Ik word onzeker van mijn ex
Mijn ex en ik zijn al een poos gescheiden en doen co-ouderschap. Gaat goed. Onze twee jongens (pubers) en dochter zitten goed in hun vel.
Ik word onzeker van mijn ex. Hij is zo'n ontspannen vader. Doet leuke dingen met de kinderen. Ik kan mijn kinderen dat niet bieden. Ben al blij wanneer ik de dag volhou, waarin ik werk, voor de kinderen en huishouden en deels mijn zieke partner verzorg.
Ik maak me vaak zorgen om de toekomst, ben regelmatig moe en kribbig en heb niet veel geld te besteden.
Wat mijn kinderen bij hun vader beleven is vele malen gezelliger dan bij mij.
Eerlijk gezegd zou ik ook niet weten wat ik met ze zou kunnen doen, ik heb geen energie over dat te bedenken.
Het is fijn voor ze, dat ze bij hem plezier hebben. Maar hoe graag zou ik zelf zo'n ontspannen leven hebben en mijn kinderen kunnen bieden.
Ze vinden hem vast leuker dan mij...
zieke partner
Vanuit je kinderen bezien kan het best moeilijk zijn dat je veel tijd moet besteden aan een zieke partner die niet hun vader is. Maar ik denk dat je ze zo ook iets meegeeft over nou ja goede dingen doen. Je hebt het te druk om je actief met de kinderen te bemoeien maar misschien is dat ook wel fijn voor je kinderen en geeft het hen vrijheid om zelf dingen te ontdekken en te ondernemen. Bij hun vader liggen ze misschien steeds onder een vergrootglas.
Maar waarom zou je je zorgen maken over de toekomst als hun vader het financieel goed heeft? Hij kan dan toch hun studie en dergelijke betalen?
Even doorvragen hoor
Zoals je waarschijnlijk wel weet is het anonieme van zo'n forum niet alleen maar een voordeel, maar kan ook een nadeel zijn. Ik ben ff benieuwd maar zeg het maar even van te voren, dat je niet beledigd moet zijn want ik ken je immers niet, maar:
Wat is precies je vraag nu? Wil je horen hoe je leert je schouders op te halen over de verschillen in levens tussen je ex en jou en de eventuele impact ervan op de kinderen? Of wil je sparren over of en zo ja hoe je dit voorzichtig bespreekbaar kunt maken bij je kinderen (wat maakt ze happy/vinden ze fijn?) en/of wil je sparren over hoe jij het binnen de mogelijkheden wat leuker kan maken voor de kinderen? Maar ook voor jezelf als ik het zo lees?
Ook kan ik het niet laten om te vragen of je niet (een beetje) jaloers bent op ex? Klinkt nl wel zuur wat je schrijft?
Maar als ik je berichtje zo lees zou ik in ieder geval iets (proberen te) doen aan je eigen energiebalans. Wat je schrijft klink je uitgeput. Kun je hulp krijgen bij de zieke vriend? Kun je dingen veranderen op je werk dat je er minder moe van wordt? Slaap? Voeding? Yoga? Want volgens mij ziet het hele plaatje er alweer anders uit als jij wat uitgeruster en veerkrachtiger in je vel zit.
zo is het
Tja, wat wil je met zo'n post. Begrip? Ideeën? Een spiegel? Een luisterend oor?
Klink ik zuur? Misschien klink ik in elk geval al een klein kind dat graag wil wat haar niet lukt. Als een kind dat haar fiets boos opzij gooit omdat ze er steeds af valt. Terwijl andere kinderen fluitend weg fietsen.
Ik ben idd moe. Moe van het zorgen en sappelen. De mensen om ons heen zijn ons verhaal zat. Zo gaat dat als iets langer dan een paar maanden duurt. Er staan geen mensen klaar om te helpen. Ik vraag ook niet meer.
En het is lastig voor mij om te zien hoe makkelijk het leven van mijn ex verloopt. We staan elkaar nog na, dus wat ik zie is zoals het is. En dat zien de kinderen óók en ze zullen zich dat herinneren. Dat het bij papa zo gezellig was een dat mama het altijd zo druk had. Denk ik.
Ik vind het zielig voor mezelf dat ik zó hard werk en zo weinig leuks kan beleven vanwege geld- en energiegebrek.
