Echtscheiding en erna Echtscheiding en erna

Echtscheiding en erna

man zegt vertrouwen in mediator op, hoe verder

Mijn man wil scheiden. Vrienden die hem kennen zeggen dat hij eigenlijk niet wil scheiden, dat hij daar zelfs heel bang voor is en het ook niet zal redden. Maar tegen mij zegt man dus dat hij wil scheiden.
We zijn bij een mediator geweest. Na drie keer heeft mijn man het vertrouwen opgezegd. Om een heel rare reden.
Hij wil nu met mij naar een andere mediator. Dat heb ik geweigerd. Ik heb gezegd dat hij dan maar een advocaat moet zoeken. Daar is hij boos over. Maar ja, er zit niks anders op voor hem.
Bij de mediator waren we al een heel eind met het ouderschapsplan. Je mag het document niet meenemen als je het niet hebt afgerond, maar we weten het natuurlijk nog wel bijna uit het hoofd. Ik denk dat we het beste toch samen dat weer kunnen opstellen. Ik heb nog niet gezocht, maar er zullen wel voorbeelden op internet staan. En de boedelverdeling kunnen we ook al samen vaststellen.
Waar we niet uitkomen, daar kunnen we dan mee naar onze eigen advocaat.
Met in mijn achterhoofd dat mijn man eigenlijk niet goed lijkt te weten wat hij wil (ik heb het vermoeden dat het hele scheidingsproces vooral is om mij te 'straffen', ik heb het zelfs een keer letterlijk uit zijn mond gehoord) wil ik mijn man zoveel mogelijk 'laten dobberen'. Daar bedoel ik mee, dat hij zelf de verantwoordelijkheid moet dragen voor wel of voor niet scheiden, zonder mij in zijn beweegredenen mee te willen nemen, met voortdurend onderuithalen van wat ik aandraag. Zijn beweegredenen zijn namelijk niet realistisch. En ze kunnen per dag veranderen. Ik ga er afstand van nemen nadat ik mij er tot in den treure voor heb ingezet ze uit te praten met hem.

Als hij zou zeggen, (jammer of niet jammer) ik voel niks meer voor je en ik ga niet proberen dat te veranderen, dan is het allemaal heel erg, maar dan ga ik verder niet moeilijk doen. Maar hij vertelt bij de mediator dat hij de kinderen iets anders gaat vertellen. Op een gegeven moment zei de mediator dat wat hij aan de kinderen gaat vertellen in het belang van de kinderen wel even uitgezocht moet worden of dat waar is. Het is heel makkelijk uit te zoeken of dat waar is, zei de mediator. Maar volgens mijn man is dat niet makkelijk en weet alleen hij of het waar is en iedereen die zegt dat het niet waar is, die spreekt geen waarheid. (Dit was vervolgens de reden om de mediator niet meer te vertrouwen)

Nou ja, sorry, voor dit vage gedoe. Maar dit en nog andere feiten, (waarbij ik het ook een goed idee vind om zo veel mogelijk niet meer met hem samen naar anderen te gaan omdat het dan meestal eerst nog weer een hoop ingewikkelder wordt) brengen mij tot het idee hem zo veel mogelijk te laten dobberen. (Erbij vermeldt nog even dat een gezamenlijke vriend vertelt heeft dat hij laatst tegen die vriend vreselijk te keer gegaan is over mij en gezegd heeft dat hij mij zo goed kent, op zijn duimpje, dat hij precies weet hoe hij mij kapot kan maken)

Nu de 'vraag'. Hoe doe ik dat op een zo verstandig mogelijke manier? Mijn idee is: hij zoekt nu een advocaat. Ik vraag hem (mijn man) het ouderschapsplan en boedelindeling zo compleet mogelijk met mij samen te maken. Waar we niet uitkomen, noteren we. Ik laat hem eerst bijvoorbeeld twee keer spreken met zijn advocaat. Dan hoor ik wat daar uitkomt. Dan pas ga ik naar mijn advocaat, waar ik al wel een keer kennis mee heb gemaakt. Niet om de boel te vertragen, maar om het minder ingewikkeld te maken. Ook kan ik dan op deze manier beter advies krijgen hoe om te gaan met het feit dat hij de kinderen dingen wil vertellen die door niemand uitgezocht mogen worden.
(Als we namelijk via een andere mediator verder zouden willen gaan, gaat hij namelijk niet toestaan dat ik het daar nog een keer over heb.)


Nou

Er zit teveel afwachten op je man in.
"Mijn idee is: hij zoekt nu een advocaat. Ik vraag hem (mijn man) het ouderschapsplan en boedelindeling zo compleet mogelijk met mij samen te maken. Waar we niet uitkomen, noteren we. Ik laat hem eerst bijvoorbeeld twee keer spreken met zijn advocaat. Dan hoor ik wat daar uitkomt. Dan pas ga ik naar mijn advocaat,"

Ik maakte zelf een scheidingsconvenant waarbij ik rekening hield met aanstaande ex. Dat is een voorstel.
Dat stuur je naar hem toe en vraagt hem binnen 14 dagen te reageren want dan gaat het naar je advocaat. Doe dat dan ook.

Gezeur over wat hij de kinderen gaat vertellen kun je je beter helemaal niet mee bezig houden. Hij doet maar. Probeer zonodig als je merkt dat de kinderen daar last van hebben daar een korte concrete verklaring voor te geven: pappa wil scheiden maar hij weet niet zo goed hoe.

