Nog een kans geven?
Ik (26) ben 4 jaar getrouwd met mijn man (32). We hebben 2 prachtige dochtertjes (3 & 9mnd).
6 jaar geleden hebben wij elkaar in Malta leren kennen en hier woonden wij tot vorig jaar oktober. We zijn altijd gek op elkaar geweest, onafscheidelijk en er was nooit veel drama.
Toen wij 10 maanden geleden terug naar NL verhuisden wisten wij al dat hij in de zomer grotendeels in Malta zou zijn omdat hij daar zijn ondernemingen heeft. Nu is de zomer bijna voorbij en ik ben de afgelopen 3 maanden 90% alleen met een peuter & baby geweest.
Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik liever alleen ben. Als hij ons kwam bezoeken hoopte ik op hulp vanuit zijn kant, maar ipv daarvan voelde het alsof ik voor 3 kinderen moest zorgen. Iedere keer als hij kwam was ik totaal niet enthousiast, en dit viel hem ook op.
Het feit dat ik liever alleen ben, heeft hem paranoia gemaakt dat ik verliefd ben op een ander. Afgelopen weekend heeft hij 2,5 dag alleen maar geslapen terwijl ik leuke dingen had gepland. Op zaterdag werd hij zó boos toen ik zei dat hij te veel slaapt, hij schreeuwde waar de kids bij waren, hij sloot alle deuren af en verstopte de sleutels, hij dreigde met scheiding (voor de 1e keer), en kleineerde mij met zijn woorden. Uiteindelijk liet hij mij toch naar een verjaardagsfeestje gaan, maar hij moest mee om te controleren of ik niet met andere jongen zou praten.
Zondag werd ik wakker en bleek dat hij de hele nacht mijn telefoon heeft doorzocht. De rest van de dag wilde hij controleren wat ik op mijn telefoon deed. Toen heb ik gezegd dat ik zo niet verder kan, dat hij moet veranderen anders ga ik bij hem weg.
Maandag was hij weer de oude, werd op tijd wakker, hielp in het huis en met de kinderen, en heeft hulp gezocht voor zijn vermoeidheid.
Ik zie dat hij spijt heeft van zijn gedrag dit weekend en bang is om mij kwijt te raken. Maar de gedachte om bij hem weg te gaan blijft maar in mijn hoofd. Ik ben totaal op hem afgeknapt, ben heel anders naar hem gaan kijken, en weet niet of dit hersteld kan worden.
Ook speelt mee dat hij een veel strengere opvoeding voor ogen heeft voor onze dochters. Hij is moslim, dus ze mogen geen verkering, geen seks voor het huwelijk, geen bikini’s, niet opstap gaan, etc.
Dit heeft hij vtv gecommuniceerd maar ik was jong, naïef, leefde in Malta in een bubbel, en dacht dat hij wel zou bijdraaien/verwesteren. Ik snap dat ik hier nu niet meer veel aan kan doen, en misschien moet accepteren dat mijn dochters zo worden opgevoed, maar gun hun zo veel meer vrijheid die ik ook als kind had.
Ook speelt mee dat ik sinds onze trouwdag dromen heb.. over een jongen waarmee ik op de basisschool heb gezeten. Ik negeerde het altijd omdat ik nooit op deze manier over deze jongen dacht, maar de dromen blijven nu al 4 jaar terug komen. De laatste droom was 2 dagen voordat mijn man ons kwam bezoeken, en deze droom was zo intens dat ik de hele dag in de war was. Nu dat ik op mijn man ben afgeknapt ben ik nóg meer in de war. Ik zie deze jongen ook regelmatig, hij voetbalt met mijn broer en mijn man kan het goed met hem vinden. Ik wil het niet gaan onderzoeken/nastreven, maar het maakt mij wel nog afstandelijker van mijn man…
Moet ik mijn man nog een kans geven? Ondanks dat ik die afstandelijkheid voel? Het voelt zo geforceerd en ik ben niet iemand die kan faken…
(Vandaag zei hij dat hij zelfmoord pleegt als ik bij hem weg ga, maar ik denk eerder dat hij mij het leven zuur gaat maken en misschien zelfs probeert de kinderen van mij af te pakken)
@Mugs “een matig enthousiaste partner” omdat ook zij de hele zomer in haar eentje voor twee hele jonge kinderen heeft moeten zorgen, alle huishouden zelf heeft gedaan, 3 dagen per week werkt en nauwelijks tijd voor haarzelf heeft gehad.
Hij heeft dan wel (hard) gewerkt en ons enorm moeten missen, maar dat betekent niet dat hij mijn 3e kind kan worden als hij thuis komt.
In het begin was ik wel nog enthousiast hoor, maar op een bepaald moment is het goed geweest. En ja, ik communiceerde elke keer dat ik meer hulp van hem verwacht.
