Ik weet het niet meer
Zoals de titel het al aangeeft ik weet het echt niet meer.
ik hou van mijn dochter en heb haar graag bij me. Al zou ze helemaal niet meer naar haar vader gaan dat zou me niet uitmaken.
Hoe om te gaan met de wisselende diensten van mijn ex en het nooit weten wanneer ze wel en niet mag komen. Klopt het wel of niet wat hij zegt over zijn diensten en wanneer mijn dochter mag komen. Ik weet de prognose vrije dagen voor dit jaar. Die heb ik namelijk in mijn agenda staan. Maar steeds weer opnieuw zegt hij dat ze niet kan komen omdat hij moet werken.
Ik moet me altijd aan zijn schema van diensten houden. Bijna niet laat hij weten wanneer ze de week erop bij hem mag zijn al is dat in het ouderschapsplan wel zo opgenomen. Daar staat in dat ze minimaal 2 nachten en dagen per week bij hem zal zijn. Als ik er vanuit ga dat ze die dag of het weekeinde bij hem is blijkt het wel weer anders te zijn. Ik kan zelf helemaal niets plannen zo. Ik moet steeds maar weer afwachten. Volens ouderschapsplan is dit een vorm van co ouderschap.
Wel verwacht hij, dat als hij bijvoorbeeld een berichtje stuurt diezelfde dag dat ze om 4 uur mag komen, dat ik meteen haar tas in pak en haar wegbreng.
Ik ben dat echt moe. Heb eerder al tegen hem gezegd dat als hij niet een week van te voren laat weten wanneer ze de week erop kan komen, dat ze gewoon niet komt. Maar ik ben dan weer zo'n softie die dat erg vind voor haar dochter omdat ze ook recht heeft op haar papa. Telkens trap ik er dan weer in.
Ook nu weer. Afgelopen week zou ze eigenlijk een weekeinde bij hem zijn. Maar zonder overleg is hij dan niet thuis en wenst me veel succes als ik zeg dat ik haar kom brengen. Aankomend weekeinde weer hetzelfde. Weer kan ze niet gaan. Zonder overleg heeft dienst gewisseld waardoor hij mag gaan werken.
Ik heb zelf echt het gevoel van begin af aan dat hij mij steeds in een hak wil zetten, omdat ik de relatie verbroken heb. Maar dat hij zijn eigen dochter daar het meeste mee te pakken heeft dringt schijnbaar niet tot hem door. Hij zegt wel dat ze elke dag welkom is als hij thuis is. Maar dat is gemakkelijk gezegd. Wij weten namelijk nooit wanneer hij thuis is.
Ik wil echt niet zwart over hem praten want hij heeft zeker zijn goede kanten. Maar dat wordt wel steeds moeilijker.
Nu zeg ik het ook steeds tegen mijn dochter van 9. Ik wil dit eigenlijk niet want dan is het net of ik haar papa zwart maak al bedoel ik dit zeker niet zo. Maar als ik dit niet tegen haar zeg ben ik steeds de boeman en is het net of ze van mij niet naar haar papa mag gaan.
Ik ben zo boos op hem dat ik hem persoonlijk niet meer wil spreken. Zogauw hij dan wat zou zeggen werkt dat op mij als een rode lap op een stier. Dan kan ik echt niet praten.
Nog een voorbeeld, als hij zegt dat ze vandaag zou mogen komen om 4 uur en ik zeg dat dit niet gaat omdat ze niet thuis is maar om 5 uur wel, blijft hij aandringen en dwingen. En als ik dan blijf zeggen dat dit niet gaat maar om bijvoorbeeld 5 uur wel dan hoeft ze niet meer te komen en is ze de volgende keer weer welkom.
Ipv te praten heb ik een mail gestuurd met mijn frustraties in. Ook heb ik gezegd dat als hij dit niet gaat veranderen dat ik het ouderschapsplan laat ontbinden want dat heeft dan niets op de kous. Hij vind dan weer dat dreigen geen zin heeft en dat we eens moeten praten zonder te schreeuwen. Daarop zeg ik dan weer dat ik kan praten via mail maar niet rechtstreeks omdat ik te boos ben.
