Moeder met een dochter van 6 maanden

Ely

ER zijn ondertussen al heel wat praktische tips gekomen over de oorspronkelijke vraag naar een omgangsregeling:
- van beperkter naar omvangrijker opbouwen;
- via opa/oma
- altijd met vrienden of bekenden erbij
etc.

Als je daar nog iets aan toe te voegen hebt, laat het dan horen.

Daarnaast zijn er opmerkingen gekomen die te maken hebben met de insteek: hoe sta je erin. Zoals AnneJ terecht opmerkt: denken dat jij in je gelijk staat en dat daarom alles wel goed moet komen (veiligheid voor je kind een woning etc.) dat is niet realistisch. Ik denk dat het beter helpt om iemand op de realiteit te wijzen, dan om mee te huilen.

Maar nogmaals, als je nuttige tips toe te voegen hebt, dan graag. Hoe meer mensen meedenken, des te groter de kans dat er oplossingen komen waar S. verder mee kan.

Een klein voorbeeld: ik ben deze week bezig geweest met het zoeken naar goedkope woonruimte. Via anti-kraak vond ik verschillende kamers voor 130/140 euro p.m. exclusief. Niet ideaal natuurlijk, want je kunt er zo weer uit moeten. Maar voor tijdelijk een eerste opvang is dat niet slecht.

Tsjor

Geen idee Tsjor

Voor wie je op zoek bent geweest naar goedkope woonruimte maar hartstikke fijn dat het gelukt is. Als het voor S was zal ze daar zeker heel blij mee zijn maar iemand anders ongetwijfeld hulp.

Dat je mij er twee keer op wilt wijzen dat ik vooral met constructieve tips moet is een goeie, ik kreeg gelijk inspiratie, komt ie:

Lieve S, zowel online als irl hebben sommige mensen nog weleens wonderlijke manieren om hun meningen of ideeën naar voren te brengen en geregeld baseren ze die niet op feiten maar op aannames en interpretaties. Geeft niks want zegt over het algemeen niks over jou. Wat niet wegneemt dat het soms de moeite waard kan zijn door de harde woorden heen te lezen en op zoek te gaan naar nuttige informatie.

Wat ik zou doen - denk ik, hoop ik- als ik jou was is:
1) zorgen dat je je eigen hachie asap op orde hebt: werk, woning, rust, reinheid, regelmaat.
2) alle kennis die er maar is vergaren over hoe je deze situatie zo goed mogelijk kunt invullen, juridisch, de instanties, huisarts, alles, maak er een studie van met verschillende vakken en dossiers, schrijf het op, hou het bij, vraag hulp
3) wat ik heb geleerd op dit forum is dat je het beste kunt proberen het zo te laten gebeuren dat jij alles volgens het boekje doet en vader aantoonbaar verzaakt. Zonder je kind op wat voor manier dan ook in gevaar te brengen of te beschadigen natuurlijk. Ik ben daar geen expert/ervaringsdeskundige in maar die 'lopen hier wel rond', maak er gebruik van.
4) koop een pot groene zeep en smeer er elke dag je rug mee in, je zult vaak dingen moeten kunnen van je af laten glijden

Aanvullend

Ely, ik wil graag zoeken voor S., als ik weet in welke omgeving. Maar zelf zoeken is ook gemakkelijk. Zoek op 'anti-kraak'. Er zijn soms complete woningen beschikbaar voor een redelijke prijs (meer dan 140 euro, dat wel). Het enige nadeel is, dat je daarna wel weer verder moet zoeken, want het is maar tijdelijk.

Tsjor

beperking anti-kraak

let bij anti-kraak goed op de voorwaarde, wan heel vaak worden kinderen jonger dan 12 jaar niet geaccepteerd.

anti-kraak

Volgens mij mag je bij anti-kraak geen kinderen hebben. Dit omdat je binnen 2 weken op straat gezet kan worden.

precies

en dat aangeven als optie voor iemand met een baby!

Het kan zijn

De voorwaarden zijn nogal verschillend, soms leeftijd, opzegtermijn soms 28 dagen etc. Je kunt in elk geval actief gaan zoeken.

Tsjor

Barvaux

Alles beter dan geen dak boven je hoofd, en dat met een baby.

Tsjor

tjor

het mag wettelijk niet. Ze krijgt de woning of ruimte niet aangeboden.

