nieuwe partner bij uitreiking bul van kind.
Binnenkort studeert mijn kind af. Twee jaar geleden ben ik na een relatie van 30 jaar gescheiden. Ex had heel snel een nieuwe liefde. Ik voel er niets voor dat zij straks bij het afstuderen van mijn kind is. Ze heeft weliswaar een relatie met vader, maar heeft niets bijgedragen aan het opgroeien van ons kind met bijkomende zorgen e.d. En ja, ik vind de confrontatie ook pijnlijk. Ex heeft me jaren op afstand gehouden en die wond is nog niet geheeld.
Mag ik kind vragen om de nwe partner van vader niet uit te nodigen? Of is er een tactischer manier hiervoor?
Nee
Dit draait om je kind, niet om jou.
Ik ben ook wel eens voor een bul-uitreiking uitgenodigd, door een vriendin. Ik heb ook niets aan haar opvoeding bijgedragen.
Het gaat niet om jou
Als nieuwe partner van je kinds vader zou ze welkom moeten zijn. Het leven gaat verder en jij zou je als een volwassene moeten gedragen en je kind centraal stellen en niet jouw gekwetste ego. Daarnaast is het niet jouw buluitreiking. Dan zou je wel aan je exman kunnen vragen om haar thuis te laten, maar dit is de uitreiking aan je kind.
Bovendien, waar staat dat alleen mensen die iets bijgedragen hebben aan de opvoeding mogen komen? Zijn broers en zussen dan wel welkom?
Ga er met opgeheven hoofd heen, geniet van het geluk en de mijlpaal van je kind en vermijdt haar zoveel mogelijk nadat je haar vriendelijk gedag hebt gezegd. Dat zou echt van klasse getuigen.
Nee, dit is aan je kind
Je kind mag uitnodigen wie hij wil.
Een dergelijk verzoek zet je kind in een onmogelijke positie nu en in de toekomst.
Er zijn nu eenmaal dingen die je maar 1 keer kunt doen, je bul uitreiking is er 1 van. Straks komen er ook nog mogelijk een huwelijk, kleinkinderen en activiteiten van de kleinkinderen.
Waneer kun jij het wel aan en moet je kind daar dan steeds rekening mee houden.
Mijn moeder heeft jouw houding tov mijn vader.
Bij het overlijden van mijn zus heb ik verzucht: moet ik dan ook maar overlijden als jullie nog iets samen voor mij willen doen?
Wat Marijne ook al zegt: Haal diep adem, ga er met opgeheven hoofd hee, geniet van je kind en de behaalde mijlpaal. Zeg je ex en zijn vriendin vriendelijk gedag.
Zeker als zij pas na de scheiding in beeld is gekomen kan zij er niets aan doen dat jullie gescheiden zijn.
Nee mag niet maar wel ellendig
Ik voel met je mee. En zo worden dit soort bijzondere momenten ook weer verpest. En ja, daar moet je boven staan, met opgeheven hoofd, kind mag er niets van merken enzovoort maar het blijft pijnlijk en moeilijk. Ik hoop voor je dat ze zelf inziet dat niet komen een goede optie is.
kind
Vindt je kind het leuk als zij erbij is?
Denk je dat kind haar uitnodigt?
Je hebt het over afstuderen, is dat van een vervolgopleiding, en woont je kind dan al op kamers?
Misschien nodigt je kind haar niet eens uit.
Je kind weet vast dat zij geen goede vriendin van jou is, dus misschien wil hij/zij voor pijnlijke situaties de vriendin van vader er niet eens bij hebben?
Of zou je ex haar toch meenemen, ook als kind haar niet uitnodigt?
Dat zou dan wel bot zijn, maar aan kind dan om duidelijk te maken als hij/zij haar er niet bij wil hebben.
Maar stuur er niet in, dan breng je je kind in een moeilijke positie.
Eens met de anderen dat als ze komt, je gewoon niet teveel op haar moet richten en lekker moet genieten van je kind.
Hoe vervelend je het ook vindt.
Aan de andere kant...
