onverwachts in de steek gelaten na 26 jaar
Ik heb op 1 mei te horen gekregen dat mijn man 7 maanden een relatie heeft met iemand anders.
De grond zakt onder mijn voeten vandaan.
Mijn man die altijd zo boos was op mensen die zoiets doen?
Hoe kan dit?
Maar wat nu?
Ik heb altijd geroepen als jij mij zoiets aan doet kan je meteen je koffers pakken.
Toch werkt het niet zo.
De 1e avond dacht ik dit wel maar de 2e dag dacht ik hoe kan je je huwelijk van 26 jaar zomaar aan de kant zetten
Mijn man voelt nog wel iets voor mij maar ook die ander laat hem niet los.
Alleen zit die ander sinds 1 april in Curacao???
Het waren collega`s van elkaar en zei heeft voordat ze met mijn man iets is begonnen besloten om de laatste jaren van haar moeders leven bij haar in Curacao te gaan wonen.
Wat een situatie.
Omdat mijn man voor ons allebei gevoelens had heeft hij 5 weken bij een psycholoog gelopen.
Maar ook na die tijd kon hij niet kiezen.
Uiteindelijk heb ik een ultimatum gesteld want 5 weken in onzekerheid te zitten wordt je echt knettergek van.
In die perioden hebben we wel veel gepraat.
En zijn we er allebei achter gekomen dat ik te veel gezorgd heb voor onze autistische zoon.
En hij altijd maar aan het werk was.
Het blijkt dat hij het laatste jaar minder voor mij is gaan voelen.
Terwijl ik toen herstellende was van een burn out ( oorzaak te veel gezorgd en mezelf weggecijferd aan de zorg voor onze zoon)
Maar mijn man heeft dit nooit geuit.
Na 5 weken bedenktijd kiest hij toch voor die vrouw die nu in Curacao woont.
Mijn wereld stort werkelijk waar helemaal in.
Hoe kan je voor beide vrouwen iets voelen en toch niet alles uit je huwelijk willen halen.
Als ik hem daarmee confronteer geeft hij me gelijk.
Is een roze wolk dan zoveel zeggend?
Laat je dan echt alles vallen?
Onvoorstelbaar.
En zeker voor een man die voor mij en voor zijn kinderen door het vuur zou gaan.
Die vrouw zit nu in Curacao en mijn man gaat volgende maand in een appartement wonen.
We moeten de zorg voor onze kinderen gaan delen.
Dat doet me veel verdriet.
Zeker omdat we voor onze autistische zoon( met verstandelijke handicap) van 14 jaar altijd alles opzij gezet hebben om hem zo lang mogelijk thuis te laten wonen.
Die moet nu verplicht in verschillende situaties "wonen".
Wat een verdriet en pijn heb ik nu.
De ene dag ben je boos en de andere dag intens verdrietig.
Ook mis ik mijn gezin.
Omdat we het zo slecht niet hadden.
Hoe ga je hiermee om?
Ik wou dat ik de klok een jaar vooruit kon draaien en niet door deze zware periode hoef te gaan.
Ik ben benieuwd of andere mensen ook zo`n situatie meegemaakt hebben of advies hoe je jezelf hier doorheen kan slepen.
reactie
Ik heb inderdaad ook behoefte om met mensen in gesprek te gaan.
Is er iemand die in de buurt van West Brabant woont?
Hel
Het zijn niet alleen mannen die plotseling opstappen maar na 27 jaar huwelijk is mijn vrouw bij mij weg gegaan. Het ging al een tijd niet goed maar ik heb de signalen verkeerd uitgelegd en begrepen. Uiteindelijk heeft een "begripvolle"collega als een roofdier die wacht tot zijn prooi voldoende verzwakt was toegeslagen. Mijn vrouw heeft het moeilijk en zit waarschijnlijk in een depressie die mogelijk ook is gekomen door de overgang. Ze zit in een tijdelijke woonruimte en ik weet niet wat ze gaat doen. Door een operatie aan mijn been mag ik deze niet belasten en loop op krukken. Kan geen kant op.
