Omkopen kids

Het is slimmer om een bijdrage te vragen die zichtbaar is

Je hebt laten merken dat het reizen veel geld kost.
Het is handiger om hun vader te vragen om een fiets voor ze te kopen, een laptop, een telefoon. Iets dat zichtbaar is voor hem en wat hij in overleg met hen kan aanschaffen.
Dat voelt voor jou misschien dubbel (hij de leuke cadeautjes) maar het scheelt financieel een stuk.

Zo weinig mogelijk aan doen

Ik zou niet akkoord gaan met een wietplantage (is gevaarlijk voor iedereen in het huizenblok) ik zou eindelijk een punt hebben gehad... naja knap dat je alleen bij boos zijn hebt gelaten.
Verder zou ik er zoveel mogelijk op mijn eigen manier van profiteren en niet teveel er tegen in gaan.

Gaan jullie elk weeknd naar papa? Prima, wil alleen even weten over mijn weekenden voor de boodschappen/eten.
Al krijgen ze een paard en een privé kermis, hoe eerder de buren gaan denken waar betaalt die het van? Er komt een tijd dat ze zelf hele maand moeten kranten lopen om zulke bedragen in paar uur tijd uit te kunnen geven. Nieuwe laptop nodig? Misschien wil pa je treinkaartje dan kopen, zodat ik die kan bekostigen.

Pubers kun je nauwelijks beteugelen als ze lekker gemaakt worden. Het enige wat je voelt is wat je er allemaal in hebt gestopt hoe dat verdwenen lijkt en dat raakt je waarschijnlijk. Maar ze hebben ook de helft van pa. En financieel? betaald vader nu eindelijk fatsoenlijk en alimentatie en erboven op die berg hebbes. Zrg er niets van of juist zo te gek he voor jullie!

Dat van school kan natuurlijk niet en de alimentatie zou ik ook niet zo ver hebben laten komen. Voor de rest komen ze vanzelf voor wat echt telt bij jou. Maak hun lievelingseten en dingetjes die jullie eerder gezllig samen deden. Gaan ze toch naar pa, so be it.
Je kunt vragen aan die vader een fiets, als ik t verhaal zo hoor. Nee wel troep maar een fiets is veel te moeilijk waarschijnlijk. daarom zou ik tegen kind zeggen ja ik betaal gewoon al veel voor jullie. Wanneer kinderen zelf vragen werkt het vaak ineens wel. Heel apart

Marloesm

Wat je beschrijft aan narigheid gaat vooral over jezelf: jij vindt het naar wat hij doet. Maar de kinderen kunnen er nu van genieten. Dat zou ik het belangrijkste vinden en niet waar-doet-ie-ut-van.

Tsjor

Ongelooflijk

Wat een milde reacties... een wietplantage is nummer 1 wat betreft risico op brand en dat zit boven de slaapkamers van de kinderen? Plus dat het illegaal is en je kinderen een probleem hebben als hun vader wordt opgepakt.

Daarbij ga je niet zomaar iets afspreken met de kinderen in het weekend dat ze bij de andere ouder zijn, zonder enig overleg.

Ik verbaas me echt over de positieve reacties. De standaarden voor vaders liggen wel weer heeeeel laag.

Bijtanken

Bovendien kunnen de kinderen bij jou mooi bijtanken van alle drukte op school en bij hun vader. Dat is ook heel waardevol.

Vinden de kinderen het wel leuk?

tsjor "Wat je beschrijft aan narigheid gaat vooral over jezelf: jij vindt het naar wat hij doet. Maar de kinderen kunnen er nu van genieten. Dat zou ik het belangrijkste vinden en niet waar-doet-ie-ut-van."
Hmm, ik lees tussen de regels door angst om nee te zeggen en eufemismes om zijn gedrag daarbij te vermijden (hij houdt niet van tegenspraak).
In die context kun je je ook afvragen of de kinderen het wel zo leuk vinden.
Als moeder geen nee durft te zeggen, als moeder elke kik van hem als opdracht interpreteert, waarom zouden de kinderen dan frank en vrij doen waar ze zin in hebben?
Dat lijkt me niet de situatie.
Ik zou als ik zo bang was voor mijn ex en zijn daden (criminaliteit) die angst met de politie delen.

Volgens mij

Las ik dat de oudste het al geen eens meer zo interessant vind als de jongste. De leeftijd zegt ook een hoop.
Mooiste is als jij kunt loslaten waar je weinig invloed op hebt. En misschien helpt het benoemen van een kind beloven ziek te melden voor een leuk uitje en het gevaar van illegale praktijken dat jij daarin een grens overschreden ziet worden. Waarbij je dus laat merken dat je wellicht op hem overkomt dat je geen mening hebt maar dat dat niet het geval is.
Mailtje met die belangrijke zaken waar je graag overeenstemming over wilt. heb je dat gelijk om later wanneer iets van dezelfde lading gebeurt naar terug te verwijzen. Reageert hij niet of tegendraads, heb je je best gedaan toch?