Hoe meer mensen hoe beter want dan hoef je ook niet direct naast je ex te zitten als een echtpaar. Dat zal ook best gevoelig liggen. Zijn vriendin kan fungeren als buffer. Of is zij naar jou toe heel afstandelijk..
Als in gezelschap één man en twee vrouwen zijn, is het voor de buitenstaander duidelijk dat de ouders gescheiden zijn; dan kan je jezelf zijn als moeder.
Zelf heb ik ook iets dergelijks meegemaakt; ik wilde niet dat bepaalde familieleden op de hoogte werden gebracht van een presentatie van kind omdat ik hen daar niet bij wilde hebben wegens de gespannen sfeer die dan zou ontstaan. Man vond dat kind dat zelf mocht bepalen. En zo is dat ook gebeurd. Als kind die mensen er bij had willen hebben, had ik dat geaccepteerd. Maar ik herken wel je woede. Maar die woede heeft in jouw geval eerder met je ex dan met zijn vriendin te maken. En die gaat m.i. niet weg bij haar afwezigheid.
Kan je een grootouder of een zus of vriendin meenemen? Dat maakt het voor jou minder zwaar.
Dank
voor jullie reacties. Ze helpen me in het acceptatieproces - waar ik duidelijk nog moeite mee heb 😔
overigens
is de nwe partner niet ‘het probleem’, maar wel de trigger. Ex heeft mij, bewust of onbewust, heel erg op afstand gehouden in ons huwelijk, nauwelijks iets met mij gedeeld. Om te zien dat hij dat nu wel met iemand anders doet, en dat datgene wat hij deelt ‘mijn’ kind is, trikkert gewoon heel erg de pijn die ik jarenlang heb gevoeld, zucht.
elledoris
Ja dat is bijzonder pijnlijk om te constateren. De scheiding is pas twee jaar geleden. Gun jezelf wat tijd. Iemand meenemen is een goed idee. Of, als dat niet kan, meteen na de uitreiking naar iemand toe? Heel veel sterte!
Elledoris (ot)
Misschien vind zijn vriendin ook dat hij heel afstandelijk is; een mens veranderd niet zo snel. Meegaan naar bul, zegt zo weinig. 
Mede dankzij jou steun, staat je zoon nu daar. Je mag trots zijn op jezelf!
Ja
Wat Flanagan zegt, daar ben ik het mee eens: die partner van je ex is niet verantwoordelijk voor zijn gedrag.
Maak het je zoon gemakkelijk
Geef aan dat je zoon zelf moet beslissen en dat jij het goed vindt. Wat er was tijdens jullie huwelijk is niet zijn zaak. Neem je eigen last op je en haal hem van de schouders van je kind af. Volgens mij is dat het grootste kado dat je hem kunt geven.
Tsjor
Beetje jammer
Dat er altijd maar 1 held opstaat in zo'n situatie.
Blijft natuurlijk een feit dat jij daar best ff hartgrondig de pest over in mag hebben. Soms ben je gewoon niet klaar om elke keer weer boven je eigen schaduw uit te stijgen.
Nog erger
Ja, dat is zeker een beetje jammer. Je kunt ervan wegzakken in zelfmedelijden. Maar erger is de gedachtelijn: als hij geen rekening met mij houdt doe ik het ook niet met hem. Dat is erger omdat je het onvermogen dan verdubbelt, een mogelijke oplossing uit handen geeft, en je je kind de spanning die daarbij hoort laat oplossen (waar je dat als volwassene niet wil doen, omdat je niet in je eentje de ongewaardeerde held wil zijn).
Een heel kleine denkwissel nemen en de spanning is opgelost, je kind kan genieten, je hebt de oplossing zelf in de hand en je mag jezelf een schouderklopje geven: goed gedaan, ook al ziet niemand het, jij weet wat je gedaan hebt en wat het resultaat is. Daar met trots (op jezelf) staan is vooral voor jezelf beter dan argwanend het resultaat van een uitgevochten ruzie afwachten.
Tsjor
Wat ik zelf nooit zo snap
is dat nieuwe partners zich geroepen voelen op zo'n feestelijke gelegenheid te verschijnen. Misschien deze dame ook niet?
