Moeder met een dochter van 6 maanden

Wensen

Wat wil jij, wat wil hij?

Vaak en kort?

Lijk mij beter dan een weekend in de 14 dagen.

Hmmmmm

In tegenstelling tot de draad van Jasmijn ben ik het nu echt niet met je eens Mark. Het kan best zijn dat een kind uit een one-night-stand geboren wordt met een man waar je werkelijk geen kind mee zou willen. Ja, oerstom om daar zwanger van te worden, maar het gebeurt en het lijkt me niet dat het kind dan op de blaren moet zitten. Ook gebeurt het dat iemand eerst heel ideaal lijkt (liefde maakt blind), er een zwangerschap komt en iemands ware aard bovenkomt. Moet het kind dan op de blaren zitten? Nee toch?

Ik kan me heel goed voorstellen dat het heel eng is om een kwetsbaar kind van 6 maanden af te geven aan iemand die je neit vertrouwt. Kun je iets meer vertellen over waarom je het niet vertrouwt? Over waarom je denkt dat de regeling vooral is om jou te pakken en welke problemen je voorziet. En hoe is de gezags-en erkenningssituatie?

nou nou....

De mediation moet nog beginnen maar jij hebt er al een hard hoofd in.
Ook heb je je oordeel klaar, de man met wie jij kort geleden een kind besloot te krijgen, heeft geen verantwoordelijkheidsgevoel. Wat zegt dat over jou?

Ook bedenk je nu al dat hij jouw dochter alleen wilt zien om jou te pesten. Sjonge...maak je jezelf zo niet erg belangrijk? Weetje zeker dat zijn haat voor jou, groter is dan de liefde voor zijn dochter... Zo ja, wat zegt dat over jou?

Misschien moet de rechter het meiske maar aan hem toewijzen. Je wil haar vast vaak zien, al is het alleen al om hem te pesten.
Ik heb ook een hard hoofd in die mediation en aan jouw wens te doen wat goed is voor je dochter.

kort en vaak

Bij heel jonge kinderen wordt er gewoonlijk gekozen voor kort maar vaak contact, bij wat oudere kinderen komt dan het weekend in de 14 dagen verhaal om de hoek kijken (of andere schema's natuurlijk).

Wat je in elk geval niet moet verlangen is dat er alleen contact is waar jij bij bent. Soms zie je moeders daar hardnekkig aan vasthouden en dat veroorzaakt veel ellende. Als er nog vanuit bijna niets een band moet worden opgebouwd kan je zo wel beginnen, maar je moet al vrij snel de mogelijkheid geven dat vader het kind meeneemt/thuis bij zich heeft, bijvoorbeeld een paar uurtjes of een dagje.

Zo met een natte vinger in de lucht zou ik zeggen: begin met een of twee keer in de week een paar uur, bouw uit naar een dag in de week (bijvoorbeeld van 10 tot 5 ofzo) en dan t.z.t. kunnen er ook overnachtingen komen. Als hij dat wil, als hij daar geen behoefte aan heeft hoeft het natuurlijk niet.

En dat beschermen ... Waar ben je bang voor dan? Het is trouwens goed om daarover na te denken omdat dat waarschijnlijk in die mediation ook aan de orde zal komen. Als je je zorgen maakt, waarover dan precies allemaal? En leg dan ook al je zorgen en bezwaren op tafel, want als je je beperkt tot bijvoorbeeld éen punt terwijl er veel meer speelt, dan kom je niet erg geloofwaardig over als je blijft tegenstribbelen wanneer dat punt wordt opgelost.

Groeten,

Temet

Wauw

Daar komen opeens best harde reacties langs. Ben ik nou de enige die vindt dat bij zo'n jong baby'tje de moeder een andere rol heeft dan de vader? Van Co-ouderschap (in termen van 50/50) heb ik iig nog nooit gehoord, maar dat kan aan mij liggen. En voor wat betreft de oordelen van TS over de vader: weten wij veel wat eraan voorafgegaan is? Ik vind er echt harde reacties tussen zitten, behoorlijk onnodig lijkt me, je kunt ook zonder het venijn meer details vragen.

