Ik wil geen stiefmoeder zijn

Ja ...

Hoe zou het gaan met het zelfrespect van die jongen als zijn verzorgers niet voldoende respect voor hem kunnen opbrengen door hun mening(en) over zijn moeder?

Rode krullenbol

Wonen in een

ander Milieu? Was da? Een andere provincie, land, gebied? En inderdaad, voor het welzijn van deze jongen is het beter dat het niet doorgaat. Jij wil niks met de zoon van je man en halfbroer van je zoontje te maken hebben. Dat is nu wel duidelijk.

hmm

als jeugdzorg niet wil dat jij hem te vaak ziet, wat vinden ze dan van dit plan?

Wat vindt Mark hier nu eigenlijk zelf van?

ik zou het niet trekken

De meeste dames hier zijn uitermate politiek correct maar als ze zelf in deze situatie terecht zouden komen weet ik niet of ze nog dezelfde mening zullen zijn toegedaan. Sorry hoor dames.

Ik zou absoluut geen 'vreemde' puber in mijn kleine woning willen.
Heb je zelf volwassen kinderen dan is voor zo'n aktie wel meer ruimte denk ik, je hebt je eigen pubers meegemaakt en je bent zelf wat evenwichter en hebt ook meer overwicht. Iets wat absoluut noodzakelijk is voor een jongen van die leeftijd met een rugzak.

Tja Miekemieke

'Ik zou absoluut geen 'vreemde' puber in mijn kleine woning willen.'

Dan had TS niet met zijn vader moeten trouwen.

Elena H

Als ik van tevoren beter had in kunnen schatten hoe de situatie zich zou ontwikkelen had ik dat misschien niet gedaan (trouwen). Ik ken mezelf en mijn eigen grenzen/beperkingen. En Mark een half jaar in huis gaat ver voorbij mijn grenzen/beperkingen.

Nu staan we nu eenmaal voor dit dilemma en moeten we ermee dealen. En ja, ik vind wèl dat mijn mening tot bepaalde hoogte telt, qua hypotheek is het MIJN huis en ook mijn/ons zoontje die hiermee geconfronteerd wordt. En o.a. mijn moeder die regelmatig oppast en mogelijk geconfronteerd wordt met een jongen die ze nog nooit gezien heeft.

Deze intense vorm van contact is nooit aan de orde geweest, dat man mijn Mark meer zou gaan zien was voor mij echt wel duidelijk zodra we naar NL verhuisden, maar deze situatie is toch wel het andere uiterste.

Rode

Wat heeft dat er nu mee te maken?

Als je twee slaapkamers hebt, een kleintje van 3: wie haalt het dan in zijn hoofd om een onbekende (ja sorry) puber waarvan je weet dat de opvoeding niet geweldig was in huis te halen voor een half jaar? Als je daar volmondig ja op kunt zeggen: doe het dan! Bied deze jongen een kamer aan! Detailstage kun je overal volgen: lekkere goedkope kracht voor een winkel.

miekemieke

Juist omdat ik zelf pubers heb (gehad) bekijk ik het meer vanuit perspectief van deze jongen. Daar is niks politiek corrects aan (stom argument trouwens want slaat ieder gesprek dood. "Ik vind dit of dat""Nee hoor jij bent alleen maar politiek correct")
Ik weet nog van mijzelf hoe ik was als puber en ik heb het gezien bij mijn eigen pubers. Ja pubers kunnen egoïstisch zijn, de grenzen opzoeken, impulsief, maar ze zijn tegelijkertijd kwetsbaar. Ondanks de grote monden, de onverschilligheid zijn het nog wel kinderen. En in die geval ook nog eens het kind van een van de twee volwassenen die het kind voor een half jaar (niet voor de rest van zijn leven he, we hebben het hier over een half jaar) in huis zou moeten nemen. En die jongen kan er echt niks aan doen dat die zo'n slechte moeder heeft (dat neem ik tenminste aan dat ze slecht is als ik lees wat TS hier in iedere post meldt over de moeder). Als er al iemand verantwoordelijk is voor het feit dat deze moeder een zoon heeft dan is het de partner van TS.

gemeen

Ik snap dat gehak op die exen niet zo. Het was wel zo dat je man op die vrouw is gevallen, ooit, al was het een onenightstand. En nu is hij met jou. Jullie hebben dus heel wat gemeen, zou ik zo zeggen. Kutzwagers noemde Wim T. Schippers dat van mannen. Met andere woorden: jij bent geen haar beter Maar dat wil jij niet zien natuurlijk.
Wat er ook gebeurd is, die jongen en jouw man zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden en als die band er nu nog niet is, hebben ze er nu de kans toe meer naar elkaar toe te groeien. Die mag je niet ontnemen uit eigen belang. Het gaat om een half jaar.

tja

maar als jeugdzorg TS al afraadt om te vaak met hem af te spreken (en ja ik ga er voor het gemak van uit dat dat waar is) dan wordt het lastig he.

