jonge stiefmoeder en student

plussen en minnen

Zo te horen wegen de plussen van deze relatie absoluut niet op tegen de minnen. Dus mijn advies zou zijn: kappen met de relatie. Beter nu dan over een paar jaar als je nog veel ongelukkiger geworden bent.

En ik denk dat je vriend ook zelf moet wennen aan het fulltime vaderschap. Het zou voor hem beter zijn om alleen te wonen met zijn kind en zijn eigen weg te zoeken.

Ik kan me goed voorstellen dat een kind (nog) helemaal niet in jouw leven past. Dat is geen schande hoor. En als je nu voor jezelf kiest dan is dat trouwens ook in het belang van dit meisje.

Samen uitkomen

Wil je er wel samen uitkomen? Dat lijkt mij de eerste vraag. Het is nogal wat allemaal. Je vriend woont bij jouw moeder. Zijn ex heeft hun kind naar vader gestuurd. Jij woont eigenlijk ergens anders, maar nu ook weer veel bij je moeder. En jullie maken ruzie over de opvoeding van het kind. Zoals je het nu beschrijft doet vriend alles voor zijn kind, maar daarmee schuif jij naar de tweede plek. Het kan zijn dat vriend zich schuldig voelt, of dat vriend en ex een bepaald opvoedingspatroon ingezet hebben, dat problemen geeft, maar waarvan ze niet weten hoe het anders kan.
Misschien is het een idee om samen advies te gaan vragen of een cursus opvoeding te volgen, of een boek over opvoeding te lezen. Dus ergens informatie of advies te zoeken aan de hand waarvan jullie allebei je eigen ideeën over opvoeding kunnen bijslijpen. Maar dan moet er vooraf wel de bereidheid zijn om er samen uit te komen.
Bedenk wel: je vriend kan wel ervoor kiezen om de relatie met jou te verbreken, maar niet met zijn kind, zeker niet nu moeder het kind in de steek heeft gelaten. Er kan niet eindeloos gesold worden met het kind.
Hoe lang duurt je studie nog? Heeft je vriend werk of studeert hij nog? Is er kans op eigen woonruimte binnen afzienbare tijd?
Het is allemaal nog maar kort, een maand, en het is voor iedereen wennen. Drijf de ruzies daarom niet op de spits, maar probeer zelf rustig na te denken waarom je zo boos wordt over het weggegooide ei (wat ik me kan voorstellen) en het kind in bed (wat ik me kan voorstellen) en bespreek je eigen visie en problemen rustig met je vriend. Hij is ook overvallen door de situatie denk ik en hij doet maar wat, zonder er goed bij na te denken.
Kind is nu 3 jaar, over een jaar gaat het kind naar school. Ik denk dat je dat als richtpunt kunt nemen: hoe zorgen we ervoor dat het kind klaar is om naar school te gaan.
Probeer ondertussen ieder de eigen activiteiten zo goed mogelijk vol te houden en af en toe iets leuks te doen met het kind, zodat je het kind ook leert kennen op een leukere manier.

Tsjor

afstand nemen

Ben dan wel geen stiefmoeder maar zou je willen adviseren afstand te nemen. Uit elkaar lijkt ook zo zonde nu, maar zo samen lukt nu niet.
Je vriend heeft tijd nodig met zijn dochter. Hij zal ook in een vaderrol moeten groeien. Laat hem dat zelf ondervinden. Dat lukt heel lastig als jij in zijn nek staat te hijgen.
Jij hoeft geen moeder te zijn nu. Zou fijn zijn als je je vriend wat kunt steunen in zijn nieuwe rol, maar als je dat nu niet kunt opbrengen dan is dat zo. Neem je vrijheid zelf, en geef hem de ruimte vader te zijn. Wie weet hoe alles er over een poosje uitziet.

