koud huwelijk
Wij zijn 14 jaar samen, met 2 kinderen, 6 en 11, in een huwelijk met nauwelijks ruzie, maar ook nauwelijks echt contact en in ieder geval geen liefde. Ik ben nooit verliefd geweest op mijn man en hij ook niet op mij. Wij leven al een hele lange tijd als broer en zus, eigenlijk vanaf het begin. Nu ben ik de afgelopen jaren 2 keer (wederzijds) verliefd geworden op een ander, maar ik heb er niks mee gedaan, vanwege het huwelijk en de kinderen dus.
Omdat ik verliefdheid eerder niet kende, had ik ook niet in de gaten dat wat ik thuis had niet goed was. Maar nu weet ik het dus en met die kennis dringt steeds erger tot mij door dat het eigenlijk van de zotte is om dit voort te zetten.
Ik dacht aan mijn kinderen een goed voorbeeld te geven door ze te laten zien dat als je getrouwd bent en kinderen hebt je bij elkaar blijft, maar ik denk nu vaak: zij zien ook geen liefde en zullen het me later misschien ook niet in dank afnemen dat ik me zo voor ze opgeofferd heb. Ik ben namelijk altijd degenen die liters water bij de wijn doet, voor de ogenschijnlijke rust in het gezin.
Ik heb het met mijn man besproken en hij lijdt er minder onder dan ik. Hij lijkt alleen te lijden onder het idee dat ik weleens weg zou kunnen gaan. We hebben al jaren geen seks meer omdat hij dat niet wil, maar toen ik de situatie ter sprake bracht stelde hij het ineens voor. Ik kan het niet meer, ik moet er zelfs niet meer aan denken en realiseer me ook dat mijn eerdere behoefte vooral te maken had met het idee van een goede relatie te hebben. Niet uit liefde en ook niet uit lust. Hij geeft aan het huwelijk te willen redden, maar ik denk dat wat er nooit was, er dus ook niet gaat komen. Daarbij heeft hij een soort Asperger-achtig beeld (geen diagnose, maar het zit nogal in de familie)en begrijpt volgens mij ook niet echt waar ik het over heb.
In eerdere stadia heb ik echt de kar getrokken en geprobeerd er wat van te maken, maar het zit er niet in. Ik word dus steeds resoluter, maar twijfel of dit een legitieme reden is. Een te opgefokte situatie, dat is duidelijk dat je daar uit moet, maar een te koude?
Heeft iemand ervaring of een visie hierop?
Dat gaat anders Albana
Ten eerste heb je coping strategies: mensen leren tot een bepaalde hoogte om zich aan te passen, en de een kan dat beter dan de ander. Mensen kunnen tot een bepaalde hoogte dus doen alsof. En dat is makkelijker in een eenvoudige omgeving dan in een complexe omgeving. En wanneer wordt het leven complex? Juist ja, als je begint aan kinderen. En dan niet als ze lief en klein zijn en in de box liggen, maar als ze een eigen wil krijgen, zeker als dan duidelijk begint te worden dat het geen doorsnee dertien in een dozijn kind is. De kans dat de tweede er dan is, is best groot. En bovendien is het ook geen wiskundig vraagstuk, maar vaak een conflict tussen gevoel en verstand. Het gevoel zegt: ik wil kinderen en het verstand zegt: met deze man? En zo kan het dus gebeuren dat die lieve, ietwat zonderlinge maar vooral schattige jongeman uit de verkeringstijd zich, als de druk maar hoog genoeg is, ontpopt tot een narrige man die voor de buitenwereld nog net de schone schijn weet op te houden, en dan thuis totaal instort en dit afreageert op zijn vrouw en kinderen.
Verder is de tijd veranderd: Bij ons in de familie heerst geen autisme maar Adhd. Als je terugkijkt waarschijnlijk al generaties lang, maar de eerste die daar echt op vastloopt is mijn dochter. We hebben wel een neef in de familie die nooit een kant op wil en mijn vader had een broer die altijd dwars was, nooit een baan heeft kunnen houden en ook thuis echt niet de makkelijkste was. Mijn tante heeft echt geen makkelijk leven met hem gehad. Maar in een klein dorp in de jaren 60 en 70 in het katholieke zuiden was scheiden echt niet zomaar aan de orde. Geen idee ook of ze het ooit overwogen heeft, maar het was eigenlijk iets wat je niet deed. Als vrouw bleef je thuis om voor de kinderen te zorgen. Niet werken, geen eigen inkomen, geen bso, geen parttime banen, dus scheiden? Dat gebeurde echt niet zo maar.
