onzekerheid over de toekomst blijft
Ik zit er ff doorheen. Gisteren t bericht gehad dat de ex van mijn huidige partner alsnog hoger beroep aantekent. Dat betekent weer een dik jaar met hoge kosten die we hoe dan ook zelf moeten gaan betalen. En ook de onzekerheid dat de uitkomst verregaande financiele gevolgen kan hebben. En ik heb in mijn echtscheiding al heel veel verloren. De kans zit er in dat ik en mijn vriend alsnog alles kwijt raken. Door alles wat ik de afgelopen jaren heb meegemaakt, dacht ik eindelijk weer op te kunnen gaan opbouwen. Nu dit. T gaat te ver om wat en waarom en hoe hier te gaan beschrijven, zeker vanwege de herkenbaarheid. Dat wil ik zeker niet, omdat er ook kinderen in t spel zijn. Maar ik weet t niet meer. Hoe kan ik deze onrust en onzekerheid van me afschudden, want ik heb er geen invloed op maar t beinvloed me wel. Het begint ondertussen een beetje als de ' story of my life' te voelen.
soms kan het wel helpen toch?
Ik kan me ook voorstellen dat zo'n opmerking van een therapeut ook wel helpen kan de dingen in een ander perspectief te zien. Eerst ga je denken 'is dit normaal, dat ik dit voel naar mijn ex-schoonmoeder" ik hoor haar toch leuk en lief te vinden, kijk eens wat ze allemaal voor de kleinkinderen doet enz. enz. Maar je voelt diep van binnen dat het op deze manier niet klopt, niet hoort. En gaat dan aan je zelf twijfelen (tenminste dat zou ik doen)
Als zo'n therapeut dan ook aangeeft, hoor eens, het ligt niet aan jou, geeft dat je misschien de ruimte om dat stukje los te laten. De situatie veranderd weliswaar niet, maar strijden tegen iemand die hoogstwaarschijnlijk een soort van 'handicap' heeft hoeft dan niet meer, je weet dat je zo iemand niet veranderen kan.
therapie
" spreekt van een ernstige persoonlijkheids stoornis bij mijn schoonmoeder. Het meest waardevolle wat ik van haar hoorde was ' jij hoort hier niet in therapie te zijn, dat hoort jouw ex schoonmoeder, zij heeft een probleem en niet jij' . En dat doet veel meer goed voor je innerlijke genezing dan hier iemand die maar roept dat ik vast wel weet dat het ook door mij komt."
Ik weet niet hoeveel ervaring je met therapie hebt, maar je weet misschien wel waarom mensen sommige dingen zeggen.
Een mooi staaltje bewijs had ik ooit met een vriendin die naar dezelfde psycholoog ging als ik. Waardeloos, maar haar keuze.
Zij klaagde dan o.a. over haar vriendinnen die met haar chronische ziekte niet konden omgaan, waarmee ze bedoelde: niet vaak genoeg langskwamen (elke dag).
Dat vertelde ze me zelf en ook wat hij daarop zei: zijn geen echte vriendinnen van je.
Ik testte dus hoe zijn antwoord aan mij zou zijn en zei dat ik commentaar had gekregen over mijn aandeel in een vriendschap. Waarom hij zei: ze claimt je, eist je volledig op, ze kan zelf niet met haar ziekte omgaan.
Enfin, om kort te gaan: bij therapie word je gespiegeld en hoor je wat je nodig hebt om te horen. Zij kan onmogelijk een diagnose stellen over een vrouw die zij nog nooit heeft kunnen observeren en alleen kent van verhalen die misschien wel (ik zeg niet door jou, want ik geloof je)verzonnen zijn.
In die zin is het een volstrekt foute opmerking.
Anderzijds heb jij dat nodig en dat ervaart ze.
Je hebt erkenning nodig (terecht) voor wat je is aangedaan en overkomen.
In die zin dus een heel goede helende opmerking.
Maar zo werkt therapie dus.
@Verhuiswagen
Ik vind het erg bijzonder hoe onze verhalen overeenkomen. De moeder van mijn ex is ook zo'n type die de aandacht naar zichzelf wil trekken. Ik heb ermee leren omgaan.
Nu is er nog zo'n type bij: de vriendin van mijn ex. Elke keer weer probeert zij de show te stelen met mijn dochter. In het begin deed dat pijn, nu ben ik alleen maar trots, het is immers mijn dochter. Daarnaast vind ik het vaak sneu voor haar eigen dochter. De dingen die mijn dochter doet worden echt heel breed uitgemeten door de vriendin en wat haar bloedeigen dochter doet wordt bijna genegeerd. Foto's worden zo gemaakt dat mijn dochter op de voorgrond staat en haar dochter er maar half op, of ergens op de achtergrond.
Ik denk een therapie sowieso pas aanslaat als je er klaar voor bent, als je er open voor staat. Er moet ergens in je een knop om, deze knop kun je alleen zelf omzetten, maar dan zul je eerst moeten zorgen dat de knop niet meer vast zit. Dat laatste begint mijns inziens met loslaten, uit de slachtofferrol stappen. Er is je iets overkomen, bijvoorbeeld een scheiding. Dat betekent dat je toekomst zoals je die voor ogen had kapot gemaakt is, dat een stuk vertrouwen dat je had, stuk is.
Je blijft in mijn ogen in de slachtofferrol hangen als je blijft geloven dat je door een ander gered moet worden. Zodra je dat laatste los kunt laten, dus dat je door een ander geholpen moet worden ben je de slachtofferrol aan het loslaten. Begin met het helpen van jezelf, pak de dingen zelf aan, ga op zoek naar oplossingen. Bouw een nieuw toekomstplan voor jezelf. Lucia Rijker zei het vorige keer heel mooi in Dream School: je kunt er zelf voor kiezen om je goed te voelen. Nu is het natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, maar uiteindelijk komt het daar wel op neer.
