Is omgang tussen vader en kinderen noodzakelijk?
Ik weet dat ik een vervelende vraag heb maar zit er oprecht mee.
Ik ben de vader in deze vraag, ik ben alleen maar vader geworden omdat mijn ex graag kinderen wilde en ik heb altijd gedacht dat omgang en ouderlijk gezag na de scheiding alleen maar een gunst waren voor vader. JZ dreigt met sancties als ik de omgang niet na kom, volgens mijn advocaat is er een mogelijkheid dat de rechter een dwangsom o.i.d. oplegt als ik tegen werk.
Het is beslist niet mijn bedoeling om de kinderen wat tekort te laten komen maar ik ben psychisch niet in orde en niet in staat ze de zorg en aandacht te geven die ze nodig hebben, dit is jaren geleden al aangegeven door een psychiater. Alimentatie betalen is niet de aanleiding, mijn werk is mijn hobby en hoe minder tijd ik aan andere dingen kwijt ben hoe meer ik kan betalen.
Hopelijk zijn er antwoorden die me kunnen helpen.
IRL loop ik tegen veel onbegrip maar geen duidelijk antwoord aan, op een ander forum werd mijn vraag binnen no time gewist en ik hoop dat ze hier inzien dat mijn vraag oprecht is.
Willie
Echt bedankt voor je nuttige reacties. In het begin van de hv gaf ik aan dingen niet te kunnen maar toen kreeg ik het verwijt niet mee te willen werken, resultaat is dat ik mij afhankelijk op ben gaan stellen en keuzes tegen mijn kunnen heb gemaakt. Mijn huidige therapeut wilde in het begin ook oplossen en toen ben ik kwaad geworden dat ik de oplossingen niet kon en als het nodig was zij ze uit mocht voeren, zij bekende toen dat hv veel te snel geneigd is oplossingen aan te dragen. Ik ben echt blij met haar.
Ik ben "onderzocht" op ass maar die was negatief. ADHD is nooit ter sprake geweest maar zou mij evt. in combinatie met hsp niet verbazen.
Nu ik de scheiding serieus door wil voeren twijfel ik om toch in ons huis (en dus in de buurt van de kinderen) te gaan wonen, veel kan ik dan nog niet betekenen door mijn problemen, of dat ik de restschuld accepteer en ga wonen waar ik wil. Het gaat er nu dus om of ik echt voor mijzelf kies of voor de kinderen (en moeder), restschuld zal ook niet gunstig voor hen zijn. Als ik verhuis moet ik of duur huren of zo goedkoop kopen dat er geen plaats is voor de kinderen als ik en zij willen/kunnen. Überhaupt weet ik nog niet wat mogelijk is maar ons huis schat ik het hoogste in.
Ass
wordt nog steeds wel gemist bij volwassenen....
Ik ben niet zo voor labelen maar bij jou krijg ik toch wel sterk het gevoel dat je altijd verkeerde zorg hebt gehad. Je blijft steeds maar vastlopen. Iemand als een autisme coach, die samen met je kan puzzelen, lijkt me veel zinniger dan 'behandeling'.
Onderzoek naar ADHD zou zin kunnen hebben omdat je mogelijk baat zou kunnen hebben bij medicatie.
Maar ontzettend fijn dat het nu klikt met je huidige hv, zo belangrijk.
Het blijft een ontzettend moeilijke situatie.
Ik hoop dat je ook oog kunt hebben voor de onmacht van je partner, dat is vast ook niet allemaal onwil.
Daarnaast is het voor een moeder onbeschrijfelijk pijnlijk als een partner, die vader is van je kinderen, je kinderen niet wil.
Om daarmee emotioneel goed om te kunnen gaan moet je wel heel sterk in je schoenen staan.
Heeft moeder een andere woning, of daar zicht op?
