Niet gelukkig alleen met de kinderen
Hallo,
Een hele stap om dit te gaan plaatsen, want het voelt heel erg als iets wat ik niet mag uitspreken.
En ook heel erg als ik de verhalen lees, ik mis de kinderen als ze bij mijn ex zijn.
Mijn verhaal...
2,5 jaar geleden uit elkaar gegaan en nu bijna 2 jaar geleden dat we ook niet meer onder 1 dak wonen. Een liefdeloze relatie waar ik heel erg aan mezelf ben gaan twijfelen en me heel eenzaam heb gevoeld en achteraf heb gehoord dat hij na de geboorte van de eerste al was uitgecheckt (we zijn uit elkaar gegaan toen hij 6 was), maar mij nu wel ziet als schuldige van het mislukken van zijn leven. De tweede had nooit mogen komen, en daar voel ik me ook schuldig over, dat ik dat viel en dat ik hem dit allemaal aan doe. Er is geen co-ouderschap, ze gaan om de week van vrijdagmiddag tot zondagmiddag naar hem, vakanties van 2 weken gedeeld, zomervakantie meer bij mij dan bij hem, werkvakantie gaan ze ook niet extra naar hem.
Hij toont geen enkel initiatief om de kinderen meer te zien, alles wat ik vraag doet hij wel tot nu toe, maar het vragen is ook een hele drempel voor mij, omdat ik bang ben voor de reacties. Hij heeft me een periode volledig met de grond gelijk gemaakt.
Financieel draagt hij geen cent bij.
Kortom de kinderen zijn heel veel bij mij en alle zorg praktisch en financieel moet ik zelf doen.
Toen ik bijna alleen woonde met de kinderen heb ik iemand ontmoet. Een jaar lang was dat heerlijk, fijn, wederkerig, zo kan het dus ook zijn. En ik ben nog steeds stapelgek op hem, maar hij twijfelt...niet aan wat hij voelt voor moj, maar kan hij een leven met 2 jonge kinderen aan. Die tijd heeft hij gehad en daarbij ook behoorlijke rugzak door zijn vorige relatie.
En ik ga kapot van verdriet. Hij zorgde voor de gouden rand, waardoor ik het alleen zorgen voor de kinderen kon redden. Jongste zoon gaat ook niet goed, waardoor daar heel veel voor geregeld moet worden en ook heel veel van mij vraagt qua opvoeding en mijn weg daarin vinden. Oudste schiet er daarom vaak bij in, omdat ik het soms gewoonweg logistiek niet voor elkaar krijg, maar inmiddels ook psychisch op ben. Op stap gaan met ze vraagt zoveel van me, ik ben op. Het liefst lig ik alleen maar in bed, huishouden, koken etc het voelt allemaal als teveel. Ik moet elke dag huilen, val huilend in slaap.
Voel me ernstig tekort schieten bij de kinderen, maar het idee van alleen zijn met hun de komende jaren benauwd me zo enorm. En daar voel ik me dan weer gigantisch schuldig over.
Dat is het even beknopt. En ja ik ken alle opmerkingen wordt eerst zelf gelukkig. Maar in theorie ben ik al jaren eenzaam, ik snak naar de liefde van een ander en ik heb daar van mogen proeven en dat maakt misschien alles nog moeilijker.
Kritisch zijn mag, maar ik wil ook zo graag even van me afpraten en steun voelen en niet afgestraft worden op elk woord wat ik zeg. Ik voel me bungelen aan de rand van een ravijn en ben op zoek naar houvast, maar ik weet niet hoe.
Netwerk
Heb je mogelijk familie en vriendinnen met wie je het contact kunt aantrekken? Daar heb ik zelf het meeste aan gehad bij mijn scheiding. Ik was ook niet op zoek naar een andere partner. Dus kreeg ik meer contact met een paar vriendinnen in de buurt die ook alleenstaand met kinderen zijn. Daardoor konden we in noodgevallen of voor de gezelligheid ook dingen voor elkaar opvangen of samen doen.
