Ik worstel met mijn rol als stiefmoeder op afstand
Hoi allemaal,
Toch ook maar een post omdat ik zelf een beetje vastloop in wat ik vind en voel. In het kort: nadat ik een aantal jaar alleen was geweest met mijn twee dochters kwam ik zes jaar geleden een leuke man tegen. Vader van twee iets oudere dochters maar nog midden in zijn scheiding. Niet ideaal en wij hebben een lastige start gekend. Mijn vriend gaf aan niet zozeer zijn ex te missen maar wel zijn gezin. Ik begreep dat, was inmiddels stapelverliefd en heb jarenlang veel geduld gehad. Misschien wel iets teveel, want naar zijn ex hield mijn vriend ondertussen ook een deur open. Hij twijfelde veel. Zij heeft ook gedacht dat het tussen hen nog wel goed zou komen. Ze deden de eerste jaren ook nog veel als 'gezin', zoals vakanties, maar dat werd minder toen zijn ex tijdelijk een vriend kreeg en uiteindelijk liep dat gezamenlijk dingen ondernemen helemaal terug.
Ik accepteerde zijn/hun keuzes maar heb daar wel mee geworsteld, voelde me vaak erg onbelangrijk in het geheel. Ik bemoei me sowieso nooit met de opvoeding van zijn kinderen, dat kunnen vriend en zijn ex uitstekend samen af, maar ik voelde me als zijn partner vaak ook niet gezien, alsof ik alleen voor de leuk er mocht zijn op de dagen dat zijn kinderen er niet zijn, en verder niks. Uiteindelijk zijn wij vanwege zijn twijfels uit elkaar gegaan, tot hij na een maand of drie weer op mijn stoep stond. Vriend had nagedacht, wist nu echt wat hij wilde. Hij wilde mij niet kwijt en ging er voor. Dit is nu ruim twee jaar geleden.
Wij hebben altijd gelat, en gingen zonder elkaar en elkaars kinderen op vakantie. Dat vond mijn vriend vooral prettig en ook daar kon ik inkomen. Ik kan ook erg genieten van alleen met mijn dochters zijn. Wel is er gewoon contact met elkaars kinderen. Hij heeft het over 'onze kinderen' en noemt me gekscherend stiefmoeder. Bij mij komt vriend ook vaak doordeweeks slapen, is op de verjaardagen van mijn kinderen etc. Het ging de afgelopen jaren, sinds we weer bij elkaar zijn, prima. We dromen zelfs wel eens over een huis waar we met zijn allen kunnen wonen, al hebben we totaal geen haast daarmee, en waren een gezamenlijke vakantie aan het plannen.
Maar nu wordt zijn jongste dochter 18. Vorige verjaardagen en andere feestelijkheden was ik nooit bij omdat die altijd bij zijn ex gevierd worden. Vriend wil dat nooit bij hem en vind het wel best zo. Ik vond dat wel eens jammer maar heb dat geaccepteerd. Ik kwam dan een paar dagen later bij mijn vriend een taartje eten en een cadeautje geven. Nu blijkt dat de ex van mijn vriend heeft gezegd dat ik op zich ook wel welkom ben deze verjaardag, waarvoor ze mijn vriend en het vriendje van de jarige job heeft uitgenodigd voor het eten, maar dat het misschien wat druk is dan. En mijn vriend heeft gelijk gezegd 'inderdaad'. Toen ik later bij hem doorvroeg, zei hij het allemaal erg ongemakkelijk te vinden als ik ook zou komen en dat hij daar totaal geen zin in had. van hem hoeft het niet dat ik daar bij ben. En ik wil me zeker nergens opdringen, en al helemaal niet over de rug van een 18-jarige, maar haar is sowieso niet gevraagd of ze mij er wel of niet bij wil hebben.
En ik, ja, heel eerlijk, ik heb last van een gekwetst ego. Ik voel me als partner van mijn vriend opnieuw totaal niet serieus genomen. Zijn kinderen zijn het allerbelangrijkst in het leven van mijn vriend en op al hun belangrijke momenten wil hij mij er niet bij hebben. Als zijn ex en hij vanaf het begin consequent heel veel waarde hadden gehecht aan 'het kerngezin' waarover ik hier ook wel lees, had ik dat begrepen, maar dat is niet zo. En ik merk dat ik boos en verdrietig ben en behoefte heb aan feedback. Stel ik me aan of is het niet zo gek dat (vooral de stellige) reactie van mijn vriend me kwetst?
