Ouders van jonge kinderen scheiden te snel
Laatst las ik dat 1 op de 3 stellen uit elkaar gaan, nog voor het eerste kind 3 jaar oud is. Ik vind dit een ontzettend hoog percentage en helaas zie ik het om me heen gebeuren. Op school bij mijn oudste liggen zeker tien ouderparen in scheiding, of zijn er net doorheen, dus dat klopt wel met het percentage dat uit het onderzoek komt. Dan zijn er ook nog een aantal kinderen waarbij de vader nooit betrokken is geweest bij de opvoeding, of de moeder heeft gebruik gemaakt van een zaaddonor. De helft van de kinderen in de klas groeit dus op in een gebroken gezin.
Mijn man en ik kijken vol verbazing toe. We begrijpen echt de moeilijkheden wel waar veel ouders met jonge kinderen doorheen gaan. Ook wij hebben de afgelopen jaren genoeg moeilijke momenten gekend door slaaptekort, heftige gebeurtenissen en weinig tijd/aandacht voor elkaar.
Maar scheiden? Nee, dat is echt nooit aan de orde geweest. Wij accepteren dat het leven niet alleen maar leuk is en dat dit een vermoeiende fase is. We proberen zoveel mogelijk van de mooie momenten te genieten en de mindere momenten te relativeren. We praten veel, overleggen veel, stemmen af, gooien alles eruit, doen ons best om elkaar te blijven begrijpen.
Geven veel stellen tegenwoordig niet te snel op? Drie jaar geleden wilde je met die ene bijzondere persoon nog een kind krijgen en nu ineens is alles weg? Hoe dan? Ik vraag het me echt af.
tja
Ik weet er wel een paar: vreemdgaan, alcoholisme of een andere verslaving die de kop opsteekt na een traumatische gebeurtenis, geldgebrek en de ruzies daarover. Of alle drie tegelijk.
Fijn dat jij het zo getroffen hebt met een man die zich ook verbaast en die fijn met jou de mooie momenten koestert. Niet iedereen heeft zoveel geluk. Je moet ook met z'n tweeën willen doorzetten, als eentje afhaakt heeft de ander natuurlijk geen schijn van kans.
Eerlijk gezegd klink je wel een beetje aanmatigend. Mensen gaan echt niet voor de lol uit elkaar. En ze zitten er ook niet op te wachten dat anderen zich op de borst kloppen dat ze het zelf zo goed doen. Misschien kun je beter een handje helpen bij die zielige kindjes. Die moeders (of vaders, maar vaak moeders) hebben het niet gemakkelijk.
Lanza, ik begrijp dat ook niet goed
bij zulke heel jonge kinderen. Zo'n plotselinge en heftige omslag... En dan denken dat scheiden de beste of gemakkelijkste oplossing is. Dat snap ik ook niet. Alsof je ex-partner na een scheiding wel ineens alles doet zoals jij het ook wil, of dat je na een scheiding het wel met elkaar eens zal worden of wel ineens prettig met elkaar kan communiceren. Het enige duidelijke voordeel is dat je ook tijd alleen hebt na een scheiding, leek en lijkt me ook wel heerlijk hoor, even niet hoeven zorgen.
Het gaat trouwens natuurlijk niet alleen maar om stellen met jonge kinderen. Ook in de puberteit blijken er veel ouderparen het niet meer samen aan te kunnen. Maar dan heb je al wel wat meer jaren het schip op koers geprobeerd te houden.
Het valt en staat volgens mij allemaal met helder en open communiceren. Lang niet iedereen kan dat of kan dat volhouden onder de druk van het dagelijks leven en de dagelijkse zorgen. En als je die gevoelens maar lang genoeg niet opmerkt of negeert dan komt er een moment dat je het gevoel hebt dat uit elkaar gaan de enige oplossing is. Sommigen proberen voor die tijd al te ontsnappen uit de sleur en hebben een 'slippertje' of een 'affaire'. Dan staat je relatie natuurlijk sowieso al enorm onder druk. Ik dacht dat jij dat wel reden 'genoeg' vindt om te scheiden. Ik vind dat kinderen recht hebben op een intact gezin, en dat de ouders daar alles voor moeten doen. Lukt het echt niet meer samen, dan kan scheiden de beste oplossing zijn. Maar dan moet je toch echt eerst alles geprobeerd hebben, vind ik.