Wel hoor

Mijn vriend heeft vorig jaar met zijn kind van 9 een jaar anti-kraak gewoond. Gewoon legaal, voor 160 euro per maand. Hartje Haarlem.

kan wel

Ja, ik ken ook iemand die met een klein kind anti-kraak heeft gezeten. Legaal. Het is trouwens echt niet altijd zo dat je altijd binnen 14 dagen eruit gezet kan worden. Vrienden van mij hebben heel lang anti-kraak gezeten en hadden juist vaak woningen voor een van te voren vast afgesproken periode (bijvoorbeeld een jaar, omdat dan de sloop zou beginnen).

Een baby is hulpeloos

maar een moeder niet. Dat kan en mag ze niet zijn. Het verschil zit in klagen over dat je geen dak boven je hoofd hebt of hulp vragen (zelf actief) over hoe je zo snel mogelijk aan een dak boven je hoofd komt.

Dat verschil tussen een baby en een moeder is essentieel. Bijvoorbeeld als S. aangeeft dat ze haar kind onder bedreiging meegegeven heeft aan de vader en dat het daarna slecht is afgelopen. Voor haar is dat een verhaal over hoe erg de vader is (hij bedreigt mij en zorgt slecht voor het kind). Maar het is ook een verhaal over wat zij doet: ze geeft het kind onder bedreiging mee. De baby is hulpeloos, maar de moeder niet, het is een actieve daad, een beslissing van een volwassene. Als instanties dan gaan kijken of moeder voor het kind kan zorgen is dit geen goed verhaal. En het wordt ook niet beter als je meer gaat jammeren over hoe erg vader is. Het gaat om wat jij doet, jij bent de volwassene, jij bent de ouder.

Het moge zo zijn dat mensen dit als harde woorden ervaren. Meehuilen en meejammeren bevestigen in feite de hulploosheid van de moeder en dat is voor het kind erg. Er zal toch iemand moeten zijn die voor het kind zorgt. En zorgen vraagt meer dan een goede moeder willen zijn. Het vraagt om actie, weten wat je mogelijkheden zijn, hard werken om te zorgen dat er een dak boven het hoofd is en eten en drinken en veiligheid. Als vader je bedreigt ga je voor je kind staan en vang je desnoods de klappen op: jij weet hoe het komt dat deze man de vader van je kind is. Jij bent de volwassene.

Tsjor

En daarvoor Tsjor...

krijg jij van mij een amen.

Dank Ginny

Voor je 'amen'.

Eerlijk gezegd denk ik dat de situatie waar S zich in bevindt wat mij betreft er eentje is waarvan ik denk: je weet nooit hoe je echt zult reageren / handelen totdat je er zelf inzit. Als het je dan lukt om je hoofd koel en je rug recht te houden is dat heel fijn. Velen lukt het niet en dat is zelden een actieve keuze; vaak heeft iemand het blijkbaar 'niet in zich' en kan alle support gebruiken om het gewenste gedrag wel te kunnen tonen. Persoonlijk denk ik weleens dat het 'in je hebben' of niet geen prestatie an sich is, het is gewoon zo net zoals ritmegevoel bv. Natuurlijk ontslaat het je nooit van je plicht om in dit soort situaties er alles aan te doen om zoveel mogelijk je hoofd koel en je rug recht te houden, zeker als er kinderen betrokken zijn. Maar dat dat voor sommigen makkelijker is dan voor anderen is voor mij een feit. Ik weet niet of ik goed uitleg wat ik bedoel maar kon het allicht proberen

Dat denk ik ook Ely

En het lijkt mij dat het ook iets is dat je kunt en moet leren. De eerste keer laat moeder zich wellicht ovebluffen door vader en geeft het kind mee. En het zou zomaar kunnen dat ze uit voortschrijdend inzicht de volgende keer anders handelt.

Het is altijd fijn als er mensen zijn die precies weten wat ze doen, maar dat is helaas niet iedereen gegeven.

En daarnaast is er een verschil tussen er geen doekjes om winden en ronduit bot zijn.

helaas

Nou, voor dit soort dingen heb ik me hier niet aangemeld. De vooroordelen springen me om de oren. Het is erg pijnlijk om sommige mensen zo te horen praten. Je hebt geen idee waar ik in zit voor de mensen die zo goed weten hoe het er hier aan toe gaat. Persoonlijk ben ik hier klaar. Ik verwachte enkel wat tips en misschien zelfs wat steun in deze nare periode maar helaas. In iedergeval voor de mensen die wel vriendelijk zijn, bedankt voor jullie berichten. Het is zeker niet zwart wit, maar wat ik vandaaG heb meegemaakt was wel weer echt even voldoende. Ik zit hier niet op om afgebrand te worden. Gelukkig weet ik hoe het gaat en weet ik van mezelf dat ik alles eraan doe om dit in goede banen te leidden. Helaas blijven er mensen zelf heel zwart wit denken. Ik hoop dat niemand dit meemaakt in iedergeval. Ik zit hier niet om mensen af te kraken dus ik stop ermee.