Heel herkenbaar.
Ik heb de leuke momenten tot nu toe steeds belangrijker gemaakt dan wat er minder goed gaat. En wat Max zei, het mixen van gezinnen is ook complex. Begrijp ik helemaal. En ik zal de laatste zijn om dingen te forceren. Maar ik merk hier ook dat wanneer het aankomt op 'wij' en loyaliteit, ik altijd aan het kortste eind trek.
Ik vond zijn zorgen voor zijn kinderen, en ook wel richting zijn ex, aanvankelijk heel aantrekkelijk aan hem. Maar het lijkt nog steeds uit balans. Helaas.
...
Ook herkenbaar
Altijd aan het kortste eind trekken op die momenten. En maar doorvechten en positief blijven... T is echt niet wat goed voor een vrouw. Prima als een man contact heeft met een ex maar ik vind dat daar echt grenzen aan zitten!!!
"Ik vond zijn zorgen voor zijn kinderen, en ook wel richting zijn ex, aanvankelijk heel aantrekkelijk aan hem. " Dat is het ook oprecht wel, er zijn zoveel vaders die hun prioriteit bij de volgende vrouw leggen in plaats van bij hun kinderen uit hun vorige huwelijk. En vriendschappelijk met je ex om blijven gaan in het kader daarvan hoort daarbij.
Het wordt alleen vreemd als hij de dames gescheiden wil houden. Ik kan nog wel begrijpen dat iemand dat ongemakkelijk vindt, wat mij meer zou storen is dat er niet of nauwelijks over te communiceren is en er daardoor ook geen rekening met jouw gevoelens wordt gehouden.
Intussen ben ik ook benieuwd wat zijn ex ervan zou vinden. Misschien vindt zij het ook wel gewoon normaal en zelfs wel gezellig als jij erbij (geweest) zou zijn. Ik snap dat je hem niet kunt passeren (hoewel ik dus wel die neiging zou hebben het gewoon aan haar te vragen ) spreek je haar wel eens?
Oh ik lees net je beginposting terug en zie dat je wat haar betreft zelfs welkom bent! Dan bevreemdt de opstelling van je vriend mij nog meer. De beide dames vinden het prima, maar hij houdt het tegen.
Eigenlijk moet hij gewoon over zijn ongemakkelijke gevoelens heen stappen en aan zijn dochter vragen of ze het leuk zou vinden als jij erbij was. En erbij zeggen dat jij en haar moeder het prima vinden.
...
Ik zou er echt mee stoppen. Wsch denk je nu nee dat nooit. Maar dit gaat steeds meer verdriet doen. Denk ook aan dingen met kleinkinderen later... Hij leuk met zijn ex pakjesavond organiseren. En jij met je eigen kinderen thuis het vieren?
nou stoppen
om dit vind ik wat ver gaan hoor Mamaveertigplus. Er zijn toch nog veel andere goede dingen in die relatie?
Ik zou in ieder geval wel eens dit terdege aan de kaak stellen en duidelijk maken dat dit je doet twijfelen aan hoe hij in de relatie staat. Desnoods met een derde erbij. Hem de kans geven er op te reflecteren en te reageren. Stoppen kan altijd nog. Maar hem duidelijk maken dat stoppen uiteindelijk een optie zou zijn ten gevolge hiervan kan mogelijk het proces van introspectie aan zijn kant wat versnellen.
...
Maar dit is wel iets wat er altijd is. Het gaat niet alleen om de verjaardag van de stiefdochter. Als dat 1 x zou zijn dan zou dat best een keer kunnen. Het gaat om het hele altijd aanwezige gevoel. Loyaliteit ontbreekt. Net als eenheidsgevoel of een wijgevoel. Als dat er niet is komt er steeds meer verdriet.
