koud huwelijk

precies paul

Als je huwelijk goed is dan post je hier niet. Soms ben je gewoon wanhopig.
Er zijn hier ook enorm veel iets-aan-de-hand-kinderen op het forum. Dat heeft niets met statistieken te maken zoals Albana schrijft. Je schrijft als je een iadh kind hebt en degenen die dat niet hebben zullen daar ook niet over schrijven.
In de tijd van waar mijn huwelijk uit stamde, waren er helemaal geen diagnoses, tenzij je ten voeten uit autist was, niet sprak, schommelde enz.
En er is bij jongens/mannen nu eenmaal een grotere kans op autisme dan bij meisjes/vrouwen.

Huh?

Hoe en waarom is het logisch dat er veel mensen met relatieproblemen posten op een forum over ouderschap?

What's in a name

Dit is 'Echtscheiding en erna'. Ik gebruik tegenwoordig vooral 'recente inhoud' dus dan vergeet je dat wel eens...

Jippox

Ik denk dat in deze rubriek meer mensen posten mèt relatieproblemen dan zonder relatieproblemen. Als je niets te melden hebt, meld je niets......

dat zou leuk zijn

Een topic wie is er allemaal ook zo gelukkig getrouwd, een keer wat anders!

dat zie ik anders

Waarom zou je niets posten in een rubriek over echtscheiding op een ouderschapsforum?? Ook als je geen relatieproblemen hebt kan het gewoon je interesse hebben toch? In mijn geval omdat ik een ervaringsdeskundige ben en ik weet dat er nog iemand meeleest die om dezelfde reden hier leest en reageert.
Ik lees mee omdat ik het kind was van gescheiden ouders. En daar gaat het hier eigenlijk toch over???
En heel veel mensen van mijn/onze leeftijd waarvan de ouders gescheiden zijn, zijn er nou eenmaal niet en dan verwijs ik maar weer terug naar de statistieken.
Dus denk ik dat er ook mensen zijn die wat kunnen hebben aan mijn ervaringen in een gebroken gezin en hoe je dat ervaart als kind zijnde. Omdat mijn ervaringen niet bij voorbaat negatief zijn. Ik heb ondanks het gebroken gezin een heerlijke jeugd gehad met een vader en een moeder, ze woonden alleen op 2 adressen.
Wat betreft dit onderwerp:
Tja soms zijn postings te tenenkrommend om er niet op te reageren......of de algemene gemene deler van postings.
En wat een onzin zeg dat als je geen relatieprobleem hebt dat je dan je mond maar moet houden hier. Eigenlijk wordt er bedoeld dat je hier alleen mag reageren als je het ermee eens bent?
Hoezo slecht tegen kritiek kunnen? pffff je zou maar met zo iemand getrouwd zijn zeg, ik zou er spontaan een relatieprobleem mee krijgen.
groeten albana

Ja maar niet in deze rubriek zodat men straks nog steeds kan zeggen dat het 'zo opvalt dat er zo vaak over mislukte huwelijken wordt gepraat'

Albana . Je trekt het veel te groot

Natuurlijk kan ik hier reageren als ik geen relatieproblemen heb. Dat doe ik ook wel, hoewel minder dan in andere rubrieken.

Ik zal geen discussie starten hier.

En ik reageer ook niet op de vraag over kinderen die geen problemen hadden met de scheiding van hun ouders. Daar heb ik geen ervaring mee. Overigens ook nauwelijks met kinderen die wel problemen hadden.

Nogmaals statistieken

Het lijkt mij logisch dat in de rubrieken Relaties en Echtscheiding niet alleen mensen reageren die problemen hebben in hun relaties of in scheiding liggen/gescheiden zijn/overwegen te scheiden.

Zeker nu met Recente inhoud zie je de rubriek niet meer, dus reageren mensen (denk ik) vaker dan voorheen in rubrieken waar ze vroeger niet kwamen.

Prima.

Maar volgens mij is het (dus) wel zo dat het logisch is dat er in de draadjes over relatieproblemen relatief veel mensen reageren die zeggen dat hun man asperger heeft (of denken dat hij dat heeft). Omdat er dus relatief veel mensen met problemen reageren zullen er (waarschijnlijk) meer mensen zijn die een partner met (veel kenmerken van) autisme hebben.

Logisch toch? (in mijn ogen dan)

Nien - autisme herkennen als buitenstaander?