Ook heb ik gezegd dat de dagen dat zij bij hem zou zijn en hij heeft dan iets, dat hij dan een oppas dient te regelen of dat ze bij familie kan logeren. Dat moet ik ook regelen als ik iets heb.
Ik ben zo gefrustreerd op het moment dat ik niet meer weet wat ik moet zeggen of hoe ik hiermee moet omgaan. Hij neemt naar mijn mening geen verantwoordelijkheid. Wel de lusten maar niet de lasten. Ik begin hier aan onderdoor te gaan. Ben ik dan echt zo slecht?
moeilijk
Het blijft moeilijk. Of ik het nu wel of niet laat merken. En alles wat met mijn dochter te maken heeft raakt me persoonlijk. Dat kun je niet wegstoppen. Kon ik dat maar.
Gelukkig lukt het me steeds beter om met haar te praten en haar hoofdje leeg te maken. Alles wat ik vraag schrijf ik op met haar antwoorden eronder. Over hoe zij over iets denkt, hoe zij iets voelt en over hoe zij denkt dat het anders zou kunnen.
Eerst wilde ze er niet over praten en nu wil ze deze dingen zelfs aan anderen laten zien. En wil ze dat ook zeker een keer in de maand zo doen.
minder onzeker zijn
je zet enorme stappen in richting van 'goed'voor jou en je dochter, wees wat minder onzeker!!
en ook voor je ex is dit goed. jij kunt je dochter helpen om in balans op te groeien, hij zal hopelijk die kans grijpen om met haar contact op te bouwen. of zij wordt wijs genoeg om het te laten, omdat het haar beslissing is.
en natuurlijk raakt het jou persoonlijk, maar je moet je niet zo schuldig voelen. . dat is namelijk wat anders dan geraakt worden.
gr Angela
schuldig
ik denk dat je de spijker op zijn kop slaat Angela67.
Ik ben degene die haar dit aangedaan heeft.
goed
Je doet enorm je best. Jij bent verantwoordelijk voor haar welzijn als moeder. Enkelvoud. Je bent niet ook haar vader. Dat is zijn verantwoording. Dat frustreert jou, want je wilt het beste voor haar. Maar je bent niet verantwoordelijk voor zijn fouten.
Zoals bv Jippox zegt: geef haar die telefoon. Zo geef je haar een handreiking en kan vader zijn eigen probleem oplossen. Hopelijk pakt hij dat een keer op. Maar zo niet: dan is dat niet jouw schuld. Je kunt je dochter helaas niet voor alles in het leven beschermen en dit is daar één van die dingen van. Ga ook niet over-moederen om het gemis van haar vader op te vangen. Wees gewoon jezelf, de moeder die je hiervoor was.
Toch
Ik maak hier nog steeds de meeste afspraken voor de kinderen. Omdat ze de verwarrende signalen van hun vader nog niet goed kunnen hanteren, dan schep ik er orde in. Hij 'perst' ze soms een afspraak af die ze niet kunnen nakomen. Ik help ze om dat te pareren en als dat lukt prima, anders regel ik het, ik weet hoe lastig het is voor die kinderen en hun vader. En het gaat ook steeds beter, ook vader doet zijn best, maar ik blijf dat wel beheren.
Concreet en feitelijk, niet teveel tekst want daar kan vader ook niet tegen. Een onderwerp tegelijk.
Frustratie
Ik herken je frustratie hoor, ik heb ook vaak zat in kussens staan stompen na de zoveelste treiterij van mijn ex. Punt is alleen dat je er zelf niks mee opschiet. Het enige wat jij kunt doen is de stabiele factor voor je dochter zijn, hoe oneerlijk het ook is. Mijn ex is na 15 jaar inmiddels zo ver dat hij uit zichzelf zegt dat hij fouten heeft gemaakt. Dat had ik 14 jaar geleden nooit geloofd. Af en toe bijt ik hem nog wel eens iets toe als zijn vrouw mijn dochter weer eens oneerlijk behandelt.
Verder sluit ik me geheel aan bij Jippox.
Rust
Ik heb dank zij jullie veel tips gehad waar ik aan moet denken.
