Moet ik mijn man nog een kans geven?
Mijn probleem in een notendop. Ik ga het proberen.
Mijn man en ik hebben 2 jongens. Onze problemen zijn gestart toen mijn jongste werd geboren. Al toen hij een half jaar oud was kon hij met mijn man ruzie hebben. De stoom kwam bij mijn man uit zijn oren. Dit werd steeds erger. Ook mijn oudste kreeg steeds meer op zijn kop. Gemopper voerde de boventoon en een tik/ klap en schop werd steeds vaker uitgedeeld.
Toen mijn jongste 2 was heb ik hulp gevraagd bij centrum voor jeugd en gezin. Zo kwam ik bij bureau jeugdzorg. We kregen hulp in huis. Een Nanni die opvoedtips geeft en problemen ik kaart brengt.Dit traject heeft 3 maanden gelopen.
Mijn man ging het veel beter doen.
Daaruit kwam ook naar voren dat we samen meer moesten gaan praten. In relatie therapie gaan. Na een jaar zeuren van mijn kant besloot mijn man toch maar in therapie te gaan. Het leek te helpen. We kregen het weer wat leuker. Toen kwam de vakantie... uitstel. en er kwam geen nieuwe afspraak meer.
Ondertussen kwamen de geweld incidenten weer de kop op steken. soms 3 weken niets en dan weer 3 keer in een week. Een kind van de bank duwen, een schop, een tik. Zijn zienswijze... Wat Nanni heeft gezegd werkt toch niet. De kinderen zijn het probleem. Ze kunnen niet luisteren.
Ik heb mij steeds meer van mijn man verwijderd omdat ik niet lief kan doen tegen iemand die kinderen pijn doet. Ik heb aangegeven dat we verder moesten met therapie. Ik heb aangegeven dat ik het huwelijk beëindig als hij de kinderen pijn blijft doen. Ik heb gewezen op het feit dat we samen dingen moeten gaan doen om een stel te kunnen blijven. Heb ook wat dingen georganiseerd.Zo ben ik al 2 jaar bezig.
Na het laatste incident heb ik hem weer aangesproken over zijn daad. Op rustige bespreektoon. Hij is heel boos geworden.heeft zijn spullen gepakt en heeft het huis verlaten.
Zijn gedachten. Mijn kind sloeg mij, dus ik mag terug slaan!!!!
Mijn zoon van 4 is het probleem. Hij heeft hulp nodig en niet hij (lees vader).
Ik heb de deur nu dicht gehouden. We zijn hier nu al 2 weken met z'n drieën.
Het is rustig. Ik red het vrij aardig. Maar mijn oudste geeft aan dat hij zijn vader heel erg mist.
Mijn man wil terug komen. Belooft relatie therapie. Heeft gezegd de kinderen niet meer te slaan. Hij belooft gouden bergen....
En scheiden wordt heel intensief en financieel een behoorlijke stap achteruit. Lees minimum....
Tevens heeft hij aangegeven het huis op te gaan eisen als ik de scheiding door zet en hij wil co-ouderschap. Minstens 3 dagen per week......
Wellicht kunnen jullie ongezouten repliek geven op mijn verhaal.
Waar doe ik goed aan.
Patty....
Inderdaad een akelige situatie. Eng ook denk ik. Of kun je er wel op vertrouwen dat het niet heel erg mis gaat? Gaan de kinderen wel graag naar hem toe of alleen omdat het moet?
Dubbel
Ze houden van hun vader. Maar vader kan zich ook heel akelig gedragen. That's life voor mijn kinderen. Ze gaan soms wel, soms niet graag naar hem toe. Vorige week hadden ze nog ruzie omdat een van beiden door omstandigheden 3 uur langer bij was. Dat vind ik niet leuk, want het zegt toch wel iets. Maar we moeten roeien met de riemen die we hebben. De kinderen weten dat fysiek geweld echt niet mag (is gelukkig bij wet verboden, dat zeg ik ze dus ook). Psychisch geweld is helaas veel subjectiever.
De oudste krijgt hulpverlening, die dame kent de situatie en heeft beloofd aan de bel te trekken als ze denkt dat de situatie uit de hand loopt. Daar zal ik dan maar op moeten vertrouwen.
O wat zwaar....
....en wat zul je blij zijn als ze straks groot zijn. Echt groot. Hou vol!
Liefs,
Emine
(die half huilend zit te lezen omdat je verhaal me raakt. Herkenning.)
