koud huwelijk

Ad Hombre

"Jullie hebben die kerels zelf gekozen en er kinderen mee gemaakt. Dus ofwel je hebt de verkeerde gekozen (jouw fout) of wel jullie hebben samen de relatie laten verzuren. (jullie fout, hoogstens een beetje meer de een zijn fout dan de ander)"

Het bestaat heus, mensen die pas hun ware gedaante laten zien als ze getrouwd zijn. Er bestaan echt relaties die eenzijdig verziekt zijn. Waarin 1 persoon vocht en de ander niet. Waarin 1 persoon van de ander hield, maar de ander heel niet van die ene persoon bleek te houden en dat nooit gezegd heeft, zelfs niet als het letterlijk gevraagd werd, zelfs niet als er openingen voor werden geboden om met een schone lei te beginnen. Mensen die naar buiten toe heel gezellig en sociaal zijn en thuis nog geen 2 zinnen per dag tegen hun partner zeggen waarvan die zinnen bestaan uit 3 woorden.

Beste Ad

Een werkend leven met drie kinderen kan rare dingen doen met mensen.

Ik vind mijn man nog steeds lief (weest gerust, maar hij lijkt toch in heel veel dingen niet meer op die lieve 19-jarige knul waar ik jaren geleden verliefd op ben geworden. En het heeft hem ook verbaasd hoe zwaar het gezinsleven hem soms valt.
Die dingen gebeuren.

Tsja

"Pas jaren na de scheiding drong het tot me door hoe door en door fout ons huwelijk was en hoeveel het zowel de kinderen als mij beschadigd heeft. En ik ontmoet steeds vaker vrouwen zoals ik, die precies schreven zoals jij nu (en ik jaren geleden): een koud huwelijk met een moeilijke man."

Tja, als ik lees "door en door fout" " beschadigd". "Koud huwelijk". "Moeilijke man". En dat dat kennelijk zó veel vrouwen overkomt,dan vraag ik me wel af of dat ál die vrouwen zomaar overkomen is. Poef, op een dag word je wakker en dan blijkt de prins ineens in een kikker veranderd te zijn.

Is dat echt allemaal dat belangeloze wegcijferen? Al die nobele zelfopoffering? Of zit er misschien ook een kantje aan van vrouwen die niet zo heel goed hebben opgelet toen ze trouwden? Zich niet hebben afgevraagd wat er nou eigenlijk echt belangrijk was aan een man om je leven mee te delen?

Ik ken ook een vrouw die na haar huwelijk ontdekte dat haar man helemaal niet bij haar paste, maar die gaf toe dat ze voor het trouwen eigenlijk alleen bezig was met het ideale plaatje van de succesvolle carrièreman en de droombruiloft, en vergat zich af te vragen of ze eigenlijk wel een gezin met hem wilde. Pijnlijke ontdekking, maar wel heel eerlijk.

Ik geloof niet zo in het verhaal dat aspergermannen buitenshuis zulke toffe lachebekken zijn en binnenshuis koude moeilijke mannen. En zeker niet dat al die vrouwen pechvogels zijn die slachtoffer zijn van kikkers in disguise.

Toevoeging

De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ook mijn bril gekleurd is door persoonlijke ervaring: toen mijn ouders scheidden stond de halve wereld klaar om mijn moeder te steunen want mijn vader was toch wel een "extreem moeilijke man". En mijn moeder zo'n lieverd.

Het heeft járen geduurd voordat ik me realiseerde dat het " moeilijke" gedrag van mijn vader in hoge mate getriggerd werd door heel subtiele maar bloedirritante trekjes van mijn moeder. Maar ze leek altijd het slachtoffer.

Sindsdien word ik wantrouwig door eenzijdige verhalen over moeilijke mannen en zichzelf wegcijferende vrouwen.

Prins verandert in kikker

Mijn dochter kuste toen ze klein was eens een kikker en zei peinzend: "Hee, hij wordt geen prins...Maar ja, wat moet ik met een prins? Ik heb liever een kikker!"

En zo is het maar net! Bovendien zijn er ook vrouwelijke kikkers...

