jonge stiefmoeder en student

Ouder zijn

Ik vind het overigens onzin dat als je geen kinderen hebt je er ook geen mening over mag hebben. Alsof elke ouder bij de geboorte opeens magisch weet hoe hij/zij een kind moet opvoeden. Was het maar zo. De meeste ouders leren met vallen en opstaan iets over kinderen opvoeden. Er zijn ook ouders die er nooit verstand van krijgen. Een kind kunnen maken/baren houdt niet in dat je ook gelijk geweldig kan opvoeden. En andersom zijn er ook genoeg mensen zonder eigen kinderen die geweldig met kinderen om kunnen gaan en er wijze dingen over kunnen zeggen.

Beste Lexie

Op studeren staat niet alleen een economische, maar vooral ook een sociale prijs: ongeacht je persoonlijke levenservaring ben je opeens, althans in de ogen van bepaalde figuren voor wie studeren altijd een ‘ver van mijn bed show’ is gebleven, lid van de club der onervarenen.

Die maatschappelijke krachten toch telkens weer. Zelfs in het studentenleven laten zij zich gelden! En met enige pech kleeft die karikaturale voorstelling van jouw persoon jou levenslang aan. Een karikatuur valt immers moeilijker te logenstraffen, dan in het leven te roepen en aan te vallen.

Omring je met mensen die beter weten, zou ik zeggen, en trap niet in die idiote, insinuerende omkering van zaken. Wie (uit domheid of boosaardigheid) een tegenstelling suggereert tussen studeren en het zgn. echte leven, werpt een valse tegenstelling op. Studeren behelst op zichzelf een intensieve levenservaring, alsook een hele verantwoordelijkheid. Bovendien komt er nog zo veel meer bij kijken!
In jouw geval zelfs de zorg voor een kindje van drie jaar, onder (zacht gezegd) gecompliceerde omstandigheden.

Een levensgrote tegenstelling opperen tussen biologisch moederschap en stiefmoederschap is al even onrealistisch en/of vals.

Mijn oprechte complimenten voor hoe je de stiefmoederrol tot op heden hebt vervuld! De kwesties die je naar voren hebt gebracht, getuigen van nuchtere realiteitszin: één van de beste kwaliteiten waarover een moeder kan beschikken.

Met recht maak je je zorgen over het in het midden van het bed laten slapen van het kind. Dit brengt het risico met zich mee van verstikking. Een (tussen)oplossing zou kunnen bestaan uit het plaatsen van een peuterbedje pal naast jullie bed. Het kind is dan heel dicht bij jullie, kan naar jullie toe kruipen, maar ook weer relatief makkelijk worden terug gelegd in het eigen bedje. Dit gaat het beste als de bedden ongeveer op dezelfde hoogte staan en het peuterbedje aan één zijde open is.

Meer afstand nemen naar het gezin vanwege eventuele bindingsproblemen met de vader vind ik een slecht idee. Het kind moet gewoon zo goed mogelijk worden verzorgd. Regelmatige omgang met jou betekent alleen maar extra bescherming. Juist in zo’n klimaat kan het kind zich veilig hechten.

Veel succes!

Rode krullenbol

eh..

Het klinkt een beetje of jij maar weinig 'jezelf' kunt zijn, omdat het anders gauw tot ruzie of onbegrip van je vriend leidt. Ik begrijp uit wat je in je eerste bericht schreef dat je al vanaf heel jong verliefd bent op deze man. Maar hoe realistisch is die liefde? Hou je echt van de persoon die hij is, of hou je van het beeld dat je van hem hebt (gemaakt)?

Ik bedoel maar te zeggen: kijk goed in je eigen hart wat je nu echt voelt en wat jij nu echt wilt. Nogmaals: als jij nu liever niet al een gezin wilt zijn en vooral ook nog vrijheid wilt. is dat natuurlijk helemaal prima.