On topic: een kennis van me ging scheiden toen haar kind anderhalf was en kreeg als advies twee keer per week twee uur uit te bouwen naar langer. Alleen dat wilde zij niet, zij wilde vaker 'haar handen vrij' dus kind was vaker bij vader.

Ik denk dat het voor

het kind het beste is om veel en vaak langs te gaan. Het liefste elke dag een uurtje. Misschien dat je dan kunt gaan wandelen (als het weer het toelaat), zodat je ook even alleen bent met haar.
Op die manier kan je dochter aan jou wennen en met jou ook een band opbouwen.

Verder denk ik dat je moet oppassen met harde uitspraken richting de moeder. Jullie hebben nu een kind samen en zullen dus als collega-ouders moeten gaan samenwerken.

Heel veel sterkte

@Paddington

Je leest niet goed. TO is de moeder en zij wil juist dat de vader zo min mogelijk omgang heeft met hun kind.

Oeps Mark

je hebt gelijk

Dan zou zij in mijn ogen die omgang aan moeten bieden. Of zij het een waardeloos figuur vindt of niet, hij blijft de vader.

Mijn ex is ook geen bijzonder goede vader, maar mijn kind is blij met hem en mijn dochter zal zelf moeten gaan bepalen wat zij van hem vindt.

Is dit niet anders...

....wanneer je oprechte zorgen hebt over of het kindje bij vader in goede handen is?

Nu heeft TS niet specifiek benoemd waarom ze zich zorgen maakt, maar ik denk dat zeker bij een kind van zes maanden de veiligheid toch ook een rol speelt. Ik heb het dan wel over de gevallen waarbij het verder gaat dan een waardeloos figuur zijn natuurlijk. We weten allemaal dat er ouders zijn die niet kunnen zorgen. Laten we niet doen alsof dit soort ouders niet bestaan in scheidingsgevallen en de andere ouder niet oprecht grote zorgen kan hebben.

Dat heeft niets te maken met elkaar niets gunnen.

inderdaad vaker kort

Mijn dochter was anderhalf toen haar vader en ik uit elkaar gingen. Hij leek een prima vent tot er een paar ontzettend ingrijpende dingen gebeurden in zijn leven waarmee hij niet kon omgaan. Toen raakte hij aan de drank. Ik zal volgende keer naar een waarzegger gaan voordat ik een relatie begin, dan kan ik misschien voorkomen dat ik weer de verkeerde keuze maak. Tjonge zeg, wat zijn sommigen hier kort door de bocht! Soms WEET je toch gewoon niet hoe iemand zich als echtgenoot of vader ontwikkelt?
Aan de drank en een peuter, dat is geen goede combinatie. Toch moest er natuurlijk een omgangsregeling komen. Een paar keer per week een paar uurtjes leek de goede oplossing. Het was iedere keer weer crisismanagement als dochter terugkwam van die bezoekjes. Luiers werden niet verschoond, dus het kind had permanente uitslag. Ze kreeg pizza, patat, chips en cola, ruim voor ze twee jaar werd. Dat was dus iedere keer kotsen en diarree. Ze kreeg bij haar vader nauwelijks aandacht, dus ging ze er op een negatieve manier om vragen (bijten, gooien met spullen), iets wat ze bij mij thuis nooit deed. Verder viel vader regelmatig in slaap en ging dochter dan op onderzoek uit. Dat er nooit iets ergs is gebeurd is een wonder. Hij had ook al snel een nieuwe scharrel, die het kind op de passagiersstoel van de auto op schoot nam terwijl hij reed. Totaal onverantwoordelijk.
Ik denk dat ik de helft niet eens weet en misschien is dat maar goed ook. Gelukkig kreeg hij er zelf genoeg van, van dat bijtende, kotsende monstertje dat hem uit zijn kater-slaapjes hield. Dus toen was het afgelopen met de bezoekjes. Inmiddels krijg ik natuurlijk het verwijt dat ik haar bij hem heb weggehouden. Prima hoor, zoek het uit.

Maar Stoepkrijt....

....dochter is veilig groot geworden en dat is het allerbelangrijkste!

Zo is het!

Dochter is 16 en nog helemaal heel. Ik haal opgelucht adem.

