Kinderen vertellen over affaire?

tuurlijk niet

belachelijk idee
als je over een paar jaar een keer een serieuze relatie hebt dan is het vroeg genoeg om een nieuwe vrouw in je leven voor te stellen aan hen.
maar het feit dat je dit wilt vertellen aan hen laat al zien dat je de impact niet begrijpt.
wat nou geen geheimen hebben voor je kinderen? je zou alles in het werk moeten stellen om hén te helpen, niet om zelf absolutie te krijgen
gr Anlgea

ps natuurlijk ben je de schuldige, dat is toch ook zo?

Niet verliefd meer? Nooit zeggen!

Ik vind het een heel slecht idee om kinderen te vertellen dat papa en mama niet meer verliefd op elkaar zijn. In elke langere relatie gaat de verliefdheid voorbij en verandert in houden van. Nu doen jullie het voorkomen alsof je maar beter uit elkaar kunt gaan als dat gebeurt, wat in mijn ogen een kapitale fout is. Zet dat snel recht. Wij willen niet meer samen verder is een veel betere formulering.

Als je echt eerlijk wilt zijn (en ik denk niet dat je kinderen daarbij gebaat zijn!) dan zeg je gewoon dat je verliefd bent geworden op iemand anders. Wat ik ook een slecht voorbeeld naar je kinderen toe vind, want dat overkomt vrijwel iedereen wel een keer in een lange relatie, maar dan begin je nog geen affaire en ga je niet bij je partner weg.

Je hebt er een gigantische puinhoop van gemaakt, maar daar hoef je je kinderen niet mee te belasten. Jullie gaan scheiden, dat feit is al erg genoeg. Zorg nu dat de scheiding respectvol gebeurt en dat jullie een goed nahuwelijk krijgen, daar help je je kinderen wel mee.

Ik hoop dat je het fatsoen hebt je vlam niet aan je kinderen voor te stellen. De kans op een fijn contact van haar met je kinderen is dan vrijwel onbestaande, want ook als ze de details niet kennen, voelen ze natuurlijk haarfijn aan dat zij de splijtzwam is die hun moeder zo'n verdriet doet. Daarnaast moet je je realiseren dat een affaire over het algemeen uitdooft als de scheiding een feit is. Dus wacht tot de 2 year itch achter de rug is en denk dan pas eens na of je kinderen je vlam moeten leren kennen.

Vertellen?

Ik vertel mijn zoon heel veel, maar bepaalde dingen hoeven ze niet te weten. Ik vertel niet wat over geld(salaris ed) en seks.
In dit geval zou ik ook niet vertellen dat ik een affaire heb gehad. Misschien als ze later volwassen zijn, maar nu niet!

Wat is een affaire?

De meeste hier lezen in je verhaal dat je een affaire "had"?

Ik lees dat je een affaire hebt, wat bedoel je daarmee? Een scharrel, een vrouw voor de sex of bedoel je dat je een relatie hebt?

Ja, ik denk wel dat je het je kinderen beter kunt vertellen, ze zijn 10 en 12. Ze gaan dit zeker via via horen.
Of ze je wel of niet als de schuldige gaan zien is misschien het gevolg van "een affaire" hebben.
Niet eerlijk zijn maakt het alleen maar erger. Niet meer verliefd klinkt erg oppervlakkig, althans, in mijn ogen.

Nee natuurlijk niet

Ik vind het ongepast. Maar de vraag is natuurlijk of de moeder van de kinderen het toch niet een keer vertelt in een moment van boosheid of verdriet. Dat is ook het gevaar.
Maar nu vertellen lijkt me echt vooruitlopen op de zaak. Eerst fatsoenlijk uit elkaar gaan, allebei een goed huis met kamers voor de kinderen, de tijd nemen om in een nieuwe ritme te komen. Als je affaire over een tijd nog stand hou dan ja. En over een tijd kan 12 maanden zijn of drie jaar, maar neem vooral de tijd.
Haastig spoed is zelden goed..
Sini

Siniland.

Op zich ben ik dat met je eens, wat niet weet, wat niet deert. Voorlopig. Maar als je in hetzelfde dorp, dezelfde stad woont, dezelfde mensen kent, je kinderen daar ook naar school gaan, hoe houd je dat dan stil?

wel vertellen

Als je bang bent dat de kinderen het elders horen omdat je niet discreet geweest bent kan je het beter zelf vertellen.
Beter dat ze het van jou horen dan van de buurjongen...

Verder kan het zijn dat je kinderen al lang doorhebben dat er zoiets speelt omdat ze gezien hebben hoe jij je hebt gedragen. Kinderen pikken veel op.

