Ik maak mij zorgen dat vader kind niet terug brengt

Niet

Je kunt er niets mee. Ik weet niet wat uiteindelijk jullie omgangsregeling wordt maar ook dan kun jij niet bepalen wat vader in zijn tijd met dochter doet en bij wie, tenzij het oom aantoonbare strafbare zaken gaat. Je gaat er niet over.

Dat is het lastige als je gescheiden bent. Dan moet je het overlaten aan de volwassen inschatting van vader, wat jij er ook van vind, hij kan er anders over denken en dat is zijn goed recht.

Niet thuis

In principe zou je niet thuis kunnen zijn. Hij heeft geen gezag en er is geen omgangsregeling dus veel te eisen heeft hij nog niet.
Maar... het is wel haar vader. En gezag en omgang zijn te regelen. En dan heb je nog maar weinig te zeggen over hoe hij zijn tijd met je dochter invult. Dus waarom daar nu wel over strijden? Is het zo erg dat ze ergens met haar papa logeert?

Ja daar hoef je niet mee akkoord te gaan

Lijkt me niet meer dan fair dat jij ook af en toe een weekend hebt met haar.

Persoonlijke mening

'Drugsgebruik en zorg voor kind(eren) vind ik persoonlijk geen veilige situatie.' Het is alleen wel even de vraag in hoeverre zo'n persoonlijke mening bepalend kan en mag zijn. DAt probleem wordt duidelijker als je het andersom stelt, bijvoorbeeld: vader dat dat hij zijn kind elk weekend moet zien, omdat hij door de week het kind niet kan zien. Dat is een persoonlijke mening, maar ook die is niet bepalend, gelukkig.
Het is de vraag wat je moet doen bij echt riskante situaties.
Dat zie ik hier nog niet. Sonja87 weet wel waar het kind verblijft, bij het meisje. En ze weet ook iets van het meisje, namelijk dat het meisje blowt. En dat vader het meisje vertrouwt, of er in elk geval omgang mee heeft.
Hoe komt het dat vader geen woning heeft?

Tsjor

De vraag

Je begint met het probleem, dat je denkt dat vader het kind niet terugbrengt, maar je beodelt dat vader het kind niet op zaterdagavond terugbrengt. Ik neem aan dat je denkt dat hij hetkind wel op zondag terugbrengt.

Tsjor

eens - oneens

@Tjsor eens met het feit dat je aangeeft dat het een persoonlijke mening is, geheel terechte opmerking dus. Ik kan nl niet weten of er ook gebruikt wordt als het kindje aanwezig is. Dit heeft meer te maken met mijn persoonlijke ervaringen in directe omgeving waarbij ik het fout heb zien gaan. Wat zeker niet wil zeggen inderdaad dat dat hier ook het geval gaat zijn.
Oneens met het feit dat Sonja87 voldoende informatie heeft. Ex heeft nog geen eigen plek en Sonja87 ging ervan uit dat Ex en dochter bij opa verbleven. Achteraf hoort ze dat dit niet het geval is en dat ex bij iemand anders met dochter heeft overnacht. Hoewel ze blijkbaar wel iets van het “meisje” weet, weet ze niet diens woonadres. (ik weet niet waar zij woont is wat ze zelf aangeeft) Nu vind ik dat beide ouders het recht hebben te weten waar dochter verblijft. Of dit nu om logeren /vakantie etc. gaat. In mijn, persoonlijke mening, optiek had het haar ex gesierd als hij Sonja87 had verteld waar ze logeerden met een adres.
Ik krijg nl ook niet de indruk dat Sonja87 hun dochter niet mee wil geven en geen contact met vader gunt en/of vader geen contact met dochter. Het is alleen zo dat ze graag wil dat ex eerst een eigen plek heeft, zodat ze ook weet wat de thuisbasis van dochter bij ex is en dat dochter niet elke week ergens anders slaapt tot ex eigenplek heeft en zij dit achteraf krijgt te horen, terwijl ze denkt dat ze ergens anders verblijven.
Nu kan ik me voorstellen dat het vertrouwen erg geschonden is en dat inderdaad Sonja87 er niet op vertrouwd dat ex dochter terugbrengt en hij wel “ergens” met haar slapen en het meisje pas zondag weer terug brengt. Lastig genoeg allemaal.

