Is omgang tussen vader en kinderen noodzakelijk?

Begrijpen

Jouw reactie #85

"Ik denk
dat als TS nu het contact helemáál verbreekt, hij een groot risico loopt om ook te eindigen als de patienten op jouw werk. Want die drempel wordt er niet lager op."

Excuses?

Ik maak nergens excuses? Ik leg uit waarop ik wat fel reageerde. Maar bij deze dan toch sorry voor de manier waarop. Maar ik sta achter wat ik zeg hoor.

"Nogmaals mijn excuses voor het provoceren, helaas heb ik flink wat problemen ervaren met hulpverlening en omgeving. Zij hebben mijn labiliteit met druk (zoals jij ook deed) de kop in willen drukken..."

Net zoals ik dat deed? Ik geef hier mijn mening hoe jij overkomt. Ik ben niet in de positie van hulpverlener en werk ook al een paar jaar niet meer. Ik blijf van mening dat er geen enkele stoornis af en toe een berichtje of telefoontje in de weg staat, als de patient gewoon bij zinnen is en in staat tot werken. En ik vond het raar dat er in eerste instantie van jouw kant helemaal geen voornemens of hoop waren dat het in de toekomst zou veranderen. Het was klaar punt uit 'en je had ze toch nooit gewild'.

"...en mij voor mijn gevoel uit zitten lachen om mijn vraagstelling hoe ik om moest gaan met de moeite die ik had op de aanslag die mijn kinderen op mijn gemoed hadden."
Dat is vervelend, maar zoals je zegt 'voor jouw gevoel' dus wellicht (en hopelijk) helemaal niet zo bedoeld. Toch naar om dat zo te ervaren vanuit je psychische toestand en jammer dat er niet genoeg rekening werd gehouden met hoe jij de dingen kan opvatten vanuit het ziektebeeld.

"Ik kreeg toen dezelfde opmerkingen van had je er maar niet aan moeten beginnen en dat was juist iets waar ik altijd aan getwijfeld had en de aanzet voor mijn woede."

Dezelfde opmerkingen? Ik heb niet gezegd dat je er maar niet aan had moeten beginnen hoor. Ik denk niet dat je mij bedoelt?

professioneel

Mijn werk haal ik er eigenlijk niet bij. Ik benoem het alleen omdat ik allerlei soorten psychische stoornissen voorbij heb zien komen daar (heb overigens ook met pubers en jongvolwassenen gewerkt). Daarmee wilde ik een punt maken nl. dat minimaal contact best kan lukken.
Ik werk er niet meer en ben dus ook geen hulpverlener, ik reageer hier vooral als ouder. Niet als hulpverlener en zeker niet als hulpverlener van TS. En dus hoef ik helemaal niet professioneel te zijn en mag ik gewoon reageren vanuit mijn gevoel toch?
Ik snap heel goed dat korte interacties een hoop kunnen oproepen en ik beweer ook niet dat het maar eenvoudig is.

Overigens

Heb ik niks van mijn gevoel onbenoemd gelaten dus onuitgesproken emoties zijn er van mijn kant niet.

Interessant! 'Vader'

Die link van je over de paranoïde persoonlijkheidsstoornis...

Ik neem aan dat je jezelf erin herkent. Het zou ook veel verklaren naar je ouders toe, iets wat ik dan weer baseer op het korte stukje dat ik hierover van jou las (veel aan je ouders moeten aanpassen enz.). Vanuit een dergelijke persoonlijkheid denk ik dat iemand dat als tekortkoming van de ouders ziet. Teleurstelling op teleurstelling erodeert vervolgens de liefde voor die ouders. (Overigens, kijk uit want een dergelijke geschiedenis herhaalt zich makkelijk. Kinderen van ouders met psychiatrische aandoeningen lopen risico vanwege de erfelijkheid, maar ook omdat patronen zich nou eenmaal gemakkelijk herhalen.)

Waarom ik het ook interessant vind: ik heb zelf een puberzoon met autisme, en hij vertoont veel van dit soort (argwanende) trekjes. Ik benoem het vaak bij hem, en vermoed dat het wel erg bij zijn autisme past, omdat vooral kijkt naar waar de werkelijkheid afwijkt van het ideale plaatje in zijn hoofd, en dan focust op die 'tekortkomingen'.)

