Ik maak mij zorgen dat vader kind niet terug brengt

Tja

Ja verhalen van vaders die dat niet doen. Dat zijn vaak verhalen van moeders die absoluut niet willen dat hun kinderen vaker bij vaders zijn dan wanneer het de moeders uitkomt.

Over generaliseren gesproken Dees

In mijn omgeving zie ik van alles voorbij komen. Vaders die er met hun schoonzus vandoor gaan en die allebei (!) met de noorderzon (naar het buitenland) vertrekken en allebei een partner met kinderen achterlaten zonder lettererlijk ooit naar ze om te kijken, laat staan er financieel nog aan bij te dragen. Een zoon die dat zijn vader vervolgens min of meer nadoet al draagt hij financieel wel bij. Moeders met borderline die zelfmoord plegen met de bedoeling dat de kinderen haar vinden. Gokverslaafde vaders, waarvan de vrouw dan maar scheidt om niet ook die financiële afgrond in te duiken, maar die voor zover mogelijk er wel zijn voor hun kinderen. Ouders die scheiden en de zorg echt fantastisch samen delen, en het presteren in harmonie hun kinderen op te voeden, maar dan in twee huizen.
Kortom, alles kan en bestaat. Het lijken wel mensen, ouders!
Maar in het geval van ts lijkt mij voorzichtigheid wel geboden. Vader is niet stabiel. Dat zou mij ook zorgen baren

Nee Dees

Ik zie dat bij mannelijke vrienden van mij, bij broers, bij mannen van de voetbalclub. En ik lees het hier. Maar de verhalen van vrouwen hier zijn volgens jou allemaal te wantrouwen omdat 'de moeder de vader wel zwart zou willen maken' ?

Grotendeels wel ja. Tot ze uit elkaar gaan zijn het vaak prima vaders en dan gaan ze uit elkaar en is er van alles mis met die vaders. Ze zijn gestoord of gebruiken drugs nou ja noem maar op.

Precies wat Sally zegt

"De omgang met vader is heilig" ik zie daar zo'n rare ondersteuning in van vaders die het overduidelijk af laten weten. Natuurlijk heeft een moeder niet het alleenrecht op de kinderen en is de band super belangrijk. Maar dan moet die vader daar wel zelf vorm aan willen geven op een verantwoorde manier. (en ja daar zouden onafhankelijke derden op toe moeten zien, maar die zijn ook vaak net zo biased als bv Dees die denkt dat die moeders de vaders zwart willen maken).

"Ondertussen werd ik weggezet als overbezorgde of wraakzuchtige moeder." Ja zo wil je de vrouw wel knechten natuurlijk: je laat haar vrijwel alle zorgtaken op zich nemen, het leeuwendeel van de opvoeding en vaak ook nog financiën doen en als ze bezorgd is omdat vader in zijn tijd alleen maar aandacht besteedt aan zijn nieuwe vrienden, gaat zuipen met vrienden of drugs gebruikt, is zij degene die overbezorgd en wraakzuchtig is. En dat wordt veelal nog geëntameerd door vrouwen ook. "Vrouwen zijn de cipiers van het patriarchaat" zou Simone de Beauvoir zeggen. De vrouwelijke tofferiken die aflatende vaders nog meer verdedigen dan mannen zelf.

Maar goed, eigenlijk gaat het natuurlijk maar om een ding: dat kinderen een goede harmonische band met beide ouders hebben. Dat er voor kinderen gezorgd wordt op een warme, verantwoordelijke manier. En ja in mijn persoonlijk leven zie ik dat moeders meer doen dan vaders. En je kan terecht stellen dat zorgen voor geld ook een manier van zorgen is. Naast het feit dat veel moeders dat natuurlijk ook doen is geld verdienen maar de emotionele band niet onderhouden misschien ook niet ideaal voor de kinderen. Hier zeggen een aantal dat dat tegengehouden wordt door de moeder. I beg to differ. Ik zie veel mannen na een scheiding een houding hebben van 'zo en nu begint mijn leven weer, lekker zonder gezinszorgen' . Ik betaal wel maar ik wil ook meer vrijgezel dan vader zijn. En ja, moeders die de goede band van kids met vader in de weg staan vind ik ook laakbaar. Maar ik zie ze gewoon weinig.