Inderdaad, ze heeft 0,0 bijgedragen aan de opvoeding of studie, ze heeft nooit met het kind samen geleefd, dus in mijn opinie hoort ze er niet. Ik vind dat het een feest hoort te zijn voor degene die slaagt en de ouders/broers/zussen/degenen die de geslaagde erbij wil hebben. Dus ik zou denk ik zelf niet aansturen op het aanwezig zijn, als nieuwe partner zijnde.
Ik zou ook zelf als volwassen kind (neem ik aan, als je je bul haalt) uit respect voor mijn moeder die nieuwe vriendin er niet bij willen hebben. Ik vind eigenlijk nu ik er zo over nadenk, dat je dat best aan je kind kunt vragen.
Dus wat mij betreft hoeft niet automatisch de nieuwe partner van een van de ouders erbij te zijn. En zeker niet als die relatie er pas relatief kort is.
en wat als
Je kind de nieuwe partner van zijn ouder gewoon aardig vindt. Of als het kind blij is dat die ouder een nieuwe partner heeft. Dat zou toch ook kunnen? Of dat het kind denkt hoe meer zielen hoe meer vreugd bij mijn buluitreiking.
Of zou kind ook de afweging moeten maken wie er genoeg bij heeft gedragen aan zijn opvoeding en daarmee aan het behalen van zijn bul? Dan is het maar te hopen dat het kind niet zelf net een verse verkering heeft die dan eigenlijk niet aanwezig zou mogen zijn.
Alleen aankaarten
Ik ga volgende maand naar de buluitreiking van dochter. De ouders van haar partner zijn daar ook, die ontmoet ik daar voor het eerst - dochter woont in het land van haar vriend. Dochter en vriend zijn al vijf jaar samen, het zou niet in me opkomen zijn ouders van de uitreiking te weren omdat ze geen bijdragen hebben geleverd in haar opvoeding. Dat argument vind ik weinig hout snijden.
Jouw pijn en ongemak kan ik me goed voorstellen.Man en ik zijn ook 30 jaar samen, vanaf onze prille volwassenheid. Dat is niet altijd zonder slag of stoot gegaan en zeker dit kind groot brengen was geen sinecure. Het lijkt me heel vreemd om iemand met wie je leven zo lang vervlochten is geweest op dat moment daar met een ander te zien staan.
Dat die schaduw over de gebeurtenis heen hangt, mag je best erkennen. Ook naar je kind, zonder hem onder druk te zetten of ook maar het idee te geven dat zijn beslissing van jouw gevoelens zouden moeten afhangen. Misschien ontslaat het je opvolgster ook van een verplichting. Is zij misschien opgelucht Want wat iemand anders hier ook al aanstipt, ik snap de aandrang om zich intensief te storten in het familieleven van een nieuwe partner ook nooit zo goed.
Alkes
Tja, dat kan, dat kind de nieuwe partner aardig vindt. Dat hoop ik ook, want als die relatie stand houdt zullen er nog wel vaker situaties komen waar zij bij zal zijn. Maar dat hoeft nog niet te betekenen dat ze bij deze / bij elke gelegenheid aanwezig hoeft te zijn.
Zoals ik al zei, als kind zou ik zelf haar er niet bij willen hebben, omdat ik zou weten dat mijn moeder dat moeilijk vindt. En het is dan wel de vriendin van vader, maar niet iemand die dat kind in het dagelijks leven mee heeft gemaakt en dus neem ik aan ook niet echt voelt als stiefmoeder (elledoris heeft al eens eerder iets verteld over haar situatie, in andere draadjes, waar ik uit haal dat kind niet meer thuis woont).
