In vervolg op bovenstaand draadje...
Vinden jullie dat een (jarenlang) sexloos (echt ook geen aantrekkingskracht, zelfs dat je er niet aan moet denken) huwelijk, toch geen reden is om ermee te stoppen?
Mary
Reactie
Wat leuk dat dit onderwerp zoveel reacties heeft opgeleverd. Ik heb de vraag voorgelegd, omdat ik in een ander draadje begreep dat veel mensen niet zouden scheiden als ze elkaar de hersens niet inslaan en verder nog wel redelijk met elkaar door één deur kunnen. Nou, dat kunnen wij ook wel, op zich, hoewel ik de wrijvingen en vele vele ergernissen toch ook wel erg vermoeiend vind. Maar ja, geen sex inderdaad en daar is de reden toch wel voor dat er verder ook geen intimiteit is. Geen arm om elkaar heen, geen hand in hand, niet dicht bij elkaar op de bank tv kijken, nee...een hele koude relatie. We lopen dus letterlijk niet meer warm voor elkaar en dat uit zich in het (zéker) geen sex met elkaar hebben. Veel te intiem!
Moet je dan nog bij elkaar blijven, vroeg ik mij dus af. Theoretisch kunnen we best nog lang zo doorleven, misschien voor de kinderen.
Ik weet het niet.
Mary
Sinilind
Dat is eigenlijk nooit op die manier besproken. Ik denk dat ik het zou begrijpen, maar eerlijk? Ik zou het wel heel bedreigend vinden, als mijn man voor seks naar iemand met een mooi intact lijf ging...
Tot nu toe hebben we het altijd als een gezamenlijk probleem beschouwd, niet míjn probleem maar óns probleem. Ik probeer zin te 'maken', maar het is gewoon een feit dat het gemakkelijke, spontane van vroeger er niet meer is. Verder is onze relatie gelukkig wel erg goed.
Dit seksuele probleem is weliswaar een rechtstreeks gevolg van de borstkanker, maar ziek ben ik op dit moment (hoop ik) niet. De medicijnen zijn juist bedoeld om uitzaaiing te voorkomen.
Wat is wijsheid
Ik dacht dat het kon, bij elkaar blijven als er geen ruzie is, geen problemen met de (nog thuiswonenden bijna volwassen) kinderen, geen problemen met geld of wat dan ook.
Alleen geen intimiteit, interesse, gezamelijke belangstelling, aantrekkingskracht, geen seks. Niet in therapie willen omdat je er niet aan moet denken je partner weer vast te moeten houden. Afkeer voelen.
Je kunt het lang volhouden hoor, denken dat je gelukkig bent, dat het wel goed is zo.
Tot je iemand tegenkomt waar je wel liefde voor voelt. Niet een beetje maar heel erg veel. Die je doet leven. Waar je gelukkig mee bent. Waar alles mee klopt en echt niet onmdat je blind van verliefdheid bent.
En dan zou het beter geweest zijn als je al veel eerder weg was gegaan maar dat heb je niet gedaan omdat de kinderen nog klein waren, het huis en alles.
Hou je nog van je partner, dan moet je alles ervoor doen om het weer goed te krijgen, natuurlijk.
Maar ongelukkig blijven als het geluk je voor de voeten geworpen wordt, no way.
Dan is het inderdaad, je leeft maar één keer. En dan is het echt niet van zoek het allemaal maar uit, ik denk alleen aan mezelf, dan is het niet meer anders kunnen.
Dan is het kiezen voor jezelf en de rest van je leven.
Ik wilde mezelf niet opofferen, niet meer.
