Omgang na birdnesting
Mijn vriend zit in een ingewikkelde situatie, en ik zou graag eens horen wat jullie daarvan denken en zouden adviseren...
Vriend is ruim 2 jaar geleden gescheiden en heeft 2 kinderen (nu bijna 16 en bijna 18). Besloten werd dat de kinderen in het ouderlijk huis zouden blijven wonen en dat de ouders zouden rouleren. Dus: de ene week was vader bij de kinderen en was moeder bij haar nieuwe partner, en de andere week was moeder bij de kinderen en vader in zijn eigen appartement. Op de officiele "wisseldag" werd er gezamenlijk gegeten, waarna de ouders samen nog even de afgelopen week doornamen.
Dit ging bijna 2 jaar lang prima. Het leek een ideale regeling voor zowel ouders als kinderen. Maar een aantal maanden geleden werd tijdens de wekelijkse wisseldag door de kinderen en hun moeder medegedeeld dat de kinderen birdnesten niet langer zagen zitten, omdat er "teveel kapiteins op een schip zaten" en dat moeder eigenlijk een betere opvoeder was dan vader. Dat laatste argument werd niet met voorbeelden verduidelijkt en kwam voor mijn vriend als een donderslag bij heldere hemel.
De kinderen gaven mijn vriend te verstaan dat hij eigenlijk niet meer terug hoefde te komen en dat ze voortaan met hun moeder in het ouderlijk huis wilden wonen. Mijn vriend gaf aan dat hij dit vreselijk vond, dat hij erover wilde praten en naar hen wilde luisteren maar dat hij wel naar een oplossing wilde werken. Een andere zorgregeling: prima. Maar niet van 50/50 ouderschap naar niks.
Hij heeft meermaals geprobeerd te praten met zijn ex-vrouw, maar dat wil zij niet. Haar stelling: de kinderen bepalen en het is wat het is. Op diverse voorstellen van mijn vriend om met behulp van een mediator toch samen in gesprek te gaan, werd afwijzend gereageerd. Ook voorstellen van zijn kant om de omgang op een andere manier te regelen (bijvoorbeeld: in plaats van week op/ week af, een lang weekend per maand) worden zonder meer afgewezen.
Inmiddels is het contact met zijn kinderen beperkt tot af en toe een whatsappje (van hem), waarop dan door zijn kinderen nauwelijks wordt gereageerd. Pogingen om iets af te spreken lopen op niets uit. Mijn vriend heeft zijn kinderen in de afgelopen 4 maanden misschien 2 keer gezien.
Hij gaat hieraan kapot. Ten einde raad, omdat zijn ex-vrouw dus niet bereid is met hem hierover te praten en zich verschuilt achter het argument dat de kinderen het nu eenmaal zo willen, is hij naar een advocaat gegaan en heeft nu afgedwongen dat er alsnog mediation gaat plaatsvinden. Dat is in ieder geval iets, maar hij heeft er inmiddels weinig vertrouwen meer in dat hier nog iets goeds uit gaat komen. Hij is bang nu een soort McDonald's-vader te worden die genoegen moet nemen met weinig contact, terwijl hij voorheen 50% van de tijd voor zijn kinderen zorgde.
Wat zouden jullie hem aanraden?
Mmhh
Mijn pubers zijn dol op mij en dol op hun vader.
Maar nog doller zijn ze op hun rust.
Ik kan me er best een voorstelling van maken, dat zij bij een scheiding ook zouden staan springen op birdnesting, zeker niet in combi met nog een nieuwe partner. Niet ieder kind trekt dat goed.
Mijn kinderen zouden sowieso al veel last hebben van de scheiding an sich. Nog meer (wat mij betreft volstrekt legitieme) reden om rust te zoeken.
Steeds maar iedere week weer opnieuw je aanpassen, kan best vermoeiend zijn.
Ik weet het natuurlijk ook niet, in deze specifieke situatie. Ik zeg alleen maar dat ik me er genoeg bij kan voorstellen en dat het niet perse zo negatief hoeft te zijn.
vader woont daar toch ook?