Bij vader wonen

Mijn jongste is gisteren bij zijn vader geweest en kwam thuis met de volgende mededeling:
Papa heeft gevraagd of ik niet bij hem wil komen wonen😳
Hij heeft geen antwoord gegeven gewoon omdat hij zich geen raad wist met de situatie denk ik.
Tsja die beloftes over vaak mogen spijbelen dagelijks naar school gebracht worden i.p.v. openbaar vervoer ( ex werkt immers maar zo N 4 a 5 uur per dag dus heeft alle tijd) en natuurlijk veel dure uitjes😔
Wat moet ik daar nou weer mee hè

Wat vind je er dan van?

Je hebt er toch wel een mening over. Je kunt je jongste toch niet in zijn eentje laten zwemmen met die vraag?

Nee natuurlijk.
Bij broer blijven
Stabiel blijven

Straks vindt vader weer een nieuw vriendinnetje en dan heeft ie weer geen tijd voor kind.

Wat ik ervan vindt

Ik zou t verschrikkelijk vinden net een gesprek met de oudste gehad die zou het ook verschrikkelijk vinden en wil niet naar vader verhuizen ook vanwege vriendjes vriendinnetjes hier ook .

Mijn jongste heeft een lichte beperking en heeft veel ondersteuning bij zijn school werk nodig ik help hem veel (dit doe je gewoon voor je kind vindt ik) dit is iets wat zijn vader hem niet kan bieden omdat zijn vader niet bepaald hoog geschoold is( niet lullig bedoeld maar dat zijn de feiten)

Zou t zo zonde vinden dat hij in de problemen zou komen met school😢

Als t hoog oploopt zou een rechter zomaar beslissen om kinderen uit elkaar te halen?

Tjee

Ja dat is wel even een vraag
Ik zou haast denken dat het er gewoon uit is geflapt of dat het kijken was wat zoon zou zeggen.

Is nie echt handig ook weer aan kind zelf te vragen.
Wat je zegt over hoog geschoold hoeft niets te zeggen. Gaat meer om kan hij van zijn vader die ondersteuning verwachten en voelt vader dat aan zodat hij kan helpen. Uit je verhaal zou ik meer zeggen dat vader het anders aan gaat pakken. Niveau doet er niet toe, eerder als je maar leuke dingen doet. Dat hoeft niet fout te zijn per definitie.

Ja lijkt me ook zo geen goed plan. Maar soms helpt het ook toch te doen en dan beide te laten inzien hoe dat is. Daarvoor is wel een goed overleg nodig en dat lijkt me eerder een probleem omdat je nu al niet gelijkwaardig communiceert. In elk geval altijd open houden weer terug te kunnen. En dat het dan een keer proberen was

nee is ook een antwoord

en dat moet van jou komen in dit geval denk ik.

Nee

Je komt zo krachteloos over, Marloes. Dat ben ik helemaal met mijn voorgangster eens. De kinderen wonen bij jou. En het is niet verstandig om dat te veranderen, dus dat blijft zo. Een besluit daarover moet je niet bij je jongste neerleggen, zo breng je hem in een loyaliteitsconflict. Neem het roer in handen en zeg gewoon dat het geen goed idee is. Redenen genoeg, maar daarover hoef je niet eens in discussie te gaan, het is geen goed idee.

Loyaliteitsconflict

Daar is kind al in gebracht doordat de moeder wordt genegeerd. Ik snap je houding wel marloes. Dat ze geen enkele invloed heeft ligt niet alleen bij haar. Vind het te makkelijk waar two to tango zijn de ouder die steeds slikt als krachteloos neer te zetten.
Die krachteloosheid komt uit hoe de verhoudingen al zijn inmiddels. En je hebt dus ook die andere ouder nodig om t daar aan t verstand te peuteren hoe dit voor kind is.

Wat niet wil zeggen dat het al te laat is om nu weer niks te zeggen. Daarom zou ik een mail sturen met duidelijk wat dus niet in orde is. Geen wietplantages, geen spijbelen en eerst ff checken of ik al plannen heb. En dus dit als vierde punt: als je zou willen aankaarten dat een kind bij je zou kunne wonen dan is dit mijn mail, tel nr. enz. waarop je me kunt bereiken. Maar ik zeg nee.