Het is jouw grens en jouw wens
En die botst met zijn grens en zijn wens. Als het puntje bij paaltje komt moeten jullie allebei kijken (voelen) hoe belangrijk deze keuzes en patronen voor jullie zijn en of jullie bereid en staat zijn om zonder wrok in de richting van de ander te bewegen. Hij zal moeten weten dat het jou echt pijn doet en hij helpt als hij zich kwetsbaar opstelt, over hoe het wringt voor hem. En dan heb je allebei je idealen in een relatie mbt (on)afhankelijkheid, en dat moet genoeg matchen om elkaar niet steeds pijn te doen en/of onder druk te zetten. Ik zie geen andere mogelijkheid dan opnieuw heel fundamenteel met elkaar te praten. Niet vanuit waar je recht op hebt maar vanuit wie je bent en waar je naar verlangt, en ook wat je in de ander waardeert en wat je die gunt. Op zichzelf lijkt me dit niet verrassend en ook niet per se bedreigend dat dit weer eens opplopt in jullie relatie. Dat heeft het al eens gedaan en het is ook wat logisch dat die dynamiek weer eens terugkomt. Juist omdat jullie er de vorige keer doorheen zijn gekomen, kun je misschien juist wat meer vertrouwen hebben dat jullie hier samen uit kunnen komen?
Huh?
Ik snap niet waar dit naar toe gaat. (of wel...)
Ts schrijft toch dat het de laatste jaren ok gaat?
Hoezo missen wij gevoel, als je samen wilt gaan wonen en op vakantie gaan??
Zou wel erg jammer zijn als een verder goede relatie zou struikelen op zo'n verjaardag....
Waar je zelf toch ook een hoop in kunt doen?
Geef gewoon aan dat je het lastig vindt en dat je het graag anders wil doen, nu of in toekomst.
Blijft het super belangrijk voor jou en onbespreekbaar dan wordt het een nieuw hoofdstuk.
Persoonlijk zou ik het wel weten, als de relatie je verder zeer lief is. Dat je niet meer 'alles' krijgt is gewoon een gegeven in een samengesteld gezin.
Weet wat je wenst ...
Je zou de zaak ook vanuit een heel ander perspectief kunnen bekijken, dan dat van 'wat zegt het over mijn partner en zijn relatie met mij?' Er rekening mee houdend dat er toch wel goede redenen zijn geweest om te scheiden en ervan uit kunnen gaand dat hij zijn ex wel langer dan vandaag kent, zou je je zelf ook de vraag kunnen stellen of je man jou misschien wil beschermen tegen negatieve sociale ervaringen, die uiteindelijk zelfs een wig zouden kunnen drijven tussen jullie twee.
De situatie doet me een beetje denken aan iemand die ik ken die zeer verbolgen was over het feit dat haar vriendje haar maar niet wilde voorstellen aan zijn moeder. Hij zei nog: maar zij heeft mijn vorige verkering verstierd! Toch stond zij erop officieel te worden voorgesteld.
Enfin; tot de schoonmoeder in kwestie kwam te overlijden, volgden decennia van sociale strijd. Met alle gevolgen van dien voor de huiselijke vrede.
Rode krullenbol
nou
Ik denk dat het voor de voortgang van een best wel goede relatie juist voedend kan zijn om pijnpunten te bespreken. Niet om gelijk te krijgen maar juist zodat ze geen eigen leven gaan leiden en het 'resentment' wordt.
Dus niet maar slikken en met de blik op het wereldrijk doorgaan maar inbrengen op een respectvolle manier.
Jo Hanna beschrijft dat heel mooi.
Ja ...
Hier gaat eigenlijk wel weer het aloude hier op Ouder Online regelmatig gepropageerde beginsel op van NIVEA (niet invullen voor een ander).
Rode krullenbol
...
Volgens mij liet to heel duidelijk merken dat dingen als vakantie prima gaan maar dat daartussen continu het gevoel ontbreekt van loyaliteit in dit soort situaties.
Tsja ...
Aan dat gevoel ligt de veronderstelling ten grondslag dat de man in kwestie weliswaar gekozen heeft, maar toch eigenlijk ook weer niet helemaal. Zo'n gedachte zal geheid als een splijtzwam fungeren. En het is maar welke interpretatie je geeft aan gedrag; welk verhaal je jezelf vertelt.