Heb je daar zelf wel eens aan gedacht? Aan autisme? Het zou veel van wat er in je leven speelt kunnen verklaren.

Ik wou ook geen kinderen...

Ik loop al wat langer rond met het idee om toch nog eens even in te gaan op het aspect: "Mijn probleem is dat ik geen kinderen wilde en nooit veel met ze gedaan heb, voordat we aan ze begonnen heb ik aangegeven geen omgang enz. te willen mochten we uit elkaar gaan. " (#6).

Overwegingen i.v.m. herkenbaarheid en privacy hielden me tot nu toe tegen. WTF. Ik doe het gewoon. Mijn excuses voor de romannetjesstijl.

Toen mijn vriendin destijds plots zwanger bleek, was dat een "ongelukje". We waren allerminst voor de hand liggende ouders: mijn ex was toen einde de veertig. Ze had een zoon uit een vorige relatie, toen een puber. Ik was begin de vijftig en voor mij was het een "eerste".

Ik had een achtergrond van een lang huwelijk en wij konden destijds geen kinderen krijgen. We behoorden tot die "ca. 10%" mensen die geen kinderen konden krijgen, zonder dat daar ooit een medische reden voor gevonden werd.
Die jaren van medische onderzoeken enz. hadden bij mij een stevige afkeer teweeggebracht voor "al dat gedoe".

Na talloze discussis over of we het "gingen houden" of niet, heeft mijn ex me uiteindelijk over de streep getrokken met het allereenvoudigste aller argumenten: "we zijn niet stom, we hebben een deftig huis en een behoorlijk inkomen. Waarom zouden wij niet kunnen wat al die andere mensen wel kunnen?".

Mijn afkeer voor "al dat gedoe" werd er niet beter op tijdens de zwangerschap: aangezien we beiden over de veertig waren, werd de zwangerschap sowieso beschouwd als een "hoog-risico zwangerschap", met al de ziekenhuisbezoeken, echografieën, vlokkentests en gesprekken met psychologen die daarbij horen ("jullie weten dat jullie een fors verhoogde kans hebben op een mongooltje. Stel dat het een mongooltje is. Wat gaan jullie dan doen? Hebben jullie daar al over nagedacht?").

Uiteindelijk werd er een volkomen gezonde dochter geboren.

De eerste jaren waren... "hell". Ik had geen enkele affiniteit met dat kind. Ik deed wat ik moest doen volgens Spock, verder interesseerde het me nauwelijks. Ik was in de val gelokt door mijn lust en overhoop gegooid door een spermatozoïde van 50 micrometer lang en wat minuscule chromosomen in de kop van dat beestje.

Ik deed wat ik geacht werd te doen: ik maakte foto's van het eerste papje, de verjaardagstaart en die dingen. Ik ververste luiers en gedroeg me als een idioot met rammelaars en knuffels. Ik bracht haar naar de creche, ik haalde haar op. Dat is wat papa's nu eenmaal doen, toch?
Ik haatte dat kind niet, het is enkel dat het me nogal onverschillig liet. Als ik er al iets bij voelde was het wat ik naderhand enkel kan omschrijven als volkomen irrationele angsten: "zal ze me wel herkennen - of ik haar - als ik haar ophaal?" en dat soort dingen...

De ommezwaai is er eigenlijk nogal plots gekomen: toen, na een ruzie tussen mama en papa, waarbij die twee even uit elkaar gingen, ze zich driftig op de grond wierp, schreeuwend: "ik! wil! papa!". Pas toen had ik het door, dat dat mijn dochter was en niet zomaar een hoopje cellen, waar ik nu eenmaal mee opgezadeld was.

We zijn inmiddels alweer enkele jaren verder.
Dochterlief doet het goed. Ook al vindt ze -als ze boos is- dat we "de slechtste ouders ooit" zijn (driftkopje, heeft ze natuurlijk van haar moeder , ze heeft een goede band met zowel mama als papa. Ondanks alles.
Daar doet een mens het uiteindelijk voor.

