Ieder eigen advocaat - nog tips & tricks van ervaringsdeskundigen?

Sas

Dan begrijp ik niet wat je dan hebt laten vastleggen in het ouderschapsplan. Wat je beschrijft gaat niet verder dan wat ouders 'normaal' al doen. Wat is dan het doel van het vastleggen in een ouderschapsplan?

Tsjor

Flavia

Volgens mij maakt DUO onderscheiden berekeningen op basis van ieders inkomen.
Verder ben ik echt van mening dat je na een scheiding ook gescheiden bent. Dus als hij meer is gaan verdienen is dat van geen enkele betekenis voor jou. Evenmin mag hij jou vragen gaan stellen over waarom jij niet meer bent gaan verdienen. Heb je wel iets gedaan om je beter te kwalificeren, heb je wel gekeken naar promotie-mogelijkheden, heb je wel voldoende werkuren gemaakt, heb je gezocht naar ander werk dat beter verdient? Allemaal vragen die niet aan de orde zijn. Je begrijpt volgens mij heel goed, waarom hij na de scheiding dat soort vragen niet aan jou mag stellen. Evenmin is het aan jou om na de scheiding nog beslag te leggen op zijn inkomsten. Niet meer dan wat bij de scheiding is afgesproken.

Tsjor

Bijdrage ouders

Sas, die bijdrage overleg je dan samen hoeveel dat moet zijn voor studie/zakgeld/kleedgeld. Of zijn het gewoon 'harde' cijfers?

En bij jullie dus naar rato Flavia,heb je dat op de komma laten berekenen of is het het KA-bedrag of meer naar eigen inzicht?

KA berekening

De KA berekening was bij ons heel eenvoudig. Uit onderzoek Nibud blijkt dat 1 kind 17% van het inkomen gebruikt, 2 25% en 3 33%.
Inkomens opgeteld.
17% genomen en dat naar rato verdeeld.
Na aftrek kinderopvangtoeslag overblijvende kinderopvangkosten zijn 50/50 verdeeld en kwam bovenop de KA. Ik heb het laagste inkomen = meeste toeslag en we hadden er evenveel belang bij daarom 50/50 en niet naar rato en geen onderdeel KA want het was ONS belang en niet dat van onze dochter, die was veel liever thuis aldus de advocaat. We hadden er 1, tevens mediator.

In november, gelijk met vakantieverhaal ook het financiële verhaal en klaar voor het nieuwe jaar.

Is hier al 14 jaar geen probleem.
Ik reken, rond af naar een handig bedrag, eindigt op 5 of 0, de ene keer zijn voordeel de andere keer het mijne. Berekening voorgaande 3 jaar erbij in de mail.

Wij hadden wel een aantal formele evaluatie momenten in het convenant opgenomenMoment dat dochter 4 werd, dat ze 8 werd en naar de middelbare zou gaan. Want een dreumes heeft toch heel andere behoeften en wensen als een puber.

Jose

Uitgangspunt is de KA die is vastgesteld.
Maar wij gaan daar inderdaad flexibel mee om, in onderling overleg.
Oudste krijgt meer want is uitwonend student, kon niet anders ivm de afstand.
Jongste krijgt minder want na 1,5 jaar bleek dat wij meer bijdroegen aan de kindrekening dan jongste nodig had (toen nog op VO). We hebben toen in overleg de betaling van de KA stopgezet voor ongeveer 8 maanden, want er stond genoeg op de rekening.
Dit studiejaar is jongste gaan studeren. Nu is de bijdrage nog steeds lager, op basis van wat wij vinden dat jongste nodig heeft. Die wordt wel aangevuld door het betalen van het collegegeld, uit de eerder gespaarde gelden. Totaal is het meer dan de KA, maar het gebruiken van de spaarrekening was ook voorzien. Netto is het minder dan de KA.

We gebruiken wel de berekeningen van NIBUD voor een thuiswonende student. En bepalen dan welk deel wij betalen en welk deel (de luxe) jongste zelf moet verdienen.