Ik heb een lotgenote die een kind van dezelfde vader heeft als mijn kind. haar vriend heeft eenmaal hem eruit gewerkt want alles wat ze zelf zegt komt echt niet aan. En zij kan nog aardig doen en kind niets laten merken. Ik kan dat niet meer. Ik ga daarom geen eens meer een gesprek aan. En dit herken ik in Marloes. Als ik een nieuwe vriend zou krijgen wie weet. Zolang ik alleen ben neem ik t risico niet dat ie weer dingen verzint om mij zwart te maken of de macht over mij te hebben.

Ja ik moet maar sterk staan tegenover hem. Maar er bestaan situaties dat dat echt niet meer kan, nee nooit meer.

Macht

Eppos: ' Dat ze geen enkele invloed heeft ligt niet alleen bij haar.' Maar heeft ze dan geen invloed meer? Waar maak je dat uit op? Vader zegt iets en dan heeft moeder geen invloed meer? Of moet moeder naar de rechtbank (=macht) rennen om toch nog haar zin te krijgen?
Met de inhoud van het mailtje doe je precies waarop je tegen bent: je doet alsof je het moet verantwoorden tegenover hem. Maar dat hoeft in eerste instantie niet eens, hij heeft je niets gevraagd. Met andere woorden: je levert hem alle munitie aan, terwijl hij nog niet geschoten heeft.
Dat doe je ook door in een mail alle negatieve dingen uit het verleden op te sommen. Gegarandeerd dat er dan teruggeschoten gaat worden. Terwijl het helemaal niet nodig is.
Met andere woorden: je gaat al uit jezelf machteloos op de grond liggen en ziet niet dat je ondertussen zelf alle argumenten vor een tegenreactie klaar hebt gelegd voor de ander.
Niet zo slim.

Nuchter tegen kind zeggen: dat lijkt mij geen goed plan. En verdergaan tot de orde van de dag.

Het kan overigens best zijn, dat zoon meer trek heeft in het toekomstbeeld dat vader voor hem schetst: lekker recalcitrant, doen waar je zin in hebt, genoeg geld etc. En eventueel later een legale wietkweker worden. Het toekomstbeeld van moeder is iets braver, meer gezeur en moeilijk gedoe en daarna ook meer doornen dan rozen. Op een dag kan zoon zomaar zelf beslissingen nemen. Je moet dus wel even goed kijken, met alleen verbieden heb je maar de helft van de strijd gewonnen. De andere helft ligt bij de zich ontwikkelende interesses en perspectieven van zoon. Daar zul je een stevige visie naast moeten zetten.

Dus zolang je het tegen kunt houden zou ik het tegenhouden, maar ik zou ook een plan B ontwikkelen: wat als.... wat heeft hij dan in elk geval nodig. En daarvan is 1 ding zeker: weten dat hij terug kan komen bij moeder, dus dat er geen onoverbrugbare kloven ontstaan en voorbereid zijn op het bijdragen aan oplossen van problemen die anders levensgroot en onoplosbaar zijn.

Tsjor.

Tsjor

"En bij hem is took zo geef je 1 vinger dan pakt ie je hele hand"

En "Mijn uitje is speciaal"

Voor mij zijn dat voorbeelden. En ja naar de rechtbank/macht

Heel herkenbaar

Je doet het nooit goed. Degene die de overhand heeft moet je maar aankunnen.

Ja verantwoorden, voor als het toch zo ver komt. Indekken noem ik dat

Maar niet gezegd dat de rechter je gelijk gaat geven met deze voorbeelden. Das ook een black box.

Munitie aanleveren? Ze komt krachteloos over. Het is maar een idee om daar eens wat aan te gaan doen. Maar ik begrijp dat het is door het kind idee te geven dat alleen geen goed idee is.
En dan maar hopen dat hij zich niet aan doornen steekt door inderdaad pa achterna te gaan uit recalcitrantie. Niet iedereen is even stevig.

Ik ook niet.

Eppos

Je kunt jezelf al sterker maken door te bedenken dat dit niet waar is: 'Degene die de overhand heeft moet je maar aankunnen.' Hij heeft niet de overhand. Door dat te denken maar je jezelf op voorhand tot zwakke partij. Dat begrijp ik niet goed. Gewoon niet doen. Denken dat jouw 'dat is geen goed idee' net zo sterk is als zijn wens; dat er nog heel wat water door de Rijn zal stromen voordat zijn wens werkelijkheid wordt. Maar ondertussen er ook rekening mee houden, dat kinderen zelf op een dag kunnen kiezen. Ze kunnen hun spullen pakken en wegwezen. Dat kan morgen zijn, of over 2 jaar, of over 4 jaar. Of het gebeurt niet. Uiteindelijk is het kind de sterkste partij.