"Soms wordt ik ook wat kriegel van dat het label autisme te makkelijk wordt gebruikt. In mijn omgeving wel meegemaakt dat mensen dat labeltje zomaar plakken omdat zij niet goed overweg kunnen met een bepaald persoon. In de gevallen die ik ken was er zeker geen sprake van autisme. Al moet ik bekennen dat maar in 1 geval ook daadwerkelijk de diagnose geen autisme door een arts is gesteld."

Hoe weet jij nou dat er in de gevallen die jij kent ZEKER geen sprake was van autisme?

Oké, dat geval waarin dat kennelijk is vastgesteld dat er geen sprake van autisme is.

Maar bij die andere gevallen?

Hoe weet jij dat zo zeker?

Weet je dat mensen met asperger vaak slim zijn, vaak heel veel aangeleerd sociaal gedrag vertonen - buitenshuis! - en dus voor buitenstaanders als volkomen "normale" mensen (aardig, sociaal en slim) overkomen?

Weet je dat zij in hun relatie, en zeker als er de drukte van en steeds maar plotselinge veranderingen door kinderen erbij komen, vaak heel ander gedrag vertonen? (ook omdat dat aangeleerde sociale gedrag ze vaak uitermate veel energie kost en ze thuis dus uitgeblust zijn en niets meer kunnen hebben)

Hoe weet jij, terwijl jij niet samenleeft met die mannen, dat er zeker geen sprake is van autisme?

En let wel: ik leef al meer dan 25 jaar samen met mijn man en ik ben zelf pas ca 2 jaar geleden op het spoor van asperger gezet (omdat iemand mij tipte) en ben pas sinds kort echt ervan overtuigd dat hij asperger/autisme heeft. Terwijl ik in het begin ook meteen zei "onzin".

anders leren zien

Mensen met autisme zijn vaak ook juist heel gevoelig en torsen daarom soms ook allerlei frustraties of afweermechanismen met zich mee. Dat kan jou relatie ernstig frustreren omdat dat bovenkomt als het er echt om gaat, bijvoorbeeld als het heel druk en onvoorspelbaar is in een gezin met kleine kinderen.
Maar 'koud' zou ik de relatie met mijn exman toch niet omschrijven. Wel dat ik heb moeten inzien dat hij andere accenten legt. Ik kan wel een warme stem opzetten en zeggen dat ik van hem hou maar dat komt niet aan. Ik kon wel van hem verwachten dat hij een warme stem opzette en mij verteld van mij te houden, maar dat heeft hij welgeteld 1x gedaan, daarna vond hij het gewoon niet meer nodig, dat was al gezegd.
Het is niet 'koud' hier maar ik moet mijn best doen om neutraal, zonder al te veel stijging en daling, en zonder oordeel, te communiceren. Dan kan het alsnog heel warm worden.
Van binnen.

ehm Albana

Albana, is dat echt waar, dat er zo weinig mensen van onze leeftijd zijn (welke leeftijd eigenlijk?) die gescheiden ouders hebben? Vroeger op de basisschool waren er behoorlijk veel kinderen waarvan de ouders gingen scheiden! De mijne in 1979, rond die tijd scheidden er zoveel. Hordes tantes en ooms van me zijn ook gescheiden.
Dan nog vind ik je bijdrages waardevol hoor. Zelf heb ik het co-ouderschap van mijn ouders heel erg prettig gevonden (wel veel liever dat ze niet waren gescheiden natuurlijk). Wel gingen de 2 gezinnen steeds meer van elkaar verschillen en werd er zeker op den duur minder goed overlegd. Toen mijn moeder verder weg ging verhuizen was het dramatisch om te moeten kiezen tussen mijn ouders. Maar in de tijd van het co-ouderschap (ja vanaf '79 dus he! Toen kwam dat dus ook wel eens voor) vond ik het soms wel jammer en pijnlijk maar was het allemaal goed te doen en had ik best een leuke kindertijd.

FF zo

Je hebt gelijk dat ik niet 100% zeker kan zijn. Ik ben ook zeker geen expert. Maar het ging alleen bij de persoon die getest is om zijn partner die dat heeft gevraagd. Een ander geval gaat over iemand die meerdere personen waarmee ze moeilijker lijkt om te kunnen gaan het stempeltje autisme heeft gegeven. In dat geval denk ik dat het probleem eerder bij haar ligt.
Verder dacht iemand ooit te weten dat mijn broer autistisch is bij het eerste bezoek. Hij heeft hier echt geen trekken van hoor, behalve dan dat hij slim is. Heb jaren met hem in 1 huis gewoond en ga nog wel eens met hem op vakantie.