En ja, het alleenstaand ouderschap kan echt zwaar zijn, alles komt op jou neer.
En het klinkt ook alsof je misschien wel steun zou kunnen vinden aan een goede therapeut om je leven weer wat op gang te brengen.
Spreek eens met je huisarts of hij iemand kent. En vraag dan gelijk om bloedonderzoek om te kijken of het nodig is dat je bijvoorbeeld ijzer of vitamine D tekort komt.
Alleenstaand ouderschap kan topsport zijn en het is belangrijk om goed te zorgen voor je conditie. Vaker op de fiets? Meer bewegen kan ook zorgen dat je je beter voelt.
Natuurlijk ben je ook in de rouw over het verlies van het gezinsleven. Dat verdriet heeft ook tijd nodig. Het is zo anders dan je gehoopt hebt.
Zoek je houvast vooral bij jezelf. Jij wil vooruit en het beter voor elkaar krijgen. Je hebt al gemerkt dat het met een andere partner niet altijd de oplossing is. Misschien in de toekomst wel, als je zelf meer tevreden met je eigen leven kunt zijn.
Wat is de reden dat jullie
geen co- ouderschap hebben? Volgens mij kun je hier prima op aansturen, desnoods via de rechter. Jij trekt het niet meer, dus je ex is de eerste die nu moet inspringen. Het zijn net zo goed zijn kinderen.
En waarom kan je nieuwe partner het niet aan?
Heeft hij zelf ook kinderen? Hoe vaak zien jullie elkaar?
wat naar
Wat naar dat je je zo voelt, kan je hier over ook praten met je vriendinnen / familie? Kan je inderdaad de banden weer wat aantrekken, zoals AnneJ ook schrijft? Verder zou ik toch ergens navragen wat er nog geregeld kan worden m.b.t. kinderalimentatie, het is toch van de zotte dat je ex niet bijdraagt? Juridisch Loket, of LBIO (staat er iets op papier ?)
En voor jezelf en het feit dat je voelt dat je tot op de grond gelijk gemaakt bent is het misschien van belang dat je daar over eens gaat praten met een therapeut? Vaak is er zo iemand wel te vinden via de huisartsen praktijk, vaak is er een praktijkondersteuner die dit faciliteert.
En je schrijft het zelf al, in feite zou het niet zo moeten zijn dat je een ander nodig hebt om jezelf gelukkig te voelen, dus probeer toch eerst met jezelf aan de slag te gaan, volgens mij word je dan ook een leukere partner.
waarom
schrijf je: "Voel me ernstig tekort schieten bij de kinderen, maar het idee van alleen zijn met hun de komende jaren benauwd me zo enorm". Kinderen op zich zijn een meerjarenproject, dat is gewoon zo. Maar je weet toch niet wat de toekomst brengt? Hier en nu sta je er misschien alleen voor maar je weet toch niet of op een dag je toch nog eens iemand tegenkomt waar je mee verder kan.
Als je teveel focust op 'ik ben alleen en blijf zeker wel alleen', dan staat dat in de weg van van wat je nu hebt (of kan hebben).
Daarnaast, waarom je schuldig voelen over bv. het krijgen van een tweede kind? Daar los je helemaal niks mee op want dat is nu eenmaal realiteit. Bovendien is het best mogelijk dat je ex ook je ex was geweest met 1 kind. Stop met jezelf zaken te verwijten, er valt niks meer aan te veranderen.
Ik begrijp niet waarom je ex blijkbaar niks financieel bijdraagt aan zijn kinderen (want het zijn ook zijn kinderen). Misschien die discussie toch eens opentrekken.