Ik heb een rustige reactie naar de papa gegeven hoe ik over bepaalde dingen denk, dat ik niet perfect ben maar dat ook hij fouten maakt al vind hij van niet. En dat zijn reactie over dat ik over de rug van mijn kind ga, echt nergens op slaat.
Natuurlijk reageert hij niet op de e-mails, hij doet alles op de app. Hij heeft echter niet in de gaten dat je een gesprek in de app naar jezelf kunt mailen. Dat is mijn geluk.
App
"Natuurlijk reageert hij niet op de e-mails, hij doet alles op de app. Hij heeft echter niet in de gaten dat je een gesprek in de app naar jezelf kunt mailen. Dat is mijn geluk."
Wat bedoel je daar mee?
app
Daar bedoel ik mee dat dit niet alleen op je telefoon blijft staan zoals een sms.
Alle gesprekken die je via een app doet kun je delen met bijvoorbeeld je eigen e-mail, messenger of facebook.
Reageren
Maar hij reageert dus wel op je mail, alleen niet via mail, maar via whatsapp?
Wat vind je daar erg of "verkeerd" aan? Zo komt het tenminste op mij over.
Anders gezegd: denk je dat hij bewust niet per e-mail reageert? En zo ja, waarom zou hij dat dan bewust doen? (kan nl. Ook zijn omdat sommige mensen eerder appen dan mailen..).
Haar vader zien is een recht, geen plicht.
Ook ik vind dat je te veel een ideaalbeeld wilt nastreven. Lullig dat haar vader zo grillig is maar inderdaad: ze kan altijd bellen of appen, het is geen kleuter meer. Zoals iemand anders ook opmerkt: het is al niet leuk voor haar dat het contact met haar vader niet ideaal verloopt maar als jij als moeder dan ook nog gaat uitstralen hoe zielig het is, dan maak je het alleen maar zwaarder voor haar. Er zijn horden kinderen die hun vader niet of nauweljks zien en die zijn echt niet allemaal getraumatiseerd hoor.
Als een bezoekje niet doorgaat, moet je proberen het positief te benaderen. Niet alleen "wat naar dat hij niets van zich laat horen" maar ook "maar eigenlijk vind ik het wel gezellig dat je lekker hier blijft". Lijkt me beter voor haar gevoel van eigenwaarde dan benadrukken hoe fout je ex bezig is.
En hoe meer je probeert bezoekjes na te streven, hoe vaker je dit soort schrijnende situaties krijgt. Laat het meer iets zijn tussen hem en haar. Probeer je te beperken tot taxi en praatpaal zijn.
(Ik vond het vroeger eigenlijk best irritant, al die bezoekjes die mijn moeder forceerde omdat mijn vader daar laks in was.)
recht of plicht
Je kunt wel zeggen dat het een recht is en geen plicht maar wettelijk gezien is het toch echt beiden. Vooral in deze leeftijd.
Als mijn dochter zou zeggen dat ze niet wil gaan, wordt dat van de andere kant gezien dat ze van mij niet mag.
Hier valt heel veel over te discussiëren over wat goed is of fout. En dat is mijn bedoeling helemaal niet. Zij mist haar papa en zou hem graag vaker willen zien. Daar probeer ik wat aan te doen. Natuurlijk ben ik op sommige gebieden dan fout bezig misschien door goed of verkeerd te reageren. Maar waar twee vechten hebben twee schuld.
Ik ben dankzij sommige reacties van jullie zover, dat ik per e-mail mijn gevoel op punten heb aangegeven, dat ik haar gevoel op punten heb aangegeven en dat het zeker mijn bedoeling niet is om tegen te werken of boos te blijven over dingen. Maar dat het ook actie op reactie is. We zijn daar beiden fout in. Ik ben heel netjes gebleven en hoop dat het niet als boosheid of verwijt wordt opgenomen. Door dit zo te doen hoop ik onze problemen te kunnen oplossen en ik hoop dat hij hierdoor ook zijn eigen fouten voor zijn rekening neemt. En niet omdat ik niet reageer zoals hij dat wil, dat mijn dochter dan maar niet hoeft te komen. Want dan wordt door papa, de schuld bij de mama neergelegd, en is de mama het schuld dat ze niet naar papa mag. Zo kunnen we wel bezig blijven maar op dat moment vergeet hij wat hij zijn dochter daarmee aandoet. Snappen jullie wat ik bedoel? Ik heb het gevoel dat hij zijn dochter straft voor iets wat ik doe, en dat hij niet beseft dat hij zijn dochter straft en niet mij. Ik weet niet goed hoe ik dat het beste kan omschrijven.