Het is heel prettig dat het onderling overleg goed gaat. Maar ik ben ook blij dat we de basis via het convenant geregeld hebben. Dat geeft zekerheid en dat was tijdens de scheiding wel belangrijk.

Zorg dat je uit het conflict blijft!

Ik ben inmiddels zes jaar bezig te scheiden. In het begin had ik iets van ja toe maar, omdat ik hoopte dat we gezamenlijk op zouden lossen. Helaas wilde mijn ex alles hebben in elk opzicht en verder geen stappen zetten.
Ik weet niet waar ik had gestaan als ik dat zo door had laten lopen. Toch komt er bij mij wel eens de vraag hoe we er voor hadden gestaan als ik haar in alles haar zin had gegeven onder de voorwaarde dat het snel geregeld zou zijn.
Mijn advies is vraag je af wat je echt belangrijk vind om voor te strijden voordat je het proces in gaat.

Sas

Het is geen kritiek op jullie regeling, als het goed loopt loopt het goed.
Maar een afspraak als deze: 'En ook afspraken gemaakt over de te verwachten nieuwe situatie, namelijk minimaal een gelijkwaardig inkomen,', kom ik niet vaak tegen. Dus dat je elkaar verplicht om in de toekomst een bepaald (minimaal gelijkwaardig) inkomen te genereren. Kan het zijn omdat in jouw situatie de vrouw meer verdiende dan de man? Zou je zo'n afspraak ook voorstellen voor José?

Tsjor

Kinderen of huis

Eerlijk gezegd denk ik dat studerende kinderen niet het grootste probleem zijn. Er zijn mogelijkheden (lening, bijbaantje), al voelen die niet prettig als je denkt of vindt dat je je kinderen daartegen moet beschermen.
Ik vermoed dat de woning het grootste probleem is voor Jose, maar daar heb ik nog geen reactie op gekregen. Toch is dat wel belangrijk. als je persé in een woning wil blijven die je niet kunt betalen, dan kan het zijn dat je op andere punten, waar het direct of indirect over geld gaat, conflicten krijgt, die geworteld zijn in beton: je woning namelijk.

Tsjor.

Convenant

Een convenant is overigens niet bedoeld om 'normale' situaties en al bestaande wettelijke regelingen vast te leggen. Een convenant gaat over bijzondere afspraken. Bijvoorbeeld: als je gescheiden bent ben je gescheiden en dat betekent dat je in feite geen recht hebt op inzage in de inkomsten van de voormalige partner. De afspraak om elk jaar de verdeling vast te stellen kan alleen als je elk jaar inzage krijgt in elkaars inkomen. Dat is dan weer niet normaal, maar zo'n afwijking van het normale kun je dus vastleggen in een convenant.

Tsjor

Tjor

Een convenant is wel om het normale op te schrijven zodat in geval van conflict terug gegrepen kan worden op de afspraken.

Bij PA zal er wel inzage in financiële gegevens zijn daar zit meestal een clausule in over inkomensstijging.

Ik denk dat je de regeling van Sas anders uitlegt dan bedoelen. Zij hebben bepaald hoe de verdeling is als er een gelijkwaardig inkomen komt, dat is iets anders als de verplichting weer tot een gelijkwaardig inkomen te komen.

Net als Sas vind ik dat kinderen mee mogen profiteren van inkomensstijging bij de ouders maar dat werkt ook de andere kant op, als de ouders buiten eigen schuld inkomensverlaging hebben (denk ontslag bij reorganisatie of faillissement) dan moet dat bedrag ook omlaag. Dat zou indien de relatie had voirtgeduurd ook het geval geweest. En dat zou dan via een eenvoudige methode moeten kunnen en niet via het rechtbanken circus.
Maar dat is minder makkelijk te organiseren dan ik het zo opschrijf.