Ik heb in mijn vriendenkring een aantal dames met kinderen en een nieuwe partner (zowel met en zonder kinderen) waar het helaas relatief vaak niet zo blijkt te vlotten, soms na vele jaren. Het leven is al vaak zo zwaar met je eigen kinderen. Maar je kinderen worden wel groter en dat gaat best snel. Maar stop met je schuldig te voelen over zaken die niet ongedaan kunnen worden (en je daarbij wellicht voor te stellen hoe het leven had kunnen geweest zijn). Ik wens je succes want huilend in slaap vallen, is niet goed.
Als het je echt te zwaar is, toch maar eens je ex aanspreken op een beetje meer tussenkomst van hem en/of kijken waar/hoe je een beetje een netwerk hebt om op te leunen.
Bedankt
Voor jullie reacties.
Allereerst even duidelijk maken dat ik de tijd met mijn ex, de vader van mijn kinderen, niet mis. Ja ik had het anders voor ogen gezien, maar we waren beiden niet gelukkig met elkaar, dus daar kijk ik niet met weemoed naar terug.
En hij was zeker ook mijn ex geworden als de tweede niet was gekomen.
Ik had alleen wel verwacht dat het co-ouderschap zou worden, achteraf naïef van mezelf. Want zijn situatie is alles behalve een situatie waarin hij de kinderen kan verzorgen. Denk aan geen eigen woning hebben, al ruim 4 jaar werkloos en daarnaast ook psychische problemen, maar dat laatste lijkt nu wel beter te gaan.
Mijn ex om alimentatie vragen, dat heb ik gedaan, meerdere malen. Met allemaal ruzies tot gevolg, waarin hij weer alles verdraaide. Ok hij zat in de ww, maar alsnog kreeg hij meer binnen dan ik, inmiddels minder, maar hij zit nog niet in de bijstand. Maar ik ben daar klaar mee en kost me meer energie dan het me iets oplevert.
Het was meer om een beeld te schetsen, dat alles op mij rust.
En om hulp vragen omdat ik het zwaar heb. Hij rijdt me nog liever aan dan dat hij mij helpt. Dat is wel duidelijk geworden in wat hij tegen mij heeft gezegd.
En ja ik heb een fout gemaakt aan het eind van onze relatie en daar zal ik wat hem betreft de rest van mijn leven voor boeten. Zijn eigen aandeel te jaren daarvoor vergeet hij voor het gemak.
Ik denk ook dat ik vol in de liefdesverdriet zit vanwege dat er mogelijk geen toekomst zit in het samenzijn met de man die ik na mijn relatie met mijn ex heb leren kennen.
Hij heeft me laten proeven van hoe het kan zijn. We hebben het ook hartstikke fijn en leuk samen. Maar voor hem zou het 'een stap terug' zijn (zijn mijn woorden). Hij heeft de tijd met kleine kinderen achter de rug en daardoor meer vrijheid. Daarnaast gezondheidstechnisch iets waardoor hij twijfelt of het verstandig is om een leven met jongere kinderen te hebben.
Ik probeer hem al los te laten, vandaar nu vol in mijn verdriet denk ik. Maar ik voel daarom ook des te meer dat wat hij me gaf mij hielp om de tijd alleen met de kinderen te volhouden en daar ook van te genieten. Alleen al ondat er iemand is die van je houdt en je waardeert om wie je bent. Die waardering en het gevoel meer alleen dan een moeder te zijn heb ik jaren niet gevoeld. Maar bovenal ben wil ik gewoon graag bij hem zijn en ben ik stapelgek op hem.
En alleen met de kinderen ben ik weer alleen maar moeder. Ik hou echt van mijn kinderen en wil ook moeder zijn, anders had ik ze niet. Maar ik wil niet alleen maar moeder zijn, daar word ik gewoon echt niet gelukkig van.
Svg
Jij zegt het volgende:
Maar je weet toch niet wat de toekomst brengt? Hier en nu sta je er misschien alleen voor maar je weet toch niet of op een dag je toch nog eens iemand tegenkomt waar je mee verder kan.