Ik snap niet hoe vader uit dat huis gezet kan worden, hij woont daar toch de helft van de tijd en het huis is toch voor de helft zijn bezit?
Als moeder en/of kinderen niet meer gelukkig met de constructie zijn, dan is het zaak om daar over te praten en een andere vorm te vinden.
Maar het lijkt me niet dat moeder zomaar aanspraak op het hele huis zou kunnen maken.
En het lijkt mij dat de 18-jarige de keus heeft om zelf elders te gaan wonen, maar niet om een of beide ouders het ouderlijk huis te zetten, toch?
Het gaat hier niet over het afdwingen van een bezoekregeling.
Het gaat er hier om of kinderen een of beide ouders uit het ouderlijk huis kunnen zetten. Lijkt me niet.
Het zou wat anders zijn als de kinderen in de week van vader weg zouden gaan naar een ander onderdak (naar het huis van moeders partner, van vrienden, of wat dan ook). Maar dat is hier niet het geval.
Precies
Het gaat niet om dwingen tot omgang. Het gaat om het creeren van een situatie waarin er een gesprek wordt aangegaan.
Als het voor het behoud van de band met mijn kinderen absoluut noodzakelijk zou zijn dat ik een eind verder op verhuis zou ik dat vast doen. Maar niet zomaar. Daar is namelijk echt geen voor de hand liggende oplossing.
De kinderen van de vriend van TO hebben met hun moeder een machtsmiddel in handen dat niet gezond is. Normaal gesproken gaan kinderen hier niet over. Zelfs niet als ze 18 zijn. Dan kunnen ze hooguit ervoor kiezen om de andere week met moeder mee te verhuizen of op zichzelf te gaan wonen. In te stemmen met deze constructie is wel erg lief van vader, maar omdat hij dan meteen ook een heel eind verder weg woont niet de meest constructieve oplossing voor behoud van contact.
weglopen
Normaal lopen/gaan kinderen weg als ze niet meer bij hun ouder(s) willen zijn.
Kinderen die hun ouder(s) uit huis wegsturen? Nog nooit van gehoord...
Sowieso is het gezond als een 18-jarige elders gaat wonen.
Ja maar ja
Birdnesting doe je doorgaans toch voor de kinderen, hè.
Ik kan me verder geen reden bedenken waarom je graag een huis zou willen delen met je ex.
Nouja, uiteraard zijn hier uitzonderingen op, maar normaal gesproken doe je dit toch om het voor de kinderen zo rustig mogelijk te houden?
Nu wordt de zaak omgedraaid en wordt gesteld dat kinderen vader zijn huis uitjagen, tss.
De kinderen zijn vast ook niet van gisteren, deze omdraaiing klopt niet helemaal...
En wat ik dan moeilijk snap
is dat nu ook voor het gemak vergeten wordt dat alles speelt binnen een periode van scheiding, iets dat doorgaans toch niet makkelijk is voor kinderen.
Zeker niet op de leeftijd die betreffende kinderen hadden.
Dwingen
Mijn vriend wil zijn kinderen niet dwingen tot omgang. Ook staat hij open voor een andere constructie dan birdnesting. Maar daar wil hij dan wel een gesprek over. Hij wil samen tot een oplossing komen. En dat is iets anders dan een eenzijdige mededeling vanuit kinderen en moeder.
Ik begrijp niet waarom er gesteld wordt dat hij "een uur verderop woont". Hij heeft een appartement dicht bij zijn werk, voor de week dat hij niet bij zijn kinderen woont. Dat is iets anders. Overigens woonde moeder in de week dat zij niet bij haar kinderen woonde, bij haar nieuwe partner. Ook een uur verderop.
Waarom heeft-ie zich laten wegsturen? Dat is een goede vraag. Na die mededeling dat hij voortaan niet meer welkom was (dat was op de wisseldag), koos hij ervoor zijn ex en de kinderen even tijd te gunnen om zo de boel te de-escaleren. Dat heeft hij ook gezegd: voor nu zal ik me inderdaad even terugtrekken, maar over 2 weken wil ik hier over praten met jullie 3.