Jong en naiëf

Ik ben willens en wetens getrouwd met een man die in de verkeringstijd en tijdens het samenwonen al wat issues had waarbij ik mijn vraagtekens had moeten zetten. Achteraf bezien weet ik nog steeds niet wat me bezielde om dan toch met hem te trouwen.

theekopje

Dan moeten die mannen ook maar wat vaker komen schrijven om het beeld wat rechter te trekken. Daardoor lijkt het eenzijdig maar dat hoeft natuurlijk helemaal niet zo te zijn.

Je hoeft het niet te geloven, maar in mijn geval werd totaal niet begrepen dat ik zo'n schat verliet. Ik raakte dus zelf bijna iedereen kwijt, behalve mijn eerste ring familie die wisten hoe het zat (4 mensen). Al die mensen kenden hem niet goed, kwamen nooit bij ons thuis, maar wisten het goed te vertellen achteraf.
Mijn echtgenoot had evenals iedereen daar in het gezin waar hij vandaan kwam, autistische trekken. Ze hebben daar allemaal problemen op relationeel gebied. Hij kon daarom buiten wel heel veel oppervlakkige contacten aan, waar hij weinig in hoefde te investeren, maar diepe contacten niet. Buiten had hij gewenst - en aangeleerd sociaal (erg onhandig om te zien als je m goed kent) en binnen was hij zichzelf en vond het vooral erg belangrijk dat hij zelf aan zijn trekken kwam. Behalve voor zijn kinderen, dat kon hij wel, maar ook bij hen niet op geestelijk gebied. Het kan dus wel.

Swaen!!

Wat ben ik blij dat er nog een kind van gescheiden ouders is wat er hetzelfde over denkt!! Jaha mijn broertje dan..........oke, maar wij hebben dezelfde ouders, hahahaha.
Het is gewoon een kwestie van hoe die ouders na de scheiding zich opstellen als ouders zijnde. Als het allemaal nog op speaking-terms is en ze er zijn allebei als het nodig is 'gewenst' is enzo dan heb je gewoon 2 ouders hoor!!
En heeeeeel veel kinderen zien hun beide ouders niet elke dag. Wat denk je van zakenmannen, vrachtwagenschauffeurs of ouders in ploegendienst? Die komen thuis als hun kinderen al slapen............pfff nooit zo'n onzin gehoord zeg.
Wij zagen ze allebei genoeg om ze betrokken te laten zijn/blijven bij alle dingen in ons leven. En dat is waar ouderschap om draait.
Ouders die in een liefdeloos huwelijk zitten of waar heel vaak spanningen/ruzies zijn, dat is pas schadelijk voor kinderen! Daarvan ben ik overtuigd. En heel veel schadelijker dan ouders die apart wonen van elkaar en wel gewoon ouder zijn.
Ik heb een prima jeugd gehad en hele leuke ouders. Dank zij hun scheiding.
Dat weet ik gewoon. En als ze samen waren gebleven was het net zoiets geworden als ik hier wel eens lees, brrrrrrr
Geen vrolijke ouders. Geen ouders die altijd die altijd voor je klaar staan. Geen huis waar je jezelf kan zijn. Geen opvang als het je eens teveel wordt en 1 van je ouders net een slechte bui heeft, geen ouders die leuke dingen met je doen. Brrrrr
Godzijdank is het me bespaard gebleven dankzij mijn verstandige ouders die op tijd gingen scheiden.
Ik denk wel eens dat dat 'kinderen lijden altijd onder een scheiding' gepromoot wordt door ouders die zelf de stap niet durven te zetten en dit enkel en alleen ter verdediging van hun eigen belang altijd maar weer herhalen.
Ik voelde me juist gezegend met zowel mijn ouders als mijn stiefouders. 4 ouders die je kan bellen als je ergens met een lekke band staat! 4 ouders die met je Sinterklaas willen vieren en je hand wel willen vasthouden bij de tandarts. 4 ouders die trots vooraan staan als je je diploma haalt. En 4 ouders die blij en ontroert zijn als je 'ja' zegt in het gemeentehuis. Wat wil je als kind nog meer???
groeten albana

Anno

"Het bestaat heus, mensen die pas hun ware gedaante laten zien als ze getrouwd zijn."