Mensen die als sterk gezien worden, zijn niet mensen die niets is overkomen. Het zijn juist die mensen die de nare dingen die zij in het leven hebben meegemaakt hebben overwonnen. Het leven is nu eenmaal niet alleen maar leuk. Je krijgt bij je geboorte echt geen garantie op een leuk leven. Wel krijg je alle mogelijkheden om je leven leuk te maken.
Een ex-schoonmoeder die op de voorste rij uitbundig klapt, bedenk dan dat zij ook klapt voor jou. Zonder jou waren die leuke kleinkinderen er namelijk nooit geweest.
juist vanuit mezelf
Paddington, ik merk juist dat ik heel erg bewust ben dat IK mijn nieuwe plek in mijn leven moet innemen. Ik ben de moeder en ik neem mijn plek in als moeder. Ik heb altijd anderen voorrang gegeven, want dat was toch beleefd? Ik zette mezelf achteraan. Oma kocht de sinterklaas en verjaardagskadootjes die ik met mijn man wilde kopen. Ach, laat haar maar, dat vind ze leuk. En uiteindelijk komt ik er nu achter dat ik mijn plek als moeder gewoon moet opeisen. Niet met krachtige woorden of daden, maar ik kon het laatst heel subtiel. Ben ook van menig dat het 'betaald zetten' of iets dergelijks van mijn schoonmoeder helemaal niet tot mijn geluk gaat leiden. Sterker, nog....
Maar juist mijzelf als moeder op de plek van de moeder te zetten. Mijn plek opeisen. Niet alsmaar anderen voor laten gaan, of anderen juist zielig vinden. Het is mijn leven. Gek he....altijd te lief geweest en nooit voor mezelf opkomen heeft me gebracht waar ik nu ben.
En om terug te komen op jouw ervaringen Paddington; ik zet heel bewust nooit foto's of verhalen van de kinderen van mijn vriend online. Nergens. Stel we hebben een sneeuwballen gevecht met z'n allen, dan zou ik wel de foto publiceren waar eigenlijk helemaal niet duidelijk is wie er op staan. Veel sneeuw en sprartelende armen en benen zeg maar. Ik zeg er dan ook geen namen bij. Omdat ik weet hoe gevoelig zoiets kan zijn (zie je doe ik het weer....vooral rekening houden met de ander).Het lijkt wel of jouw ex destijds alles al aan jou overliet en nu laat hij het gewoon over aan zijn nieuwe vriendin. Zou ik ook heel vervelend vinden.
Ik stond al langer open voor therapie, want ik wist al heel lang dat de lichamelijke reacties die ik had uit de hele situatie voortkwamen. Sta nog steeds op de lijst voor een behandeling tegen mijn Complexe PTSS (ais wat staat dat naar, schaam me ook heel erg hiervoor, zeg het dus nooit tegen iemand). De situatie, gevolgen en klachten zijn zo heftig dat er maar weinigen aan durven te beginnen. Kortom, soms wil je wel, maar is het te zwaar voor een standaard therapie. Ik merke wel vooruitgang, weinig nachtmerries meer, geen paniekaanvallen en hartkloppingen meer. Helaas moest ik wel erkennen bij mezelf dat ik echt een probleem had, zodat ik ook wist dat ik er iets aan moest gaan doen. Dat dat bij sommigen als slachtoffergedrag overkomt kan ik niet zoveel aan doen. Ik zie het meer als probleem onder ogen zien en dan ook weten dat er aan gewerkt moet worden. Nu zit ik trouwens bij een therapeut die me nu heel goed helpt. Maar hopenlijk straks ook de diepe ellende weg.
Ondertussen is er in de situatie waar dit draadje mee begon nog meer gebeurt, maar het raakt me minder dan voorheen. En vanwege de herkenbaarheid wil ik er ook niet teveel over uitweiden. Het lukt me nu beter om het spreekwoordelijk achter mijn schouders te gooien en te denken 'is niet wijzer' .
@Verhuiswagen
Zoals je op mij overkomt ben je goed bezig. Ik herken ook dat wegcijferen van jezelf. Zo zei mijn dochter een keer tegen mij nadat we een van onze huisdieren moesten laten inslapen: "Mama, waarom huil jij altijd als laatste?" Dat was wel een een eye-opener.
Ik zet ook geen foto's online van de kinderen van mijn vriend. Daar is al gezeik genoeg. Helaas denkt moeder daar anders over en haar man ook. Die zetten vrolijk allerlei foto's online van de kinderen met hun stiefvader. Foto's van dat ze gezellig bezig zijn vindt mijn vriend dan niet erg, hij ziet graag dat zijn kinderen het fijn vinden. Wat hem wel raakte was dat er een foto online werd gezet waarbij de man van zijn ex met zijn kinderen opstonden waarbij het echt een portretfoto betrof. Alsof het zijn kinderen zijn zeg maar.
Wat ik ook fijn voor jou vindt is dat jij er minder door geraakt wordt en je moeder zijn kan opeisen op een rustige manier. Wat ik al schreef, ik ben trots als ik zie hoe mijn dochter iets bereikt. Mijn dochter is nu ook al zover dat zij zich niets aantrekt van allerlei mensen die aan haar trekken, maar er bewust voor kiest om eerst naar haar ouders toe te gaan.
Degene voor wie ik het sneu vindt is de dochter van de vriendin van mijn ex.
Lijkt mij namelijk erg pijnlijk om te zien hoe je moeder enthousiast is voor de stiefzus, maar hoe weinig belangrijk ze het vindt als jij wat bereikt.
Je bent goed bezig! Vertrouw op jezelf, je kunt het!