Overigens heb ik wel een neef met asperger wat ik inderdaad een leuke vent vind. Maar ik heb inderdaad niet met hem te stellen als hij overprikkeld is. Dus ben het wel met je eens dat je als partner een persoon heel anders kan kennen als de omgeving.

egel

Ja dat is echt waar. Ik was zelfs de enige op de basisschool met gescheiden ouders. Pas een aantal jaar erna werd het meer.
Mijn ouders zijn gescheiden in 1970. Ik ben misschien ook ouder dan jij???
Misschien ligt het er ook aan waar je woont? Ik woonde in een dorp, wellicht kwam het in de stad meer voor.........?
Er waren wel alleenstaande ouders, weduwe's, wedunaren of ouders die alleenstaand waren altijd al (daarvan herinner ik me er 1).
groeten albana

scheiden en autisme

Ik denk ook wel dat er gemiddeld genomen veel mensen hier reageren die al relatieproblemen hebben, dat lijkt me logisch........en dat dat dus meer is dan de statistiek lijkt me ook wel logisch.
Maar dat al die heren autisme hebben lijkt me een beetje te kort door de bocht. Dat een groot aantal heren thuis ' overprikkeld' reageert kan ook andere oorzaken hebben dan alleen asperger of autisme.
Dat is precies wat ik bedoel, ze kunnen ook overprikkeld zijn omdat ze de situatie (hun slechte huwelijk) niet meer aan kunnen, omdat ze ongelukkig zijn met hoe het nu thuis is/loopt en zich wel verantwoordelijk voelen.
Ik reageer ook overprikkeld als ik een slechte dag heb, of dat nu door mijn werk, thuis of wat dan ook komt. Misschien reageer ik wel dagelijks overprikkeld als ik dat continu heb. In ieder geval is mijn geduld dan minimaal. Ben ik erg moe, moet erg moeite doen om me te concentreren, kan niet tegen onverwachte harde geluiden etc.
Omdat het maar 1 dagje is zal ik eerder zeggen dat ik moe ben, een slechte dag etc. En zal mijn gezin het begrijpen. Maar als je dat erg vaak hebt denk ik niet meer dat het werkt.
Het ' gemak' waarmee sommigen maar labels plakken stuit me echt tegen de borst. Dat die mannen overprikkeld zijn geloof ik wel, maar dat wil niet zeggen dat de oorzaak dus dan maar autisme is.
Ze uiten zich zo. Maar dat is geen reden voor de veelgetrokken eindconclusie.
Misschien hebben die mannen wel helemaal geen kenmerken meer van autisme als ze eenmaal gescheiden zijn en zijn ze dan weer hun ' oude zelf' dat weet je niet. Hoogstwaarschijnlijk zijn ze ook niet altijd zo geweest......Die dames hebben ze zelf uitgezocht toch? En wie weet hadden ze toen ook al een beetje 'kunsten', maar ach wie heeft dan niet he? En nu, nu ze zo ongelukkig zijn steekt dat enorm de kop op.
Ik zie daar meer logica in dan in al die labeltjes.
groeten albana

Ach Albana

Het is vooral erg makkelijk voor de dames in kwestie die hun man autisme toedichten. Ze kunnen dan naar de buitenwereld toe doen alsof ze er zelf niks aan kunnen doen. Dat hun huwelijksproblemen niet aan hen liggen, nee juist ondanks hun jarenlange inspanningen om het huwelijk te doen werken met die moeilijke man met stoornis, is het echt niet meer te harden.

Krijgen ze veel mdelijden en begrip, of in ieder geval dat is wat ze hopen.

Mark

In sommige gevallen hebben die vrouwen gewoon gelijk. Maar in andere gevallen ben ik het nu eens met je eens. Het is soms handig om je als slachtoffer op te stellen, zeker als je zelf degene bent die er een punt achter zet.

Overigens hebben vrouwen geen monopolie op zielig doen. Mannen kunnen ook net doen alsof ze tegen hun wil in een huwelijk met een heks zijn gelokt.

Evanlyn

Ik vond de bijdrage van iemand (weet niet meer wie) dat die mannen wellicht niet autistisch *zijn* maar autistisch gedrag gaan vertonen als reactie op een slechte relatie wel een goeie. Misschien zit daar een groot deel van de verklaring in.

en wat...

