koud huwelijk

Mijn idee....

....is dat je eerst als de wiedeweer het forumbeheer moet mailen om je naam te laten verwijderen! Je naam komt over als een echte naam en dat lijkt me niet zo fijn voor jezelf en je gezin.

Legitiem

Van wie wil je horen dat het legitiem is? Het is vooral belangrijk wat jij legitiem vindt. En als jij vindt dat je het goed aan jezelf en je kinderen kunt uitleggen is het wat mij betreft legitiem genoeg.

Er zijn mensen op dit forum die vinden dat je enkel mag scheiden als er gevaar dreigt voor de kinderen, als je geslagen wordt of iets in die trant. Anders mag je het je kinderen niet aan doen. Maar er zijn ook mensen die vinden dat je mag scheiden als je ongelukkig bent en denkt gelukkiger te worden als je niet meer getrouwd bent.

Wat wil jij? Wat zijn je overwegingen? Hoe zou je toekomst er uit kunnen zien? Wat verwacht je daar van? Heb je hoop op een goed na-huwelijk? Heb je er wel eens met iemand over gesproken? Bijvoorbeeld met mensen die gescheiden zijn? Of met een psycholoog die dingen met je op een rijtje kan zetten. Of een relatietherapeut. Dat hoeft niet perse als doel te hebben dat je blijft. Maar je kunt ook daar samen kijken wat er nog wel is. En als je er tijdens het proces achter komt dat er voor jou onvoldoende is om voor te blijven is dat ook goed.

Geef het tijd. Dat is eigenlijk mn voornaamste tip. Ik deed er 2 jaar over. En besloot toen, ondanks de pijn die ik daarmee veroorzaakte bij mijn toenmalig partner en mijn kind, voor mijn eigen geluk te kiezen.

vraag

Of het een legitieme reden is om te scheiden kun je alleen zelf bepalen. Ik zou zoals swaen aangeeft zeker de tijd nemen. Vooral trouwens om je man aan jet idee te laten wennen dat het zo niet gaat en dat er echt een scheiding gaat komen. Blijf er steeds over praten met hem, over hoe jullie alles gaan regelen enz. maar overhaast het niet. Wellicht dat je dan 'op goede voet' uit elkaar kunt.

Ik vind het wel moeilijk voor te stellen dat je trouwt en voor kinderen kiest samen, terwijl er nooit sprake is geweest van liefde/verliefdheid. Blijkbaar was er dan toch iets dat het 'de moeite waard' maakte.

Als dat 'iets' weg is, of gewoon toch niet genoeg blijkt te zijn, dan begrijp ik best dat het voor jou niet meer werkt. Maar je man ervaart dat dus heel anders. Voor hem is het niet veranderd, is het nog wel goed genoeg. En dat is natuurlijk niet meer of minder redelijk dan jouw gevoel hierin.
Vandaar dat je hem de tijd moet geven om in te zien dat een relatie alleen werkt als je er hetzelfde in staat en allebei hetzelfde wil of verwacht. En dat het niet meer gaat als er nog maar eentje is die verder wil.

zelf

Zelf heb ik er 17 jaar over gedaan. Ik heb zoveel mogelijk geprobeerd de kinderen te sparen en ze beide ouders te gunnen.
Mijn kinderen vragen zich inmiddels af wat mij bezielde mijzelf zo op te offeren en zelf voor ongeluk te kiezen. Ze bewonderen het, ze verafschuwen het en ze hebben van hun ouders geleerd hoe ze het zelf nooit zouden doen. Je kunt dus niet zeggen hoe kinderen reageren, wat beter is voor de kinderen en of het egoistisch is, zoals iemand hierboven aangeeft. En zeker niet dat mensen te snel scheiden.
Soms blijven mensen zelfs te lang bij elkaar en storten ze niet alleen zichzelf, maar ook hun kinderen en omgeving in het ongeluk.
Je kunt geen oordeel hebben over te makkelijk en te egoistisch. Je zit niet in de relatie en in het gevoel van de ander, je weet niet wat de ander denkt, voelt, aankan of doormaakt.
Zelfs ik kreeg na 32 jaar huwelijk te horen dat ik er niet alles aan had gedaan. Van mensen die ik alleen van naam kende. Heel bizar om te ervaren.