Er zijn wel mensen waarmee ik kan praten maar ik denk dat alleen mensen die hetzelfde meegemaakt hebben de eenzaamheid en het gevoel van in de steek gelaten zijn kennen. Mijn leven heeft alle glans verloren en ik weet niet of ik hier ooit uitkom en hoe ik verder moet.
Henk
Hoewel het pas 8 weken geleden is dat ik hoorde dat mijn man *opeens wil scheiden ,en ik volledig uit het lood geslagen was ( lees mijn berichtjes maar na)kan ik je dit zeggen Henk, jij komt hier doorheen! vertrouw daar op!
Ik zal niet zeggen dat het gemakkelijk is, ik huil nog bijna dagelijks ,maar ik heb in die korte tijd al hele grote stappen gemaakt. 8 weken terug heb ik serieus overwogen om eruit te stappen, omeen eind aan mijn leven te maken. Nu heb ik ervaren hoeveel mensen er voor me zijn, me steunen, me helpen met praktische dingen, hoe mijn kinderen mij er door heen slepen ,nu zeg ik met volle overtuiging: ik wil Leven! Want het leven is ,ondanks alle pijn en verdriet op dit moment ,ook heel mooi.
Uit je verdriet tegen wie het horen wil, zeg dat je het moeilijk hebt, je zal zien dat mensen je helpen en steunen om je hier doorheen te trekken. en vooral, vertrouw op jezelf, je bent krachtiger dan je nu voelt ! Sterkte !
Dank je Rana
Rana, dank je voor je reactie. Het is pas paar dagen dat ik alleen zit en ook ik denk er de hele tijd over om er uit te stappen. Maar hoewel mijn kinderen al volwassen zijn en op zichzelf wonen kan ik ze dat niet aan doen. Ook mijn vrouw wil ik dat niet aandoen want ik hou van haar en wil dat zij dat zichzelf zou gaan verwijten. Maar ik kan niet alleen, ik kan niet zonder haar en wil dat ook niet. Het leven was altijd mooi maar veel eerder dan ik ooit had gedacht komt er een eind aan alles wat mooi was en alles wat er nu is lijkt zo zinloos..........
Henk
Je kan het hoor, het leven heeft je nog veel meer te bieden. Wat niet met je wil zijn, daar moet je niet Met mee willen. Het leven wordt weer mooi. Je moet alleen wel met open vizier je emoties tegemoet treden en accepteren. Maar een verse wond is gemeen pijnlijk. Sterkte
Jawel Henk
je kan wel zonder haar,natuurlijk wil je het niet ,maar jij bent meer waard dan een vrouw die je aan de kant zet,praat erover ,ga naar je huisarts voor hulp (heb ik ook gedaan,helpt echt),en doe iets met je verdriet.Niet passief afwachten tot het over gaat, gewoon aan de slag er mee,maatschappelijk werk inschakelen of met goede vrienden praten.
En nee,er uit stappen mag je niet,niet tegenover je kinderen ,maar ook niet tegenover jezelf! jouw leven hangt niet af van 1 vrouw,je kan zelf je leven in eigen hand nemen en er voor gaan.het is niet gemakkelijk,maar als ik het kan,kan jij het zeker! sterkte !
hier ook na 24 jaar
Het is nu bijna 5 maanden geleden en ik sta er al zo anders in. Natuurlijk vind ik het ook heel erg maar ik heb ook alweer veel nieuwe dingen meegemaakt die ik niet gedaan zou hebben als mijn man er nog zou zijn. (gewoon omdat je dan gezellig thuis blijf zitten, nu heb ik bijvoorbeeld een paar dagen heel leuk vrijwilligers werk gedaan, omdat ik toch niets te doen had in het weekend) Verder merk ik dat ik zonder hem (en ik dacht echt een goed huwelijk te hebben, zou hem echt niet verlaten hebben) dat ik merk dat ik ook wel wat rust ervaar, niet meer teleurgesteld worden omdat man veel later thuiskomt dan hij afsprak, of dat hij andere beloftes niet nakomt. Nogmaals geen dingen om voor te gaan scheiden, maar zo mijn eigen gang gaan geeft dus ook wel rust. Nou ja, beetje warrig verhaal, maar geef het de tijd, de eerste weken heb ik ook alleen maar gejankt. Vertel het je vrienden en kennissen, vraag om hun steun, soms weten mensen niet zo goed wat ze moeten doen, maar ze willen je echt wel helpen. Vraag bijv. zo nu en dan mensen om bij je te komen eten (en eventueel samen koken) gewoon wat afleiding te krijgen.