Je hebt geen invloed op je aanstaande ex maar wel op jezelf.

Voorbeeld. Mijn ex droeg in het huwelijk altijd bij door kleding en schoenen en andere benodigdheden voor de kiinderen aan te schaffen. Bovendien had hij nou niet zon royaal salaris. Dus dat heb ik in het convenant gezet als bijdrage.
Hij droeg altijd bij op zijn manier, vaak lukte het wel maar soms duurde het te lang omdat hij het ook precies zo wilde maar ondertussen had je wel bijvoorbeeld die fiets nodig. Dan schafte ik het aan zonder commentaar.

Ik vond hem niet geschikt om de kinderen langere tijd bij zich te hebben, dan raakte hij van de kook, dus de eerste 2 jaar heeft hij ze een paar keer in de week gehad. Bijvoorbeeld mee naar muziekles, mee naar paardrijden en de zondag overdag en nog eens een keer met avondeten.
Echter na een beroep van hem kreeg hij toch een weekend in de 14 dagen. Helaas, maar goed, daar ben ik verder niet tegen in verweer gegaan want het dreigde te ontaarden in een wedstrijd wie de beste ouder is en dat helpt allemaal toch niet.

de inboedel hebben we met gesloten beurzen globaal verdeeld.

Jij maakt het convenant hij kan er op reageren binnen een bepaalde termijn. Geef hem geen kans tot afdwalen.

Dobberen

Als je verder geen gedoe verwacht, en je hebt geduld, inderdaad hier was het dreigen met scheiden om mij in het gareel te krijgen, kun je dat ook nog een tijdje zonder deadline doen.
Jij maakt een convenant, hij past het aan op zijn tijd.

Zodra ex begon met dreigen dat hij wilde scheiden heb ik direct een convenant opgesteld om hem daar de consequenties van te laten zien.
We hebben wel een jaar lang diverse convenanten gemaakt voor ik het uiteindelijk doorgezet heb.
Kwam ex tijdens het hoger beroep nog aan met een oud convenant, gelukkig ging de rechter daar niet in mee.

Thera

Thera

12-11-2018 om 15:43 Topicstarter

Ik heb wel geduld

Annej, zoals altijd zeg je zinnige dingen. Ik zie in mij situatie alleen het laten dobberen van mijn man bijna als doel op zich. Ik heb geduld omdat het mij lukt de sfeer goed genoeg te houden zonder zelfs mijzelf te forceren, waarbij komt dat het man lukt om al een half jaar nu het contact met de kinderen goed te houden.
Dat ik hem zelf nu eerst stappen wil laten ondernemen is omdat ik hem wil laten voelen hoe het is als zijn grilligheid geen vat op mij heeft, dat het hem alleen treft zeg maar. (Als hij autistisch was, zou ik het zo niet doen zeg ik erbij)

Phryne Fisher

Phryne Fisher

12-11-2018 om 15:47

Ingewikkeld

Het klinkt allemaal heel ingewikkeld, maar in een echtscheidingsconvenant hoeft in ieder geval niet opgenomen te worden wat je wel of niet aan je kinderen vertelt. Dat vind ik ook iets waar je samen probeert uit te komen, en als dat niet lukt ieder naar beste inzicht.

Dubbel Thera

Misschien geef je daarmee wel aan dat zijn grilligheid geen vat heeft op jou maar je legitimeert tegelijk dat hij jou verder kan negeren want: jullie gaan toch scheiden.

Terwijl dat tegelijkertijd nog heel lang kan duren.

Best een hersenkraker. Maar gelukkig heb jij het overzicht. En kalmte.

Thera

Thera

12-11-2018 om 16:17 Topicstarter

Phryne Fisher

" Dat vind ik ook iets waar je samen probeert uit te komen, en als dat niet lukt ieder naar beste inzicht."
Dat eerste lukt niet. En ik twijfel nog wel of ik er wat mee wil. Ik kan er mee aantonen dat hij niet goed bij z'n hoofd is zeg maar. Dan zou dat zelfs invloed kunnen hebben op het gezag over de kinderen. Ik wil niet dat hij het gezag niet krijgt, maar misschien met voorwaarden. En ik wil niet dat hij met de jongste, zoals hij van plan is nog een keer naar zijn familie in het buitenland gaat. Zolang hij deze ideeen heeft. Ik weet niet of zoiets vastgelegd kan worden. Misschien hoeft het ook niet, want zonder mijn toestemming kan dat toch niet. Maar ik weet niet tot welke leeftijd dat zo is.

Meenemen

Mijn voorstel dat ex de kinderen niet mee kon nemen naar zijn thuisland was tot 12 jaar. Vanwege het herkomst land van ex dacht de (aanwezige) kinderbeschermingsmevrouw dat er vast meisjesbesnijdenis aan de orde zou zijn. Maar goed, mijn ex raakte in paniek op reis en dat wil je niemand aandoen maar onder de 12 jaar al helemaal niet.

Overigens heeft hij verder vaak vage plannen gehad maar heeft ze zelf niet meegenomen voor een vakantie in eigen land. Nu ze ouder zijn gaat zoon een enkele keer met hem mee naar een klooster in Duitsland. Verder niet.

Kort geding

Je ex kan altijd via een kort geding alternatieve toestemming krijgen voor een vakantie als hij dat zou inzetten.