thanks

Het is gelukkig een nick.
Ik volg inmiddels meer dan een jaar therapie en in die tijd ben ik ook duidelijk gaan zien dat mijn leven bestond uit alleen pleasen, zorgen voor anderen en 'normaal doen'. Op die basis zijn ook alle stappen in het verleden genomen. Zijn als iedereen en doen wat iedereen doet ook al past het niet zo bij me. Bij mijn man overigens ook niet.
Ik vind dit gewoon heel moeilijk, het voelt ook als egoisme en dat is mij in mijn leven ook echt afgeleerd en probeer ik mijzelf weer een beetje aan te leren. Ik was ook echt al te ver van mezelf verwijderd geraakt.
Gevoelsmatig heb ik nu gewoon 3 kinderen en ik denk absoluut gelukkiger te zijn, zelfstandig en met z'n drieen en dat het misschien zelfs voor de kinderen rustiger en prettiger zou kunnen zijn, als de wind eenmaal is gaan liggen. Ik denk ook zelfs dat het mijn man op langere termijn goed zal doen, gewoon weer een beetje lucht in het leven, ik doe hem ook niet echt goed. Misschien een partner vinden die wel past. Hij houdt niet van verandering, dus dit is ook een stap die hij nooit zelf zal nemen.
Waar ik vooral moeite mee heb is met het dagelijkse: ruim het maar snel op, want zo meteen komt papa, maak maar geen herrie, want papa, zulke situaties. Hem voortdurend uit de wind houden en ook na honderd gesprekken en situaties zeker te weten dat hij nooit zal veranderen, iets voor mij zou doen of mij zou steunen. Zolang als ik 200% kan leveren zal het kunnen gaan.
We hebben al een tijd geleden (samen) beslist om niet samen oud te worden, maar hoe lang dan zo doorgaan? 12 jaar nog zo verder, dat betwijfel ik of ik het volhoud.
Ik ben zelf ook in een vergelijkbaar huwelijk opgegroeid, je doet toch ook een beetje wat je gezien hebt en ik weet nu wel dat dat ook niet echt tot gelukkige volwassenheid leidt. Maar inderdaad de vraag is eigenlijk of ik het zelf legitiem vind.
Ik worstel nog door....bedankt voor de reacties.

Toekomst

Heb je een beeld bij het leven dat je zou kunnen krijgen als je weggaat Robien? Verandert er veel voor jou? Heb je al aan de praktische zaken gedacht? Wonen, financien, in welke vorm jullie ieder je aandeel in het ouderschap kunnen krijgen? Van wie je in je omgeving steun zou kunnen krijgen?

Ik kreeg gaandeweg het proces de behoefte dit soort praktische vragen te beantwoorden en op sommige zelfs voor te sorteren. Zodat als ik weg zou willen dat ook kon. Dat gaf rust zonder dat het het nemen van een beslissing versnelde. Ik ben wat gaan sparen, heb me ingeschreven bij de woningbouw, ben me gaan verdiepen in co-ouderschap en de voor/nadelen die daar aan zitten etc.

Ik vond het moeilijk uiteindelijk een beslissing te nemen. Maar toen het moment daar was wist ik het gelijk en heb ik doorgepakt. Niets beslissen is ook prima. Er is geen manier waarop het hoort, het beste is of legitiem. Ik heb me enorm verbaasd over de moraalridders die allemaal een mening hadden over mijn beslissing. Ik heb me er niets van aangetrokken en vond dat eigenlijk best makkelijk.

Een van mn vriendinnen zei in die periode tegen me ´je weet niet hoe het zal gaan, de toekomst is onzeker. Maar vergeet 1 ding niet: je bent zelf overal bij en dat zou je voldoende vertrouwen moeten geven op een goede afloop´. Die gedachte heeft me altijd erg geholpen.

hier

Ik had zo´n huwelijk en heb na 3 jaar erover nagedacht te hebben er een punt achter gezet. Beste beslissing uit mijn leven. Ik heb nog een zeer goed verstandshouding met mijn ex dus dat is prettig voor onze zoon.

Swaen

Ik kan mij financieel goed redden en ambieer ook weinig op het gebied van luxe. Ik heb mijn man ook al weleens voorgesteld dat als het zover is dat hij het huis van mij zou 'krijgen', zodat de kinderen parttime toch hier kunnen blijven. Dat gaf hij toen aan niet te willen, maar ik hoop dat als het aan de orde komt dat hij er anders over is gaan denken.
Ik denk ook dat als het ouderschap voor hem op enkel dagen per week plaatsvind, dat het hem ook veel beter af gaat en hij veel toleranter kan zijn. En mij waarschijnlijk ook.
Praktische bezwaren zijn er niet zoveel, maar morele dus des te meer. Zo overweeg ik ook al langere tijd om mij bij de woningbouwstichting in te schrijven, maar dat voelt al weer niet zuiver aan, een soort stiekem. Het is in mijn beleving ook een definitieve eerste stap, als ik die zet, gaat het gebeuren ook. En dat heeft mij tot nu toe steeds weerhouden.
De mening van buitenstaanders maken mij niet zoveel uit. Ik zou mij niet schamen om een gescheiden vrouw te zijn. De mening van naaste buitenstaanders (schoonouders, broers zussen) dan weer wel. Dat is natuurlijk een olievlek van verdriet.