Te zwaar

Ik vind de conclusie dat het beter is om de relatie te beëindigen, dat Lexie er nog niet aan toe is etc. iets te snel. De situatie speelt pas één maand. Er is voor iedereen nog onvoldoende tijd geweest om hieraan te wennen. Dat het een vreemde opvoedingssituatie is om een kind ter plekke altijd gelijk te geven, die intuïtie klopt wel. Maar achter zo'n waarheid als een koe staat de praktijk en die praktijk is vaak veel complexer. Bijvoorbeeld het slapen bij ouders. Iedereen weet dat dat niet kan duren, maar als die praktijk er eenmaal is en het kind op die manier goed slaapt, dan wegen ouders dat af tegenover een kind dat een eigen bedje heeft en de hele avond loopt te spoken. De balans tussen weten wat goed is en weten wat praktisch gezien het beste is laat zich niet bepalen door lijntjes te trekken, maar door erover te praten, dingen uit te proberen en enige clementie te hebben met het kind zelf, zonder jezelf daarbij helemaal te verliezen. Al betekent een jong kind wel dat je zelf naar de achtergrond verdwijnt voor een tijdje.

Met andere woorden: een maand is te kort om er al drastische conclusies aan te verbinden. Anderzijds: 25 zijn en altijd al verliefd zijn geweest op deze persoon, het kan ook zijn dat dit een jeugdliefde is, een kinderdroom, die je als volwassene los moet laten. Het is nu een volwassen man met een kind, en dat is een andere realiteit. En jij geeft aan dat je eigenlijk nog niet volwassen wilt zijn.

Het vraagt veel heroverwegingen, praten, dingen uitzoeken met elkaar. En ondertussen zal er toch goed gezorgd moeten worden voor het kind.

Even reëel: wat is het perspectief voor vader en kind als het om wonen gaat. Hij woont nu bij je moeder. Er is een kamer over, die als kinderkamer opgeknapt zou kunnen worden. Wil je moeder dat? Is er perspectief op andere huisvesting voor hem? Hoe is het voor jou als hij daar woont? Kun je of wil je naar je eigen kamer terug?

tsjor

wel

Een kindje van 3, dat bovendien net haar moeder kwijt is, is niet geholpen met een snuivende allesweter over opvoeding. Ik denk dat ze zich beter aan de studie kan overgeven en wachten tot ze zelf kinderen heeft.

Nee dat was ik

....ik was degene die zei dat een van de keuzes was om de relatie te beeindigen als het kind het struikelblok is. Dat meen ik ook, ook na de posting van Tsjor.

De omschrijving van Tsjor over weten wat goed is en hoe het in praktijk werkt verdient een dikke pluim. En vraagt van Lexie heel veel geduld, begrip en schouderophalen.....want idd wat gebeurt er als vader het kindje wel alleen weg legt. Of dwingt het ei op te eten. Ik zeg neit dat het allemaal goed is, maar ik begrijp wel dat vader zijn kind gelukkig wil zien. Dat dat niet zit in het altijd de zin geven, daar komt hij echt wel achter.

AnneJ

Snuivende allesweter, vanwaar zo'n zware term? Wees eerlijk: als jij als 25-jarige het bed mag delen met je langgekoesterde geliefde en daar komt plots een 3-jarig kind tussenin te liggen, dan zou je toch ook op zijn minst vragen gaan stellen bij deze gang van zaken? Zo niet sterker (kind eruit of ik eruit). Die vragen vertalen zich in vragen over: wat is de beste opvoeding? Dat wil zeggen dat de vragenstelster in elk geval nadenkt over hoe het moet met het kind en niet alleen maar naar zichzelf kijkt (ik wil mijn eigen bed in). Dat het allemaal nog wat prematuur en onderontwikkeld is klopt, het kan ook niet anders dan na 1 maand. Om daar nu meteen zo'n sterke term op te plakken .....

Tsjor

Een relatie

Nou ben ik natuurlijk niet de expert op het gebied van een geslaagde relatie maar ik denk dat een relatie iets moet toevoegen aan het geheel. 1 en 1 is drie zoiets. Hier zie je een vader met een kindje dat hem nodig heeft en een adolescent die het voor hem nog even een graadje zwaarder maakt door daar mokkend over te zeuren en omdat ze niet jaloers mag lijken, wat ze natuurlijk gewoon is, doet alsof het maar goed zou gaan als vader 'beter' volgens haar zou opvoeden.
Hopelijk heeft deze vader genoeg geduld om daarbij ook nog liefdevol om te kunnen gaan met een snuivende adolescent. Het zou mij vierkant tegen staan zo'n houding.
Daar zou ik nou snel klaar mee zijn.