Nou geen probleem dan, subiet scheiden zou ik zeggen. Vooral niet nog even snel wat kindertjes maken.

Ik zou er een voorstander van zijn om mensen die willen trouwen of kinderen nemen eerst voorafgaand een jaar samen op wereldreis te sturen. Als je dat uithoudt, een jaar op elkaars lip dat lukt de rest ook wel.

Het enige 'echte' huwelijk (ben zelf niet getrouwd, wel na bijna 20 jaar kinderen) is wanneer je besluit met elkaar kinderen te maken. Dat doe je niet overhaast en met een partner die je nauwelijks kent. Zolang je geen kinderen hebt kun je snel en relatief slachtofferloos scheiden.

Maar wellicht is het verhaal wel anders. Veel vrouwen gaan in zee (ik zie een jong voorbeeld in mijn omgeving) met mannen die gedrag vertonen waar ze eigenlijk niet blij mee zijn. In casu, vriend gaat heel vaak op pad met zijn vrienden en past qua opleiding en achtergrond niet bij haar. De omgeving (wij) geeft voorzichtig signalen af maar de jongedame in kwestie lijkt het gevoel te hebben dat dit de man wordt waarmee ze kinderen wil. (ze is nogal lang en wil perse een partner die langer is, want dat hoort en die was lastig te vinden dus dan kun je niet te kritisch zijn)

Zo'n vrouw heeft dan misschien het idee dat ze de man kan 'veranderen'. Dat hij anders is bij haar dan bij zijn vrienden. Dat hij bij haar zijn 'echte' zelf is wellicht? En als ze eenmaal getrouwd zijn, dat het dan vast beter wordt als ze kinderen hebben. Dat hij zich dan verantwoordelijker en als een vader gaat gedragen.

En ondertussen heerst er een constante druk naar de man toe om zich te conformeren aan haar beeld van een vriend, echtgenoot, vader. Vaak zal zo'n man van goede wil zijn (hij is tenslotte verliefd) en een tijdje zijn best doen. Maar je hele leven op je tenen lopen houdt niemand vol. Onder een constante stroom van verwijten en eisen kan een man zich gaan terugtrekken in zijn hobby's of (mannen) vriendschappen. Dus al snel slaat de hoop naar een beter wordende man om naar wanhoop om een zich afsluitende 'autistische' man.

En deze jongedame komt dan straks over een jaar of tien met een vergelijkbaar verhaal in dit forum begrip zoeken. Begrijpelijk, zeker. Maar kun je stellen dat de schuld geheel bij de man ligt? Had de vrouw niet moeten weten waar ze aan begon?

Ik wil maar zeggen dat dit soort eenzijdige relatieverhalen per definitie met een korrel zou moet worden genomen. En dat een aantal vrouwen het eens wordt over hetzelfde verhaal daarmee misschien juist het risico loopt hun eigen waan te versterken. Het is vast troostend, maar of je er wat mee opschiet is een tweede. Na deze komt weer een volgende relatie, waarschijnlijk weer met een man. Enig zelfinzicht kan daarbij van pas komen.

@albana
Niks mis met jouw coping skills. Proficiat!

Opgelucht na scheiding

Even voor de statistieken: ik was heel erg opgelucht toen mijn ouders gingen scheiden, eindelijk rust in huis. Geen (onderhuidse) spanningen, geen openlijke ruzies meer.

Na-huwelijk

Ook hier ouders die het na hun huwelijk gewoon heel goed hebben gedaan. Werkelijk, het glazuur zou er bijna van je tanden van spatten. Inclusief fijne stiefouders, net als bij Albana.

Als ouders het na het huwelijk voor elkaar krijgen niet te denken in rechten en plichten maar vanuit het belang van het kind is de kans groot dat het allemaal prima in orde komt. Helaas kunnen veel ouders dat niet. Ik zie bij veel gescheiden stellen dat de ruzies eigenlijk dezelfde zijn als vóór de scheiding maar dat de sociaal wenselijkheid er snel vanaf gaat.