Sterkte ermee!
Hel
Het was goed om jullie reacties te lezen en daarvoor dank je wel. Begrijp wel wat jullie schrijven maar ik zit zo verschrikkelijk diep dat ik me niet kan voorstellen hoe ik hier uit moet komen. Ik was nooit een huilebalk maar nu stromen de tranen elk moment en ligt er een enorm blok beton in mijn maag. Misschien is het zo dat het ooit over zal gaan maar zie zo enorm op tegen alles wat mij nog te wachten staat dat ik niet weet of ik het kan.
Henk
De eerste tijd heb ik heel veel gehuild hoor, begreep het allemaal niet. Mijn vriendinnen hebben me er doorheen gesleept. De eerste tijd kon ik ook amper eten van ellende (8 kilo afgevallen) ....maar ja, opgeven was geen optie, dat kan ik mijn kinderen en vriendinnen en ouders niet aandoen, en ik wilde dat ook niet hoor, wel had ik zoiets van, was ik maar alvast een jaar verder, dan is het ergste wel voorbij. Er gaan meer mensen scheiden en die worden vroeg of laat ook weer happy, dus daar hield/hou ik me maar aan vast. Ben nu pas 5 maanden verder, maar het gaat best redelijk, natuurlijk nog best ups en downs, maar dat had ik ook iet anders verwacht.
alleen
Dank je voor je reactie Jasmijn en ik wens jou en iedereen die dit overkomt sterkte. Ik begrijp al die scheidingen niet na zoveel jaar huwelijk. Als je zoveel jaren bij elkaar bent en geluk heb gekend dan moet je er toch samen uit kunnen komen. Dat iemand dan opstapt en ergens anders of met iemand anders het wel zou kunnen vinden en daarvoor alles gaat achter laten begrijp ik gewoon niet. In de laatste paar jaar ben ik niet alleen gestopt met werken maar zijn ook de kinderen op zichzelf gaan wonen en nu mijn vrouw weg is heb ik gewoon niets meer. Ik kan niet tegen alleen zijn en heb nog zoveel liefde om te geven en zelf ook nodig...........
100 weken
Beste Henk,
Ze zeggen dat het verwerken van een scheiding ongeveer 100 weken duurt. Dat is ruim 2 jaar en het klopt wel. Na heel veel praten ben ik uiteindelijk ook veel gaan lezen. Na het intense verdriet voelde ik alleen nog maar haat en dat is de ergste energie slurpende emotie die er is. Ik zit nog steeds in een nare nasleep maar probeer niet meer voor alles een antwoord te vinden of de gedachten gang van mijn ex man te analyseren. Zoals zo velen hier boven al zeiden, er komen echt betere en rustigere tijden......Je moet door het hele proces en dat kost tijd.
Sterkte!
kinderen Henk
Henk .je kinderen zijn zelfstandig gaan wonen, die ben je niet kwijt, die wonen ergens anders.
Nodig ze uit, kook voor ze of ga een avondje naar de bios met ze, echt hoe moeilijk dat ook lijkt ,het zal je goed doen.
idem dito met kennissen , vrienden en familie, nodig ze uit, zeg dat je behoefte hebt aan gezelschap en afleiding. dat helpt allemaal om deze moeilijke periode door te komen.
en jij komt er ook ,je moet geduld hebben.
ik ben nu weg bij man ,het gaat niet meer samen, ik woon nu bij een vriendin. tijdelijk, tot de verhuizing. ik kan niet wachten tot het zover is.
Henk
Niet voor niets is het gezegde: De tijd heelt alle wonden.
Houd vol en het wordt (echt!) beter!
Doe het voor jezelf en voor je kinderen.
En als je veel liefde hebt te geven, kijk dan waar je die kwijt kan. Bij je kinderen, misschien (op een gegeven moment) kleinkinderen, maar misschien ook wel bij buren, vrijwilligerswerk. Je kan jezelf nog zo nuttig maken op deze aarde, zelfs al kan je niet alles wat je wilt, er is vast nog heel veel wat je wel kunt doen. Kijk naar je mogelijkheden en maak daar gebruik van.