Neemt niet weg

Dat ik heus wel begrijp dat het rauw op je dak valt. De verantwoordelijkheid voor een kind is heel groot en dan is je onbezorgde jonge tijd daaraan ondergeschikt.
Ik adviseer mijn kinderen dan ook om daar niet te vroeg aan te beginnen. Je wilt een leven voor jezelf en genieten en je vleugels uitslaan. Soms kan dat ook nog met kinderen, maar als ze er eenmaal zijn gaan kinderen wat mij betreft wel voor, je kunt ze niet even uitzetten, je moet er altijd rekening mee houden dat het nogal wat inzet vraagt.
Ik denk dat als studente de relatie met vader goed wil houden dat ze liever zich eens wat gaat verdiepen in het kind en wat er leuk aan is, en wie het kind is en hoe ze op jou reageert, en wat je samen kunt doen met het kind dat leuk is voor beiden. Investeren in het kind zodat je een leuke relatie krijgt.
Zonder gezeur over wel of niet eten en hoe er geslapen wordt.
Maar als het niet je eigen kind is lijkt het me echt wel moeilijk om daar die investering voor te doen als je nog zo jong bent en er eigenlijk nog geen zin in hebt.

vader bij moeder

Wat vind je moeder er eigenlijk van dat je vriend met kind bij haar inwoont en hoe kijkt zij aan tegen de manier van opvoeden van je vriend?

Annej

Je zit er wel VIJF jaar naast met je adolescent...

Te letterlijk Barvaux

Een adolescent is iemand die nog de leeftijd heeft, pas weg bij eigen ouders, en zelf nog niet toe aan het ouderschap, op eigen benen vleugels aan het uitslaan.
Niet precies iemand van 18-20 denk ik.

Maar....25....

...is toch ook zo jong weer niet. Ik vind dat je nog heel meisjesachtig reageert. Er zijn zoveel mensen die met 25 al lang een kind of meer hebben. Hoeveel jaar heb je nog nodig om al die dingen die je nu wilt (en die later echt onbelangrijk worden) te kunnen doen denk je?

Hmmm

Inderdaad op 25 had ik mijn eerste kind ook al, maar goed die was zeer gewenst.

Als je kiest voor een vent met kind krijg je het hele pakket. Opvoeden zit er niet in, wel advies geven. Je vriend zal er in moeten groeien idd en er vanzelf achter komen wat wel en niet werkt. Eerst maar eens een eigen huis voor vriend en kind, kan jij er later altijd nog bij.

ik heb hier veel aan.

Aan sommige reacties heb ik veel aan. Sorry als ik mensen heb laten denken dat ik maar gewoon een student ben die helemaal geen zin heeft in een kind want dat is niet zo. Ik heb alleen geen idee hoe ik hier mee om moet gaan.