Mijn partner lukt het niet om mij te helpen.
Je bekijkt je leven en wat je je kinderen kunt geven. Dat is anders als ze niet steeds bij je zijn. Kinderachtig genoeg wil je dat ze het leuk hebben bij je, graag bij je zijn. Graag terugkomen. Ach, dat is ook wel zo. Ik merk aan alles dat ze van me houden. Maar als je geen gave dingen samen kunt doen, zoals een concert bezoeken, of écht op vakantie gaan, of veel vrienden hebt om te bezoeken, hoe fijn is het dan écht voor ze?
zelfzorg
Wat overigens klopt is dat ik zeer slecht voor mezelf zorg. In de tijd van mijn partners ziekte at ik nagenoeg niet een nu eet ik alles wat los en vast zit.
Van een normaal gewicht ging ik naar 10 kg te licht naar 10 kg te zwaar. Van maat 40 naar maat 36 naar nu maat 42.
Ga te laat naar bed. Kan de zelfdiscipline niet opbrengen om dat tij te keren. We eten op de bank (doodzonde vroeger bij mijn ouders thuis). Mijn kinderen vinden dat okee 
Krijg mezelf niet naar buiten gesleept voor wandelingen.
Als iemand dáár een tip voor heeft, hou ik me aanbevolen.
Ik ben werkelijk té landerig en moe om dáár nog energie in te steken.
Ik weet, het klinkt zeikerig. Maar het is wérkelijk wat om moeder, werkneemster en mantelzorger te zijn. Ik kan dat niet goed uitleggen.
Dus: goede tips voor 'verstandig eten bij uitgeputten' zijn welkom.
ga naar de huisarts
en vertel dat het niet goed gaat. depressief? ik zou het misschien om minder worden!! vraag hulp dus.
gr Angela
Maar ik!!!
Je kijkt alleen naar materiele zaken. Het zou toch ook knus en gezellig kunnen zijn bij jou thuis? (kost geen drol) Dat is toch iets wat kinderen heel erg waarderen, gezelligheid en veiligheid. Vervelend voor je dat je partner ziek is maar je bent zelf gezond (neem ik aan) en de kinderen ook en dat lijkt mij genoeg reden tot vrolijkheid. En het feit dat je werk hebt is ook een felicitatie waard ook al levert het je niet genoeg geld naar je zin op. Je hoeft niet je hand op te houden, je verdient het allemaal lekker zelf en misschien haal je af en toe ook voldoening uit je werk.
hmm
Hoe oud zijn de kinderen (iets preciezer) en hoe is de verdeling met vader en moeder per week/twee weken? Wanneer werk jij dan?
Simpel dingetje: in je hoofd schreeuwen je ouders dat 'eten op de bank' een doodzonde is en je kinderen vinden het leuk. Waarom buig je niet naar je kinderen en zet je je ouders uit het hoofd? Lekker de tv aan en ontspannen maar nee het is een doodzonde... gemiste kans! Aan tafel converseren is niet in elk gezin het toppunt van gezellig, je kunt ook op een ander moment even 1 op 1 tijd met een kind nemen. Kan veel waardevoller zijn want aan tafel sneeuwt er altijd minstens 1 persoon, soms wel 2 of 3 onder en dat moet dan gezellig zijn?
Verder: inderdaad naar je huisarts, misschien depressief of bloedarmoede of wat dan ook?
depressie
Depressief klink ik wel, maar ben ik niet hoor. Vorige week had ik zelfs nog geluksmomenten die ik óók zie!
Nee, ik las op FB dat mijn ex-man naar een concert was geweest met de kinderen en dacht 'kut!' En hij heeft net 2 weken vakantie geboekt.
Terwijl ik misselijk ben van chocola en chips.
Ach, misschien zit ik te zeiken.
En moet ik niet zo onzeker doen.
Maar mijn neiging is dus wel om óók leuke dingen te gaan doen met de kinderen als tegenhanger voor dat speelse leven dat mijn ex ze kan geven. (Met zijn vriendin die er niet altijd is en als ze er is hoeft ze geen was te doen of op te voeden en zij is dus ook altijd gezellig en rustig en in balans, net als mijn ex.) Jippiejahee.