jij beslist

Beste Robien,

Een moeilijke beslissing, die niet makkelijker zal worden. Als je blijft ga je er zelf aan onderdoor. Als je gaat scheiden, dan ben jij de veroorzaker van verdriet van je (ex) man en kinderen. Maar bedenk ook dat je niet alleen in het huwelijk zit. Ook al maak jij de beslissing om te scheiden, hij is ook verantwoordelijk voor jullie relatie. En als je er voor jouw gevoel alles aan hebt gedaan.... op een gegeven moment heb je niets meer te geven. Maar jij bent degene die deze beslissing kan nemen, omdat jij weet wat je precies voelt en wilt opofferen.
Voor wat betreft je kinderen, ik denk niet dat ze op dit moment een goed beeld krijgen van een liefdevolle relatie. Maar scheiden is voor hun ook pijnlijk. Ik ben ook gescheiden en heb co-ouderschap, maar het blijft moeilijk. Heb ik spijt van mijn beslissing? Nee, maar af en toe doet het nog wel pijn omdat mijn kinderen verdriet hebben.

Robien

Dat laatste herken ik. De angst voor de mening van mijn naaste familie was enorm. Ik heb er lang over gedaan hen over mijn twijfel over mijn huwelijk in te lichten. Omdat mijn beslissing te gaan scheiden ook van alles voor hen zou betekenen. Dat ik zou gaan schuiven met de context waar eigenlijk iedereen wel gelukkig mee was. Niemand van mijn familie heeft er echter een oordeel over gehad. Mijn vader zei op een gegeven moment met de tranen in zijn ogen dat ie de scheiding moeilijk vond maar mij de jaren ervoor ongelukkig zien ondoenlijk.

Zijn familie is een ander verhaal. Mijn voormalig schoonouders zijn heel erg boos op me. Ik heb nooit meer iets van ze vernomen. Ook niet van mijn schoonzussen. Mn ex krijgt ze wel allemaal zover te komen als we de verjaardag van onze dochter vieren en dan schudden we elkaar vriendelijk de hand. Mijn familie heeft trouwens nog wel goed contact met mijn ex en zien hem nog steeds regelmatig (daar ben ik dan niet bij).

Je hebt gelijk dat bijvoorbeeld inschrijven feitelijk een eerste stap is. Het gaf me ruimte in mn hoofd en rust. En toen ik ging had ik alles zo geregeld. Binnen 3 maanden heb ik me uitgekocht uit de hypotheek, een nieuw huis gekocht, verbouwd en verhuisd

Moreel heeft te maken met goed of slecht. Daar kun alleen jij over oordelen. Kun je aangeven wat je goed of slecht vindt aan scheiden? Of wanneer scheiden legitiem is?

mijn eigen moraal

Swaen:
Vroeger, enkele jaren geleden, was ik heel stellig dat je moest blijven, anders had je er maar niet aan moeten beginnen. Ik zie nu hoe mijn visie erop veranderd is en dat je ook eigenlijk alleen kan oordelen als je er zelf weleens echt mee te maken hebt gehad. Nu denk ik over de gescheiden vrouwen die ik ken: wat knap dat je kan doen wat je gevoel je zegt, hoewel ik ze eerder als egoisten had beschouwd. Raar proces.
Het is ook een beetje verstand (gewoon blijven) tegen gevoel (er haast uit moeten, dat je weerstand maakt om naar huis te gaan, bijvoorbeeld, of er hevig niet naar uitkijken dat hij thuis komt).
Ik ben met mijn schoonfamilie heel goed, warme sympathieke mensen en met mijn eigen familie niet. Dat weegt ook nogal, want ik haal dus al mijn veiligheden weg, mijn vangnet. Uiteraard gaan zij mij niet in deze kwestie steunen.

visje

Ja dat is precies de moeilijkheid: ik heb er echt alles aan gedaan, hoeveel energie het me ook kostte, jaar in jaar uit en nu is het ook nog alsof ik hem iets aandoe, als ik het doorzet. En niet alleen voor de buitenwereld, maar dat zal hij zelf ook zo ervaren. Ik heb niet veel meer te geven, dat merkt ik wel. De rek is er een beetje uit.

Asperger

Robien, ik voel erg met je mee. Mijn man heeft ook Asperger (ben ik 100% van overtuigd inmiddels, maar niet vastgesteld - zal zich nooit laten diagnostiseren).

Alleen al bij de title "koud huwelijk" dacht ik meteen al dat zoiets zou kunnen spelen.

Ik heb het (ook) al jaren erg moeilijk met mijn moeilijke man en heb ook aan scheiden gedacht. Inmiddels ruim 25 jaar bij elkaar en kinderen zijn wat ouder dan die van jou. Lees evt. (als je tijd/zin hebt) mijn draadje "Wat moet ik met mijn moeilijke man". Hoewel er velen in dat draadje mij juist advisereerden wel te gaan scheiden (maar die weten denk ik vaak niet dat zijn gedrag uit autisme voortvloeit, wat voor mij toch echt wel uitmaakt).