En als je wel echt van hem èn van zijn kind houdt, dan is het wellicht een idee om samen iets te gaan doen om jullie communicatie te verbeteren. Wat zijn de verwachtingen van elkaar, hoe ga je met elkaar om, en hoe kom je tot 1 lijn in de opvoeding... Daar zul je dan samen aan moeten werken.

Zorg alleen dat je heel zeker weet dat dat is wat je wilt. Want voor het kind is het natuurlijk vreselijk als ze zich nu aan jou hecht en jij over een jaar besluit dat dit het toch niet is en ze wéér een belangrijke persoon in haar leven kwijtraakt...

extra stress

Ik vind je relatie ook wel zorgelijk klinken (zie Jippox hierboven). Als jij al niks durft te zeggen omdat je anders op je kop krijgt, zie ik het somber in. Hij profiteert wel van jouw moeder en van jou.
Het kan ook zijn dat hij extra stress heeft nu hij er 'alleen' voor staat met zijn kind (zonder de biologische moeder). Zou het helpen daar ook begrip voor te tonen, voordat je overlegt over de opvoeding? En dat is wel nodig, als ze bv al zo'n slecht gebit heeft.
Een bedje naast jullie bed lijkt mij nu ook een goede oplossing.

Ja denk het wel

Ja hij is wel dankbaar (denk ik) hij heeft natuurlijk wel liever een eigen plek maar dat gaat nu nog niet want hij kan nog niks huren of kopen.
ik denk dat hij ook vooral bang is... en dat snap ik. Hij durft denk ik niet zo goed alleen zijn kind op te voeden want hij is bang dat hij het verkeerd doet of dat zijn dochtertje een hekel aan hem gaat krijgen (dus daarom geeft hij altijd haar der zin) Hij zegt ook altijd: ik kan niet boos worden op me kind. Ik denk dat dat dus is omdat ie bang is dat hij haar kwetst...
En ik zelf ben ZEKER niet de makkelijkste daarom botst het ook vaak. want ik ben soms ook alles behalve tactisch... en wat ik uit de reacties hierboven haal is dat ik iid meer geduld moet hebben en dat ik echt goed moet gaan na denken of ik dit idd wel wil. Alleen het probleem is dat.IK heel veel van hem hou en hij ook van mij... we hebben een rare verleden en veel obstakels gehad maar we hebben het overleefd en nu zijn we bij elkaar.

maar ik moet gewoon meer tijd hebben om het vak "moederschap" te leren.

moederschap leren

Misschien is het handig om meer Pippi Langkous te lezen. En Alice Miller. Een kind is vooral ook een eigen persoon die veiligheid, verzorging, respect en heel veel liefde nodig heeft. En een eigen plekje.
In plaats van discussiëren over de 'juiste opvoedregels', wat alleen maar tot onenigheid leidt, kun je misschien beter zorgen dat je zelf toekomt aan je studie en dat je als je bij vader en kind bent samen iets leuks doet. En misschien is het wel leuk om wekelijks met kind naar de bieb te gaan, boekjes halen die je 's avonds voor kunt lezen. En dan misschien een viskoekje onderweg halen. Op deze leeftijd is het handig als jij ze iets te doen biedt, dan is iedereen lekker bezig en blij.

Boeken?

Nou.. mijn vader is antiquaar wij hebben een boekenkast met meer dan 350 boeken waarvan er zo'n 60 kinderboeken zijn... Allemaal boeken die mijn moeder aan mij voor las en die ik nu aan het dochtertje voorlees.

het gaat niet om de "juiste opvoedregels". het gaat mij er om dat mijn vriend wilt dat ik haar ook opvoedt maar ik heb er niks over te zeggen.. Misschien miste je mijn punt..