Voorstellen

Je kunt je van alles voorstellen, maar het probleem is levensgroot aanwezig. Moeder gaat het gevecht aan met vader om te weten te komen waar kind verblijft, en vind daar ook wat van. Volgt vader en kind naar nieuwe vriendin. Gaat daar voor de deur staan en aanbellen. Dat mag dan niet meer.

Laat het toch los! Je gaat er helemaal niet over. Het is uiteraard fijn als vader wel meegeeft waar dochter verblijft. Maar vader is slimmer dan dat want dan vind moeder het niet goed. Alsof ze er over gaat.

Pffffffffffff.....................................

Goed, die taferelen kun je zien bij echtscheiding, maar fraai is het allemaal niet, en het helpt ook niet.

maar als je het nu eens omdraait..

Stel ik ben moeder van een kindje en gescheiden. Ik drink soms wijn. Soms veel wijn. Maar als ik met mijn kind ben doe ik dat niet, of neem maar één wijntje. In ieder geval, ik ben verantwoordelijk naar mijn kind toe en er is nog nooit iets gebeurd.
Op een bepaalde dag ga ik met mijn kindje naar een verjaardag bij een vriendin, die woont iets verder weg, dus we blijven logeren. Moet ik dan mijn ex inlichten? Dat ik dat weekend niet thuis slaap, moet ik het adres van mijn vriendin doorgeven?
Dat zou niet eens in mij opkomen, ik heb mijn kind dat weekend en zorg er zelf goed voor.

Wat is het verschil met de ex van Sonja? Dat hij blowt en ik wijn drink? Mijn schoonzus blowt ook wel eens, maar is verder een heel normaal en verantwoordelijk persoon. Ligt niet stoned en laveloos in een hoekje o.i.d.

Leeftijd kind

Hoe oud is jullie dochter?

Verder zal je dingen moeten gaan loslaten. Natuurlijk kan ik jouw zorgen begrijpen over het blowen, maar helaas kun jij de vader van je kind niet veranderen. Dat lukte niet tijdens jullie relatie en nu al helemaal niet meer.

Probeer met de vader van je kind hierover te praten. Het werkt niet om meteen aan te geven: dat mag niet van mij. Wat je wel kunt aangeven is dat jij je zorgen maakt over jullie dochter omdat blowen zijn inschattingsvermogen aantast.

Natuurlijk moet jij weten waar jullie dochter is, maar jij hebt niet het recht om de vader te vertellen waar hij wel of niet mag overnachten met jullie dochter. Juist door jouw opstelling krijg je dat hij dingen gaan verbergen. Geef jij gewoon aan: "ik wil graag het adres waar je met onze dochter verblijft, zodat ik haar in geval van nood kan ophalen" zonder te veroordelen, maar alleen het praktische heb je kans dat hij het gewoon aangeeft.

Stabiliteit is belangrijk, klopt, maar dat hoeft niet altijd een locatie te zijn. Het kan ook gewoon haar vader zijn. Daarbij heeft haar vader een andere opvoedkundige rol dan jij hebt. Jij hebt het recht niet om regels op te stellen voor vader. Je mag wel aangeven waar jij je zorgen om maakt. Zolang hij liefdevol voor haar is en zorgt dat jullie dochter eten/drinken/slaap krijgt, niet geslagen wordt (of andere dingen waarvan het duidelijk is dat het mishandelng is), is het aan hem.

Dus ik ben wel benieuwd hoe is het afgelopen weekend verlopen?

Ga in ieder geval gewoon het gesprek aan met hem. Mensen verharden al snel op het moment dat het vertrouwen is geschonden. Ondanks dat blijft het wel de vader van je kind. Jij hebt ervoor gekozen om met hem een kind op de wereld te zetten, dus toen dacht je dat hij goed genoeg was om de vader van je kind te worden. Waarom is dat nu opeens anders? Ligt dat aan hem of aan jou?