Ik twijfelde om nog te reageren maar ik kan het niet meer

Willie: Bedankt voor jouw tussenkomst.

Mirreke: Jij bent erg lief en begripvol richting mij geweest en ik vermoed dat je vanuit jouw liefde toch nog ga reageren maar doe het a.u.b. niet en laat het los. Ik moet het zelf oplossen en zal daar mijn best voor doen.

U kan het niet meer?

Ik ben niet lief. Al helemaal niet als ik geconfronteerd word met jankende, zich -ogenschijnlijk- in zelfmedelijden wentelende grientrienen, die al aan het uitzoeken zijn, hoe ze zo voordelig mogelijk onder hun verplichtingen uit kunnen komen...
Mijn god vent, scharrel uzelf eens bij elkaar, in plaats van u te verbergen achter allerlei smoezen!
Dacht u nu echt dat u de enige ter wereld bent, die het moeilijk heeft?
Newsflash: de meeste mensen, inzonderheid ouders, hebben het bijwijlen moeilijk. De overgrote meerderheid van die hebben niet eens de optie om te verkassen naar het buitenland en ze hebben waarschijnlijk ook niet uw inkomen. De enige zwakheid die ze hebben is dat ze bereid zijn hun verantwoordelijkheid op te nemen.

Yvan

Ik denk dat "Vader&quot juist een heel goed besef heeft van zijn verantwoordelijkheid, maar daarin ook van zijn beperkingen. Verantwoordelijkheid nemen betekent ook je beperkingen onder ogen zien en daarnaar durven handelen. Dat heeft hij gedaan, vanaf het begin, in alle duidelijkheid.
Ik denk wel dat "Vader&quot er eigenlijk nog geen sprake is van een goede diagnose. "Vader&quot zit zelf nog te zoeken naar informatie op internet, waar eigenlijk niet meer te vinden is dan lijstjes met kenmerken die voor kunnen komen bij bepaalde diagnoses. Dat verbaast me eigenlijk, aangezien hij de problemen al lang kent en ook benoemt; en er al sprake is van therapieën en gesprekken met een psycholoog. Zijn omgeving (en ook hier op het forum) komt echter niet verder dan: hij is een eikel. Dat lijkt mij wat kort door de bocht. Stel dat zijn ex naar hem geluisterd had, dat er geen kinderen waren gekomen, dan was hij wellicht een liefdevolle echtgenoot geweest die af en toe tijd voor zichzelf nodig had, maar dat kon dan ook.
Zijn ex heeft niet naar hem geluisterd en heeft een leven opgebouwd, waarin hij financieel ervoor moest zorgen dat zij fulltime moeder kon zijn. Zij heeft ook de gevolgen van die beslissing niet willen nemen nu het tot een scheiding komt (zowel wat betreft de zorg voor de kinderen als het financiële deel)en de kinderen onderdeel van haar machtspolitiek gemaakt; wat zeer pijnlijk is voor de kinderen.
En dan speelt jeugdzorg nog een rol.
Dat alles met een onduidelijke diagnose en dus onduidelijkheid over wat je wel of niet van iemand kunt verwachten maakt het allemaal erg belastend.
Financieel gezien wil "Vader&quot wel alles doen, gaat daarin zelfs erg ver vind ik. Bijvoorbeeld door het huis te blijven betalen. Daarin neemt hij zijn verantwoordelijkheid, zoals die in feite ook verdeeld was: hij zou voor het geld zorgen.
En dan zit jeugdzorg er ook nog bij, met hetzelfde gebrek aan kennis met betrekking tot de diagnose (en wellicht dezelfde kort-door-de-bocht-conclusie) en een vrouw die klaar staat om met de kinderen in de hand het gevecht aan te gaan. En dan staat 'het belang van het kind' centraal.
Plus dat er nog een echtscheiding moet komen, met verdeling van huis en kapitaal.
Van minder zou een mens al overspannen worden.
Mijn vader is jong overleden, ik was 6 jaar. Dus in dat opzicht deel ik de mening: maakt niet uit wat voor vader, alles is beter dan geen vader. Maar een gelukkige vader is weer beter dan een vader die het allemaal niet aankan. Het signaal dat je 16-jarige dochter afgeeft is duidelijk: ze wil jou als vader die betrokken is in haar leven.
Ik kan je geen advies geven als het gaat om de vraag wat je het beste kunt doen. Wellicht een paar tips:
- is het mogelijk om een heldere diagnose te krijgen, dus niet eentje die je van internet af plukt, maar een die beter onderbouwd is;
- beschouw je problemen niet als eindstation, maar als beginpunt van wat je nog kunt, moet of wilt leren in het leven;
- kijk of je de jeugdzorgdame (vermoed ik) mee kunt krijgen in je zoektocht naar een concpet, waarin jij het beste van jezelf kunt leveren met betrekking tot de kinderen, ook al is dat in de ogen van anderen en zeker van je ex minimaal. Voor jou zal het het maximale zijn. Denk daarbij aan de kinderen en niet aan je ex.
- focus je niet op je slechte periodes. Uit ervaring kan ik je zeggen dat kinderen heel goed kunnen leren omgaan met ouders die goede en slechte periodes hebben en dat zij daarin nogal vergevingsgezind zijn; uiteindelijk onthouden ze de goede momenten en waarderen ze wat je doet in je omgaan met slechte periodes.