Ow ja

Iemand die mij een snuivende allesweter noemt daar neem ik eigenlijk niks meer van aan. ik weet niet wat jij hebt gedaan tijdens je studie (als je hebt gestudeerd) maar als je bedoeld met snuiven als in drugs snuiven.. ben je aan het verkeerde adres.

mist

Misschien denk je wel dat het pas 'opvoeding' is als het om zogenaamde 'regeltjes' gaat. Maar opvoeden is vooral voorleven en meeleven en in jou geval is het misschien wel juist 'niet opvoeden' omdat je daar blijkbaar iets van verwacht dat je nu denkt niet te krijgen en dat is een sprookje denk ik en daar moet je vanaf.

snuiven

Je bent niet de enige adolescent die net van haar eigen ouderlijke opvoeding af, zich opstelt als een betweter op het gebied van opvoeding. De nanny is er niets bij. Maar een kind is vooral ook een persoon en dat betweterige, en die hekel aan ouders die het fout doen, zorgt ervoor dat je jezelf misschien geweldig vind maar het betekent niets voor de opvoeding van een kind. En soms betekent het een hoop ellende vanwege de foute bril.

AnneJ

Lexie is 25. Dat is geen adolescent meer. Dat is een volwassen vrouw. En die heeft haar eigen kijk opvoeden. Die niet perse dezelfde kijk is als jouw kijk. Maar daarom niet minder waard is.

Lexie

Ik zou echt serieus het gesprek met je vriend aangaan. Hij kan niet allebei hebben: of jij neemt een deel van de verzorging/opvoeding op je en dan heb je ook serieuze inspraak of jij bemoeit je er niet mee maar dan gaat jouw rol ook niet verder dan een gezellige tante/vriendin op afstand die af en toe met het kind speelt en doet hij alle verzorging zelf.
Dat zou ik echt proberen hem duidelijk te maken.

moeilijk

Het is hoe dan ook een hele moeilijke start voor een relatie.
Lexie als je de verliefdheid even weg denkt, heeft je partner eigenschappen die je graag in een partner ziet?
Ook op het gebied van rekening houden met elkaar's behoeften?
Opvoeden van kinderen? Stel dat jullie samen een kind krijgen zie je in hem een goede vader?
Je kent hem al heel lang volgens je openingspost. Kan het zijn dat hij ouder is als jij en daardoor een beetje op een voetstuk staat? Vind je vader hem een prettig persoon?

Jeetje wat een situatie

Alle respect voor je opoffering.Ik mis wel een deel van het verhaal hoor! Hoe staat je moeder hier in? Zij is blijkbaar een zeer ruimhartig iemand dat zij, eigenlijk om haar dochter te plezieren, een man en een kind plaats geeft in haar huis. Maar hoe denkt zij over de manier van opvoeden, of laat zij zich daar niet over uit?

Ik vind het eerlijk gezegd ook onverteerbaar om steeds getuige te moeten zijn van iemand die op die manier met zijn/haar kind omgaat. Dus ik vind eigenlijk echt wel dat jij je ermee mag bemoeien, en/of je moeder. Het is ten slotte jullie huis. Ik zou zo zeggen, met alle respect maar als iedereen voor het prinsesje moet wijken, dan gaat dat echt niet. Helaas pindakaas dan moet hij echt met haar ergens anders heen.
Zo lang ook het verschil tussen jullie zo groot is, maak je nauwelijks kans om een band te kweken met het meisje.