Natuurlijk draag ik verantwoordelijkheid voor mijn eigen leven

Ik kan prima leven van mijn inkomen en hoef niets extra als mijn ex meer gaat verdienen. En hij heeft niets te maken met hoe ik mijn geld uitgeef en dat is wederzijds.
Maar we zijn wel allebei verantwoordelijk voor de kinderen. Dat houdt niet op na de scheiding. En dat betekent voor mij dat we moeten samenwerken. En dat doen we ook.
De ongelijke inkomensverdeling tijdens scheiding was tijdelijk. Tenminste dat was te verwachten. En dat is ook zo uitgekomen.
Er stond geen verplichting in het convenant dat ex meer inkomen moest binnenhalen. Er stond alleen een afspraak in dat de verdeling van de KA aangepast zou worden zodra ex meer inkomen had. Doel was te komen tot 50/50. En dat is uitgevoerd zonder dat ik zijn inkomen heb gezien.

Wij hebben ervoor gekozen om het huis te verkopen. Ik had het eventueel kunnen opbrengen om er te blijven wonen, met moeite, maar dat vond ik het niet waard.
Na verkoop konden we allebei een nieuwe hypotheek nemen (met lage rente) voor een andere kleine woning. Ook een luxe. Geen huis dat onder water stond.

Door Corona kan het zijn dat ex enorm terug gaat vallen in inkomen. In dat geval kan het zijn dat ik aanbied om wat lasten t.b.v. de kinderen over te nemen. En nee, ik hoef geen bewijs te zien van die terugval. En waarschijnlijk zegt hij 'nee' tenzij het echt nodig is.

Tjor

je gaat ook niet over hoe de ander zijn geld uitgeeft.
Alleen wil je een zekerheid voor de kinderen inbouwen.
En op dat punt kom je nooit van elkaar los.

Basis

De basis is dan het vertrouwen, dat de andere ouder ook het beste wil voor de kinderen, en dat ieder (gescheiden) doet wat hij/zij kan.

Tsjor

Precies

Je zegt het goed Tsjor: 'De basis is dan het vertrouwen, dat de andere ouder ook het beste wil voor de kinderen, en dat ieder (gescheiden) doet wat hij/zij kan.'

Daarom schreef ik ook; regel die kinderalimentatie. Dan kunnen de kinderen tenminste rekenen op een bijdrage aan hun studie/onderhoud van de alimentatie betalende ouder. Want in dat vertrouwen kun je je behoorlijk vergissen.

Geen probleem

Ik heb geen probleem met het regelen van KA tijdens de scheiding. Alleen wel met allerlei extra maatregelen, zoals langer vastleggen en verknopingen die ver voorbij de scheiding gaan.
En met het gebrek aan vertrouwen dat iemand, ook zonder afspraken, toch het beste wil voor zijn/haar kinderen
Heb je wel in de gaten dat de ex van José (vermoedelijk) al 2 jaar betaald voor de woning van zijn ex- vrouw en kinderen? Dat is niet iemand die er zich goedkoop vanaf wil maken.

Tsjor

Van tinus

Assumption etc.
Je kunt het maar beter vastleggen. Als het niet nodig blijkt is het fijn maar als je het niet gedaan hebt maar het wel nodig blijkt is repareren moeilijk.
Het is een soort verzekering.

Inderdaad

Ik denk inderdaad dat het zo gezien wordt: 'Het is een soort verzekering.' Verzekering waartegen trouwens?
Ondertussen heb je wel wat te verliezen, namelijk dat je alles zo dichttimmert, dat iemand ook niet meer gaat doen dan wat afgesproken wordt; dat alle 'liefde' van ouders vertaald wordt in geld; dat er een constante onderstroom blijft van wantrouwen; dat je in feite nooit gescheiden bent en alleen maar ouder volgens afspraak.

Tsjor

Anders

Wij hadden wel een clausule opgenomen in het convenant over betaling aan de studies van de kinderen tot een maximum leeftijd van 25 jaar. Niet omdat we elkaar niet vertrouwen daarin, maar om onze kinderen te laten zien dat we ook na de scheiding onze verantwoordelijkheid voor hen zouden blijven nemen.

Nodig?

Hadden de kinderen dat dan nodig, die 'verzekering'?

Tsjor

Hopelijk niet

Hopelijk hebben kinderen het niet nodig dat is nu net het kenmerk van een verzekering.
Maar geen van ons heeft een toekomstvoorspellende kristallen bol.
Tot de dood je scheidt van het huwelijk bleek tenslotte ook al niet te kloppen.

