Nog een kans geven?
Ik (26) ben 4 jaar getrouwd met mijn man (32). We hebben 2 prachtige dochtertjes (3 & 9mnd).
6 jaar geleden hebben wij elkaar in Malta leren kennen en hier woonden wij tot vorig jaar oktober. We zijn altijd gek op elkaar geweest, onafscheidelijk en er was nooit veel drama.
Toen wij 10 maanden geleden terug naar NL verhuisden wisten wij al dat hij in de zomer grotendeels in Malta zou zijn omdat hij daar zijn ondernemingen heeft. Nu is de zomer bijna voorbij en ik ben de afgelopen 3 maanden 90% alleen met een peuter & baby geweest.
Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik liever alleen ben. Als hij ons kwam bezoeken hoopte ik op hulp vanuit zijn kant, maar ipv daarvan voelde het alsof ik voor 3 kinderen moest zorgen. Iedere keer als hij kwam was ik totaal niet enthousiast, en dit viel hem ook op.
Het feit dat ik liever alleen ben, heeft hem paranoia gemaakt dat ik verliefd ben op een ander. Afgelopen weekend heeft hij 2,5 dag alleen maar geslapen terwijl ik leuke dingen had gepland. Op zaterdag werd hij zó boos toen ik zei dat hij te veel slaapt, hij schreeuwde waar de kids bij waren, hij sloot alle deuren af en verstopte de sleutels, hij dreigde met scheiding (voor de 1e keer), en kleineerde mij met zijn woorden. Uiteindelijk liet hij mij toch naar een verjaardagsfeestje gaan, maar hij moest mee om te controleren of ik niet met andere jongen zou praten.
Zondag werd ik wakker en bleek dat hij de hele nacht mijn telefoon heeft doorzocht. De rest van de dag wilde hij controleren wat ik op mijn telefoon deed. Toen heb ik gezegd dat ik zo niet verder kan, dat hij moet veranderen anders ga ik bij hem weg.
Maandag was hij weer de oude, werd op tijd wakker, hielp in het huis en met de kinderen, en heeft hulp gezocht voor zijn vermoeidheid.
Ik zie dat hij spijt heeft van zijn gedrag dit weekend en bang is om mij kwijt te raken. Maar de gedachte om bij hem weg te gaan blijft maar in mijn hoofd. Ik ben totaal op hem afgeknapt, ben heel anders naar hem gaan kijken, en weet niet of dit hersteld kan worden.
Ook speelt mee dat hij een veel strengere opvoeding voor ogen heeft voor onze dochters. Hij is moslim, dus ze mogen geen verkering, geen seks voor het huwelijk, geen bikini’s, niet opstap gaan, etc.
Dit heeft hij vtv gecommuniceerd maar ik was jong, naïef, leefde in Malta in een bubbel, en dacht dat hij wel zou bijdraaien/verwesteren. Ik snap dat ik hier nu niet meer veel aan kan doen, en misschien moet accepteren dat mijn dochters zo worden opgevoed, maar gun hun zo veel meer vrijheid die ik ook als kind had.
Ook speelt mee dat ik sinds onze trouwdag dromen heb.. over een jongen waarmee ik op de basisschool heb gezeten. Ik negeerde het altijd omdat ik nooit op deze manier over deze jongen dacht, maar de dromen blijven nu al 4 jaar terug komen. De laatste droom was 2 dagen voordat mijn man ons kwam bezoeken, en deze droom was zo intens dat ik de hele dag in de war was. Nu dat ik op mijn man ben afgeknapt ben ik nóg meer in de war. Ik zie deze jongen ook regelmatig, hij voetbalt met mijn broer en mijn man kan het goed met hem vinden. Ik wil het niet gaan onderzoeken/nastreven, maar het maakt mij wel nog afstandelijker van mijn man…
Moet ik mijn man nog een kans geven? Ondanks dat ik die afstandelijkheid voel? Het voelt zo geforceerd en ik ben niet iemand die kan faken…
(Vandaag zei hij dat hij zelfmoord pleegt als ik bij hem weg ga, maar ik denk eerder dat hij mij het leven zuur gaat maken en misschien zelfs probeert de kinderen van mij af te pakken)
Je man voelt dus goed aan dat er 'iets' speelt: je hebt immers ook een oogje op een ander!
Jullie hebben piepjonge kinderen, dus alle reden om aan de relatie te werken die je tot voor kort zelf nog beoordeelde met woorden als: 'altijd gek op elkaar en onafscheidelijk'
Ik zou een relatie therapeut zoeken.