Hoe anders is dat tegenwoordig?
En ja, ik geloof meteen dat het een wisselwerking is tussen mensen.
En zeg eens eerlijk: klopte jouw beeld van het krijgen van kinderen met de werkelijkheid?
Ginny Twijfelvuur
Ja, ik ben het met je eens dat het een wisselwerking is. Het kan namelijk nooit zo ver komen als de partner niet aan zichzelf twijfelt, maar juist zegt: "Ja maar ho even, dit gedrag, dit kan ik niet accepteren."
Ik heb na mijn scheiding flink wat "lotgenoten" ontmoet en we hadden allemaal hetzelfde: we lieten ons te makkelijk intimideren, twijfelden enorm aan onszelf, waren heel onzeker, ons eigen oordeel en gevoel kwam ergens ver weg op de laatste plaats.
It takes two. Ook hier.
Maar dat betekent niet dat men de gevolgen maar moet wegwuiven met "eigen schuld", "dat had je eerder kunnen weten" en andere "ja, maar jij..."-reacties.
Geen autist
Geen autist hetzelfde, maar dat is bij geen enkele aandoening/ziekte/stoornis zo, dat lijkt me wel duidelijk toch?
Elke diabeet let op de voeding en slikt medicatie/spuit insuline, maar dat is niet allemaal dezelfde hoeveelheid.
Elke manische depressieve patient kent periodes van manie en depressie, maar ze schieten niet allemaal in een psychose, hebben niet allemaal last van bv koopziekte en worden met hun eigen reeks medicatie behandeld.
Elke kankerpatient heeft kanker, maar de therapieen lopen uiteen en de resultaten zijn ook niet hetzelfde.
De ene autist functioneert in het buitenleven prima en kan in een relatie best een goede partner zijn. De ander spreekt amper, kan niet zelfstandig wonen of werken, terwijl weer een ander op hoog niveau functioneert.
Evenzo bij mensen met het sydroom van Down.
Enfin, lijkt me duidelijk dat er grote verschillen zijn en problemen ook pas later naar voren kunnen komen, puur omdat je die ervoor niet zag. Niet voor het samenwonen, niet voor er kinderen kwamen, niet voor er stress op het werk ontstond.
En met een meisje van 7 jaar dat niet bij je thuis woont en waarmee je geen relatie hebt, is het natuurlijk lastig vergelijken en je oordeel te vormen.
Ik zou om het tegendeel te bewijzen hier graag mijn verhaal doen om te bewijzen hoe zoiets kan lopen, maar heb mijn lap tekst weggehaald uit privacyoverwegingen. Zo gaat het in het echte leven ook vaak. Je spreekt er niet met anderen over omdat je je partner niet zwart wilt maken. Maar dat het binnenshuis anders is dan daarbuiten en dat dat per persoon verschilt lijkt me duidelijk.
Ad Hombre zei nog dat je dan weg moest voordat je kinderen ging "maken".
Dat vond ik pijnlijk, want wij wilden beiden graag kinderen en dan, als het mogelijk is, krijg je die ook samen en niet met de buurman. Hij wilde ze net zo graag als ik, maar niemand kon overzien wat er daarna volgde. Er was namelijk nooit zo'n situatie geweest.
Er gaan genoeg huwelijken kapot waar niemand iets mankeert, maar waarbij men door gedoe met de kinderen uit elkaar groeit. Puur omdat je niet weet hoe je op situaties in de toekomst zult reageren.
Hortensia
"Ad Hombre, drie verschillende mensen, één verhaal. Nuff said."
Juist niet, Hortensia. Dat is een flinke valkuil. Het feit dat een 'autisme en ik kon het echt niet weten' verklaring jullie een warm en prettig gevoel geeft wil nog niet zeggen dat het een objectieve verklaring is. De 'oorzaak' kan nog wel degelijk bij de dames liggen ook al zijn zij (wc-eend?) collectief van mening dat dat niet zo is.
Er zijn ongetwijfeld zat forums waarop groepjes mannen het er over eens zijn dat alles aan de vrouwen ligt. En wie weet trekt iemand daar ook wel de conclusie 'nuff said'.
