onverwachts in de steek gelaten na 26 jaar

Allereerst

Ik zou het allereerst praktisch oplossen. Hoe zwaar de emoties je nu ook in de greep hebben.
De situatie voor je autistische zoon is nu zorgelijk. Is er de mogelijkheid van 'birdnesting'? Jullie wonen beiden elders maar zorgen om de week in het huis van zoon voor hem? Dan verandert er voor hem minder.
Anders zou ik spoedig op zoek gaan naar een tehuis voor hem. Al kan dat even duren, alleen ervoor staan is niet makkelijk en misschien wel helemaal niet wenselijk. Een kind dat elders woont kun je jezelf nog steeds maximaal bij betrekken.
Het zal beslist wennen zijn, je moet jezelf weer uivinden. Maar er is leven na een scheiding en het helpt om die stip op de horizon te zetten. Plannen maken voor je eigen toekomst. En mensen verdwijnen ook niet zomaar uit je leven.
Toen ik ging scheiden dacht ik: ik hoor nu bij de gewone mensen, de mensen die scheiden. Er is meer dan een partner in het leven. Er is ook familie, kinderen, vrienden, kennissen.
Maar als je het praktisch goed weet op te lossen is dat een hele grote zorg minder.
Woede, verdriet, je droom over de toekomst die nu niet doorgaat. Het doet pijn. Je eigen beste vriend zijn, dat helpt.

Geduld

Peinladi, blijkbaar voelt de collega van je man niet zoveel voor hem, dat zij hier blijft.

Het eerste jaar is in een nieuwe liefde alles rozengeur en manenschijn. Maar na een jaar komen de gewoontes, kleine ergernissen, dagelijkse muizenissen, dan trekt de damp van de erotiek op en verschijnt het gewone dagelijkse leven, dat gebaat is bij sleur (= regelmaat, anders moet je elke dag het wiel uitvinden).

Als je man nu apart gaat wonen en zijn collega in Curacao is, dan wordt het lastiger, want de afwezige beminde blijft natuurlijk hangen in wolken van rozengeur en manenschijn, het dagelijks leven komt niet tevoorschijn. Wat dat betreft zou het beter zijn als je man naar Curacao zou gaan voor een tijdje.

De afgelopen 14 jaar ben je wellicht helemaal gefocust op jullie zoon. Misschien heb je daardoor je relatie wat verwaarloosd. Het zou beter zijn als jullie nu kunnen afspreken dat je ook wat tijd vrij maakt voor elkaar, een avond of een weekend of een week vakantie samen. Gewoon om elkaar weer eens opnieuw te leren kennen. en om samen eens na te denken over de toekomst, ook van jullie zoon. Want hoe lang is 'zo lang mogelijk thuis wonen'? En hoeveel beslag legt dat op jullie relatie?

Je kunt natuurlijk boos zijn over het feit, dat hij zijn relatie heeft verzwegen, maar waarschijnlijk wilde hij jou geen pijn doen. Het is wel een teken, dat jullie elkaar ergens zijn kwijtgeraakt en dat is niet alleen zijn 'schuld'.

Misschien is het nog niet te laat en heeft het nog zin om te investeren in een goed kontakt met je man, met aandacht voor wat hem heeft beziggehouden de afgelopen jaren, hoe hij terugkijkt op de komst van jullie zoon, wat 'werk' voor hem betekende, wat 'thuiskomen' voor hem betekende, wat voor vrouw hij dan aantrof etc etc.