Ik heb er (vooralsnog) voor gekozen bij mijn man te blijven in de hoop en verwachting dat ik beter met hem kan leven en dat onze relatie beter wordt. Ben nu in therapie bij iemand die veel van autisme weet. Dat is prettig en nuttig. Helpt bij mijn begrip van hoe hij in elkaar steekt, en snap dus beter hoe met hem om te gaan.

Ik denk dat het voor onze kinderen beter is als we bij elkaar blijven ook al zijn er vervelende incidenten en moeilijke momenten (vooral voor mij, maar daar hebben zij soms ook last van). Gelukkig gaat het de laatste maanden redelijk goed. Maar uiteindelijk wil ik het de kinderen niet aandoen dat ze de helft van de tijd papa of mama moeten missen (bijv. jongste wil elke avond van mij een kus voor het slapen gaan - kan niet meer dan) en dat ook wij de helft van de tijd (daar ga ik even vanuit, weet natuurlijk niet wat het dan gaat worden qua regeling) onze kinderen moeten missen. Ik moet er niet aan denken! Dat lijkt me nog erger dan dit vermoeiende huwelijk met mijn man.

Mijn kinderen zijn al wat ouder en hebben door dat papa soms raar reageert. Ach ja, leren ze ook mee omgaan. En overigens, bij een echtscheiding zijn ze daar ook niet van af. Hebben ze wellicht nog meer last van omdat ze dan als ze bij hem zijn niet mij in de buurt hebben om zijn reacties te sussen/voorkomen.

Ik heb vooral zoiets: ik wil bij elkaar blijven zolang ik het kan volhouden. Als ik er zelf onderdoor ga, dan moeten we uit elkaar. Maar ik hoop dus met hulp en boeken (Ken je het boek: Als je partner Asperger-syndroom heeft van Maxine Aston? Schijnt goed en herkenbaar te zijn. Moet het zelf nog lezen - te druk, haha, zal je ook wel herkennen...) onze relatie te verbeteren (man wil niet in relatietherapie, problemen liggen aan mij - vast ook herkenbare reactie !).

Maar ik ben eerlijk: het voelt soms wel erg als opofferen: mijn levenstaak om dit te volbrengen. NB. Ik doe het niet alleen voor mijn kinderen (maar wel voor een heel groot deel), maar ook voor mezelf - er zitten ook goede kanten aan deze relatie en ik heb de overtuiging dat het beter zal gaan als de kinderen uit huis gaan (duurt nog wel even, maar komt in zicht met 2 op de middelbare school), nl. rustiger voor hem dus minder stress.

Tja, moeilijk hoor. Heb wel het idee dat je aan de vooravond staat van een echtscheiding. Sterkte.

P.s.

Ik kan je wel adviseren om, als je wilt gaan scheiden, dat zo snel mogelijk te doen OF te wachten tot er niet net een van je kinderen naar de brugklas gaat (of daar in zit).

Dat is echt een heftige periode voor een kind (de meeste kinderen denk ik) en als ze dan ook nog met een scheiding te maken hebben.. Lijkt me bijzonder slechte timing.

En ivm begeleiding van je kind in de brugklas kan dat ook wel heel erg zwaar voor jezelf zijn (maar dat is dan je eigen keuze dus wat mij betreft een minder belangrijk argument).

reactie

Veel herkenning. Ook het pleasen en de afhankelijkheid van andermans mening.

Ik heb op een moment dat het echt voor niemand meer draaglijk was de knoop doorgehakt. Had geen werk, moest lang wachten op een woning, had toen ook totaal geen vangnet. Maar ik heb het gered. Al is er veel gebeurd voor ik eindelijk hardop durfde te zeggen: ik heb er alles aan gedaan, ik heb mezelf te veel weggecijferd, dit is ten koste gegaan van de kinderen en wat er is gebeurd ging veel verder dan alleen maar een man met enkele minder leuke karaktertrekjes.

Autisme speelde (en speelt) ook een grote rol in mijn verhaal. Iets wat ik vaak terugzie in dit soort verhalen. Vaak is er ook sprake van gediagnostiseerd autisme bij één of meerdere kinderen. Bij de man worden ook trekjes herkend (al dan niet terecht), maar die staat absoluut niet open voor zoiets.

Pas jaren na de scheiding drong het tot me door hoe door en door fout ons huwelijk was en hoeveel het zowel de kinderen als mij beschadigd heeft. En ik ontmoet steeds vaker vrouwen zoals ik, die precies schreven zoals jij nu (en ik jaren geleden): een koud huwelijk met een moeilijke man. En dan schoorvoetend een klein tipje van de sluier optillen over wat er speelt.
In alle gevallen gaat het om jezelf tot in het oneindige wegcijferen, modderen voor de lieve vrede (en dat lukt niet vaak), meebuigen met wat hij wil, niets in te brengen hebben, een man die zich isoleert, ontploft of anderszins onaangenaam gedrag heeft dat (maar dat besef je pas jaren later) verder gaat dan alleen maar wat minder leuke karaktertrekjes en een heel zware stempel op het gezin drukt.
Therapie heeft geen zin omdat je man het onzin vindt of bij de therapeut een beeld schetst die niet op de werkelijkheid lijkt.