Ik snap wat je zegt, waarschijnlijk komt dat gevoel voort uit mijn verdriet en ongeloof dat hij maar niet durft te gaan voor mij. Ik weet wat hij allemaal tegen me heeft gezegd over wat hij voor me voelt, wat ik hem geef, wat ik voor hem beteken, hoe hij zich voelt bij mij. Maar blijkbaar is dat al niet genoeg om voor me te kiezen.
En als dat gevoel al niet voldoende is, alles wat we gedeeld hebben en nog deelden, voor wie zou ik dan wel goed genoeg zijn.
Rationeel weet ik dat dat destructieve gedachten zijn, maar voel het wel zo. Mijn ex bleek achteraf gezien ook al 6 jaar eerder uitgecheckt te zijn, maar 'vergat' mij daarvan op de hoogte te stellen. Ik kan je zeggen dat dit mijn gevoel van eigenwaarde en zelfvertrouwen flink heeft laten kelderen en die zakt dus ook weer heel snel in.
Huisarts
Ik zou ook eens bij de huisarts langsgaan. Misschien heb je tekorten (denk aan vit D, B12 en ijzer), of een depressie, en dat is alles moeilijk en zwaar. Zorg in ieder geval dat medisch alles in orde is, want anders lukt de rest ook niet.
Niki
Jij en anderen zeggen het ook, de huisarts.
Ik liep.bij een counselor, maar heb dat gestopt door heel veel regelen en zorgen omtrent mijn jongste. Ik had even niet de energie en puf om naar haar toe te gaan. Maar ik ga haar weer mailen om een afspraak te maken.
Soms denk ik ook wel eens aan een depressie, maar ik voel ook dat het verdriet nu heel groot is, bang om mijn liefde te gaan missen. Misschien als daar meer rust in is en ik verder ben in dat proces dat die diepe dalen ook minder zijn.
Zoontje zit sinds kort op speciaal onderwijs en daar kan ij eventueel ook met iemand gaan praten, denk dat ik dat ook ga doen, om te kijken hoe ik het thuis meer op de rit kan krijgen en de balans zien te vinden in het verdelen van de aandacht over beiden kinderen.
Anne
Nog een reactie op jouw tip tot netwerken.
Mijn netwerk is niet denderend groot, enerzijds fijn want minder verplichtingen, anderzijds lastig afspreken met anderen omdat er maar weinig zijn.
2 goede vriendinnen, maar die hebben ook een eigen gezin waar ze druk mee zijn. Wil ze ook niet lastigvallen.
Mijn ouders doen veel voor me en wil die ook niet belasten met nog meer om hulp vragen.
Soms denk ik ook wel eens, en wil ik dat ook, dat ik actief op zoek moet naar nieuwe contacten. Maar mijn tijd voelt beperkt omdat de kinderen er vrijwel altijd zijn.
Wel denk ik dat ik een avond in de week iets voor mezelf moet gaan doen, cursus, sporten of iets dergelijks. Al is het maar om onder de mensen te zijn.
Wat is het probleem
voor jouw vriend (ex?) Hij wist toch al die tijd al dat je kinderen had? Waarom is het dan nu ineens een probleem?
Probleem
We hebben elkaar ontmoet niet met de intentie dat we op zoek waren naar een relatie.
Maar de gevoelens kwamen er al snel bij en werden steeds meer en groter en de behoefte tot meer bij elkaar zijn ook. Maar dat betekend dat dat ook tijd gaat zijn waar de kinderen bij zijn.
Hij heeft geen hekel aan mijn kinderen, vindt ze leuk en mijn kinderen vinden hem ook leuk. Maar het voelt voor hem als een extra verantwoordelijkheid, zeker als we steeds meer samen gaan zijn. En ook meer onrust, wat mogelijk gezondheidstechnisch niet het beste voor hem is.
Huh??
Maar waarom zoeken jullie dan geen vorm om de relatie aan te houden waarbij hij precies die rol in leven van je kinderen heeft die hij wil/aankan?? (en dat kan naar de kinderen toe dan ook 0 zijn nu)
Waarom alles of niets? Er zijn zoveel mogelijkheden, opties.
is het zo dat hij meer met jou alleen wil dan jij nu kunt geven?