Ik daarentegen, voel me als Bridget Jones...
Ofzo.
En dus wil ik indruk maken op mijn kinderen en Leuke Dingen Doen,maar dan zijn we weer bij stap 1 (moe, geen geld, geen tijd, geen inspiratie).
Ze zijn overigens de helft vd week bij mij en bij hem. Gaat al jaren goed.
uitgeput en negatief > ombuigen
Je klinkt inderdaad uitgeput. Kijkt heel negatief naar alles.
Misschien inderdaad depressief.
Mocht dat het niet zijn (dus kan de dokter je niet helpen), dan heb ik een simpele tip. (overigens kan je dit sowieso doen, ook als je depressief bent)
Hoe druk je het ook hebt, pak een schriftje en schrijf elke avond 3 dingen op van die dag waar je blij mee bent, die leuk waren, waar je tevreden mee bent. Maakt niet uit wat, als het maar positief is. Probeer af te wisselen, maar als je een keer niet iets nieuws kan verzinnen, neem je gewoon positieve dingen van een vorige keer.
Als je dit dagelijks doet, kan het je misschien helpen je negatieve kijk op zaken iets om te buigen naar positieve zaken.
Als het een tijdje goed gaat (ook als je 's avonds moe bent, kunt je dit wel doen), kan je het uitbrieden: doe je het ook even in je lunchpauze. De 3 positieve dingen kunnen ook op je werk betrekking hebben, op de zon die schijnt (of de mooie sneeuw die buiten ligt), kan zijn dat je denkt aan een vriendin waar je blij mee bent.
Zet hem op. Sterkte.
leuke dingen doen
En wat betreft het "leuke dingen doen" met de kinderen.
Ik denk dat kinderen het meest gelukkig worden van liefde en warmte, oprechte belangstelling van een ouder en het gevoel hebben met alles bij die ouder terecht te kunnen.
En als je geen geld hebt voor betaalde uitjes, dan kan je ook gewoon spelletjes (kaarten, bordspellen) met ze doen. Vinden ze vaak ook heerlijk - gewoon gezellig!
En als ze de leeftijd ervoor hebben: voorlezen! Even momentje alleen met mama. Voorlezen en tussendoor kletsen over de dag.
Hoe oud zijn ze?
Oh trouwens (afgezien van dat ik wel begrijp hoe je je voelt onder deze omstandigheden), van afgunst wordt je geen beter mens en zelf niet vrolijker. Daarom mijn eerste tip, je meer te richten op al het positieve in het leven dat je (wel) hebt.
energie
Als je energie zo beperkt is zou ik wel opletten dat hij niet op gaat aan je partner en je werk, maar dat er ook wat voor je kinderen èn voor jezelf overblijft.
Wees blij dat je kinderen het zo leuk hebben bij hun vader, het klinkt bijna alsof je ze dit misgunt en dat is vast niet het geval. En inderdaad kijk naar wat je wel hebt en kunt bieden ipv naar wat je niet hebt!
niet erg
Je schrijft dat je wel voelt dat je kinderen van je houden. Wat wil je nog meer?Die snappen wel dat niet alles kan met weinig geld en weinig energie. Wees blij voor ze dat ze een vader hebben bij wie sommige dingen wel kunnen. Ze leren door jou dat het in het leven niet altijd leuk en relaxed is. Alleen maar goed.
Kleine dingen doen zijn ook fijn (zie Suze): samen koken, lezen, wie is de mol kijken, wandelingetje maken.
Zorg nou maar eerst dat jij je wat lekkerder voelt, ondanks alle misere, in plaats van je over je kinderen zorgen te maken.
Overigens: ik kan mijn zoon ook niet de 'gewenste' jeugd geven die ik voor hem had bedacht, met een 'gezonde' broer en veel leuke uitjes en vakanties. Dat gaat hier ook niet. Maar het zij zo, het is niet erg.
gunnen
Natuurlijk gun ik het mijn kinderen! En natuurlijk geef ik ze wat ik kan op mijn eigen kleine manier. Vandaar ook mijn geluksmomenten.
Feit is dat zij (17, 15 en 13) in 2 werelden leven die zó verschillend zijn.
Dat merken zij ook.