Mijn dochter geeft dingen aan wat haar bezig houdt en ik probeer daar iets mee te doen. Ik wil dat de dingen voor haar gemakkelijker worden. Tenslotte heeft zij hier niet voor gekozen.
Ben ik dan verkeerd bezig? Ik denk het niet. Alleen het kan altijd beter. Ik heb ook in de e-mail gezet dat ik voor haar graag een derde partij erbij wil hebben. Zij heeft dat op dit moment echt nodig.
Leg ik me dan maar overal bij neer? Nee, dat zeker niet. Er moeten duidelijke afspraken komen vanaf nu. En daar dienen we ons beiden aan te houden en ik hoop dat dit voor het nieuwe jaar een goed voornemen is. Het allerbelangrijkste voor mij is dat mijn dochter haar hoofd kan legen en zich nooit meer schuldig hoeft te voelen over iets. Wij als ouders dienen daarvoor te waken. Of we het met elkaar eens zijn of niet, dat wil niet zeggen dat je geen discussie over iets mag hebben maar wel op een andere manier.
Ik heb mijn goede wil en voornemen getoond. En ik hoop dat daar een positieve reactie uitkomt.
Goed bezig
"Ik heb het gevoel dat hij zijn dochter straft voor iets wat ik doe,"
Dit heb je heel helder geformuleerd. Heb je dat ook zo aan hem gemaild? Ik begrijp hoe jij het ziet/ervaart en het zou fijn zijn als je ex dat ook begrijpt/gaat begrijpen.
"Mijn dochter geeft dingen aan wat haar bezig houdt en ik probeer daar iets mee te doen. Ik wil dat de dingen voor haar gemakkelijker worden. Tenslotte heeft zij hier niet voor gekozen."
Lijkt me terecht.
En ik denk alleen dat je eerlijk moet zijn dat jij niet het "afvalputje" van zijn grillen wilt zijn. Een derde kan wellicht helpen. Schakel alleen niet jeugdzorg in. Maar ik neem aan dat je dat ook niet van plan was.
Volgens mij ben jij goed bezig om met tips van OO zo goed mogelijk om te gaan met je ex in het belang van je kind (en ben je je ook bewust van je eigen fouten).
Goed bezig hoor!
dank je
Dank voor je reactie. Doet me echt goed.
Ik was inderdaad niet aan het denken aan jeugdzorg maar aan maatschappelijk werk.
jemig
Je houdt nog hele dialogen tegen je exman waar je ook nog van alles van verwacht in de zin van 'verandering'. Maar het is wel je EXman.
Hopelijk lukt het je om het wat meer los te laten.
Het gaat dus nu alleen nog hierover: wanneer gaat je dochter naar haar vader? En weet je dat niet tijdig of is er gedoe, gaat ze niet. Punt. Geen verhalen meer. Lijkt mij dan.
Je doet jezelf pijn op deze manier. Denk ik.
altijd mee te maken
Dat klopt AnneJ,
En weet je waarom? Mijn dochter wordt volgende maand 9. Ik blijf dus nog heel wat jaren met haar vader te maken hebben.
En dan heb ik dat liever in harmonie dan hoe het er nu aan toe gaat. Daar heeft mijn dochter alleen maar last van en dat moet voor haar gemoedsrust vermijden gaan worden.
Ik ben zelf ook verkeerd bezig geweest en dat weet ik maar al te goed. Dat heb ik ook toegegeven. Waar 2 vechten hebben 2 schuld. Ieder heeft zijn eigen verhaal erover.