Tsjor

reactie tsjor

Bedankt voor jullie reacties

Aan de ene kant zou ik graag nog investeren in de relatie.
Het gekke is dat hij tot de laatste dag dat hij moest kiezen nog naar mijn zus wilde gaan omdat hij niet wist wat hij moest doen.
Ook zegt hij nu dat in procenten wij bijna gelijk zijn.
Al zit zijn nu iets boven de 50%.
Dat maakt het zo moeilijk en ook niet te begrijpen dat je je relatie geen kans wil geven.
Aan de andere kant zegt mijn man 100% achter zijn keuze te staan.
Dus tussen de roze wolk waar hij nu op zit is voor mij geen kans daar tussen te komen.
En ik vind dat ik ook niet als een gek achter hem aan moet gaan.
Hij moet er zelf achter komen of van de roze wolk vallen.
Maar terug komen heeft volgens mij alleen zin dat hij inziet dat hij onze relatie een kans wil geven.
Maar daar moet wel een voorwaarde bij liggen dat hij terug komt voor mij.
En niet straks omdat zij hem in de steek laat en ik een 2e keus wordt.
Of terug komt omdat hij de kinderen mist.
Dat is geen basis om verder te gaan.
En natuurlijk hebben we beide dingen niet goed gedaan in onze relatie.
We zijn daar in de gesprekken toen hij aan het twijfelen was ook heel erg goed achter gekomen.
Dat is ook zo jammer dat je beide weet wat je kan verbeteren.
Maar dat je het geen kans wilt geven.
Daarom kan ik het zo moeilijk accepteren.
Mijn man is nu ook nog steeds zichzelf niet.
Hij worstelt maar doet zichzelf dat aan.
Ik kan daar nu niks mee.
Jammer genoeg.
De roze wolk overheerst alles!!

NIet de oude

'Dat maakt het zo moeilijk en ook niet te begrijpen dat je je relatie geen kans wil geven.'
De relatie met jou, dat is wat hij de afgelopen 26 jaar een kans heeft gegeven en uiteindelijk ook het beste wat ervan geworden is: vrouw die 100% voor zon gaat, hij zijn werk, en dat is het dan. Dat is het bekende patroon. daar staat iets nieuws tegenover, waarvan je niet eens zeker weet of het beter is. Maar het is wel nieuw en anders en spannend, en het duurt nog heel lang voordat het huisje-boompje-beestje wordt.
Je zegt: 'Maar daar moet wel een voorwaarde bij liggen dat hij terug komt voor mij.' Vraag je even af waarom je voorwaarden gaat stellen. Dat is een serieuze vraag. een andere vraag is: wie is die 'mij' waarvoor hij terug moet komen? Is dat de moeder van zijn zoon, of is dat een partner waar hij ook een stukje leven mee kan delen? Wie ben jij dan als partner? Wat heb je hem te bieden?

'En niet straks omdat zij hem in de steek laat en ik een 2e keus wordt.'
Ik zou het zo niet neerzetten, ook al is het misschien je gevoel. Stel dat hij straks terugkomt, dan is het omdat hij door de roze wolk is gezakt en beseft, dat de vrouw in Curacao niet de vrouw is waarmee hij zijn leven wil delen. En dan ben jij dan wel.

'Of terug komt omdat hij de kinderen mist.' Is het dan al een uitgemaakte zaak, dat de kinderen 'van jou' zijn?

Je hebt helemaal gelijk: 'Hij moet er zelf achter komen of van de roze wolk vallen.'
Het kan ook zijn dat er een midlife-crisis achter zit: is dit alles wat er is? Dan hij is als hij terugkomt van de roze wolk weer de man van ergens in de vijftig met de vrouw van ergens in de vijftig en de kinderen, waarvan een alle aandacht opvraagt, en dat zal dan ook zijn toekomst zijn. Dat is soms even slikken, hoe aardig de vrouw ook is, hoe leuk en belangrijk de kinderen ook zijn.

'Maar terug komen heeft volgens mij alleen zin dat hij inziet dat hij onze relatie een kans wil geven.' En als jullie beiden in staat zijn om jullie relatie te vernieuwen: niet meer de geliefden van vroeger, niet meer de mensen die samen een gezin opbouwen, maar beiden ergens in de vijftig, voorbereidend op een nieuwe levensfase, waarin de prioriteiten weer opnieuw moeten worden gezocht.

Tsjor

Zo moeilijk

En verdrietig is dit.
Ik hoop dat je liefdevolle mensen om je heen hebt.