@Tjor en alle andere

Ik zie je regelmatig terug komen. Het is mij duidelijk hoe je
Erin staat en dat is prima. Een baby is zeker hulpeloos en ik wilde haar ook niet meegeven alleen dan loop je weer tegen andere dingen aan. Zo simpel als sommige het schetsen zit het helaas niet in elkaar. Ik ben nog steeds niet bereid om zowel mijn ex als iemand van hier af te branden en zal nog steeds met een rechte rug dit doorstaan hoe moeilijk het ook is. Ik ben niet boos voor de duidelijkheid. Ook niet op mijn ex. Boosheid zal mij veranderen als mens en als moeder en dat wil ik niet. Ik vind het alleen erg pijnlijk om te zien dat mensen elkaar zo graag kapot willen maken. Maargoed, weer een levensles erbij zullen we maar zeggen. Als het over is gekomen dat ik zo'n moeder ben die alleen maar haar eigen wil door wil drammen dan spijt me dat. Dat is namelijk totaal niet het geval en dat is ook aantoonbaar. Misschien niet hier, want
Wilde ook heel graag even mn ei kwijt aangezien ik al heel lang bezig ben om weg te komen. Maar ik begrijp dat ik hier dan niet goed zit. Ik ben blij met alle steun van vrienden en familie en ook een deel van zijn familie staat achter me. Die hebben het nodige met hem meegemaakt en zullen mij ook hierin steunen.

Ik wens iedereen fijne kerstdagen toe en een liefdevol nieuwjaar.

@tsjor

Ik kan niet antikraak wonen omdat ik een baby heb trouwens. Dat heb ik allemaal al uitgezocht. Ik heb geen eisen qua woonruimte maar helaas. Als alleenstaande moeder kan je niet zomaar alles maar krijgen. Maar het komt wel goed. De tijd zal alle wonden uiteindelijk wel helen. Ik zit nu in een veilige en liefdevolle omgeving dus vanuit hier gaan we dit traject weer verder doorlopen.

over woonruimte

Zo, ik zie dat er wel heel veel meer berichten zijn geplaatst. Nogmaals, woonruimte is erg moeilijk. Ik kan niet zomaar overal wonen omdat mijn ex daar toestemming voor moet geven wat hij niet doet. Dit zal via de rechter aangevraagd moeten worden. Anti kraak is geen mogelijkheid omdat ik een baby heb. Ik reageer op alle huizen bij onze woningcoorperatie. Het huis wat wij samen gekocht hebben vorig jaar heb ik een flinke smak geld in gedaan. Hij geen cent. Daarom wil ik ook graag als voorlopige voorziening daar verblijven tot ik andere woonruimte heb. Helaas heb ik nu geen recht op toeslagen omdat het samenlevingscontract nog niet ontbonden is dus heb ik ook niet genoeg geld. Mijn ex zijn inkomen word nog steeds bij die van mij opgeteld terwijl ik niks krijg financieel van hem. Vandaag medation geprobeerd en de mediator zelf heeft hem meerdere keren gezegd dat als zijn houding niet veranderd dat hij er zelf mee stopt. Dus weet ook niet precies of we daaruit gaan komen. Maargoed. Het komt allemaal wel goed, stap voor
Stap en op dit moment vind ik het belangrijker om van mijn mooie meisje te genieten. Daar doe ik het allemaal voor. Waarschijnlijk zullen er nu ook opnieuw harde, nare en pijnlijke berichten komen dus dat ga ik even niet lezen. Ik probeer hier positief in te blijven staan met een lach en een traan. Dus sorry voor alle lieve mensen die met me meedenken, maar hoop dat jullie ook begrijpen dat ik sommige berichten echt even niet kan gebruiken.