Tsjor

Alles /tsjor

Alles zal zo ongeveer gezegd zijn en in elke reactie zit wel iets waars.
Er zijn nog heel veel mogelijkheden, ook als je met een diagnose op zak loopt.
De vraag was: is omgang tussen vader en kinderen noodzakelijk.
Het antwoord van de meeste mensen was hierop: ja. Ook dat er vele opties mogelijk zijn, maar bij alles is het: je moet wel willen en dat mis ik nog een beetje.

Tsjor, even een kleine opmerking: je zegt dat zijn vrouw niet geluisterd heeft naar zijn opmerkingen dag hij nooit kinderen wilde.
Het is nog steeds ónmogelijk om iemand zwanger te maken als je dat niet wilt. Je bent als man natuurlijk geen infantiel die het leven maar overkomt.

Nee, geen infantiel

Maar je wil ze de kost niet geven die hun vrouw kinderen schenken onder het motto: 'als zij maar gelukkig is'.

Tsjor

als zij maar gelukkig is???

Ik hoop dat de overgrote meerderheid der venten iets meer fierheid, persoonlijke trots en verantwoordelijkheidsgevoel heeft dan dat.

Blijkbaar is het in de mode voor sommigen om maar wat te gaan janken als ze voor hun verantwoordelijkheden geplaatst worden.

Ik ben daar geen voorstander van: eer je het weet is dat ook weer zo'n van de pot gerukte religie van jongens onder elkaar, die zich onjuist bejegend voelen omdat ze toch maar hun best deden, u weet wel: "als zij maar gelukkig is".

Eerlijk gezegd: ik krijg hier braakneigingen van.

Yvan

Het is een hint naar het boek 'als hij maar gelukkig is' dat erg populair is geweest (of nog is?) onder vrouwen. Zij misten dus blijkbaar volgens jou fierheid, persoonlijke trots en verantwoordelijkheidsgevoel. Waarvoor dank.
Wat betreft je verhaal over verantwoordelijkheden: dat geldt ook voor vrouwen die de keuze maken om geen inkomen te hebben en alleen maar voor kinderen te zorgen. Maar de gevolgen van die beslissing niet willen accepteren als ze gaan scheiden.

Tsjor

Maar een hint...

Dan zal ik iets gemist hebben, namelijk dat papa voluit zijn verantwoordelijkheid opnam, onderwijl mama aansporende om hetzelfde te doen...

Tsja

Ik ben ook niet bij alle keukentafel en bedgesprekken geweest Yvan. Je kunt wel eens wat missen.

tsjor

Vader , kinderen en moeder

Ik zou er wel begrip voor kunnen hebben dat de moeder volgens haar 'per ongelijk 'zwanger is geworden en nu vader er mee opzadelt dat vader dit zo voelt en hier niks mee te maken wil hebben . maar hier zijn de kinderen dus al wat ouder.

Uiteraard staat het er buiten dat het voor de kinderen sneu is helemaal als ze je al jaren wel als vader zien.