Sterkte

hier ook na 24 jaar

Peinladi, hier is mij hetzelfde overkomen. Man heeft 10 weken geleden verlaten voor een vrouw die hij 2 weken kent. Is een paar weken later bij haar ingetrokken (nadat ik had gezegd dat ie vertrekken kon) hij is zo veranderd vanaf het moment dat hij meldde dat onze relatie over was. We hadden nooit ruzie of problemen, hij zei dikwijls dat hij met mij oud wilde worden. (natuurlijk hadden we wel eens wat kleine probleempjes, maar die zie je bij iedereen) niets écht noemenswaardig. Uiteraard stortte hier ook de grond onder mijn voeten vandaan en heb alle fases van verdriet/rouw/verbijstering al tig keer doorlopen. Ik begrijp er niets van, hoe kan je iemand na zo'n lange tijd, zonder ooit ook maar echt serieus geklaagd te hebben over onze relatie aan de kant zetten. De dingen die hij de afgelopen weken gezegd en gedaan heeft hebben mij al wel doen besluiten dat ik hem niet meer terug wil, hoe erg ik het ook vind. Hij lijkt wel een tiener, dingen op Facebook plaatsen die onze kinderen ook kunnen zien en die heel pijnlijk zijn. (ik zie hem uit zelfbescherming niet meer op Facebook) maar die kinderen blijven loyaal natuurlijk en ik wil ook dat ze hem kunnen blijven zien. (hij belt ze nu 2 keer per maand ofzo) verder zien we hem niet meer. Enorme afknapper deze man, daar ben ik inmiddels wel achter. En soms zou ik ook even een jaartje vooruit willen skipper.

Mmmm, klinkt

Een beetje alsof je man een midlifecrisis zou kunnen hebben. Dat hij het gevoel heeft: is dit nu alles.

Heel veel sterkte, ik weet hoe het voelt. Mijn man woont nu al bijna twee jaar met zijn nieuwe liefde samen.
Het bijzondere is dat hij er een jaar voordat hij een punt achter ons huwelijk wilde gaan zetten haar maar een zielig figuur vond en haar kinderen daarbij verschikkelijk en slecht opgevoed.

Zorg goed voor jezelf, als het een midlifecrisis is, dan is mijn tip: zorg zo snel mogelijk voor gescheiden financieën. Mensen die in fase belanden door vragen als is dit nu alles hebben vaak de neiging veel geld uit te gaan geven.

reactie

Hoi Jasmijn
Bij jou is het ook een triest verhaal.
Dat je situatie van de een op de andere dag zo kan veranderen onvoorstelbaar he?
Ik vind het alleen zijn en je zo alleen voelen zo ontzettend moeilijk.
Ik heb veel lieve mensen om me heen maar je merkt dat je het alleen moet doen.
Ik heb ook veel behoefte om met mensen te praten die hetzefde hebben meegemaakt.
Die snappen je ook heel goed.
Sommige andere mensen hebben meteen een mening.
Maar weten niet hoe je je echt voelt.
Ook het contact met schoonouders die in dezelfde plaats wonen vind ik heel moeilijk.
Ze willen er wel over praten maar ze kunnen het niet.
Gevolg is een uur visite met alleen maar praten over zichzelf.
Ik denk soms dat ik hun even een periode beter niet kan zien.
Dat geeft mij rust.
Ik zou graag in contact willen komen met mensen die in de buurt wonen om eens een keer iets af te spreken.
Zeker de weekenden doorkomen vind ik heel moeilijk

vrienden

Het scheelt voor mij misschien dat ik meerdere vriendinnen om me heen heb die iets soortgelijks hebben meegemaakt. De een heeft zelf haar man verlaten (is toch anders) en ook een vriendin waarbij haar man plotseling is overleden (meer herkenbaar, ookal is het heel anders) maar ze kunnen zich allemaal wel indenken hoe ik me voel. De kinderen wonen bij mij dus de weekenden zijn wel gevuld gelukkig. Verder heb ik ineens een soort klusvirus te pakken, dus ik heb zin om het hele huis een opknapbeurt te geven (de dingen die ik kan dan) en verder probeer ik wel te zorgen dat ik het weekend minstens met een persoon iets afspreek, op zaterdagmiddag of avond, of op zondagmiddag of avond, anders wordt het wel heel saai.
Met mijn schoonouders heb ik helemaal geen contact meer (maar dat had ik al weinig en die wonen helemaal niet in de buurt, dus dat mis ik niet echt)
Ik heb bijvoorbeeld helemaal geen zin in websites die over echtscheiden gaat, daar word ik eigenlijk alleen maar depressief van, ga liever om met mensen die weer was positiever nadenken over het leven en heb nu erg het gevoel van ...ach ik kom er wel weer bovenop hoor, ga niet zitten sikkeneuren, dat vind ik zonde van mijn leven. En mijn man (bijna ex) hoef ik niet meer terug.
Maar goed, morgen kan ik wel weer depri zijn hoor, het wisselt zich nog rap af, alhoewel ik al wel veel meer goede dagen heb dan slechte.