Overigens Ad, mijn ex en ik hadden het er waarschijnlijk perfect vanaf gebracht als we op wereldreis waren gegaan voor ons kind werd geboren. Op het moment dat wij elkaar hebben ontmoet en onstuimig verliefd werden pasten we ook perfect bij elkaar. Maar mensen zijn niet statisch, en relaties ook niet. Na 12 jaar waren we beiden ontwikkeld tot hele andere personen, met andere behoeftes. En het eerdere geluk vonden we niet meer bij elkaar.

Van vrij weinig dingen in het leven weet je vooraf waar je aan begint. Behalve dat je van leven dood gaat kan ik er zo snel geen enkele verzinnen.

update

Hoe het gekomen is doet er niet zoveel meer toe, maar des te meer hoe het weer opgelost kan worden.
De angst om over te schieten zat er bij ons allebei nogal in, alsof er met ons allebei iets ernstig mis was en wij daarom het maar moesten doen met wat we konden krijgen. Achteraf onterecht, maar wat weet je nou eigenlijk op die leeftijd. Toen deed ik wel meer domme dingen en nu nog weleens
Sommige mensen hebben heel veel zelfvertrouwen en daardoor ook alle tijd om naar een partner uit te kijken, of zijn ook niet bang om alleen te zijn, maar dat was bij ons dus anders.
Ik heb persoonlijk absoluut meer fouten gemaakt dan mijn man, daar kan ik eerlijk over zijn. Ik was ook meer gemotiveerd om het te laten slagen dan hij, dus ik overstapte juist sommige dingen, waar ik achteraf beter over had kunnen struikelen. Ik heb niet echt geprobeerd om hem te dwingen te veranderen en hij mij ook niet, maar we zijn geen goede match en dat is steeds duidelijker geworden, terwijl de verwachting andersom was, dat het op den duur spontaan wel zou groeien.
We hebben het afgelopen weekend beslist om ons allebei bij de woningbouwstichting in te schrijven en ons te laten adviseren door een scheidingsmakelaar of mijn man toch het huis zou kunnen krijgen. Dat geeft in ieder geval weer wat rust in huis.

Albana

ik herken zoveel in jouw beleving.
Ik hoop dat mijn dochter later ook zo over ons (haar vader en mij) kan schrijven.

Mijn ouders zijn wel bij elkaar gebleven en ondanks de situatie nu zeg ik nog steeds: hadden ze jaren eerder moeten doen.

Ik denk dat kinderen een scheiding prima aan kunnen als ouders tov elkaar een grote gunfactor houden. De ander het plezier met de kinderen gunnen. Op speciale maar ook heel gewone gelegenheden en de kinderen het plezier met een eventuele stiefouder gunnen.

onduidelijk

mijn ouders hadden jaren eerder moeten scheiden.

Jammer

Jammer dat jullie besloten hebben om uit elkaar te gaan (ik hoop altijd dat een stel het uiteindelijk toch red bij elkaar te blijven, maar dan natuurlijk wel op een acceptabele manier - dus niet als verwijt bedoeld naar jou), maar misschien wel beter voor jullie en daarmee ook beter voor jullie kinderen.

Je schreef "Ik heb persoonlijk absoluut meer fouten gemaakt dan mijn man, daar kan ik eerlijk over zijn. Ik was ook meer gemotiveerd om het te laten slagen dan hij, dus ik overstapte juist sommige dingen, waar ik achteraf beter over had kunnen struikelen."

Wel goed hoor dat je zo naar jezelf kijkt. Toch is de vraag of als je meer dingen gezegd had, het dan beter was gegaan. De vraag is of je man dat op zichzelf had kunnen betrekken of jou er steeds de schuld van had gegeven (dat patroon herken ik nl. in onze relatie - ook ik zeg niet alles, gewoon omdat ervaring leert dat het vaak zinloos is en juist meer ruzie geeft).

En je schreef: ". Ik heb niet echt geprobeerd om hem te dwingen te veranderen en hij mij ook niet, "

Nou, dat lijkt me ook een goed uitgangspunt in de relatie (dus geen fout van jou of van hem). Een ander dwingen te veranderen lukt niet. Je kunt het wel wensen, maar de ander moet het willen.
En zelfs als de ander wil veranderen, dan is de vraag of hij/zij dat kan. Lukt ook niet altijd. En als je man asperger heeft is dat vermoedelijk nog moeilijker dan als hij dat niet had.