Probeer in te voelen hoe het zou zijn als je kinderen zéggen dat ze het bij de andere ouder leuker vinden. En dat zeggen mijn oudsten soms ook. Ze benoemen dan dat hun vaders huis mannelijker is.
En dat is ook zo.
Maar tel alle lol en mogelijkheden van dáár (tegenover de onmogelijkheden van mij) er eens bij op.
Zouden jullie niet onzeker worden? Als mens? Als grootmoedig bijzonder mens denk je alleen aan het geluk van je kinderen. Maar als kind/mens dat je zelf óók bent, voel je toch een steek?
Volgens mij
En vergeef mij als ik de plank mis sla, ik baseer t alleen op woorden op een scherm- maar volgens mij is jouw allergrootste probleem dat je niet blij bent met jezelf. En nou ben ik helemaal niet van de stroming dat we met alles maar huppeltjesblij moeten zijn (tot aan de putjesdijen toe), een gezonde balans is volgens mij sleutel maar bij jou slaat ie door.
En ik denk dat het m zit in die zelfdiscipline: je vindt zelf dat je op een aantal punten faalt maar het lukt je niet om dat te doorbreken en daardoor kom je een soort in de ziejewel-modus waardoor t nog een soort comfortabel recalicitrant voelt ook.
Maar ja, je weet wat ze zeggen: als je doet wat je altijd doet, krijg je wat je altijd kreeg. (In het Engels klinkt hij toch beter). Helaas is het niet zo dat onze inspanning om 'goed te leven' rechtevenredig is met de mate waarin we een goed leven hebben.
Sommige dingen zijn niet te besturen. Moet toegeven dat ik dat ook soms moeilijk vind, ik knok me een slag in de rondte terwijl sommige mensen het lijkt aan te waaien. En dan zijn er ook nog bij die zoiets uitstralen van: ja, ik heb veel geluk he (en jij veel pech) maar dat komt omdat ik ik ben, ik verdien het gewoon. Zoiets. Grrrrrr.
Terug naar jou. Mijn tip; bedenk welke dingen in jouw macht liggen te veranderen en maak een priolijstje. Deel hier je lijstje en probeer dagelijks ff kort te melden wat lukt en waarom. Alles wat je aandacht geeft groeit. Probeer ik en met mij vast ook nog andere forumleden jouw support team te zijn en kijken of we jou met hele kleine beetjes uit de negatieve spiraal kunnen trekken. Deal?
Levenslessen
Je kunt het niet gelijk trekken en je kinderen zullen in de rest van hun leven de lessen die ze van beide situaties krijgen ten volle benutten, al naar gelang hun eigen situatie. Inmiddels zijn ze oud genoeg om serieus met hen te bespreken dat het bij jou door de omstandigheden anders is dan bij vader en dat ze dat ook maar moeten accepteren (en ervan genieten). Eén punt is al dat ze oud genoeg zijn om mee te helpen in het huishouden en jou te ontlasten. En henzelf te vragen wat ze graag zouden willen doen, waarbij de financiële mogelijkheden beperkt zijn. Ik denk dat als het je lukt om heel af en toe eens iets speciaals te doen, gezellig samen eten, of ontbijt op zondagmorgen, of een televisieavond met wat extra's, dat het dan al snel voor je eigen gevoel beter is.
Ik koop meestal één keer per week iets extra's, koekjes of broodjes bapao, ligt eraan wat er in de reclame is. Mijn dochter speurt de boodschappen altijd af naar dat ene, wat speciaal is, terwijl het helemaal niet zo duur is. Het is als het verhaal van het penninkje van de weduwe: 5 cent van iemand die geen geld heeft is veel meer waard dan 1 miljoen van een miljardair. Maar dan moeten je kinderen wel beseffen hoe het allemaal in elkaar zit, wat je mogelijkheden zijn en wat voor inzet je doet om er toch iets speciaals van te maken.
Je kunt je kinderen overigens ook helpen bij het veranderen van je eigen levensstijl: vraag ze advies en support.
Liefde en zorg telt uiteindelijk heel zwaar mee, meer dan geld. Het is fijn voor ze dat vader n staat is hen de uitdagingen en nieuwe dingen van het leven te laten zien, ik hoop dt je dat niet gaat verpestend oor jaloezie en zure reacties. Maar eens verzuchten 'ik zou willen dat ik dat ook kon' mag wel, je bent maar een mens tenslotte.