Vóór de zomerperiode is hij ook regelmatig naar Malta gegaan (o.a. 1 week na de geboorte van onze 2e dochter). Als hij hier was werkte hij diensten van 15u-23u. De hele ochtend sliep hij, werd wakker, ging werken. Ik ben heel begripvol, dus ik nam alle zorg op me en klaagde niet. Maar zijn gedrag in de zomerperiode sloeg nergens op.
“een matig enthousiaste partner” omdat ook zij de hele zomer in haar eentje voor twee hele jonge kinderen heeft moeten zorgen, alle huishouden zelf heeft gedaan, 3 dagen per week werkt en nauwelijks tijd voor haarzelf heeft gehad.
Maar dat is toch een logisch gevolg van jullie keuze om het leven zo te organiseren? Door in Nederland te gaan wonen terwijl het werk van je man nog steeds deels in Malta is. Begrijpelijk dat dat een grote druk op de relatie legt.
Ik denk dat de gesprekken tussen jullie ook moeten gaan over de verdeling van werk en zorg
AnnaPollewop schreef op 30-08-2023 om 12:24:
Grappig, al die jaren vijftig adviezen. Begrip hebben, je hield toch van hem, ach die arme man, hij kan het niet helpen, red toch je huwelijk… ja ja.
Deze man vertoont agressief, manipulerend en controlerend gedrag. Al zijn vermoedens over vreemdgaan geven mij het vermoeden dat hij het zelf niet zo nauw neemt, maar het onbestaanbaar vindt dat zijn vrouw zelfs maar met iemand anders praat. Ik zie alleen maar red flags. Wegwezen. Een goede vader is hij ook al niet. Het enige dat hem interesseert is de kinderen opvoeden volgens een strak geloof dat hij zelf waarschijnlijk helemaal niet hanteert.
De enige reden dat dit huwelijk nog bestaat is juist omdat hij altijd weg is. Wees eerlijk TO, zie je het zitten om hem elke dag over de vloer te hebben? Nee hè. Je keuze is al gemaakt. Volg die op.
(Trouwens, je lijdzame uitspraken over de kinderen, hoe sneu je het voor ze vindt dat ze een strenge niet westerse opvoeding gaan krijgen - kom op zeg. Het zijn jouw kinderen, kom voor ze op! Gooi ze niet gewoon onder de bus).
Ik lees ook rode vlaggen, maar is het nou echt “jaren vijftig-advies” om erop te wijzen dat je in ieder geval een serieuze poging kunt en zou moeten wagen voor je de stekker trekt uit een relatie die tot voor kort goed was en nu onder druk staat van jonge kinderen en een man die langere tijd niet thuis is? Lukt het niet, dan niet. Maar dit is wel heel snel van nul naar honderd.
AlisonH schreef op 30-08-2023 om 14:39:
[..]
Ik lees ook rode vlaggen, maar is het nou echt “jaren vijftig-advies” om erop te wijzen dat je in ieder geval een serieuze poging kunt en zou moeten wagen voor je de stekker trekt uit een relatie die tot voor kort goed was en nu onder druk staat van jonge kinderen en een man die langere tijd niet thuis is? Lukt het niet, dan niet. Maar dit is wel heel snel van nul naar honderd.
vind ik ook hoor, terwijl ik toch bekend sta als feministe die vrouwen ertoe aanzet zich niet te laten piepelen. Maar ik vind ook dat als er kleine kindjes zijn, je ook moet proberen wat er nog mogelijk is er samen uit te komen
Laat onverlet dat er idd rode vlaggen zijn. Maar ts-man is ook een mens die een keuze mag krijgen.
Lexus schreef op 30-08-2023 om 14:48:
[..]
vind ik ook hoor, terwijl ik toch bekend sta als feministe die vrouwen ertoe aanzet zich niet te laten piepelen. Maar ik vind ook dat als er kleine kindjes zijn, je ook moet proberen wat er nog mogelijk is er samen uit te komen
Laat onverlet dat er idd rode vlaggen zijn. Maar ts-man is ook een mens die een keuze mag krijgen.
Juist nu ze klein zijn moet je aan alle kanten voor ze opkomen. Als ze ouder worden zal hij ze alleen maar meer willen "beschermen" (lees controleren en zijn wil opleggen). En dan zijn dit ook nog eens meisjes.
To was jong, naïef en is volledig in hem opgegaan. Ze durft nu (jaren later!) Niet eens aan te geven dat zijn geloof niets voor haar is. Want ze weet nu al dat dit voor grote problemen gaat zorgen. Dat zegt toch al genoeg? Geen basisvertrouwen en veiligheid in de relatie. Aan de manier waarop hij met haar omgaat (jaloers, manipuleren, haar als opvoeder en huissloof gebruiken) zegt ook veel over xijn karakter en opvoeding/ cultuur. Het is niet aan to hem te veranderen of op te voeden. Ze heeft mbt religie al gezien dat dat niet lukt. Dit is een volwassen man die al gevormd is.