Toen hij vervolgens na deze afkoelweken wilde praten, was er geen gesprek meer mogelijk. Ineens werd er gedaan of het een done deal was en zijn pogingen om een gesprek aan te gaan werden afgedaan met een "we hebben het er al over gehad, moeten we er nu WEER over praten?".
Mijn vriend had inmiddels spijt als haren op zijn hoofd dat hij die afkoelperiode had ingelast. Van een afkoelperiode om tot rust te komen was er ineens een situatie ontstaan waarin kinderen en ex deden alsof alles in kannen en kruiken was.
Hij heeft daarop aan zijn ex laten weten dat hij op dag X gewoon weer in de woning aanwezig zou zijn. Dat hii nog steeds open stond voor een gesprek om tot een andere oplossing te komen, maar dat de oude regeling zou worden gehandhaafd bij gebrek aan een nieuwe regeling.
Zijn ex gaf aan dat de kinderen er op de dag dat hij zou komen (dat was op een vrijdag) niet zouden zijn want ze zouden weekendplannen hebben met vrienden. Zelf was ze een weekend weg met haar partner. Mijn vriend gaf aan dat dat ok was; op enig moment zouden de kinderen immers heus wel thuiskomen. Bij aankomst bleek de oudste er inderdaar niet te zijn, màar de jongste was gewoon thuis en had helemaal geen weekendplannen, en hij ontstak in een enorme woede-aanval inclusief schreeuwen en huilen, over het feit dat zijn vader er ineens was en vertrok naar zijn grootouders (van moeders kant) en kwam niet meer terug. Mijj vriend heeft hierop besloten dan inderdaad maar niet meer te komen, maar is blijven aandringen op een gesprek. Nu via mediation, omdat hij er met zijn ex en kinderen dus niet uit kwam.
Ik geloof oprecht dat mijn vriend het belang van de kinderen heeft willen dienen door zich even op de achtergrond te houden totdat er een gesprek mogelijk zou zijn. Een periode van 2 weken om tot rust te komen en na te denken over een andere invulling dan bird nesting, werd ineens "de nieuwe regeling". Hij wil nu dan ook geen omgang afdwingen, maar een gesprek over een andere invulling. En hij wil begrijpen wat er nu gebeurd is, want een reden -anders dan teveel kapiteins op 1 schip- is er niet gegeven en er is in de weken voorafgaand aan De Mededeling niets gebeurd.
Mijn vriend begrijpt dat zijn kinderen klaar waren met dat birdnesting. Dat was bedoeld als overgangsperiode na de scheiding. Maar van birdnesting naar niks, zonder dat daarover een normaal gesprek gevoerd is, DAT is voor hem een probleem en daarover wil hij met zijn ex en kinderen praten, maar dat lukt dus niet.
Lastig
Ik heb in mijn berichten zoveel mogelijk geprobeerd een objectief beeld neer te zetten, zonder mijn persoonlijke mening erbij te halen. Ik ben immers geen partij hierin en wil dat uiteraard ook niet zijn, en wil ook niet dat nieuwe liefje zijn dat de ex negatief afschildert. Maar ik heb natuurlijk wel een mening 
.
Ik ken zowel ex als kinderen. En ik zie een dominante vrouw die gewend is dat dingen gaan zoals zij dat wil. En kinderen die gewend zijn altijd te krijgen wat zij willen, in zowel materiele zin als anderszins. Ik denk dat dat nu ook een rol speelt. Overigens zie ik natuurlijk ook dat de kinderen het resultaat zijn van hun opvoeding, en daar was mijn vriend ook bij.
Ik denk dat beide ouders, dus ook mijn vriend, na de scheiding er alles aan hebben gedaan om de kinderen zoveel mogelijk tegemoet te komen. Daarom is er ook gekozen voor birdnesting; om het de kinderen zo makkelijk mogelijk te maken. En dat was goed, denk ik. Maar door die handelwijze komen de kinderen misschien nu pas toe aan acceptatie en misschien is deze situatie het gevolg daarvan. En dat is ook begrijpelijk.