In elk geval: wie weet dat dit besluit de druk van de ketel haalt en dat jullie vervolgens zonder elkaar beter ouders voor jullie kinderen kunnen zijn dan met elkaar.

Veel sterkte ermee.

Heel veel sterkte

met je toekomst.

Ik hoop dat jullie nog steeds samen ouders kunnen zijn voor jullie kinderen. Dat jullie gewoon met elkaar kunnen blijven omgaan. In mijn omgeving merk ik dat het meestal moeilijker wordt op het moment dat er gescheiden wordt. Er is geen enkele 'gun' factor naar de ander.
Gelukkig weet ik, dat het ook anders kan, dus dat wens ik voor jullie kinderen en voor jullie.

mannen ad hombre en eigen ervaring als kind

Die man in jouw verhaal, Ad hombre, waarom gaat hij dan überhaupt die relatie aan? Als hij liever zich als vrijgezel gedraagt, met zijn vrienden op stap gaat en geen verantwoordelijkheid wil pakken naar anderen toe (vrouw, kinderen) kan hij toch ook beter alleen blijven? Een vrouw kan inderdaad met verkeerde verwachtingen de relatie instappen (hij verandert wel), maar een man net zo goed. Daar geldt ook voor: als je niet bereid bent concessies te doen, moet je alleen blijven. En zeker ook geen kinderen maken. Want daarvoor geldt ook: it takes two to tango. Ook hij moet zich realiseren waar hij aan begint, en dan op tijd bedenken:dit wil ik niet.

Shit happens, mensen veranderen. En de kinderen moeten het daar mee doen, that's life. Overigens ken ik enkele mensen die uit elkaar zijn, en geen van de kinderen daarvan lijkt daar erg of langdurig onder geleden te hebben. Die ex-stellen hebben wel goed contact met elkaar. Dus zo lang je nog redelijk met elkaar om kan gaan als ouders lijkt het niet zo'n trauma op te leveren.

Mijn eigen ervaring : Als 14 jarige was ik redelijk opgelucht dat mijn ouders uit elkaar leken te gaan . Ik dacht alleen maar, hehe, eindelijk van dat gezeik af, de spanning. Maar goed, ze gingen het toch weer samen proberen. Is gelukt hoor, maar had voor mij destijds echt niet gehoeven. Twee jankende ouders was minder, maar ja het was hun relatie, dus ik heb me dat nooit persoonlijk aangetrokken.

Ella

"Die man in jouw verhaal, Ad hombre, waarom gaat hij dan überhaupt die relatie aan?"

Hij was verliefd toch? En misschien dacht hij zelf dat hij wel op z'n tenen kon blijven lopen of dat zijn vrouw uiteindelijk aan hem zou wennen c.q. zijn echte ik zou accepteren.

"Een vrouw kan inderdaad met verkeerde verwachtingen de relatie instappen (hij verandert wel), maar een man net zo goed. Daar geldt ook voor: als je niet bereid bent concessies te doen, moet je alleen blijven."

Zeker waar, maar er zit toch een zeker verschil in 'willen dat iemand verandert' en 'niet kunnen veranderen'. De dwang lijkt in dit verhaal van de vrouwelijke kant te komen.

De man is misschien wel bereid, maar niet in staat concessies te doen. Je kunt misschien wel tot op zekere hoogte je gedrag veranderen, maar niet wie je bent.

"Overigens ken ik enkele mensen die uit elkaar zijn, en geen van de kinderen daarvan lijkt daar erg of langdurig onder geleden te hebben. Die ex-stellen hebben wel goed contact met elkaar. Dus zo lang je nog redelijk met elkaar om kan gaan als ouders lijkt het niet zo'n trauma op te leveren. "

De schade zit 'm misschien eerder in het op de klippen lopen van de relatie dan het daadwerkelijk uit elkaar gaan. Volgens mij is de consensus toch dat het schade aanricht. Overigens is allang bekend dat veel kinderen een zeer groot incasseringsvermogen hebben en redelijk grote fysieke en psychische ontberingen kunnen verdragen zonder permanente schade op te lopen. Helaas geldt dat weer niet voor alle kinderen, anderen zijn weer een stuk kwetsbaarder.