veiligheid

En zeker. Ik heb zat klappen opgevangen. En ik zal haar ook beschermen maar wilde er ook graag onderling uitkomen als 2 volwassen personen maar dat is helaas niet te doen op het moment. Ik denk dat wat ik ook hier plaats er een deel zal zijn die heel hard is. Als ik zeg dat ie net officieel volgens de wet volwassen is zal ik daar ook wel nare opmerkingen over krijgen. 1 tip voor iedereen hier... Wees niet te hard voor iemand. Oordeel niet zo snel en vul niet zomaar dingen in. Je leest iets maar je weet niks. Hou rekening daarmee want de dingen die hier af en toe voorbij komen zijn heel erg kwetsend voor mensen die juist het tegendeel doen dan wat er hier verkondigt wordt. Soms is begrip of een luisterend oor ookal fijn. Niet iedereen is een lui varken die niks doet en alleen maar zit te zeuren. Vind het heel erg dat ik dat zo tussen de dingen door lees, want dat is alles behalve waar! Probeer hier alsjeblieft rekening mee te houden... Zoals ik hier eerder las, niet alles is zo zwart wit... je leest maar een deel en andere vullen de rest wel even voor je in.. begrijpelijk maar niet altijd even tactisch.

Je ex hoeft geen toestemming te geven waar jij mag gaan wonen! Gelukkig niet zou ik zeggen.

Ik denk dat het voor jou van belang is zo snel mogelijk de voorlopige voorzieningen te regelen, en niet te blijven hangen bij de mediator. Voor een mediator moeten er 2 partijen zijn met de intentie er samen uit te komen. Die zijn er duidelijk niet.

@ amk

Beste AMK,

Bedankt voor je berichtje.
Helaas heeft hij daar wel zeggenschap over. Als ik bv in Maastricht wil wonen omdat daar plek is zal ik daar van hem toestemming voor moeten krijgen. Als ik dat niet krijg, mag ik er niet wonen. Natuurlijk kan je dan wel naar de rechter gaan en die zal het je wel toewijzen als er in de buurt niks te vinden is. Helaas, het is krom, maar het is wel zo.

Nee, mediation zie ik persoonlijk ook niet zo zitten meer. Ik zit daar namelijk niet om hem tot de grond toe af te branden. Ik wil gewoon een goede regeling hebben voor ons kindje. Het is heel erg dat de andere kant blijkbaar daar zit om je finaal kapot te maken. En daarnaast is er dus alleen die omgangsregeling besproken en was er geen tijd meer voor mijn woonruimte. Dus nee, dit is het niet.

Lieve S

Niet weggaan!

Neem de tips van Ely ter harte en koop die pot groene zeep!

Tussen al het gekissebis zitten namelijk wel goeie tips.

En: niet als verwijt naar jou hoor, maar ook de tekst van andere kan zwart-witter over komen dan het lijkt. Doorgaans menen mensen het niet zo slecht hier.

Nee S

Het is volgens mij andersom.

Als jij naar Maastricht gaat en je ex is het daar niet mee eens, moet hij naar de rechter stappen om daar een stokje voor te steken.
Als je helemaal naar de andere kant van het land verhuist, heeft hij wellicht een punt. Maar een dorp verderop kan hij echt niet zomaar tegenhouden.

ik ben zelf ook gescheiden, ik weet waar ik het over heb.

Je as-ex heeft iets te zeggen over de woonplaats van jullie kind, maar niet over jou.
Hij zal er zoals Ginny zegt zelf een stokje voor moeten steken.
Gezien jullie situatie heb je zeer grote kans dat de rechter het niet met hem eens zal zijn.

Stap uit de boos mode, die mag nadat alles geregeld is weer aan. Nu moet je vooral praktisch nadenken: wat moet er geregeld worden en wat wil ik, en hoe snel kan dat geregeld worden en hoe doe ik dat dan.

Maak dat lijstje, stap naar een advocaat en vraag voorlopige voorzieningen aan. Dan is er een basis van waaruit jullie verder kunnen.

Je schrijft: 'Wees niet te hard voor iemand. Oordeel niet zo snel en vul niet zomaar dingen in.' Waar je je in vergist hebt is, dat ik dat ook doe, maar dan ook voor je partner. Ik neem jouw oordelen niet zomaar over en dat kan dan overkomen als onbegrip. Maar in feite is het precies waar je om vraagt: oordeel niet te snel, vul niet zomaar dingen in etc.