Dat de topic starter psychische problemen heeft dat is duidelijk, en kunnen wij als "gezonde(re)" denkende mens niet bij, en kunnen we dus niet helemaal over oordelen denk ik.

De moeder begrijp ik in deze ook niet. ze weet dat vader niet wil maar dwingt toch een omgangsregeling en het liefst 50/50. Er zijn natuurlijk zat moeder die geen omgang willen met vader en kind , maar dit is ook weer het uiterste. het lijkt mij dat moeder liever haar vrijheid op 1 heeft staan.

Ik kan er als weldenkend mens wel bij. Ik heb op allerlei manieren te maken gehad met de psychiatrie.

De moeder per ongeluk zwanger geraakt... Dat kan. Maar drie keer? Dat hoeft niet.

Als vader het niet trekt moet hij begeleiding zoeken om op z'n minst iets voor elkaar te krijgen. Je kunt niet 3 kinderen de vernieling in helpen als 2 volwassenen, echt niet. Goed, vlgs mij gaat vader nog wel wat proberen, dus sterkte daarbij.

Zucht...

#104, Yvan: "Ik hoop dat de overgrote meerderheid der venten iets meer fierheid, persoonlijke trots en verantwoordelijkheidsgevoel heeft dan dat. ..."

#105, Tsjor: "Het is een hint naar het boek 'als hij maar gelukkig is' dat erg populair is geweest (of nog is?) onder vrouwen. Zij misten dus blijkbaar volgens jou fierheid, persoonlijke trots en verantwoordelijkheidsgevoel. Waarvoor dank....".

Zou een "toek op uw bakkes" enigszins kunnen bijdragen aan uw begrijpend lezen, denkt u?

Geen reactie meer van TS.

Het zal gelukt zijn om onder zijn verplichtingen uit te komen, zeker?
Arme papa enzo, uitdagende baan geen probleem, maar omgang met de kinderen... Oesje: groot probleem.
Dat soort papa's heeft hier een naam...

Paar maanden later

Ik zat heel erg in de vechtmodus. Het geen kinderen willen is inderdaad niet relevant en een vorm van wraak zoals door diverse aangegeven. Mijn psychische problemen kunnen wel ingepast (en misschien opgelost) worden maar dan zal moeder op praktisch gebied mee moeten werken.

Voor de eerste zwangerschap hebben wij flinke ruzies gehad en uiteindelijk heb ik toegegeven met (onhaalbare) afspraken. Na de geboorte kon moeder zich niet aan alle afspraken houden terwijl ik de mijne wel moest houden en zelfs uitbreiden. Bij overleg over belangrijke zaken zoals schoolkeuze, logeren enz. werd moeders mening uitgevoerd. Ik was inderdaad een infantiel.

Jaren geleden is er ADHD geconstateerd bij de oudste en toen kwamen er diverse adviezen welke ik niet allemaal voor ons gezin en mijzelf zag zitten, ik heb geprobeerd hier in overleg een tussenweg voor te zoeken maar ben toen genegeerd en is er mij vertelt een egoïst, geen kinderen waard te zijn enz. Ik heb toegegeven, kon er niet mee omgaan en ben geëxplodeerd waar JZ met bedreigingen enz. bij betrokken is geraakt. Hierna heb ik therapie gehad die aangegeven hebben dat ik maar moest doen wat moeder en JZ bepaalden. Op hun wens zijn we verhuisd, is moeder gestopt met werken, heb ik een beter betaalde baan moeten zoeken om de ballen hoog te houden enz., bij al deze dingen heb ik mijn twijfels aangegeven maar het toch laten gebeuren. Door mijn werk en reistijd was ik regelmatig dagen achter elkaar weg voordat de kinderen uit bed waren en terug als ze weer in bed lagen. Ik schreef eerder mijn werk leuk te vinden, het werk is leuk maar de reden en consequenties beslist niet.

Een tijd terug ben ik weer en nog heftiger geëxplodeerd, dit was zo heftig dat JZ dreigde de kinderen weg te halen, ik ben zelf vertrokken. Nu heb ik therapie die mij duidelijk maakt dat ik geen eigen keuzes heb gemaakt en hier op vast loop. Mijn diagnose is infantiel zij het in iets andere woorden.