Misschien moet elledoris gewoon eens vragen aan haar kind hoe die er tegenaan kijkt. Open en zonder te willen sturen. In ieder geval heeft het weinig zin je druk te maken over iets waarvan je niet weet of het wel gaat gebeuren...
gewoon een open vraag stellen
aan je kind, TS. Je kind zal vast weten van je verdriet en er begrip voor hebben dat je er niet met vreugde naar uitziet de feestelijkheden bij het afronden van de studie te delen met de nieuwe liefde van je man. Maar:
Wat anderen al zeggen: het gaat om de geslaagde. Aan hem/haar ze keus mensen uit te nodigen voor het bijzondere moment. Wij weten niet hoe het contact tussen je kind en de nieuwe geliefde van je man is en of het voor de geslaagde vanzelfsprekend aanvoelt haar bij de feestelijkheden te betrekken.
Jij en je man zijn nog niet zo lang uit elkaar. Uit wat je schrijft lees ik een moeizame verstandhouding die lang duurde voordat het tot scheiding kwam. Jouw verdriet om de relatie die niet werd wat je gehoopt had - probeer die los te koppelen van het feestelijke moment dat je kind gaat vieren. Het is voor de geslaagde niet fijn dit moment altijd in herinnering te houden vol gemengde gevoelens - als je dat kunt vermijden, zet je dan daarvoor in.
En vind een weg om zelf om te gaan met pijn, verdriet en rouw die jij voelt. Dat is heel belangrijk.
Sneu
De dochter van mijn vriend viert haar verjaardag gescheiden omdat haar moeder moeite heeft met mij (en zelfs met haar voormalig schoonouders). Ik vind dat sneu. Ouders en grootouders zijn ruimschoots volwassen, de scheiding 12 jaar geleden, dus volgens mij moet je je dan wel weer kunnen gedragen.
Dat je het er het eerste jaar wat moeilijk mee hebt kan ik nog wel begrijpen, maar daarna moet je stoppen met zwelgen. Je houdt het zelf in stand, ga dan in therapie of zo.
mijlpaal
Mijn zus is jarenlang niet welkom geweest bij feestelijkheden van de kinderen van haar vriend, dus ik weet hoe erg een moeder met onverwerkte emoties de verstandhoudingen negatief kan beïnvloeden, daar wil ik voor waken. In dit geval vind ik het lastiger. Het is inderdaad een feestelijkheid van kind, maar wel een waar ex en ik als ouder op diverse manieren behoorlijk aan bijgedragen hebben. Ik omschreef het eerder als dat de vriendin van ex geen bijdrage aan haar opvoeding heeft geleverd, maar eigenlijk is het meer dat het ook wel een beetje voelt als een ‘mijlpaal voor mezelf’, als ouder zijnde. Ex keurde mij jarenlang op allerlei manieren af (en ja, ik heb dat tegen beter weten in laten gebeuren) en daarom vind ik het moeilijk om in deze situatie - die toch ook voor mij als moeder een feestje is -geconfronteerd te worden met het feit dat ex zn vriendin in alle opzichten hoger heeft zitten dan mij, de moeder van ons kind. Therapie heb ik overigens al. Ik weet ook wel dat ik hier overheen moet zien te komen.
vragen
Elledoris, heb je het nog niet gevraagd aan je kind? Wie er bij de buluitreiking zijn? "Gewoon" neutraal gevraagd?
Ik zou als kind in deze situatie (ervan uitgaande dat kind weet/vermoedt dat jij er moeite mee zou hebben) de nieuwe vriendin niet uitnodigen. Op die leeftijd mag je best rekening houden met de gevoelens van je moeder.
En ik ben het eens met degenen die vinden dat nieuwe vriendin zelf ook beter afstand zou moeten houden in deze situatie (nb niet altijd en eeuwig maar nu wel).
Toch
De oplossing ligt niet bij het kind, noch bij de nieuwe vriendin of bij de vader van het kind. Die ligt toch echt bij Elledoris zelf.
Hoe jet het ook wendt of keert, het kan nooit een open vraag zijn die Elledoris aan haar dochter stelt als het gaat over de gasten die ze uitnodigt. Dochter weet te veel en moeder straalt uit wat haar achtergrond bij die vraag is. De vraag is dus geen neutrale vraag, maar een vraag aan dochter hoe zij denkt rekening te houden met de gevoeligheden van moeder en hoe zij een probleem oplost dat volwassenen niet opgelost krijgen.