Als ze elkaar nu zo weinig zien dan heb je ook nog eens kans dat het helemaal fout loopt dat halve jaar zo opgehokt te zitten. Huis is van TS, dus ik zie niet in waarom zij er met haar kind uit moet als het echt te klein is.

Zoek een kamer in de buurt, laat hem elke avond komen eten. Ja dat kost wat (afhankelijk van waar in Nederland 200-400 euro per maand) en je kúnt tenminste een relatie opbouwen en hoeft niet bang te zijn dat dit helemaal fout afloopt.

Maar

als die jongen het zijn hele leven al zonder noemenswaardige begeleiding moet doen, nu al rookt en drinkt, is het dan wel verstandig om hem op kamers te laten gaan? Ook al is het dan in de buurt van een vader en een stiefmoeder? Daar heeft hij nog geen noemenswaardige band mee, dat zal ook niet gauw komen lijkt mij als hij op kamers zit. Dat wordt dan natuurlijk lang leve de vrijheid en de lol.

Ik kijk er meer tegenaan zoals Alkes. Dit lijkt me een prachtige en misschien ook wel laatste kans voor de vader om nog wat positiefs aan de jongen mee te geven. Nee, een half jaar in een klein huis is niet ideaal (understatement) maar ik zou zeker wel vader en zoon aanraden om na te denken over hoe het wel kan werken. Misschien is er nog een oma en opa in de buurt, of ooms en tantes van vaders kant waar hij terecht zou kunnen. Of misschien is het een idee als hij met vader samen een kamer neemt. Ik noem maar wat. Het zou ook al schelen denk ik als hij een vriend van school heeft die samen met hem stage loopt en als die samen onder auspiciën van vader op kamers gaan. Met een beetje uit je doos denken kom je een heel eind. Verder dan met hakken in het zand en afgeven op moeder en stiefzoon. Hoe terecht misschien ook. Zoals ik al zei, het is de halfbroer van het zoontje van TS, ook een zoon van haar man, er is een bloedband. Die gaat hoe dan ook niet weg.

Off topic

Uit je doos denken heeft voor mij toch een andere lading dan out of the box denken.

Miekemieke

Het gaat dus niet om een 'vreemde', maar om de zoon van je partner. Bloedband weet je wel.. Die kan je dus niet weggummen. Dat is niet goed voor dat kind, maar ook niet voor je partner, op langere termijn. Wat er ook is gebeurd. Deze houding is enorm schadelijk.
De partner is net zo goed de vader van deze jongen als van jouw kind.

Ik snap de insteek ‘het is zijn kind, bloedband etc.’ niet zo goed, voor mij voelt dat absoluut niet zo. Maar ook mijn man heeft dat nooit echt zo gevoeld, ja nu wat meer dan vroeger. Het was voor hem een hele schok en hij heeft dit ook nooit gewild. In zijn ogen is Mark hem ook maar door de strot geduwd, zonder enig overleg. En het heeft zijn leven, relatie met familie, carrière etc. flink op de kop gezet, daar kan hij nog steeds wel eens kwaad om worden. Ik snap dat heel goed. . Ik zie Mark ook gewoon niet als broer van mijn zoon, sowieso zouden die 2 nooit een sterke band opbouwen; er is een leeftijdsverschil van 13 jaar! Mark ziet dat zelf overigens ook niet zo, die heeft helemaal geen interesse in zo’n peuter. Ken ook weinig puber jongens die dat wel zouden hebben. Ik denk dat ook vele van jullie voorbij blijven gaan aan het feit, dat het voor mij en mijn zoontje wel een vreemde is. Ik zie mijn buurt kinderen veeeel vaker, net zoals kinderen van vrienden familie oid. Zelfs voor mijn man is het in die zin net zo goed een jongen die hij amper kent, dat is nu eenmaal zo. Daar kun je van alles van vinden, maar is wel de realiteit. En dat maakt mij niet perse minder empathisch; ik vind allerlei dingen erg sneu en hartverscheurend; doodknuppelen van zeehondjes, aangespoelde bootvluchtelingen, kinderarbeid, de hond van de buurman op de hoek die niet zo’n leuk leven heeft; maar nee, ik ga het niet allemaal in huis halen.