Ik vraag hier advies omdat ik wil weten wat het beste is voor het dochtertje eigenlijk...
Juist omdat ik er zo over denk. Ik wil het goed doen voor haar maar ik heb het gevoel alsof mijn vriend van mij verwacht dat ik een natuurtalent ben en dat ik een super moeder moet worden... En dat gaat nu niet dus ik stel hem ook teleur... Ik zie aan haar dat zij bang is dag ik haar papa va afpakken en dat breekt me hart daarom neem ik veel meer afstand van hun maar dan wordt me vriend weer boos. Dus ik weet niet wat ik er mee aan moet. Mijn moeder heeft er totaal geen moeite mee dat hij met zijn kind bij ons woont. me moeder is wel een natuurtalent als het om kinderen gaat. Ze heeft er zelf 5 dus zij weet hoe het moet (vind ik).
Ik heb aan mijn vriend gevraagd of hij het zag zitten om de extra Kamer te verbouwen omdat het nog minimaal een half jaar gaat duren voor dat hij kans maakt op een huis.. En hij werkt trouwens..
Ik vindt dat het dochtertje meer verdient dan dit... Maar dat kan ik haar niet geven heb ik het gevoel. Ik studeer nog en vaak moet ik een keuze maken tussen aan mijn artiekel werken (waar heel veel tijd in gestoken moet worden) of met haar spelen of douchen en eten maken en zulke dingen... Dan kies ik voor haar en dan moet ik om 8 savonds verder aan me artiekel en zelf nog eten en dan ben ik om 2 u klaar en de volgende dag sta ik samen met haar op.. En dan is het weer hetzelfde... Ik doe me best voor haar maar ik weet niet of het goed en genoeg is.. En ik weet dat mijn vriend ook moet wennen aan dit en dat ik hem niet genoeg steun want ik ben eigenlijk alleen met me zelf bezig.. maar ik wil er graag met hem over praten. Maar omdat hij moe is van werk heeft hij geen zin in "gezeik"..

En Annej .... Het mag wel wat minder of genuanceerder

auto correct

Artikel*

Plannen

Je doet je best maar je weet niet of het goed genoeg is....
....het is in ieder geval niet goed wanneer je je vriend op zijn nek zit dat dit anders moet, en dat en dat en dat......
Het belangrijkste is die kleine meid lekker in haar vel krijgen/houden.
Dan zul je zien dat het voor jouzelf ook beter gaat.
En ja, een kind en studeren (maar ook een baan hoor, vergis je niet) is een heftige combinatie. Wat dat betreft hebben 'we' wel vanalles op ons nek gehaald met alles te willen (vrouwen moesten mogen werken) en later te moeten (maatschappij is nu ingesteld op tweeverdieners). Jaren 80, moeders bleven thuis voor de kinderen. Wat een rust meot dat geweest zijn. Dus ja, ik erken volledig dat het zwaar is.
Toch is je vriend de primair verantwoordelijke voor het kind. Ik vind het niet normaal dat jij eerst nog een heleboel dingen moet doen terwijl haar vader er ook is en jij dan tot diep in de nacht....dus die taakverdeling, die kan (moet) beter. Misschien kun je eens beginnen met alles te plannen. Koop een grote agenda en plan daar al je colleges in. Inclusief te tijd dat je vertrekt. Plan daar ook al zijn diensten in. Plan vervolgens je huiswerk in. Zet er echt uren voor neer en dan op het moment dat je vriend terug is van zijn werk, maar onafhankelijk van oppastaken. De uren die jij studeert moeten door jou en je vriend gezien worden als 'niet beschikbaar.' Net alsof je er niet zou zijn. Als je buiten de deur aan het werk was, zou je tenslotte ook niet terug moeten komen om te koken. Ik zou proberen zo in te plannen alsof het een werkdag is. Dus dat je bv om zes uur klaar bent. Dan kan het eten op tafel staan en kun je mee-eten, waarna de family-time begint. Dan kun je douchen en badderen, zonder dat er nog iets boven je hoofd hangt. Dan kun je spelen zonder dat je denkt: ik wil je in bed hebben, want ik moet nog.....En dan is het je misschien ook neit allemaal te veel als je in bed wilt kruipen en dat kind ligt erin.

Waar is het kind trouwens als jullie beiden werken/studeren?
Een vriend die geen zin heeft in 'gezeik', vind ik trouwens neit oke, als je op deze manier iemand ff tot moeder maakt.

AnneJ

AnneJ wie noem je hier nu een snuivende allesweter? Jij denkt dat na 1 bericht je gelijk alles weer over mij?

Ik weet dat zij gek is op hello kitty.
Ik weet dat ze ook gek is op cars.
Ze houdt er van als ze op me schoot mag zitten als ik achter me computer zit en dat ze dan in een worddocu van alles mag Typen.
ze houdt er van als ik liedjes met zing.
ze houdt er van als ze mij en mijn moeder mag helpen met koken
ze houdt er van om samen de honden uit te laten.
ze is super goed in memory spelletjes
En als haar vader haar een zetpil moet geven vraagt ze aan mij of ik haar hand vast hou.