De laatste jaren is mijn band met en de betrokkenheid bij de kinderen tot ongeveer 0 gedaald. De reden dat moeder co-ouderschap verlangd is dat zij werken en zorgen niet ziet zitten, zij wil niet verhuizen en wil dat ik terugkom. Alimentatie zodanig aanpassen dat ik minder kan werken gaat niet want de bijstand kijkt niet naar onderling gemaakte afspraken. Mijn weigering is voor een groot deel wraak naar JZ, hulpverlening en moeder. Weekendregeling zie ik eigenlijk niet zitten omdat ik zelfs dan nog regelmatig aan het werk ben en/of >12 uur per dag slaap, meer zit er natuurlijk helemaal niet in. Een band opbouwen met een weekend regeling of minder zal moeilijk zijn, meningsverschillen over opvoeding waren al gigantisch en nu we niet meer samen zijn herken ik mijn kinderen vrijwel helemaal niet meer. De laatste maanden heb ik wel contact met de kinderen maar het loopt op deze manier totaal niet.

Van de week was er weer een gesprek met moeder, JZ, mij en mijn therapeut. Ik heb aangegeven een zorg deel op mij te willen nemen als moeder en/of JZ hun deel van het (jaren geleden zogenaamd noodzakelijke) huis en evenredig inkomensdeel op zich nemen (er is geen vermogen te verdelen maar na verkoop van huis ca. € 75.000,-- schuld). Om meer dan wat online contact en eens een middagje weg te gaan met de kinderen heb ik minstens een passend onderdak nodig waar nu geen geld voor is. Volgens JZ bestaat voor beide WSNP. Hier ga ik niet in mee, gun dat de kinderen, moeder en mijzelf niet. Ik kan het huis op mijn naam krijgen en wil/kan het schulddeel van moeder op mij nemen maar mijn werkdruk en reistijd betekenen dat ik zeer weinig bij kan dragen in de zorg (was overigens al jaren zo en een afspraak voor de zwangerschap). Het balletje ligt nu bij moeder (en JZ), ik kan zo mijn handtekening onder het bovenstaande zetten en ben nog wel bereid om aanpassingen te overwegen maar WSNP is over de grens. Moeder heeft nog een paar weken bedenktijd, daarna wordt het een eenzijdige aanvraag.

Scheiden is rot en dan in het bijzonder voor de kinderen, voor mijzelf is het voordeel dat ik een "nieuw" leven op kan bouwen. Ik ben heel blij met mijn werkgever, hij heeft heel veel begrip en al een paar maanden onderdak verstrekt. Ondertussen heb ik serieus contact met een leuke vrouw (probleem is alleen dat het een buitenlandse collega is), alles bij elkaar zie ik het leven best weer zonnig tegemoet en is er emotioneel ruimte voor de kinderen.

(Tsjor, jij bent een beetje eng want je vult heel veel naar waarheid in).

Eigen invulling

Misschien is dat ook een tip voor jou: zelf eens even los van alles wat iedereen aangeeft je eigen mogelijkheden om vader te zijn invullen; rekening houdend met alles wat je belast; maar ook daarin creatief durven zijn. Met oudere kinderen hoef je geen weekend op de bank te zitten, samen eten, naar de film gaan, ' shoppen' etc. zijn ook goede mogelijkheden.
Ik weet niet of jeugdzorg nog in beeld is, maar anders zou ik eens kijken of je een mannelijke gesprekspartner kunt vinden die samen met jouw een acceptabel ontwerp kan maken van jou als vader. Iets waar je blij van wordt. Want eerlijk, de kinderen zijn je misschien wel opgedrongen, maar vader zijn kan wel heel erg leuk zijn.