Wow

Ik schrik erg van de reacties. Ik ben ook niet in detail getreden nee over wat er allemaal aan voorafgegaan is. Ik ben zeker niet bezig om mijn dochter bij hem weg te houden, integendeel! Er zijn van mijn kant al heel wat pogingen gedaan om afspraken met hem te maken maar hij brengt haar niet terug. Hij trok zich ineens terug met het aanbod van mediation. De mediator heeft hem gebeld dat de dreigingen die hij uit via de email niet oke is. Er worden al langere tijd dreigingen geuit en aangezien meneer sinds kort fysiek geweld vertoond ben ik weg gegaan met behulp van de politie. Dit was zeker geen one-night stand. Hij heeft zich in het begin heel anders voorgedaan dan dat hij daadwerkelijk was. Ik heb er alles aan gedaan om deze relatie te redden. Relatietherapie, afspraken met hem, maar er is niks van nagekomen. Ja relatietherapie. Hij heeft geen enkele inzet in deze relatie getoond en na 2 jaar was het basta. Hij heeft mijn keel dichtgeknepen en dat was voor mij de grens. Op aanraden van de politie (die hij gebeld had met de woorden dat ik HEM zou mishandelen) heb ik mijn spullen gepakt en mijn dochter.

Voor nu is het zo dat hij na het gesprek met de mediator alsnog in mediation wil. Waarom ik denk dat we hier niet uitkomen komt door zijn manier van praten, onderhandelen e.d. Hij is zo boos en wraakzuchtig dat ik nu echt weg ben dat ie niet helder naar de situatie kan kijken. Op dit moment heeft hij meerdere dingen al gedaan die niet in zijn voordeel zullen zijn.

Ik hoop voor andere dat er voortaan wat meer rekening gehouden wordt met een voorafgaand verhaal. Ik ben zeker geen dame die aan one night stands doet. Maar hij heeft niet alleen mij, maar heel veel mensen voor de gek gehouden. Er is nog veel meer voorgevallen maar denk dat ik hiermee voldoende heb geinformeerd. Ik vind het naar te lezen dat er zo vol oordelen op mijn vraag gereageerd wordt. Over het verantwoordelijkheids gevoel heb ik het over de zorg voor onze dochter. Hij geeft haar geen eens eten, doet haar niet in bad en verschoont haar wanneer het hem uitkomt. Wandelen heeft hij nog nooit gedaan. Nou, als jullie vinden dat ik dat maar moet accepteren.. dan vraag ik me af hoe je zelf functioneert als moeder.

Bedankt voor de mensen die wel verder denken en dat ik misschien niet in alle detail hier mijn leven neerzet.

En nog iets

Daarnaast heb ik geen dak boven me hoofd want hij blijft lekker in ons huis zitten. Hij laat liever zijn dochter van huis naar huis gaan dan dat hij ergens anders gaat wonen. Zelfs een vriend van mij wilde zijn plaats op de wachtlijst opgeven voor hem dat hij meteen een woonplek zou krijgen. Dit doet hij allemaal niet. Hij zit nu in ons huis met 4 kamers en ik wacht tot ik bij de crisisopvang terecht kan. Lijkt mij een omgekeerde wereld? Hij heeft nu al 6dagen niet naar zijn dochter gevraagd o.i.d. 6 maanden lang keek hij niet naar haar om, gaf haar geen aandacht. Mijn vrienden hebben het ook nu meegemaakt terwijl ze eerst ook dachten van : ach er zitten 2 kanten aan het verhaal. Het is gigantisch pijnlijk om je kleine lieve meisje aandacht te zien trekken van haar vader terwijl hij de televisie dusdanig interessant vindt dat hij haar geen blik waardig keurt. Dat hij mij geen aandacht meer geeft, tot daar aan toe. Maar dit lieve meisje...