Mijn advocaat waarschuwde mij dat het gerecht niets kan met psychische problematiek en dat soort dingen. Er moeten al aantoonbaar aangiften zijn, en dan nog, wil de rechter afwijken van een omgangsregeling.

Doenja

Doenja

12-11-2018 om 18:41

Thera!!!

Je sprak er wel eens over maar t gaat nu dus echt gebeuren!!! Ik reageer later meer nu ivm tijdgebrek kort. Sterkte. Je hebt al nuttige tips gekregen.

Thera

Thera

13-11-2018 om 16:22 Topicstarter

Doenja

Ik weet niet of het echt gaat gebeuren. Ik weet ook niet of dat het beste zou zijn. Ik wordt niet fysiek mishandeld zoals jij wel en de vrouw die jullie helpen.

Ik denk dat het laf overkomt dat ik afwachtend ben. Maar zo voelt het voor mij niet. Ik voel me juist erg actief in het me op mezelf richten. Vier maanden geleden bracht mijn man het verhaal zo dat ik niks meer hoefde te proberen, het zou weggaan dat was zeker. Toen besloot ik mijzelf innerlijk van hem los te maken, of besloot ik.. ik liet dat gewoon gebeuren.

Er is rust in huis. De kinderen varen daar wel bij. Ik ben rustiger. Maar mijn man zit in een moeilijke situatie. Blijkbaar had hij verwacht dat ik dit niet aan zou kunnen. Dat hij bij een vriend ging uitrazen toont zijn moeite met mijn sterk zijn. Daar liet hij dus ook merken dat hij met het plan leeft om mij te treffen. Soms zijn zijn pogingen aandoenlijk. Sinds hij heeft gezegd dat het zeker is dat hij weggaat ga ik pas naar bed als hij al slaapt. Sinds twee dagen gaat hij nu naar boven zonder iets te zeggen. Terwijl hij altijd nog wel even (al was het kortaf) zei dat hij ging slapen.

Ik zal wel voorbereidingen treffen voor een echtscheidingsconvenant. Maar ik geloof wel in het nut van hem laten dobberen. Daarmee hoop ik dat er wat meer realiteitszin bij hem ontstaat. En dat is wel nodig. Toen ik niet naar een nieuwe mediator wilde (een vriendin had dat afgeraden omdat ik dan met zijn grillen mee zou gaan) zei hij boos dat ik dan maar twee advocaten moest zoeken. Hoe kom je erop.. En hij wist ook wel wat ik wilde door deze weigering, ik wil een vechtscheiding, ja dat wilde ik al vanaf het begin..

Misschien snap je dat eigenlijk de enige uitdaging voor mij is (bij scheiden of niet scheiden) dat ik mijn verworven kalmte behoud en redelijkheid. Ik zal niet pas kalm en vredig worden na een scheiding, ik ben het nu al. Meestal is dat niet zo in een situatie als die van mij. Het heeft daarbij ook wel geholpen eigenlijk dat er de dreiging was van jeugdbescherming.

Thera

Thera

13-11-2018 om 16:30 Topicstarter

Annej

Goed om te weten dat het verre van vanzelfsprekend is dat een rechter iets kan met psychische problemen. Ik vind het wel handig dat ik toch dat bewijs regel waarmee de reden waarom mijn man mij zegt niet te kunnen vertrouwen niet kan gelden, omdat ik dan het gevoel heb dat mijn advocaat mij beter zal kunnen begrijpen en adviseren.

Larisse

Larisse

13-11-2018 om 21:42

Thera

"Misschien snap je dat eigenlijk de enige uitdaging voor mij is (bij scheiden of niet scheiden) dat ik mijn verworven kalmte behoud en redelijkheid. Ik zal niet pas kalm en vredig worden na een scheiding, ik ben het nu al. "

Goed van je, echt!
Als zijn opmerkingen en grillen je niet meer raken, dan heb je al grote stappen gemaakt. Fijn!

Hier trouwens hetzelfde.

Ik ga wel scheiden, want ik wil vrijheid, maar "moet" nog even wachten vanwege bijzondere omstandigheden. Balen, maar het is nu relatief rustig, dus het gaat nog wel.

Ik denk inderdaad dat als je niet meer emotioneel reageert, je hem geen "voeding" meer geeft. En dan merkt hij de afstand. Probeert je door te dreigen (dat hij wil scheiden) in het gareel te krijgen. Werkt dat niet, dan zou het zomaar kunnen dat hij lieve broodjes gaat bakken (doet mijn man nu . Want jouw man wil vast niet dat je weg gaat. Dan zit hij nl. met een probleem.

Maar wat is jouw plan? Wil je het nog jaren zo volhouden als het relatief rustig blijft en hij door het dobberen geen stappen zet? Of wil je het uiteindelijk zelf doorzetten als hij niets doet?

Ik merk dat ik er klaar mee ben na meer dan 16 jaar drama, eindeloze kritiek en afbrekende opmerkingen, uit de bocht vliegen om niets en in "onvrijheid" leven (hoewel ik erg veel dingen buitenshuis doe, dus zeker niet in een echte gevangenis leef). Maar ik ga het niet meer volhouden tot de jongste uit huis is. Dat spijt me, want ik vrees drama's bij een scheiding, maar ik wil vrijheid. Heb te lang mijn best gedaan.