Rode krullenbol
ja en
Ja het verhaal dat je jezelf vertelt speelt een rol maar ook de gedragingen van de ander. Misschien gedraagt iemand zich zo maar is zich niet bewust wat voor impact het op de ander heeft. Daarom: geef elkaar de kans gevoelens hierover te delen. En wees inderdaad bereid je eigen verhaal te herzien
Dank voor jullie inzichten.
Ik heb er veel aan. Heb heel veel ook al geprobeerd in eerdere gesprekken rond dit onderwerp, sta open voor zijn kant. Maar ik begrijp helaas heel goed waarom Mamaveertigplus zegt wat ze zegt. Ik denk dat ze veel herkent.
Want ja, we kijken naar een gezamenlijke vakantie maar dit wordt echt de eerste in zes jaar en moet nog steeds geboekt worden. Hiervoor kregen we nooit de data op één lijn, terwijl dat bij mij altijd ver van tevoren duidelijk was en hij en zijn ex normaliter heel flexibel zijn. Ja we kijken naar huizen maar hebben een lastig eisenpakket. Laatst, toen een potentieel huis al weg bleek, zei hij zoiets als: misschien maar goed ook. Hij zegt wel dat hij iets wil maar het wachten is altijd op de echte actie.
Ik heb al heel vaak geaccepteerd dat de praktijk anders was dan ik had gehoopt.
En ik zou niets liever willen dan een fundamenteel gesprek maar ik nodigde hem net uit voor het eten en ik kreeg als antwoord dat hij eigenlijk niet zo'n zin had in een weekend met 'gedoe'. Want dat is dit voor hem.
En eens Max,
je kunt niet alles krijgen zoals je het hebben wil. Maar er is in deze discussie geen enkele ruimte voor mij en mijn gevoel. Ik mag nooit zeggen dat ik het lastig vind dat ik alle mijlpalen mis want dan ben ik 'jaloers'. Hij kapt het af met dat 'we hier nooit uit gaan komen'. Zo ging het in de eerste jaren, en hoewel hij echt heel veel dingen anders is gaan doen de afgelopen twee jaar (maar dat geldt ook voor mij), dreigt nu alles weer op de oude manier te gaan verlopen. Dus slikken of stikken voor mij. En wil ik dat weer?
En dan snap ik de opmerking van Mamaveertigplus ook heel goed: waar en wanneer houdt dat dan op?
...
Klopt Madeira ik herken inderdaad heel veel en weet ook uit ervaring dat het verdriet blijft. Jecwilt praten je gevoel vertellen rekening houden met een ander maar uiteindelijk staan er toch weer tranen in je ogen. Ik kan zoveel van dit soort anekdotes vertellen. Dan ontbreekt het wijgevoel volledig...
Ik ben nu een tijd alleen. Ja het is soms eenzaam en ook dat is niet leuk maar ben zooooooveel beter af dan destijds.
"waar en wanneer houdt dat dan op?"
Dat is uiteraard geheel en al aan jou. Wil je nog investeren in het verbeteren van de (vertrouwens)relatie tussen je partner en jou of hou je het voor gezien?
Wij kunnen alleen voor onszelf spreken. Voor mij zou het niet mogen meevieren van zogeheten mijlpalen geen enkel punt zijn. Ik maak op mijn manier - zo mogelijk - van elke dag wel een feestje en laat mijn levensgeluk niet snel verstieren door mijn positie in de groep.
Goede kans overigens dat de discussie op jouw partner ook overkomt als een slikken of stikken.
Rode krullenbol
...
Ik zou het juist wel belangrijk vinden. Heeft in mijn ogen niks te maken met zelf een feestje kunnen maken. Als wijgevoel ontbreekt dan heeft het echt weinig zin. Man wil er zo te horen ook niet over praten.
Onbespeelbaar
Nee, ik krijg net te horen dat hij een pauze wil. Op mijn vraag of die pauze tot de dag na de verjaardag moet duren en dat we dan gewoon de draad weer oppakken, kreeg ik terug: ‘ja, of niet’ .
Dus het is geloof ik wel duidelijk waar ik sta. Hoeveel feestjes ik er ook voor mezelf van maak 
wow
Jeetje Madeira wat heftig. Ik wilde net zeggen: "wat als je hem dit draadje liet lezen?" Maar zo te horen staat hij nergens voor open. Echt naar voor je
Als ik het orakel van Rotterdam erbij mag halen?