Ik realiseer me dat ik voor mijn vriend niet de beste raadgever ben en dat was ook de reden dit topic te starten. Om andere meningen te horen. Ik ben zelf inmiddels 6 jaar gescheiden. Mijn ex-echtgenoot vertrok naar zijn nieuwe liefde met wie hij mij gedurende ons huwelijk bedroog, en keek letterlijk nooit meer naar onze 4 kinderen om. Inmiddels gaat het heel goed met mijn kinderen, maar dat is hard werken geweest, zowel voor hen als voor mij.
Met het verdriet van mijn eigen kinderen in zowel voor- als achterhoofd, kijk ik naar mijn vriend en zijn kinderen en denk: what the fuck. Je vader, die niets liever wil dan jullie vader zijn, stuur je gewoon weg - jullie hebben geen idee hoe goed jullie het hebben. En dat is ook niet helemaal realistisch want ook de kinderen van mijn vriend hebben een scheiding doorgemaakt en pijn doet nu eenmaal zeer. En tegelijkertijd moedig ik mijn vriend aan "te vechten" voor zijn kinderen, maar ik ben me ervan bewust dat ik ervoor moet waken de situaties niet door elkaar heen te halen. Vandaar dit topic.
Pubers en omgang
Dat pubers voor ene ouder kiezen is soms ook gelegen in feit dat een ouder kinderen erg bij scheiding betrekt. “Kijk eens wat erg wat je vader ons heeft aangedaan. Hij heeft ons verlaten”.
De beste oplossing
Aha, vriend van moeder komt in het birdsnest wonen. Misschien draait het allemaal wel vooral daarom en hebben vriend en moeder de kinderen ervan kunnen overtuigen dat vader zonder birdsnest niks tekort komt, want die heeft al een eigen appartement. Een praktische oplossing dus. Het herverdelen van de kamers.
Lullig gebracht, dat wel.
Wat ik niet begrijp is wat het wonen in het birdsnest te maken heeft met de omgang met de kinderen.
Vriend kan toch gewoon met ze naar de bios of ze, desnoods een voor een, uitnodigen bij hem?
VRiend en zijn ex moeten natuurlijk dat huis met elkaar afrekenen. Heeft zij genoeg om hem uit te kopen?
Apart wonen
"Ik begrijp niet waarom er gesteld wordt dat hij "een uur verderop woont". Hij heeft een appartement dicht bij zijn werk, voor de week dat hij niet bij zijn kinderen woont. Dat is iets anders."
Het gaat er hierom dat als je bij elkaar in de straat of de wijk woont dat kinderen dan makkelijk even langs kunnen komen. Een uur verderop is altijd een onderneming en daarmee een drempel.
Aan de andere kant zijn de kinderen groot genoeg en bovendien met hele andere, eigen zaken bezig, dus dat speelt hier wat minder, hoewel het ook hier bij ons nog steeds makkelijk is dat vader vlakbij woont. Of je op zijn vissen moet passen en de halve stad door of even onderweg naar huis er toch langskomt.
Nuancering
Je uitleg maakt een stuk meer duidelijk, Persephone. De eerste post vooral. Het is bitter dat er opeens niet meer gepraat kan worden. Natuurlijk moet er nog een gesprek komen. Over hoe dit gaat, over het vervolg. Mediation lijkt me zachter en dus logischer dan een advocaat.
Je nuanceert ook in #39 en benoemt meteen de valkuil: alle emoties laten meetellen. Aannames en beschuldigingen (moeder heeft machtsmiddel, kinderen verwend) parkeren want die zijn in de afspraken niet van belang.
De scheiding is nog niet lang gaande, 2 jaar is soms nog kort. En de achtergrond van de scheiding kan ook nog meetellen in alle emoties: is een van de ouders voor een ander verlaten? Nemen de kinderen de ouders iets kwalijk?
Pubers zijn niet gek en kunnen heel zwart-wit zijn.
Ik vind het wel knap hoe je nuanceert. Hou je hoofd koel, je bent straks misschien wel de enige die dat kan.
Nuance
M. Lavell: klopt, mijn vriend kan afspraken met zijn kinderen maken. Dat probeert hij ook. Lukt niet, want geen tijd/huiswerk/sport etc.