Ik zou enkele minimum eisen stellen en je niet meer zo veel aantrekken van zijn boosheid. Mijn eisen zouden zijn:
1 werken aan apart slapen. De peuter apart wel te verstaan....☺ In eerste instantie een peuterbed direct dat van jullie en haar iedere keer daarin laten slapen. Vader kan door de spijltjes haar aanraken als ze onrustig is.
2 Goed gesprek over de manier van opvoeden. Kleine stapjes, maar wel eisen gaan stellen. Bijv. bij het eten: enkele opties geven waar ze uit kan kiezen, maar anders maar niet eten. OOk zo met snoepjes oi.d. Je moet dingen bedenken waardoor jullie ook weer een leefbaar huis hebben.
3 Hij moet echt meer energie in haar steken en apart dingen met haar gaan doen en laten voelen dat hij haar niet in de steek zal laten. Na het werk ;'geen zin in gezeik' is geen optie. Het is nu eenmaal zijn kind en het zijn de gevolgen van zijn beslissing om eerst een kind te nemen, later om te scheiden. Allemaal de schuld van de grote mensen, dus geen gedraai nu!
4 Goed gesprek over jouw leefruimte en respect voor jouw wensen. Dat hij boos wordt als je niet naast hem slaapt is echt van de gekke!! Hij is niet zielig omdat hij nu met een kind zit opgescheept; nee, hij mag blij zijn dat hij bij jou mag wonen en jij hem zo ondersteunt met van alles. Als dank niet serieus genomen worden, zou bij mij in het verkeerde keelgat schieten.

Trek je vooral niks aan van de rare uitspraken van Anne J. Ik vind het echt van de gekke wat zij voor neerbuigende dingen over je schrijft. Maar goed, zij heeft haar schrijflust echt niet onder bedwang en dus moet je er maar een beetje vluchtig overheen lezen of er per ongeluk toch nog iets aardigs in staat.

Veel succes!!

Dank je tante Sidonia

Dank je wel voor je lieve reactie.

Mijn moeder heeft mij opgevoed dus ik kijk het eigenlijk van haar af. Ik weet wat ik vroeger wel of niet mocht en wat ik wel en niet kon doen. Dat is heel anders bij mijn vriend. Totaal anders... Dus mijn moeder ziet natuurlijk dat hij het ook totaal anders doet dan haar... en zij zegt ook van iedereen doet het anders maar me moeder weet wel waar ze het over heeft en zegt ook vaak tegen hem van kijk dat zou ik niet doen als ik jou was... (ze is heel lief en tactisch) maar het is moeilijk om een kind op te voeden als er zo veel mensen mee betrokken zijn. Hij heeft natuurlijk het laatste woord maar dat geeft wel frictie want iedereen heeft een andere mening.

Maar om nog even een voorbeeld te geven:

Vanmiddag wilde opeens appelmoesijs........ ik zei tegen haar ik weet niet wat dat is (op een lieve manier) en omdat ze moe was (denk ik) begon ze dus een rel te schoppen (huilen en grijzen) om het niet voor haar haalde... ze was echt over haar toren aan het huilen en ik wist dus niet wat ik moest doen.........
Moet ik boos worden omdat het niet het niet bestaat en het is er gewoon niet.
Uit halen huilen en dan proberen uit te leggen dat het niet bestaat?
Zeggen dat ze iets anders kan eten?
ik wist het ff niet..

Mijn moeder heeft me toen geholpen en haar op schoot genomen en getroost..
en toen was het weer goed...

Maar ik wist niet..

Je kunt het niet in één keer

Niet iedere opvoedsituatie vereist dezelfde aanpak, en niet ieder kind valt binnen de 'reguliere' opvoedmanieren. Ik denk echt dat je drie stappen terug moet en je vriend zijn ideale manier van zijn kind opvoeden moet laten vinden.
Waarom zou je boos worden op een kind dat moe is en huilt? Volgens mij heeft ze dan idd meer aan een beetje troost. En appelmoesijsjes maak je gewoon door appelmoes in te vriezen in een bekertje met een stokje erin (lijkt me overigens helemaal niet lekker .

Leuke actie voor komend weekend

Dan vertel je kind dat je hebt opgezocht hoe je appelmoesijs maakt. De winkel verkoopt het niet. En dan vertel je Vader en Kind hoe dat moet. Dan kunnen ze het samen maken (wel voorbespreken met Vader).
Kind vindt jou geweldig omdat je het geregeld hebt en ze voelt zich gehoord. Kind vindt Vader geweldig omdat hij ijsjes maakt met haar.

mijn opvoedtip

Mijn gouden tip is dat alles draait om voeder- en rusttijden. Als ze op tijd eten en slapen heb je er geen kind aan.