Kun je niet
aan je ex vragen of hij eens per week jullie kinderen kan ophalen van school, dan samen eten, dat ze daar blijven slapen en dan de volgende ochtend brengt hij ze weer naar school?
Op die manier heb jij een hele avond, nacht en ochtend per week samen met je vriend en dan ook nog eens per twee weken een weekend samen.
Over je oude angst heen stappen
TS schrijft: "het vragen is ook een hele drempel voor mij, omdat ik bang ben voor de reacties."
Maar als ik het goed lees, is de periode van afbranden achter de rug, dus dit is oude angst. Dan is het verstandig toch over die oude angst heen te stappen en te vragen of hij de kinderen wat vaker/een vast moment kan opvangen. Doe het per mail, niet kruiperig of emotioneel, maar kort, zakelijk en vriendelijk. Dan heb je kans dat het best goed komt. En zo niet, dan heb je het geprobeerd.
Ja Lanza
Heeft ze net uitgelegd wat een psychisch geval haar ex is en dat overleg wel even een dingetje is en dan krijg je zoiets? Niet trekken aan een dood paard. Ken je die uitdrukking? En de afspraken die er wel zijn strict volhouden. Dat is mijn inschatting, is hier het maximaal haalbare.
Libera
Precies mijn gedachten.
Maar hij is wel een alles of niets persoon en ziet zichzelf het liefst in de toekomst wel weer samenwonen. En soms krijg ik het gevoel dat dat belangrijker is.
Heb dat uitgesproken naar hem en helemaal ontkennen doet hij dat niet.
Hij geeft aan ook niet zomaar bij een ander te kunnen vinden wat wij met elkaar hebben.
Hij zou met mij wel meer de vrijheid willen ja. En dat snap ik, zou ik ook willen. Heb ook aangegeven dat we daar samen naar kunnen kijken. Maar nee ik zal nooit de vrijheid hebben van een vrouw die ook al volwassen kinderen heeft of geen kinderen. Maar goed dan komen er weer anderen 'verplichtingen', denk aan kleinkinderen of hulpbehoevende ouders.
Maar ik ben klaar met vechten, hij weet wat ik voor hem voel en met hem wil, ik kan hem niet dwingen. Dus ergens ben ik al afscheid aan het nemen in mijn hoofd.
Hier schrijven helpt me wel om geen emotionele uitspattingen naar hem te uiten. Want ik stond op dat punt vanmiddag en dat gevoel is nu wel weggezakt.
tja, de tweede vriend
Zoals ik het lees loopt het moeilijk met de vader van de kinderen en daar zal blijkbaar niet veel aan kunnen veranderen.
TS is uiteindelijk in een nieuwe relatie gerold, wat niet meteen de bedoeling was voor TS en nieuwe partner. Maar de realiteit is ingezonken en deze man heeft wel goede bedoelingen maar ziet het leven met kleine kinderen niet (meer) zo zitten. Ik kan mij dat heel goed inbeelden, er is een tijd voor alles en zo helemaal herbeginnen blijkt geen sinecure. Ik zie het regelmatig om mij heem: een nieuwe relatie waar kleine kinderen zitten, het samengestelde gezin, brengt regelmatig moeilijkheden met zich mee. Ofwel omdat beiden nog kleine kinderen hebben en er een aparte dynamiek ontstaat, of omdat één van de twee eigenlijk in een andere levensfase zit, of zelfs nooit kinderen heeft gehad en de zorg van andermans kinderen te zwaar blijkt. Ik begrijp dat dat heel pijnlijk is maar als hij nu al aangeeft dat hij het niet zo ziet zitten, zou ik daar niet mee verder gaan.
Kan je geen soort lat-relatie afspreken waarbij je elkaar dan maar af en toe kan zien?
Oude angst
Hmm denk niet dat het een oude angst is.
