Omgang wijzigen ivm sport?
Hi iedereen,
Ik heb met mijn ex een zoontje van 9, ik bleek al zwanger te zijn voordat we überhaupt een relatie hadden (toen nog gewoon voor de fun zeg maar). Toen zoonlief 2 maanden was, zijn we uit elkaar gegaan.
Wij wonen op een uur rijden van elkaar af, zoonlief gaat om het weekend naar vader die niet werkt en het merendeel van de vakanties (bij mij zou hij anders naar de kinderopvang moeten). Zoonlief wil heel graag een sport doen, maar alles wat hij leuk vindt is op zaterdag.
Inmiddels heeft hij zijn zinnen gezet op een sport die in de zomertijd op vrijdagavond plaatsvindt en in de wintertijd op zaterdagochtend. In praktijk zou dit betekenen dat hij in de wintertijd op zaterdagochtend ipv vrijdagmiddag naar vader gaat. Vader wil dit niet, is dit gegrond?
Ik vind het belangrijk dat de omgang met vader blijft plaatsvinden maar vind ook dat onze zoon een (zelf uitgekozen) sport moet kunnen beoefenen. Zoonlief vindt het zelf niet zo'n groot probleem om een dag later naar vader te gaan, hij wil heel graag op die sport.
Het gaat er helemaal
niet om dat wij per se bij iedere wedstrijd aanwezig moeten zijn, maar opzettelijk een situatie creëren waarin dat per definitie niet kan, lijkt mij helemaal niks.
Juist door te kiezen voor twee kinderen houden wij rekening met allerlei doemscenario's. Twee is nog wel te overzien als je er onverhoopt alleen voor komt te staan, drie lijkt me dan alweer een stuk lastiger.
Dus je geen droomwereld hier.
Lanza
Overhalen? Sommige mensen veranderen door inzichten van anderen van mening. Maar ik geloof dat jij die optie in zn geheel hebt uitgesloten Lanza. Mijn hemel zeg.
Hier 3 kinderen. En er komt niemand bekaaid vanaf. Er wordt veelvuldig paardgereden, geturnd en gevoetbald. Meerdere keren per week. Ik weiger pertinent in het weekend ergens langs de lijn te staan dus de afdeling voetbal doet de echtgenoot. Das boffen voor het betreffende kind want als zn pa daar ook geen trek in had gehad was voetbal dus geen optie.
Er hoeven nooit andere kinderen mee naar de sport van een ander. Er wordt door ons vaak naar de sportende kinderen gekeken maar lang niet altijd. Je hoeft als ouder toch niet altijd klappend langs de lijn te staan?
Er zijn enorm veel leuke sporten te bedenken voor een kind van 9. Er is vast nog wel iets anders te kiezen ipv een sport op zaterdag waardoor hij nog minder tijd met zn vader kan doorbrengen.
Mij lijkt
dat dus helemaal niks, al die drukte, op drie verschillende plekken zijn... of je kinderen er al dan niet bekaaid vanaf komen kunnen ze alleen zelf bepalen als ze ouder zijn en dan nog zul jij waarschijnlijk de laatste zijn aan wie ze dat vertellen.
Voor ons is twee kinderen genoeg. Wij hadden na de geboorte van de tweede direct een heel speciaal gevoel: we zijn compleet! Geen enkel argument kan daar tegenop.
Niet beter 1 kind?
Lanza, had je niet beter een kind kunnen nemen? Wat als je man en jij ooit uit elkaar gaan en hij tegen verwachting toch afhaakt? Of om een andere reden niet mee kan? Ik vind het toch wel een risico hoor... Of straks heb je 2 kinderen die tegelijkertijd hun kampioenswedstrijd (alles zo perfect gepland levert immers vast toptalenten op) spelen. Natuurlijk willen ze allebei graag dat mama komt kijken, dan moet je er toch een teleurstellen. Ik vind het risico met twee kinderen wel heel erg groot.
Eigenlijk zou misschien zelfs 1 kind al wel te veel zijn. Wat als...
Ik ben blij met mijn drie kinderen en ik probeer ze ook nu ik alleen ben niets tekort te laten komen en het is echt niet zo dat de jongste er maar bij hangt. Soms moet ik me haasten, soms moet ik keuzes maken of de tijd verdelen. Soms kon ik maar 1 helft van een kind kijken of niet mee naar een uitwedstrijd. Maar weet je hoe leuk het is als zo’n kind na een uitwedstrijd die ik niet gezien heb helemaal trots thuis komt met hele verhalen die ongetwijfeld mooier zijn dan de werkelijkheid. Of dat ze eerst doen alsof ze verloren hebben, maar dan een beker tevoorschijn toveren? Mijn kinderen hebben alledrie een eigen leven waarin ik ze aan alle kanten steun, maar het is wel hun leven en niet een tweede leven naast dat van mij.