Ik vind het sowieso bijzonder dat je als vrouw in Nederland in principe alle zeggenschap hebt of je een kind op de wereld zet of niet en dan de vader voor het blok kan zetten en na een aantal jaar van alles gaan eisen. We hebben aantal jaar in Scandinavië gewoond (mijn man komt daar oorspronkelijk vandaan) en daar bestaan dit soort praktijken al jaren niet meer. Wordt echt gezien als een jaren 50 dingetje. Zet je als vrouw een kind op de wereld en kom je na jaren aankakken bij de vader, kun je echt niet een disproportioneel hoog bedrag aan alimentatie gaan lopen eisen, of een actieve rol van de vader, had je je benen maar bij elkaar moeten houden of een abortus moeten nemen aangezien je wist dat je zelf de financiële middelen niet hebt en die ene one night stand 0 interesse heeft een een gezin. Is lullig voor het kind wat er uit voorkomt maar we dwingen vrouwen ook niet om een kind te behouden als vader dat wel wil en moeder niet. Waarom blijven we dan nog wel zo doorzeven over dat een vader maar eindeloos verantwoordelijkheid moet nemen?

Geldt overigens ook voor echtscheidingen in Scandinavië kosten worden gedeeld door beide ouders en een ieders inkomen is niet van de belang, wel zo eerlijk, je draait er samen voor op. Dat mams een lager inkomen heeft of niet werkt, jammer dan, ga je maar meer werken. Kinderopvang is zo goed als gratis dus geen reden om thuis te zitten. Partneralimentatie bestaat überhaupt niet. Ik vind het zo achterhaald allemaal.

Ik gum Mark ook niet weg, ik respecteer dat hij er is en maak daar ook geen geheim van, maar het betekent niet dat het voelt alsof hij mijn zoon is, of dat ik hem mijn zoons halfbroer noem, zo voelt dat voor niemand hier thuis.

Hij is er er daar heeft behalve zijn moeder niemand voor gekozen. Dat maakt hem niet minderwaardig en betekent niet dat mijn man geen elke verantwoordelijkheid hoeft te nemen. Maar ik denk ook niet dat men kan verwachten dat hij zielsgelukkig en dolblij is dat Mark in mijn mans leven is. Moeders heeft jaren lang zelf een zeer beperkte bezoekregeling gewild; ze wilde Mark zelf opvoeden, en ja mijn man had daar niet zoveel issues mee. Nu is zijn mening bijgetrokken, vanwege het zien opgroeien van ons eigen zoontje maar hij zal Mark nooit hetzelfde zien als ons eigen zoontje. Het is gewoon een hele andere situatie. Ik denk niet dat dat het een slechte vader of slecht mens maakt, hij heeft naar zijn kunnen altijd een deel verantwoordelijkheid genomen. Ik denk dat er best veel mannen zouden zijn die helemaal niks van zich zouden laten horen.

Linda

Linda, kinderalimentatie is geen bonus voor de moeder. Het is het recht van het kind. Als je als man een kind verwekt ben je financieel medeverantwoordelijk. Dat heeft niks met ouderwetse rolpatronen of feminisme te maken maar met ouderschap, in het belang van het kind.

Ongetwijfeld komt er een verhaal waarbij de man er werkelijk alles aan heeft gedaan om te voorkomen dat zijn one night stand zwanger is geworden, maar hij is echt geen willoos slachtoffer van die vrouw, hij heeft er zelf seks mee gehad en dan is een zwangerschap toch een mogelijke uitkomst.

"Dat is bijv. ook de reden dat Mark geen wit betaald baantje mag, dan raakt ze misschien deels haar uitkering/alimentatie/toeslagen kwijt en dat wil ze niet. Hij mag alleen zwart werken." Flauwekul, de verdiensten van een bijbaantje van een zestienjarige hebben geen invloed op uitkering, toeslagen of alimentatie.