Ad Hombre
Objectieve verklaringen bestaan alleen voor natuurverschijnselen (en zelfs die worden vaak nog in twijfel getrokken). Iets wat je niet objectief kan verklaren, kan er nog wel zijn. En natuurlijk ligt het ook aan beiden. Sommige vrouwen zijn geschikter om de vrouw van een autistische man te zijn dan andere. En sommige kinderen zijn geschikter om het kind van een autistische man te zijn dan andere. En de ene autist is de andere niet, het zijn net mensen. Ik ken trouwens ook een uitstekend huwelijk (voor zover dat voor een buitenstaander te zien is) waarin beide partners autistisch zijn.
Ad Hombre
Wil je ons gewoon niet geloven?
Daar lijkt het door jouw reactie wel op.
Ik ken geen vrouwen die "zomaar" (zonder enige onderbouwing of echt te gemakkelijk) zeggen "mijn man is autist". En hem daarbij de (volledige) schuld geven van hun moeizame of mislukte huwelijk.
Wellicht zijn ze er wel.
Maar ik zou toch hopen dat je na al onze uiteenzettingen iets genuanceerder zou denken over vrouwen die moeite hebben met hun relatie/man en daar wel onderbouwing voor geven? En ook al zullen daar nooit alle mogelijke voorbeelden bij genoemd worden (op OO vanwege herkenning), dan zou ik inmiddels toch verwachten dat je zou zeggen "oke, wellicht komt het in werkelijkheid toch wat vaker voor dan ik altijd dacht" (of iets in die trant).
Maar ergens krijg ik het gevoel dat jij niet makkelijk je ongelijk wil toegeven? Klopt dat een beetje?
Objectied
En het hoeft objectie niet zo te zijn....
Wanneer is het voor jou objectief wel zo?
Als mijn man gediagnosticeerd is als autist/Asperger?
Gaat niet gebeuren. Zal hij nooit doen. Dus zal ik altijd ongelijk hebben en IS hij dus objectief geen autist.
Tja, is wel heel simpel.
Ligt het toch altijd aan mij. Precies wat mijn man altijd zegt!
Objectief
Moeilijk woord om op mobiel te spellen.
Oké, Ad.
Jij krijgt je gelijk. Veel plezier ermee!
*exit*
Ff zo
Mijn zoon haalde nogal eens slechte cijfers voor dictee. Misschien was hij wel dyslectisch. Daar kan je je voor laten testen. Hij is niet dyslectisch maar leerde niet voor zijn dictee. Het resultaat slechte cijfers was hetzelfde.
Dat je man moeilijk gedrag vertoont wil ik best van je aannemen. Maar ik heb inderdaad wel moeite met jouw interpretatie dat hij autist is. Ik vind het ook niet verstandig om diagnoses aan te nemen van mensen die daar niet voor hebben doorgeleerd.
Nien
"Maar ik heb inderdaad wel moeite met jouw interpretatie dat hij autist is. "
1. Ik vermeld in een discussie op OO meestal meteen dat ik een ernstig vermoeden heb dat hij Asperger heeft (juist omdat hij niet gediagnosticeerd is). En anders heeft hij in elk geval wel veel Asperger -kenmerken.
2. Ik heb helaas niet de tijd en zin om de megalijst van voorbeelden te gaan uitschrijven om jou e.a. te overtuigen dat hij toch echt Asperger heeft. Bovendien, ook dan is hij nog niet gediagnosticeerd, dus volgens jou toch niet autist...
3. Maar zou het kunnen dat - hoewel mijn man niet gediagnositiceerd is (en nooit zal worden omdat hij dat niet wil) - hij toch autist is?
Graag jouw reactie (en die van Ad en Albana) op deze vraag. Want dat is wat Hortensia, AnneJ en ik jullie proberen duidelijk te maken.
Ff zo
Natuurlijk is het mogelijk dat hij autistisch is. Het is alleen ook mogelijk dat er wat anders speelt. Ik begrijp alleen niet waarom het zo belangrijk is voor jou om dat label autisme te plakken.
Nien
"Mijn zoon haalde nogal eens slechte cijfers voor dictee. Misschien was hij wel dyslectisch. Daar kan je je voor laten testen. Hij is niet dyslectisch maar leerde niet voor zijn dictee. Het resultaat slechte cijfers was hetzelfde."
Als we even doorgaan in jouw voorbeeld: nee, het resultaat van een kind wat niet geleerd heeft en van een kind met dyslexie is misschien hetzelfde qua cijfer maar niet hetzelfde qua inhoud. Je kunt echt verschil zien tussen die twee want een kind wat niet geleerd heeft maakt geen fouten in de woorden die hij of zij al gehad heeft.