...als er écht sprake is van autisme? Dus geen speculatie van de vrouw, maar echt serieus autisme?

Hortensia

Dan snap ik niet dat je daar als vrouw niet in een vroeg stadium tekenen van gezien hebt els er echt sprake is van serieus autisme.

Ja Hombre, snap ik ook niet

Ik heb zelfs wel eens een soort 'test' ingebouwd. Of het ons zou lukken om samen gordijnen uit te zoeken voor ons nieuwe huis. Dat leek me wel een rondje 'samenwerking'. Ex slaagde met vlag en wimpel. En dat zonder mij direct mijn zin te geven.
Verder ben ik zelf blijkbaar nogal voorspelbaar dus met ons samen was er geen probleem eigenlijk. Het liep pas in de soep toen we kinderen kregen. Dat is voor veel mensen een 'relatietest' maar voor mensen met autisme kan het een onmogelijke opgave blijken te zijn.

Ad Hombre - autisme (Asperger) herkennen

Maar je gaf al aan dat je niet veel van autisme (en Asperger) afwist.

Vandaar dat je dat niet snapt .

Misschien is het goed als je mensen (vrouwen) gelooft die zeggen dat hun man (vermoedelijk) autisme/Asperger heeft en dat ze dat pas na lange tijd ontdekt hebben.

Zoals ik al eerder uitgelegd heb, krijgen die Aspergermensen (ik zal proberen niet over mannen te praten, hoewel er wel veel meer Aspergermannen zijn dan Aspergervrouwen) vooral "typische" (ahum, daar zitten nl. ook veel verschillen in) autistische gedragingen/reacties als de druk opgevoerd wordt (voor hen).

Die druk wordt m.n. opgevoerd als er meer plotselinge veranderingen zijn, als ze uit hun vaste ritme gehaald worden.

Zolang je een relatie hebt zonder kinderen gaat het vaak nog redelijk goed. Als er kinderen komen, komen er veel onvoorspelbare veranderingen, wendingen etc. en wordt het dus vervelend voor die Aspergermensen. En wordt er steeds meer van hen verlangd, wat de druk opvoert voor hen. Dat terwijl ze rust en regelmaat willen. Lekker hun eigen gang gaan (zoveel mogelijk).

Zolang er geen kinderen zijn, gaat een relatie vaak veel beter. Dan komen de kinderen en wordt het moeilijker. En gaan ze ander gedrag vertonen.

En dan nog zal een partner (ik in elk geval) heel lang (soms jaren dus) denken "tjee, doe ik nou raar?", "goh, misschien moet ik anders met hem praten" (helaas "ik-boodschappen" werken niet waarbij je vertelt wat zijn gedrag met je doet) of "nou ja, misschien heeft hij een erg drukke baan, moet ik hem wat ontzien" en dat soort gedachten. Op een gegeven moment ga je wel bedenken "ben ik nou gek, of hij?" als hij weer eens heel raar reageert. M.n. toen ik tet vaak ging delen met dezelfde mensen en op een gegeven moment bevestigd kreeg dat hij inderdaad wel vaak raar reageerde, ging ik denken: er is iets.

Maar dan nog: hoe moest ik weten dat hij autisme had? Daar heb je toch het beeld van Rainmen bij? Nou, zo is mijn man (met een zeer goede positie in het bedrijfsleven) echt niet.

Dus pas toen een vriendin mij tipte op Asperger ben ik me daarin gaan verdiepen (na eerst dus te denken: nee, echt, dat kan niet).

Ad Hombre, jij weet er zelf ook niet zoveel van (gaf je zelf aan). Hoe denk jij dat iemand dan autisme moet herkennen die niets van autisme weet?

Als diegenen dus ook niet weet dat Aspergermensen niet zo "typisch autisme"gedrag vertonen (mensen niet aankijken bijv.) wat je dan toevallig wel kent?

Ad Hombre - p.s.

Vaak wordt autisme/Asperger bij partners ontdekt, nadat eerst de diagnoste bij een of meer van de kinderen geconstateerd is.

Daarna gaat een van de partners (degene zonder) denken: he, waar zou dat vandaan komen? Goh, ik herken ook wel wat dingen bij mijn partner. En dan wordt dat wellicht onderzocht (als die partner dat wil!).

Bij onze kinderen is geen autisme gediagnostiseerd, dus ook om die reden werd ik niet getriggerd om het rare gedrag van mijn man in die richting te zoeken.