Ad Hombre - wel/niet veranderen van mannen

Je schreef eerder: "Jullie hebben die kerels zelf gekozen en er kinderen mee gemaakt. Dus ofwel je hebt de verkeerde gekozen (jouw fout) of wel jullie hebben samen de relatie laten verzuren. (jullie fout, hoogstens een beetje meer de een zijn fout dan de ander)"

en

"Het enige 'echte' huwelijk (ben zelf niet getrouwd, wel na bijna 20 jaar kinderen) is wanneer je besluit met elkaar kinderen te maken. Dat doe je niet overhaast en met een partner die je nauwelijks kent."

Je bent vermoedelijk niet zo heel erg bekend met asperger/autisme.

Ik kende mijn man bijna 10 jaar (en woonden al zeker 7 jaar samen als het er niet 8 waren) voordat er kinderen kwamen. Dus ja, ik had hem zelf uitgekozen en ik kende hem behoorlijk lang en goed voor er kinderen kwamen.

En nee, hij was niet de meest makkelijke man toen ik met hem samenwoonde (voor de kinderen), maar we hadden een prima relatie..... totdat er kinderen kwamen.

En ja echt, toen veranderde hij!

Hij heeft nl. asperger en kan niet tegen al die continue drukte en veranderingen die kinderen met zich meebrengen.

Vanaf dat moment begon de "ellende" en werd de relatie echt moeilijk.

Dus je kan mij (en vrouwen in vergelijkbare situaties) wel verwijten dat ze zelf hun man hebben uitgezocht en dat het dus "hun eigen fout is" dat ze met hem zijn, maar je kan niet altijd voorzien hoe een man verandert als er eenmaal kinderen zijn. (Maar als je dan toch mij de schuld wilt geven, prima hoor, moet je doen, maar meestal geef je iemand de schuld als die er iets aan kan doen!)

En ik ben nog steeds bij mijn man na ruim 25 jaar (waarvan dus kleine 10 zonder kinderen), maar zwaar is het wel. Maar ik blijf het proberen in het belang van de kinderen (en ben overtuigd dat die van ons op dit moment nog steeds het beste af zijn in de huidige setting), zolang als ik het volhoud. Maar ik begrijp heel goed als vrouwen zo'n gedragsverandering van hun man (na het krijgen van de kinderen) niet volhouden of denken dat het in hun situatie beter is voor de kinderen uit elkaar te gaan.

zwaar leven en volhouden

Een moeder die dagelijks haar leven als ' zwaar' ervaart en het maar net volhoud.
Daarvan worden die kinderen gelukkig????
En dat is ' het beste' voor ze???
Lieve hellup zeg.............
groeten albana

FF zo

"Dus je kan mij (en vrouwen in vergelijkbare situaties) wel verwijten dat ze zelf hun man hebben uitgezocht en dat het dus "hun eigen fout is" dat ze met hem zijn, maar je kan niet altijd voorzien hoe een man verandert als er eenmaal kinderen zijn. (Maar als je dan toch mij de schuld wilt geven, prima hoor, moet je doen, maar meestal geef je iemand de schuld als die er iets aan kan doen!)"

Niemand de schuld dan... Ook best, maar die Asperger/autisme diagnose is nou juist iets wat mij niet lekker zit in deze discussie. Het lijkt wel of alle relatieproblemen ineens te verklaren zijn door op een der echtelieden een medisch label te plakken en dat gaat me dan weer wat te ver.

Mannen en vrouwen komen van verschillende planeten, wisten we sinds het boek van John Gray. Dat ze verschillend zijn staat vaak als een paal boven water. Maar die Mars-Venus tegenstelling had tenminste nog iets neutraals. Zodra je typisch mannelijke kenmerken gaat aanmerken met een het psychiatrische label 'autisme' of 'asperger' wordt het allemaal wel heel eenzijdig een mannenprobleem.