Laat hem gewoon weten dat jij hem ziet als volwaardig ouder. Betrek hem in de beslissingen die genomen moeten worden. Wil hij een werkelijke rol in het leven van jullie kind, dan is het handig als hij dichterbij woont. Neem gewoon de insteek 50/50 dus een week bij hem en een week bij jou. Vraag hem of hij dat kan regelen en geef hem daarbij ook meteen aan dat jij ervan uitgaat dat in ieder geval de leuke tijd (weekenden en vakanties) eerlijk worden verdeeld.

Vader dakloos

Hoe komt het dat vader dakloos is?

Fijn

dat jullie een goed gesprek hebben gehad. Blijf dat volhouden. Jullie zullen namelijk altijd samen ouders blijven.

Wees wel voorzichtig het 'jouw recht'. Dat is namelijk maar beperkt. Natuurlijk heb jij een bepaalde verantwoordelijkheid, maar dat heeft hij ook. Op het moment dat jullie dochter bij haar vader is, is het dus zijn verantwoordelijkheid en niet meer die van jou. Voor sommige mensen is het noodzakelijk om dat ook als zodanig te benoemen. Dus dat er gewoon gezegd wordt: ik laat nu de zorg van onze dochter onder jouw verantwoordelijkheid.

Verantwoordelijkheid - kun je het goed doen?

Toch snap ik het nog steeds niet goed. Ik heb ook een paar keer in een situatie gezeten dat ik bezorgd was over de veiligheid van mijn kinderen. Je krijgt dan twee boodschappen: “Wees geen dominante ex: andere ouder is net zo goed verantwoordelijk als u” en “U bent natuurlijk wel verantwoordelijk voor de veiligheid van uw kinderen!”. Wat betekent dat? Mag/moet ik wel of niet ingrijpen? Moet ik dingen verkeerd laten gaan, hoe ver verkeerd? En als het dan misgaat, heb ik dan mijn verantwoordelijkheid wel gedragen? Je komt mijne inziens in een onmogelijke rotsituatie terecht: je doet het niet gauw goed. Want de veiligheid is meestal pas overtuigend in het geding als het echt misgaat.

Sonja, ik zou die afspraken die jullie hebben gemaakt ter bevestiging op de mail zetten. Schrijf ze op een vriendelijke, rustige manier op en vraag vader of hij het ook zo begrepen heeft. Als het nodig is, kun je laten zien dat je je inspant om op een constructieve manier naar een oplossing toe te werken.

Ik zou ook zorgelijke signalen ergens noteren, als een logboek. Als hij zich rot genoeg voelt over zijn eigen gedrag, kun je ook een keer je zorgen opschrijven in een mailtje. Het zou kunnen dat hij dan in zijn reactie de schadelijkheid van zijn eigen gedrag erkent. Het zou ooit nodig kunnen zijn als bevestiging van feiten of gebeurtenissen.

Ik vind veel blowen geen kleinigheid, zeker zoals je het beschrijft, dat hij kind alleen laat om in de auto te blowen. Misschien komt het ook door mijn eigen ervaringen ermee. Ik word van heel weinig knetterstoned. Ik zou er zelf niet over piekeren om te blowen terwijl ik verantwoordelijkheid draag voor kinderen. Ik vind het begrijpelijk dat je probeert dat te begrenzen. Vaak kom je verder met een beetje listig wheelen en dealen. En om met je vuist op tafel te kunnen slaan, moet je jezelf daar een basis voor bouwen.

Overigens ga ik er hierbij steeds vanuit dat het echt om het welzijn van je kind gaat en niet om het eronder krijgen van je ex. Langetermijndoel zou moeten zijn dat kind een fijne tijd heeft en een goede band opbouwt met vader.

