Kostgeld vragen, hoeveel en wanneer?
Ik weet niet goed wat ik moet doen.
2 jaar geleden ben ik (zonder dat dat mijn keuze was) in een scheiding terecht gekomen.
Oudste was toen 19 jaar en kreeg al studiefinanciering.
Ik werk als zzp-er en heb het niet breed maar e.e.a. liep allemaal prima nadat de scheiding was uitgesproken en ik een kleine kinderalimentatie en partner alimentatie kreeg. Tevens kreeg ik huurtoeslag en kindgebondenbudget en kinderbijslag. Kon hier gewoon ‘normaal’ van rondkomen. Geen luxe maar het was goed zo.
Nu wordt jongste 18 binnenkort en valt kindgebonden budget en kinderbijslag weg. Tevens wordt oudste een paar maanden later 21 dus valt ook daar de kinderalimentatie weg.
Best een enorm gat in een keer.
Nu krijgt oudste sinds hij begonnen is aan zijn studie, studiefinanciering. Daar betaalt hij zijn studie van maar hij houdt hier voldoende van over. (hij krijgt 300 euro en houdt 140 over per maand) soms moet hij wel eens wat kopen voor school maar niet vaak. Tevens heeft hij een weekend baan.
Jongste werkt (nog) niet en zij is druk bezig met haar eindexamen en gaat in september naar het hbo. Ivm met mijn lage salaris (en lage salaris van ex, waar ik geen contact mee heb) krijgt zij een grote aanvullende beurs (350 euro, hebben we een brief over gekregen, is al vastgesteld)
Hiervan moet zij ook haar schoolkosten betalen (160 per maand) en de rest is voor de resterende studiekosten (we weten niet of ze nog veel moet kopen aan boeken o.i.d.) Maar tot nu toe zou ze dus 190 per maand overhouden, los van de kosten voor evt. boeken dus.
Ik ga er per volgende maand 470 op achteruit en per september is dat totaal 595 minder per maan.
Wat moet ik nu doen?
Aan oudste kostgeld vragen per september? (en aan jongste niet, het zou dan een klein beetje verlichten maar niet heel veel) Ik kan jongste ook vragen, die houd nu ‘zomaar’ 190 per maand over….maar misschien komen er zo nu en dan nog wat kosten. Maar aan de andere kant zou ik dat ook niet eerlijk vinden voor haar, omdat oudste tot nu toe zijn studiefinanciering helemaal mocht houden.
Het komt er straks op neer dat ik mijn gehele geld kwijt ben aan alle kosten die een huishouden met zich meebrengt en de kinderen financieel gezien geld over houden (wat ik ze natuurlijk best gun, maar niet handig is in deze situatie.)
Goh Jo, wat ben toch ingenomen met jezelf. Wat kun jij goed zien dat deze vrouw zich een slachtofferrol aanneemt! Knap! Heb je er weleens over gedacht om er je beroep van te maken? Firma Wis en waarachtig bij mij is alles prachtig? Oh, je doet dat al? Maar je bent nog geen miljonair ermee geworden? Doe toch nog iets fout.....
Standje sarcasme uit en kwijlbakje schoongemaakt.
Goedenmiddag
Alimentatie
Even een zijstapje. Stel dat een van de ouders alimentatie betaalt aan de andere ouder. De alimentatieplichtige zegt tegen zijn bijna 18-jarige kind dat hij de helft van de studiekosten zal gaan betalen als het kind 18 is (en dat kind de andere helft aan de andere ouder moet vragen). Maar, de alimentatie die hij nu betaalt aan die andere ouder is (waarschijnlijk) hoger dan de helft van de studiekosten, waardoor hij goedkoper uit is. Mag dat? Of moet hij gewoon blijven betalen wat afgesproken was en vastgesteld door de rechtbank?
NB Waar hij staat is ook zij te lezen 
vesper
het alimentatie bedrag dat is vastgesteld blijft gelden inclusief jaarlijke indexatie, ook als het hoger is dan het door DUO berekende bedrag. Meer hoeft niet, mag wel.
Gaat de alimentatie plichtige minder betalen na de 18e verjaardag zonder dat dit onderling of via de rechter is bekrachtigd dan kan de alimentatie gerechtigde het LBIO inschakelen om het bepaalde bedrag te innen.
Kosten voor de alimentatieplichtige.
(wat heerlijk sexe neutraal geschreven
Lieve Aagje
Heel goed mogelijk dat jij teksten anders leest dan ik.
Maar Kisten schrijft duidelijk dat in het convenant staat dat beide ouders het schoolgeld zullen delen. Ze verwijt haar ex dat hij die belofte niet nakomt (maar wel naar Spanje gaat) terwijl zij zelf ook niet betaald. Integendeel zij overweegt (vandaar haar vraag hier op het forum) om haar kinderen kostgeld te laten betalen.
Je mag van mij het ene wel lezen en het andere voor lief laten. Maar dan lees je wel heel erg selectief.