Pas als het te laat is ontdek je hoeveel schade zoiets heeft aangericht. Aan jezelf en aan de kinderen.

En in de rol van de topicstarters van dit soort topics vind ik ook opmerkelijk veel overeenkomsten: altijd zichzelf op de laatste plek zetten. Voelen dat het niet goed zit, maar meteen de schuld bij haarzelf leggen. Ze vindt dat ze gewoon wat meer haar best moet doen. Ze doet er alles aan om de man tevreden te stellen. Voor de lieve vrede. En durft niet hardop uit te spreken wat Robien heel dapper nu wel doet: weerstand om thuis te komen of niet blij zijn als hij thuis komt.
En ook: hevig afhankelijk van de mening van anderen. Jouw mening en gevoel staat op de allerlaatste plaats. Niet overtuigd kunnen zeggen: "Nee, dit is écht niet in orde. Hoe lang blijf ik mijzelf wegcijferen voor de lieve vrede en het oordeel van anderen?"

Vroeger dacht ik dat ik een aanstellerige dramaqueen was die haar man niet waardeerde. En vooral: dat ik de enige was.
Het doet me pijn om te zien hoeveel vrouwen er ook in de knel zitten, net als ik destijds. Omdat ik wéét wat ze meemaken en omdat ik ook weet wat het teweeg kan brengen en wat voor schade het kan aanrichten om te moeten leven met een ouder/partner in het gezin die zo'n zware stempel drukt.

Je zult het zelf moeten inzien en zelf moeten beslissen: kan ik het aan mijzelf altijd op de laatste plek te blijven zetten, mijn mening en gevoel op slot te zetten omdat die van hem (en de omgeving) belangrijker is? En is dit een goed voorbeeld dat ik als moeder aan mijn kinderen wil geven?

kinderen

Nou als kind van gescheiden ouders heb ik nooit 'geleden' onder de scheiding van mijn ouders. En hoewel ik niet echt heb 'meegemaakt' dat ze een koud huwelijk hadden (daar was ik nog te jong voor denk ik) moet ik er echt niet aan denken dat ze bij elkaar waren gebleven voor ons!
Er is maar 1 ding dat ouders willen : Dat is dat de kinderen gelukkig zijn.
En er is ook maar 1 ding dat kinderen echt willen : Dat hun ouders gelukkig zijn!
Wat een onzin zeg om maar in een gezin waar dagelijks spanningen zijn door te modderen en te denken dat je kinderen daar gelukkig van worden.
Kinderen willen zich geborgen voelen, geliefd, veilig. Dat is er niet als er elke dag spanningen zijn.
Zo simpel is het.
Ik voelde me wel geborgen en geliefd en veilig bij zowel mijn moeder als mijn vader. Over het algemeen was hun verstandhouding goed, maar er waren wel ditjes en datjes waar ze het niet over eens waren. En zelfs dat vonden wij vreselijk, terwijl we het maar zijdelings meekregen. Ze wisten ergens uiteindelijk ook wel weer een compromi te vinden en dat voelde dan als een opluchting.
Ze deelden hun ouderschap nog wel. Op mijn diplomauitreiking stonden ze er gewoon samen hoor. En dat je de ene ouder mist als je bij de andere bent is geen onoverkomelijk drama hoor. Daar wen je aan als kind zijnde. En het lijkt me enorm veel beter dan ze dagelijks bij je te hebben in een soort koude oorlog of te zien dat de een zich opoffert voor de ander.
Brrrrr krijg het al koud bij het idee alleen al.
Mijn ouders wisten beiden ook weer gelukkig te worden en een eigen leven op te bouwen. Een leven waar wij ook nog steeds bij hoorden.
Het idee van dat de kinderen 'er onder lijden' als je gaat scheiden is een onzinidee. In ieder geval gaat het voor ons zeker niet op.
Ik denk dat kinderen zowiezo wel lijden onder een liefdeloos huwelijk.
De mooiste momenten in mijn jeugd waren toch de momenten waarop we samen met 1 van onze ouders gewoon 'happy' waren, happy met elkaar. Met het moment.
groeten albana

mijn kinderen

Toen ik nog getrouwd was wilden mijn kinderen dat we bij elkaar bleven. Ze waren getuigen van de buien van hun vader, zijn woede-aanvallen, maar zeiden: "Jullie gaan toch niet uit elkaar?"

Geen enkel jong kind wil dat de vertrouwde situatie stopt, al is die situatie nog zo slecht.

En als je dan toch die stap zet is een schuldgevoel zo ontstaan. Is dat terecht? Of moet je soms nare stappen zeggen om nog meer ellende te voorkomen?