Vandaar dat ik al eerder aangaf: haal die last van de schouders van je dochter af: het is jouw last, niet haar last.
Elledoris, ik ben blij te lezen dat je therapie hebt, want je haalt jezelf nnnodig naar beden als je schrijft: 'Ex keurde mij jarenlang op allerlei manieren af (en ja, ik heb dat tegen beter weten in laten gebeuren) en daarom vind ik het moeilijk om in deze situatie - die toch ook voor mij als moeder een feestje is -geconfronteerd te worden met het feit dat ex zn vriendin in alle opzichten hoger heeft zitten dan mij, de moeder van ons kind.' eigenlijk doe je wat je zegt dat je ex jarenlang heeft gedaan: jezelf naar beneden halen. Het hoeft niet meer, je ex is er niet meer, de relatie is voorbij, je bent daarvan bevrijd. Dus ik hoop echt dat je in therapie leert om dat stemmetje het zwijgen op te leggen en vooral ook om je eigen gedrag daardoor niet te laten bepalen. Er is in elk geval één opzicht waarin nieuwe vriendin nooit kan winnen va jou en dat is je dochter. Hoe fraai ze er ook bij kan zijn.
Dat een diploma-uitreiking aan een kind voelt als een diploma-uitreiking aan de ouders herken ik heel goed. Maar het echte diploma voor jou als moeder zit in de blijdschap in de ogen van je dochter als jij haar, onbelast, in oprechte vreugde, kunt omhelzen.
Tsjor
mijn moeder
Mijn ouders zijn al jaren gescheiden. Mijn vader ging vreemd en heeft mijn moeder daarop verlaten. Zo is mijn moeder dat altijd blijven zien. Zij is een verlaten vrouw. Mijn vader is een *** en zijn vriendin is ook zoiets.
Als kinderen kregen wij altijd mee dat zij de verlaten vrouw was en onze vader was een schuinsmarcheerder die zomaar een relatie was begonnen. Wij mochten het liefste natuurlijk ook geen contact hebben met die vriendin. Die was slecht. Had niks met ons te maken. Hoorde er niet bij.
Toen mijn broer en ik ouder werden begon dat steeds meer te knagen. Mijn vader is inmiddels al langer bij zijn vriendin dan dat hij ooit met mijn moeder getrouwd was. Zijn vriendin is ook heel aardig. Ze is niet mijn moeder maar ik vind mijn vader en zijn vriendin een prima stel. Ik wil ook geen keuzes meer maken. Zowel mijn vader als zijn vriendin zijn welkom bij ons. Ook bij het afzwemmen van onze kinderen. Bij examenuitreikingen. Op verjaardagen, met kerst etc. Alleen mijn moeder kan dat niet accepteren. Zij blijft maar zeuren en drammen dat die vriendin er niet bij hoort. Maar als kind wil ik die keuze niet meer maken. Ze zijn allemaal welkom en ze zoeken het onderling maar uit.
Mijn moeder kan dat niet en ze ziet ook niet in dat juist haar gedrag heel vervelend is. De vriendin van mijn vader is zijn vriendin. Ze is niet mijn moeder maar ik erken haar wel als zijn vriendin. En ze is om die reden ook gewoon welkom. Bovendien gedraagt zij zich een stuk normaler dan mijn moeder.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is doe het niet. Dwing niet je kind tot het maken van keuzes. De vriendin van je ex hoort er nu ook bij. Zij neemt niet jouw plek in als moeder maar echt, ga niet jarenlang verwijten maken. Als kind is dat ontzettend vervelend en het kan er ook voor zorgen dat ze keuzes gaan maken die jij niet leuk vindt.
