Is papa zeggen tegen stiefvader 'vrijwillig'
Mijn vrouw en ik zijn gescheiden en hebben een dochter die bijna 10 jaar wordt. Toen zij 6 was heeft mijn ex haar nieuwe partner leren kennen en deze heeft hen beiden liefdevol opgevangen. Ook is hij bijzonder lief en aardig voor mijn dochter, dus tot zover niets aan de hand.
In de gesprekken die we om de zoveel tijd hadden is ooit naar voren gekomen hoe we ermee om zouden gaan als ze hem Papa wil noemen en ik heb destijds aangegeven dat ik hier enorme moeite mee heb. Dit omdat ik als vader nog gewoon in beeld ben. De nieuwe partner van mijn ex heeft echter zelf een kleinere dochter en die noemt mijn ex wel mama (sinds de eerste maand samenwonen). Dit omdat zij moeite zou hebben met haar naam. Zijn ex heeft hier hele grote moeite mee, omdat zij pas 3 maanden uit elkaar waren en ze hem nog 50% van de tijd ziet en meemaakt.
Nu ben ik door hen benaderd om te laten weten dat mijn dochter ook papa is gaan zeggen, en dat zij dat uit zichzelf is gaan doen.
http://www.ouders.nl/vraagbaken/mag-mijn-zoon-papa-zeggen-tegen-zijn-stiefvader-5-jr
Uit bovenstaand stuk heb ik al gelezen dat zij het als iets positiefs moet uitleggen, omdat ik mijn rol serieus zou nemen, en ik moet blij zijn dat haar band met haar nieuwe stiefvader positief is.
Maar er zijn een aantal zaken waar ik toch moeite mee heb:
* Omdat haar kleinere stiefzusje moeite heeft met de naam van mijn ex wordt er van haar verwacht dat zij mama zegt. Als dit niet gebeurt wordt zij gecorrigeerd;
* Als gevolg van bovenstaande is er met mijn dochter besproken dat zij in bijzijn van haar kleinere stiefzusje over papa moet praten, omdat het anders te ‘verwarrend’ zou zijn;
* Voorafgaand aan dit spontane papa zeggen is er een gesprek geweest tussen mijn dochter en mijn ex’ nieuwe partner waarin hij heeft uitgelegd dat hij haar als zijn dochter ziet, dat hij altijd een tweede meisje wilde hebben en dat hij zo gelukkig is dat er toch een soort tweede dochter in zijn leven is gekomen;
* 6 Maanden hieraan voorafgaand is mijn ex al begonnen met zijn naam te veranderen in papa (bij gesprekken etc), en was ik (dat zie ik bijvoorbeeld ook in mailtjes naar mij toe waarin ze over hem praat) veranderd van ‘papa’ naar ‘haar papa’;
* Mijn dochter geeft aan het papa zeggen gedaan te hebben omdat ze niet wilde dat haar kleine zusje hier verder straf over zou krijgen en het lastig te vinden dat haar stiefzusje mama mag zeggen tegen haar eigen mama.
Los van bovenstaande punten zijn er veel redenen waarom ik denk dat hij moeite heeft met de grens stiefouder/ouder, maar laat ik me beperken tot deze punten.
Mijn vraag is nu… In hoeverre is er nog wel sprake van ‘vrijwilligheid’ als het kind een bepaalde richting op wordt gemanipuleerd, en daarnaast in hoeverre kan het kwaad als een kind om die reden papa zegt?
Is niks mis mee
Daar is zeker niks mis mee! Mar het lijkt nu net alsof er meteen een oordeel klaar ligt. En natuurlijk noemt een kind zijn oma waar hij zich heel erg thuis voelt, geen mama! Hij weet dat dat zijn oma is. Ik heb het over de stiefvader/-moeder de dagelijks (of in ieder geval regelmatig) met het kind deel uitmaakt van het gezin. ook je vergelijk met een tante of buurvrouw gaat daarom niet op.
Het gaat mij er om dat het kind misschien wel graag papa of mama wil zeggen maar omdat dat tegen ONS gevoel indruist, willen WIJ het niet. Dat snap ik niet.
Kandelaar
Maar, waarom zou een kind dat nu perse willen als je vanaf dag 1 hebt gezegd dat jij Karin, Moemoe, Mimi of wat dan ook bent? Dan is dat woordje toch ook speciaal geworden?
Wat als de nieuwe relatie toch niet lukt en er komt weer een andere: ook maar mama zeggen want dat deed je bij die vorige ook? Je moeder blijft je moeder hoeveel scheidingen er ook zijn en komen, je stiefmoeder is gewoon anders. Praat met je kind als stiefvader/moeder en zoek samen naar een prachtige aanspreektitel maar neem nu gewoon niet net de enige die al bezet is.
