Ik word onzeker van mijn ex

professional

Je schreef: "Het is een goed idee om ook weer meer een professional te gaan praten.
Het is lastig uitleggen wat het is als je in deze situatie zit."

Het is ook een energievreter als je wéér je verhaal moet vertellen terwijl je weet dat niet iedereen het snapt. En dan zit je je kostbare tijd te verdoen met uitleggen en "ja-maar" antwoorden, wétend dat dat ook weer tegen je gebruikt kan worden ("mevrouw, u hebt ook op alles een weerwoord, WILT u zelf wel verder komen?" Zucht!).

EN aan de "je moet gewoon wat meer gaan sporten en de lat lager leggen" heb je ook niks. Je wéét het. Maar je zit vast.

Een goede professional wéét dat. Die psycholoog die jij had kon je, als ik tussen de regels door lees, je niet goed helpen, maar ze stond wel open voor jouw problematiek en leerde er van. Neem van mij aan dat de kennis over dit soort problematiek in vrij korte tijd erg is toegenomen. Sta het jezelf eens toe en schrijf ze niet bij voorbaat af. Er zitten verdomd slimme psychologen en therapeuten tussen die, soms vanuit hun eigen ervaring of directe omgeving, die uitleg niet nodig hebben. Die niet meteen met oplossingen komen, maar, oh zo belangrijk voor mensen zoals jij, luisteren. Eindeloos luisteren. Zonder meteen met oplossingen te wapperen, want daar heb je nu niks aan. Dat komt later wel, als jij er aan toe bent.

En ja, misschien is het even zoeken naar de juiste. Dat vreet energie. Dat is ontmoedigend. Maar je gaat de juiste vinden. Die van mij is helaas gestopt, anders had ik haar adres wel aan je doorgespeeld.

En zo ontzie je je omgeving en collega's, die niet op jouw verhalen zitten te wachten of snel klaarstaan met goedbedoelde (en goede) adviezen, waar jij nu niets aan hebt.

Eigenlijk doe ik dat zelf ook, adviezen geven Sorry!

Terwijl het gewoon simpelweg Kwalitatief Uiterst Teleurstellend is als je energie óp is en het moeite kost van dat hellende vlak te komen, al die ballen hoog moet houden en het lijkt alsof het gras aan de overkant knettergroen is en nog bloeit ook.

Dat mag best hardop gezegd worden. Alleen willen de mensen het liever niet horen of komen ze met oplossingen die je zelf eigenlijk al weet. Helpt je dat, erkenning zonder goedbedoelde raad?

En nu besluit ik met een welgemeend: "Ja, ik begrijp je, ik herken het, het is zwaar en dat mag best hardop gezegd worden." Inclusief een dikke, net zo welgemeende knuffel zonder woorden verder!

verkeerd begrepen

Ik dacht dat je aanvulling wou op je lijstje dus van uit die gedachte had ik wat punten aangedragen. Maaaaar je hoeft er echt niets mee te doen hoor! Het is allemaal vrijblijvend hier op het forum en dat is vaak zo prettig dat je gewoon allerlei soorten reacties krijgt. De mensen hebben in ieder geval de moeite genomen om te reageren.

Fijn

Dat je wat met mijn epistels kan
Hoop dat het op tijd naar bed gaan lukt en je lekker kunt slapen. Mocht je niet kunnen slapen ook niet erg, je rust in ieder geval uit en hebt de discipline opgebracht op tijd naar bed te gaan Of gaat je eigen mindfulness oefening bedenken die wel bij je past
Oké ik ga nu stoppen met tikken want ik gebruik veel te veel smiley's.
Ps. mijn ervaring met mindfulness is wel dat veel afhangt van de trainer....

Zorgen

Waar ik me even zorgen over maakte was dit: 'Waar ik ons zie verongelukken, zegt hij 'laten we naar buiten gaan'. Ik heb maar naar hem geluisterd in plaats van naar mijn eigen angsten.' Bedoelde je buiten wandelen of met de auto gaan rijden\/ bij dat laatste kan ik me de angst voorstellen. \bij het eerste lijkt het mij wat heftig.

Tsjor

Goede tips

Je hebt al veel goede tips gekregen.

Ook de tip (o.a. van Urslau) om niet alles tegelijk te willen veranderen is een goede.

Als haar tip: "proberen op tijd naar bed te gaan" je aanspreekt (ik denk dat het een goede is), dan kan het helpen als je probeert dat iets concreter te maken en het onder te verdelen in kleinere concrete stappen.