Hm die dromen over die andere jongen zijn misschien een vlucht uit een huwelijk waarin je je niet fijn voelt? Ik zou sowieso overdag jezelf tot de orde roepen en niet gaan dagdromen over zo'n gast, het maakt het hele proces met je man rommeliger, je kan je nu beter focussen op wat en hoe je met je huwelijk wilt.
Zijn zaken bespreekbaar met hem? Dat je vindt dat hij ook meer opvoedtaken moet doen, dat jij niet in bent voor een traditioneel islamitische opvoeding, dat je naar een relatietherapeut zou willen?
Zo ja, dan zou ik dat eerst doen. Het is nu crisis maar jullie hebben twee kleine kinderen, wat sowieso tropenjaren zijn voor een relatie, hij zat ergens anders in de zomer en jij stond er alleen voor. Misschien dacht hij rust thuis te vinden, maar pakte dat uit dat hij haast niets deed?
Daar knapt geen enkele relatie van op. Dus ik zeg: geef het een kans onder voorbehoud dat je wel dingen kunt bespreken, hij daar goed en volwassen op reageert.
Daarover gesproken: helemaal paranoia worden en dreigen met zelfmoord is onvolwassen manipulerend gedrag. Ook het feit dat je bang bent dat hij je het leven zuur gaat maken vind ik een red flag.
Als hij niet kan of wil overleggen of naar een relatietherapeut, wordt het een ander verhaal, maar ik zou dat eerst een kans geven
Lexus, helemaal met je eens dat ik deze dromen geen aandacht moet geven. Het is alleen zo vreemd dat deze begonnen precies op de dag dat ik ging trouwen, alsof het een teken was, terwijl we toen heel gelukkig waren in onze relatie. Er zijn meerdere “tekens” die met hem te maken hebben, maar ik negeer ze voor nu want wil mijn focus bij mijn huwelijk leggen.
We hebben niet vaak ruzie, maar ALS kan hij heel fel zijn, ik heb al meerdere malen gezegd dat hij woede problemen heeft. Hij zou mij nooit fysiek iets aan doen, maar wel verbaal. Hij is heel goed met zijn woorden en kan de situatie altijd zo verdraaien dat de schuld bij mij komt te liggen.
Ikzelf ben het tegenovergestelde- erg relaxed en een people-pleaser, heel slecht met mijn woorden en heb meestal een dag nodig om mijn gevoelens en emotie een plek te geven voordat ik mij kan uitspreken.
Dit weerhoudt mij om alle kaarten op tafel te leggen, want hij zal alleen maar over mij heen praten en inderdaad wat jij zegt, manipuleren. Vooral over de opvoeding- volgens hem gaat hij niet naar de hemel als onze kinderen de islam ooit verlaten. Dus daar zal geen middenweg in te vinden zijn ben ik bang..
Als je je verbaal niet tegen hem opgewassen voelt, moet je er juist een derde partij bij zoeken. Een relatietherapeut en/of wellicht ook een therapeut voor jezelf, om te leren steviger in je schoenen te staan.
En ik zou wel oppassen met 'tekens' zien in dingen als dromen enz. Je houdt zo zelf iets in stand hè.
Mugs schreef op 30-08-2023 om 11:47:
Als je je verbaal niet tegen hem opgewassen voelt, moet je er juist een derde partij bij zoeken. Een relatietherapeut en/of wellicht ook een therapeut voor jezelf, om te leren steviger in je schoenen te staan.
En ik zou wel oppassen met 'tekens' zien in dingen als dromen enz. Je houdt zo zelf iets in stand hè.
Ja dus de grote vraag is: zou hij bereid zijn samen naar een relatie therapeut te gaan? (en misschien kan je zelf iets aan je people pleaser gedrag gaan doen? Apart bij een eigen therapeut)
Besef dat jij je eigen keuzes maakt. Je droom over die jongen klinkt wat puberaal; dat je droomt daar kun je niets aan doen, maar wel hoe je er vervolgens naar kijkt: DAT is je keus. Die droom: laat dat gewoon los. Fixeer je niet op die persoon; wees realistisch.
En jij hebt je keus gemaakt dus die droom is gewoon niet aan de orde. Je hebt best een lastige keus gemaakt (in zee gaan met iemand van een heel andere cultuur) en nu kun je niet bij de eerste de beste tegenslag de handdoek in de ring gooien. Je bent je mooie dochters meer verschuldigd dan dat toch?
Je bent ook al heel ver aan het denken in de verkeerde richting merk ik: je gaat al uit van een scheiding en zijn reactie daarop. Je spreekt over manipulatie en verbaal sterk zijn
Maar laten we een stapje terug doen. Kijk eens naar de situatie zoals die nu is. Jullie waren toch gek op elkaar? Waar is dat gebleven?