Broer en ik zijn er inmiddels zo klaar mee dat nu precies gebeurt waar onze moeder zo bang voor is. Als zij zich niet wil aanpassen dan komt juist zij maar niet. Wij gaan niet meer onze vader passeren omdat zij dat wil. Zij heeft helemaal niets te zeggen over wie wij wanneer uitnodigen. Jarenlang hebben wij ons aangepast en onze vader gekwetst door hem niet uit te nodigen of te zeggen dat zijn vriendin niet mee mocht omdat onze moeder dat niet wou. Nu niet meer. Dus is een van onze kinderen jarig dan is iedereen welkom. Een keer komen kijken naar een voetbalwedstrijd hartstikke leuk. Onze kinderen weten ook niet beter dan dat er een oma is en een opa met zijn vriendin (en die noemen ze ook geen oma).
Mijn eigen diplomauitreiking gaf spanning
Omdat mijn opa en oma er beiden waren. In 1956 gescheiden en het bleef moeilijk. (Diplomauitreiking was eind jaren 90)Op mijn verjaardag verdween oma als opa in beeld kwam. Zijn vriendin was er al lang oen ik geboren was. Ik ontmoette haar voor het eerst op mijn 18e op mijn verzoek.
Kortom het hoeft niet met de jaren makkelijker te worden. Wat je nu doet zet de toon wellicht ook voor je kleinkinderen later... het blijft pijn doen maar het is wel een cadeau aan je kinderen..
Mijn diploma-uitreiking
Ik vroeg mijn vader om alleen te gaan met mij. Mijn moeder was twee jaar daarvoor overleden en mijn vriend, noch mijn zussen zouden erbij kunnen zijn. Wel mijn vader met zijn vriendin. Maar ik vroeg hem om alleen te komen en samen met mij met de trein te reizen, zoals ik zelf steeds had gedaan. Dat leek me leuker. Bovendien wilde ik niet dat mensen zouden denken dat zij mijn moeder was. Dat leek me pijnlijk. Ik had haar wel geaccepteerd in het leven van mijn vader, maar nog niet helemaal in mijn eigen leven.
Ik weet nog hoeveel gedoe het gaf. Zo veel dat ik nu niet eens meer weet hoe het nou uiteindelijk is gegaan. Ik weet wel nog dat ik (met een bos bloemen) tegen haar heb gezegd dat ze maar moest vergeten wat ik had gevraagd en dat ze natuurlijk welkom was. Dat was na de verjaardag van mijn neefje (in het weekend voor de diploma uitreiking) waar ze aangeschoten tegen mijn tante zat janken dat ze er niet bij mocht zijn.
Zo, het maakt wat los bij me...
Wat ik wil zeggen, wat anderen ook al zeggen: het gaat hier niet om jou. Geef je zoon de regie en laat hem weten dat hij het helemaal zelf mag weten. Het is zo vreselijk pijnlijk om als kind de wijste te moeten zijn. Zelfs al heb je net je bul gehaald.
Oh ja
Hier kwam mijn ex samen met zijn vriendin, en kreeg mijn dochter te horen dat haar vader zo’n knappe jonge vriendin had. Ik had nog wel een leuk jurkje aan gedaan.
vooraf kennismaken?
Jullie reacties hebben mijn snappertje aardig aan het werk gezet en ik heb mijn kind dan ook niet gevraagd of de vriendin van haar vader ook komt. Dat denk ik wel, kind zelf praat nooit over haar maar via de andere kinderen hoor ik dat ze samen aan sportwedstrijden meedoen enzo - slik. Ik begrijp heel goed dat zij niet het probleem is, ik projecteer mijn pijn op haar en dat is niet goed natuurlijk. Nu zit ik te denken over manieren om de spanning uit de lucht te kunnen nemen en heb ik het idee om wellicht vooraf kennis met haar te maken, zonder ex erbij. Gewoon een keer een kopje koffie. Zou dat een goed plan kunnen zijn?
Goed plan. Ik deed dat. Vond het vreselijk maar belangrijk. Er volgden amper nog ontmoetingen maar ik heb het altijd een prettig idee gevonden dat ik het initiatief nam te zien wie tijd doorbracht met mijn kinderen. En ook wel om haar te laten zien wie hun moeder is 
.
Ik heb het ook gedaan. Heeft veel helderheid gegeven over wat we wederzijds van elkaar mochten verwachten.
We vonden het beiden lastig maar zijn nog steeds blij dat we het gedaan hebben.