Zoek eerst uit waarom het niet lukt.
Bedenk wat je hoogste prioriteit heeft. Slapen of al die andere dingetjes?

En heb je een lang "naarbedgaanritueel" (behalve was/omkleden ook nog de vaatwasser even legen, gordijnen dicht, verwarming laag, spullen opruimen etc etc?).

Als dat zo is, kijk dan hoe lang dat ritueel duurt.
En zorg dus dat je niet met je afspreekt hoe laat je in bed ligt, maar hoe laat je begint met je ritueel, bijv.

En zet bijv. de keukenwekker (of je alarm) een half uur en een kwartier voor dat moment, zodat je het niet "per ongeluk" vergeet.

Help jezelf (of laat je huisgenoten je helpen) om het daadwerkelijk te doen.

Nota bene: dit zijn ook tips voor mezelf . Het lukt mij ook slecht op tijd naar bed te gaan.

goede tips en over de mensen om je heen

Waar begin ik?
In elk geval bedankt voor de goede tips, bijvoorbeeld v.w.b. het naar-bed-gaan-ritueel. Dat ritueel is inderdaad lang en dan vertoon ik uitstel gedrag. Ik probeer al wat eerder te beginnen of in etappes. En soms lukt dat ook. Maar het lukt niet elke dag, dat vind ik zo jammer. En zo heb ik een half jaar geleden ofzo al eens de wekker gezet om die reden. Grappig dat Suze dat nu ook schrijft. Maar dan zijn er van die avonden dat je dat negeert. Dan ben ik zelf de grootste muiter zeg maar.

Ook wel een vraag die ik me regelmatig stel. Waarom doe je de dingen niet waarvan je weet dat ze goed voor je zijn?

En Tsjor, ik ben inderdaad soms wat heftig in mijn uitlatingen. Ik kom uit een warmbloedig gezin, zeg maar. Het was erg glad op straat en om dan lopend met iemand naar buiten te gaan die niet bepaald goed ter been is en ook nog eens zeer slechtziend, dat vind ik soms een grote verantwoordelijkheid. En mijn fantasie gaat dan met me op de loop. En dan zie ik ons op straat onderuit gaan met ons tweeen en overreden worden door een vrachtwagen. Daarin overdrijf ik nogal eens.

En voor wat betreft een psycholoog. Vorig jaar waren mijn 10x op zeg maar en om het zelf te bekostigen is mij kort gelukt. Daarna moest ik gewoon om financiële redenen stoppen. Ik vind een psycholoog ook helemaal niet erg, sterker nog, ik kom al jaren bij psychologen. Af en aan dan. Omdat je soms een coach nodig hebt bij de vraagstukken van het leven. De psycholoog was goed, maar jong, zonder kinderen en zonder mantelzorg ervaringen. Toch heb ik absoluut wel iets aan de gesprekken met haar gehad. Via haar heb ik ook de 10x mindfulnes gedaan.
Ik hou de VGZ tip in gedachten.

En dan de mensen om je heen. Dat is soms echt pijnlijk. In het begin zijn ze érg betrokken en mag je je verhaal vertellen. Later zie je ze gewoon vertrekken ofzo. Collega's netzo. Het is net alsof mensen alleen maar bij je willen zijn als je zorgeloos bent. Ik praat ook uit mezelf helemaal nooit meer over ons privéleven, want vind het gewoon te vervelend om te zien. Soms vraagt iemand me ernaar, dan praat ik erover. En zie om me heen dan toch mensen wegkijken of een ander gesprek beginnen.
Dus ik begin er zelf niet meer over.
Maar toch, op een site als deze, als je uit sommige reacties soms lijkt te lezen dat mensen het niet snappen. Dan voel ik tóch weer de behoefte om het uit te leggen. Niet om erover te zeiken maar gewoon, om het úit te leggen.
Maar ja, mijn oudtante zei ooit eens dat je sommige dingen eerst zelf moet hebben meegemaakt om het te snappen.
Leg mensen zonder kinderen maar eens uit wat het hebben van kinderen betekent..

En tot slot over erkenning. Lange tijd snapte ik niet waarom ik het steeds zo wilde uitleggen. Of beter, waarom ik graag wilde dat mensen mij begrepen.
Toen ben ikeens gaan googlen en kwam ik erachter dat het inderdaad om erkénning gaat. Erkenning dat het soms kut is. Dat je ziet dat mensen geprobeerd hebben zich er een voorstelling van te maken en dat ze dán zeggen: jee zeg, jij hebt het niet makkelijk.
Dat is me 1x overkomen. En ik moest er gewoon van janken.