To heel veel sterkte. Vraag hulp aan je omgeving en schakel desnoods tijdig professionele hulp in!!
Regelmatig komen hier berichten voorbij van jonge ouders die door de sleur 'het 'niet meer zeggen te voelen. Dat vind ik persoonlijk een nogal lapzwanserige reden om de handdoek in de ring te gooien als er jonge kinderen bij betrokken zijn.
Maar....... jouw man bedreigt je, vooralsnog alleen verbaal, chanteert met zelfmoord en wil jullie dochters in een keurslijf persen. Die spijtbetuigingen zeggen weinig, die krokodillentranen passen helemaal in het patroon. Dat kan iedere sociaal werker je vertellen. Je hebt je twijfels lang onderdrukt, dat puberale dagdromen over het jeugdvriendje zijn het gevolg daarvan. Je bent een volwassen vrouw, druk die intuitie nu niet weg. Ik vermoed dat jejezelf en de kinderen een hoop narigheid bespaart. Als je nu al niet opstapt, bereid je er dan praktisch en financieel voor op het moment dat je dat wel kunt doen.
Wat zegt je omgeving? Als je mijn dochter was zou ik hopen dat je me in vertrouwen zou nemen.
Ik vind het echt super heftig wat je schrijft. Dat hij de deuren op slot doet, sleutels verstopt…je telefoon overneemt.
Je gaat met hem alleen maar blij worden als je je voegt in je rol: je bent zijn bezit. Wil je dat?
Pinokkio schreef op 30-08-2023 om 16:10:
Ik vind het echt super heftig wat je schrijft. Dat hij de deuren op slot doet, sleutels verstopt…je telefoon overneemt.
Je gaat met hem alleen maar blij worden als je je voegt in je rol: je bent zijn bezit. Wil je dat?
Oh ja, dat was de derde rode vlag. Niet oké dit. Dit soort situaties zijn gewoon onveilig. Als het huis op slot zit en je kunt niet bij de sleutels, dan kun je dus letterlijk niet weg. Ook niet bij een calamiteit of als hij wel gewelddadig wordt.
Gelukkig dat je al met zijn instemming terug verhuisd ben met de kinderen naar Nederland. Het klinkt inderdaad alsof de relatie geen toekomst heeft.
Ik zou ook aanraden om alvast eens juridische hulp te zoeken, om te weten wat er komt kijken bij een scheiding. Let op dat hij de kinderen niet mee kan nemen, en dat hij niet alle financiën naar zijn hand kan zetten of jou opzadelen met een berg schulden uit zijn ondernemingen. Tijd om wakker te worden, de ogen te openen en de werkelijkheid aan te gaan. Die droom was een goede waarschuwing, gebruik die ook zo en niet om jezelf blind te houden voor het nu. Die jongeman komt jou niet redden, jij zult zelf aan de bak moeten. Voor jezelf en je kinderen.
Even ter vergelijk: ik ben meer dan 25 jaar getrouwd en we hebben echt wel flinke discussies gehad in die tijd. Ik ben best een behoorlijke dramaqueen en ik kan flink uit mijn slof schieten. Maar nooit, nooit hebben we elkaars telefoon afgepakt, de deur op slot gedaan of gedreigd met zelfmoord. Allebei niet. Sterker nog, mijn man kan soms erg streng zijn, maar hij heeft ook nooit zoiets bij de kinderen gedaan, op geen enkele leeftijd. En ik ook niet. Ik vind dit echt buiten alle proporties.
Moe zijn, hard gewerkt hebben zijn hier geen enkel excuus voor.
hij is moslim dit wist je en ook al zou je bij hem weggaan, niet enkel jij bepaald hoe jullie kinderen worden opgevoed. Je zegt ik wil meer vrijheid voor mn kinderen maar hij blijft de vader, niet alleen jij bepaald hoe ze worden opgevoed, uiteindelijk ontwikkelen ze hun eigen karakter en levensstijl hoor, daar kan jij of je man niet veel aan doen. En aangezien ze als gelovig worden opgevoed zullen ze ook dat meenemen in hun groei.
Dat hij dingen vermoed is niet gek als jij idd denkt aan een ander en hem niet graag ziet, dan voeld hij zich minderwaardig. Logisch.
Ik neem aam dat jij geen moslim bent? Dit botst dan wel natuurlijk... je zit toch ergens op een andere lijn dan.
Ik zou met hem praten, en duidelijke afspraken maken, maar ook eerlijk zijn tegen jezelf, is hij de ware of toch niet en een keus maken want nu zit je eik maar half in je huwelijk.