Omgang na scheiding met thuiswonende jongvolwassenen
Mijn man en ik gaan scheiden. We hebben twee thuiswonende kinderen. Eentje is al volwassen en studeert. Ik verwacht dat hij komend studiejaar op kamers gaat. De ander is 17 en doet dit schooljaar eindexamen. Daarna gaat hij op kamers.
Een van ons blijft in ons huidige huis wonen, de ander moet nog een plekje zoeken. We kunnen goed met elkaar overweg en we willen nog regelmatig dingen gaan doen met z'n vieren. Bv regelmatig samen eten, verjaardagen, kerst.
Ik vraag me af wat gebruikelijk is met kinderen op deze leeftijd. Gaan de kinderen nog heen en weer tussen de huizen? Of regel je het op een andere manier. Wat past bij deze fase en hoe zorgen we ervoor dat ze met beide ouders een band houden?
Foetsie schreef op 12-08-2023 om 16:40:
[..]
Dat is niet mijn oordeel. Dat is wat ze tegen mij zeggen. En daar zijn ze heel verdrietig over. En boos.
Kinderen zijn er niet voor de vervulling van het leven van hun ouders. Je bent er voor je kinderen en als ze opgroeien gaan ze hun eigen weg en steun je ze daarin. Door er te zijn als het nodig is en ook financieel als het mogelijk is. Een scheiding maakt daarin geen verschil. Ze hebben zelf een druk leven, we zitten niet bepaald de hele dag spelletjes met elkaar te doen. Ik vind niet dat je kan verwachten dat ze hun leven omgooien omdat hun ouders gaan scheiden.
Je moet daar helemaal niet met ze over in gesprek gaan; laat dat iets zijn tussen hun en hun vader. Dat kun je best aangeven bij je kinderen, jullie zijn al een jaar uit elkaar. Het grijpt jou teveel aan; je wilt koste wat kost de band goed houden tussen vader en kinderen terwijl je er feitelijk geen partij in bent want jullie kinderen zijn jongvolwassen. Probeer wat meer afstand te nemen. Ze kunnen er bv ook over praten met hun vrienden.
Niemand zegt dat ze " hun hele leven" om moeten gooien. Maar je begint meteen weer met " ik vind"...laat die beslissing meer bij hun dan er ( onbewust) je eigen mening en gevoel in te mengen, wat invloed heeft op je kinderen. Ze hebben de leeftijd om zelf te bepalen bij wie ze willen wonen. Als ze echt niet bij vader willen wonen dan is dat zo en dan zal hij dat moeten accepteren. Maar loyaal naar hun vader toe is het natuurlijk niet ook al zullen zij daar hun redenen voor hebben. Dus zijn gevoel hierin is ook begrijpelijk.
Financieel zal hij zeker nog bij moeten dragen aan de kinderen. Ook al is hij de initiatiefnemer van de scheiding; 2 huishoudens is duurder dan 1 huishouden samen dus financieel verandert er altijd wel e.e.a. je kinderen hebben ook de leeftijd om mee te gaan betalen ook al hoefde dat voor de scheiding niet.
Als jij niet van plan bent de woning te verkopen dan is het natuurlijk begrijpelijk dat hij wil uit gaan van de hoge taxatiewaarde, een eventuele afrekening van waardestijging indien jij het verkoopt ( binnen een paar jaar na de scheiding want zo'n afspraak geldt vaak voor een bepaalde termijn) gaat immers niet plaatsvinden als jij er blijft wonen. Als er flink verbouwd moet worden is het logisch dat jij die investering doet; jij wil er immers perse blijven wonen.
Lastig allemaal Foetsie, hoop dat jullie er vlot uit komen.
kun je wat met de reacties Foetsie?
Heb je inmiddels al wat meer inzicht vanuit je advocaat mbt de uitkoop?
Ga in overleg met je advocaat en pak eens door. Hier heeft niemand wat aan en het kost bergen met geld. Standaard is gewoon uitkopen volgens de overwaarde. Handel zaken nu af en geen bepalingen voor de toekomst. Taxatie is een momentopname. En anders zitten jullie in de toekomst nog aan elkaar vast mbt een verkoop! Je wilt loskomen van elkaar.
Mijn advocaat heeft vakantie, maar op zich is alles wel duidelijk nu. Uitkoopwaarde, delen van vermogen, bedrijf, pensioen. Is ook allemaal zo voorgesteld, maar hij stemt niet in. Jullie zeggen allemaal doorpakken. Dat wil ik ook. Maar volgens mij is de enige mogelijkheid dan naar de rechtbank toch? Als hij gewoon niet akkoord blijft gaan? Of zijn er andere manieren van doorpakken?
Mijn advocaat heeft al een keer een sommatie gestuurd mbt bepaalde kosten die hij hoort te betalen maar ineens niet meer deed. Werd gewoon niet op gereageerd.
"Maar volgens mij is de enige mogelijkheid dan naar de rechtbank toch? Als hij gewoon niet akkoord blijft gaan?"
Ja. En ik vermoed dat dat al veel eerder had moeten gebeuren.
Ik krijg het idee dat er bij veel mensen een enorme weerstand bestaat tegen het idee dat een geschil aan de rechter moet worden voorgelegd. Alsof dat meteen betekent dat er sprake is van een vechtscheiding. Dan krijg je een beetje dat 'zachte heelmeesters maken stinkende wonden'- effect: door langdurige aanmodderen vanuit het ideaal "er samen uit te komen" wordt de zaak niet per se beter.
Natuurlijk is "er samen uitkomen" prima, en in beginsel veel beter dan een rechtszaak, maar dat wil niet zeggen dat mensen eindeloos moeten doormodderen in de hoop dat die gezamenlijke overeenstemming die er eerst niet was, later alsnog op magische wijze zal ontstaan (als je je redelijke standpunt voor de achttiende keer uitlegt).
Ga met je geschil naar de rechter. Daar zijn die lui voor.
Duidelijk.