Tsjor

Ik snap je ook zeker wel hoor Tsjor

Ik heb uit #50 zker stukjes waar ik zelf wat mee kan.

Maar joh doe het maar even. Dat krachteloos is bij mij eerder vecht-moe zijn.
Jouw reactie deed me ook denken aan tip die ik kreeg toen een kind bij mij thuis kwam met dat ze eens mocht kiezen waar te wonen. Het was gewoon niet aan de orde.
Maar iets in je zegt toch: ja maar...
Laatst kwam het nog eens bij dit kind naar boven: ik mag toch zelf bepalen als ik 12 ben? En dan maar weer bij nee s nie aan de orde kind.

Dat denk ik zker niet en ik weet dat het niet waar is. Bij mij zit een soort inwendige tweestrijd: de verstandelijke die zegt hij is sterker. En de emotionele die je inderdaad machteloos laat zijn/voelen. Misschien dat jou dat wat uitleg geeft hoe dat bij mij zit, weet niet hoe het voor ts is. Ik ben een heel onzeker persoon, noem het ook wel eens mijn minderwaardigheidscomplex waar ik dat precies hetzelfde bij heb. Ik weet dat het onnodig en onhandig is want ik mag er zijn (verstandelijk). toch kijk ik wel uit en duik ik graag weg bij moeilijke/gevaarlijke zaken (emotioneel bang/angst om uitgelachen/tegengesproken te worden) gevoelsmatig. Ik wou dat ik op een knopje kon drukken om dat laatste kwijt te raken.

Dat laatste stukje #50 past dan ook weer wel in geheel bij mij. Meerdere zaken tegelijk in gedachten nemen en in oplossingen denken en welke mogelijkheden.
Bovendien mail ik dus zelf ook helemaal niet meer, volgens de gezinsvoogd stuurde ik fe-mails. De aardige variant van zakelijk zijn. Maar toen ik haar tekst mailde mijn mijn naam eronder kon ze meegenieten van de andere ouder zijn reactie.
Inmiddels heb ik wel stappen gemaakt in sterker zijn en wetende dat voor zijn wil inderdaad nog hoop daarvoor komt. Daar gaan staan en zeggen wat ik vind is geen optie. Ik zeg het nu wel maar dan via een omweg en daarmee rekening houdend dat er terug geschoten wordt. Maar ik ben nog lerende.
Ik moet dus niet tegen de ouder zeggen en niet tegen de rechter en niet tegen de gezinsvoogd.

En uit jouw reactie leer ik dat ik het bij mijn kind kan houden, via de opvoeding.

Ik hoop dat je je kunt voorstellen dat het vallen en opstaan is als je toch in je oude gedachten terug valt dat je de zwakke partij bent. In mijn geval is dat dus emotioneel. En t zal ook met patronen die er zijn te maken hebben.

Eppos

Ik denk dat ik je verhaal wel begrijp.

'toch kijk ik wel uit en duik ik graag weg bij moeilijke/gevaarlijke zaken (emotioneel bang/angst om uitgelachen/tegengesproken te worden) gevoelsmatig.'

Ik denk dat het al veel waard is als je vervolgens weet dat het jouw probleem is en als je dan de oorzaak (en oplossing) dus niet bij anderen legt. Anderen kunnen niet ervoor zorgen dat emotionele of moeilijke zaken jou bespaard blijven.

Tsjor

Niet alles is de oorzaak van probleem bij mij

Daarom. Ik heb enkel invloed op mij, waar ik weet dat het de oorzaak bij mij ligt he.

Maar ik blijf er wel bij dat je zou moeten kunnen zeggen wat je grens is. Ik kan wel veranderen en er gaan staan maar wil niet zeggen dat de wereld met je mee veranderd.
En wat je meemaakt maakt hoe je op een gegeven moment gaat denken. Is niet dat ik geen oplossing wil bedenken. Bij sommige mensen blijft er greintje van jezelf bespaard. En das voor mij dus reden om dan hulp nodig te hebben.
Een ander vragen is al goed om veel in overweging te nemen wat je anders niet zou hebben bedacht (dit forum).
Ik zal nooit 100 procent zelfverzkerd worden. De uitdaging ligt daar zo dicht mogelijk in de buurt te komen natuurlijk )

Terug naar dit onderwerp: omkopen kids. Of de vader in dit geval zich klein beetje kan aanpassen is waarschijnlijk niet mogelijk. Ik bedoel dan om eventjes te vragen of het past als hij wat inplant. Die machtsstrijd en loyaliteit komt toch langs op bordje van het kind. Nee zeggen is een. Maar kan dat ook niet voor de andere ouder reden zijn om weer terug te schieten via het kind?