Triva
het grote verschil wat Kandelaar en ook ik aangeven, is laat het kind lekker beslissen.
Als je je gedraagt als een mama, en je voelt voor een kind als een mama dan mag je best mama genoemd worden. Kinderen hebben al vanaf jonge leeftijd het subtiele verschil echt wel door en hun liefde voor jou wordt er echt niet minder door.
Als de nieuwe relatie op een oudere leeftijd start zullen ze er niet meer voor kiezen om papa of mama te gaan zeggen. Dit is echt iets wat speelt bij kinderen tot een jaar of 10 waarbij de ouders op jonge leeftijd van het kind gescheiden zijn en ook vlak daarna een relatie krijgen. Of wanneer zij door 1van de partijen om hun heen daartoe gedwongen worden.
Ik heb genoeg vrienden en kinderen in mijn omgeving die zelf als bio ouders niet papa of mama genoemd willen worden. De band met hun kinderen is er niet minder hecht om.
En wat is belangrijker: de band met je kind of hoe je genoemd wordt of hoe een kind een ander noemt? Want kinderen merken die spanning echt wel als ze hun verhaal van hun andere thuis willen vertellen.
Noet
We zaten al vaker in dezelfde situatie. Wel raar was dat ik er pas na tig discussies achter kwam dat het bij jullie niet mama en mama is maar ma en mamanoet etc. Dat vind ik op zich nog een prima oplossing. Ik ben blij dat ik niet met jonge kinderen gescheiden ben want nee ik wil niet dat mijn kinderen mama zeggen tegen iemand anders en waarom mag ik dat niet zelf bepalen? Waarom moeten mijn kinderen dat? Waarom zegt stiefmoeder niet gewoon op dag 1: hoe wil je mij noemen? Of bij een jong kind: ik ben Karin!
Zo vaak wordt gezegd hier dat respect niet in een woordje zit (u) maar waarom zit liefde opeens wel in 1 woord (mama)? Nee dit hoef je niet door een kind te laten beslissen want wat als dat kind ook mama wil zeggen tegen de juf? Ach juf mininoet mag zélf bepalen hoe ze iemand noemt. Wat als mininoet mama tegen oma wil zeggen? Wat als mama een woord wordt wat gebruikt wordt voor elke vrouw die ze aardig vindt? Waarom zullen we zoiets willen? Wat is er mis met elke ander titel/naam die je kunt verzinnen? Liefde zit niet in 1 woord dus ik ben niet bang dat kinderen opeens hun mama minder lief vinden maar waarom dat moet betekenen dat iemand anders opeens ook mama wordt is mij een raadsel. Wat als die relatie ook weer uitgaat?
kinderen
als de kinderen beginnen met mama/papa zeggen dan kan je toch gewoon tegen de kinderen zeggen dat je het lief vindt dat ze je mama noemen maar dat ze al een mama hebben. Kleine kinderen accepteren dat echt wel. Ik kan me namelijk heel goed voorstellen dat ouders dat helemaal niet fijn vinden. En het woordje mama betekend meer voor de ouders dan voor kleine kinderen. Die snappen nog niet zo goed welke betekenis er aan dat woord hant. Dus als je dan vriendelijk zegt dat jij niet mama bent maar x dan is het ook goed.
Triva
dat doen ze niet, want die rollen zijn voor kinderen heel anders. Ze zijn voor jou misschien niet duidelijk, maar voor kinderen wel.
Thnx
Allen,
Bedankt voor het meedenken. Wat ik overal een beetje hoor is dat er voor het kind op zichzelf niets mis mee hoeft te zijn als ze papa zegt of de naam van de stiefvader, mits dat natuurlijk echt uit haarzelf gebeurt!
Wel vinden heel veel mensen dat de namen papa en mama zeer bijzonder zijn en dat stiefouders eigenlijk (uit respect) bij de eigen naam genoemd zouden moeten worden...
En in hoeverre het vrijwillig is is natuurlijk lastig in te schatten omdat iedereen zich hier moet baseren op mijn input hierover, en je kunt je afvragen in hoeverre die neutraal en objectief is...
thnx allemaal voor het meedenken...
Zo kan het ook nog...
Grappig, dit draadje. Bij ons (ik ben stief van de twee kinderen van mijn vriend) speelt ook iets dergelijks, alleen dan net even anders: biomama en stiefpapa hebben samen een nieuw kind (nu bijna 4). Onlangs werd mijn vriend verweten dat hij 'zo moeilijk doet' over de benaming 'papa', terwijl de kinderen hun stiefpapa gewoon papa willen noemen, aldus biomoeder. Het zou verwarrend zijn voor de kinderen (nu 9 en 11) dat zij de persoon van stiefpapa zelf bij zijn voornaam noemen, maar dat zij tegelijkertijd hun jongere halfbroertje 'papa' horen zeggen.