Tsjor
maar
'Ze zijn overigens de helft vd week bij mij en bij hem. Gaat al jaren goed.'
Maar wanneer werk je dan? Je bent toch wel eens vrij als zij thuis zijn?
Bedenk dat de meeste gescheiden vrouwen klagen over het feit dat zij weinig geld hebben en hun vader weinig tot geen aandacht aan hun kinderen besteedt. Wat wil jij het liefste voor JOUW kinderen? Zo'n vader of de vader die ze hebben?
De helft
Ik kan me voorstellen dat het spanning oplevert als je kinderen de helft van de week bij je komen, je wil dan wellicht voor jouw gevoel geen breuk laten vallen midden in de week, dus zoveel mogelijk hetzelfde niveau vasthouden. Maar dat lukt niet.
Misschien is het anders als je week op week af doet. Of de kinderen laat wisselen (dus niet alledrie tegelijk naar de ander of naar jou).
Misschien helpt het ook als je ex bepaalde clubjes etc. betaalt, ook al vallen de trainingen etc. in jouw tijd. Zodat er een bepaalde continuïteit in zorg is.
Maar iets zoeken wat je zelf leuk vindt is ook van belang. Er zijn veel draadjes waaraan je kunt trekken om de situatie voor je gevoel te keren. Want jouw gevoel hierin is eigenlijk het grootste struikelblok.
Tsjor
werk aan de winkel
Als jij je lekkerder zou voelen over jezelf en echt zou accepteren dat de dingen nu eenmaal zo zijn als ze zijn, zouden je kinderen dat ook bij jou voelen. Ik kan me voorstellen dat ze zich ongemakkelijk voelen bij jouw schaamte. Werk aan de winkel dus.
Het voorstel van Mozeskriebel vind ik goed, als je stappen wilt maken zal ik je blijven volgen. Of je kan een professionele praatpaal overwegen, gewoon: om je beter of jezelf te laten voelen.
koekjes bakken
Ik was laatst naar een dure voorstelling met een van mijn kinderen (de rest had geen interesse, gelukkig voor mijn portemonnee). Ze vond het heel leuk hoor. Maar toen we een paar dagen samen koekjes bakten, riep ze gelukzalig dat dit heerlijk was en kreeg ik een spontane knuffel. Uiteindelijk denk ik dat het koekjes bakken een belangrijkere ervaring voor haar was. Een voorstelling of pretpark is toch meer iets dat je voorgeschoteld wordt, je bent er niet zelf mee bezig.
win-win
De dingen die veel geld kosten en/of veel energie (actieve bezigheden) doen ze bij/met hun vader, de dingen die draaien rond samen, gezellig, knus en thuis doen ze bij jou.
Je kunt het ook zien als een enorme kans voor je kinderen om verschillende kanten van het leven te zien en ervaren. Dat is dus juist heel positief.
Maar ik blijf wel bij wat ik al zei: zorg dat je nog wel wat energie over hebt voor ze. Als je alleen maar moe en somber bent dan is dat natuurlijk niet erg fijn voor je kinderen. In dat geval zou ik echt naar de huisarts gaan en hulp zoeken.
reactie
Even los van het verdriet dat een scheiding ook met zich meebrengt, je moet nou eenmaal roeien met de riemen die je hebt. Ik herken je gevoel overigens wel, zit een beetje in dezelfde situatie. Mijn ex doet het alleen en heeft de kinderen een stuk minder, dat maakt wel dat ik enerzijds begrijp dat hij zoveel mogelijk wil doen en anderzijds dat ik niet 'jaloers' ben, maar juist respect heb omdat hij de kar alleen moet trekken. Dat jouw ex de kinderen verwent met concerten en vakanties en dat kan doen, is alleen maar fijn. Ik denk dat het een verrijking is dat je kinderen opgroeien in twee werelden! Ik heb zelf ook twee pubers thuis, ik sta ervan te kijken dat jouw kinderen op die leeftijd nog overal voor in zijn... mijn kinderen hoeven niet zo nodig weg... misschien júist omdat hun vader ook al van alles met ze wil?