Tot bezinning komen

Bedankt voor alle reactie s
Ik moet proberen me er echt minder druk om te maken maar dat is niet gemakkelijk
Hartkloppingen s nachts en soms helemaal in paniek.
Gisteren was mijn jongste laat thuis (ongeveer een half uur) maar hij is altijd erg stipt dus dat valt dan op.
Hij was door pa van school gehaald omdat hij het zo zielig vondt dat ie met de trein moest
Let wel hij is binnen 45 min van school tot thuis dus incl op de trein wachten en naar t station lopen. Sommige kinderen in zn klas moeten een uur fietsen of langer 😏
Ik was hier niet blij mee zeker omdat t achter mijn rug om was en ik ongerust was.

Tegenwoordig loopt ie ook dagelijks te appen of bellen met kinderen voor mijn gevoel heb ik geen moment rust meer en komt elke dag de ex wel weer even om de hoek kijken zeg maar.😞

Meevoelen

Ik voel met je mee, want ik herken het gedrag uit mijn eigen situatie en bij iemand anders.

Heb je de indruk dat je kinderen het altijd leuk vinden?
Bijv al dat bellen? Of opgehaald worden en daardoor later thuis? Was hij er blij mee of liever eerder thuis geweest?

Probeer dat voorzichtig uit te vogelen.
Het kan zijn dat ze dat eigenlijk ook niet zo fijn vinden.
Als blijkt dat ze (ook!!) geen nee tegen hun vader durven te zeggen, wat zo aar zou kunnen met zo’n overheersende/omkopende vader (hij kan helaas niet anders voor aandacht....), dan kan je ze daarmee gaan helpen.
Of je kunt zelfs een keer een algemeen praatje houden over hoe je om gaat met als iemand iets wil wat jij niet wilt. Wat doe je dan? Laat je het maar over je heen komen of .....?

Hoe het nu gaat

Een tijdje terug heeft hij mij aangesproken wat betreft de omgangsregeling, ik heb gezegd dat ik het wil houden zoals t nu is .Hij was hier niet blij mee.

toen ik aangaf dat ik dan de financiële situatie ook eens opnieuw wilde belichten krabbelde hij gelijk terug.
Helaas is er verder nog niet veel veranderd veel gemopper over mij achter mijn rug om en maar met geld smijten om de kids het bij hem thuis naar de zin te maken.

Merk toch helaas dat ze er toch wel wat gevoelig voor zijn :daar mag alles kan alles en wordt de oudste met een privé taxi naar huis gebracht na het uitgaan

Jongste is ook altijd erg opstandig tegen ons wanneer hij daar vandaan komt.

Ze zijn een aantal weken terug wel voorgesteld aan nieuwe partner van hem dus wie weet komt er iets verbetering in (rust) hierdoor.

De andere kant is dat hij echt wel goed is voor de kinderen ze komen niets tekort en zijn er altijd welkom alleen merk bij hem nog veel oud zeer/frustratie helaas.

Marloes

Ik hoop dat het loslaten ook een beetje lukt. Je kunt de ander niet veranderen en frustraties van hem moeten jou geen energie kostten.
Het lukt mij op die manier aardig relaxt te blijven. Mijn kind zit sinds december thuis van school en iedereen verliest energie aan zijn vader. De jeugdbeschermer, de leerplicht, de ggz, nu weer een psychiater. Voor de kerst nu is door de gezinsvoogd vervangende toestemming ingediend bij de rechtbank voor medicatie zodat hij weer naar school kan. En ik ben bezig aan het werk te komen, wat straks niet kan door al die vertraging. Ik moet namelijk nog zien hoe lang het rekken van geen toestemming geven door hem lukt. Ik zie iedereen zijn best doen en aan het dooie paard trekken. Das echt al erg genoeg. Maar mijn energie gaat naar mijn kind. Ik vang hem met liefde op. De school en ik hebben nu al genoeg gezegd en gedaan. De rechter zegt het maar.

Wat ik ermee wil zeggen: pas op dat je niet weer in gevecht raakt. De kinderen komen niets te kort. Blijf op je grenzen staan waar je wel invloed hebt, in je eigen huis en als de kinderen bij jou zijn. Wat daar gebeurt is niet jouw verantwoordelijkheid. Jij doet je best en je kunt je zorgen wel op plekken zoals school bespreken, zodat je het er dan over hebt. Bewaar je energie voor het goede
Ik wens je veel goeds voor de toekomst