Mijn punt
Op het gevaar af vervelend te worden probeer ik mezelf nog even samen te vatten:
Mijn bezwaren tegen de autisme-consensus die in deze draad dreigde te ontstaan zijn:
- Het is een eenzijdig verhaal (van de vrouwen in het 'conflict')
- Het gaat over een label op een persoon i.p.v. een label op gedrag (dat laatste is waarschijnlijk meer in de richting van de waarheid of in ieder geval meer in de richting van een mogelijke oplossing)
- Het gedrag van de betreffende mannen verandert tijdens de relatie. Daarmee is het zeer wel mogelijk dat dat gedrag verandert *door* de relatie, c.q. door de verslechtering van die relatie, waarvoor beide partijen verantwoordelijk zijn.
Om die redenen lijkt het mij gevaarlijk om hier te concluderen dat het probleem hier autistische mannen betreft.
FF zo:
"Wil je ons gewoon niet geloven?
Daar lijkt het door jouw reactie wel op."
Nee, ik wil je niet geloven, ik wil jouw geloof ter discussie stellen.
Evanlyn:
"En natuurlijk ligt het ook aan beiden."
Ongetwijfeld, maar als je iemand een label autist hebt opgeplakt hoef je het daar niet meer over te hebben.
FF zo:
"Maar ergens krijg ik het gevoel dat jij niet makkelijk je ongelijk wil toegeven? Klopt dat een beetje?"
Ongelijk in wat? Als je terugkijkt in de discussie kun je zien dat ik eigenlijk niets stel (zelfs direct mijn gebrek aan ervaring met autisme toegeef) maar alleen jullie consensus m.b.t. autisme als verklaring in twijfel trek. Da's misschien niet prettig, maar iemand die iets in twijfel trekt kan eigenlijk alleen ongelijk hebben als de tegenpartij de wijsheid in pacht heeft. En dat denk jij toch vast niet? Dat je de wijsheid in pacht hebt?
Wat natuurlijk helemaal niet zegt dat je man geen autist kan zijn, maar het feit dat hij zich niet wil laten testen biedt daar ook al geen uitsluitsel over. Ik zou het persoonlijk ook niet doen.
Gelukkig zie ik dat ik inmiddels niet alleen in de discussie sta, wat voorkomt dat het probleem gereduceerd kan worden tot een rondje Hombre-bashen 
Hortensia
"Jij krijgt je gelijk. Veel plezier ermee!
*exit*"
Jammer, het begon net interessant te worden.
Hombre
'Het gedrag van de betreffende mannen verandert tijdens de relatie. Daarmee is het zeer wel mogelijk dat dat gedrag verandert *door* de relatie, c.q. door de verslechtering van die relatie, waarvoor beide partijen verantwoordelijk zijn.'
Ik denk dat het gedrag niet veranderd is maar zichtbaarder werd door een nieuwe fase: kinderen. Je kunt nooit bedenken hoe je gaat functioneren met kinderen en bij de één gaat dat wat beter af dan bij de ander. Mijn man is absoluut geen autist maar heeft wel een ander psychisch probleem wat vóór dat er kinderen waren helemaal geen issue was. Daarna werd dat een stuk duidelijker. Mijn schoonzus had ook nogal wat vreemde trekken maar een paar weken na de geboorte van haar kind bleek ze manisch-depressief inclusief een psychose. Daarvoor was het best allemaal te hanteren, daarna moest ze bijna worden opgenomen, het is dat mijn zwager gevochten heeft voor zijn huwelijk, kind en haar en dat het hun gelukt is.
tsja
Mijn man zit momenteel in een diagnose-traject. Een jaar geleden ongeveer heeft hij dat in gang gezet omdat hij met zijn werk en sociale contacten (of beter: het ontbreken daarvan) altijd maar tegen dezelfde dingen aanloopt. Dat er ook in onze relatie de nodige problemen steeds terugkeren vond hij zelf ondergeschikt. Volgens hem ligt dat ook vooral aan mij...
Zelf dacht hij dat hij ADD had, en hij hoopte op een pilletje waarna al zijn werk gerelateerde problemen ineens opgelost zouden zijn. Al na 1 of 2 sessies en wat testen/vragenlijsten gaf de psycholoog aan niet zozeer aan ADD te denken, maar veel meer aan autisme. Van pure schrik heeft mijn man toen de hele boel gauw stopgezet. Op mijn aandringen is hij er nu toch net weer mee verder gegaan.