Veel sterkte.
reactie
Hoi allemaal
na mijn eerste reactie na 26 jaar onverwacht in de steek gelaten te zijn.
Zie ik hoe verschillend iedereen ermee omgaat.
Ik ben nu ruim 5 maanden verder.
En heb zeker in het begin op de snelweg weleens gedacht wat heeft het allemaal voor zin.
Maar ik heb snel hulp gezocht en gekregen.
En ik met zeggen dit heb je ECHT nodig.
Ik ben 7 kilo afgevallen en weeg nu nog 49 kilo.
Het komt er zomaar niet meer bij.
Maar merk wel dat ik met veel hulp en zoveel mogelijk overal jezelf probeert te zijn.
Toch hele kleine stapjes maak.
Al zit het vedriet ontzettend diep.
Het blijft een hard gelach om na 26 huwelijk zomaar ineens verlaten te worden voor een mooie vrijgezelle dame.
En ik voel me soms net een stuk vuil wat in de kliko wordt gegooid.
Maar ondanks al het verdriet merk ik ook hoeveel steun je van mensen kunt krijgen.
Dat doet me veel goed.
Al komt het er wel op neer dat je alles zelf moet verwerken en daar kan niemand je bij helpen.
Ik heb een hele goede psycholoog die in de eerste maanden inging op mijn gevoel.
Ben maar boos ben maar verdrietig en laat je gevoel toe.
Hou niet de schone schijn op want dan maak het jej jezelf alleen maar moeilijker.
Nu ben ik aan het werken om mezelf sterker te gaan maken.
En inzichten te gaan krijgen in wat ik nodig heb om weer vrolijk te worden.
Door inderdaad leuke dingen te gaan doen en goed voor jezelf te zorgen.
En noem het allemaal maar op.
Ook ik heb elke dag nog verdriet en voel me ontzettend gekwetst.
Maar ik hoop wel dat ik hier ooit uit kom.
Al zal deze weg bijzonder lang en moeilijk worden
Alle mannen zijn hetzelfde
Soms helpt het om muziek en literatuur te zoeken die je boosheid uitdrukt, of je wanhoop, of je trots.
http://www.youtube.com/watch?v=CAMWdvo71ls
Stromae met 'tous les memes'
http://lyricstranslate.com/en/tous-les-m%C3%AAmes-allemaal-hetzelfde.html
"Jullie mannen zijn allemaal hetzelfde
Macho, maar goedkoop
Een bende ontrouwe watjes
Weet je, het leven, dat zijn de kinderen
Maar zoals altijd is dit niet het juiste moment
Ah ja, om ze te maken ben je erbij
Maar om ze groot te brengen zal je er nooit zijn
Wanneer ik niet meer mooi zal zijn
Of toch niet zonder hulp
Stop, ik weet dat je liegt"
Foolish you van Kate and Anna MCgarrigle is ook wel een wat vriendelijker aanrader.
"Must I go seek a 'fortune' too?"
Alleen Kate Moss is voor eeuwig
Lelijk of dom, het is nooit goed!
Dom of mooi, het is nooit goed!
Mooi of ik, het is nooit goed!
Ik of zij, het is nooit goed!"
hoe is het nu?
Peinladi ,ik lees dat je nu vrij maanden verder bent en dat het moeizaam gaat,met ups en downs.
Ik ben *pas 10 weken onderweg,en hoewel ik redelijk stabiel ben en lang niet elke dag meer huil,zie ik heel erg tegen de toekomst op. Wij wonen nog samen,over twee maanden verhuis ik,en dan begint het denk ik pas?als ik er aan denk dat ik helemaal alleen ga wonen krijg ik het Spaans benauwd,ik ben heel bang dat ik dan een terugslag krijg.Aan de andere kant,hier voel ik me ook niet meer thuis,ex gaat veel stappen,huis staat te koop,her en der staan verhuisdozen .Er zijn irritaties. Niks is meer wat het was.Mijn hele leven is veranderd.Dus van hier blijven wonen word ik ook niet gelukkig.