Tsjor

Tsjor

Ik had eigenlijk geen reactie meer verwacht en zeker niet èèn waarin het lijkt alsof je medelijden hebt met mij. De door jouw voorgestelde uitjes heb ik geprobeerd maar die werken echt niet, een weekend op de bank zitten gaat ook niet werken. Het enige echte probleem is dat ik zelf geen rust kan vinden, hier heb ik al vanaf mijn eigen puberteit last van en onze relatie heeft daar, in het bijzonder de laatste jaren, niet ten gunste aan bijgedragen. Mijn leven draait nu om werken en slapen, sociale contacten heb ik niet en leuke dingen ook niet. Jaren geleden heb ik aan de bel getrokken maar i.p.v. geholpen te worden ben ik vernederd en is er van mij verlangt er een tandje bovenop te zetten. Iedere keer geef ik anderen de schuld terwijl ik verstandelijk weet dat het niet helpt en ik de enige ben die er aan kan en moet werken om het in de toekomst beter te krijgen. Jeugdzorg is nog in beeld maar ik heb geen behoefte er met hun over te praten, zij hebben gedreigd, gedwongen enz. en mijn vertrouwen in hen is nul komma nul.

Om rust te kunnen vinden en aan een toekomst te gaan werken zal ik een keuze moeten en o.a. de daadwerkelijke scheiding er door drukken maar ik krijg het helaas niet voor elkaar deze stap te zetten. Het zal o.a. betekenen dat er rondom de kinderen wat op papier gezet moet worden en een definitieve scheiding van hen kan ik niet maar mij voor ze in zetten gaat ook niet lukken en zal daarom ook niet goed voor ze zijn. Het huis op mij nemen en daar gaan wonen zie ik ook niet zitten maar het verkopen met een flinke restschuld waardoor ik vrijwel nergens anders terecht kan zie ik ook niet zitten, anderzijds is duidelijkheid en een eigen plekje wel weer heel belangrijk. Heel stiekem zit ik te wachten dat moeder (of Jeugdzorg) een beslissing neemt want dan is zij de schuldige en mag zij initiatieven nemen maar verstandelijk kan dit niet en ga ik er beslist niet beter uitkomen als wanneer ik het zelf doe. Echt stom dat ik mijn toekomst (en die van de kinderen) niet in eigen handen kan en durf te nemen.

Toch de huisarts?

Ja, stom dat je zelf geen stappen zet. Maar zoals je het nu schetst zijn het keuzes tussen alleen maar kwaden. Mijn voorbeelden waren wellicht niet goed, maar mijn bedoeling was dat je je eigen beeld van vaderschap (met alle onrust die je in je hebt) gaat vormen, in plaats van dat beeld laten inkleuren door anderen.
Wat betreft het huis, is het mogelijk dat het huis op jouw naam komt, dat zij het huis gaat huren en dat de huurprijs gelijk is aan het alimentatiebedrag? Of zoiets? Wat zou dat betekenen voor de belastingdienst? En heb je dan nog geld over om zelf ergens te gaan wonen?
Er zijn geen goede oplossingen, maar mogelijk wel oplossingen die minder slecht zijn.

Tsjor

Verkeerde titel

'Toch de huisarts' wilde ik gebruiken voor mijn vraag of je voor je onrust toch niet nog een keer naar de huisarts zou kunnen gaan, misschien zijne r nu betere behandelingen dan vroeg. Maar je hebt al een therapeut zag ik, dus dit was zinloos.

Tsjor

Onrust

Die onrust is echt een groot probleem en volgens de hulpverlening zou een scheiding daar een oplossing voor zijn maar tot nu wordt het alleen maar steeds erger. Ik ben steeds aan het vluchten, op mijn werk neem ik uitdaging op uitdaging aan. Verstandelijk weet ik dat ik moet stoppen maar ik ben vreselijk bang voor het gat waar ik dan inval. Jouw idee over het huis had ik al wel eens over nagedacht en zal ik
moeten bespreken met een specialist, ik ben bang dat het niet gaat doordat moeder geen werk heeft en in de bijstand moet op het moment dat ik voor een eigen woning moet betalen. Sowieso zullen moeder en ik dan in overleg moeten en dat loopt steeds vast omdat zij blijft vasthouden aan een doorstart of 50/50 verdeling. Ik heb overigens wel weer incidenteel contact met de kinderen maar dit zorgt wel voor extra onrust.

De huidige therapie is stukken beter als de eerste maar het is één grote chaos in mijn hoofd en in mijn leven, dit is helaas niet zomaar op te lossen.