Begrijp je er al iets meer van waarom partners niet altijd eerder signalen van autisme/Asperger bij hun partner hebben ontdekt?

NB Je hoeft het trouwens niet te begrijpen, maar het zou wel goed zijn als je mensen wil geloven die het sterke vermoeden hebben dat hun partner autisme/Asperger heeft. Het kan echt zo zijn en dan is het niet omdat ze eens een keer raar/vervelend reageren, maar echt keer op keer op keer vreemd gedrag vertonen en echt anders reageren dan "normale" mensen doen. Ik kan er een boek over schrijven .

Medeleven krijg je niet

Veel vrouwen met een man met Asperger komen terecht in het Cassandra complex.

http://en.wikipedia.org/wiki/Cassandra_(metaphor)
"The term originates in Greek mythology. Cassandra was a daughter of Priam, the King of Troy. Struck by her beauty, Apollo provided her with the gift of prophecy, but when Cassandra refused Apollo's romantic advances, he placed a curse ensuring that nobody would believe her warnings. Cassandra was left with the knowledge of future events, but could neither alter these events nor convince others of the validity of her predictions."

Je wordt niet geloofd als je verteld wat zich afspeelt in je gezin.

NB. zelfs niet door zogenaamd 'deskundige' 'hulpverlening'.

http://www.salem-news.com/articles/november102009/aspergers_kf.php
"The shortcomings of adults with Asperger’s Syndrome have been camouflaged beneath layers of coping strategies and defense mechanisms. Their behavior often gives the impression of someone perhaps a little eccentric or odd - but passable because of their high or gift in an area or career, such as engineering.

Life with an AS spouse is very isolating. Since the AS person in public often appears normal, others do not understand the spouse's suffering."

Hooguit dat men vond dat het gedrag was dat past bij een 'buitenlander'.

Mensen met Asperger kiezen vaak een partner die sociaal is, praktisch en flexibel, om hun eigen tekortkomingen te compenseren.
Ook is er een 'community' van mensen met Asperger in Japan. Doordat ze voor de Japanners 'buitenlanders' zijn wordt ze foutjes in de sociale omgang op die grond bij voorbaat vergeven.

Ad Hombre

Dat valt ook niet uit te leggen, zeker niet aan iemand die er niet voor open staat en er bij voorbaat al vanuit gaat dat het onzin is, dat de vrouw overdrijft en makkelijk met etiketjes strooit en dat er wel niks aan de hand zal zijn als de vrouw in het begin niets heeft gemerkt.

Een aantal autisten zijn ook in staat zichzelf tot op zekere hoogte aan te passen. Er gebeuren wel eens dingen, maar dat wordt dan door de vingers gezien om wat voor reden ook. Niet zelden zijn partners die het lang volhouden ook mensen met een laag zelfbeeld die te makkelijk de schuld bij zichzelf zoeken (en zich dat ook laten aanpraten).
Tot het niet meer houdbaar is. Bijvoorbeeld als er kinderen komen, maar ook bijvoorbeeld bij werkloosheid of andere stressfactoren. Dan loopt het echt uit de hand. En daar sta je dan, als partner. De buitenwereld begrijpt het niet.

En dan zijn er soms al jaren voorbij gegaan. Met alleen maar slachtoffers. Niet alleen de vrouw, maar ook de kinderen, en zeker ook de partner. Want mensen met autisten zijn geen klootzakken. Die lopen verschrikkelijk op hun tenen. Hebben het gevoel alsof ze als toerist in China zijn gedropt zonder woordenboek en reisgids.

Autisme is geen modekwaaltje. Ik kan me ook rot ergeren aan mensen die bij de minste rimpeling in hun relatie hun partner zonder enige onderbouwing beschuldigen van autisme, borderline, narcisme of zo. Want dit zorgt ervoor dat mensen die daar werkelijk mee te maken hebben ook worden weggezet als aanstellers of leugenaars (en ja, een opmerking als "ik snap niet dat je dit in een vroeg stadium hebt ontdekt" is ook een verkapte "ik geloof er niks van").

Geloof het nou gewoon eens dat er ook mensen zijn die hier echt mee te maken hebben. En verdiep je eens in het verhaal van de gekookte kikker. Een kikker die in kokend water wordt gegooid zal zichzelf eruit willen vechten. Een kikker die in koud water wordt gegooid dat vervolgens aan de kook wordt gebracht, zal sterven. Dat is precies van toepassing op een dergelijke relatie, waarin het aanvankelijk nog wel meevalt en bepaald gedrag wordt getolereerd ("ach, iedereen heeft zijn vreemde kantjes") maar uiteindelijk van kwaad tot erger gaat.