Ik merk wel dat de tips die hierboven zijn gegeven, heel goed aanslaan. Gezamenlijk een film of serie kijken, een bordspel spelen (Risk), lekker lang tafelen en hele discussies voeren... (Koekjes bakken of samen koken zou hier ook vast een succes zijn, goeie tip.) Maar alleen als ze zelf niks anders hebben... want ze zijn op een leeftijd dat ze een eigen agenda hebben...
En nog iets in je verhaal waar ik door werd getriggerd... Als jij wel graag erop uit zou willen maar daar gewoon de energie niet voor hebt, dan zou je het eens om moeten draaien. Dwing jezelf om erop uit te gaan en kom er dan achter dat je van die wandeling heel veel energie hebt gekregen!
okee
Laat ik voorop stellen dat wij als gescheiden stel goed bezig zijn. In onze huisartsenpraktijk hangt een poster met tips voor gescheiden ouders, hoe het voor je kinderen draaglijk te maken. Wat daar staat geschreven, doen wij allemaal. Niet omdat het moet, of dat we daar vreselijk ons best voor moeten doen, maar van nature. Daar ben ik zeer blij mee en ook dankbaar voor. En ik doe dus ook echt niet chagrijnig naar de kinderen over wat ze bij hun papa doen. Daar doe ik dus ook niet zuur over. In gedachten wél...
Als ik moe ben, zie ik soms de goede dingen niet meer. Dan zie ik alleen wat ik niet kan bieden. En soms is dat ook gezelligheid inderdaad. Dat moet ik toegeven. Dan moet ik zó mijn best doen om alles vol te houden, dat ik er niet leuker op word. En ik het meer dan goed vind dat ze hun eigen ding op hun kamer doen. Gelukkig blijft dat bij 1 van de 10x zeg maar. Maar dát vind ik al niet zo okee van mezelf.
Bij mij moeten de kinderen ook meer meehelpen. Dat doen ze overigens zonder al teveel tegenwerpingen dus ook dat valt mee. Maar hun papa is makkelijker. Is hun kamer daar een puinhoop, trekt hij de deur dicht. Mijn hoofd is al een puinhoop van muizenissen dus mijn kinderen moeten bij mij 1x per week hun kamer doen. Daar mogen ze best in een half uur mee klaar zijn hoor, dat vind ik al prima.
Ik ben verder geen spelletjesmens (hij wel) en heb bijna nooit andere mensen over de vloer (hij wel). Is geduldig (ik niet) en schiet nooit uit zijn slof (ik wel). Tja, hij is gewoon anders en relaxter dan ik, beiden veranderen we ook niet zomaar. Hoeft misschien ook niet.
Nou ja, ik ben ik elk geval al wél geholpen door jullie berichten.
Ik ben samen met mijn partner naar buiten gegaan in de sneeuw. Hoewel dat niet vanzelf gaat bij ons. Maar mijn partner wilde zelf graag. Waar ik ons zie verongelukken, zegt hij 'laten we naar buiten gaan'. Ik heb maar naar hem geluisterd in plaats van naar mijn eigen angsten. Het ging goed. We hebben ergens wat gedronken en zijn naar de bieb gegaan waar ik films voor vanavond heb gehaald. En straks haal ik bij de boodschappen mais om te poffen voor vanavond.
Er blijven inderdaad genoeg warme en zachte dingen over om met mijn kinderen te doen. Laat ik daar op focussen.
Wat nodig is, is dat ik beter voor mezelf ga zorgen.
Ik werk overigens 4 dagen in de week tot 1500 uur. En haal thuis in wat ik op mijn werk niet af kreeg. Dat is niet helemaal zoals het zou moeten, maar omdat ik me met grote regelmaat niet kan concentreren en dus niet altijd mijn werk af heb, doe ik dat thuis. Dat haalt de druk weer van mijn schouders tegenover mijn collega's. Ook mensen die het verhaal zat zijn en het geduld naar mij toe kwijt zijn.
De hulp die jullie bieden (lijstje) neem ik graag aan. Wat moet ik doen? Een lijstje maken met dingen die goed voor mij zijn. Ik weet er wel een paar die tot nu toe steeds mislukken, maar waarvan ik weet dat als ze lukken, ik dat ga merken en overal beter tegen kan. Hier komt mijn Bridget Jones' lijstje...