Bekaaid
Als mijn kinderen vinden dat ze er bekaaid vanaf zijn gekomen doordat ik niet altijd klappend langs de lijn heb gestaan is er iets anders misgegaan in de opvoeding vermoed ik...
Maar goed. Ze zullen vast ergens bekaaid vanaf komen. Ik hanteer namelijk de opvoedstijl liefdevolle verwaarlozing. Wel zo praktisch met drie kinderen.
Met twee kinderen
hebben ze elkaar ook nog, dat was onze redenering om voor een tweede te gaan. Plus dat die wens vanuit onszelf erg sterk was.
Van mijn man weet ik 100% zeker dat zolang hij niet dood is, hij voor zijn kinderen zal zorgen. Hij is een echt familiemens met een intrinsieke kinderwens. Hij had die wens zelfs eerder dan ik en hij doet het fantastisch als vader. Hij is zo dol op zijn kinderen en is ontzettend betrokken, doet vaak meer dan ik. Heel fijn is dat, zo'n lieve, stabiele man naast je, waarmee je de zorg en het plezier kunt delen.
Lanza
Je had als derde ook mijn tweede kunnen krijgen. Die haat sport. Na de verplichte zwemles die inderdaad op zaterdag viel gelijk met voetballen van broer, heeft ze nog even judo gedaan (gewoon op woensdagmiddag bij ons in de straat). Daarna heeft ze 8 jaar lang toneel gedaan. Maar bij toneel hoef je je als ouder maar een keer per jaar acte présence te geven. Dus de ouder die niet mee hoefde met voetballen had gewoon rustig zaterdag thuis.
On topic ik vind niet dat kind van TS niet aan sport mag doen. Ik vind wel dat dat niet van de toch al beperkte tijd van omgang met vader af moet gaan.
Lanza
Dat dachten mijn ouders ook en toen bleek die ernstig gehandicapt, kwam ook niet in de familie voor kon en kan ook niet prenataal op gescreend worden, komt er pas als ontwikkelingsachterstand uit.
Maar alles is bij jou tegen dovemansoren gezegd, je hebt weinig inlevend vermogen. Ik hoop voor je dat het zo blijft gaan als het nu gaat want anders val je zo hard van je ivoren toren.
Lanza
Goh misschien hadden jouw kinderen best graag meer broers en zussen willen hebben en dan met liefdevolle verwaarlozing als opvoedstijl in plaats van jouw planmatig handelen. Maar ja, dat kunnen ze alleen zelf bepalen als ze ouder zijn en dan nog zul jij waarschijnlijk de laatste zijn aan wie ze dat vertellen.
Uiteindelijk
maak je die afweging zelf als ouders. Kinderen willen graag nog wel een klein broertje of zusje, maar ze kunnen de consequenties uiteraard niet overzien en de zorg wordt toch verricht door de ouders dus die beslissen.
Wij vinden twee mooi zat. Vreemd dat ik me daarvoor moet verantwoorden.
Lanza
Je hoeft je niet te verantwoorden voor het feit jij twee kinderen hebt.
Je doet tamelijk kortzichtige uitspraken over een derde kind. Daar wordt je over ter verantwoording geroepen. Vooral door mensen die drie kinderen hebben en vanuit die eigen ervaring proberen uit te leggen dat jouw mening over een derde kind totale onzin is.
Ik weet zelf
wel wat ik zie. Ken een hoop gezinnen met 3 tot 4 kinderen en kijk daar altijd met enige afschuw naar. Prima dat zij het op die manier doen, maar het zou echt niks voor ons zijn. Ze zullen er zelf vast tevreden mee zijn, maar mijn man en ik hebben toch een ander idee over hoe wij met onze kinderen willen omgaan.
Oprechte aandacht, een mooie balans tusen rust, stabiliteit en uitdaging, een op een aandacht en ruimte voor ieders behoeften. Plus dat we nooit het milieu zodanig zouden willen belasten.
Nogmaals, dit zijn onze overtuigingen, een ander kan en mag er anders over denken.
1 kind
Wij hebben maar 1 kind en toch hebben opa en oma haar wel eens naar de sport gebracht omdat de ene ouder moest werken en de andere ouder met de eigen club op pad moest. Ik begrijp nu dat dat not-done was....
Precies Lanza!
Vermoedelijk is dat wat de vader van de zoon van topic starter ook beoogt.
Oprechte aandacht en een mooie balans tussen rust en stabiliteit. Met voldoende tijd om zijn kind 1 op 1 aandacht te kunnen geven. Met oog voor ieders behoefte. Dus óók die van vader.