Het zou denk ik schelen als jonge ouders al van tevoren een soort cursus krijgen, waarin ze duidelijk wordt gemaakt dat kinderen krijgen niet alleen maar een roze wolk is. Dat het heel veel van jezelf en je relatie vraagt. Dat ze daarin leren communiceren en diep nadenken over de rol- en taakverdeling. Dat ze ook van tevoren gedwongen na te denken over hoe het moet als het toch tot een scheiding komt en hoe ze de gevolgen voor de kinderen dan kunnen beperken.
Maar voorkomen lukt natuurlijk nooit. Wij hebben een enorme crisis overleefd, ik hoop dat we daarmee onze kinderen hebben laten zien dat liefde onderhoud en inzet behoeft, dat de taken binnen- en buitenshuis eerlijk verdeeld dienen te zijn, dat tijd samen als partners en niet alleen als ouders belangrijk is en dat je vooral altijd met elkaar moet blijven praten. Nu heb ik een zoon met een lichte vorm van autisme, daar maak ik me wel zorgen over. Die laat nooit uit zichzelf weten wat hij voelt en denkt. Dat wordt nog lastig later...
Ook tja
Ik ben 14 jaar geleden gescheiden... kinderen waren toen 4 en 2.
De reden van de scheiding was heel heel anders dan jouw geschetste "moeilijke momenten gekend door slaaptekort, heftige gebeurtenissen en weinig tijd/aandacht voor elkaar."
Jouw stuk tekst komt op mij veroordelend over naar gescheiden ouders, die (voor het grootste deel) gerust niet zomaar uit elkaar gaan hoor.
Pennestreek
"Alsof je ex-partner na een scheiding wel ineens alles doet zoals jij het ook wil, of dat je na een scheiding het wel met elkaar eens zal worden of wel ineens prettig met elkaar kan communiceren."
Denk je serieus dat mensen daarom gaan scheiden?
"Het enige duidelijke voordeel is dat je ook tijd alleen hebt na een scheiding, leek en lijkt me ook wel heerlijk hoor, even niet hoeven zorgen."
Lijkt mij ook. Ik had dochter 24/7. Ook in de vakanties. Lang leve de BSO, die wél betrouwbaar was.
Had ik nou toch maar een cursus gehad waarin ik leerde hoe het leven in elkaar zit, dan was het allemaal vast heel goed afgelopen. Gelukkig hadden jullie die niet nodig.
Wat was
dan de reden van scheiding, Sonja? Want ik hoor in mijn omgeving niet zoveel redenen. Misschien ook omdat dat privé is. Meer zoiets als dat ze uit elkaar waren gegroeid, maar ik vraag me dan altijd af hoe dat ineens gebeurt in een paar jaar tijd?
lekker kort door de bocht
Fijn dat jij wel een goede relatie hebt. Koester die, het is niet vanzelfsprekend!
Ik ben alweer zo'n 15 jaar gescheiden en dat was niet bepaald omdat ik er gewoon even geen zin meer in had. En ik heb ook nog nooit om me heen meegemaakt dat mensen gingen scheiden omdat het alleen maar even een beetje tegen zat. Er was vaak meer aan de hand dan alleen maar een vermoeiende fase. Dat kan van alles zijn. Communicatie speelt vaak een grote rol, gelukkig kunnen jullie dat goed. Denk ook aan vreemdgaan, verslavingen, nare psychische problematiek die tot dan toe onzichtbaar of beheersbaar was, maar stevig opvlamt als er kinderen komen (met alle verantwoordelijkheden van dien), ziekte (mijn vorige buurman kon na een hersenbeschadiging echt niet meer bij zijn kleine kinderen zijn, kreeg gevaarlijke woede-uitbarstingen - vreselijk triest) etcetera.
En dan het hele scheidingsproces en erna. Waarom jezelf in al die ellende gooien als er alleen maar sprake is van "niet alleen maar leuk"? Scheiden kost geld, levert veel onrust op, onzekerheid, stress (scoort samen met overlijden en verhuizen hoog in de stress-top10), kortom, áls je al het idee hebt "laat ik maar lekker gaan scheiden want ik vind het even wat minder gezellig", dan kom je al snel van een ijskoude kermis thuis.