Groetjes,
Schuitje

Oh en: pick your battles

Concentreer je op wat er echt toe doet. Ik vraag mijn ex niet waar hij de kinderen mee naartoe neemt. Dat is - in mijn situatie in ieder geval - geen veiligheidsvraag. Iedereen is tegenwoordig overal bereikbaar. Mijn kinderen hebben een eigen leven met hun vader. Dat laat ik los. Het geeft rust en duidelijkheid om echt alleen de veiligheidsvragen te stellen. Dan laat je ook zien dat je niet bezig bent hem in zijn algemeenheid te controleren.

Groet,
Schuitje

Chanteren

Dat is het lijstje voorwaarden, de stok achter de deur (die moeder vasthoudt). Als hij zich aan de voorwaarden houdt krijgt hij van moeder het ouderlijk gezag. Ik vind het ook wel iets vernederends hebben.
Hij is namelijk wel de vader. Niet door de wet zo gemaakt, maar door het gedrag van vader en moeder. Een blowende vader weliswaar. En blijkbaar iemand die de huur niet betaalde (net als moeder?). Maar wel de vader. Zo is Sonja87 de moeder, zonder voorwaarden vooraf overigens.

Tsjor

Ondertussen

De vraag van Schuitje is een heel grote vraag: '“Wees geen dominante ex: andere ouder is net zo goed verantwoordelijk als u” en “U bent natuurlijk wel verantwoordelijk voor de veiligheid van uw kinderen!”. Wat betekent dat? Mag/moet ik wel of niet ingrijpen?'

Er zijn situaties waarin dat afschuwelijk mis ging, bijvoorbeeld de vader die vergeefs aangaf dat het niet goed ging bij moeder, totdat het kindje dood gevonden werd. Dat is dan de uiterste grens.
Ik heb voor mezelf een paar richtlijnen gehanteerd om om te kunnen gaan met dergelijke dilemma's:
Wanneer grijp je in? Direct en acuut als het om situatie is gaat die om direct handelen vragen, dan grijp je in. Zoals je ook zou doen als je de buurvrouw was en zag dat er iets mis dreigde te gaan. Maar dat ingrijpen gaat dan vooral om het oplossen van een moeilijke situatie.
Dieper ingrijpen, bijvoorbeeld als het gaat om 'rechten' van ouders, daarvan heb ik altijd gevonden dat het niet op mijn weg lag: ik ben niet de ouder die de andere ouder langs de meetlat legt, ook al vind ik persoonlijk dat ik nog zo'n edelmoedige motieven daarvoor heb. Als ik vond dat er echt ingegrepen zou moeten worden zou ik dat toch overlaten aan mensen die gaan over de wet, dus dat wil zeggen de politie en de rechter. Ook al weet ik heel goed hoeveel ellende een dergelijke weg met zich meebrengt. Ik ben niet de rechter. Een vader is de vader, omdat ik ervoor gekozen heb met deze meneer onbeschermde seks te hebben en de daarop volgende zwangerschap uit te dragen. Daar lagen mijn beslissingsmogelijkheden. Of de man vervolgens volgens mijn maatstaven geschikt is als vader is eigenlijk niet meer relevant. Als ik van mening ben dat dat niet zo is zal ik de betreffende instanties moeten waarschuwen, zodat er een objectiever oordeel uit kan komen.
En dan ben ik me er heel goed van bewust dat het slecht kan aflopen. Maar er zijn ook veel kinderen die door de beschermende moeder veel te stevig onder de vleugels worden gehouden en pas op latere leeftijd de kans krijgen om hun eigen leven in beeld te krijgen.

Tsjor

3-0 achter

'Ik wil dat ze een papa en mama heeft die nog altijd samen dingen kunnen doen met haar. Dat willen wij allebei.'

Dat is een mooi romantisch plaatje. Maar de vraag is of het reëel is. Als de vader aan dat plaatje wil beantwoorden zal hij heel veel moeten veranderen (je hbt al wat punten opgeschreven).
Met andere woorden: je wil het plaatje inkleuren met een ideaalbeeld van een vader; maar niet met de echte vader.
De echte vader staat 3-0 achter: hij heeft geen onderdak, hij heeft geen gezag en jij beslist of hij voldoet aan de voorwaarden om gezag te krijgen; hij mag zijn dochter zien en halen op alle tijden, wanneer hij dat wil zeg je, maar hij moet haar wel terugbrengen wanneer jij dat wil.