Tot slot: pubers kunnen juist ontwapenend schattig zijn met peuters. Geen broederstrijd omdat ze in elkaars vaarwater zitten. Geef stiefzoon in elk geval de kans om grote broer te kunnen zijn van je peuter, dat kan hartstikke mooi zijn, juist door dat leeftijdsverschil.

skik

Kwalijk

ik vind het deze vader ontzettend kwalijk te nemen dat hij zijn kind in zo'n slechte situatie heeft laten opgroeien zonder er naarom te kijken. Dit kind heeft er ook niet om gevraagd hé! En jij zet nu doodleuk op internet dat je man hem helemaal niet wil en niet ziet als zijn zoon.

Hoe slecht die moeder ook is, zij heeft in ieder geval hem niet afgewezen. De vader doet het echt een stuk slechter dan de moeder.

Ook jouw kind wordt op een dag 16. En dan zul je zien dat eem 16- jarige echt nog een kind is. Hoe zou je het vinden als hij zo wordt behandeld?

Poeh

“Ik snap de insteek ‘het is zijn kind, bloedband etc.’ niet zo goed, voor mij voelt dat absoluut niet zo. Maar ook mijn man heeft dat nooit echt zo gevoeld, ja nu wat meer dan vroeger.”

Natuurlijk voelt dat voor jou niet zo, het niet jouw kind, maar dat van je man. Net als jullie gezamenlijke zoon. En nu hij ziet wat hij allemaal gemist heeft bij zijn oudste zoon, wil hij de schade inhalen. Dat komt door die bloedband. Gelukkig maar, zou ik zeggen. Ik ken zat mensen die heel veel aan hun broer/zus hebben en die meer dan 10 jaar In leeftijd verschillen. Dat jij je hier allemaal niks bij kunt voorstellen, zegt vooral wat over jouw beperkte beeld. En dat je je zoon een band met zijn broer wil ontzeggen, zou hij je zomaar ernstig kwalijk kunnen nemen als hij ouder is. Echt, stel je eens wat open voor andere mogelijkheden dan die alleen jij ziet, daar wordt je leven een stuk rijker van.

Mijn man heeft er toch ook niet om gevraagd? Ik vind het juist ontzettend ouderwets dat we Nederland zo blijven hangen in dat de we als vrouw niet zelf de verantwoordelijkheid nemen om je kind een goede financiële basis te geven. Zeker niet in een situatie waarbij een kind voorkomt uit een one night stand en je als moeder vervolgens niks van je laat horen. Je kan toch of meer gaan werken, ga naar school en vergroot je kansen op een betere baan. Lekker makkelijk om maar op iemands zak te teren die nooit om de situatie gevraagd heeft.

Ik zeg niet dat mijn man hem niet wil, in het verleden nee, kon ie zich wel voor z’n kop slaan dat hij die nacht met haar heeft doorgebracht en jaaaren later met een kind zat opgescheept. Nu beseft hij wel degelijk dat het mooi zou zijn Mark beter te leren kennen, maar oersterke gevoelens jegens Mark heeft hij inderdaad niet. Neemt niet weg dat hij nu het contact wil proberen te verbeteren. Als jij iets uit de grond van je hart nooit gewild hebt, denk ik ook dat het moeilijk is om je volledig toegewijd en verbonden te voelen. Je kunt mensen niet dwingen een verbintenis met iets of iemand te voelen.

Oef

wat triest. Je zal deze Mark maar zijn zeg...
Ik snap heus dat je man niet op een kind zat te wachten, maar hij is er nou eenmaal en dan heb je als vader gewoon een verantwoordelijkheid. En niet alleen financieel! Dat je man nooit een bloedband heeft gevoeld maakt ook niet uit, die band IS er gewoon. Mark zijn DNA bestaat voor 50% uit dat van je man, net als bij jouw zoontje. Realiseer jij je dat? Realiseert je man zich dat? Hoe is dat dan anders dan bij jouw zoontje?

Juist met zo'n moeder is het belangrijk dat er een andere ouder is die kan laten zien en voelen hoe het ook kan. Het is voor je man en je zoontje gelukkig nog niet te laat om een goede band met Mark op te bouwen. En voor jou ook niet. Eens met Skik: juist pubers zijn vaak ontzettend leuk met kleine kinderen. Dan hoeven ze namelijk niet op hun tenen te lopen, zich beter of groter of verstandiger voor te doen dan ze zijn. Bij kleine kinderen kunnen ze heerlijk zichzelf zijn en is het ook nog eens legaal om weer ongegeneerd te spelen.