Ik heb geen moeite met het dochtertje specifiek maar met mijn vriend en hoe hij die rol bijna op mij dwingt...
en omdat ik geen kinderen heb beteken dat dan ook dat ik er dan helemaal niks van af weet?
Ik hou veel van mijn vriend maar sommige dingen die hij doet gaan gewoon te ver om haar iedere X haar zin te geven.
De ex had nooit zin om er moeite in te steken en daarom heeft zij nog nooit 1 dag alleen geslapen. als sinds dat ze geboren is werd ze op de bank (in de rook) gelegd om te slapen. Want volgens haar was dat makkelijker. En mijn vriend heeft toen ook nooit actie ondernomen om daar verandering in te brengen. En dit is niet alleen van deze maand dat ze hier is. Ze is altijd in het ouderlijk bed gelegd omdat zij (en dus ook me vriend) geen zin hadden om haar te leren alleen te slapen. Later als ze oud is moet ze dat ook toch?

En dan nog 1 ding AnneJ. Het dochtertje wilde nooit haar tandenpoetsen en de ex en ook mijn vriend dus... Wilde geen strijd dus dan maar geen tandenpoetsen. Het gevolg is dat ik mijn vriend heb moeten DWINGEN om naar de tandarts te gaan met haar... Want haar tandjes waren rot... En wat blijkt... Al haar tandjes moeten er uit gehaald worden (operatie) Rn geloof me het heeft me veel moeite gekost om hem nu wel haar tanden te laten poetsen.. omdat ze eerst nooit wilde en begon te huilen. ...

Niet denken dat ze mishandeld is want dat is zeker niet zo. Ze is een gezonde meid (laatst nog hele check up gehad) maar het is de luiheid van ouders wat mij boos maakt. Want ALS ik kinderen zou hebben zou ik het anders doen......

dankbaar

Ik ben iig dankbaar voor de mensen die serieus antwoord geven En ik ga ook zeker proberen jullie advies op te volgen.. Maar...
wat moet ik doen met het dochtertje omdat zij iid jaloers is op mij omdat ik met papa ben. Even als voorbeeld:

Vanavond gingen we eten en zij zat al aan tafel en me vriend ging naast haar zitten... Ik pakte een stoel naast me vriend..
hij liep weg van tafel en ik moest ook even naar de keuken... Terwijl ik weg lie. Draaide ik me om en zag ik dat zij de stoel waar haar vader opzat helemaal naar haar toe schoof en ze keek mij "boos" aan. Maar ze doet wel gewoon normaal tegen me..

Moet ik dan meer afstand nemen zodat ze in de gaten krijgt dat ik haar papa niet wil afpakken?

prioriteiten

Ik denk dat het belangrijk is om de prioriteiten helder te hebben. Ofwel: "pick your battles".
En: het is niet altijd zo duidelijk wat goed is.

Een voorbeeld:

Tandenpoetsen moet. Evenals regelmatig naar de tandarts gaan. Daar heb je helemaal gelijk in. Hoe vaak en hoe er gepoetst moet worden, daarover verschillen trouwens de meningen. Ook is het eet-en-drink-patroon daarbij belangrijk (niet meer dan 7 eet- of drinkmomenten per dag, uitgezonderd water). Slijtage van tanden door zuren en te veel poetsen, is tegenwoordig minstens zo'n groot probleem als gaatjes. Ook speelt aanleg een heel grote rol.
Heeft de tandarts inzicht gegeven in waarom de tanden zo slecht zijn geworden? Komt het door het niet poetsen? Of het vaak drinken van frisdrank? Of speelt aanleg ook een rol? (Sommige kinderen hebben geen beschermend glazuur op de tanden.) Het kan best een combinatie van factoren zijn. Belangrijk om te weten. Goede begeleiding hiervoor lijkt me belangrijk voor de toekomst.