Moederziel: mijn vriend's ex bedroog hem met de partner die ze nu heeft. Het huwelijk was echter al langere tijd niet goed. Hun kinderen weten uiteraard niet dat moeder's nieuwe partner al langere tijd in beeld was.
Sja...
Zo'n vermoeden had ik al. Moeder en vriend timmeren nu het vooraf gedroomde plaatje verder dicht. En dat mogen ze, hoe ontzettend bitter ook voor jouw vriend.
De kinderen moeten zelf gaan bewegen. Voor je vriend zit er weinig anders op dan blijven aangeven dat de deur openstaat en dat hij er voor ze is. Onveranderd. Trekken maakt de afstand alleen maar groter. Strijd aangaan al helemaal. Hij kan beter de kinderen de ruimte geven om hun eigen keuzes te maken, zeker op deze leeftijd.
Het doet er niet toe hoe de pubers over ma of pa denken, of ze 'in het kamp' van de een of van de ander zitten. Als de band tussen vader en kinderen voorheen goed was, komt er een nieuw evenwicht - daar zijn ze oud genoeg voor. Zij gaan nu zelf de relatie met hun vader vormgeven, ook los van moeder. Als de band niet geweldig was, zal die dat nu ook niet zijn.
Ik vind het trouwens naïef om te denken dat 2 pubers niet feilloos in de gaten hebben wat er allemaal achter de schermen speelt. Het zijn geen kleuters meer. Ik zou het uniek vinden als die niet allang weten dat moeder er al een vrijer op na hield.
Naief
Zo naief is dat niet hoor. Mijn vriend kwam er pas ruim ná de scheiding achter dat de nieuwe partner al veel langer in beeld was. In eerste instantie leek het er slechts op dat zijn ex gewoon vrij snel weer een nieuwe partner had. Zoals het zo vaak gaat, bleek de nieuwe partner echter al erg lang in beeld te zijn geweest.
Mijn vriend wist dat niet. Als hij het niet wist, kan ik me voorstellen dat zijn kinderen het ook niet weten. Hij heeft het hen in ieder geval uiteraard niet verteld.
Ik ben het overigens met je eens dat mijn vriend de band met zijn kinderen niet moet vertroebelen met getouwtrek. De band was altijd goed dus hij moet misschien gewoon vertrouwen op die basis, en dat ze dan heus wel terugkomen als ze er klaar voor zijn. Zijn armen staan iig wijd open. Ik hoop alleen dat hij hier tot die tijd niet aan onderdoor gaat, want hij mist zijn kinderen verschrikkelijk.
omgang
Sorry, ik geef nu toch wat tegengas. Ik begrijp zijn woede voor de wijze waarop het is gebeurd, maar je geeft zelf aan dat het ooit bedoeld was als een tijdelijke oplossing. Had hij dan als eens nagedacht over een nieuwe situatie? Hadden de kinderen niet onderhand eens aangegeven dat ze dit zat waren? Het was bedoeld als overgang na de scheiding, maar het duurde nu al 2 jaar! Wat had hij dan in zijn hoofd als vervolg? Zo te horen heeft hij daar nooit bij stilgestaan en is het nu een soort van afgedwongen.
Nu van zijn kant omgang afdwingen gaat het hem niet worden, gezien de leeftijd van de kinderen. Dit zijn pubers met volle agenda's. Ze spreken vaak af met vrienden of hebben een baantje en sport in het weekend.
Als birdnesting niet meer gaat (of dat nou afgedwongen is door de ex, of omdat de kinderen het gewoon niet meer willen), dan zul je moeten nadenken over een nieuwe omgang. Eentje waarbij de deur wel blijft openstaan voor contact, maar niet op een uur afstand.
Dus in plaats van gesprekken en mediation zou ik het zoeken in praktische oplossingen, zodat hij zijn kinderen kan blijven zien. Dus als ik hem was zou ik het appartement waar hij nu woont verkopen en samen met het geld van het huis waar hij dan wordt uitgekocht een nieuwe woning in de buurt kopen.
Zoals Moederziel zegt; de deur open blijven houden. Maar dan wel in de buurt van de kinderen!