Verantwoordelijkheid moet groeien

S., het zal allemaal dramatisch zijn, maar het is ook een gegeven dat dit de vader van je kind is en dat je kind of het nou wil of niet een bepaalde band met hem heeft.
Jij beschrijft het verhaal vanuit jouw optiek, maar er zit ook vaak een andere kant aan het verhaal, die we niet kennen. Dus in de reacties wordt niet zomaar uitgegaan op het verhaal van de moeder: vrijwel alle vrouwen zeggen dat zij iets doen in het belang van het kind etc. etc.
Verder merk ik dat bij vaders het verantwoordelijkheidsgevoel moet groeien na de geboorte van het kind. Ze zijn vaak eerst onhandig in hun emoties over het kind, in het omgaan met een klein kind en onzeker over hun eigen rol, want iedereen heeft het over de moeder. Je beschrijft bijvoorbeeld dit: 'Het is gigantisch pijnlijk om je kleine lieve meisje aandacht te zien trekken van haar vader terwijl hij de televisie dusdanig interessant vindt dat hij haar geen blik waardig keurt.' Als je dat weet, dan moet je erbij geweest zijn, en dan kan het best zijn dat vader dacht: daar zorgt moeder wel voor. Wij weten dat niet, maar dat betekent ook dat we niet direkt het drama van de vader kunnen inschatten en delen met je.
Er zijn cursussen voor vaders om om te gaan met een baby, wellicht voelt hij zich daardoor wat zekerder.

Iemand schreef dit: 'Ben ik nou de enige die vindt dat bij zo'n jong baby'tje de moeder een andere rol heeft dan de vader?' Het kan een uitgangspunt zijn voor de mediation: een opbouw naar leeftijd, zodat vader het perspectief heeft dat het kind als het twee jaar (bijvoorbeeld) is 50/50 bij hem zal zijn. Dan geef je in elk geval duidelijk aan, dat hij de vader is, dan ondervang je wellicht de startproblemen met een baby en dan hebben jullie allebei tijd om een band op te bouwen met het kind.

Vader zal niet meer je partner zijn, maar probeer te voorkomen dat hij in je hoofd de boeman van je kind wordt.

Tsjor

Ik begrijp dat er 2 kanten zijn, die hebben we allemaal gezien. En dat het moet groeien geloof ik ook. Alleen als je je kind geen eten geeft omdat je daar gewoonweg geen zin in hebt gaat het bij mij gewoon fout. Ik wil juist dat hij een vader is voor haar maar hij wil daar niet naar toe werken. Ouderschapscurcus heb ik ookal bedacht, maar dat wil hij ook niet. Dat is het punt. Hij wil niks qua medewerking. Hij laat nu ook zijn moeder dit "oplossen". Maar zelfs de politie en andere instanties vinden het niet verstandig om haar zonder toezicht bij hem te laten. Door zijn bedreigingen heb ik dat 2 weken terug wel gedaan en dat is niet goed uitgepakt. Ik wil duidelijk maken dat ik het belangrijk vind dat zij opgroeit met beide ouders mits het een veilige en stabiele basis is. Hij probeert dingen die niet in het belang zijn van zijn dochter. Dat zal iedere rechter ook zien. Ik vind het jammer dat het zo moet gaan, maar hij is zo vol van zichzelf dat hij geen enkele hulp aanneemt.

Dat is ook 1 van de redenen dat onze relatie nergens naartoe geleidt heeft. Zelfreflectie heeft hij niet en kan niet omgaan met bepaalde situaties en emoties. Contacten heeft hij niet.. die kan hij niet onderhouden dus het is ook niet gek dat hij ook zijn relatie niet kan onderhouden. Het is alleen heel erg moeilijk omdat iedereen zoveel voor hem gedaan heeft om zijn verleden niet opnieuw het heden te laten worden maar het heeft niet mogen baten. Hij moet nu toch echt zijn IK-wil aan de kant zetten.. als dit namelijk een juridisch proces wordt zal dit niet goed voor hem uitpakken en dat zou ik heel erg vinden zowel voor hem als voor ons kind.

Eenvoudig

Als hij niks wil, dan is het bij mediation gemakkelijk: wat wil je ten aanzien van je kind? Niks. Als jij dat goed vindt wordt het niks.
Wat je via mediation niet kunt bewerkstelligen is dat hij de vader wordt die jij in gedachte had.
Als politie en instanties het niet goed vinden dat het kind bij hem is zul je dat zwart op wit van die instanties moeten krijgen, dat wil zeggen dat het dan niet jouw plan is, maar dat het door de instanties is ingegeven. Je moet dan bij de raad voor de kinderbescherming zijn om een officieel rapport te krijgen. Mondelinge uitspraken heb je niets aan, die voeden alleen jouw eigen visie.
Je kunt hem verwijten dat hij het kind geen eten geeft, maar jij hebt zelf geen onderdak voor je kind. Je kunt hem verwijten dat hij erg veranderd is, maar jullie waren al twee jaar in therapie etc. en je kind is 6 maanden oud. Met andere woorden: op het moment dat je kind werd verwekt wist je al dat de relatie niet goed was. Je had waarschijnlijk alleen wel de hoop, dat hij zou veranderen in de vader die jij in gedachte had. Dat is niet gebeurd en dat zal ook daarna niet gebeuren. Als er een goede relatie is met oma en opa (ouders van vader) en zij bekommeren zich wel om het kind, dan zij zij ook een goede vervanging voor de vader: het kind houdt dan toch kontakt met de vader, maar dan wel op een veilige manier.