Het is alsof mijn leven momenteel stil staat.Het verleden is weg,het heden heel onzeker ,er is alleen het nu.En inderdaad ,ik heb lieve mensen om me heen waarop ik terug kan vallen,ik heb professionele hulp,maar uiteindelijk komt het er toch op neer,dat ik dit alleen moet doen,moet verwerken.Al besef ik wel dat het zonder die lieve mensen en zonder professionele hulp zou het nog veel zwaarder zijn.
Hoi Rana
Ik kan me helemaal voorstellen dat je leven nu stil staat.
Zeker als je nog bij elkaar woont maakt de situatie alleen maar lastiger.
Ik heb dat zelf (gelukkig) niet meegemaakt.
Die van mij is meteen bij zijn ouders ingetrokken en heeft nu een eigen appartement
Het alleen zijn is ook het moeilijkste wat er is vind ik.
Dat is ook wat ik mis iemand om je heen waar je alles mee kunt delen.
Een goede vriend van mij zei laatst je moet niet in de toekomst kijken en denken.
Wat dat maakt je kwetsbaar en onzeker.
Maar je moet per dag leven.
Het klinkt mooi maar er zit wel een waarheid in.
Als ik aan de toekomst denk blijft de paniek me toeslaan en voel ik me onzeker.
Ik ben ook zo ontzettend gekwetst.
Dat zit zo diep van binnen.
Ik merk ook dat je het echt alleen moet doen.
En misschien is dat ook wel het lastigste ervan.
Al waardeer ik de steun om me heen wel steeds meer.
Mijn oudste zoon is voor 5 weken op een zeilschip en mijn jongste is autistisch.
Dus heb nu ineens totaal geen aanspraak meer.( met de jongste zoon is dat lastig)
Zo zit je nog met zijn vieren en nu ben ik op momenten helemaal alleen.
Omdat mijn jongste zoon 2 keer per week bij zijn vader gaat logeren.
Maar vrienden weten dat het alleen zijn nu moeilijk is.
En vragen me bewust op dagen dat ik alleen zijn.
Dat doet me veel goed.
Heb jij ook kinderen?
peinlady
ja ,ik heb ook kinderen,die zijn al het huis uit,maar zijn wel een grote steun voor me.Dat wat jij zegt lijkt me inderdaad het moeilijkst,niemand om je verhaal aan kwijt te kunnen,geen arm meer om je schouder.toch zal ik daar doorheen moeten,maar ik zie er heel erg tegen op.
Hoi Rana
Ja het is inderdaad ontzettend zwaar om hier doorheen te moeten gaan.
Af en toe weet ik ook niet hoe dit moet en ben je helemaal radeloos.
Voel me ook zo ontzettend in de steek gelaten ( man vreemd gegaan 7 maanden lang)
En die pijn zit zo diep van binnen dat ben ik me steeds meer bewust.
In het begin lijkt het zo onwerkelijk en het echte besef komt nu pas geloof ik.
Is jou man ook vreemd gegaan?
Of wat is de rede als ik vragen mag waarom jullie uit elkaar gaan?
Heel veel sterkte!!!!
peinladi ,mijn man is ook vreemdgegaan,meerdere keren,en ik vergaf hem steeds weer.Nu heeft hij de scheiding aan gevraagd omdat hij niet zonder de spanning van het vreemdgaan kan leven( zegt hij).
terwijl ik het idee had dat we onze relatie weer op de rit hadden na zijn laatste vreemdgaan.Ik ga steeds meer inzien dat ik teveel gepikt heb,dat ik meer waard ben dan een vreemdgaande man,en dat dit nooit zal stoppen.
toch ben ik kapot van verdriet,hij was ( voor mij) de liefde van mijn leven,en ik hou nog steeds van hem,Dat maakt het lastig.
Uiteindelijk zal deze hele scheiding beter voor me zijn,dat besef ik best,maar het voelt nu nog niet zo.liefde maakt blind denk ik.
nee, niet blind
maar het is het afscheid nemen van je ideale plaatje, en niet vrijwillig.
Het is echt een volledig rouwproces. En dat kost tijd, meer tijd dan mensen je willen geven soms.