Je hoeft natuurlijk alleen aan te geven dat er iemand is. En verder geen details te geven. En ze hoeven zeker nog niemand te ontmoeten. Denk dat het inderdaad verstandig is om hiervoor heel veel tijd te nemen.

Maak er geen schuldvraag van.

Andere kant

Ik zat in een vergelijkbare situatie, maar dan als "bedrogen vrouw". Hierover lopen ook draadjes van mij op OO met gedeeltes van mijn verhaal.
Wij hebben in eerste instantie ook niet aan de kinderen verteld, dat er een andere vrouw was en de scheiding gebracht als het gevolg van uitelkaar groeien (wat óók zo was). Dit kon ik volhouden, totdat mijn bijna ex zich steeds respectlozer ging gedragen en uiteindelijk zeer over mijn grenzen ging. Toen heb ik het helaas uit boosheid en (vooral) verdriet toch aan de kinderen verteld.
Mijn dochter (ook 12 en bijdehand) was een "soort van opgelucht", want wist nu dat zij er met de signalen die zij had opgevangen toch niet naast zat. Zoon (bijna 10) was heel nuchter en stelde dat zijn vader die ander dan gewoon leuker vond, iets wat kan gebeuren. Wat hij erger lijkt (leek) te vinden is (was) het liegen erover.

Kansberekening

Oke, het is dus een kwestie van kansberekening. Wat is de kans dat het nieuws via die vriendinnen van je vrouw bij jullie kinderen terecht komt.

Misschien goed met haar bespreken. En ook dat je het wel een keer wilt vertellen, maar op een zo goed mogelijk moment met zo min mogelijk schade voor jullie kinderen. Zolang jullie dat beide willen kunnen jullie samen daar vast goed over praten en bedenken wat het handigste moment is.

Volgens mij is het ook goed als jullie richting jullie kinderen hetzelfde verhaal aanhouden: jullie zijn EERST uit elkaar gegroeid, jullie relatie was al niet goed, en toen is papa een relatie met een andere vrouw begonnen. De relatie is niet de oorzaak dat jullie uit elkaar groeide maar het gevolg.

Als dit klopt en als je vrouw achter dit verhaal staat, zou dat mogelijk de pijn bij jullie kinderen kunnen verzachten.

Overigens is de volgorde andere relatie - uit elkaar gaan n.m.m. niet de juiste volgorde, maar ik neem aan dat je dat ook erkent. Zou je zelfs richting de kinderen ook nog kunnen aangeven. Dat dat niet zo had gemoeten, maar ja, ook ouders zijn mensen en maken fouten (ik weet niet hoe je vrouw erin zit, maar als zij dit kan zeggen tegen de kinderen, is dat misschien nog fijner voor de kinderen)

Belangrijk zou ik wel vinden het verhaal met je vrouw af te stemmen en wanneer je het vertelt ook met haar te delen, i.v.m. evt. reacties van de kinderen.

ik val erg

over je laatste zin. 'Pas als ze haar beter hebben leren kennen -zonder vooroordelen- uitleggen dat ik haar al eerder kende...'

Sorry maar dat vind ik echt pas vals. je kinderen gaan dan eerst deze vrouw leren kennen, haar aardig vinden hopelijk en krijgen dan te horen welke rol zij gespeeld heeft. Besef je dat je je kinderen daarmee een rad voor ogen draait en het risico loopt dat ze achteraf heel boos worden en je niet meer vertrouwen?

Ik geloof ook dat kinderen heel veel aanvoelen en dat met name je bijdehante dochter wel iets zal aanvoelen van de bijkomende boosheid van je ex. Ik denk dat het wel zo eerlijk is om te benoemen dat ouders uit elkaar kunnen groeien en dat dat iets is waar je als ouders samen verantwoordelijk voor bent als je dat laat gebeuren en te laat in de gaten hebt. En dat papa verliefd is geworden op iemand anders, want laten we wel wezen, dat is meestal toch wel echt de druppel die maakt dat de boel niet meer te lijmen valt.
Het is de vraag in hoeverre je de kinderen dit zo moet vertellen, maar ik geloof dat ik dit wel zou doen omdat het nu eenmaal schadelijker is om met allerlei geheimen en onuitgesproken toestanden te leven dan te weten wat er speelt. En later van een min of meer vreemde begrijpen hoe de vork in de steel zat is sowieso nog vele malen erger!