Probeer eens wat meer in het realistische plaatje te komen.
Jij bent niet zo ruimdenkend als je zelf denkt dat je bent: je hebt voorwaarden, je beperkt het kontakt met vader wel degelijk, je hebt grenzen en die zijn bepalend voor vader.
Je verhaal over zijn dakloosheid mag je best als negatief kenmerk van zijn situatie vertellen, maar het zou mooi zijn als daarbij vertelt wat er echt speelde: blijkbaar betaalde hij niet mee aan de huur en kon jij het niet alleen betalen; en blijkbaar heb jij wel (met kind) onderdak gevonden en hij (zonder kind) nog niet.
Jullie hebben beiden bewust voor een kind gekozen zeg je, maar je hebt de onderlinge relatie tussen vader en moeder niet geregeld en je hebt daarmee ook de relatie vader-kind niet geregeld. Met andere woorden: jij bent moeder en hebt het kind en hij moet voldoen aan de voorwaarden, voordat hij vader mag zijn. Met het kind als inzet.

Om het realistische plaatje in te kleuren denk ik dat het goed is als je nu aan de vader vraagt wat hij wil: hoe wil hij vader zijn voor zijn kind? Gun hem de tijd om dat uit te zoeken, samen met het kind, en dan zonder jou. Ja, hij heeft een fout gemaakt. Dat kun je bespreken en vragen hoe hij daar zelf tegenaan kijkt. Dat kost even tijd voordat hij zich realiseert dat het echt zijn keuze en zijn invulling mag zijn en niet wat jij wil. Maar ook iets wat hij moet kunnen doen, hij moet dus zelf tijd kunnen doorbrengen met het kind en zelf de verantwoordelijkheid op zich kunnen nemen.
Zijn de huisvestingsproblemen oplosbaar? Mag hij bijvoorbeeld bij zijn kind wonen?

Mocht je serieuze problemen hebben met de omgang van vader en kind, dan moet je niet naar de psycholoog gaan, maar naar de raad voor kinderbescherming (ik weet het, AnneJ, er komt dan heel wat ellende op je af). De psychologische kwestie is vergelijkbaar met staren in een glazen bol, want het gaat dan over de vraag hoe een kind in de toekomst bepaalde ervaringen zal gaan verwerken. Iedereen gaat ervan uit dat nare ervaringen later problemen opleveren, maar dat is heel erg verschillend per persoon. Er is wel een juridische kwestie en die gaat erover dat de ene ouder vindt dat de andere ouder niet bij het kind mag wonen of beperkt moet worden in de omgang met het kind. mijn standpunt is altijd geweest, dat ik een dergelijke beslissing niet als ouder mag nemen voor de andere ouder. Als het serieus is, dan maar de grote bak ellende van de raad voor kinderbescherming in om een objectiever oordeel te krijgen.

Tsjor

Begin

'Maar als het om de veiligheid van mijn dochter gaat dan wordt ik soms een mama beer en heb ik het idee dat ik haar in alles moet beschermen.' Vraag eens aan vader of dat voor hem ook zo is? En waar hij dan mogelijke gevaren ziet? Misschien is hij wel een papa beer.