Je zegt het goed,ex, en het is niet voor niets mijn ex. Daar heb ik zelf heel bewust voor gekoze
op de manier de ik nu in een eerder berichtje heb gezegd. Zou het helpen? Dat weet ik niet. Maar in elk geval heb ik er dan wel mijn best voor gedaan.
En als het inderdaad zo is, dat hij mijn dochter onbewust straft voor iets dat ik zeg? Daar heeft zij onder te lijden.
Mijn moederhart zegt dan dat dit het enige juiste is wat ik nog kan doen. Lukt dat zo evengoed niet, dan heb ik mij daar bij neer te leggen. Maar dan heb ik in elk geval er alles aan gedaan en kan ik mijzelf niets meer verwijten.
verandering
Zolang jij verandering blijft eisen van je exman houdt je die dynamiek tussen jullie in stand. Hij ergert zich misschien wel groen en geel aan dat morele gedoe van jou en hoe je hem op zijn 'fouten' wijst.
Houd het gewoon zakelijk. Wie weet koelt de relatie dan juist af tot de juiste hanteerbare proporties.
treffen
Je dochter is het enige wapen waarmee hij jou nog kan treffen. Zodra je ophoudt met te reageren en gewoon je schouders ophaalt als hij je weer loopt te piepelen, gaat de lol er vanaf. En als hij merkt dat het jou niet boeit of je dochter wel of niet naar haar vader gaat (al boeit het je in je hart wel), dan zal hij eieren voor zijn geld kiezen en betere afspraken maken. Of niet, zoals mijn ex, en dan weet je meteen wat een lul het is. Maar dat wist je al, het is niet voor niets je ex.
Het kost even tijd en frustratie, maar zoals AnneJ al zegt: wie weet koelt de relatie af tot hanteerbare proporties. Hij blijft nu olie op jouw vuurtje gooien, die lol moet je hem niet gunnen.
stoppen met manipuleren
Jullie zijn uit elkaar. Dat betekent ook dat ieder voor zich moet bepalen wat goed voor dochter is. Scherm niet meer met je dochter, maar geef gewoon duidelijk je eigen grenzen aan.
(Als de relatie heel goed is, kan het best fijn zijn een gezamelijk beleid te maken tav dochter, maar zover zijn jullie volgens mij nog lang niet)
Wenda
Ik geloof niet dat je al mijn posten hebt gelezen hier.
Wenda heeft wel gelijk
en ik heb wel al je posten gelezen.
Je kunt je ex niet veranderen, dat kan hij alleen zelf.
Het is je ex, je hebt ook niet meer het recht te proberen hem te veranderen. Je kunt wel zelf veranderen hoe je met hem om gaat.
Hij moet zelf werken aan de band met zijn dochter dat is zijn plicht. Je dochter heeft recht op een goede band met beide ouders, maar daar moeten de ouders ieder voor zich voor zorgen.
even een quote van jezelf :"Ik wil dat de dingen voor haar gemakkelijker worden. Tenslotte heeft zij hier niet voor gekozen."
Dat kun je willen maar dat gaat je in je eentje niet lukken. Een antwoord dat bij mijn 9 jarige goed werkt is aangeven dat ik haar gevoel snap en begrijp en dat dat er ook mag zijn, maar dat ik het niet kan veranderen. En dat ik mijn best doe, maar meer dan dat ook niet kan doen.
Je dochter is 9. Je kunt haar troosten als het niet zo gaat als zij zou wensen. Maar het is niet jou schuld dat haar vader zich niet aan zijn afspraken houd en zij daar verdrietig over is, omdat jij je nu wel aan de afspraken houd. Dat kun je een kind van 9 wel uitleggen: papa en mama maken afspraken wanneer jij naar papa zal gaan. Papa houd zich daar niet aan. Daar voel jij je heel verdrietig over. Dat snapt mama, maar mama kan dat niet veranderen. Mama zal er altijd voor zorgen dat er iemand voor je is. (niet dat mama er altijd zal zijn, want jij wilt ook wel eens een avondje uit als papa het weer eens laat afweten)
Ik heb ook regelmatig dit soort gesprekken met mijn dochter van 9. Niet omdat haar vader het laat afweten want het is een geweldig leuke vader maar omdat zij hem mist als hij lang op dienstreis is.