De communicatie... ik lees dat jij leuke dingen had gepland... Was dat in overleg?
Hij was erg moe. Kan het zijn dat hij een tijd hard gewerkt heeft, eindelijk thuis is en dan heel iets anders wil?
Verder is het volgens mij echt niet abnormaal dat het niet direct alleen maar feest is als de een veel van huis is geweest. Je ontwikkelt je eigen routine en de meiden ook en dat geeft een bepaalde rust in huis en in je leven. Zijn terugkomst is dan een inbreuk op jullie rust en routine en vlg. mij is het helemaal niet gek dat je dan niet ineens in de zevende hemel bent omdat je hem zo gemist hebt. Hij moet ook zijn nieuwe evenwicht weer vinden iedere keer en het is niet zo gek dat hij onzeker (jaloers) wordt als hij merkt dat zijn thuiskomst niet alleen maar een roze wolk is.
Kortom; praat met elkaar. Dat jullie verschillende achtergronden hebben en dus een andere kijk op opvoeding (zeker bij de meiden) is logisch. Allebei zullen jullie een beetje moeten inschikken.
@Mugs Klopt over de tekens.. misschien doe ik het onbewust omdat ik niet helemaal gelukkig ben met mijn huwelijk. Normaal ben ik ook niet iemand die daar snel in gelooft.
@Lexus ik heb mijn people pleaser gedrag nooit als iets negatiefs beschouwd of iets waar ik aan moet werken. Goed dat jullie mij hier op wijzen.
Grappig, al die jaren vijftig adviezen. Begrip hebben, je hield toch van hem, ach die arme man, hij kan het niet helpen, red toch je huwelijk… ja ja.
Deze man vertoont agressief, manipulerend en controlerend gedrag. Al zijn vermoedens over vreemdgaan geven mij het vermoeden dat hij het zelf niet zo nauw neemt, maar het onbestaanbaar vindt dat zijn vrouw zelfs maar met iemand anders praat. Ik zie alleen maar red flags. Wegwezen. Een goede vader is hij ook al niet. Het enige dat hem interesseert is de kinderen opvoeden volgens een strak geloof dat hij zelf waarschijnlijk helemaal niet hanteert.
De enige reden dat dit huwelijk nog bestaat is juist omdat hij altijd weg is. Wees eerlijk TO, zie je het zitten om hem elke dag over de vloer te hebben? Nee hè. Je keuze is al gemaakt. Volg die op.
(Trouwens, je lijdzame uitspraken over de kinderen, hoe sneu je het voor ze vindt dat ze een strenge niet westerse opvoeding gaan krijgen - kom op zeg. Het zijn jouw kinderen, kom voor ze op! Gooi ze niet gewoon onder de bus).
Ik lees twee dingen die ik écht een hele dikke rode vlag vind;
1. dreigen met zelfmoord bij een scheiding
2. de kinderen opvoeden met het idee dat hij niet in de hemel komt als zij ervoor kiezen om niet als moslima's te willen leven
Daarmee legt hij de verantwoordelijkheid voor zijn geluk volledig bij anderen en zelfs bij zijn kinderen neer. Dat vind ik heel onvolwassen en heel kwalijk en zelfs gevaarlijk.
Verder zou ik wel stoppen met dromen over die oud-klasgenoot. Probeer naar elkaar uit te spreken wat je van elkaar verwacht in een relatie, ook wat betreft de opvoeding van de meiden. En wat betreft controleren. Vertrouwen is de basis van alles. Zeker als één van jullie een gedeelte van de tijd elders verblijft. Als dat vertrouwen mist, is het zaak daar aan te gaan werken met inzet van beide kanten. Anders loopt het vroeg of laat echt wel stuk.
Mijn voorspelling: to en haar kinderen gaan een zware toekomst tegemoet. Je was jong naïef en leefde in een bubbel. Daarnaast kom je onzeker over en wil je het anderen naar de zin maken. Dat heeft hij dus prima ingeschat en gebruik van gemaakt. Nu kan jij niet zo snel meer terug vanwege de kinderen.
Vreselijk naïef om met een westerse bril te kijken naar zijn ideeën en te denken dat je hier samen wel even over kunt praten. Zo werkt dat niet in zijn geloof en cultuur (verschillende dingen). Zijn ideeën over opvoeding staan ver af van onze en jouw cultuur. En vanaf de bruiloft heeft hij (volgens zijn ideeën) zeggenschap over jou. En er gelden echt andere normen en waarden tussen mannen en vrouwen zoals je al hebt gemerkt. Jij weet dat zijn denkbeelden mbt jouw dochters niet kloppen. Maagd tot het huwelijk, thuis opsluiten , beperking in hun vrijheid, hun meningen en hun kleding, met wie ze omgaan etc. Maar daar leg jij je gewoon bij neer? Je dochters leven hier en verdienen een moeder die voor ze opkomt. Het gedrag dat hij nu bij jou laat zien zal er ook bij zijn dochters zijn (en erger).