Klopt
Klopt wat AMK zegt, ik ervaar dat ook zo. Het is leren loslaten, leren accepteren, leren invulling geven aan je nieuwe leven. Ben nu een jaar onderweg en had vorige maand een paar momenten dat ik weer geluk ervaren heb. Gewoon om kleine dingen. Een gevoel van tevredenheid. Daarna ook weer moeite, maar ik ga hier doorheen als rouwende om wat was, niet meer is en niet meer zal komen. Verlies. Dat heb ik mezelf beloofd, dat ik dat mag. Ik ben ook gaan schrijven. Over mijzelf. Hoe ik me voel, waar ik aan denk, wat mijn angsten en onzekerheden zijn, wat ik wil bereiken en als kado heb ik mezelf TIJD gegeven.
Ik ben nuchter genoeg (zelfs als gevoelsmens) om niet te blijven hangen. Maar ik ben ook nuchter genoeg om toe te staan, te accepteren als het eens wat minder gaat. Acceptatie en erkenning is de eerste stap op weg naar herstel.
amk
liefde maakt blind,daar bedoel ik mee:
ik heb mijn relatie geïdealiseerd.,ik heb enorm van hem gehouden(doe ik nog)maar het mooie plaatje wat in mijn hoofd zat( de ideale relatie,de ideale man,echte liefde)dat was maar ten dele waar.Hij is immers een vreemdganger ,al van het begin af aan,en ik heb het gepikt,en ben toch vast blijven houden aan het *ideale plaatje.
ik dacht dat wij de *perfecte relatie hadden al die jaren,gewoon om dat ik dat wilde .terwijl ik wist dat hij vreemd ging.
daarin ben ik blind geweest.
loslaten
Ja meiden het is inderdaad heel erg moeilijk om het los te laten.
Ik hoorde gïster dat mijn "ex" met zijn nieuwe liefde bij zijn ouders is kennis wezen maken.
Aan de ene kant weer een klap die erbij komt.
Aan de andere kant besef ik weer dat ik hem moet loslaten.
En toch denk ik nog vaak : als hij voor de deur staat en zegt dat het hem zo ontzettend spijt voor hetgeen hij ons heeft aangedaan.
Denk ik dat ik hem stiekem toch nog terug wil.
Je mist zo ontzettend het gezin wat je was.
Ik wou dat we vaak ruzie hadden gehad en je wist dat het niet meer zo ging.
Maar dat is helaas niet zo.
Hij is alleen maar verliefd geworden en zit nog steeds op een roze wolk.
Ooit hoop ik dat ik weer gelukkig kan worden en zijn.
Maar van de andere kant ben ik ook bang.
Het doet zo ontzettend veel pijn om na 26 jaar 7 maanden bedrogen te zijn.
En voel me net een stuk vuil dat ik de kliko wordt gegooid.
Stel dat je ooit weer iemand anders tegen kom blijf je volgens mij zo bang dat dit je weer overkomt.
Hij snapt totaal niet wat een verschrikkelijke pijn je iemand doet.
s`nachts wordt ik regelmatig wakker en het eerste wat je voelt is pijn
peinladi
Meen je dat echt? Dat je hem terug zou nemen als hij heel veel spijt betuigd? Maar hij heeft je 7 maanden bedrogen? Zou je hem nog kunnen vertrouwen dan? Dat lijkt me heel moeilijk.
Ik denk dat ik mijn ( bijna) ex niet meer terug wil.
Hij heeft me 3x bedrogen , ik kan wachten op de vierde keer. Daar pas ik voor.
Al hou ik nog wel heel veel van hem, ik besef dat er geen relatie meer mogelijk is.