Je bent duidelijk heel naïef en onwetend wat dit betreft. Hindert niet, je kunt niet alles weten 
Hopelijk kunnen wij je op andere gedachten brengen. Scheiden is in de meeste gevallen echt niet een kwestie van gewoon beter je best doen. Vaak is het een heel trieste minst kwade keuze.
nog een reactie
"Want ik hoor in mijn omgeving niet zoveel redenen. Misschien ook omdat dat privé is. Meer zoiets als dat ze uit elkaar waren gegroeid, maar ik vraag me dan altijd af hoe dat ineens gebeurt in een paar jaar tijd?"
Toen ik de knoop doorhakte vertelde ik alleen aan mensen die dichtbij me stonden de reden. Of eigenlijk wisten ze de reden al lang, omdat ze ons goed kenden en hun ogen en oren ook niet in hun zak hadden.
Op het schoolplein (om je voorbeeld maar aan te houden) ging het niemand wat aan wat onze problemen waren en was "uit elkaar gegroeid" een prima verklaring. En op de werkvloer. En in de straat.
M.a.w. het gaat je niks aan
maar Lanza...
... dat gaat je toch geen ene biet aan? Ga jij dan bepalen of de reden goed genoeg was om te scheiden? Als ik jouw omgeving was, zou ik jou ook niet vertellen wat de reden van mijn scheiding was. Ik heb helemaal geen zin om me te verantwoorden naar een stelletje borstkloppers toe. Niemand denkt op zijn trouwdag dat hij/zij over vier jaar gewoon weer kan scheiden. Toch zijn er redenen om dat wel te doen. De enige naar wie je dat moet verantwoorden is eventueel je kind(eren). Niet naar de buurvrouw, niet naar de moeders op school.
Wees jij nou maar gewoon blij dat je niet tijdens je zwangerschap een vieze SOA oploopt terwijl je zelf niet vreemdgaat en dat je man niet een heel maandinkomen vergokt in het casino omdat hij het niet kan accepteren dat zijn dochter gehandicapt is.
haha Rosie
We waren tegelijk aan het typen. Ik ben het helemaal met je eens.
scheiden is niet erg
Laatst het zestig jarig huwelijksfeest van mijn ouders gevierd. Ik zag tante's ooms, zussen, halfzussen, halfachternichten met al hun neefjes en nichtjes. Het was een enorme familie.
Geweldig.
Scheiden is niet erg.
Ruzie maken is erg.
Dymo en de anderen
volgens mij gaat deze discussie nou juist niet om de gevallen zoals jullie die beschrijven. Ik heb wel voorbeelden in de omgeving van mensen die nogal naïef zo'n scheiding inzetten, om er dan achter te komen dat het de problemen niet oplost maar juist erger maakt. En dan zie je ook nog eens je kinderen minder. Volgens mij zijn dat de gevallen waar Lanza het over heeft. Ik in ieder geval wel.
Mijn man was er zo een die jaren niet communiceerde, zich terugtrok uit het gezin en toen ik daardoor minder gezellig werd vond dat we maar uit elkaar moesten. Hij kwam toch tot de conclusie dat hij de verkeerde oplossing had gevonden, zijn nieuwe vlam bleek ook niet perfect, we hebben een goede relatietherapeut gevonden die ons geholpen heeft met de communicatie en nu hebben we het heel goed samen. Natuurlijk laat het littekens na, vooral bij mij. Maar we zijn bij elkaar en daar allebei gelukkig mee. Dus onwetend, neu, zo zou ik het niet willen noemen. Wel verbaasd dat het blijkbaar vaker gebeurt, dat mensen niet communiceren en vervolgens denken dat scheiden de beste oplossing is.
Ook ken ik gevallen waar de man met de noorderzon vertrokken is, leuk aan een tweede leg begon en niet of nauwelijks meer naar zijn oudste kinderen omkijkt. Vind ik ook onbegrijpelijk. Maar die vallen buiten deze discussie.
M. Lavel
eens.
Heftige redenen
De redenen die ik nu hier hoor zijn erg heftig, maar dat zal lang niet voor iedereen gelden neem ik aan. 1 op de 3 stellen met kinderen, weet je over hoeveel mensen dat gaat? Die hebben echt niet ineens allemaal een hersenaandoening waardoor ze plotsklaps agressief worden.
Als het goed is ken je elkaar al goed voordat je aan kinderen begint en weet je al wat je aan elkaar hebt. Je gaat toch niet aan kinderen beginnen met iemand waarmee je niet kunt communiceren, of met iemand die alleen maar alcohol aan het drinken is? Of met iemand die liever met de buurvrouw een beschuitje eet?