Over het slaapritueel

De tips over de wekker en in de gaten houden van het slaapritueel zijn heel goed.
Het hoeft niet elke dag goed te gaan.
Kijk hoe vaak het nu goed gaat, bijvoorbeeld 3x per week.
Dan maak je een planning voor 4x per week en je plant vooraf op welke dagen je dat gaat doen. Op die dagen zet je de wekker.
Als dat twee weken goed gaat (of drie) dan plan je 5x per week.
Niemand kan alles in één keer alles perfect doen. Dat moet je ook niet van jezelf vragen.

Hetzelfde geldt voor andere doelen. Maak een mooi afvinklijstje hoe vaak je iets per week wilt doen, bijvoorbeeld op dinsdag en donderdag een wandeling van 20 minuten maken bij daglicht. Dat vinkt lekker weg. En als de donderdag niet gelukt is, doe je het alsnog op vrijdag. Mag je nog steeds vinken.

Die erkenning he, gezien worden. Men, wat maakt dat verschil.
Klinkt trouwens heftig wat je vriend heeft. Mag ik vragen of de situatie is zoals hij is of kan het nog veranderen?

Lukte het met iets eerder naar bed gaan? Of eigenlijk nog niet echt?

Je klinkt in je laatste postings wel anders, iets minder somber, meer observerend. Of is dat mijn filter?

Off topic: iemand schreef dat zij de gordijnen dicht deed als slaapritueel. Van je slaapkamer neem ik aan? Of bedoelde je de woonkamer? Want in dat laatste geval ben ik benieuwd; waarom doe je gordijnen van je woonkamer dicht voordat je naar bed gaat? (Tenzij je slaapt in je woonkamer?)

MosesKriebel

Over gordijnen dicht bij het bedritueel schreef ik bij wijze van voorbeeld .

En ik ga nu aan mijn bedritueel beginnen. Alweer veel later dan ik van plan was .

mensen om je heen

Dit wil je vast niet horen maar ik wil het even opnemen voor de mensen om je heen. Je zegt dat je het gevoel hebt dat ze alleen maar bij je willen zijn als je zorgeloos bent. Het gaat mi niet altijd om zorgeloos zijn, maar om zorgeloos doen.
Bij echte vrienden vind ik het heel anders, maar collega's? Mwoa. Ik heb zorgen genoeg, die deel ik vaak niet met collega's, uitzonderingen daargelaten. Ik luister graag naar de zorgen van collega's, maar dan wel incidenteel. Op een bepaald moment houdt het op, ik kom om te werken, niet om verhalen aan te horen. Het is vaak dan heel verfrissend om gewoon over onzin te kletsen, dat doet niets af aan de zorgen die veel mensen hebben. Ik ken bijna geen zorgeloze collega, en van velen ken ik de zorgen. Maar juist daarom is het vaak heel gezond en fijn om lekker zorgeloos te doen.
Bij goede vrienden vind ik het heel anders, daar wil ik heel graag investeren, en blijven investeren.

geen competitie aangaan

Net na de scheiding had ik ook co-ouderschap. Ik was behoorlijk kapot van de scheiding en mijn ex woonde alweer samen. Alles leek daar ideaal en mooi en leuk, zij kookte de lievelingskostjes van de kinderen. Zij hadden het financieel stukken beter als ik (twee inkomens versus mijn bijstand). Daar stond ik dan, knokte me een slag in de rondte en zag wat ik fout deed en wat daar goed was.
Maar ik vergat een heel belangrijk iets: Ik ben de moeder van mijn kinderen, dat neemt niemand mij af. en ik liet mijn kinderen zien, dat je op je snuffert kunt gaan maar ook weer kunt opstaan. En ik liet mijn kinderen zien dat ik onvoorwaardelijk van ze hou. Daar kan nog steeds in mijn optiek geen vakantie, iPad etc tegen op.

Probeer te zien wat je je kinderen wel biedt, en probeer af en toe iets voor jezelf te doen, zonder partner en zonder kinderen, zodat jij gewoon jij kunt zijn. Hoeven geen grote dingen te zijn, ff lekker op de bank met een tijdschrift, in bad etc etc

Succes
Tigerfeet

Tigerfeet

Mooie post!