Daar past een sport op zaterdag dus niet bij. Fijn dat we dat dan nu eens kunnen zijn.
Het ideale plaatje
===Oprechte aandacht, een mooie balans tusen rust, stabiliteit en uitdaging, een op een aandacht en ruimte voor ieders behoeften.===
Dat wil iedereen toch voor en met zijn kinderen? Echt waar ik ook maar soms is dat gewoon niet haalbaar zelfs niet met 2 of maar 1 kind.
Zoals Annaniem al aangeeft soms is het zelf brengen naar de sport ook bij 1 kind onmogelijk, omdat je andere verplichtingen hebt die niet matchen met de sport.
Jammer, dan wordt kind gebracht door opa of rijdt met een teamgenoot mee.
1 Bacterie kan genoeg zijn om dat hele ideale plaatje uit te gumnen.
Ben je blij dat er een dag voorbij is waarop er in ieder geval kinderen op school zijn gekomen en er een gezonde maaltijd op tafel stond aan het eind van de dag.
Die mooie balans tussen rust, stabiliteit, uitdaging en ruimte voor ieders behoefte komt dan morgen wel, of volgende week of volgend jaar......
Een keer
iets laten opknappen door opa en oma, daar is niets mis mee, maar wij zouden daar niet stelselmatig van afhankelijk willen zijn. De opa's en oma's zijn zeer betrokken, maar dat is voor de leuk, niet omdat het per se moet/ niet anders kan. Dat lijkt me erg vervelend.
Willen en het lot
Ik wilde ook niet afhankelijk zijn van opa en oma of anderen maar het lot heeft bepaald dat wij als gezin wel af en toe hulp nodig hebben.
Als onverwacht de taxi (waarmee jongste naar school gaat) niet komt opdagen en man is met onze auto gaan werken dan moet er iemand opgetrommeld worden met een auto om kind op school te krijgen.
Dar wil ik niet/die keuze maak ik niet zelf, dat overkomt ons.
Je zou
een tweede auto kunnen nemen , zodat je altijd je kind op school kan krijgen, dat zou mijn oplossing zijn. Te duur? Dan kun je een jaar uur in de week meer werken, of besparen op andere uitgaven.
Lanza kom eens uit je bubbel
Als het zo makkelijk was, dan had ik mijn vorige posts niet hoeven typen.
Wij proberen momenteel ons leven weer op de rit te krijgen.
Het ene kind de mogelijkheid bieden om een onbezorgde jeugd te hebben en het andere kind de aanpassingen te bieden die het nodig heeft. Dat zijn 2 werelden die nogal botsen.
Een tweede auto kopen, alleen als achtervang voor een soms niet komende taxi is wel een hele dure investering, want verder redden we het altijd met 1 auto.
Lanza
Niet iedereen kan zo maar meer werken en houd je er rekening mee dat het andere kind dan alleen thuis is? Die moet ook op tijd op school zijn.
Je hebt echt geen idee en inlevingsvermogen.
Misschien moet je maar gewoon een paar weken ruilen. Zei mijn moeder ook altijd, maar niemand wilde.
In Nederland
bestaat zoiets als kinderopvang, daar kun je gewoon gebruik van maken, net als alle andere werkende ouders doen.
Persoonlijk zou ik het niet prettig vinden om afhankelijk te zijn van een ander om mijn kind op school te krijgen. Zeker als alternatief vervoer vaak verstek laat gaan. Ik zou het dan zelf oplossen, in samenspraak met mijn partner.
Maar je kan ook in de slachtofferrol blijven zitten inderdaad, dat is helemaal aan jou.
lanza lees je wel?
Een puber naar de kinderopvang? hihihi.
We zijn bezig om ons leven op de rit te krijgen, daar hebben we hulp bij vanuit de revalidatie. Vooralsnog is investeren in een tweede auto nog een te duur iets.
Jij zou het zelf oplossen schrijf je, ik kan helaas uit ervaring vertellen dat het leven ineens niet zo simpel meer is als je ineens de omslag moet maken van 2 gezonde kinderen naar 1 gezond kind en 1 zorgintensief kind. Dat is geen slachtofferrol waar ik in zit maar een manier om te overleven met mijn gezin.
Maar we dwalen nu wel heel erg af van de vraag van to.
Maar voor een puber
hoef je toch helemaal geen opvang meer te regelen? Waar hebben we het dan over? Je kan gewoon gaan werken en een tweede auto kopen, of je man moet zijn werk aanpassen zodat hij zijn kind eventueel naar school kan brengen bij calamiteiten.
Jij leest echt selectief
Een puber ja maar dan wel een zorgintensieve. Die met een taxi naar school gaat maar die we zelf moeten begeleiden naar revalidatie, fysiotherapie enz.