Tsjor

Lieve S.

Een ding valt me enorm op in je verhaal: je bent ontzettend overtuigd dat 'het niet goed voor hem zal uitpakken als het tot een rechtszaak komt'. Je schrijft over 'dingen die niet in zijn voordeel werken' en hij 'dingen probeert die niet in het belang zijn van dochter en iedere rechter dat zo zal zien.' Verder zou je betreuren dat het zo moet gaan, zou je het erg voor je dochter vinden als hij rechtzaken kiest en verliest (want dat zal hij volgens jou) in plaats van naar jou te luisteren, want jij bent degene die wel alles in het belang van je kind probeert te regelen.

Ik denk dat je nog niet thuis bent in het systeem. Nou ja, dat weet ik je verhaal lezend wel zeker.

In nederland wordt het IVRK-artikel dat een kind recht heeft om op te groeien bij de ouders en in geval van scheiding van (een van de) ouders op contact met beide ouders nogal zwart-wit nageleefd. Behalve voor uit-huis-geplaatste kidneren, daar wordt vaak heel weinig voor gedaan om contact te bewerkstelligen met hun ouders.

Dat betekent dat puntje bij paaltje de instanties er alles aan zullen doen om contact tussen vader en kind te bewerkstelligen. Ook als jij dat neit wilt. Je bezwaren zullen overlopen worden. Zelfs worden vertaald als 'moeder werkt niet mee'. Dat kan je zo kwalijk genomen worden en als slecht voor dochter worden bestempeld, dat je zelf je dochter kwijtraakt aan een uithuisplaatsing. Waarbij je zelf heel veel moeite zult moeten doen om je kind nog te zien.

Ik erken dat het een afschuwelijk probleem is en het is in mijn ogen ook iets waarin de nederlandse wet niet voorziet. Situaties waarin een ouder een gevaar voor het kind vormt, worden in NL nog maar al te vaak afgewenteld op de verzorgende ouder. Ik zeg wel eens: eigenlijk hebben alle initiatieven voor huiselijk geweld geen enkele zin, zolang het nog zo is dat je kinderen eigenlijk neit kunt beschermen, oftewel: eenvoudigweg omgang moeten hebben. Hiermee geef ik geen oordeel over jouw situatie, niet negatief of positief, ik vertel je wat de praktijk is.

Er zijn in NL echt duizenden moeders die hun kindje tegen de vader wilden beschermen en die uiteindelijk hun kindje(s) in instellingen zagen verdwijnen omdat hen vechtscheiding verweten werd. Kindje moet dan neutraal opgroeien. En ouders zoeken het dan verder maar uit. Voor veel geweldplegers of ex-partners is dit overigens een ultieme 'wraak' voor het feit dat de relatie beeindigd is (zie draadje vechtscheiding, ik denk dat hier ook zoiets speelt en dat heb ik in dat draadje ook gezegd), maar je kunt daar als moeder en kinderen echt enorm de dupe van zijn. Ik heb het zelf ook meegemaakt.

Ik vertel je dit omdat ik merk dat je denkt vanuit een hele goede positie te spelen, maar die positie is niet zo goed als jij denkt. Kijk maar eens op www.bezorgdemoeders.nl dan zie je wat een leed er op dit vlak is.