Waar in de buurt

wpon je dan?

5 kilo

Ha herkenbaar, ja ik ben 5 kilo kwijt...pure stress en niet kunnen eten van ellende, maar ook dat gaat langzaamaan beter.
Wat vind je op dit moment het ergste? Het alleen zijn, of ben je nog heel vaak verbaasd/verbijsterd/verdrietig/boos dat hij weg is gegaan?
Moeilijk he, het zijn allemaal fases van rouw en bij mij komen ze allemaal nog steeds naar voren, het een wat meer dan het ander, en dromen doe ik ook heel veel, over hem, over dat ik boos ben, over vanallerlei 'onzin'...maar goed, het is goed voor de verwerking denk ik maar.
Kan je misschien zo nu en dan na het werk met zoon bij iemand gaan eten? Even wat anders? Of dat je iemand uitnodigt om bij jullie te komen eten? Dan kom je rond 18.00 thuis met je boodschappen en ga je gezellig kletsen en koken (desnoods geef je zoon al wat eerder een pizza als hij niet wachten kan)

Sterkte met alles (woon niet in de buurt maar mailen of hier schrijven kan natuurlijk wel)

Niet in de buurt helaas...

hoop dat je nog andere reacties krijgt, afleiding is inderdaad goed. Werk geeft ook afleiding, maar wat je zegt, het is ook veel zwaarder dan normaal. Ik herken dat wel. De rest van het verhaal overigens niet, ik ben 'down' vanwege andere redenen.
Heb wel met een vriendin iets soortgelijks doorgemaakt, heel heftig! Ik herken de strohalmen waar je je aan vast probeert te grijpen, heel logisch ook, maar misschien ook zonde van je energie. Denk vooral aan je kind en jezelf!
Heel veel sterkte gewenst!

precies

Precies Peinladi, heb ik ook, deze gevoelens. Ontzettend in de steek gelaten, of was ie maar dood...erg hé, maar dan deed hij me in ieder geval geen pijn meer met zijn daden. Maar goed, dat is natuurlijk weer heel zielig voor de kinderen. Maar, aan de andere kant, ik kan ook gewoon heerlijk genieten van mijn eigen huis (hij is er niet en komt niet meer terug) dus ik heb zijn spullen inmiddels ook verwijderd (was ik eerst nog niet aan toe hoor) en dat voelt ook wel weer als een verfrissing.
Zijn er geen vrienden/vriendinnen waar je wat mee kan afspreken? Desnoods bel je ze vanavond even op en maakt een planning, al heb je maar 1 tot 2 keer per week iemand die even komt (plan het al voor een paar weken vooruit in) dat is voor je vriendinnen denk ik handiger te organiseren dan op het laatste nippertje) en je hebt iets om naar uit te kijken. Als ik een paar dagen niemand heb gehad hier, begin ik het wel wat saai te vinden, maar als ik iemand op zondag langs heb gehad en weet dat er op donderdag weer iemand komt, voelt het toch anders...er is wat in het vooruitzicht.
Verder kijk ik veel tv series met zoon en de rest van de avond zit ik nog wel eens te bellen/whatsappen/chatten met wie van mijn vrienden/vriendinnen er online is...is ook altijd wel gezellig.

reactie

Hoi Jasmijn Ja gek he dat je iemand dood wens waar je zo lang van hebt gehouden.
Maar dan ben je er inderdaad vanaf al is het voor de kinderen inderdaad niet de beste oplossing.
Door de week heb ik gelukkig sinds deze week wel weer de volleybal en om de week zit ik op een popkoor.
Dat is ook een afleiding.
Ik heb gelukkig wel veel vrienden om me heen.
Maar ik merk wel zeker in het weekend dat het initiatief van mij uit moet komen.
Dat vind ik soms moeilijk.
Iedereen zegt dan wel bel maar hoor.
Maar je denkt dan al gauw dat je iemand tot last bent.
Zeker omdat je nu niet echt heel vrolijk bent
En veel mensen hebben in het weekend vaak bezigheden met elkaar.
Ik weet dat ik moet leren om daar zelf het initiatief in moet leren nemen.
Maar vind dat best lastig.
Wat goed dat je je huis al anders hebt ingericht.
Ik heb zijn foto`s meteen weggehaald.
En ben nu bezig om het naambord bij de voordeur te veranderen.
Dat zijn gekke dingen, maar volgens de psycholoog wel goed.
Ik vind het zo vreemd dat je van de ene op de andere dag ineens zo`n ander leven hebt gekregen

Het gevoel

dat je hele leven in elkaar stort.