Als je echt denkt dat Mark dat 'ook niet zo voelt' dan kun je je echt slecht verplaatsen in een ander. Denk je nou echt dat die jongen, beïnvloed door zijn moeder en het afwezig zijn van je man als vader, zichzelf op zijn gemak voelt bij jullie? Als onzekere puber ook nog eens?

Ik hoop echt intens dat je man en jij alle vooroordelen en negatieve emoties kunnen parkeren en kunnen gaan denken vanuit Mark. Geef hem een kans. Geef vader, zoon en broer een kans.

LindaD

'Mijn man heeft er toch ook niet om gevraagd? '

Boehoe, wat is je zonder-condooms-rondneukende man zielig.

Serieus zeg, dit kun je toch niet menen!

een beetje

Precies. Je zal deze Mark maar zijn.
Als je niet van deze Mark houdt, natuurlijk, dat snap ik, zo goed ken je hem niet, wil je hem niet eens kennen blijkbaar. Maar in Mark zit wel een beetje van jouw man. Net als dat een beetje van je man in jouw zoon zit. Dat maakt hen gelijkwaardig.
En als je van je man houdt gun je hem een band met zijn zoon, ondanks zijn evt. fouten/verleden enz. Als je dan geen compassie met de zoon kan opbrengen, dan toch hopelijk wel met je man?
Laat dit draadje maar niet aan hem lezen, die wil acuut van je scheiden.
Of het is de hitte..

Linda

"Mijn man heeft er toch ook niet om gevraagd? Ik vind het juist ontzettend ouderwets dat we Nederland zo blijven hangen in dat de we als vrouw niet zelf de verantwoordelijkheid nemen om je kind een goede financiële basis te geven. Zeker niet in een situatie waarbij een kind voorkomt uit een one night stand en je als moeder vervolgens niks van je laat horen. Je kan toch of meer gaan werken, ga naar school en vergroot je kansen op een betere baan. Lekker makkelijk om maar op iemands zak te teren die nooit om de situatie gevraagd heeft."

Maar HOE is dat kind er dan gekomen? Ja, geslachtsgemeenschap, dat begrijp ik. Maar hoe is het tijdens die onenightstand gegaan? Zei zij dat ze de pil slikte? Heeft man condoom gebruikt? En al zei zij dat ze de pil slikte: dat hij geen condoom heeft gebruikt is een bewust behoorlijk risico óók van hem. Dus bovenstaande tekst slaat echter nérgens op.

auw

Je opvattingen komen hard aan Linda. Ben je zelf eigenlijk wel 16 geweest? Denk daar eens aan terug. Stel dat je toen zo'n door en door afschuwelijke moeder had als Mark schijnt te hebben, wat had je dan van je vader gewild?

"Ik vind het juist ontzettend ouderwets dat we Nederland zo blijven hangen in dat de we als vrouw niet zelf de verantwoordelijkheid nemen om je kind een goede financiële basis te geven."

Je neemt het lief voor je man op, maar het omgekeerde kun je natuurlijk ook stellen: "wij" zijn hier zo vooruitstrevend om niet vanuit de moeder te denken maar vanuit het kind, dat TWEE ouders heeft.

Maar

Als je als man geen kind wil, dan heb je net zo goed of misschien nog wel méér de verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat dat er niet komt. Dat alleen de vrouw hiervoor verantwoordelijk gehouden wordt vind ik persoonlijk echt verschrikkelijk.

Niet in huis

Overigens heb ik er wel begrip voor dat je Mark niet een half jaar in huis wilt hebben. Het huis is te klein, jullie kennen elkaar niet. Misschien moet je dit alles maar gewoon buiten je om laten gebeuren? Laat je man en zijn ex en Mark iets verzinnen. Stel je wat bescheidener op. Het is logisch en begrijpelijk dat je er nogal een mening over hebt, maar het is nu denk ik even niet aan jou om die mening heel hoog van de toren te blazen.

Sta liever naast je man. Wil hij een half jaar met Mark in een huis wonen? Oké, hoe dan en in welk huis? Probeer wat flexibeler te zijn dan wat je hier nu laat zien. Dat is denk ik waar je man nu het meeste aan heeft. (En Mark ook, maar dat zal je wat minder interesseren vermoed ik.)