@annepollewop @mamae
even voor de duidelijkheid:
In zijn ogen is de islamistische opvoeding de beste keuze voor onze kinderen. Ik begrijp zijn beredenering ook wel dat hij ze wilt beschermen, niet geseksualiseerd worden, etc.
Hij wilt het beste voor mij en zijn kinderen.
De islam is een heel mooi geloof, ik heb geprobeerd mij erin te verdiepen. Ben tot de realisatie gekomen dat ik dit alleen voor hem doe, en ikzelf niet spiritueel ben ingesteld.
Heb nog niet het lef gehad om dit met hem te delen. Dit gaat 100% conflict tussen ons veroorzaken, maar inderdaad wat MamaE zegt, ik moet NU voor mijn kinderen op komen nu ze nog jong zijn.
Marietsebiel schreef op 30-08-2023 om 13:10:
@annepollewop @mamae
even voor de duidelijkheid:
In zijn ogen is de islamistische opvoeding de beste keuze voor onze kinderen. Ik begrijp zijn beredenering ook wel dat hij ze wilt beschermen, niet geseksualiseerd worden, etc.
Hij wilt het beste voor mij en zijn kinderen.
De islam is een heel mooi geloof, ik heb geprobeerd mij erin te verdiepen. Ben tot de realisatie gekomen dat ik dit alleen voor hem doe, en ikzelf niet spiritueel ben ingesteld.
Heb nog niet het lef gehad om dit met hem te delen. Dit gaat 100% conflict tussen ons veroorzaken, maar inderdaad wat MamaE zegt, ik moet NU voor mijn kinderen op komen nu ze nog jong zijn.
Je kinderen de islam meegeven als religieuze basis is prima, maar geloofsvrijheid is een mensenrecht. Je kunt ze nooit opleggen dat ze moslim moeten zijn. En je mag je kinderen ook nooit verantwoordelijk maken voor je eigen zielenheil in het hiernamaals. Daar heb ik grote moeite mee, onoverkomelijke bezwaren zelfs.
Ik ben zelf katholiek en mijn man is protestants. Hij is theoloog en docent levensbeschouwing, dus geloof speelt in zijn leven simpelweg een grote rol omdat het ook zijn werk is. Toch hebben wij onze dochter bewust niet laten dopen, omdat we vinden dat ze zelf mag kiezen (of niet) als ze ouder is. We bezoeken zowel protestantse als katholieke erediensten, dus ze krijgt van beide een en ander mee, zowel de overeenkomsten als de verschillen. Wij kunnen daar heel goed over praten, maar dat komt ook doordat we open staan voor de ander en niet onze eigen visie als absolute waarheid verheffen.
Na al jullie reacties te hebben gelezen denk ik dat ik na het drama van afgelopen weekend een beetje uit mijn bubbel ben gesprongen en hem vanuit een hele andere kant heb gezien. Met als resultaat héél veel spijt van mijn naïviteit.
Ik was 19 toen ik naar Malta ging, werd meteen al onder zijn vleugel genomen, waren zoals ik al zei 5-6 jaar onafscheidelijk, en heb verder niet veel connecties daar gemaakt. Tunnel visioned dus.
Ik heb wel een idee wat mij nu te doen staat. Alle kaarten op tafel leggen, als hij een middenweg wilt vinden en dingen uitwerken: prima! Als niet, moet ik doen wat het beste voor mij en onze kinderen is.
Het kan best zijn dat jullie standpunten te ver uiteen liggen en de culturele verschillen te groot zijn. Maar blijkbaar is het ook een tijd wel goed gegaan: jullie zijn 4 jaar getrouwd en hebben twee kinderen gekregen. En je geeft aan: "We zijn altijd gek op elkaar geweest, onafscheidelijk en er was nooit veel drama"
Ik lees ook: je man heeft de hele zomer gewerkt en als hij dan oververmoeid thuis kwam trof hij daar een wel heel matig enthousiast en afstandelijke partner die meteen van alles van hem verwachtte.
Hoe ging het in de periode na jullie verhuizing naar Nederland en voor hij deze zomer voor zijn werk weer vertrok?
@MamaE helemaal mee eens dat ik de islam kan meegeven als religieuze basis en hun later zelf de keuze laten maken. Dat zou ik prachtig vinden! Ik hoop dat ik dit met mijn man kan uitwerken.