Ik herken dat gevoel ook enorm. Je dacht dat je gelukkig getrouwd was en nu...?
De leegte, de onmacht, het ongeloof. Ik ben nu 2,5 jaar verder, ik heb inmiddels een nieuwe liefde, maar de onmacht en het ongeloof blijven bij mij nog even. Ik hoop voor jou dat het anders is.

Ik ben sterk, sterker dan ik 2,5 jaar geleden was. Emotioneel ben ik echt heel ver gekomen. Het enige dat nog rest zijn allerlei praktische zaken. Geen makkelijke dingen, maar lang niet zo moeilijk als die emoties.

Ik merk nu dat er nog heel veel dingen waren die ik negatief zag. Mijn hele leven werd door mijn eigen negativiteit overschaduwt. Ik zal mijn hele huwelijk negatief, was dat zo, nee natuurlijk niet. Ik kende mijn ex 27 jaar, heb 20 jaar een relatie met hem gehad. Dat houdt je niet vol zonder liefde en plezier. Mijn ex is alleen zo ontzettend veranderd, die man, daar was ik niet mee getrouwd.

Vanwege de enorme verandering in het karakter van mijn ex, heb ik hem voor mij zelf doodverklaard. Het klinkt misschien hard, maar voor mij werkt het. Ik was getrouwd met een lieve man, die zijn best deed voor zijn gezin en altijd bereid was om iemand te helpen. Dat is de man die ik voor ogen heb als mijn dochter over haar vader eens wat verteld.
Verder is er een aliën in het lichaam van mijn ex gekropen. Die man ken ik niet. Het is een lastig persoon in mijn leven waarmee ik moet leren omgaan. Dat stuk gaat ook steeds makkelijker.

Geniet van alle mooie dingen in het leven. Voor mij helpt het om het op te schrijven. Soms kan het iets simpels zijn als een lief sms-je van mijn dochter. Als je dat dan terug leest is er zoveel om dankbaar voor te zijn en dat geeft kracht in tijden van eenzaamheid.

Nog steeds heb ik wel mijn negatieve momenten en dat helpt mijn "Count your blessings" schrift. Misschien dat het voor jou ook helpt, of dat het voor jou beter werkt met foto's ofzo. Zorg dat je ergens kracht uit put.
Op internet zitten chatten kan ook heel goed gewoon voor de gezelligheid, tegen de eenzaamheid. Het voordeel van internet is dat je meestal sneller mensen vind die hetzelfde leuk vinden. Bloemschikken, kaarten maken, zingen, lezen, wandelen, enz. er is van alles te vinden.

Goede tijden worden goede herinneringen. Slechte tijden worden
goede lessen.

knap

Wat zeg je dat goed. Alsof er een alien in mijn ex man is gekropen. Hier nu 2 jaar verder na een relatie/huwelijk van 27 jaar. Ook zijn keus terwijl ik dacht dat alles o.k was. Ik ken hem op geen enkele manier meer terug en heb de afgelopen 2 jaar ook veel moeten incasseren. Zit dicht bij een gevoel van haat en zou hem ook nooit meer willen zien maar............we hebben samen een kind wat overigens ook beschadigt is tot op het bod. Knap van je dat jij (al) zover bent. Ik weet dat het moet en zal ook niet lelijk praten over de vader van mijn kind maar dat betekend nu nog even; veel rondjes lopen buiten om stoom af te blazen, uithuilen op zolder bij de strijkplank en ga zo maar door............

Wat bij mij ook goed helpt

is het schrijven van brieven/email enzo aan mijn ex. Dan ben ik het kwijt. Deze stuur ik niet, maar verwijder ik of verbrand ik.

Verder houd ik mijn afstand. De problemen van hem laat ik bij hem. Soms is dat wel moeilijk, vooral als het zaken zijn die onze dochter aangaan. Gelukkig is zij al bijna 13 en best wijs voor haar leeftijd. Wij kunnen goed praten over allerlei zaken. Over hoe je met vrienden/vriendinnen omgaat. Wat de autitische zoon van mijn vriend moeilijk vind en waarom hij soms zo anders reageert. Echt diepe zaken, maar ook over kleding, tv-programma's en computerspelletjes.

