Ouders van jonge kinderen scheiden te snel
Laatst las ik dat 1 op de 3 stellen uit elkaar gaan, nog voor het eerste kind 3 jaar oud is. Ik vind dit een ontzettend hoog percentage en helaas zie ik het om me heen gebeuren. Op school bij mijn oudste liggen zeker tien ouderparen in scheiding, of zijn er net doorheen, dus dat klopt wel met het percentage dat uit het onderzoek komt. Dan zijn er ook nog een aantal kinderen waarbij de vader nooit betrokken is geweest bij de opvoeding, of de moeder heeft gebruik gemaakt van een zaaddonor. De helft van de kinderen in de klas groeit dus op in een gebroken gezin.
Mijn man en ik kijken vol verbazing toe. We begrijpen echt de moeilijkheden wel waar veel ouders met jonge kinderen doorheen gaan. Ook wij hebben de afgelopen jaren genoeg moeilijke momenten gekend door slaaptekort, heftige gebeurtenissen en weinig tijd/aandacht voor elkaar.
Maar scheiden? Nee, dat is echt nooit aan de orde geweest. Wij accepteren dat het leven niet alleen maar leuk is en dat dit een vermoeiende fase is. We proberen zoveel mogelijk van de mooie momenten te genieten en de mindere momenten te relativeren. We praten veel, overleggen veel, stemmen af, gooien alles eruit, doen ons best om elkaar te blijven begrijpen.
Geven veel stellen tegenwoordig niet te snel op? Drie jaar geleden wilde je met die ene bijzondere persoon nog een kind krijgen en nu ineens is alles weg? Hoe dan? Ik vraag het me echt af.
Als je weinig
verdient krijg je financiële rechtshulp bij een scheiding. Er is er altijd een die de scheiding officieel aanvraagt.
Zo eenvoudig ligt dat niet
Op het moment van de scheidingsaanvraag ben je nog (in gemeenschap van goederen) getrouwd. Je moet dus beide de kosten van de scheiding dragen. Ik geloof dat je onder voorwaarden dat wel kunt splitsen zodat een van de partners een toevoeging kan aanvragen. Het komt ook wel voor dat later de toevoeging moet worden terugbetaald omdat er ineens geld vrijkomt bijv na uitkopen of verkoop van een woning.
#452
Zo zit het niet. Je kunt zowel eenzijdig als samen de scheiding aanvragen. Eenzijdig gebeurd vaak als een van de partners niet wil meewerken. Verder zoals Phryne zegt. Been there, done that.
natuurlijk
Financiële onafhankelijkheid verlaagt voor mij de drempel om te gaan scheiden zeker. Ik ben het nu niet van plan maar praktische zaken spelen voor mij geen overweging om samen te blijven. Als we nu gaan scheiden hebben we de financiën zo geregeld. We verdienen beiden genoeg om alleen verder te gaan. Dat is geen enkele reden om samen te blijven. Natuurlijk is het veel lastiger te gaan scheiden als je weet dat je dan in de bijstand terecht komt terwijl je een baan probeert te zoeken en volkomen afhankelijk bent van sociale huurwoningen (met de bijpassende wachtlijsten). Dat maakt de drempel om te gaan scheiden heel wat hoger.
Maar goed ik zie dat niet perse als iets verkeerds. Sowieso vind ik scheiden niet perse verkeerd. Beter dan dat mensen ongelukkig samen blijven. Ik ben blij dat ik de mogelijkheid heb te kunnen scheiden. Ik hoop uiteraard er geen gebruik van te hoeven maken maar dat is wat anders.
Lanza
Uit jou verhaal begrijp ik dat je nooit gescheiden bent. Ik ook niet, ruim 25 jaar samen met mijn man. Samen heel wat meegemaakt. Ook dingen die een ander waarschijnlijk anders zou doen. Waardoor je de opmerkingen krijg, ik zou het zo of zo doen. Of ik zou dat nooit hebben gedaan. Maar ze stonden niet in mijn schoenen, dus je weet het nooit.
Jij hebt niet in de schoenen gestaan van iemand die gescheiden is, dus je kunt nooit weten wat je zou doen.