Mijn man is niet heel erg veranderd sinds ik hem ken. Wel speelden er veel zaken toen we elkaar leerden kennen die ik zag als verklaring voor zijn gedrag. En zo ging dat lang door, er was altijd wel iets om het op te schuiven. Tot het punt dat dat echt niet meer gaat. Een diagnose zou veel verklaren, maar verder weinig veranderen. Voor mij zou het wel een soort erkenning zijn dat het niet 'allemaal aan mij ligt'. Maar goed, wat heb ik daar verder aan.
Het moeilijkste voor mijzelf vind ik dat mijn man extreem intelligent is, maar sommige dingen nooit snapt en ook nooit leert. Hij kan mij zo kwetsen met bepaalde dingen en als ik het dan uitleg begrijpt hij ook wel waarom iets voor mij kwetsend is, maar de volgende keer gaat het weer net zo. Ik heb dat heel lang als onwil of desinteresse gezien, maar het zou dus best eens onmacht kunnen zijn.
En weet je, zelfs al had 'ie toen ik hem leerde kennen met een papiertje met 'autist' erop op zijn voorhoofd rondgelopen, dan nog had ik het niet anders gedaan. Het is namelijk óók een hele leuke man. En ik denk dat je er dan toch snel van uit gaat dat het allemaal wel mee valt. Sommige dingen gaan ook pas 'storen' als je al jaren samen bent. Als de verliefdheid weg is en de sleur van alledag de overhand krijgt.
Hier staan er nog genoeg positieve dingen tegenover de negatieve. Dus van uit elkaar gaan is geen sprake. Het is niet altijd even makkelijk, maar ja, is er niet in elke relatie wel wat?
Jippox, precies
Daar gaat het inderdaad om. Jij zegt:
"Ik heb dat heel lang als onwil of desinteresse gezien, maar het zou dus best eens onmacht kunnen zijn."
En dan kijk je er toch anders tegenaan, en ben je misschien eerder bereid en in staat "the extra mile" te gaan. Of je besluit dat dit voor jou toch geen optie is, of wat dan ook. Maar dit is de kern.
Je verwacht ook niet dat een man van 1.70m opeens 1.80m wordt. Maar bij psychische verschillen (ik prefereer dat woord boven stoornissen) ligt het lastiger. Overigens pikt mijn man ook wel dingen van mij. En ik ben zelf nogal direct, en niet een type dat graag tegen elkaar aangekleefd zit, dus dat matcht prima.
Ik denk dat je vooral los moet laten hoe "men" over relaties denkt. Als jij er goed mee kan leven, moet je dat stemmetje uit je achterhoofd verbannen dat zegt: "maar dit is eigenlijk niet normaal".
ook zo
Het is niet zozeer dat autisten perse ander gedrag vertonen, of zeer afwijkend. Het zit 'm in de leerbaarheid. Die is er niet, of zeer langsaam.
Zelf merk ik (met zelf-gediagnosticeerde partner-
) dat je idd een knop om moet/kan zetten, loslaten wat je geleerd hebt over *normale* relaties, en dat het dan best leuk kan zijn. Want mijn man is gewoon ook heel leuk. Maar moeilijk vind ik het wel.
Jippox
Vanuit je partner bezien ligt het misschien ook aan jou, de problemen in relatie. Volgens mijn partner ligt het ook aan mij. Hun referentiekader is zo totaal anders. Wij noemen dat gestoord. (Geen reflectievermogen etc) maar hun denken is anders.
Loslaten en accepteren
Wat ervaringsdeskundigen hiervoor schreven klopt. Je moet loslaten dat je geen "normale" relatie hebt als je man autistisch is of veel kenmerken daarvan vertoont. Loslaten en accepteren dat je een andere relatie hebt, een man die (op bepaalde manieren) anders is dan anderen.
Als je eenmaal weet dat je het gedrag in de hoek van autisme moet (kunt) zoeken, kan je opeens veel dingen verklaren. Dat helpt enorm. Dat helpt ook om alle onhandige gedragingen niet meer te veroordelen maar op waarde te schatten. Leer je zien dat dat zijn manier is om te zeggen dat hij van je houdt, ook al slaat hij bij mij de plank eigenlijk helemaal mis .