Thera

Thera

14-11-2018 om 18:17 Topicstarter

Larissa

“Maar wat is jouw plan? Wil je het nog jaren zo volhouden als het relatief rustig blijft en hij door het dobberen geen stappen zet? Of wil je het uiteindelijk zelf doorzetten als hij niets doet?”
Zoals het nu is zou ik dit nog wel een tijd kunnen volhouden. Ik heb ook geen idee wat er zal gebeuren als ik hem een tijd laat dobberen. Dat heb ik nog nooit gedaan.
En voor de kinderen is het nu echt beter dan als we nu zouden gaan scheiden. Maar tegenhouden doe ik het ook niet. En als hij het doorzet, dan is dat voor mij een situatie die weer nieuw is en waarbij ik heel goed moet opletten dat ik mij niet van mijn stuk laat brengen. Ik weet (af en toe is hij zo doorzichtig) dat hij erop gokt dat ik de scheiding zelf niet aan zal kunnen. Ik wil niet mijn gevoeligheid (het raakt me echt dat hij wil scheiden) mij manipuleerbaar maakt. Daarom probeer ik me er wel zo goed mogelijk op voor te bereiden. Zelf heb ik zoiets van: het heeft me een paar jaar gekost om boven dit gedoe te staan, nu kan ik dat, laten we nu ook maar bij elkaar blijven, wat mij betreft.
Maar ik snap jou natuurlijk wel. Je hebt het over een gevangenis, je zit niet echt in een gevangenis schrijf je, omdat je er uit kan. Maar je huis voelt wel als een gevangenis als je daar bent? Ik voel me vrijer als hij er niet is, dat herken ik wel. Maar ik doe er van alles aan om me van binnen ook vrij genoeg te voelen als hij er wel is. (Ik zeg niet dat jij dat niet doet..)
Ik ben heel lang verbijsterd geweest dat iemand zo kan zijn. Zoals mijn man is (voor degenen die niet weten waar ik op doel, ik heb een sterk vermoeden van een persoonlijkheidsstoornis cluster B. Het is ook niet uit te leggen aan een ander. Hij kan als een peuter driftbuien hebben en er totaal niet mee zitten dat er geen logica in zijn verhaal zit voor een ander het volgende moment daarop weer heel evenwichtig en volwassen met anderen omgaan. Nu de verbijstering bij mij eindelijk gezakt is, heb ik meer ruimte om een soort van ‘vrede’ te hebben met de situatie. Valkuil is dat ik het te gewoon ga vinden. Ik neem mij voor dat juist niet te doen. Begin van het nieuwe jaar krijg ik eindelijk zelf hulp, na een jaar op de wachtlijst te hebben gestaan.
Als ze mijn verhaal dan snappen en mij willen ondersteunen is dat fijn. Snappen ze het niet, of vinden ze dat ze er daar niet voor zijn om mij te ondersteunen met het oog op mijn situatie, dan is er nog een plan B. Dan mogen ze mij doorlichten op stoornissen en zwakten en als ik er mee door kan, dan heb ik dat op papier voor hulpverleners in de toekomst die zoeken naar mij aandeel in onze relatieproblemen omdat zulke grote relatieproblemen toch niet door één iemand veroorzaakt kunnen worden…

Aandeel

"Dan mogen ze mij doorlichten op stoornissen en zwakten en als ik er mee door kan, dan heb ik dat op papier voor hulpverleners in de toekomst die zoeken naar mij aandeel in onze relatieproblemen omdat zulke grote relatieproblemen toch niet door één iemand veroorzaakt kunnen worden…"

Het enige dat je nodig hebt is een huisarts die weet dat jij je redelijk en niet escalerend opstelt. Je krijgt geen bewijs van goed gedrag van de hulpverlening. Die weg zou ik toch niet opgaan. Het zijn ook maar mensen voor hetzelfde geld zien ze er hun eigen verhaal in en krijg je alsnog de zwarte piet. Je eigen consequente kalme redelijke opstelling is bij anderen je kans. Ook bij hulpverleners en scholen.

https://zelfbescherming.org/
Je bent al op de goede weg en je kunt je beter zelf goed informeren. Hulpverleners voelen zich vaak machteloos in dit soort situaties en uit onvermogen gaan ze zwarte pieten of melden. Daar wil je uit blijven. Jij kan het.

Zelfs omstanders begrijpen vaak niet waar je mee te maken hebt als ze er zelf geen ervaring mee hebben.

Liever houd je het praktisch. Wel scheiden, niet scheiden, zorgen dat iedereen dan goed terecht komt, een noodplan. Bedenk wat vrienden en familie zonodig voor jou kunnen betekenen ook al begrijpen ze het niet. Weet wie de vrienden van je man zijn als de nood aan de man komt kun je die inseinen om hem te steunen of stoom af te blazen.

Thera

Thera

14-11-2018 om 18:40 Topicstarter

Annej

"Die weg zou ik toch niet opgaan. Het zijn ook maar mensen voor hetzelfde geld zien ze er hun eigen verhaal in en krijg je alsnog de zwarte piet. Je eigen consequente kalme redelijke opstelling is bij anderen je kans. Ook bij hulpverleners en scholen."

Nou ja, maar hulp zou ik zoeken, het kan me trouwens ook aangerekend worden als ik dat niet doe. En ja steeds meer lukt dat zo'n opstelling die jij beschrijft. Toen je het ook al zei, maar het mij niet lukte, ben ik in situaties gekomen die mij door schade en schande ook wel weer wijzer hebben gemaakt.