25?

Ik vind het eigenlijk overbodig om tot het 25e jaar bij te dragen, zelfs bij een studerend kind. Op die leeftijd mag je toch wel verwachten dat ze zichzelf kunnen redden.
Sprak zij moedig. In de praktijk draag ik zelf ook nog bij tot na de 21e verjaardag (volgende maand). Ik weet niet wat mijn ex gaat doen maar met spaargeld, lenen en een beetje van mij is de buitenlandse master financieel haalbaar. Een bijdrage van pa zou leuk zijn en scheelt weer in het te lenen bedrag. Maar je kunt iemand niet verwijten dat hij zijn kuikentjes niet tot ver boven de 20 wil pamperen.

Phryne

Het was een maximum he. Ingegeven door de moeizame schoolcarrière van oudste. En wat we daarom toch al met elkaar hadden afgesproken. Ik hoop niet dat het nodig is, maar oudste zit nu met 20 in het eerste jaar Hbo en het gaat steeds minder goed, dus wellicht gaan we die 25 toch halen...

Verzekering

Een verzekering is iets wat je afsluit, waarvan je hoopt dat het nooit gebeurt, maar als het gebeurt, dat het grote kosten met zich meebrengt die je normaal gesproken niet kunt dragen. Huis brandt af. Je verliest je baan. Dat soort rampen.
Flavia: 'Hopelijk hebben kinderen het niet nodig dat is nu net het kenmerk van een verzekering.
Ik vraag me nog steeds af welke 'ramp' je wil bestrijden door dergelijke afspraken vast te leggen. 'De 'ramp' is dan dat je kind na zijn/haar 21ste nog studeert; met een tweede 'ramp' erbovenop, namelijk dat degene die de KA betaalt niet meer wil betalen. Ik neem aan dat het niet gaat over het levensonderhoud dat je kind thuis krijgt, ik heb al aangegeven dat ik vermoed dat daar geen bedrag voor is vastgelegd. Je wil die keuzemogelijkheid voor de betalende ouder gaan beperken. Waarom?
Het kan zijn dat (een van de) betalende ouder toch betaalt; kind (ouder dan 21!) kan dat zelf bespreken.
Het kan zijn dat (een van de) betalende ouder niet meer wil betalen. Dan heeft kind nog mogelijkheid om te lenen of een bijbaantje te nemen of te stoppen met de studie. Dat zijn eigen keuzes van het kind.
Het kan ook zijn dat (een van de) betalende ouder zelf naar mogelijkheden zoekt om meer te gaan betalen, bijvoorbeeld doordat je meer mogelijkheden hebt om te werken.
Ik ben het verder eens met Phryne. Iedereen doet wat hij/zij kan al naar gelang de situatie. Maar op een gegeven moment moet je elkaar toch loslaten als gescheiden ouder. Dat moment uitstellen helpt niet om zelfstandigheid (van partners en kinderen) te bevorderen.

Tsjor

Assumption

Flavia: 'Assumption etc.' Ik neem aan dat het gaat over deze opmerking van mij: De basis is dan het vertrouwen, dat de andere ouder ook het beste wil voor de kinderen, en dat ieder (gescheiden) doet wat hij/zij kan.'
Is het nu zo vreemd om zo'n vertrouwen als basis te nemen? Daarbij aangetekend overigens, dat de andere ouder doet wat hij/zij denkt dat het beste is, dus niet wat jij vindt dat hij/zij moet vinden dat het beste is.
Bijvoorbeeld: stel dat de vader van het kind vindt dat het geen zin meer heeft om een kind een HBO-opleiding te laten volgen die moeizaam gaat en nog jaren duurt. Mag die vader dat dan zelf beslissen? Of niet. Stel dat moeder vindt dat het kind financieel ondersteund moet worden, ook al duurt de opleiding veel langer dan gedacht. Mag je dan niet verwachten dat moeder zelf dan ook tijdig zorgt dat ze zelf eventueel die extra kosten kan dragen? Of kind de vraag stelt, hoe denk je dit te gaan doen? Wat voor ramp is dat?

Tsjor