Een ander voorbeeld:

Alleen slapen moet niet. Het is hooguit handig voor de ouders. Maar er zijn zat ouders die het prima vinden dat de kinderen lange tijd bij hen slapen. Het is een pedagoschische stroming, maar soms komt het ook gewoon zo uit.
Mijn kind was een heel moeilijke alleen-slaper. Van alles geprobeerd maar het hielp niet. Kind wilde gewoon graag bij ons in bed. Uiteindelijk was het het meest praktische en het gezondst voor ons allemaal om hem bij ons in bed te nemen. Zo sliepen we allemaal voldoende. Met "proberen hem alleen te laten slapen" hadden we alledrie gebroken nachten en enorm slaaptekort. We hadden geen fut en tijd om langer tevergeefs door te gaan met "alleen leren slapen" en hebben kind in bed genomen. Werden we alledrie gelukkiger en gezonder.
En uiteindelijk weet je: kind blijft echt niet tot zijn 18e bij zijn ouders in bed slapen. Hoe dan ook zal kind wel een keer alleen gaan slapen.Het probleem zal zich dus ooit vanzelf oplossen.
Op een gegeven moment, toen mijn kind 3,5 jaar oud was, hadden we het gevoel dat het kon veranderen. In een middag tijd hebben we zijn kamer gezellig gemaakt en een bed gemaakt van een logeermatras (in het peuterbed wilde hij immers nooit slapen). Kind was meteen enthousiast, trots op zijn "nieuwe" kamer, dolblij met het grote bed, en heeft sindsdien als een roos de nachten alleen doorgeslapen.
Achteraf heb ik spijt van alle "pedagogisch" geïnformeerde pogingen met kloksystemen, lampjes, laten huilen, etc. We hadden beter op ons eigen inzicht kunnen vertrouwen, dat we zelf wisten wanneer kind er aan toe was.
Maar nog steeds is het zo, dat als kind ziek is of als er nare dingen aan de hand zijn (bijv. nu mijn vader, dus opa, ernstig ziek is), dat hij dan graag bij ons slaapt. Dat staan we dan gewoon toe. Als de ziekte voorbij is, dan is slapen in eigen bed weer geen probleem.
Lichamelijke nabijheid is gewoon ontzettend belangrijk voor kinderen, zeker voor kleine kinderen, en zeker in moeilijke tijden. Ik merk echt dat het helend werkt. Dat kind er beter door wordt.
Ik denk dat je op dit moment je vriend niet moet verwijten dat zijn dochter bij hem slaapt. Ik kan me zo voorstellen dat het meisje dat op dit moment ontzettend nodig heeft.
Maar dat hoeft niet te betekenen dat jij daar blij mee moet zijn of dat jij er naast moet liggen. Als je het niet fijn vindt, dan kun je beter in je eigen huis slapen of in een ander bed, denk ik.
Later, als het meisje ouder is en zich wat beter voelt, kan haar echt wel verteld worden dat het niet de bedoeling is om altijd bij papa te slapen. Zeker als ze dan ook een mooie eigen kamer heeft en naar school gaat. Ik kan me voorstellen dat dat moment komt als je vriend gesettled is in een eigen huis. Dat kan dus nog wel even duren.

Ik denk dat je je vriend veel meer alleen voor zijn dochter moet laten zorgen. En dat jij meer afstand moeten nemen van je vriend. Dat is wel moeilijk nu je vriend bij je moeder woont. Maar misschien maakt dat het ook makkelijker: de band tussen je vriend en je familie is er nu sowieso, waardoor jij misschien makkelijker een stapje opzij kan zetten.
Je hebt dan meer tijd voor jezelf, om te studeren en om leuke dingen te doen.