- Op tijd naar bed
- Gezond eten, zonder elke dag te snoepen en te snaaien
- Regelmatig naar buiten voor een frisse neus
ik herken het wel
Ik begrijp je wel. Al die ballen hoog houden en jezelf altijd op de laatste plek zetten (incl. slecht voor jezelf zorgen). Is er iemand die ook wel eens voor jou zorgt? Kan jouw partner dat goed ondanks zijn ziekte?
Je moet ook erg oppassen met je verhaal aan anderen vertellen. Mensen willen één keer luisteren, misschien nog een keertje, maar daarna zijn ze het al snel zat. Ook al ben je echt geen zeur, zo wordt het wel gezien.
Maar jij moet duidelijk je verhaal kwijt. Het valt ook niet mee, dat mag gerust gezegd worden. Maar daar kun je wel wat mee doen. Ik denk dat het helemaal geen gek idee is om eens een goede therapeut of psycholoog te vinden. Niet omdat je gek bent of zo, maar het groeit je boven je hoofd op dit moment, dan is het lastig om flink te zijn en de schouders eronder te zetten. Praten met een professional heeft mij heel goed geholpen in moeilijke tijden. Tips als 'ga lekker sporten/wandelen", hoe goed bedoeld, hielpen me niet en lieten me alleen maar rotter voelen.
Een goede therapeut snapt dat en weet vaak wel de juiste insteek te vinden (vooral als die min of meer gespecialiseerd is in mantelzorgproblematiek). De erkenning dat het niet altijd leuk is (of soms gewoon heel zwaar) hielp al, ik voelde me minder een slappe aansteller zonder doorzettingsvermogen.
En een goeie therapeut weet de dingen toch altijd net even een andere draai te geven waardoor je anders tegen de dingen aan leert te kijken (bijv. bij jou eten jullie op de bank bij de tv, doodzonde vroeger, daar voel je je ook al niet best bij, maar wie weet hoe gezellig je kinderen dat eten bij de tv vinden!).
Je legt jezelf (terecht) nu een aantal goede voornemens op zoals op tijd slapen, goed eten en bewegen, maar ga ook eens op zoek naar een professioneel luisterend oor. Die vindt je niet bij collega's 
maar wel bij iemand die er voor geleerd heeft. Ik weet niet of het tegenwoordig nog vergoed wordt, maar het hoort wel bij "goed voor jezelf zorgen".
Ik heb nog een tip voor je: heb je hobbies? Wat deed je vroeger graag? Het hoeft helemaal niets groots en meeslepends te zijn maar misschien iets heel simpels. Ik kan heel gelukkig worden van een uurtje kleurplaten kleuren of zentangles/doodles krabbelen. Gewoon, zonder prestatiedrang, omdat het zo leuk is maar ik heb het mijzelf wel moeten leren omdat ik me zo tekort voelde schieten "en dan ook nog van die stomme hobbies, méns, ga eens ópruimen, dan doe je wat núttigs!".
De belangrijkste tip: leg de lat wat lager en wees lief voor jezelf. Pas als je lief voor jezelf kunt zijn, kun je dat ook beter voor anderen zijn
Sterkte ermee!
aanvulling op je lijstje
- niet klagen naar je collega's over je leven
- proberen oprecht geinteresseerd te zijn in je collega's
- niet uit je slof schieten en als het gebeurd onderzoeken waarom
- af en toe iemand uitnodigen want schijnbaar vind je dat wel belangrijk dus daar krijg je misschien wel energie van
- niet te streng zijn voor jezelf
- jezelf niet met anderen vergelijken
van je ex leren?
Je stelt zaken heel zwart-wit; ex is zus en ik ben zo. Prima als dingen wat jou betreft prima lopen, maar jammer juist als je ontevreden bent. Waarom neem je niet iets van hem over? Bijv het opruimen vd kamers. Waarom heb je het nodig dat de kinderen hun kamer netjes houden, als jij de deur net als ex dichtdoet heb je er toch geen last van? Het is maar een voorbeeld, misschien kan het jou ontlasten als je dat meer loslaat.
Of neem een ander goed voorbeeld over. Ga je geduldiger gedragen. Daar kun je gewoon voor kiezen! Of nodig ook eens mensen uit.