(voor de duidelijkheid: autisme kan natuurlijk ook bij vrouwen voorkomen!)

ff zo/AnneJ/Ad Hombre

Ik lees het stuk van ff zo en Ad Hombre pas nadat ik mijn stukje had geschreven. Waarin zo duidelijk staat dat het pas later in de relatie erger wordt, vooral als er kinderen komen.

Ad Hombre, drie verschillende mensen, één verhaal. Nuff said.

correctie

"Ik lees het stuk van ff zo en Ad Hombre pas..."

Ad Hombre = AnneJ natuurlijk. Sorry! Het is nog vroeg

nou iets weet ik er wel van

Want de dochter van kennisen van ons heeft asperger. Gediagnosteerd wel te verstaan
En dit meisje is met zeer grote regelmaat hier te vinden omdat ze mijn (veel oudere) dochter beschouwd als vriendinnetjes. Het gaat om een jong meisje (7 jaar) en hoewel je op het eerste gezicht niets aan haar ziet, is er toch heel wat aan de hand met haar.
Ze maakt wel contact met leeftijdsgenootjes, maar heeft amper 'blijvende' contacten met kinderen van haar eigen leeftijd. Dat kan ze niet, daarom ook dat ze optrekt met mijn veel oudere kinderen, die zijn minder wild, minder onvoorspelbaar en passen zich aan aan haar. De ouders hebben tot nu toe, met heel veel hulp nog steeds geen school gevonden waar ze floreert (school nummer 3 nu) want er is teveel kabaal, teveel prikkels, teveel 'vervelende kinderen' zoals ze het zelf noemt. Ze is ook nog s hoogbegaafd, dus ook dat maakt het ingewikkeld. Ze is nu eindelijk op zwemles en dat gaat ook nog maar zo,zo. Want zwembad=kabaal en dat trekt ze niet. Hoewel ze het zwemmen an sich erg leuk vind. Nu zwemmen haar ouders met haar extra in de vroege ochtend zodat ze toch zwemvaardig wordt, in de ochtend is het nog rustig in het zwembad.
Ik zie in haar dagelijks leven zoveel problemen, dat ik me bijna niet kan voorstellen dat je volwassen wordt en een goede baan vindt en normaal door het leven kan gaan en dat die asperger pas naar boven komt als je al lang en breed gesetteld en volwassen bent.
Misschien als je een enorm lichte vorm van asperger hebt? (bestaat dat wel?)
En dan nog van de kinderen die je zelf hebt gewild. Ergens had je toen toch al wel van jezelf kunnen weten dat je geen geschikt 'type' bent voor kinderen??
Tegenwoordig denken we toch na over of we kinderen willen en krijgen? Het is toch niet meer zoals vroeger toen ze je 'overkwamen' ? Daar praat je toch met elkaar over?
En dan heb je er 1 (als ik het me voorstel in combi met het meisje dat ik ken, lijkt dat me al onmogelijk) en dan besluit je omdat het zo'n dramatische uitwerking op je heeft om er nog maar 1 te krijgen??? En misschien nog maar 1??
Nee ik snap er niets van blijkbaar...............
En dus daarom denk ik dat in deze huwelijken zeker wel wat aan de hand is. Er is gebrek aan wederzijdse liefde en begrip. En daarom vertoont 1 van de 2 overprikkeld gedrag. Wat ik dan weer wel kan begrijpen. Overprikkeld gedrag dat er ooit eerder niet zo aanwezig was. En dat omhoog komt omdat iemand ongelukkig is met zijn leven en zijn.
groeten albana

Albana

Nee, je begrijpt er inderdaad niets van.

Geen tijd om het je nu uitgebreid uit te leggen, maar er is een (groot) verschil in gedrag van kinderen met Asperger en volwassenen met Asperger. Dus niet elke Aspergervolwassene (vermoedelijk heel weinig) vertoont het gedrag dat jij kent van dat meisje.

En sowieso zijn niet alle Aspergermensen en ook niet alle Asperger volwassenen precies hetzelfde.

En het helpt als je open wilt staan voor het verhaal/de uitleg hoe het zit met Aspergermensen en hun partners, zoals Hortensia al aangaf.