2 maanden terug dacht ik daar nog heel anders over, maar nu ik wat verder in het rouw proces zit en er van een afstand je naar kijk , zie ik in dat het over is, dat het beter voor me is om te scheiden, ondanks alle pijnnen het verdriet.
niet meer terug
Nee ik zou mijn man ook niet meer terug willen. Alleen al om het feit wat hij me de afgelopen maanden heeft aangedaan door zomaar op te stappen. Niet meer willen praten, niet meer in relatietherapie te willen. Eigenlijk waarschijnlijk hier al jaren over denken maar het nooit zeggen, dat voelt als een vorm van verraad, wat kon ik hier dan nog aan doen om het tij te keren, als iemand al zo'n tijd blijkbaar geen open kaart speelt, doet alsof alles goed is, maar hoogstwaarschijnlijk al zijn oren en ogen openhield op zoek naar een ander. Dát vind ik niet eerlijk. Nu woont hij bij een ander gezin met kinderen (is meteen voor het gemak maar daar ingetrokken, van het ene huisje naar het ander) en onze kinderen ziet ie amper nog. Tevens het feit dat hij altijd liep af te geven op 'dit soort mannen'....die hij nu zelf geworden is. Enorm ben ik op hem afgeknapt gewoon, dat is denk ik de reden waarom ik hem echt niet meer terug wil. Vermoedelijk helpt dit ook wel met het rouwproces. Als hij nog steeds de leuke, lieve, aardige man van toen was, had ik het veel moeilijker gevonden hier afscheid van te nemen.
Jasmijn - kinderen amper meer zien
Jij schrijft "Nu woont hij bij een ander gezin met kinderen (is meteen voor het gemak maar daar ingetrokken, van het ene huisje naar het ander) en onze kinderen ziet ie amper nog. "
Dit hoor/lees ik vaker.
Ik vind dat zoooo verdrietig voor de eigen kinderen van de man. En zoooo onbegrijpelijk dat een man dat doet (er dan natuurlijk vanuitgaande dat die man zijn eigen kinderen amper nog ziet omdat hij daar zelf geen moeite voor doet, niet omdat hij door de moeder daarvan wordt weggehouden). Echt onbegrijpelijk. Volgens mij snappen (sommige) mannen echt niet hoe pijnlijk dat is voor hun eigen kinderen. Misschien moeten de moeders of kinderen dat expliciet zeggen tegen (of mailen aan) zo'n man (omdat die dat kennelijk zelf niet bedenkt) - of zou dat ook niet helpen?
Ik snap ook niet zo goed
Ik snap ook niet zo goed wat mannen en vrouwen daarmee denken te bereiken.
Voor de kinderen uit het huis van de vader.
Voor de kinderen uit het huis van de moeder.
En voor de relatie zelf, want die heeft maar een kleine kans van slagen en daar gaat dat snelle bij intrekken niet bij helpen.
Grote kans dat zo iemand over een paar maanden met "spijt" op de stoep staat.
Met de nadruk op de "..."
jasmijn
*Eigenlijk waarschijnlijk hier al jaren over denken maar het nooit zeggen, dat voelt als een vorm van verraad, wat kon ik hier dan nog aan doen om het tij te keren, als iemand al zo'n tijd blijkbaar geen open kaart speelt, doet alsof alles goed is,*
dat is precies wat hier gebeurt is,en dat vind ik nog veel erger dan het vreemdgaan op zich,dit verraad is veel groter.
terug willen
Ja ik zou hem af en toe inderdaad nog terug willen.
Aan de ene kant merk ik dat ik de laatste weken echt woest op hem ben.
Gisteravond was er een vriendin op visite die ik 7 jaar niet had gezien.
Ze vond me erg sterk en na mijn verhaal aangehoord te hebben zei ze.
Ik denk dat jij hier nog sterker uitkomt dan Peter.
Ik hoop dat dit ook zo is.
En dat die andere vrouw hem laat vallen als een baksteen.
Dat verdient hij echt.
Soms denk ik weleens misschien is het ergens goed voor dat dit gebeurt.
Als je man na 26 jaar je zoiets aandoet getuigd dat van ontzettend veel egoisme
Wil ik zo iemand nog wel terug?
Maar je bent zo ontzettend beschadigt dat ik me afvraag : stel dat ik ooit weer een nieuwe relatie wil ( vind het alleen zijn ook niet leuk en makkelijk)
Kan je zo iemand dan weer vertrouwen.
Voor mijn gevoel ben je zo beschadigt dat dat nooit meer zal verdwijnen.
En je dit gebeuren altijd met je mee zal dragen.
Ik hoop het niet maar daar ben ik wel bang voor.
Hebben jullie dat ook