Ik merk dat zij dit prettig vind, hierdoor praat ze ook makkelijker met anderen. Ze heeft al zitten praten met counselors op school, maar nu ook met een kinderpsycholoog.

Vanmorgen ook weer een gesprek gehad met mensen die over zichzelf praten in de derde persoon. Haar uitgelegd dat ouders dat vaak doen bij kleine kinderen. Dat begreep ze heel goed.

Het gevoel van haat... tja, ik heb meer het gevoel van dat monster wil ik niet kennen. Daarom houd ik mijn afstand. Dit doe ik nu een paar maanden en ik merk rust bij mezelf. Bij mijn ex merk ik daarentegen frustratie. Zijn vriendin is daardoor ook gefrustreerd. Kortom in mijn ogen ligt het probleem nu waar het moet liggen. Ik heb een heerlijk leven, ondanks alle moeilijkheden. Ik woon bijvoorbeeld sinds kort weer bij mijn ouders met mijn dochter. Mijn ex vind het belangrijker om een huis in Duitsland te blijven betalen dan om een huis in Nederland te betalen waar zijn dochter in woont. Daarbij doet hij er alles aan om ervoor te zorgen dat zijn inkomsten veel lager lijken dan ze zijn.
Ondanks dat, ik heb een geweldig kind, lieve ouders een lieve vriend. Verder nog gezellige familie en een leuke vriendengroep. Werk met leuke collega's en grip op mijn uitgaven (dat heb ik tijdens mijn huwelijk nooit gehad). Alles is vergankelijk en achter de wolken schijnt de zon. Alle praktische zaken komen uiteindelijk ook goed. Er komt echt een moment dat ik weer een eigen woning heb, samen met mijn dochter. Dat ik echt los (ook financieel) ben van mijn ex.

Je kunt een ander niet veranderen, je kunt alleen veranderen hoe jij reageert op de ander. Als jij moet uithuilen, wat is daar de reden voor? Bij mij was het onmacht, het enorme gevoel van onmacht. Hij krijgt alles voor elkaar, hij komt overal mee weg, ik kan er niets aan doen. Het besef dat ik er niets aan kon doen heeft mij een richting op gestuurd. Ok, ik kan er niets aan doen, helpt het dan om mezelf daardoor over de zeik te laten helpen? Waarom laat ik dat toe? Ik moet zorgen dat ik het juist niet toe laat. Ik bouw een gracht tussen hem en mij. Een brug erover en als er teveel ellende van zijn kant naar mij toe komt, zet ik de brug omhoog. Dan kan het niet aan mijn kant komen. Frustratie bij hem, zijn probleem, frustratie bij mij, mijn probleem. Ik heb liever dat hij een probleem heeft.
Ik zet letterlijk in mijn mails als zijn toon mij niet aanstaat: jouw toon staat mij niet aan.

Ik herken het wel hoor, het uithuilen (zelf deed ik het dan buiten bij het honden uitlaten) en stoom afblazen (een mail schrijven). Het feit dat jij dat bij je kind vandaan houdt is al heel goed. Jij komt er ook, zie hoever je al bent gekomen!

frustratie

Wat schrijf je mooi.... Ja hier veel onmacht en frustratie wat zned de kop opsteekt.Ik wil het niet maar het gebeurt. Mijn broer heeft aan het begin gezegd ; zorg dat je altijd 2 treetjes boven hem blijft staan qua eigenwaarde en gevoel. Lukt al beter al donder ik ook nog wel eens van die treetjes af. Als mijn zoon van 13 weer boos en verdrietig is (contact vader en zoon is erg slecht) Als hij niet betaald en ik daardoor in de problemen kom. Hoe kunnen mensen dan zeggen ; Meid laat los en ga door...(zou niets liever willen) Ik laat al meer bij hem. Snap heel veel niet (ik ken hem echt niet meer terug) maar die gracht met brug vind ik een hele goeie. Ik heb ook een hele goede band met mijn zoon en wij praten ook heel veel. Hij loopt ook bij een kinder psycholoog wat goed helpt. Nooit gedacht dat de scheiding zo'n lange nare nasleep zou hebben....