Wat je eraan kunt doen? Het is heel moeilijk. De story of my life is in ieder geval dat ik in een geval van geweld tegen mijn kinderen, mijn kinderen niet kon beschermen, ik kreeg de instanties tegen me. Overigens zal bij een rechtszaak de rechter de instanties inschakelen en neit jou zomaar gelijk geven. Die instanties zullen gaan onderzoeken wat de mogelijkheden voor omgang zijn. Slechts in zeer uitzonderlijke gevallen komt men uit op begeleide omgang. Die begeleide omgang heeft als doel zo snel mogelijk onbegeleide omgang. Ik heb ervaren hoe het daarbij eigenlijk neit uitmaakt hoe de begeleide omgang verloopt. Er wordt gerapporteerd naar de wet en verwachting van de werkgever. En als moeder kun je weinig anders dan je kind met bonzend hart meegeven. Want als je het niet doet, loop je het andere risico. Dus op uithuisplaatsing en vanuit die uithuisplaatsing zul je zelf moeilijk contact krijgen (je bent immers de moeder die het kind de vader ontzegt) en zal het kind ook aan hem worden meegegeven. Ikzelf heb ze nooit meegegeven. Daar sta ik nog altijd achter, want het kon echt niet. Maar dat is me heel duur komen staan. En mijn kinderen nog meer.

Mijn advies aan jou is om toch te zoeken naar een veilige vorm van contact. En daarbij echt je lat naar beneden bij te stellen. Ga het niet hebben over dat hij liever tv kijkt dan zijn kind aandacht geeft. Dat is niet gevaarlijk. Zeker niet als de moeder er wel bij is. Snap je wat ik bedoel? Ook over het eten en verschonen telt dat zo. Dat hij dingen aan zijn moeder overlaat, ook niet gevaarlijk......

Denk niet dat ik je punt neit begrijp. Ik zeg alleen dat je niet sterk staat.

Dat is goedkoop Tsjor.

'Je kunt hem verwijten dat hij het kind geen eten geeft, maar jij hebt zelf geen onderdak voor je kind.'

Je zegt veel nuttige dingen, maar met deze reactie val je door de mand. S. zal ongetwijfeld ook haar aandeel in het geheel hebben, maar heel erg soms is het gewoon de ander die per definitie fout is. Het heeft dan geen nut om te gaan rechtpraten wat krom is.

Realistisch Ginny

Zo word je door instanties beoordeeld terwijl topicstarter dat niet ziet. Bovendien is het ook een blinde vlek. Zorg voor jezelf en kijk naar jezelf. Hij heeft het huis waar jij in wilt wonen met je kind.
Denken dat dat vanzelf spreekt en vanzelf goed komt omdat jij meent in je gelijk te staan is blind voor de omstandigheden waar je in verkeert.

Oh en dan is het goed?

S. zit in een ontzettende rotsituatie. En omdat er vervelende instanties zijn is het oké om haar hier ook een trap na te geven? Ach kom nou toch.....

Onmacht

"Hij moet nu toch echt zijn IK-wil aan de kant zetten.. "
Deze man kan dat niet en jij blijft hem pushen om te laten zien wat hij niet kan laten zien. Als ik jou was zou ik daar eerst eens mee ophouden.
Ga er gewoon vanuit dat hij het niet kan en dat hij niet voortdurend op zijn onvermogen wil worden gedrukt. Daar wordt niemand blij van.
Ik denk dat het handig is dat zijn moeder in beeld is. Je expartner kan dan toch omgang hebben met zijn kind waar zijn moeder in feite voor haar zorgt? En dan leert je kind in elk geval vaders familie kennen waar ze ook toebehoort.
Ik zou zoeken naar een positie waarin vader zijn kind wel meemaakt maar niet gepusht wordt dan ook voor haar te zorgen.
En dat huis zul je over na moeten denken. Je kunt toewijzing van het huis aanvragen als voorlopige voorziening maar dat zal je aanstaande expartner een probleem bezorgen.
Handiger is als je zelf een eigen huis regelt en je aanstaande ex met rust laat.
Hoe meer conflictmomenten hoe moeilijker het word om rust in de situatie rondom je kind te brengen.
Kun je zelf tijdelijk in huis bij jou ouders of bij andere familie of vrienden? Waarom de crisisopvang? Mensen om je heen is veiligheid.
Kan je aanstaande ex misschien bij zijn moeder wonen? Of kan zij zijn gedrag ook niet aan? Dan zou ik hem rustig in dat huis laten om hem ook de kans te geven tot rust te komen.
Dat is in het voordeel van de veiligheid van jezelf en van je kind.
De oplossing in mijn situatie, man die uit onmacht bedreigend en handtastelijk werd, was hem omringen met zoveel mogelijk vrienden, familie, mijzelf, de wijkrechercheur, als hij alleen was met de kinderen.