De afbrandingen zijn achter de rug omdat ik niks meer vraag. De vragen die hij kan verwachten zoals de verdeling tijdens de vakantie die gaan opzich goed.
Maar al het extra dan ga ik er vanuit dat het weer mis gaat. Misschien wel niet, maar het uitproberen is het me niet waard en daar voel ik mezelf nu ook te slecht voor.
Klopt wat Anne zegt. Mijn enige doel is het in stand houden dat ze minstens om het weekend naar hun vader gaan en in de vakanties af en toe een week.
Mogelijk ga ik nog vragen of elke maand 1 van de 2 kinderen 1 of 2 nachten extra kan komen, zodat we beiden qualitytime door kunnen brengen met de kinderen. Dat is wat de oudste ook graag wil, dus dat kan ik vanuit zijn wens uitspreken. Heb ik overigens al meerdere keren eerder gevraagd, maar ook daar lult hij dan weer omheen.
Svg
Daar ben ik zoekende naar.
Maar mijn gevoel zit denk nu nog te diep. Overigens die van hem ook, want we hebben vaker meer afstand genomen en vervolgens zoekt hij mij steeds weer meer op. Ik doe dat niet eens, neem daar dan in ieder geval het minste initiatief in. Hij geeft aan weer te willen zien, en doordeweeks naar me te willen komen, ook als de kinderen er zijn. Of toch langs te willen komen in het weekend als mijn kinderen er zijn.
Ik ben juist afwachtend en geef ruimte omdat hij dat wil, maar hij trok dan weer de hele tijd aan me.
En ja ik liet het toe. Maar ben er ook boos om. Waarom doe je dat dan als je twijfelt over een leven met mii en met kinderen.
Maar goed kan niet alles verklaren. Ik ga er vanuit dat hij weggaat en dus probeer ik nu in mijn hoofd al afscheid van hem te nemen. Vandaar nu het grote verdriet.
Liefdesverdriet
Je hebt heftig liefdesverdriet om het afstand nemen van je vriend. De eenzaamheid, de zwaarte van het alleenstaand ouderschap, het gebrek aan steun van je ex voel je daardoor in het kwadraat. Natuurlijk is dat allemaal reële belasting maar ze worden op dit moment ondraaglijk door je verdriet over het verlies van de liefde van je vriend.
Ik denk dat je hem voor het blok moet zetten: of hij kiest voor jou en zoekt met jou naar een passende vorm voor jullie allebei. Of hij stopt en laat jou met rust. Dan kun je rouwen, dat wordt echt niet leuk, en dan doorgaan. Nu sleept het zich kennelijk maar aan. Dat is niet te doen als je er zo diep door geraakt wordt.
Pak je leven terug! Je kan alleen met je kinderen leven, ook al is het pittig. Er komen altijd nieuwe kansen. In alle levenssituaties is er plus en min. Ik zeg niet dat de dingen die je zegt niks voorstellen. Maar je voelt je nu vooral heel erg slecht en dat kleurt alles zwart. Zorg goed voor jezelf en maak je onafhankelijker van zijn twijfel. Ik zou ook bij de huisarts beginnen en om hulp vragen. Overwin je schroom. Laat jezelf niet helemaal onderuit gaan.
Hou je taai!
Jo Hanna
Zwaar
Alleenstaand ouderschap met kleine kinderen is gewoon heel zwaar. Ook niet uit te leggen aan mensen die zelf nooit in zon situatie hebben gezeten. De liefde en steun van een nieuwe partner kan dan net het verschil maken en je energie geven om het vol te houden en je niet alleen maar moeder te voelen.
Hiervan afscheid moeten nemen is verschrikkelijk, dat is liefdesverdriet sowieso, maar nu word je weer helemaal op jezelf terug geworpen. Dat kan best beangstigend zijn.