Tsjor

Sonja75

Ik wil even een ander geluid laten horen. Ik vind dat je het heel goed aanpakt en ik snap ook dat je een 'mama Beer' wordt. IJij kent je ex en kan inschatten wat verantwoord is en wat niet. Koste wat kost ten bate van zogenaamde gelijkwaardigheid (tussen vader en moeder) als moeder je kind in situaties laten brengen die jij als risicovol inschat, zal je later ook worden verweten (zo wordt moeders veelal verweten dat zij hun kind niet beschermden tegen incest, terwijl de vader de schuldige was, maar goed dat speelt hier niet). Hier op het forum wil men de rol van de vader en moeder nogal eens gelijktrekken terwijl dat vaak bezijden de realiteit is. Natuurlijk zijn er zorgzame vaders en dan is het normaal dat beiden gezag en verzorging op zich nemen. Maar het forum staat ook vol met verhalen over vaders die na de scheiding lekker hun eigen gang gaan, kinderen bij hun moeder of nieuwe vriendin dumpen, zich soms onverantwoordelijk gedragen. Zo ook bij jullie: jij zorgt het meest voor het kindje, hebt haar gedragen, gebruikt géén drugs.
Voor wat betreft het gezag: ja natuurlijk kijk jij hoe het met zijn leven gaat en staat. Doen hoor! Laat je niet van de wijs brengen. Jij bent de moeder en dan kunnen we nog zo 'modern' gelijkwaardig gaan doen: als moeder heb je gewoon vaker een beschermingsinstinct tegenover je kinderen. Wat niet betekent dat moeders alles maar mogen beslissen maar in een geval als dit, waar er twijfels zijn en er zoveel aan de hand is: kies voor je kind. En volgens mij wil je hem jullie kind heus niet ontnemen.

Voor wat betreft gezag: mijn zus had een ex die zijn oortjes altijd naar de vrouw in zijn leven liet hangen. Doordat zij niet getrouwd waren, had hij niet automatisch gezag. Toen de baby 5 maanden oud was liet hij haar zitten. Later noemde hij wel eens gezag en zij is daar niet zo direct op ingegaan. Ze zei tegen ons "ja weet je, ik zit er niet zo op te wachten want als er iets is, zal ik niet met hem praten maar met de vrouw die op dat moment in zijn leven is. En haar krijg dan niet te spreken". Dus zij bleef het gezag alleen houden. En dat was maar goed ook want kind bleek geboortedefect waaraan hij geopereerd moest worden. Vader (die eerst voor was) was ineens tegen want zijn vriendin was tegen. Mijn zus heeft toch doorgezet. En toen haar ex een nieuwe vriendin had was hij weer blij dat ze dat gedaan had want die vriendin zag het wel zitten.

Sta sterk in je moeder gevoel hoor. Je doet het goed.

En zo

zijn er heel veel persoonlijke verhalen te vinden. Bij de stichting dwaze vaders staat het vol van verhalen van vaders die vechten als een beer voor hun kind en daarin gedwarsboomd worden door de moeder.
Het 'moedergevoel' is niet heilig en helaas ook niet het enige waar je op af kunt gaan. Een kind is geen privébezit van een moeder. Het enige wat zeker is (nou ja, bijna zeker dan) is dat een kind een vader en een moeder heeft.
De vader hoeft ook niet zorgzaam te zijn zoals een moeder. Een vader is een vader.
Het moet nogal drastisch zijn als je daar achteraf voorwaarden aan gaat verbinden. Die drastische voorwaarden zijn soms aanwezig, maar daarom pleit ik ervoor om het definitieve oordeel niet alleen te nemen, maar aan anderen over te laten.

Tsjor

dwaze vaders

Ach ja, die club van grotendeels gefrustreerde mannen die voor de scheiding niets met de kinderen deden of ophadden en nu zielig doen om ex dwars te zitten? (De goeden en terecht gefrustreerden wederom niet te na gesproken) En die, zodra ze wel de kinderen meer zouden hebben, ze overdragen aan nieuwe vriendin of moeder?

Moedergevoel is voor mij wel vrij heilig. En dat vooral omdat moeders kind gedragen en gebaard en veelal gezoogd hebben en er veel meer zorgen. Maar ook hier weer: er zijn natuurlijk ook disfunctionele moeders. En er zijn heel veel situaties, waarvan mede dit forum getuigt waarin vaders het voor en na de scheiding af laten weten.

Nou ja zeg

Zo wat een generaliseren zeg! Ik zie in mijn omgeving heel veel betrokken vaders, vaders die ook met hun kinderen naar de sport gaan. Vaders die op vaste dagen ook hun kinderen van school halen.

dees

dat ontken ik toch ook niet?
Die vaders zie ik ook. En ik zie ook veel verhalen van vaders die dat niet doen.