@Martijn

Fijn dat jij weinig moeders ziet die een goede band van kinderen met vaders in de weg staan. Helaas heb ik in mijn leven hele andere ervaringen. Moeders die willens en wetens de band met de vader en de kinderen verstoren onder het mom van: ik moet mijn kinderen beschermen tegen hun vader.
Vele vader die dankzij deze laakbare houding hun kinderen niet meer zien, waarvan er zelfs steeds meer voor kiezen om dan maar te stoppen met leven.

Natuurlijk zijn er situaties waarbij een kind gevaar loopt bij een ouder. Ik ben die situaties in mijn leven gelukkig nog niet tegengekomen. Moeders die kun kinderen en hun ex-partner volledig kapot maken onder het mom van: "de kinderen beschermen" helaas meer dan ik op 2 handen kan tellen.

Paddington

Tja we hebben geen cijfers helaas. Bij mij liggen de getallen andersom. En wat vind jij dan van het verhaal van Sally? Zij werd door de buitenwacht namelijk ook zo gezien.

Jeugdzorg: schieten met een kanon op een mug

Het is zeker zinvol om objectieve gesprekspartners te zoeken om je eigen emoties te spiegelen: wat is wel en niet een 'battle' waard? En hoe geef ik die dan zo vorm dat kind zo veel mogelijk ruimte overhoudt cq meer ruimte krijgt om een goede band met vader op te bouwen? In dit stadium Jeugdzorg inschakelen om zogenaamd objectief te beslissen lijkt me als schieten met een kanon op een mug. Eerlijk gezegd denk ik ook dat je je er grote risico's mee loopt. Er wordt niet aan waarheidsvinding gedaan (hoezo objectief?). Hulpverleners durven lang niet altijd de werkelijkheid te zien, van hoe een ouder (m/v) echt is, en hun handelen is vaak teveel gebaseerd op wensdenken. Ze gaan te vaak als een olifant door de porceleinkast. De kans dat de chaos alleen maar groter wordt door de bemoeienis van 'hulpverleners' is aanzienlijk. Ik zeg niet dat het nooit goed gaat of dat er geen goede hulpverleners zijn. Maar het is een gok.

Er zijn geen ideale ouders, moeders noch vaders. Er zijn vaders en moeders die hun kinderen meer schaden dan goed doen. Er is geen algemene uitspraak over te doen. Voor mezelf heb ik bij iedere stap die ik zette mezelf expliciet de vraag gesteld wat op de lange termijn het beste zou zijn voor kind. En ik weet wel dat je dat niet echt kunt weten maar het is (voor alle ouders) het enige wat je hebt. Het is je verantwoordelijkheid als ouder om daar visie op te hebben en die ten uitvoer te brengen. Voor mij is het langetermijndoel voor kind altijd geweest: een duurzame, gezonde relatie met vader. Op de korte termijn betekende dat in mijn visie soms dat begrenzing nodig was. En ja, dat is dan mijn oordeel, mijn opvatting. Ik heb niet meer in het leven. Ik heb wel bewust een paar mensen om me heen verzameld die kritisch met me mee denken en die me kunnen helpen doelmatig en niet emotioneel te handelen.