Tegengas
Mutsje: zoals ik al schreef: hij wil zeker praten over andere oplossingen en staat daarbij open voor tal van mogelijkheden, maar dan moet er wel een gesprek plaatsvinden. Je zegt dat hij moet nadenken over een nieuwe invulling en dat is exact wat hij wil. Maar als de andere partij daar niet voor openstaat, houdt het op. En daarom gaan ze nu starten met mediation.
Persephone
Hoe goede bedoelingen toch nog naar een afschuwelijke situatie leiden. Ik ben het met Casa eens: het is van de gekke, dat kinderen een ouder het huis uit zetten. Dat had moeder nooit toe moeten laten. Het was ook haar afspraak en zij had de kinderen duidelijk moeten maken dat je niet zomaar een ouder uit huis kunt zetten. Op die leeftijd is het inderdaad aan de kinderen om dan maar het huis te verlaten, niet aan de ouders.
Ik denk, net als Mirjam, dat moeder een ander plan heeft: met nieuwe liefde in huis trekken. en daarom lijkt het me verstandig voor je vriend, dat hij het huis gaat verkopen. Het doel (een rustige situatie voor de kinderen, waarin beide ouders kontakt hebben met de kinderen, dat doel is niet meer aan de orde. Ik zou het zakelijk en hard spelen: aangeven bij ex, aangeven dat gesprek bij mediator mogelijk is, maar dat het huis getaxeerd zal worden en verkocht. Uiteraard staat het haar vrij om het te kopen.
Het zal ongetwijfeld leiden tot meer onenigheid met de kinderen, maar op dit moment heeft je vriend geen enkele mogelijkheid om dat te voorkomen. Pappen en nathouden zal de situatie alleen maar meer verzieken.
Ondertussen zou ik me wel zorgen maken over de kinderen. Je schrijft over de jongste:
' hij ontstak in een enorme woede-aanval inclusief schreeuwen en huilen, over het feit dat zijn vader er ineens was en vertrok naar zijn grootouders (van moeders kant) en kwam niet meer terug.'. Zo'n hysterische reactie is niet normaal, tenzij vader met een hakbijl binnen kwam. Daaruit blijkt dat de jongste in elk geval onder zware psychische druk leeft. Als het goed is heeft je vriend nog ouderlijk gezag, dus hij kan overleggen met de huisarts en school over de signalen die hij ziet, de situatie zoals die nu is en vragen wat hij daaraan kan doen. School zal weinig kunnen, hooguit het noteren, als er andere signalen zijn vader inlichten, zodat hij eventueel aanvullende maatregelen kan nemen.
De situatie rond de echtscheiding is nu anders, dus hij zal zich daarin ook anders op moeten stellen.
Tsjor
Andere partij
De andere partij geeft een andere invulling met daden, niet met woorden.
Tsjor
Tsjor
Tsjor, dank voor je bericht. Ik ben het met je eens.
Vriend heeft zeker nog ouderlijk gezag, dus jouw tip met de huisarts te gaan praten is een goede. Inderdaad: uit zijn reactie blijkt dat de jongste onder grote psychische druk staat. Zorgwekkend.
Olie op het vuur
Wat een ongezond advies. En zeker niet in het belang van de kinderen. Bedenk nog even dat zij niet om een scheiding hebben gevraagd. Zij trekken hoe dan ook aan het kortste eind hier.
Je gooit olie op het vuur, Tsjor. Je zou beter moeten weten, heel veel beter met jouw ervaring.
Olie op vuur?
Hoe gooit Tsjor dan olie op het vuur? Door te adviseren de zakelijke kant af te wikkelen?
Ik schreef eerder al dat moeder vermogend is, dus zij zal zonder moeite de hypotheek over kunnen nemen. De kans dat mijn vriend nog ooit in dat huis onder 1 dak met zijn kinderen zal verblijven, lijkt me nihil. De zakelijke kant van de scheiding afhandelen lijkt me een logische stap en overigens ook geen probleem.
