Kennis maken met nieuwe vriendin - What's in it for me?
Het is bijna een jaar geleden dat mijn ex-man van de ene op de andere minuut liet weten dat hij verliefd was en vertrok. Hij bleek al een aantal maanden vreemd te gaan. Inmiddels woont hij samen, drie kwartier rijden hier vandaan, en zijn onze kinderen eens in de twee weken een weekend bij hem. Ik heb zelf inmiddels de boel weer helemaal op de rit en ben tevreden met mijn huidige leven. Ondanks dat mijn kinderen de nieuwe vriendin van mijn ex al een half jaar geleden ontmoet hebben en haar inmiddels goed kennen, heb ik haar nog nooit gezien. Dat is zo gelopen en inmiddels zie ik de meerwaarde er niet van. Mijn ex haalt en brengt de kinderen, ik kom nooit bij hun woonplaats in de buurt en kom haar dus nooit tegen.
Er is echt nog één laatste puntje....
Ex en ik bewegen ons nog in dezelfde vriendenkring. De vrienden hebben zijn nieuwe vriendin ook nog niet ontmoet, al heb ik altijd gezegd dat hij dit zelf moest weten, zolang ik er niet bij hoefde te zijn. De animo onder de vrienden, en dan vooral mijn vriendinnen, is echter ook niet zo groot. Ex zou zijn nieuwe vriendin inmiddels graag introduceren in de vriendkring en haar meenemen naar feestjes en zo. Persoonlijk zie ik mezelf nou niet bepaald een relaxte gezellige avond hebben als mijn ex met zijn nieuwe vriendin een paar meter verderop staat. Daarvoor is er teveel gebeurd. Alleen ex kan ik prima handelen, samen hoef ik ze gewoon niet te zien.
Nou lok ik waarschijnlijk een hoop reacties uit over de het ontkennen van de staat van mijn huwelijk, de rol van de soulmate (nee joh, natúúrlijk heeft zij niet bijgedragen aan de scheiding) en het moeten accepteren van de nieuwe vriendin in het belang van de kinderen, bla bla bla.....maar ik denk dus al een paar dagen serieus na over de situatie. Wat mij betreft hebben ik en de kinderen ons het afgelopen jaar genoeg gevoegd naar de fratsen van mijn ex (midlifecrisis knippert in neonletters boven zijn hoofd). De nieuwe vriendin ontmoeten en samen met haar in de vriendengroep zijn, voelt voor de zoveelste keer heel erg als alleen in het belang van de ex.
Het is echter niet meer mijn taak hem gelukkig te maken door me daarin te schikken. Er zijn natuurlijk allerlei opties: ex heeft pech en komt niet of alleen (wil hij niet), ik heb pech en blijf weg (wil ik niet), of iedereen komt en tja....wat dan. Ik voel me best sterk, heel misschien zelfs wel sterk genoeg om zo'n situatie te trotseren, maar het voegt niks toe aan mijn verder fijne nieuwe leven. Dus eigenlijk heb ik er gewoon geen zin in om hiervoor moeite te doen. Mijn ex wil een relatie met haar, niet ik. Een relatiecoach die ons helpt bij het vormgeven van het "gedeeld ouderschap" zegt altijd dat we het probleem moeten laten waar het hoort. Wat mij betreft is dit een probleem van mijn ex, een consequentie van de volgorde die hij gekozen heeft (eerst een vriendin, dan scheiden, en niet andersom) en hoef ik niet de oplossing te zijn door hem hierin tegemoet te komen. Het idee dat ik met mijn beste vriendinnen gezellig aan de wijn zit en dat zij aansluit....duh, niet dus!!
Maar goed. Het doel van mijn ex is helder: zich met vriendin vrij in de vriendengroep kunnen bewegen. Ik kan echter maar niet bedenken wat de meerwaarde is voor mij. Ik ga me echt niet beter of sterker voelen door haar te "accepteren". Ik voel me prima zonder dat.
Waarom zou ik wat dit betreft over mijn grens heen gaan? Ik vermaak me prima zo, zijn nieuwe vriendin voegt echt helemaal niks toe. Ik wil echter ook niet "gedwongen" wegblijven van feestjes of me ongemakkelijk voelen als ik toch ga.
What's in it for me?
Weet iemand een goed argument?
Hoe ga ik dit in hemelsnaam goed doen voor mezelf?
Kyana
Kyana, je zegt in een eerdere reactie: "Maar inderdaad bij dat soort gebeurtenissen (overlijden, scheiden, ziekte) veranderd er vaak wat in de vriendenkring. Bepaalde mensen haken af, anderen blijven... sommige mensen verrassen positief, anderen negatief." Dat raakte me. Een vriendin van mij heeft drie jaar geleden haar oudste zoon (toen 21) verloren. Wij als vrienden waren er natuurlijk voor haar. In die drie jaar is er bijna niets dat we niet voor haar hebben gedaan. Toch is ze door haar verdriet en verbittering van ons afgedreven. Ik ben maandenlang (bijna 2 jaar) een paar keer in de week langsgegaan, heb eten gemaakt en dingen geregeld voor haar, maar ze komt zo verschrikkelijk negatief uit de hoek dat ik uit zelfbescherming een beetje afstand heb genomen. Ik kan niets vertellen over mijn eigen leven, daarin is ze totaal niet meer geïnteresseerd. Ik snap dat het heel lang kan duren voor ze weer interesse kan opbrengen voor anderen en dat het verdriet nooit over zal gaan. Maar na drie jaar alleen maar luisteren, zorgen en mijn mond houden over mijn eigen problemen (ben in februari geopereerd maar dat wilde ze niet horen want ik ging niet dood) moet ik eerlijk bekennen dat ik het bijna niet meer kan opbrengen. Ik hoopte dus positief te verrassen in moeilijke tijden en niet af te haken, maar uiteindelijk is het tot mijn verdriet toch anders gelopen. Soms ligt het niet alleen aan de vrienden...
Houdt jezelf een spiegel voor
Dat je moeite hebt met feestjes waar ex en partner ook zullen zijn, is begrijpelijk.
Iedereen verwerkt een scheiding op zijn eigen manier en in zijn eigen tempo.
Maar feit is ook dat jullie al een jaar uit elkaar zijn en niet pas een week. Voor jou is een jaar kort en voor anderen mogelijk niet.
Mag Truus er niet bij zijn omdat jij nog erg verdrietig bent over de scheiding? Of omdat je ex op deze manier wil straffen voor het vreemdgaan?Misschien heb je over 5 jaar de scheiding nog niet verwerkt en wat verwacht je dan?
Als het om een feestje gaat wat binnenkort is kun je het overleggen met de mensen die het feestje geven hoe zij er in staan, zij bepalen wie er op hun feest komen, niet jij. Misschien vinden ze het een goed idee om haar nog niet te vragen en anders zul je er zelf keuzes in moeten maken.