Ik heb alle begrip voor de vraag van Kirsten en haar situatie. Maar kostgeld vragen is niet de oplossing. De oplossing is dat zij zelf voor meer inkomen zal moeten zorgen. Folders/kranten bezorgen, tomatenplukken etc. kunnen volwassen ook doen en ook daarmee krik je je inkomen op. Ik ga er vanuit als het echt ff een moeilijke maand is en ze vraagt haar kinderen om een bijdrage voor de boodschappen dat ze dat zeker zullen doen. Maar Kirsten stelt nu een structurele bijdrage voor. Ook in de maanden dat zij zelf wel voldoende inkomen heeft.
Ik snap best als je meer inkomen gewend was dat het tijd kost om met minder rond te komen. Ik moet ook even sparen voor een paar nieuwe schoenen terwijl mijn dochter een hele collectie heeft (helaas net een maatje te klein). Maar dat is mijn probleem en niet die van mijn dochter.
Scheiden doet nu eenmaal pijn, maar als je in verbittering blijft hangen daarmee schaadt je als eerste jezelf en vervolgens je naasten.
Maar waar lees jij dan
dat Kirsten haar deel van de afspraak niet nakomt? Ik lees dat niet in haar postings. Dat is waarschijnlijk jouw interpretatie van hoe ze beschrijft dat de kinderen hun beurs uitgeven, maar het staat er niet. Zo lang dat er niet staat, vul ik dat nog even niet in.
Aagje
En jij schrijft
dat de oplossing is dat Kirsten meer gaat verdienen. Dat is natuurlijk ook zo en dat vindt ze zelf blijkbaar ook, want ze schrijft dat ze zich suf solliciteert. Maar blijkbaar heeft dat nog niet geleid tot meer inkomen.
En je hoeft geen genie te zijn om te bedenken dat kostgeld vragen geen structurele oplossing is. Maar de korte termijn moet ook leefbaar zijn.
Ik krijg niet de indruk dat Kirsten het vragen van kostgeld ziet als wenselijk. Als dat zo zou zijn hoefde ze haar twijfel hier niet neer te leggen.
Je hoeft het niet eens te zijn met hoe ze zich de oplossing voor dit moment voorstelt en je mag het zeggen ook. Maar een beetje minder veroordelend en je eigen situatie en mogelijkheden als uitgangspunt nemen mag best.
Maar goed, we worden het niet eens. Ik heb gezegd waarvan ik vond dat het belangrijk is, ik hou er nu mee op.
Aagje
een laatste antwoord terug
“Nu krijgt oudste sinds hij begonnen is aan zijn studie, studiefinanciering. DAAR BETAALT HIJ ZIJN STUDIE VAN maar hij houdt hier voldoende van over.”
De jongste heeft net haar middelbare school examen gedaan, dus was er ook geen sprake van schoolgeld.
Als dochter in september aan haar HBO studie begint heeft zij recht op Duo.
“krijgt zij een grote aanvullende beurs (350 euro, hebben we een brief over gekregen, is al vastgesteld)
HIERVAN MOET ZIJ OOK HAAR SCHOOLKOSTEN BETALEN (160 per maand) en de rest is voor de resterende studiekosten
Ik lees duidelijk dat beide kinderen hun studie (gaan) financieren. En daar is studiefinanciering ook voor bedoeld, dus niks mis mee.
En dat jij dat niet zo leest is dat aan jou. Maar waarom dan de vraag stellen kostgeld vragen, wanneer en hoeveel? Je kind met de ene hand geld geven en met de andere hand terug vragen?
Kirsten is niet de enige ouder die vanaf dat de jongste 18 jaar wordt honderden euro’s per maand er op achter uit gaat. Maar dat had zij 2 jaar terug ook al kunnen weten. En ik snap best dat die 2 jaar snel voorbij gaan als je om moet leren gaan met een nieuwe situatie.
Maar dat geldt ook voor de kinderen. Van een partner kun je scheiden (en daarom heeft Kirsten er ook niks mee te maken dat ex naar Spanje gaat), maar ouder/kind blijven altijd bloedverwant. En als je vader je (financieel) al in de steek laat dan is dat al verdrietig genoeg. Er hoeft geen schepje bovenop. En Kirsten gaat het echt wel redden als zij haar schouders er onder zet.
Nogmaals als iemand op een forum om een mening vraagt, kun je ook antwoorden verwachten die je liever niet krijgt. Maar ik ben niet van het pamperen maar eerder van een schop onder je hol. Zo heb ik zelf ook overleefd.
Soms moet je weer onder aan de trap beginnen als het om banen gaat, niet te kieskeurig zijn. Ik kan mij ook suf solliciteren op banen waarvoor ik een opleiding heb gevolgd, maar helaas ook ik zou dan afgewezen worden. Dan maar stapjes lager, maar wel met opgeheven hoofd dat je bij niemand je hand hoeft op te houden.
Maar Jo
als je ex meldt en je spreekt af, en vroegah was hij gewoon betrouwbaar qua betalen dat hij bedrag x betaald en hij betaald gewoon niet, dan heb je in eens toch echt wel een heel ander plaatje.
Dan is 2 jaar verdomd weinig om je voor te bereiden. Rationeel weet je het misschien wel, maar in de praktijk zijn de eerste 2-3 jaar na een scheiding vooral overleven. En zoals je ook in een ander draadje hebt kunnen lezen als je ergens door onder druk staat kun je niet zo heel goed meer de juiste beslissingen nemen en ga je heel korte termijn handelen.