Ondanks dat ik steeds ervarener wordt in het herkennen en begrijpen van zijn gedrag blijf ik het gebrek aan inlevingsvermogen wel (bij tijd en wijle) moeilijk vinden. Emotionele steun hoef ik bij hem niet te zoeken. Hij heeft al zo vaak zo fout gereageerd, wat dan vervolgens ook weer zo kwetsend is, dat ik gevoelige dingen niet meer met hem bespreek. Daar heb ik gelukkig een aantal (zeer) lieve vriendinnen voor, bij wie ik mij ei dan kwijt kan.
Er speelt nu iets op mijn werk waar ik best door geraakt ben. Ik zou dit (in mijn 'ideale relatie') het liefste met mijn man willen bespreken, maar ben zo bang dat hij verkeerd reageert (niet begripvol en tot steun) of dat hij het zelfs aangrijpt om dan te zeggen "zie je wel, dat heb ik altijd gezegd, nu zegt die en die het ook." om daarin bevestiging te zoeken dat daar waar onze relatie niet soepel loopt het "dus" aan mij ligt.
Ik bespreek het dus met vriendinnen, maar werd net even heel verdrietig. Het gemis dat je emotionele dingen niet met je partner kunt delen (ik in elk geval niet met die van mij) stak even heel erg de kop op.
tot op zeker hoogte
Dat kan ik dan weer wel hier, mijn ei kwijt, zij het tot op zekere hoogte. Nu ben ik zelf ook niet zo praterig (beetje autistisch) dus dat scheelt. Ik heb niet zo heel veel behoefte aan de juiste emotionele steun, vind het wel fijn als iemand gewoon luistert, en ach dat doet partner wel. Waarschijnlijk zou hij specifieker kunnen reageren als ik hem dat zou leren, maar dat wil ik dan zelf weer niet. (wel instrueer ik hem behoorlijk veel over hoe hij met de kinderen om kan gaan. De kinderen zijn z'n alles, maar hij kan maar moeilijk iets uiten, dus is weer blij als ik hem aangeef hoe dat te doen of hoe conflicten te voorkomen)
Ik moet gewoon steeds letten op hoe ik dingen breng etc. Hij betrekt alles op zichzelf, dus als ik verdrietig kijk dan denkt partner weer dat ik verdrietig ben om hem. etc. Veel uitleggen dus. En niet verwachten dat hij uit zichzelf dingen ziet, of initiatieven neemt op dit vlak.
Auto / Luisteren
Auto, ja dat scheelt als je zelf niet zo praterig bent en ook niet zoveel behoefte hebt aan emotionele steun van hem. Lucky you .
Mijn man kan ook prima luisteren, maar doet dat n.m.m. veeeeel te vaak, en dan zonder enige reactie!
Dat is al storend als het om praktische dingen gaat die ik soms gewoon even moet afstemmen omdat het ook met hem te maken heeft (daar waar het kan stem ik dingen juist zo min mogelijk met hem af, dan wordt het helemaal te veel voor hem). Zonder zijn reactie kan ik dan niet verder. Moet er dan op hetzelfde moment of later weer over beginnen en dan ben ik al gauw (volgens hem) een zeur.
Maar daar waar ik me rot voel en dat met hem wil delen en hij reageert niet, dan voel ik me helemaal alsof ik tegen een muur praat. Niet prettig.
En nog erger is dat hij soms echt fout reageert. Ziet dan het probleem niet, of gaat er op in wat ik fout doe, en zelfs om dingen te bevestigen waar hij zelf last van heeft 'zie je wel'. En nou is het helemaal niet erg als hij opbouwende kritiek zou geven (ik hoor graag tips van anderen waar ik dingen kan verbeteren/anders aan kan pakken), maar het is fijn als hij dan eerst steun geeft. Bovendien kan hij geen opbouwende kritiek geven maar alleen maar afbrekende.
Dat laatste doet hij vrij vaak. Ik heb zomaar de indruk dat hij (onbewust) altijd op zoek is naar 'wat doet ze fout?'(doet hij ook bij anderen, niet alleen bij mij). Inmiddels begrijp ik dat dat ook bij autisme hoort, dus trek ik het me niet meer zo persoonlijk aan als vroeger.
Tja, dus als ik steun zoek en bij hem aanklop kom ik dus meestal (ik denk eigenlijk wel altijd) bedrogen uit. Ben ik dus mee gestopt. Maar verdrietig is het wel, dat ik dus gewoon niet bij mij partner terecht kan als ik het ergens moeilijk mee heb.
Overigens: af en toe leg ik mijn zorgen om de kinderen wel bij hem neer, maar dan puur gericht op een praktische aanpak/oplossing. Dus niet mijn emotionele zorgen.