Klem
Ik weet niet of je er wat aan hebt maar ik meen iets in je reacties te herkennen. Je wekt de indruk bijkans je hele leven als een verplichting te beschouwen en weinig uit vreugde of liefde te doen. Ik heb dat lang zo ervaren en heb op allerlei manieren geworsteld en gevochten om onder de druk van dat enorme gewicht uit te komen. Voor een ander ziet dat er misschien uit als 'je onttrekken aan je verantwoordelijkheden' maar ik bezweek zowat onder mijn verantwoordelijkheden, kon nauwelijks ademen. Ik ben in aanraking gekomen met 'geweldloos communiceren' en dat is voor mij heel confronterend. Want ik zie dat ik steeds over mezelf ben heengestapt om te blijven functioneren. En uiteindelijk ging ik dat functioneren haten, omdat het mij uitholde en er niets meer van mezelf overbleef. Bij mij is juist de liefde voor mijn kinderen wel levend gebleven. Maar ik vind mijn werk dan weer verschrikkelijk en voel daarin zoveel weerzin en frustratie dat ik niet weet waar ik het zoeken moet, terwijl mijn gezin afhankelijk is van mijn inkomsten en ik ook niet gemakkelijk ander werk kan vinden. Ik voel ook zoveel onrust. Ben wel gediagnostiseerd met ADD. Is ook echt wel aan de hand en heeft het zingevingsprobleem (echt stilstaan bij mezelf, mijn gevoelens en behoeften) erg in de hand gewerkt. Afijn, lang verhaal. Ik zou je het boek 'Stop met aardig zijn' van Thomas d'Ansembourg willen aanraden. Het gaat over echt in contact zijn met jezelf en anderen ipv 'doen wat je moet doen' wat ziek maakt. Als je dat herkent, is er nog geen enkele oplossing maar wel een begin van een contact met jezelf, om een leven op te bouwen waarin je niet in tijden van extreme overprikkeling uit lijfsbehoud alles rigoureus hoeft af te wijzen maar waarin je eerlijk kunt worden over wat je aankunt en achteruit kunt bewegen in contact met jezelf en anderen.
Groet,
Grace
ASS
In de uitslag stond inderdaad dat het bij een volwassene moeilijk met zekerheid uit te sluiten is maar ik heb mij redelijk verdiept in de kenmerken en diverse herken ik uiteraard wel maar heel veel dingen niet. Een diagnose hebben is ook niet relevant, het leven gaat gewoon door. Ik heb diverse keren te horen gekregen dat ik dingen niet zou kunnen maar uiteindelijk moest ik er toch gewoon mee doorgaan, er is werkelijk gezegd dat ik niet geschikt was voor kinderen toen ze al waren en kijk wat het resultaat en de reacties zijn nu ik luister naar dat advies.
Ik begrijp dat het lastig is voor moeder om er alleen voor te staan, ik zou niet met haar kunnen ruilen.
Dat het pijnlijk is voor haar begrijp ik maar waarom heeft zij jaren geleden dan aangegeven niet te gaan werken om bij de kinderen te zijn toen ik minder wilde kunnen werken om meer tijd met de kinderen te hebben? Waarom heeft zij dan materiële eisen gesteld waar ik juist nog meer voor moest gaan werken? Waarom gaat zij dan nog steeds niet werken en/of verhuizen zodat ik meer keuzes heb?
Moeder heeft nog geen andere woning maar JZ, of hoe het tegenwoordig vanuit de gemeente ook mag heten, heeft aangegeven te kunnen bemiddelen.
Klem
Grace, Ik begrijp je verhaal en herken er inderdaad veel van, jij heel veel sterkte. Kinderen krijgen was inderdaad zoiets waar ik eigenlijk geen keuze in had, het hoorde er gewoon bij. Nee zeggen tegen je vrouw was ook zo'n not done. Ik ben jarenlang op zoek geweest naar werk wat mij lag en ben heel vaak vernederd als ik aangaf niet gelukkig te zijn, het hoorde er gewoon bij, je moest niet klagen en als je eenmaal een vast contract had mocht je die zekerheid onder geen voorwaarde opgeven. Nu heb ik leuk werk maar alleen doordat mijn werkgever zag dat ik doodbloede en mij de keus gaf uit een andere functie of ontslag. Het is leuk maar ondanks dat heb ik nog steeds het gevoel binnenkort in te storten, gelukkig kan ik mijn uren grotendeels zelf indelen en kraait er geen haan naar als ik eens een dag niets doe.