Vaak is het natuurlijk best moeilijk om samen te leven, dat begrijp ik best. Maar het probleem zit 'm niet zozeer in de hoedanigheid van de een of de ander, maar in de verschillen. Dat je niet zou kunnen merken of iemand asperger heeft totdat je kinderen met hem krijgt kan ik me moeilijk voorstellen, maar ik heb dan ook vrij weinig ervaring met autisme. (al heb ik soms wel zo'n glimlachje, dus wie weet)

Godzijdank zijn noch ik noch mijn vriendin van Mars of Venus, maar gewoon hier geboren en hebben we geen van beiden duidelijk autistische of borderline trekken, dus ik heb makkelijk praten, dat staat als een paal boven water (of het nou toeval is of niet, we waren allebei wel erg selectief).

Albana

Ik vind het leven in zijn algemeenheid prima. Geef het op vrijwel alle momenten dat je het me vraagt een 7 of 8! (nb ik weet niet of er veel mensen zo vaak "zo" gelukkig zijn, is nog wel leuk voor een nieuw topig...)

Maar dat is ondanks mijn man, niet dankzij mijn man.

Ik word gelukkig erg gelukkig van andere dingen (in het bijzonder van mijn kinderen - erg blij dat ik die dagelijks meemaak!!, maar ook van andere mensen en dingen), dus dat compenseert gelukkig.

Maar inderdaad, regelmatig vind ik het erg zwaar met mijn man. De laatste tijd gaat het gelukkig een stuk beter (mn minder incidenten/boze buien van mijn man).

En ik geloof niet dat mijn kinderen ongelukkig worden van hoe ik ben, omdat ze heel erg merken hoe blij ik met hen en met andere dingen ben (en soms zelfs met mijn man, over wie ik regelmatig positief praat tegen hen). Kinderen zitten ook goed in hun vel.

Dus ja, ik denk dat mijn kinderen gelukkiger zijn hoe het nu is dan als wij gescheiden zijn. Mijn stellige overtuiging (maar in slechtere tijden heb ik wel getwijfeld, maar toch steeds gedacht dat ze zo beter af zijn).

Ad Hombre

"Dat je niet zou kunnen merken of iemand asperger heeft totdat je kinderen met hem krijgt kan ik me moeilijk voorstellen, maar ik heb dan ook vrij weinig ervaring met autisme."

Oudste is 14 jaar.
Ik denk pas sinds een jaar of 2 aan asperger en ook alleen maar omdat iemand mij daarop wees.
Had geen verstand van autisme/asperger dus waarom zou ik daaraan denken?

Mijn man was gewoon erg moeilijk, onredelijk, had rare fratsen etc.

Nu ca 2 jaar na die tip van die ander ben ik er 100% van overtuigd.

Maar zeker weten zal ik het nooit (hij zal zich niet laten diagnostiseren). Maar ik ben inmiddels bij een in autisme gesprecialisserde therapeut en alles wat ze zegt klopt en past precies bij mijn man.

Dus als je er zelf niet zo veel vanaf weet: misschien kan je dan beter iets minder stellig zijn met je opmerkingen over al die vrouwen die zo klagen over hun autistische/asperger mannen (hoewel je niet de enige bent. Het is moeilijk voor te stellen als je het niet meemaakt - tijdje ruilen ?).

Jij gaat uit van jezelf en hoe jij bent als man. Maar echt, er zijn mannen die echt (heel) anders zijn dan jij . En dan wordt samenleven met zo'n man echt (nog) moeilijker dan het is met een "gewone" (niet autistische) man.

autisme

Soms wordt ik ook wat kriegel van dat het label autisme te makkelijk wordt gebruikt. In mijn omgeving wel meegemaakt dat mensen dat labeltje zomaar plakken omdat zij niet goed overweg kunnen met een bepaald persoon. In de gevallen die ik ken was er zeker geen sprake van autisme. Al moet ik bekennen dat maar in 1 geval ook daadwerkelijk de diagnose geen autisme door een arts is gesteld.