Achteraf, nu ze ouder zijn, zeggen ze: "Ma, waarom heb je die stap niet eerder gezet?" Niet als een verwijt, overigens. Zij zijn op latere leeftijd namelijk ook heel pijnlijk geconfronteerd met het gedrag van hun vader en realiseerden zich dat ik hetzelfde heb meegemaakt. Puzzelstukjes die op de plek vielen voor hen: hé, zo deed hij ook tegen ma!

Als ik mezelf al een verwijt kan maken is het: "Waarom heb ik nog zo lang getwijfeld? Waarom heb ik nog zo lang gemeend mijn best te moeten doen terwijl het allang een hopeloze zaak was? Voor de kinderen?"

En "hij heeft ook zijn goede kant". Ja, natuurlijk. Maar soms wegen die minder zwaar dan die andere kant...

Dit gaat natuurlijk over mijn persoonlijke ervaringen. De jouwe kunnen anders zijn. We mopperen allemaal wel eens over onze partner en soms is een goed gesprek, of therapie, echt nodig om de boel weer recht te krijgen.
Maar ik schrik echt hoeveel vrouwen in een dergelijke ongezonde positie hebben gezeten en zich verscholen achter de kinderen, zijn goede kanten en de goede vrede waarvoor zij zich zelf volledig verantwoordelijk dachten te voelen. En hoeveel vrouwen er nog steeds in zo'n ongezonde situatie zitten, een situatie die verder gaat dan de relatiedip die iedereen wel zal kennen.

Ik heb nog

nooit kinderen ontmoet die geen enkel probleem hebben gehad met de scheiding van hun ouders. Ze zullen er vast zijn, maar zeer mondjes maat.

Een scheiding is altijd een enorme impact voor een kind. Als je dan als ouders zijnde een manier kunt vinden om samen ouders te blijven in hetzelfde huis, dan is dat altijd beter voor een kind.
Ik zeg dus niet dat je jezelf helemaal moet wegcijferen. Ik geef juist aan dat als jullie samen het beste willen voor jullie kinderen tot een werkbare oplossing moeten kunnen komen voor de komende 12 jaar. Dit moeten jullie wel samen willen.
En daar ligt vaak het probleem, mensen willen dat niet samen doen. Eén van de twee heeft geen zin in compromissen, of is daar gewoon niet toe in staat, vanwege een psychische aandoening. In het eerste geval vind ik het een vorm van egoïsme.
Jullie relatie is niet goed, daar moet wat aan veranderd worden, maar waarom moet dat scheiden zijn? Waarom niet een beetje meer 'out of the box' denken zoals een andere schrijfster weleens voorstelt?
Een kind wil het liefste zijn beide ouders elke dag zien, neem dat als uitgangspunt en kijk wat je dan samen als ouders kunt regelen voor je kinderen. Natuurlijk moet je jezelf niet geheel wegcijferen. Heb ik ook jaren gedaan, wordt je niet gelukkiger van, maar je partner ook niet. Ik heb er enorm spijt van dat ik mezelf ben gaan wegcijferen en niet tegen mijn ex heb gezegd hoe ik mij voelde. Wellicht hadden we dan nog in één huis gewoond, niet meer als partner, maar als samen ouders.

dank voor de reacties

Ik heb het al ingezien, duidelijk zelfs, maar nog niet beslist. Een soort wip-wap, het ene moment heb ik het ene lumineuze idee na het ander en ga ik eens echt knopen hakken en het andere moment denk ik: laat ik het maar voorlopig zo laten. Met name de cijfers die hier voorbij komen maken mij wel duidelijk dat ik dat niet wil. 12 jaar, 25 jaar, ik moet er niet aan denken. Ik vind het absoluut knap dat je het volhoudt, 25 jaar lang en wanneer ik de indruk zou hebben dat het voor 1 van ons 4-en goed zou zijn, dan zou het misschien anders zijn. M.i. is het voor alle 4 niet echt een succes.

Gisteren hebben we er weer over gesproken en ik heb me erover verbaasd, hoe hij altijd de bal bij mij legt. Je hebt het er nooit over gehad, ik wist het niet, jij deed zelf ook niet, enz, enz. In mitrailleur-tempo worden er verwijten neergelegd. Waar ik dan probeer niet op in te gaan.

Of bij de omgeving: hoe moeilijk de situatie is met kinderen en werk en sores. Niet bij zichzelf in ieder geval. Ik heb vaag de indruk dat mijn man er ook wel uit zou willen, we onttrekken energie aan elkaar, dat spreekt hij ook uit. Waarschijnlijk is het voor hem ook een proces, waarin hij nog een kilometer achter mij loopt.

Asperger is een hele vervelende aandoening, buiten de deur zijn het ontzettend leuke mensen. De omgeving gaat er waarschijnlijk vanuit dat we heel wat aflachen hier en misschien ook zelfs dat mijn man het met mij zwaar heeft. Hij doet veel meer zijn best om leuk over te komen dan ik. Helaas kost dat leuk doen buitenshuis zoveel energie dat er thuis weer gesjagerijnd moet worden.