Tsjor, in alle eerlijkheid begrijp ik gewoon niet zo goed wat je bedoelt. Zoals ik het lees, lijk jij te vinden dat een vrouw die nou eenmaal ooit een ongezonde relatie is aangegaan met een grenzeloze man en de fout heeft gemaakt daar kinderen mee te krijgen, voor altijd moet afzien van het stellen van grenzen en het opkomen voor haar eigen behoeften. Ik denk toch dat ik dat verkeerd begrijp want ik vind dat heel ongezond, ook voor kinderen. Mijn moeder heeft mij in haar huwelijk met mijn vader geleerd dat je moeten buigen voor mentale agressie en dat heeft mij niet veel goeds gebracht. Ik wil dat niet opnieuw doorgeven aan mijn kind. Ik ben me er goed van bewust dat de vader van kind toch echt de (enige) vader is. Hij is een waardevolle man met psychische problemen. Juist daarom vind ik het belangrijk dat kind ziet dat grenzen stellen aan gedrag dat schade toebrengt normaal is, dat dat mag. Zelfs als iemand je ouder is. Mij mag ze ook aanspreken en dat doet ze ook. Ik ben bepaald geen heilige.

Ik zou ook willen dat in iedere situatie hetzelfde advies te geven was en dat dat dan zou werken. Maar het is niet one size fits all. in mijn beleving is het in de situatie van TS nodig in de spiegel te kijken, oprecht te zijn, het belang van en de liefde voor haar kind steeds op haar netvlies te houden, niet harder in te grijpen dan nodig is maar zich ook niet aan de verantwoordelijkheid te onttrekken als er duidelijk sprake is van grenzeloos gedrag naar kind of naar haarzelf. Daarbij vind ik het niet per se verkeerd om de juridische machtsmiddelen die je hebt (in dit geval het gezag) in te zetten. Het moet dan naar mijn mening wel duidelijk gaan over consequenties, niet over straf. In deze situatie lijkt de vader dat ook te begrijpen. Gezien het gesprek dat geweest is. Dat is positief. Soms kun je met een confrontatie duidelijkheid scheppen en de zaken ten goede keren. Ik hoop dat dat hier aan de hand is. Ik vind dat TS trots mag zijn op zichzelf dat ze de koe bij de horens heeft gevat en grenzen heeft aangegeven. En vader mag trots op zichzelf zijn, dat hij bereid is geweest naar zijn ex te luisteren, de realiteit onder ogen te zien en naar een oplossing toe te werken.

Groet,
Schuitje

Schuitje

Hoe bouw je dan in dat iemand (vader bijvoorbeeld) in de gaten houdt of je kind een gezonde relatie met de moeder ontwikkelt?
Op een of andere manier blijft het zo -vrouwen (moeders) weten het beter en als moeder het goed vindt mag vader iets doen.
Ik zeg nergens 'voor altijd' etc., ik geef juist aan waar een heel duidelijke grens voor mij zou liggen. Je waarschuwingen over jeugdzorg ken ik zeer goed.... Het klopt dat elke situatie, ook mijn situatie, uniek is.
Het besef dat een kind geen eigendom is van een moeder, maar dat een kind ook een vader heeft en dat die vader ook ouder is, dat is een besef dat nog moet groeien. Vandaar dat ik het vaak aanhaal. Het is ook bedoeld als een wake-up-call. Voor vrouwen: kijk eerst met wie je een relatie aangaat voordat je een kind krijgt (en dan nog kun je je vergissen); en voor vaders: een kind is ook jouw verantwoordelijkheid, niet alleen financieel. Beiden moeten elkaar de ruimte gunnen om op een eigen wijze een relatie vorm te geven. Vaders zijn geen moeders, moeders zijn geen vaders en gelukkig heeft een kind van allebei 1 (meestal).

Tsjor

achteraf

Ik begrijp uit berichten van TS dat kind nog jong is. Wat ik dan altijd lastig te begrijpen vind, is waarom deze man - die schijnbaar nu niet stabiel genoeg geacht wordt om kind bij achter te laten - kort geleden nog wel stabiel genoeg gevonden werd om vader te worden.
Verder eens met wat tsjor hier zegt.