eens met Nien

Als je zo hier meeleest (wat ik al jaren doe gezien mijn eigen jeugdjaren) is het echt opvallend hoeveel 'slechte huwelijken' worden verklaart vanuit de redenernatie dat de parner (bijna altijd de man) autisme heeft.
Zonder iemand daar persoonlijk op te willen aanvallen, want het gaat me echt om het gemiddelde, denk ik dat het grootste gedeelte daarvan gewoonweg niet klopt omdat de cijfers/het landelijke beeld gewoonweg anders uitwijst.
Om wie dat specefiek gaat doet er niet zoveel toe, het kan gewoonweg niet kloppen. Zelfs het aantal autistische schoonmoeders is hier schrikbarend hoog. Ook daar geloof ik niet in.
Ik vind het prima dat ze erover klagen en snap ook best dat ze een verklaring zoeken voor hun toch anders gelopen huwelijk en snap zelfs nog wel dat dit een voor de hand liggende verklaring is op zo'n moment in hun leven.
Ik denk wel dat het heel goed mogelijk is dat je door een slecht huwelijk (wat die mannen dan toch ook hebben? Niet alleen de dames, toch?) je anders kan gaan gedragen. Introvert, geIrriteerd, snel aangebrand, weinig inlevingsvermogen, veel in je 'eigen-wereld' een erg grote ' ik-belevenis' , egoIstisch etc.
Autischtisch verklaarbare gedragingen, maar ook gedragingen die je kan hebben omdat je maar blijft zitten in een slecht en liefdeloos huwelijk en je daardoor erg ongelukkig voelt. Erger nog je je ook nog s erg verantwoordelijk voelt voor dat gezin waarmee je toch dat probleem hebt en dus geen uitweg ziet om er iets aan te veranderen.
Dat lijkt mij dus een verklaarbare reden voor zulke gedragingen en ja dan zit die ander er net zo mee als dat het wel een gediagnosteerde autisme was, want tenslotte gaat het om het gedrag dat er nu is. Maar het wil niet zeggen dat die ongelukkige partner dan ook een autist is. Misschien bloeit ook die man/partner wel helemaal op als het huwelijk wordt opgebroken en voelt die zich weer helemaal zoals hij ooit was in de beginjaren van zijn huwelijk. En dat zit er voor een echte autist echt niet in. En ik ken veel echtparen die jaren tegen een scheiding hebben aangehikt, die vergelijkbare beweringen deden over elkaar en die uiteindelijk toch zijn gescheiden en echt die mannen zijn nu na hun huwelijk helemaal opgebloeid, de dames overigens ook.
Dit is niet bedoeld als promotie van een scheiding, ik wil alleen duidelijk hebben dat je doordat je je niet gelukkig en geliefd voelt ook kan zorgen voor rare gedragingen.
groeten albana

Nien

Snids wanneer is "geen autismee" een diagnose? Moet je tegenwoordig als man/moeilijk persoon zelf maar aantonen dat je niet autistisch bent?

albana

De reacties van sommige dames hier die gretig rondstrooien met labeltjes als "autisme" voor hun schoonmoeder/echtgenoot geven mij heel vaak de indruk dat die dames zelf weleens een psychisch probleem zouden kunnen hebben. Het autistisch gefixeerd zijn op alles wat schoonmoeder doet bijvoorbeeld.

Albana/Mark (statistieken)

Wat jullie opmerking over de statistieken betreft: zou het kunnen zijn dat er op dit forum (en mn onder de meeschrijvers) bovengemiddeld veel mensen zijn met (relatie)problemen?

Het is duidelijk

.. te merken dat de meerderheid van de reacties vrouwelijk zijn. Wat een gemekker en onbegrip voor de man zeg.
On topic: je relatie heeft een mooie tijd gehad zoals ik begrijp. Er is niets mis mee om afstand hiervan te doen. Jullie zijn volwassen en intussen verandert. Hier zijn volwassen afspraken over te maken. Een relatie is maar tijdelijk, en net als een baan hop je over om jezelf te ontwikkelen. Ik geloof dan ook dat er voor iedere levensfase weer een andere relatie is, het is dan ook absurd te denken dat je jeugdliefde ook je pensioenliefde zal zijn (uitzonderingen daargelaten)

@ff zo
dan viel mij ook op. Aan de andere kant, als je relatie goed is zoek je ook geen fora op zoals dit.