We worden vanuit de revalidatie begeleid in het oppakken van ons leven.
Gelukkig zit er vooruitgang in en kan de puber inmiddels wel even alleen thuis zijn maar nog niet op het niveau van de leeftijdgenoten dus kom uit je bubbel en kijk eens verder dan je eigen luchtkasteel op je roze wolk.
Het ging erom
dat je andere kind niet alleen thuis kan zijn, als je de ander (zorgintensieve) ophaalt. Nu hoor ik dat dit 'kind' gewoon al een puber is.
Denk je niet te veel in probleem ipv oplossingen? Kom op hoor, niet jezelf zo beperken. En je kunt je man ook vragen mee te denken. Het zijn ook zijn kinderen hè?
Je hebt werkelijk geen idee
Alle (waarschijnlijk goedbedoelde) adviezen getuigen zo van een niet weten hoe het echt is.
Natuurlijk denkt en doet man mee, de fitte puber doet veel zelf en zorgt indien nodig ook voor de brus.
Maar dat kan niet voorkomen dat er soms niemand langs de lijn staat aan te moedigen.
Lanza
Lanza ik hoop werkelijk voor je kinderen dat ze niets hebben of willen dat niet in je plaatje past...
Leerlingvervoer voor pubers is niet iets wat je zomaar even regelt en krijgt. Deze groep kwetsbare kinderen zijn niet in staat zelfstandig te reizen naar hun school en/of moeten vaak naar specifieke scholen of instellingen die anders niet te bereiken zijn. Deze groep kinderen wil je wellicht ook niet of niet te lang alleen thuis... Is meer werken dan mogelijk? Heb je, los van de sport, dan door dat meer werken wel de tijd om het kind weg te brengen of te halen van school, mee naar de sport te gaan etc? Soms moet je kiezen uit twee kwaden en dan is leerlingvervoer een alternatief voor de tweede auto. Leerlingvervoer is een oplossing, maar geen enkele oplossing is perfect.
O brrr
‘Oprechte aandacht, een mooie balans tusen rust, stabiliteit en uitdaging, een op een aandacht en ruimte voor ieders behoeften. Plus dat we nooit het milieu zodanig zouden willen belasten.’
O wat verschrikkelijk dit. Zo creëer je verwende prinsjes en prinsesjes die op geen enkele manier met tegenslag kunnen omgaan. Niet gewend om aandacht te delen, of zelfs helemaal geen aandacht te krijgen. Zo bewust allemaal. Als puber zou ik hard wegrennen.
In mijn gezin is er zeker niet altijd oprechte aandacht, omdat ik geen zin heb, andere dingen wil doen, moe ben of aan het werk. Er is ook weleens geen ruimte voor ieders behoeften.
Wij zijn niet van de teamsporten en de tijd die het kost in het weekend toen ze nog jong waren met brengen en halen en bardiensten enzo, dus onze kinderen zijn niet op teamsport gegaan. Dus we zochten naar sporten en muzieklessen in de buurt die ons ouders niet zoveel tijd kostten.
Mijn kinderen zijn het belangrijkste in mijn leven, maar mijn leven draait niet om de kinderen. Dat vind ik een hele gezonde basis om op te groeien voor kinderen.
Mijn leven draait ook niet om de kinderen
daarom is het zo mooi dat het er twee zijn. Op deze manier is het nog zeer goed mogelijk om alles te combineren. In je eentje redt je het immers ook wel eventjes met twee kinderen. Met drie kinderen wordt dat alweer een ander verhaal. Zo heb ik een vriendin die er nu 3 heeft, haar man redt het echt niet alleen met 3 kinderen, waardoor zij dus zeer beperkte bewegingsvrijheid heeft. Dat lijkt me echt vreselijk.
Ik werk, sport, spreek geregeld met mijn vrienden af, ga weekendjes weg alleen met vrienden, of mijn man en besteed daarnaast genoeg tijd aan mijn man en gezin. Voor ons is het zo in balans. Waarom mag ik dat niet prettig vinden. Een derde kind is niet per se beter/ leuker/ fijner voor iedereen hè?
Prettig
Lanza, van mij mag jij het best prettig vinden om 2 kinderen te hebben. Wat mij steekt is de manier waarop jij schrijft over het hebben van 3 of meer kinderen. Op mij kom je nogal veroordelend over op mensen die meer kinderen hebben. Dat raakt me en daar reageer ik op. Ik heb er namelijk 3 en daar ben ik heel gelukkig mee. Ik heb het gevoel dat ik het beste voor ze doe en jij lijkt dat gevoel onderuit te halen. Maar jij blij met 2, ik met 3 en ieder ander met zijn eigen gezin.