Mijn vader - eveneens een man van weinig woorden - placht te zeggen: "Je huwelijk wordt meestal uit onverwachte hoek bedreigd." Aangezien hij er verder niets aan toevoegde, liet het zich slechts raden wat hij er precies mee bedoelde.
Juist een dergelijke brede scope kan in kwesties als deze goed van pas komen. Is het uitgesloten dat de onvrede over de relatie ergens uit jouzelf komt, Madeira? Hoe staat het op andere vlakken van je leven? Niet dat ik je hierover ter verantwoording wil roepen, hoor. Geenszins! Maar ik zou het wel even meenemen in je afweging.
Rode krullenbol
Wat afschuwelijk
Madeira, wat een afschuwelijke situatie. Hij laat je nu dus duidelijk weten dat jij geen rol van betekenis mag spelen in zijn leven.Ik zou mijn conclusies trekken, dit is tenslotte niet de eerste keer. Veel sterkte!
Hmm ... "geen rol van betekenis"?
Dat zou ik voorzichtiger formuleren. "Een wat andere rol dan ikzelf zou willen", misschien.
Rode krullenbol
...
Wegwezen!!!
Ja ...
Of volg een assertiviteitscursus van goede kwaliteit; of investeer met sport in je geestelijke en lichamelijke gezondheid; of leg het bij met je eigen familie - als je daarmee overhoop ligt - ; of zeg je baas - mocht je rondlopen met opgehoopte frustraties - op het werk eens eindelijk eens goed de waarheid; etc.
Rode krullenbol
Pfff.
Bij dit soort mijlpalen wil hij graag stilstaan met de moeder van zijn kinderen, heeft hij me net geappt.
En natuurlijk, rode krullenbol, is het mijn ego die hier moeite mee heeft. Waarom niet (ook) met mij? Want straks komen er diploma's, kleinkinderen... en dan mag Madeira na drie dagen eens komen feliciteren?
In zijn belangrijkste wereld, met de voor hem belangrijkste mensen, ben ik niet welkom. Zo voel ik het en dat voelt niet lekker.
Pff
Natuurlijk mag hij bij dit soort mijlpalen stilstaan met de moeder, maar dat betekent toch niet dat jij daar niet ook bij zou moeten kunnen zijn. Hoe moeilijk ook (omdat hij je al snel af lijkt te schepen) ik denk wel dat je hier serieus het gesprek over aan moet gaan met hem.
En afwegen voor jezelf waar jouw grens ligt. Als het verder goed en fijn is, hoeft het niet het einde van de relatie te betekenen. Als het het zoveelste teken aan de wand is wellicht toch wel.
Sterkte. Niet leuk dit. Ik heb mijn man ook verweten teveel zijn oren naar zijn ex te laten hangen.Bij hem bleek dat vooral uit schuldgevoel te zijn. Zowel naar zijn ex als naar zijn kind. Het kan complexer zijn dan het lijkt. Misschien is het wel een idee om er een relatietherapeut bij te halen. Zou hij daar voor open staan?
...
Daarbij zou madeira WEL welkom moeten zijn
Madeira
'Hij kapt het af met dat 'we hier nooit uit gaan komen'. Zo ging het in de eerste jaren, en hoewel hij echt heel veel dingen anders is gaan doen de afgelopen twee jaar (maar dat geldt ook voor mij), dreigt nu alles weer op de oude manier te gaan verlopen. Dus slikken of stikken voor mij. En wil ik dat weer?'
Ik wilde net vragen of er, behalve de mijlpaal van de 18e verjaardag, iets gebeurd is waardoor je vriend jou weer in de spreekwoordelijke koelkast zet. Eerlijk gezegd vind ik die pauze weinig respectvol naar jou toe. Hiermee ontloopt hij de discussie en feitelijk kiest hij voor (de illusie van) het gezinsleven met zijn ex. Op zich mag dat, maar wat als zijn ex daarna toch laat merken dat ze niets met hem wil? Ga jij dan weer zijn loze momenten vullen?
Misschien wordt het tijd om rond te kijken naar iemand die echt voor jou kiest?!