ouderschapsplan downloaden van internet en ondertekenen. Je hoeft immers niet langs een rechtbank of notaris. Strikt genomen kan je ex jouw zelfs uit haar huis zetten.
Echt bespaar je een lading geld en bespreek gewoon wat je wilt. Officieel heb je alleen aanspraak op je zoon. En op zaken die op jouw naam staan (een eigen rekening of spaarrekening). Je hebt 17 jaar lang niets geregeld en daarom nu nergens recht op. Je had een enorme spaarrekening kunnen opbouwen (waarom meebetalen aan iets dat jouw eigendom niet is?)
Feitelijk zijn jullie niets van elkaar en kunnen beiden doen wat je wilt.
Izza, klopt 100% wat je schrijft.
Ik wil gewoon verder en zoek mogelijkheden om van de relatie af te kicken, op de benen te blijven staan, de boel (met fouten uit het verleden en al) weer op te bouwen en er volledig voor mijn zoon te zijn.
Ik heb geloofd in pure liefde. Naief? Wellicht....
Maar nu verder en ik hoor graag hoe jullie dit aan hebben gepakt.
Nou, gewoon zoals jij dat doet
Volgens mij doe je het gewoon goed.
En is er geen beter. Want het kost gewoon tijd. Behoorlijk wat tijd.
Maar opeens is er dan de dag dat je denkt hee, het gaat eigenlijk wel gewoon ok nu?? Hoelang al?
Natuurlijk duurt dat proces langer als je langer uittrekt voor afscheid/ loskomen ed. Maar het klinkt niet alsof je dat doet.
Natuurlijk moet je er voor je zoon zijn. Maar dat kan alleen door jezelf niet te vergeten. Door jezelf weer op te bouwen en je nieuwe leven vorm te geven. Stel doelen voor jezelf en kijk wat jij wilt gaan doen.
Begin door goed voor jezelf te (blijven) zorgen. Dus gezond eten, bewegen, bij voorkeur dagelijks naar buiten, lees boeken of luister podcast over scheidingen en relaties, praat met een paar goede vrienden of familieleden die je kunt vertrouwen en onderneem ook leuke dingen. Dus alles om zelf fysiek en mentaal gezond te worden en blijven. Probeer afstand te nemen van je ex door geen persoonlijke zaken meer te delen. Geen troost zoeken bij elkaar. Dat moet je zelf leren.
Het belangrijkste is zo snel mogelijk een eigen en nieuwe plek vinden. Maak die gezellig en eigen. Blijf naar je kind positief en neutraal en betrek hem niet bij volwassen zaken en zorgen.
En voor de toekomst. Stort je niet direct in een nieuwe relatie. De meeste mannen kunnen niet alleen zijn en hebben zo weer wat anders. Als je er echt voor je zoon wilt zijn ga dan niet meer samenwonen zolang hij nog thuis woont. En bouw samen met hem een leven op.
Zojuist een pittig gesprek gehad. Ik 'negeerde haar teveel'... Tja, nogal logisch als je verder wil en moet afkicken....
En dan komt het:
Lover zit ergens in Europa en in een discussie heb ik al eerder duidelijk gezegd dat ik niet ging delen, zij haar keuze had gemaakt en ik haar dus moet laten gaan.
Ze stelde in het gesprek van vanavond dat ze ook de aankomende week best wel 'ergens' naartoe kon gaan.
Mijn antwoord daarop was dat onze zoon nog vakantie heeft dus hoe ze dat dan ging regelen (ik heb zakenreis en mijn werk).
Ze keek vervolgens met een blik van 'nou dat lukt wel'.
Heb haar gezegd dat ze dat dan maar moest doen.
Dus wellicht deze week quality time met mijn zoon en hopelijk uitzicht op tijdelijke woonruimte (heel klein maar wel top en 'om de hoek').....
Dus Izza en Pinokkio, het kan zijn dat ik de eerste stappen van 'verder gaan' aan het zetten ben en dan is de volgende stap het goed voor mijzelf blijven zorgen.
Morgen nog even overleven, zondag ben ik naar een begripvolle jeugdvriendin (ik ben gewoon weg) en maandag zien we wel weer.