Laat het voor je vriend heel duidelijk zijn dat zijn dochter zijn verantwoordelijkheid is. Dat je best wil helpen en samen leuke dingen wil doen, maar dat je niet zijn zorg over kan nemen.

logisch is meisje bang

Ze is net haar moeder verloren. Haar wereld staat volledig op z'n kop. Ze heeft alleen haar vader nog. Heel slim dat vader meisje bij zich laat slapen. Nu is echt geen goede tijd om dat om te gooien.
Eerst moet ze minder bang. Hoe kan dat? Door haar veel tijd en ruimte met vader te geven. Door heel luchtig op angstig gedrag te reageren. Door haar het vertrouwen te geven dat er meer mensen zijn waar ze op terug kan vallen behalve haar vader. Jij kunt daar een van zijn. Maar bewaak wel je eigen grenzen hierin. Jij hebt hierin geen echte verantwoordelijkheden, doe het alleen als je wilt.

kern van het probleem

Lexie, als ik zo jouw postings lees lijkt het erop alsof de kern van het probleem is dat je vriend jou te veel bij de opvoeding betrekt en daarbij te hoge verwachtingen heeft van jou, terwijl je onervaren bent met kinderen.

Zou jij meer afstand willen?

Kan dat feitelijk (fysieke afstand)? Kan je bijv. weer veel meer in Rotterdam gaan wonen? (daar heb je nog een kamer?)

Staat je vriend open voor jouw mening/wens in deze?

Zoals je hier kunt lezen zou het kunnen zijn dat het voor vriend en dochter beter is als ze eerst samen een goede band opbouwen en een ritme vinden. En dat jij er slechts af en toe (niet aldoor) bij bent. Hij is immers degene die verantwoordelijk is voor zijn dochter, niet jij.

Daarna kan jij er eventueel weer meer bij komen.

Is het zo dat je vriend eigenlijk heel graag (veel) hulp van jou wil omdat hij het zelf moeilijk vindt zijn dochter alleen op te voeden? (dat vermoeden dringt zich op bij mij)

Het voordeel is dat jij dan hun tijd gunt om samen een ritme te vinden EN dat jij dan een periode meer tijd aan je studie kan besteden. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat je je studie door zijn dochter niet gaat halen (dat zou tenminste niet mijn bedoeling zijn als ik jou was).

opvoeden?

Ik begrijp Lex(ie) (voor en deel) best, natuurlijk ken je je eigen kind het best, en ook ik heb mijn mening over andermans opvoeding bij moeten stellen toen in zelf kinderen kreeg.

Maar ik krijg het idee dat vriend NIET opvoedt. Dat hij geen enkele strijd aangaat en dat blijkt dus niet goed uit te pakken (gebit als voorbeeld, maar zo zijn er vast nog meer dingen)
En wat verwacht vriend dan van Lex qua opvoeding? Dat ze het meisje ook maar overal haar zin in geeft? Daar zou ik ook niet in meegaan hoor, dan zorgt hij maar zelf voor z'n dochter.

En ja het meisje heeft uiteraard extra aandacht en liefde nodig nu haar moeder haar in de steek heeft gelaten, dus dit is misschien niet het juiste moment om haar alleen te laten slapen, maar het lijkt me goed om hier wel afspraken over te maken met vriend (kan ze niet aan vaders kant liggen, dus vader/vriend in het midden?) en dan over een tijdje langzaamaan aan eigen kamer laten wennen?

Veel succes in ieder geval, het lijkt me een lastige situatie en ik denk dat jullie vooral in gesprek moeten blijven en naar elkaar zullen moeten luisteren.

nog een gedachte

die ik kreeg bij het lezen van je postings is de volgende.

Ik krijg ook de indruk dat je vriend weinig aan opvoeden doet (uit wat ik hier lees, kan zijn dat hij op andere punten wel "stevig" opvoedt).

Ook krijg ik de indruk dat het niet zozeer met de huidige situatie te maken heeft, maar ook al speelde toen ze nog niet door haar moeder in de steek was gelaten en ook al zo was toen je vriend en zijn ex nog bij elkaar waren (dat bij hen in bed slapen EN het kind laten slapen op de bank - in de rook!!

Oké, dat slapen in hun bed kan zo zijn reden hebben, maar niet tandenpoetsen en je kind in de rook op de bank laten slapen?

Wat ik me dus in zijn algemeenheid afvraag is: heb je een indruk van hoe je vriend zijn dochter al die jaren heeft "opgevoed" (of niet heeft opgevoed)?