Overigens snap ik niet waarom je inspiratie nodig hebt om iets met je kinderen te gaan doen. Daar hebben ze zelf toch vast ook ideeen over? Of heb je meer problemen met controle?
Mijn twee stokpaardjes komen van stal
Mindfulness en omdenken 
Mindfulness is met cursus het beste, alleen dat is wel ff een dingetje. Maar ik raad het je 700procent aan. Ik heb wat achter mijn kiezen en heb in de loop van de tijd hulp gehad van psychotherapeut, maatschappelijk werk, psychiater en een coach (niet allemaal nav 1 ding maar zijn paar erge dingen gebeurd afgelopen 15 jaar) Maar wat mijn leven echt verandert heeft op dit vlak is mindfulness. Daar heb ik geleerd hoe ik accepteer, hoe ik omga met dingen en toen kwam vanzelf hoe ik dat ook beter kon doen. Natuurlijk ben ik geen engeltje maar ik ben zoveel rustiger, kan zoveel meer genieten van de kleine dingen. Ik vond het goud.
Omdenken ga ik een poging doen tot helpen:
Voordelen van bij mama zijn voor jouw kinderen:
- knus
- rust
- voorspelbaarheid (heel goed voor de mens door sommige zwaar ondergewaardeerd maar de balans is persoonlijk)
- ruimte voor eigen ding doen
- leren mede verantwoordelijk te zijn voor het huis(houden)
- leren inzien dat het leven niet altijd glad en soepel is en dingen niet vanzelf gaan.
- leren inzien dat ouders ook maar mensen zijn, hoeven zij later niet te denken; maar mijn ouders waren toch nooit boos? Bij hun kinderen
- relaxt want er hoeft niet zoveel (bv lekker tv kijken tijdens het eten. Btw: vraag je weleens aan ze wat ze willen?)
Klinkt als een knus thuis toch?
Enne, ik vind drie dingen om tegelijkertijd aan te werken zelf altijd meeeer dan genoeg! Als je ze niet in 1x kunt onthouden zijn het geen goede doelen.
Hoorde interview met de 'geluksprofessor' op de radio en die zei een paar dingen maar ook: slapen is zo belangrijk. En dat geloof ik ook! Dus voornemen 1: vanavond boekje, kruikje en zo vroeg als t kan naar bed. En als dat lukt; morgen de vlag uit 
lastig
Het is een goed idee om ook weer meer een professional te gaan praten.
Het is lastig uitleggen wat het is als je in deze situatie zit.
En dan krijg je toch ook pittige/kattige reacties zoals de laatste 2.
Zo van, doe even normaal en ga 'gewoon' zus of zo. Zoals wij dat ook doen. Dat zijn niet de inlevende, opbouwende reacties waar ik op had gehoopt. En bijna nog negatiever dan ik zelf al kan zijn.
Dat helpt me niet echt verder. Dus het lijkt me dat ik met de vriendelijker reacties verder ga vanaf nu en hier eerst even weer stop.
Dank voor jullie reacties.
de 1 na laatste 2 bedoelde ik
...
mozeskriebel
Kijk, dat snap ik.
Zoals jij mijn situatie omdenkt, dat kan ik dus even niet maar dat helpt wel!
Ik zal eens proberen afstand te nemen om de zaak van een andere kant te zien.
Mindful, ai... 10 lessen gehad maar dát is een ongeduld trigger voor mij...
Vanavond ga ik vroeg naar bed. Dat zou mijn grootste valkuil wel eens kunnen zijn.
Fijn deze benadering. Dank je.
Iemand vroeg mij ooit, hoe wil je gecoacht worden: met harde of zachte hand?
Dat laatste graag, want hard ben ik al genoeg voor mezelf.
En die mantelzorg problematiek, is idd gewoon niet niks. Toen ik een paar jaar geleden een psycholoog sprak, stelde ze me daar veel vragen over. Ze snapte dat ze een ander slag mens in de stoel had dan ze gewend was. Ook dat zei ze eerlijk.
Trouwens, als ik mijn kinderen vraag wat ze willen doen, willen ze altijd thuis blijven...
Okee. Stap 1. Vroeg naar bed.