Nou
Ik geloof niet in de harde lijn. Alsof er alleen een oplossing komt als je overweegt om het 'zakelijk en hard te spelen', 'huisarts en school in te lichten'. Dan ontstaat er alleen maar meer drama, en waarom is dat nodig? En ex-partners zullen het over verkoop van de gezamenlijke woning toch echt eens moeten worden. Je kunt elkaar niet dwingen tot verkoop (of staat dat in het convenant?)
'Het zal ongetwijfeld leiden tot meer onenigheid met de kinderen', dat lijkt mij de beste en enige reden om geen olie op het vuur te willen gooien.
Maar ja, ik volg de redenering ook niet dat de kinderen hun vader 'het huis uitgezet' hebben. Ik denk dat de ex-partners iets op te lossen hebben met elkaar, maar ik vind het onsmakelijk hoe hun kinderen hierbij een actieve rol wordt toebedeeld.
Het is niet zo gek dat die in verwarring zijn. Dat is niet zo gek, hoor. 2 jaar is kort. In die 2 jaar hebben deze pubers moeten omgaan met een situatie waarin ze nog wel hun huis hebben maar geen gezin meer. Maar ombeurten wel hun pa of ma, die vervolgens ook beiden alweer een nieuwe scharrel hebben in een huis ergens een uur verderop. Er zijn maar weinig kinderen die zich daar effe makkelijk in schikken.
Daar zou jullie aandacht naar toe moeten gaan.
moederziel
Ik lees niet uit de teksten van Persephone dat vader zijn kinderen met nieuwe vriendin confronteert (waarom je een vriendin een scharrel noemt begrijp ik ook niet). Dat hij in de week dat hij niet bij de kinderen woont een stuk verder is gaan wonen lijkt me ook geen probleem.
Ik zal de eerste zijn die erkent dat een scheiding moeilijk is voor de kinderen. Maar als een van mijn kinderen zo'n heftige reactie jegens hun vader zou hebben, zou ik ook als moeder daar echt wel naar willen (laten)kijken.
Onsmakelijk?
De kinderen wordt geen rol toebedeeld hoor, ze hébben hun vader de deur gewezen. Zij deden de mededeling en moeder zei niets. Overigens neemt mijn vriend het zijn kinderen niet kwalijk, hij verwijt het zijn ex. Zij had met hem in gesprek moeten gaan om een andere oplossing te vinden. Dat is namelijk OOK in het belang van de kinderen: contact met hun vader. En als dat dan niet meer door birdnesting is: prima. Maar uitfaseren: nee.
Hoe je erbij komt dat zijn kinderen blootgesteld worden aan twee "scharrels", ontgaat mij. Ik zie zijn kinderen vrijwel nooit. Toen mijn vriend week op/week af bij zijn kinderen woonde, zagen hij en ik elkaar niet. Ik ging daar niet heen en houd me altijd op de achtergrond. Ze weten van mijn bestaan en daar blijft het ook wel bij.
Dat een scheiding moeilijk is voor kinderen lijkt me evident. Die moeilijkheid oplossen door maar 1 van beide ouders weg te vagen, lijkt me niet de oplossing.
Nogmaals
De ouders hebben hier iets op te lossen. Dat moeten ze snel gaan doen zonder de kinderen inzet te maken.
Ik zou zo graag lezen dat beide ouders zich ervan bewust zijn dat voor 2 pubers misschien de tijdlijn weleens heel anders kan zijn. Ik lees nergens wat de ouders doen om deze 2 jongens (waren het toch?) op te vangen en te ondersteunen. Het is niet niks, al deze veranderingen. En zo'n uitbarsting van een tiener kan ik ook niet heel erg uniek of bijzonder vinden in een situatie als deze.
Dat gebeurt zo vaak: alle volwassenen inclusief nieuwe scharrels zijn vooral druk met zichzelf. En ja, ik gebruik met opzet het woord scharrel - de relaties zullen vast serieus zijn, daar niet van. Maar daar hebben die pubers weinig boodschap aan, hoeven ze ook niet.
Nu wordt de zaak omgedraaid: zie je, jongste is zo overstuur, dat komt door de situatie die moeder heeft gecreëerd. Maar beide ouders zijn verantwoordelijk voor het welbevinden van hun kinderen en schuldschuiven is zo zinloos.