Bedankt ook vooral voor de ervaringen die hier geplaatst worden, weten dat je niet de enige bent voelt prettig.

De omgeving

"De omgeving gaat er waarschijnlijk vanuit dat we heel wat aflachen hier en misschien ook zelfs dat mijn man het met mij zwaar heeft. Hij doet veel meer zijn best om leuk over te komen dan ik. Helaas kost dat leuk doen buitenshuis zoveel energie dat er thuis weer gesjagerijnd moet worden."

Weet je dat zeker of is het een aanname?

Ook ik dacht dit altijd. De werkelijkheid bleek heel anders te zijn toen diezelfde omgeving hoorde dat ik weg ging. Wat best wel dubbel was, want waarom nooit een blijk van begrip toen ik nog middenin de situatie zat?

En de discussies die je noemt zijn heel herkenbaar.

Ik wil je geen scheiding aanpraten. Ik zeg altijd, dat je van alles moet hebben geprobeerd, inclusief relatietherapie. Een relatie is geen wegwerpartikel. Maar als niets helpt, of één van de twee weigert het en vindt dat de ander alle schuld heeft, en de ander lijdt er steeds meer onder, tja...

Paddington

Ook ik ben, net als Albana, een kind dat niet geleden heeft onder de scheiding van mijn ouders. Ze zijn er heus. Alleen geloven mensen dat eigenlijk nooit, en als ze dat wel geloven vindt men het een uitzondering.

Robien, ik heb het gevoel dat je eigenlijk wel al besloten hebt. Maar dat de tijd er nu nog niet naar is. En dat hoeft ook niet. Dat komt vanzelf. En mochten zich ontwikkelingen voordoen waardoor je je beslissing bijstelt kan dat ook. Er is geen goed of fout.

Even voor het evenwicht

"Het doet me pijn om te zien hoeveel vrouwen er ook in de knel zitten, net als ik destijds."

Het doet me pijn te bedenken hoeveel mannen er ook in de knel zitten met frigide, hysterische en narcistische bitches. Misschien 'jullie' mannen wel?

Godallemachtig wat een eenzijdig zelfvoldaan gelul...

Het doet me vooral pijn dat al die kinderen in de knel zitten met ouders die niet in staat zijn een behoorlijke relatie in stand te houden. En die kinderen, in tegenstelling tot hun ouders, kunnen er geen flikker aan doen.

Asperger

Mensen met Asperger zijn buiten de deur helemaal geen "ontzettend leuke mensen". De meesten zitten het liefst lekker thuis en zijn buiten ietwat onhandig, of ze lopen op hun tenen om "normaal" te doen.

Maar als je man toch Asperger heeft, kun je dan niet wat meer investeren in je kennis daarvan? Je kan met een man met Asperger namelijk prima een liefdevolle relatie onderhouden, als je bepaalde (onbelangrijke) verwachtingen loslaat. Je zegt dat het hem pijn zou doen als je weg zou gaan, dus hij houdt wel van je. En jij bent toch ooit met hem getrouwd omdat je hem leuk vond. Is het gebrek aan liefde dat je voelt niet eerder een gevolg van het Westerse romantische ideaal, waar iemand met Aspgerger nooit aan kan voldoen? Bloemen, kaarsen, complimentjes, verjaardag onthouden, vragen hoe je dag was enzovoorts. Tja, als ik dat soort verwachtingen niet had bijgesteld, was ik nu ook alleen. Maar je leert manieren te vinden om toch te krijgen wat je nodig hebt (wat niet altijd hetzelfde is als wat je wilt). En hij heeft door de jaren heen moeten leren omgaan met een narcistische bitch als ik (ga je lekker Ad? .

Misschien zou jij je beeld van hoe een relatie eruit "hoort" te zien los moeten laten?

vergeleken met binnenshuis

Ontzettend leuk vergeleken met binnenshuis. Mijn man begeeft zich in sociale gelegenheden met een gespeelde glimlach en praat zelden. Maakt iemand een grap, dan lacht hij mee. Een goeie loebes.
Ik verwacht geen bloemen of kaarsen, liever niet zelfs, ik ben ook geen liefhebber van romantiek in die zin. Wel dat als ik hevig bloedend (niet door hem) naar de eerste hulp loop, dat hij mij niet aanspoort om harder te lopen en er boos van wordt dat ik dat niet doe. Wat mij dan motiveert om harder te lopen, waardoor ik flauwval voor ik binnen ben. 1 van de vele voorbeelden. Je kan discussieren over hoe er een relatie uit hoort te zien, maar niet zo.
Het zou hem pijn doen als ik wegga, omdat hij zijn veiligheden, zijn structuur, dan verliest, niet om mij als persoon , daar geloof ik niks van.
Vooralsnog laat ik het bezinken, alle reacties hier raken mij ook wel, positief en negatief, dus ik neem even rust.

en praten over de relatie...