En voor zover het NIET te maken heeft met extra aandacht aan het meisje geven in verband met het feit dat de moeder haar nu in de steek heeft gelaten (is een bijzondere situatie dus verklaart/rechtvaardigt wel ander gedrag dan zonder zo'n situatie), denk je dan wel eens "stel dat wij samen kinderen zouden krijgen, zouden we er dan samen uitkomen qua opvoeding"?

Zoals gezegd: het is heel moeilijk oordelen over hoe andere opvoeden als je er niet continu bij bent en je zelf geen kinderen hebt, maar het zou wel een vraag zijn die bij mij boven komt.

Zeker als je denkt dat je later wel kinderen wilt, zou ik het me afvragen of je die wel met hem wilt als hij inderdaad altijd al zo weinig aan opvoedeng heeft gedaan, terwijl jij daar misschien heel anders in staat (mocht je zo gelukkig zijn kinderen te krijgen). NB Ik weet het natuurlijk niet of dat echt zo is (ik wil hem ongekend niet veroordelen), maar ALS hij inderdaad altijd al weinig aan opvoeden heeft gedaan.

Lexie

De situatie waar jullie nu inzitten is nog maar heel recent. Iedereen moet daar nog zijn weg invinden.

Wat in jullie geval mij belangrijk lijkt is dat jullie proberen om samen eerst op een lijn te komen. Wat wil je vriend precies? Wil hij zijn dochter zelf opvoeden en jij in eerste instantie aan de zijlijn? Of wil hij een volledige rol voor jou als stiefmoeder? En hoe zie jij je rol?
Als je vriend en jij besluiten dat jij in de opvoeding een belangrijke rol zal spelen dan zal je vriend ook moeten accepteren dat jij ook een inbreng zal hebben in hoe jullie dit gaan aanpakken. En dat jouw ideeen hier in ook belangrijk zijn.
Als hij helemaal zelf wil beslissen hoe hij met zijn dochter omgaat dan kan hij ook niet van jouw verwachten dat je een substantieel deel van de verzorging op je neemt.
Ik zou dus proberen om samen met hem tot een gezamelijke visie te komen op hoe jullie je leven nu samen zien met een kind.

Lexie

Er is niks mis met regels stellen en dergelijke. Hoewel niet helemaal vergelijkbaar kan ik me nog herinneren dat de eerste periode dat mijn pleegzoon bij ons kwam wonen hij vooral heel erg op zoek was naar duidelijkheid. Hij zat opeens in een vreemd huis tussen mensen die hij helemaal niet kende met andere gewoontes en dergelijke. Het is moeilijk om je dan staande te houden. Voor hem was duidelijkheid heel belangrijk. Daarnaast ook het feit dat hij wist wat zijn plaats was, wat zijn rol was in de familie en waar hij niet om hoefde te strijden. Dingen als een vaste plaats aan tafel, zijn eigen kastje met spullen en dergelijke waren heel belangrijk voor hem. Ook rituelen en dergelijke. Hij vond het heel fijn als hij wist hoe dingen gingen en dat het dan de volgende dag of de volgende week weer precies hetzelfde was.

Ik denk dat het totale niet opvoeden wat je vriend nu doet niet goed is. Ik denk niet dat het goed is om haar constant haar zin te geven en geen grenzen te stellen. Grenzen geven ook duidelijkheid en houvast en voor een 3 jarige is de wereld heel groot en het is helemaal niet erg om haar wereld wat te begrenzen door duidelijkheid aan te brengen.

Een 3 jarige bij je in bed laten slapen is geen punt als jullie hier beiden achterstaan maar als dit voor jou een soort grens is dan is het ook echt niet zielig om haar te wennen om in haar eigen bed te slapen. Zolang jullie daar maar een beslissing innemen waar jullie beiden achter staan.

Het meest belangrijke is in elk geval dat je vriend jou serieuzer gaat nemen en dat jullie samen met een visie/plan komen over hoe jullie het grosso modo aan willen pakken.