En verder vind ik net als anderen dat je vriend allereerst verantwoordelijk is. Het is zijn kind en hij heeft het wel erg makkelijk zo. Hij heeft woonruimte, gaat naar zijn werk en vindt thuis een gedekte tafel en een verzorgd kind. Zou ik ook wel willen eigenlijk...Veel mannen denken dat je opvoeding en huishouden er wel bij doet omdat je toch thuis bent. Maar eigenlijk zijn een studie en een kind heel lastig te combineren. Hij zou voor opvang moeten zorgen, want jij hebt al een dagtaak. Niemand is erbij gebaat dat jouw studie eraan gaat. Dat zou de relatie niet gezelliger maken en uiteindelijk is dat ook niet in het belang van het kind, dat zich nu aan je hecht. Je vriend moet meer naar de toekomst kijken. Natuurlijk is het een lastige situatie voor hem, maar that's life. Voor jou is het nog lastiger.

Dat je moeder mee opvoedt en dat jij de kunst bij haar kan afkijken lijkt me overigens wel ideaal. Daar kun je voor eventuele eigen kinderen ook veel aan hebben.

Ik schaam me niet

Ik schaam me er niet voor dat ik niet weet hoe ik een kind moet opvoeden. Ik vind het super fijn dat mijn moeder mij daar bij helpt. maar zoals ik al eerder heb aangegeven, heeft mijn moeder haar kinderen opgevoed zoals zij dat wilde (even grof gezegd). Voor haar is het nu ook moeilijk omdat het dochtertje deze opvoeding niet gewent is. (nee is nee)(en zulke dingen) Maar zij heeft echt die moeder gevoelens nog en kan haar knuffelen en zo. Ik kan dat ook hoor haar knuffelen maar vaak als ze "boos" is wilt zij niet dat ik haar knuffel. en dan sta ik wel met mij handen in het haar van ja ik weet niet wat ik dan kan doen. Ik ben het niet gewent en bij mijn moeder komt het natuurlijk.

Het dochtertje is ook wel getraumatiseerd (denk ik). ze woont ergens anders (dat niet is ingericht voor een kind). Haar moeder wilt haar niet meer en is ze buiten gegooid. En ze wilt van mij op dit moment nog niet veel liefde hebben omdat ze bang is dat ik papa afpak en dat ze dan niemand meer heeft..
Het dochtertje heeft er niet om gevraagd om in deze situatie te zitten en ik had ook nooit gedacht dat het zo zou zijn maar het is nu eenmaal zo. Ik moet nu alleen nog een manier vinden hoe ik hier mee om moet gaan.
Is de opvoeding nu belangrijk of komt dat wel goed als zij aan deze situatie gewent is?

papa afpakken

Ik zou die angst dat jij papa afpakt gewoon benoemen, dan is het ook geen taboe meer. Zo van: ja, jij wil graag bij papa zitten, want jij houdt veel van papa. En hij houdt veel van jou hè.

Ik zou een beetje meebewegen. Zelf heb ik een kind dat al vanaf de geboorte door niemand geknuffeld wil worden en dat respecteer ik, al vind ik het soms wel jammer. Maar je kan je genegenheid ook op een andere manier tonen.

En verder: pick your battles. Waar kun jij/jullie echt niet mee leven, of wat is gevaarlijk voor haar? De rest zou ik voor nu maar een beetje laten zitten. Wel zeggen en voorleven wat de bedoeling is, maar niet dwingen. Ze is ook nog heel jong. Mijn kinderen gedroegen zich ook zonder trauma soms als draakjes op die leeftijd, en dat is later helemaal goed gekomen. Ze schamen zich nu zelfs als wij herinneringen ophalen aan hun streken. Een opvoeding duurt niet voor niets 18 jaar...