Ik zou inderdaad geen hulp zoeken bij je ex, maar wel bij anderen. Kunnen je kinderen bijvoorbeeld een avond/nacht per week bij je ouders logeren? Of kun je oppas regelen zodat je iets leuks voor jezelf kunt doen met andere volwassenen? Werk je? Ik vond het altijd heerlijk om overdag in een andere omgeving te zijn, volwassen gesprekken te voeren, zodat ik s avonds weer energie had om met de kinderen bezig te zijn. Een dag werken was zoveel relaxter dan een dag thuis.
Het is ook leuk om met andere alleenstaande ouders af te spreken, bijvoorbeeld via Ouderalleen of een vakantie voor alleenstaande ouders.Zowel voor de gezelligheid als voor het uitwisselen van ervaringen. Zo kun je veel steun ervaren.
En probeer te genieten van wat je wel hebt i.p.v. wat je niet meer hebt. Maak het gezellig thuis met je kinderen, probeer in het moment te leven en daarvan te genieten. Het zijn zware jaren maar achteraf gezien vliegen ze ook zo voorbij.
Veel sterkte, het is allemaal niet makkelijk!
Amber82
Ik ben als man ook in een relatie gestapt met een gescheiden vrouw met 2 kinderen, maar wel puberkinderen waarvan één - de dochter, de minst gemakkelijke - permanent inwoont. Wij hebben dus ook niet veel quality time samen, en ik heb mijn kinderen ook nog af en toe. Pubers vormen nog een moeilijkere categorie dan jonge kinderen, en meer dan een LAT-relatie zit er bij ons daardoor echt niet in.
De eerste jaren vond ik ook bijzonder moeilijk, jezelf constant moeten wegcijferen voor de kinderen van iemand anders is niet niks, en je moet veel kunnen verdragen terwijl je zelf toch altijd vriendelijk moet blijven en ze steeds - terecht - op de eerste plaats moet zetten. Er zijn een paar crisismomenten geweest.
Er bestaat ook heel veel onbegrip van buitenaf t.o.v. LAT-relaties, ook van familie en vrienden, wat extra pijn doet wanneer je zelf liever zou willen samenwonen.
Nu in ons vierde jaar samen; ik heb de toestand leren aanvaarden door mezelf wat te beschermen en in de me-time minder aan mijn vriendin en haar kinderen te denken. Maar ik geef toe, had mijn vriendin (te) weinig begrip getoond voor mijn gevoelens en al mijn inspanningen onvoldoende gewaardeerd, dan was onze relatie al een tijdje geleden voorbij geweest.
Ik begrijp perfect het gevoel van jouw vriend; hij wordt constant heen en weer geslingerd tussen zijn liefde voor jou en de situatie met jouw kinderen.
Het helpt als je naar hem toe zoveel mogelijk begrip toont voor hem; boos zijn op hem is eerlijk gezegd niet terecht en contraproductief.
Ik zou hem zo snel nog niet afschrijven.
Quote:
Ik ben als man ook in een relatie gestapt met een gescheiden vrouw met 2 kinderen, maar wel puberkinderen waarvan één - de dochter, de minst gemakkelijke - permanent inwoont. Wij hebben dus ook niet veel quality time samen, en ik heb mijn kinderen ook nog af en toe.
Tja... heel lullig, maar íemand moet toch voor de kinderen zorgen. Jij wentelt de zorg voor je kinderen zo te horen voor het grootste deel af op je ex, maar het zou niet goed zijn als je ex hetzelfde zou doen. Wat zouden er anders veel kinderen in een tehuis zitten!
Het is dus maar goed dat jouw vriendin haar kinderen op nummer 1 zet, net als jouw ex en zo hoort het ook.
Lieve reactie
Anemone en Jo Hanna,
Wat een lieve reacties van jullie, die helpen me echt, dankjewel!
William ook bedankt voor jou reactie.
Ik ben eigenlijk ook niet heel boos op hem, het is vooral de onmacht denk ik en de angst om hem kwijt te raken.