Ze mag verdriet hebben, maar ik kan het niet veranderen. Haar vader wil het niet veranderen want hij vindt dat hij een geweldig leuke baan heeft (en dat is zijn goed recht) Dan zijn dit de consequenties van de keuzes die wij als ouders gemaakt hebben en maken en daar mag een kind verdrietig over zijn. Maar we veranderen er niets aan.
machteloze heks
Je geeft zelf aan dat jij net zo goed je aandeel hebt in de ruzies. Ik snap dat je je schuldig voelt over de scheiding, maar de scheiding kun je voor kind niet veranderen. Wel de manier waarop alles loopt. De ruzies om haar zijn schadelijker dan de scheiding. Als jij je blijft opstellen als goede moeder tov slechte vader zullen de negatieve gevoelens blijven. Richt je op jezelf, je eigen aandeel, daar heb je al genoeg aan lijkt me. Ga gewoon proberen een leuk leven op te bouwen met je dochter. Misschien dat zij dan ook verder kan.
Richt je op jezelf, je eigen aandeel, daar heb je al genoeg aan
Dank jullie voor de reacties. AMK dank voor je uitleg. Daar heb ik ook iets aan.
Juist om te kunnen toegeven dat ik ook fout zit, betekend dat ik me richt op mijn eigen aandeel. En dat heb ik in de mail naar mijn ex duidelijk gemaakt. Juist doordat ik het gevoel heb dat hij mijn dochter straft voor iets dat ik niet goed doe. Ik heb het idee dat jullie dat stukje over het hoofd hebben gezien.
En of hij wel of niet reageert op die e-mail, dat maakt me niet uit. Voor mij heb ik alles van me afgeschreven en vanuit dat punt kan ik met rust verder. Hierdoor is er een zware rugzak van me afgevallen.
Met mijn dochter heb ik die dag ook heel open gepraat. En met haar ook afgesproken dat ze zelf dingen met papa moet regelen. Heel bewust heb ik haar toen die smart fone gegeven zodat ze altijd met papa kan appen. De ene week doet ze dat elke dag en dan weken ligt de telefoon ergens te liggen. Ik heb haar ook duidelijk gemaakt dat ik deze dingen niet voor haar kan veranderen maar dat ik dit wel heb geprobeerd. Dat juist door dit proberen het duidelijk is dat alleen zij zelf met papa moet praten. Zij heeft het hier met een klasgenootje over gepraat die in een zelfde situatie zitten en ook hun blijken het nu op deze manier te doen. Mijn dochter is in elk geval heel blij dat ik dit heb gedaan. Ze had zelf, ondanks dat ze 9 wordt, het gevoel dat ik me te zeer bemoeide. Maar ze durfde dat niet te zeggen om me niet te kwetsen.
De post in het begin was echt wanhoop. Door het hier te plaatsen en reacties te horen, of ik die nu wel of niet fijn vond, moest ik wel over mezelf gaan nadenken. Juist door die reacties ben ik gekomen tot waar ik nu ben. Naar een vrouw die het nu wel weet en er klaar voor is om zich er niet meer mee te bemoeien. Ieder gaat hier op zijn eigen manier mee om, en het is goed om iets te kunnen veranderen. Voor de een kan dat snel voor de ander gaat dat langzaam. Ik wist dat ik iets moest veranderen. Zover was ik wel, anders had ik hier geen reactie geplaatst. Maar wat ik moest veranderen dat wist ik niet. Jullie hebben me gewezen op punten die ik onbewust wel wist maar die dus duidelijk ook door anderen bevestigd moesten worden. Met die anderen bedoel ik dus jullie allemaal. Sommige reacties deden me pijn ondanks dat ik wist dat jullie gelijk hadden. Maar het was wel nodig.
Nu heb ik eindelijk mijn rust, en ik hoop van harte dat ik dit goed kan volhouden.
Nogmaals bedankt allemaal voor jullie eerlijke reacties. De nieuwe maand gaan we samen met een heel goed gevoel in. Zowel mijn dochter als ik.
Mooi!
Zet 'm op!
fijn!
Dat is het fijne van dit forum. Ik leer er ook steeds weer van.