Van de week heb ik een afspraak met een advocaat, ik hoop dat dit wat gaat oplossen. Helaas heb ik alleen nog geen idee hoe ik de omgangsregeling wil en deze zal sowieso afwijken van moeders wens.

onrust

Ik ben werkzaam in psychiatrie en wat me opvalt is dat 'onrust' vaak een lastig te behandelen klacht is.
Misschien ligt dat aan de behandelaars die ik tref, misschien dat kwaliteit erg verschilt.
Want wat me ook wel opvalt is dat onrust als klacht vaak maar matig serieus genomen wordt. Zeker als er uiterlijk weinig tot geen symptomen zijn. Ik ken echter best een hoop mensen die al jaren klagen over onrust.
Vaak pas wordt er beter en meer gereageerd op momenten dat onrust zich vertaalt in meer zichtbaar gedrag. En zeker als dat zichtbare gedrag beschadigend is, zeker voor anderen.

Hier heb je natuurlijk niet echt iets aan, maar misschien kun je iets met de wetenschap dat hulpverlening niet altijd zoveel kan met onrust. Terwijl het mi wel een heel serieuze klacht is die echt verwoestend kan werken. Afgezien van lange werkervaring heb ik zelf ook een persoonlijke ervaring ermee. Eenmalig, een vrij korte periode. (Heftige onrust dan, matige onrust ken ik wel vaker)
Ik vond het erg belastend en alles overheersend.

Misschien kun je zelf meer onderzoek doen, of iig de adviezen van hv niet al te serieus nemen. Misschien zijn er nog specialisten om te raadplegen. Maar (teveel) vragen om seconden opinions is ook weer tricky voor de hulpverleningsrelatie, men vindt je dan snel een 'shopper'. En zeker als je nu tevreden bent moet je het contact koesteren.

Willie

Dat is een goede, zelfs nadat het destructief is geworden werd ik als depressief beoordeeld en heb ik cognitieve gedragstherapie gehad waarbij ik nog meer moest doen en de klachten en problemen zijn toegenomen, daarna heb ik emotie regulerings therapie gehad en zijn de klachten nog verder toegenomen. Ik ben al teveel aan het "shoppen" geweest en niet meer welkom bij de reguliere GGZ (niet heel erg want tot nu heeft het toch alleen averechts gewerkt), mijn huidige therapeut betaal ik zelf. Ik "moet" nu dingen loslaten maar dat is na ruim 40 jaar helaas niet eenvoudig.

wat ook kan

en wat misschien helaas nu het hoogst haalbare voor je is, is accepteren dat de onrust er is, en dat hulpverlening je daar nu niet bij kan helpen. Je verwachtingen temperen en huidige hulpverlening gebruiken voor het positieve dat het je wel brengt nu.
Het is natuurlijk wel waar dat als je leven 'overall' weer beter loopt je onrust wrs zal verminderen.
Dus adviezen dankbaar aanvaarden maar er zelf kritisch naar kijken.
Ik weet, een bijna onmogelijke opgave in jouw kwetsbare positie, maar je bent intelligent genoeg, zet dat in.
En afhankelijk van kwaliteit van je hulpverlener je scepsis al dan niet of deels delen. Het meest ideale zou natuurlijk zijn een gezamenlijke zoektocht. Dat is vaak niet helemaal mogelijk omdat veel hulpverleners toch met een ego zitten dat ook wat aaitjes behoeft, ook de goede.
Het is een tactisch spel, hoe beter je dat zelf speelt, hoe meer je eruit haalt. Een hulpverlener werkt harder voor je als hij af en toe het gevoel krijgt te helpen
Hulpverleners willen niets liever dan helpen en kunnen doorgaans slecht de grenzen van hun kunnen zien/ bepalen, en deze al helemaal slecht communiceren.

Wat ik me wel afvraag

en daar hoef je hier natuurlijk geen antwoord op te geven, is of de diagnostiek ooit goed gedaan is bij je.
Spelen er geen diagnoses die gemist zijn zoals ass of ADHD of mogelijkheden voor jou met die ev diagnoses wat te doen.