En weet je rationeel begrijp ik hem heel goed, ik snap dat het niet zomaar iets is. Maar dat gevoelsmatig ook accepteren is moeilijker dan ik had gehoopt.
Bedankt voor je tip om ook meer het begrip uit te spreken, ik zal daar op letten.
In the end, hoe het ook loopt, wil ik geen wrok of boosheid naar hem voelen, omdat hij me al heel veel heeft gegeven en ik daar al heel blij mee ben. Ben gewoon hebberig, wil het langer en nog meer 
Ga later dit weekend nog inhoudelijk meer op jullie in. Nu druk.
Graag gedaan
Fijn dat onze reacties helpen!
En nog iets: het idee dat je je ook zonder geliefde gelukkig zou moeten kunnen voelen hoor ik wel vaker voorbij komen. Ik ben het daar niet mee eens. Het zal niet voor iedereen gelden, maar de meeste mensen zijn niet gemaakt om alleen te leven. We halen geluk over het algemeen uit relaties met anderen. Staar je dus vooral niet blind op dat idee, het leven is voor velen van ons veel fijner als we het met een geliefde kunnen delen. Ook als je je eigen leven niet helemaal op orde hebt (wie heeft dat wel?).
Neemt overigens niet weg dat het altijd goed is om professionele hulp te zoeken als het je allemaal even te veel wordt, dat lijkt me in jouw situatie wel een goed idee.
Update
Ik zou van het weekend nog reageren, maar heb me opgesloten met mijn verdriet, want lover en ik hebben elkaar vrijdag gezien en gesproken en besloten om er een streep onder te zetten. De onzekerheid was killing voor mij. Ik hoef nu niet meer bang te zijn om een definitieve nee te horen vanuit hem. Het kan alleen nog maar weer groeien naar elkaar, maar ik ga daar niet vanuit.
Ik ben rustig, maar zo verdrietig. We houden wel contact, kijken hoe ik dat wil en kan vormgeven, daar ben ik nog niet over uit.
En nu proberen te focussen op de kinderen. Had plannen om aankomend weekend een weekendje met ze weg te gaan, maar was even vergeten dat de oudste een feestje heeft vrijdagmiddag en dan wordt het wel echt te krap. Dus nu iets anders verzinnen voor het weekend.
Anemone
Ik ben het daar dus ook niet mee eens, het gelukkig worden zonder geliefde. Ja het je zelfstandig kunnen redden en niet afhankelijk zijn van een man (of vrouw) is wel handig en zou ik wel prefereren, maar dat ben ik.
Heb zelf een huis gekocht, ik werk, betaal alles zelf voor de kinderen, dus heb geen afhankelijkheidspositie en dat is heel fijn.
Maar het stukje liefde, het gevoel dat er iemand onvoorwaardelijk voor je is, zelf ook een stukje liefde kunnen geven aan een man, die behoefte voel ik wel heel sterk. De relatie met mijn ex (vader van mijn kinderen) is jaren liefdeloos en seksloos geweest, hij was liever in de coffeeshop dan bij mij thuis. Dat doet niet veel goed aan je eigenwaarde kan ik je zeggen. En nu heb ik er van mogen proeven en wat was ik gelukkig, alles voelt makkelijker en lichter, mensen zagen het ook aan me. Het geeft je net dat beetje gevoel dat je er niet helemaal alleen voor staat.
Ik ben niet zo'n oermoeder die al het geluk in het leven uit de kinderen haalt. Ik probeer nu wel heel bewust te genieten van momenten, maar het voelt niet stabiel.
Het klinkt alsof
je niet echt een stabiele basis hebt in jezelf. Misschien kun je eens alleen een week weggaan naar een leuke stad, of een mooi natuurgebied om te ontdekken dat je je prima kunt vermaken met jezelf? Of is meditatie iets voor je? Of eens wat vaker een lange wandeling maken in de natuur?
Je hebt echt geen man nodig om je gelukkig te voelen en je verbonden te voelen met jezelf en je omgeving.