Voor de vader van deze 2 jongens is het bitter dat de deur nu dicht is. Maar dat betekent helemaal niet dat de deur ook dicht blijft. Zijn kinderen geven een signaal af, het is aan hem om dat op de juiste manier op te pakken. De harde lijn lijkt mij persoonlijk de slechtste weg - en ik heb zelf hier thuis 3 pubers met een moeizame vader-relatie. Die zet ook af en toe de hardelijn in, met als gevolg dat de afstand alleen maar groter wordt.
Maar Persephone
Ik krijg uit je reacties vooral het gevoel dat je de bevestiging wil dat je vriend er maar stevig tegenin moet gaan. Als dat voor jullie een duidelijke route is, hoef je hier ook niet meer om tips te vragen, toch?
Sowieso denk ik dat je vriend het werk moet verrichten - en niet jij. Dat brengt jou anders ook in een onmogelijke positie, waar je in de toekomst voor deze kinderen misschien juist van grote toegevoegde waarde (want hopelijk neutraal) kan zijn.
Ik zou me als nieuwe partner niet laten meenemen in de strijd, in elk geval.
Moederziel
Vul jij niet heel veel in?
Mijn vriend wil niets dan met zijn ex praten over het welzijn van de kinderen, maar zoals meermaals gezegd: zijn ex staat niet open voor wat voor gesprek dan ook. Ook niet over het welzijn van de kinderen. Volgens haar is er namelijk niets aan de hand met de kinderen.
Je zegt dat de ouders iets op te lossen hebben. Dat klopt. Vindt mijn vriend ook. Maar daar zijn 2 partijen voor nodig, en die ene partij doet niet mee. Hopelijk gaat er iets met mediation bereikt worden.
Ik ben helemaal geen voorstander van de harde aanpak. Mijn vriend ook niet. Anders zou ie bijvoorbeeld allang gewoon in "zijn week" naar de gezamenlijke woning zijn gegaan en dan maar eens kijken wat er dan gebeurt. Na die ene keer, toen zijn jongste zo overstuur raakte, heeft hij dat niet meer gedaan, juist vanwege zijn kinderen.
Dat ik mij onderdeel zou laten maken van een strijd die niet de mijne is, laat ik maar voor wat ie is. Ik ondersteun en troost mijn vriend, en soms vraag ik me af wat anderen hiervan denken, vandaar dit topic.
Waar het op lijkt
Nu ik begrijp dat het bedoeld was als tijdelijke situatie denk ik dat mevrouw ex zich misschien heeft geërgerd omdat de situatie almaar voort bleef duren. Zij heeft al een tijd een nieuwe relatie en wil daar nu mee samenwonen. Omdat meneer ex geen stappen zette heeft zij dat nu gedaan. Misschien heeft ze dat met de kinderen gedeeld, en is het kind in paniek geraakt omdat mama had gezegd dat papa niet meer zou komen. En als hij papa niet zou wegsturen, zou mama wel eens boos kunnen worden.
Ik denk dat beide exen zo snel mogelijk in gesprek moeten om het huis issue op te lossen. Misschien is het voor meneer ex dan weer mogelijk om in de buurt van de kinderen een huis te zoeken waar ze zelfstandig heen kunnen. Ik zou zelf niet zo ver bij minderjarige kinderen vandaan gaan wonen. Dan maar woon-werkreistijd (wat immers heel normaal is, ik heb 45 minuten enkele reis).
Grote kans dat de kinderen het na een tijdje helemaal niet fijn vinden met een ‘stiefvader’ en dan is het wel zo fijn als je gewoon bij je vader, in de buurt, terecht kunt.
Verhuizen
Eens, Phryne. Terugverhuizen naar de buurt van waar de kinderen wonen, lijkt mijn vriend een goed plan.
Birdnesting was bedoeld als tijdelijke overgangsfase tot beide kinderen de middelbare school zouden hebben afgemaakt. Dat is vanaf nu nog anderhalf jaar. Zo hebben mijn vriend en zijn ex dat afgesproken, maar er is nu dus eerder een einde aan gekomen.