Aan een relatie hoeft mijn hoofd echt niet te denken, wellicht ooit op een dag maar dan moet ik er ook echt tegen aan lopen.....
Thx voor jullie support, doet mij goed.
Pinokkio schreef op 25-04-2025 om 21:15:
Nou, gewoon zoals jij dat doet
Volgens mij doe je het gewoon goed.
En is er geen beter. Want het kost gewoon tijd. Behoorlijk wat tijd.
Maar opeens is er dan de dag dat je denkt hee, het gaat eigenlijk wel gewoon ok nu?? Hoelang al?
Natuurlijk duurt dat proces langer als je langer uittrekt voor afscheid/ loskomen ed. Maar het klinkt niet alsof je dat doet.
Eens met Pinokkio. Je bent al goed bezig en verder kost het gewoon tijd, veel tijd. Ga stap voor stap, meestal vooruit, soms een stapje terug (slechte dag), ook dat hoort erbij. Na verloop van tijd kijk je terug en zie je dat je al ver bent gekomen. Sterkte!
Dat is het eerste, belangrijke begin van je nieuwe leven: 'Mijn antwoord daarop was dat onze zoon nog vakantie heeft dus hoe ze dat dan ging regelen (ik heb zakenreis en mijn werk).' Na de scheiding zul je moeten nadenken over het combineren van zorg en werk. Goed dat je daar nu mee geconfronteerd wordt.
Het gaat niet om 'quality time', om een weekje overbruggen, maar om simpele zorg voor een kind, om ouderschap. Dat is niet voor een weekje, maar voor de rest van zijn leven. Werk aan de winkel dus.
En hoewel er verder niets geregeld hoeft te worden zal de financiële situatie rondom het kind toch een punt van aandacht zijn, daar zul je aandacht aan moeten schenken.
Tsjor
Meeuw70 schreef op 25-04-2025 om 23:33:
Zojuist een pittig gesprek gehad. Ik 'negeerde haar teveel'... Tja, nogal logisch als je verder wil en moet afkicken....
En dan komt het:
Lover zit ergens in Europa en in een discussie heb ik al eerder duidelijk gezegd dat ik niet ging delen, zij haar keuze had gemaakt en ik haar dus moet laten gaan.
Ze stelde in het gesprek van vanavond dat ze ook de aankomende week best wel 'ergens' naartoe kon gaan.
Mijn antwoord daarop was dat onze zoon nog vakantie heeft dus hoe ze dat dan ging regelen (ik heb zakenreis en mijn werk).
Ze keek vervolgens met een blik van 'nou dat lukt wel'.
Heb haar gezegd dat ze dat dan maar moest doen.
Dus wellicht deze week quality time met mijn zoon en hopelijk uitzicht op tijdelijke woonruimte (heel klein maar wel top en 'om de hoek').....
Dus Izza en Pinokkio, het kan zijn dat ik de eerste stappen van 'verder gaan' aan het zetten ben en dan is de volgende stap het goed voor mijzelf blijven zorgen.
Morgen nog even overleven, zondag ben ik naar een begripvolle jeugdvriendin (ik ben gewoon weg) en maandag zien we wel weer.
Aan een relatie hoeft mijn hoofd echt niet te denken, wellicht ooit op een dag maar dan moet ik er ook echt tegen aan lopen.....
Thx voor jullie support, doet mij goed.
Off topic, dat zei mijn ex na 30 jaar samen en 1 maand uit elkaar. Mooi dat ie nu getrouwd is met de dame die hij toen "toevallig" tegenkwam.
ik kom nog even terug op dat stukje " wel mee betaald aan de woning". Als je kunt aan tonen dat jij wel degelijk mee betaald hebt aan de hypotheek, heb je wel degelijk recht op de helft van de overwaarde. Ik zou daar even juridisch advies over in winnen.
Een klant van ons had dezelfde situatie en kon doordat ze kon aan tonen dat de hypotheek betaald werd van de gezamenlijke rekening, waar ook haar salaris op binnen kwam, de helft van de overwaarde opeisen.