En tja, vader van het stel, neem je verantwoordelijkheid gewoon: je was toch degene die vreemd ging, vraag je niet af of je kinderen jou de schuld zullen geven. Want misschien zullen ze dat doen, maar kinderen accepteren hun ouders meestal zoals ze zijn en zullen nu of later echt wel begrijpen dat er van twee kanten fouten zijn gemaakt omdat dat nu eenmaal altijd zo is.
Daarnaast kun je dan de vrouw van wie je nu houdt introduceren op het moment dat het jullie goeddunkt. Als jij maar zorgt dat je eerlijk bent en ook misschien zelfs met zoveel woorden toegeeft dat het erg dom van jou is geweest dat je die relatie bent aangegaan toen, zullen je kinderen hun boosheid meer naar jou richten en niet naar de nieuwe vrouw. Dat is beter omdat het zuiverder is, jij bent namelijk ook de veroorzaker geweest; deze vrouw was alleen aanleiding.

Schuld, tja

Als een relatie kapot loopt, zijn beide verantwoordelijk. Net zoals je beide verantwoordelijk zbent om het vuurtje brandend te houden.

Als er sprake is van vreemdgaan, zit daar iets achter, dat doe je niet als je stevig en van harte met elkaar verbonden bent ( wat dus iets anders is dan verliefdheid ). Hoe het zon wankel ingeslapen spulletje is geworden dat er elders een vuurtje werd gestookt, kunnen wij niet weten. We lezen een klein stukje van de geschiedenis.

Je kinderen uitleggen dat het tussen jullie samen niet meer is zoals het was, is een heel pijnlijk en kwetsbaar moment. Dat kun je niet mooier maken dan het is, het is gewoon waardeloos en zeer verdrietig.

Over verliefdheid die op is spreken omdat je kinderen anders misschien denken dat het van hen houden net zo gied voorbij kan gaan - dat geeft een scheef beeld. Liefde van ouders voor kinderen is van een andere orde dan liefde van partners voor elkaar.

Niet altijd hoor Bromvlieg

Soms ligt dat toch echt maar aan 1 van de 2, hoe graag iedereen altijd schuld lijkt te willen verdelen en dat een groot cliché is.

Vertellen aan je kinderen? Ja, op de manier die bij de leeftijd past. Dus geen volwassen informatie maar wel eerlijk zijn over je aandeel zonder in detail te treden.

Zuiverheid...

sorry, maar als ik dat woord lees in deze context knipper ik wel even met m'n ogen hoor.

Ik denk dat jij wil doen wat alle vreemdgangers doen: die zijn zo wild van hun nieuwe liefde dat ze niet anders dan kunnen denken dat hun kinderen net zo gek op die nieuwe liefde zullen worden als zij zelf. Dat is een grote fout.
En ook, je zegt het al zelf, willen vreemdgangers niet als schuldige partij gezien worden. Je bent misschien niet de enige schuldige aan het feit dat de relatie minder liep, maar je bent wel in zoverre schuldig dat je aan een nieuwe relatie begonnen bent terwijl je in een relatie zat. Volgens mij is het moment dat je verliefd wordt op een ander hét moment om pas op de plaats te maken en jezelf af te vragen wat er gebeurt en waarom...

Wat je zou moeten doen, in mijn ogen (en ik ben zo'n nieuwe liefde van iemand) is eerst zuiver scheiden. Dus niet met al een relatie achter de hand. Dat is zoooo gemakkelijk. Dan zet je jullie brandende liefde maar even op een laag pitje. Dat is pas zuiver. Eerst het ene afhandelen voordat je met het andere begint.

En dan kun je later altijd nog zeggen: ik ben ooit verliefd geworden op deze truus en we zijn later na de scheiden met elkaar verder gegaan...
Ik neem aan dat je niet meteen gaat samenwonen met je nieuwe liefde, dat is pas schadelijk... Van het ene bed in het andere, fijn voorbeeld voor je kinderen, vooral voor je bijdehante dochter, die heus wel doorheeft dat dat toch wel iets zegt over de mate van respect die je voor haar moeder had. Zij is ook een vrouw, weet je. En je zoon ziet dan ook prima hoe je in een relatie met elkaar omgaat...

Daarbij komt: je schrijft, jullie gaan uitelkaar. Het is dus waarschijnlijk nog niet zo lang geleden besloten. Mijn god man, geef iedereen eerst eens de tijd om aan de gedachte te wennen, voordat je op de proppen moet komen met een nieuwe liefde. Die kinderen zijn daar nu helemaal niet mee bezig.

Kortom, hormonen in check, even prioriteiten stellen, en truus komt later wel weer.