Allergisch

Ginny, ik ben inderdaad een beetje allergisch als mensen hun verhaal zo zwart-wit vertellen, dat zij schuldeloze slachtoffers zijn en de ander 'the beast' is. Je hebt altijd bepaalde daden gedaan, beslissingen genomen, het kan zijn dat het effect niet is wat je wilde, maar de beslissingen zijn altijd aan jezelf. Je draagt altijd een bepaalde mate van verantwoordelijkheid. Ik hoef niet alle details te weten, maar ik heb bijvoorbeeld vrij recent nog een vrouw geholpen die bij de politie aangifte gedaan heeft vanwege huiselijk geweld, zij kreeg via de politie dezelfde dag nog een plek in de crisisopvang. Er zijn ook mogelijkheden, waarbij de 'dader' het huis moet verlaten bij huiselijk geweld en vrouw en kinderen achter kunnen blijven, de burgemeester gaat daarover. Het ligt er ook aan op wiens naam het huis stond etc. etc.

Tsjor

Oplossingen

Zolang ik het er niet bij hem insmeerde dat die mensen er voor de veiligheid van de kinderen waren.
Dan zou het zijn eer te na zijn geweest.
Nu kon hij er met de kinderen van genieten om en dagje uit te gaan met mijn broers of zijn hart luchtten als mijn vriendin langskwam.
Of hij kon gezellig met de kinderen naar mijn ouders waar mijn moeder gezellig met hem ging naaien. Of ik kwam mee logeren in het weekend zodat hij zich kon terugtrekken van de kinderen als het hem teveel werd.

In een stoel hangen en tv kijken terwijl je moeder voor je kind zorgt kan genoeg zijn. Verwijten maken geen betere vader.

Als oma van goede wil is, en ze kent haar zoon vast als geen ander, dan kun je misschien afspreken dat je je kind daar op een vast moment brengt voor een paar uur en dat vader daar dan komt eten of zo.
En label het positief: om contact te houden met je dochter en oma wil haar ook graag zien. Geef hem de kans om zijn 'eer' te redden.

En zorgen ook niet voor meer veiligheid.

Trap na

Over de trap na van Ginny Twijfelvuur......

....het is wel de praktijk dat je na zo'n situatie een flinke trap na kunt krijgen van de instanties. Er is niemand die zegt: kom maar mevrouw en kindje....nee, een deel van de ellende begint nu pas, als het gaat om de rechten van de vader.

Trap nee

Oké, de kans is reëel dat S een trap na van de instanties kan verwachten maar met de toon die sommige -waaronder Tsjor- aanslaan schiet ze echt geen bal op. Denk je dat als ze maar vaak genoeg rottigheid naar haar kop krijgt ze er beter mee zal kunnen omgaan? Toe nou. Natuurlijk zal er een andere kant aan het verhaal zijn maat laten we eerlijk zijn; soms ontpoppen mensen zich op een bijzonder onaangename manier (moeders en vaders trouwens) en is het echt niet per definitie zo dat een vechtscheiding de schuld evenredig bij beiden ligt. En echt, niemand is er bij gebaat om S verwijten naar het hoofd te slingeren. Laten we eerlijk zijn, geen moeder die in haar schoenen zou willen staan.

Nuttige dingen zeggen en waarschuwen voor de hardheid van het systeem, rechters, instanties kan ook op een andere manier. Of 'vrij naar AnneJ': met rotopmerkingen maken krijgt moeder echt geen dak boven haar hoofd.

Ja maar hij, ja maar zij

Het lastige is blijkbaar dat je eerder geneigd bent om naar de ander te wijzen en dan te verwachten dat dat iets oplost.
Natuurlijk kun je een beroep doen op de redelijkheid van de ander.
Maar verder ben je in een scheidingssituatie vooral op jezelf en je eigen contacten en resources aangewezen om zaken op te lossen.
En hoe eerder je dat beseft hoe beter. Kijk naar jezelf en los het praktisch op.