Nee, dat gevoel ken ik

nooit gedacht dat er zoveel ellende kan voortvloeien uit een scheiding.
Als je mij het 5 jaar geleden had gevraagd had ik ook nooit gedacht ooit te gaan scheiden...

Het is natuurlijk heel naar als je een financieel probleem hebt omdat je ex niet betaald. Misschien dat je de mogelijkheid hebt om een beetje een buffertje op te bouwen zodat je niet meteen in de problemen komt. Dat geeft jou ook rust.

Ik woon bijvoorbeeld nu weer bij mijn ouders. Het is verre van ideaal en ik hoop snel op een eigen woning. Ondanks het feit dat mijn ex 3 woningen op zijn naam heeft staan en hij echt veel geld binnenbrengt, krijg ik op dit moment geen cent van hem, ook niet voor onze dochter. Natuurlijk ben ik daar teleurgesteld over en toen ik net de uitspraak kreeg van de rechter heb ik ook echt in zak en as gezeten, totaal teleurgesteld in ons rechtssysteem.

Het feit blijft: ik kan daar niets aan veranderen. Het enige dat ik zelf kan doen is ervoor zorgen dat ik ook zonder zijn geld een leven opbouw. Als hij dan uiteindelijk toch moet betalen, dan is dat prettig, maar niet noodzakelijk. Het laatste wat hij mij kon afnemen, namelijk de woning waar ik met onze dochter woonde heeft hij nu dus afgenomen. Er is niets meer over. Niets meer waarmee hij mij dwars kan zitten. Het enige dat hij nog kan proberen is het afnemen van onze dochter. Daarvoor is onze band te sterk. De eerste 10 jaar van haar leven was haar vader meer niet, dan wel, thuis. Ik heb haar daardoor praktisch alleen opgevoed. Dat merk ik nu heel erg, ze houdt van haar vader, maar ze heeft ook problemen met hem.

Eigenlijk moet jij die gracht gaan graven. Dus ervoor zorgen dat je hem eigenlijk helemaal niet nodig hebt, op geen enkel gebied. Dat houdt niet in dat je je over maar bij neer moet leggen. Je moet alleen zorgen dat hij jou niet meer mee kan raken. Zijn geld proberen als extra te zien. Het mooiste is als je op een gegeven moment gewoon een paar maanden zonder zijn geld toe zou kunnen. Dat geeft een enorme rust, dat zul je zien. Op dat moment kun je ook makkelijker loslaten.

te lang

Het voelt zo krom. Hij wilde dit en op deze manier maar doet vanaf dag 1 niets. Ik regel alles en zit overal alleen achteraan. Hij geeft gewoon niet thuis! Dat frustreert enorm. Natuurlijk wil ik door en los zijn van maar eerst moet het puin uit de weg en dat houdt maar niet op. Wilde het (te) lang respectvol oplossen maar merk nu dat ik veel te lang heb gewacht.....

Ot: respect Paddington

Je hebt een flinke stap gemaakt, daar heb ik echt bewondering voor.

Hij heeft dan wel gezegd dat je met niets zou gaan, maar het belangrijkste (je dochter) heeft ie je volgens mij niet kunnen ontnemen. De rest is te vervangen.

Dank je wel

Ginny Twijfelvuur

Het klopt dat hij mijn dochter niet heeft kunnen ontnemen, hij zal het proberen, maar het zal hem niet lukken.

herkenbaar

Al een tijdje ben ik actief in het draadje verlies en verdriet, en relaties. Nu lees ik hier jullie verhalen, en ik herken zo veel van jullie emoties ,woede ,verdriet, eenzaamheid, onmacht.
Ik zit min of meer in dezelfde situatie en ben op zoek naar lotgenoten,niet om alleen het verdriet te delen, maar ook om elkaar moed in te praten (,eens een keer af te spreken )(n-h)voor de toekomst en het heden.
Is er hier iemand die deze behoefte ook heeft?

Hot Rana

Ik heb die behoeft ook... Ik ben zelfs al actief op zoek geweest naar praatgroepen hierover, helaas zit er niets bij mij in de buurt.

Paddington

Als je het prettig vindt hierover te mailen met me mag je mijn emailadres opvragen bij forum beheer.

@Rana

Ik heb de vraag bij forumbeheer neergelegd