Certificaat

Het blijft een lastige zaak maar je zelf scholen kan ook punten opleveren. Mijn trainingen bij autisme centraal waren punten waard. Net even anders want hier had een zoon al een diagnose. In het geval van jou man is er geen diagnose.
Dan is het handig om een onderkoelde situatieschets te maken van het functioneren van je man, het ook niet aan te dikken, maar te laten zien dat jij het snapt.
Ook hier zou een consult of een training (bewaar een betalingsbewijs of andere aantoonbare bewijzen) je goed uit kunnen komen.
Voorkomen moet worden dat je in een imago komt van scheidende vrouw die haar ex zwart maakt, daarom is het zaak je omschrijving van de situatie thuis concreet maar niet te dramatisch te maken. Training is bedoeld voor het de escaleren en goed laten verlopen van zaken in je gezin.

Het is een advies he, volg vooral je eigen spoor, jij hebt het overzicht en je groeit er in.
Mijn ervaring is dat uiteindelijk niemand die taak van je kan overnemen daar wil je ze ook niet toe uitnodigen. Jij maakt die balans.

Miss

Miss

14-11-2018 om 20:33

Ontzettend herkenbaar

Thera, ik lees veel herkenning in je verhaal. Mijn man pakte niet door na de onderzoeken om een traject in te gaan, daar kwam ook een stempel cluster B uit. Een week voordat hij zou starten ( en me 4 maanden gouden bergen beloofd had) blies hij alles af. Eigen hulp en traject.
Hij weet wel wat hij moet doen.

Hij is zo wisselend als het weer, gezegdes als jantje lacht, jantje huilt zijn er niets bij. Hij wil niet scheiden maar ging enorm veel vreemd.
Wil ons niet kwijt maar heeft veel fanta verhalen verzonnen.

Het is als stilte voor de storm.
Ik ben me ook innerlijk los aan het maken van hem. Gezegdes als ik sluit me af komen aanbod.

Ik zie het als positief. Bevrijdend werd er tegen mij gezegd.
Ik hoop voor jou dat jij het ook zo kunt zien.
Sterkte met alles. Ik verbaas me steeds dat ik niet alleen ben met zn man... Ik had er nog nooit van gehoord en heb het jaren als " normaal" ervaren. Ook door mijn jeugd. Nu hoor ik bij therapie en sinds ik me verdiep na uitkomst bedrog dat het echt een ziekte is.

Je bent goed op weg. Veel kracht gewenst.

Thera

Thera

14-11-2018 om 22:42 Topicstarter

Miss

Dank je Miss, ik lees meestal jouw berichten en ondanks verschil in situatie kan ik me wel inleven gedeeltelijk in jouw verhaal.
Een paar weken geleden hadden we een kleine aanvaring. Althans, ik vond het niks, mijn man vond het een grote aanvaring. Hij zei dat hij onze zoon mee zou nemen naar de winkel. Ik zei: ik heb liever dat hij hier blijft. Dat zei ik omdat ik op een kind moest passen en ik liever had dat dat kind dan niet als kind alleen zou zijn. Heel boos dat ik dat zei was hij, in zijn boosheid zei hij toen: ik ga een relatie zoeken, dan heb ik snel andere woonruimte. Op dat moment voel je iets (ook al weet ik dat het alleen is om me te kwetsen) van: geef je echt zo weinig om mijn gevoelens? En dat is denk ik wat jij en anderen ook voelen.

AnneJ, ja, inderdaad, ik vat hem, die onderkoelde situatieschets. Ik ga er werk van maken. Misschien zet ik hem hier wel een keer neer. Mag je er op schieten Ik ben je heel dankbaar voor je praktische tips. Ze kunnen veel verschil maken.

Miss

Miss

15-11-2018 om 09:13

De situatie waarin je je bevindt is werkelijkheid

Dat klopt helemaal. En begrijpen doen hun het niet, het voelt jaren als oké. " normaal bijna" Omdat je dit in de eerste jaren niet als stoornis ervaart.
Gewoon ander gedrag, andere jeugd etc etc. Maar de liefde het steeds overwon. Omdat ik altijd het goede van de mens zie. Misschien heb jij dat ook zo.

Mijn man is mee geweest naar een jarelange vakvrouw, voor uitkomst van al het bedrog omdat ik er op bleef hameren : het klopt niet wat jij zegt.
De geest zit soms vol kronkels.

Hij liet niets los hoor thera. Vakvrouw prikte er geen 1x doorheen.
Dus het enige wat jij kunt doen, is hulp zoeken voor jezelf. Een weg te vinden in omgaan met hem. Gescheiden of niet.

Reageer jij op zn reactie of klap je dan dicht?

Ik sluit me sinds kort meer af voor uitspraken die mij raken. Maar het gaat wel weer op de berg erbij, je aandacht op jezelf en kind richten.

Phryne Fisher

Phryne Fisher

15-11-2018 om 09:32

Wat houdt jou dan tegen?

Volgens mij mis ik inside information. Wat houdt jou precies tegen om te scheiden van een man die jouw leven kennelijk tot een hel maakt? Liefde kan het niet meer zijn, die moet toch al zijn weggeëbd.