...is voor iemand met Asperger lastiger dan het beklimmen van Mount Everest. Trouwens, de meeste mannen hebben daar een bloedhekel aan, maar mannen met autisme nog net een tikkeltje meer. Als jij eerst zorgt dat de druk van de ketel gaat, heeft hij ook de ruimte om zich minder defensief op te stellen. Ik denk dat hij nu gewoon bang is en dat op een onhandige manier uit. Ik zou ook bang zijn als mijn partner zo'n gesprek met me ging voeren.

Zelf moet ik om sommige dingen gewoon enorm lachen. Gelukkig mag dat waar hij bij is, hij kan goed tegen plagen. Jij ook? Dat haalt namelijk ook weer druk van de ketel.

oeps,

dat kruiste elkaar. Ja, die gespeelde glimlach en het verhaal bij de eerste hulp, dat doet me inderdaad toch wel aan Asperger denken. Boos worden in plaats van bang (wat hij natuurlijk eigenlijk was)...pff. Ja, dat ken ik ook en heeft bij ons ook wel eens voor een crisis gezorgd. Bij mij helpt dat ik nu kan denken: boos = bang. Laat maar even betijen, niet persoonlijk nemen. Dat werkt natuurlijk niet als je flauwvalt bij de eerste hulp, want dan ben je zelf al veel te bang. Maar in andere gevallen wel.

Ik weet in elk geval dat mijn man van mij houdt, al zal hij dat nooit zeggen. Natuurlijk gaat het hem ook om de structuur, maar als we eerlijk zijn, vinden we dat toch allemaal prettig?

Ik vraag me af of jouw huwelijk echt niet te redden is, maar je moet er dan wel hulp bij hebben van iemand die echt veel weet van Asperger. Ik zeg heus niet dat je moet blijven als je ongelukkig bent en blijft, maar ik zou toch even kijken of je niet weer gelukkig kan worden als je hem beter begrijpt. Het zit allemaal gewoon heel anders in elkaar, dat kunnen wij met onze "normale" intuïtie echt niet zomaar begrijpen.

Ad Hombre

"Het doet me pijn te bedenken hoeveel mannen er ook in de knel zitten met frigide, hysterische en narcistische bitches. Misschien 'jullie' mannen wel?

Godallemachtig wat een eenzijdig zelfvoldaan gelul..."

Beste Ad, als een man hier, net zoals Robien, nogal wanhopig zou schrijven over zijn akelige vrouw, zou ik ook met hem meeleven en hem proberen te laten nadenken of dit geen doodlopende weg is, of dat er echt nog hoop in de relatie zit.

Maar jij kiest liever voor aannames ("eenzijdig"), gevloek ("Godallemachtig") en schuttingtaal ("gelul") in je reactie en gaat er van uit dat ik alleen maar denk dat vrouwen altijd zielig zijn en mannen altijd autistische eikels.

Zegt een boel over jouw persoontje en de aannames die jij maakt.

Veel sterkte met het verwerken van je eigen frustraties. Agressie (ook verbale) helpt daar niet bij, kan ik je verzekeren.

Evanlyn

Gelukkig zijn er ook nog genoeg mannen met asperger waar (met een beetje aanpassen hier en daar) uitstekend mee te leven valt

Maar soms kun je je afvragen waar de grens ligt. Robien noemt een aantal voorbeelden waarbij ik denk: hm...

Hoewel mensen als Ad Hombre dat natuurlijk eenzijdig zelfvoldaan gelul vindt. Dat hou je toch

Hortensia

Ik volg dit draadje al een tijdje en zolang het een zielig persoonlijk verhaal is zul je mij niet snel zo horen, maar dat is vaak niet genoeg. Hier had iemand iemand medelijden met alle vrouwen die ze kende die in zo'n vreselijke situatie zaten. En daar is het niet individueel meer, maar wordt een beeld geschetst van vrouwen die massaal lijden onder hun mannen. En daar kan ik slecht tegen.

Het omgekeerde trouwens ook. Als ik in een mannengezelschap verkeer waar er eentje zit te klagen over z'n vrouw. Soit. Komt er nog eentje bij? OK, kan. Maar als het gezelschap dan een litanie aanheft over de vrouw in het algemeen dan begin ik over dat 'eenzijdige zelfvoldane gelul', ja.

Kan ik helemaal niet tegen.
Daar niet en hier niet.

Jullie hebben die kerels zelf gekozen en er kinderen mee gemaakt. Dus ofwel je hebt de verkeerde gekozen (jouw fout) of wel jullie hebben samen de relatie laten verzuren. (jullie fout, hoogstens een beetje meer de een zijn fout dan de ander)

En ja, het is psychologisch natuurlijk heerlijk om 'de ander' de schuld te kunnen geven. Maar als dat verandert in het 'andere geslacht' de schuld geven dan trekken verstandige mensen hun mond open.

Er zijn veel verschillende soorten mannen en zitten goede en foute tussen en de meeste er tussenin. Idem voor de vrouwen.