Ook ik ben gescheiden en heb de nodige perikelen meegemaakt, ook tijdens het scheidingsproces. Als je schrijft: 'Het is heel erg dat de andere kant blijkbaar daar zit om je finaal kapot te maken.' dan denk ik a. dat is jouw perceptie; b. een scheidingsproces is nooit een plek waar mensen elkaar complimenten gaan geven; c. als het allemaal onzin is kun je erboven staan en hoeft het je niet te raken. Gewoon laten praten en wachten tot de gelegenheid zich voordoet om het volgende punt op tafel te leggen dat geregeld moet worden. Een van de redenen waarom mannen vaak zo moeilijk doen in een echtscheidingsproces is hun grote angst, dat zij voor de rest van hun leven een flinke alimentatie moeten gaan betalen aan hun ex. Als dat speelt en als je je partner op dat punt tegemoet kunt komen door die angst weg te nemen, dan zou het zomaar kunnen zijn dat er enige ontspanning ontstaat. Maar inderdaad, blijf niet te lang hangen bij de mediator. Als dat ook een advocaat is, dan kun je erop aandringen dat er zo snel mogelijk voorlopige voorzieningen worden aangevraagd en dat er een scheiding komt. Je hebt blijkbaar een enorme vergissing begaan door met deze jonge man een kind te krijgen. Het zal hard werken worden om hier weer goed uit te komen.

Ik heb een pleegdochter gehad die op haar 17e zwanger werd van een jongen waarvan ze alleen de voornaam en het 06-nummer kende. Ze zat toen al in een jeugdzorginstelling. Iedereen praatte op haar in, dat ze een abortus zou kunnen ondergaan. Maar ik wist op voorhand dat ze dat niet zou doen: zwanger zijn was dé reden, waarom ze niets meer kon, niet naar school, niet werken; een kind krijgen was ook voldoende reden om te snappen dat ze daarna niets meer zelf kon, want met een kind kun je niet werken etc., heb je geen geld, dus moeten anderen overal voor zorgen; en het gaf haar natuurlijk enerzijds de heldenstatus van moeder zijn en anderzijds zingeving aan haar leven: ik doe dit voor mijn kind. Gemakkelijker kun je het niet krijgen. Wat ik vreemd vond was dat de hulpverlening weinig pogingen deed om de vader te achterhalen, onder het motto: van een kale kip valt niet te plukken. Maar het gaat toch niet om geld? We hebben de vader opgespoord, zij heeft kontakt gehad met zijn familie, zijn familie heeft vader op zijn verantwoordelijkheid gewezen etc. Mijn pleegdochter mocht toen kiezen waar ze wilde wonen en ze koos voor haar geboorteland, wat ik goed kon begrijpen, want het is een mooi land. Ik was daar ook wel blij mee, want hier had ze een leven lang in de hulpverlening, bijstand etc. blijven hangen, altijd afhankelijk, altijd anderen de schuld geven. In haar eigen land zijn die mogelijkheden beperkter en is er anderzijds ook meer ruimte om eigen oplossingen te zoeken. Ze is gegaan, heeft nog een paar kinderen gekregen, maar werkt inmiddels wel. Nog steeds legt ze de verantwoordelijkheid voor alles wat haar is overkomen bij anderen neer. En dan kom je niet verder. Er zijn dan altijd wel obstakels, waardoor je niets kunt doen.

Ik lees dat een beetje in jouw verhaal, bijvoorbeeld over huisvesting. Tegenwoordig kun je digitaal verhuizen, je hoeft er niet eens voor naar het gemeentehuis. Je hoeft ook geen toestemmingsbriefjes te hebben. Het kan zijn dat je graag in je eigen huis wil gaan wonen en erop wil wachten tot je die mogelijkheid weer hebt. Dat is dan een keuze en wellicht ook ene goede keuze. Maar dat is iets anders dan klagen over gebrek aan woonruimte etc. Het gaat dan om een tijdelijke situatie. Voor tijdelijke situaties zijn er geen ideale oplossingen, alleen maar tijdelijke oplossingen.

Wat betreft een omgangsregeling: houd er rekening mee, dat jij niet degene bent die de voorwaarden bepaalt waaronder de vader zijn kind 'mag' zien. Als je bang bent dat hij niet goed voor het kind kan zorgen zijn er een paar opties: je organiseert het slim, zoals AnneJ heeft gedaan: altijd bij familie of vrienden. Of je laat de instanties waarmee je al te maken hebt gehad de zaak beoordelen en als zij denken dat het niet goed is zullen zij (dat is dan de raad voor de kinderbescherming) naar de rechter stappen. Moeders wil is niet de wet. Dus zoek goed uit welke wettelijke mogelijkheden je hebt en als daar beperkingen in zitten, dan is dat zo en ga je weer verder met nadenken hoe je die slim kunt omzeilen of inzetten.
In jouw situatie zou een opbouwende omgangsregeling wellicht het beste zijn: eerst beperkt aantal uren, een paar keer per week, wellicht bij opa en oma of in overleg met opa en oma in het huis; opbouwend naar meer zorg naarmate het kind ouder wordt en wellicht een 50/50-regeling als het kind 2 jaar is.

Tsjor