Thera

Thera

15-11-2018 om 12:25 Topicstarter

Miss

"Dat klopt helemaal. En begrijpen doen hun het niet, het voelt jaren als oké. " normaal bijna" Omdat je dit in de eerste jaren niet als stoornis ervaart.
Gewoon ander gedrag, andere jeugd etc etc. Maar de liefde het steeds overwon. Omdat ik altijd het goede van de mens zie. Misschien heb jij dat ook zo."
Ja eigenlijk heb ik dat ook vaak. Ik had al wel snel door dat er rare kanten aan het gedrag van mijn man zaten. Maar er waren ook zoveel goede kanten. Dat het gedrag van mijn man zich uiteindelijk zo puur tegen mijzelf zouden richten, dat had ik nooit kunnen denken. Dan was er nog een periode waarin het zich soms op mij richtte en het weer goed gemaakt werd. Onder tranen van hem soms. En de laatste keer, nu ruim een half jaar geleden zei hij daarbij nog emotioneel: we waren elkaar bijna kwijt geweest...
Ik ben degene geweest (even ook om aan te geven dat ik niet iemand ben die zijn gedrag altijd maar volg) die toen ik daarna toch weer volgens hem een slechte vrouw was en dat eigenlijk altijd was geweest, heb gezegd dat hij eerst moet weten of hij met mij verder wil, dat ik voordat hij dat weet ook niet meer door hem aangeraakt wil worden zeg maar. En toen is het verhaal gekomen dat hij wil scheiden. Want dat moet wel, want met mij is niet te leven.

Ingewikkelde is wel dat we net verhuisd zijn. Voordat we verhuisden en hij nog aan het beraadslagen was wat hij wilde, vroeg ik hem, we kunnen nu beter niet verhuizen, want als jij weg wilt, dan kun jij de punten (woonduur) gebruiken en kun je krijgen wat je wilt. Maar hij zag het wel zitten om samen te verhuizen. Wel vroeg hij vlak voor dat we de woning aanvaardden nog of ik als hij toch wel zou gaan, wel alleen de kosten op zou kunnen brengen. Ik heb gezegd dat dat wel zal lukken. Nog voor de verhuizing zelf zei hij dat hij zeker weg zou gaan, dan zou hij op spoedwoningen gaan reageren.

"Vakvrouw prikte er geen 1x doorheen.
Dus het enige wat jij kunt doen, is hulp zoeken voor jezelf. Een weg te vinden in omgaan met hem. Gescheiden of niet."
Ja, ik ga daar ook echt vanuit dat je nooit garantie hebt dat iemand er doorheen prikt. Mocht het wel zo zijn dan is het mooi meegenomen (het stadium dat ik mij dan ook voor hem schaamde en hoopte dat hij een beetje normaal zou blijven, ben ik voorbij). Maar dan nog weet je niet hoe ze over jou als partner denken. Misschien is hij door mij wel zo gek geworden. We moeten dan eigenlijk meer dan gemiddeld ons best doen om bij ons eigen verhaal te blijven. Dat heb je soms, zoals een buitenlander bij een sollicitatie meer dan gemiddeld zijn best moet doen zeg maar.

"Reageer jij op zn reactie of klap je dan dicht?"
Verschillend. Ik liet bij deze 'aanval' niet merkte dat ik hem doorzag. Ik vroeg hem of hij het meende en dat ik dat dan wilde weten omdat we nog steeds in één bed slapen en ik dat dan niet meer wilde. Toen ontkende hij dat hij het meende.

Miss

Miss

15-11-2018 om 18:16

Phryne

Momenteel heb ik daar geen antwoord op.

Ik denk mijn hoop op " herstel " van vertrouwen. Een goede basis voor ons kind.
Maar meer dan dat is het voor dit moment niet, wat me enorm verdrietig maakt, ik zit er even flink door heen door andere omstandigheden en dat is dus geen moment om nu beslissingen te nemen.

Ik geef het tijd..

Miss

Miss

15-11-2018 om 18:37

Wat ben je uit balans thera

Het is ontzettend moeilijk, knap hoe je het allemaal doet.

De weegschaal steeds wikken en wegen.

Ik herken je uitspraken. Bijna kopie. Hier ook zo bij buitenstaanders die klapperen met hun oren en er niets van begrijpen( uitspraken en gezegdes)

Het is ook bijna niet te begrijpen.
Wat ik wel zeker weet is dat ik niet aan mezelf hoef te twijfelen.
En dat hoef jij ook niet, je bent niet gek.

Hij is anders.
Gaan jullie naar therapie toe? Samen of apart?
Of ga je nu een definitieve scheiding door zetten?
Dat was mij niet helemaal duidelijk.

Thera

Thera

15-11-2018 om 19:03 Topicstarter

Miss

Ik hoop dat je bedoelt 'in balans'
Ik wik en weeg inderdaad veel. Raar eigenlijk hoe mensen tegen wel of niet in balans zijn aankijken. Ik was bij een vriend, een oude man eigenlijk. En op een gegeven moment zei ik iets waarbij ik moest huilen. Terwijl die man eerder tegen mij zei dat hij zich verbaasde omdat hij wel vaker vrouwen die werden verlaten had gesproken en ik anders klonk. Maar nu ik dus bij één zin moest huilen, vroeg hij: ben je vaak uit balans?
Ik denk dat verhalen zoals van jou en van mij (bij jou wel mooie blijken van liefde, maar ander gedrag en bij mij tot nu toe geen vreemdgaan, maar blijken van haat) dichtbij mensen komt. En dan kan iemand zich er zelf onzeker van voelen puur vanwege het feit dat zoiets in de wereld kan gebeuren en als reactie vragen gaat stellen bij hoe jij je voelt of zou moeten voelen. Ik zeg ook niet dat het verkeerd is. En ik zou het zelf ook doen denk ik. Vergelijkbaar met hoe je een kankerpatiënt vraagt hoe hij zich eronder voelt en wat hij verwacht. En van onze kant is dan de overeenkomst met zo'n patiënt denk ik dat je zoiets hebt van: wacht even, ik heb er niet voor gekozen en ik ben nog bezig om uit te zoeken wat ik allemaal voel of moet voelen. Het is de ene dag anders dan de andere. Maar ondertussen moet je ondanks de veelheid aan gevoelens en soms het gebrek aan gevoelens wel handelen. En daar probeer je dan een plan voor te maken. Het feit dat je nog niet weggaat hoeft niet te betekenen dat je geen plan hebt. Voorlopig niet zelf weg gaan kan ook bij een plan horen.