Wij hebben toen aangegeven dat als de kinderen graag papa willen zeggen, dat ze dat dan wat ons betreft gewoon mogen. Mij lijkt dit bij uitstek iets wat je aan de kinderen moet laten, trouwens.
Saillant detail is dat moeder in het ouderschapsplan na de scheiding zélf de afspraak heeft laten opnemen dat alleen de bio-ouders 'papa' en 'mama' genoemd mochten worden, omdat ze het niet kon verkroppen dat haar kinderen ooit een andere vrouw 'mama' zouden noemen. Het was helemaal niet papa dus, die moeilijk deed.
Wat blijkt nu: onlangs kwam stiefdochter van 9 bij me en vertelde dat ze stiefvader nu papa MOET noemen. Reden waarom: de jongste telg van het gezin (het halfbroertje van 4) begon zijn papa ook bij de voornaam te noemen. Hij hoorde dat de oudste twee immers ook doen. 'Wat vind je daarvan?' vroeg ik stiefdochter. Ze dacht er even over na en zei toen dat ze hem liever gewoon bij zijn voornaam wilde noemen, maar ja...
Triest hè, wat ouders hun kinderen allemaal aandoen. En hoe makkelijk de waarheid in het belang van de ouders verdraaid wordt.
@sunny1983
Wat bizar.... Maar ik heb dezelfde mening laat het bij de kinderen zelf liggen de beslissing dat zijn de personen die er wel of niet onder gaan lijden zoals bij jou verhaal.!
sunny
Misschien kan je stiefdochter haar stiefvader "papa" noemen, bij wijze van compromis.
huh?
er valt wat weg? Er stond: papa-voornaam-
Rare reden
Mijn man en ik hebben samen ook kleine kinderen. Die noemen mij mama. Echter het levert echt geen verwarring op dat de grote kinderen mij bij de voornaam noemen. Mijn eigen kinderen gebruiken ook soms mijn voornaam maar meestal zeg ik dan gewoon dat het voor hun mama is. Dat snappen ze ook wel. Voor peuters is het misschien niet altijd even logisch maar tegelijk noemt mijn man mij ook gewoon bij de voornaam dus dat horen ze toch wel. Het is ook niet erg als ze wel af en toe mijn voornaam gebruiken en nu ze wat ouder zijn vergissen ze zich echt niet meer.
Drogreden
Sunny, ik vind het ook raar. Ouders noemen elkaar ook bij de voornaam. Of noemen zij elkaar soms ook papa en mama (BLEGH)? Het klinkt gewoon als een drogreden. Is het voor de grotere kinderen niet verwarrend dan, dat ze hun niet-vader papa moeten noemen?
Ach weet je, als de kinderen het niet willen, kan niemand ze dwingen. Ze kunnen hun stiefvader gewoon bij zijn voornaam blijven noemen. Gewoon, omdat ze dat willen. En anders is papa-voornaam of vader-voornaam (hij is vader, maar niet hun vader) misschien wel acceptabel voor ze.
Serwe, je schrijft "Het is ook niet erg als ze wel af en toe mijn voornaam gebruiken en nu ze wat ouder zijn vergissen ze zich echt niet meer." Is dat vergissen dan? Mijn kinderen noemen me afwisselend mama en Niki. Ik vind het allemaal prima, ik ben hun moeder en ik heet Niki. Maar ik heb ook al vreemde reacties gekregen als mijn kinderen me bij mijn voornaam noemden. Zo van: mogen ze dat?! Het heeft iets met respect, met machtsafstand te maken, is mij uitgelegd. De voornaam zou gelijkwaardiger, en dus respectlozer zijn? Ik zie het echt niet zo hoor, maar misschien speelt dit ook bij de stiefvader in dit verhaal.
Ouderschapslpan
Bij mij en mijn ex is vastgelegd dat de kinderen mijn nieuwe partner en hun moeders evt nieuwe partner niet papa en mama mogen noemen.
mijn jongste zoon was 2,5 toen mijn huidige vrouw in ons leven kwam en hij heeft het weleens per ongeluk gezegd wij hebben er zelf nooit echt een punt van gemaakt, maar zijn oudere broer verbeterde hem meteen. Want dat mag hij niet van mama zeggen.
Ze hebben een half en stief zusje en zij zeggen natuurlijk wel mama tegen mijn vrouw.
Mijn stiefdochter zegt niet standaard papa tegen mij maar hebben het haar ook niet verboden, wel uitgelegd dat als haar papa er ook bij is dat ze het om verwarring tegen te gaan dan beter niet kan doen.