Mijn man stond ook ingeschreven voor therapie. Los van elkaar. Want dat werkt niet bij ons. Maar hij heeft zich allang weer uit laten schrijven. Soms zeg hij wel: ik ga naar de huisarts, want ik vertrouw niemand meer. Dat zou heel fijn zijn als hij dat zou doen. Maar de hoop dat ik hem bij de hand kan nemen heb ik allang opgegeven. Ergens hoop ik dat als hij de scheiding doorzet en het niet trekt (is mijn vermoeden, maar ook van een kennis van ons) dat hij dan gedwongen wordt om hulp te aanvaarden.

Miss

Miss

15-11-2018 om 19:34

Gouden bergen beloven

Thera mooi hoe je het verwoord. Ik ga de post nog vaker terug lezen omdat het is als of ik hem zou kunnen posten en hij dan ook weer helderheid bij mij brengt over dat dit echt is en geen droom.

Ik ben momenteel wat korter van stof omdat ik niet goed op de juiste woorden kom vanwege dubbel rouw..
Om mijn huwelijk en om een dierbare die ik pas verloren ben. Zo voelt het echt.

Dat ho wacht even moment heb ik hier een paar keer per dag, net nog.
Ik moest weg. Bij het eten besluit hij niet mee te gaan ( terwijl kind er specifiek naar vroeg met puppy oogjes) wilde thuis blijven.
Kom ik terug. Man weg.

Sauna ingedoken met vrienden.

Denk dat ik niets toe hoef te voegen...

Thera

Thera

15-11-2018 om 19:50 Topicstarter

Miss

Zwaar zeg. Waarschijnlijk heb je toch relatief gezien iets van rust ervaren bij het feit dat er even niks aan de hand was (of is dat niet eens zo te noemen?) En dan pats... Even een persoonlijke vraag: heb je een aparrte plek in huis om te slapen? Ik ga wel eens het begin van de nacht op de bank slapen. Dan maak ik het voor mezelf zo gezellig mogelijk. Met het idee zeg maar dat ik dat in ieder geval mezelf gun. Sterkte

Miss

Miss

15-11-2018 om 20:58

Er zijn momenten van " ligt vertrouwen"
Een rustig vaarwater moment noem ik het.
Heel langzaam aan, maar zoals nu ook. Ben ik diep teleurgesteld. En let op, hij komt straks thuis zich van geen kwaad bewust.

Het feit dat hij nu gewoon weg is gegaan, gaat weer in het potje. ( omdat ik nu zijn steun meer nodig heb dan ooit, vandaag een symbolische dag is van ons samen en zoon hem smeekte)

Maar goed ik ga het benoemen. Maar geen discussie meer aan. Verspilde energie. Ben er momenteel veel te moe voor.
Het enige wat er zo gebeurd is dat op een geven moment het dekseltje in de toekomst ervan af knalt en dan is het echt te laat. ( door dit soort acties steeds, alsof je immuun gaat worden voor noem ik het wel eens, dat is wat jij bedoeld )

Een tijd terug sliep ik op de bank, vanwege mijn hondje( pup) die ik niet kon missen, mijn steun en toeverlaat die ik kreeg voor dit hele circus, ze is echt mijn troostlapje.
Maar door boosheid kroop ik er weer in. In zn bui van : dit is potverdorie mijn bed. Jij ging vreemd. Zoek het even lekker uit. Donder zelf op.
Dus slapen samen. En weet je dat gaat mij goed af. Omdat ik ook nog van hem houdt. Anders maar het is er nog, een mini skull lijntje... En dan kan ik ook best koppig zijn, boos of verdrietig in mijn kussen gedoken liggen met oortjes in om mediatie te luisteren en daar mee in slaap te vallen.

Maar ik begrijp jou wel.

Jo Hanna

Jo Hanna

16-11-2018 om 02:05

ik snap het niet

Ik heb je verhaal al een paar keer gelezen en het wordt me niet helder genoeg om iets zinnigs te kunnen zeggen over 'hoe verder'.

Wat ik niet goed begrijp: je man wijst op volstrekt irrationele gronden een professionele mediator af. Jij denkt dat je er eventueel met hem alleen zou kunnen uitkomen. Maar is het niet een teken aan de wand dat een mediator, een professionele schipperaar, hem geen grens kan stellen op basis van de werkelijkheid? Hij leeft in zijn eigen verhaal. Waarom zou hij er met jou samen gaan uitkomen? Ga jij hem die grens níet stellen? Mag hij van jou wél schadelijke dingen beweren die nergens op gebaseerd zijn? Hoeveel ga jíj schipperen om zijn stemmingen te managen om ervoor te zorgen dat hij bijdraait en dat niet doet? En hoe lang werkt dat? Mijn ervaring is dat dit soort 'neigingen' blijven terugkomen als de ander zich onder druk voelt staan en dat het uitputtend is en tegen je eigen belangen ingaat om degene te moeten zijn die in zo'n situatie de (hele) verantwoordelijkheid neemt. Misschien schat jij dat anders in?

Je wil hem laten dobberen. Omdat hij zelf de verantwoordelijkheid moet nemen voor scheiden of niet scheiden. Maar ga jij je afhankelijk maken van of hij die verantwoordelijkheid gaat nemen? Je man klinkt niet als iemand die die verantwoordelijkheid gaat nemen. Zeker als jouw analyse klopt dat dit eigenlijk een straf is en dat jij eigenlijk in het gareel moet komen, zal hij het allemaal niet gemakkelijker en helderder maken maar juist trager en ingewikkelder. Dan is hij niet eerlijk en straight en dat zal hij dan ook niet worden. En dan dobber jij.

Dat wil zeggen, als hij niet ergens overschakelt naar destructief. Ik kan uit je verhaal niet opmaken wat precies de problematiek is, maar hij lijkt me niet iemand die 'gewoon' fout bezig is. Zijn gedachtengangen, zoals jij ze beschrijft, zijn agressief. Als hij zegt tegen een vriend dat hij je kapot gaat maken, wat denk jij daar dan bij? Neem je dat serieus? Hij wil je straffen, zeg je. Hoever denk je dat hij daarin gaat? Hoe onvoorspelbaar is hij? Hij wil iets schadelijks tegen jullie kinderen zeggen. Daar lijk je je niet druk om te maken. Bij mij wek je de indruk dat jij en je kinderen niet in een veilige situatie leven. Dat dobberen van hem, waar kan dat toe leiden? Is het niet veiliger om duidelijker grenzen trekken?

Zoals je het beschrijft, lijkt hij me een man die ervan overtuigd is dat jij zorgt voor zijn ongeluk. Zelfs als de stress nu afneemt en zijn heftige gedrag daarmee ook, dan nog is daarmee jouw relatie met hem niet per se verbeterd. Hij ziet jou positief zolang hij zich goed voelt. Maar als de volgende stresstoestand zich aandient, valt hij terug op zijn vijandige gedrag en dan begint het weer van voren af aan. Hij lijkt mij kortom, geen man om je op wat voor manier dan ook nog afhankelijk van te maken tenzij hij op dit moment, actief, klip en klaar verantwoordelijkheid zou nemen voor zijn gedrag, de realiteit zou zien en zeer intensief en actief in behandeling zou gaan. Daar is allemaal totaal geen sprake van. En toch lijk jij samen met je kinderen per se binnen zijn actieradius te willen blijven. Ik kan dat echt niet plaatsen in wat ik verder lees. Want je lijkt me een nuchtere, sterke vrouw die veel werk verzet heeft.

Groet, Jo Hanna

Larisse

Larisse

16-11-2018 om 07:39

onvrij

Thera, je leven met je mam klinkt erg onvrij.

Is dat wat je jezelf gunt? Ben je niet meer waard?

Wat houd je tegen om je echt los te maken van zo'n naar huwelijk? Je kinderen? (of ook nog iets anders?) Hoe oud zijn ze?

Begrijp me goed, ik zit ook al meer dan 15 jaar in de ellende (zeker niet dagelijks en het is ook zeker niet elke periode dramatisch). Ik begrijp dus alles van het uitstellen van een echtscheiding😉.

Maar nu ik verder ben, weet ik wel: dit is niet het leven dat ik MEZELF gun. De hele tijd alles om hem laten draaien, rekening met zijn grillen te houden, bang zijn dat hij boos kan worden als ik iets zeg, balen als ik zijn auto buiten hoor en weet dat hij weer thuis is...).

Ik vraag me af: wil je dit leven echt nog lang volhouden? En zo ja, wat is daar de reden dan van?

Thera

Thera

16-11-2018 om 08:01 Topicstarter

Jo Hanna

Ik merk dat je het best heel goed snapt. Ik was gisterenavond mijn aantekeningen die ik vrij gedtailleerd heb gemaakt van wat er zich in in ons gezin voordeed en gesprekken tussen mij en mijn man aan het doorlezen en werd zelf ook weer doordrongen van het uitzichtloze.

Maar de lijn die er in zit was me niet altijd zo duidelijk. En ook al lijkt mijn man niet te kunnen veranderen, mijn opstelling is wel aan evolutie onderhevig.

Ik voel aan dat je bericht heel erg ter zake is. Dat ik er nog wat aantekeningen bij zet, doet daar niets aan af.

Ik zeg niet dat ik wel kan wat een mediator niet kan, ik bedoel we/hij/ik proberen wat voorwerk te doen en dan gaan we allebei naar onze eigen advocaat.

Ik ben denk ik steeds beter in staat om niet op zijn ingewikkeldheden in te gaan. Dat zal ik ook bij een scheiding nodig hebben.

Ook als we scheiden hebben de kinderen met hem te maken. Nu is het rustig voor wat betreft de uitspraken die hij doet over mij. Het is inderdaad de vraag of ik niet meer zelf moet aandringen op voortgang van het scheidingsproce, maar van de afgelopen 4 jaar is dit wel de minst schadelijke periode.

Ik ga er nog verder over nadenken, dank je wel voor de moeite Jo Hanna.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.