Ik zou daar in de eerste plaats al geen relatie mee beginnen, maar staan mee samenwonen of kinderen krijgen. Zijn veel mensen dan zo blind als ze een relatie instappen?
Pennestreek
Lees de openingspost van Lanza nog eens. Daarin lees ik niets over uitzonderingen die buiten de discussie vallen. Ik lees alleen een hoop zelfgenoegzaamheid. Daar reageer ik op.
Mee eens, maar
Daar moeten wel beide ouders achter staan. Mijn exman vond het veel relaxter bij zijn veel jongere, fittere, slankere, leukere (moet ik nog doorgaan?) collega. Ik dacht dat we een goede relatie hadden en hadden goede combi van zorgen en werken, oudste was 6 jongste net 3. Ik was werkelijk stomverbaasd en onze omgeving ook en heb er alles aan gedaan om een breuk te voorkomen maar er was geen beginnen aan. Terwijl we relatietherapie volgden om de boel te redden, had hij, bleek later, al alles voor zijn vertrek geregeld. Ik begrjp sowieso niet goed hoe je je kinderen in die periode kan missen, als het andersom was geweest had ik denk ik toch een paar jaar gewacht. Ik vond het al veel met zijn tweeën laat staan alleenl; kinderen kunnen nog zo weinig zelfstandig, moeten nog vanalles zoals, luiers, leren fietsen, zwemles. Achteraf denk ik dat hij nooit heeft gerealiseerd hoe het is om kinderen te hebben, in een lange relatie voor mij wilde hij ze niet. Ik kan hier een lang verhaal schrijven waarin ik ook mijn aandeel zie en hoe het uitgepakt heeft, dat is te veel maar het blijft eeuwig zonde.
En Pennestreek, die tijd voor jezelf valt best tegen als je er 12 van de 14 dagen alleen voor staat.
lees nou nog eens opnieuw wat ik schreef.
Er zijn heel veel redenen waarom je niet meer met een partner kunt samenleven. Hersenletsel is daar ook eentje van, en ja, het is een zeldzame, maar het past wel in jouw straatje om juist die genoemde zeldzame reden eruit te vissen en te noemen. Vreemdgaan, verslaving, psychische problematiek noemde ik ook maar daar lees je liever overheen.
Verder gaat het jou niets aan waarom mensen die niet in je innerste inner circle zitten gaan scheiden en zul je het toch echt moeten doen met "uit elkaar gegroeid".
Eén op de drie is verdrietig veel. En daar zullen echt gevallen tussen zitten waarbij er werkelijk wel wat harder geprobeerd had kunnen worden. Maar vaak ook niet. Dat is triest, maar zelfs achter de netste voordeuren van de mooiste huizen met de leukste gezinnetjes er in kunnen drama's plaatsvinden waar je geen idee van hebt.
andersom
Andersom ken ik ook stellen waarvan ik denk: ga in godsnaam uit elkaar. Stellen die bij elkaar blijven voor de kinderen, maar die elkaar de tent uitvechten als ze niet bezig zijn vreemd te gaan of elkaar zwart te maken tegenover de kinderen. Vrouwen die hun man 'hij van het geld' noemen waar de kinderen bij zijn, mannen die er openlijk voor uitkomen dat ze met die vrouw zijn getrouwd omdat ze niks beters konden krijgen. Lekker voorbeeld ben je dan voor je kinderen.
spreken vanuit eigen ervaring
Je schrijft in je openingsbericht: "Mijn man en ik kijken vol verbazing toe. (...) Wij accepteren dat het leven niet alleen maar leuk is en dat dit een vermoeiende fase is. We proberen zoveel mogelijk van de mooie momenten te genieten en de mindere momenten te relativeren. We praten veel, overleggen veel, stemmen af, gooien alles eruit, doen ons best om elkaar te blijven begrijpen."
Oké, dat is jouw ervaring. Fijn dat het zo kan!
En toch klinkt wat jij schrijft mij heel onbekend in de oren. Ik kom uit een vechthuwelijk zonder respect. Ik weet niet was praten, overleg, afstemmen, alles er (netjes!) uitgooien en begrip is want ik heb dat nooit ervaren in mijn huwelijk. Ik kan me ook niet voorstellen dat zoiets mogelijk is.
Toch geloof ik dat het kan. Immers, 2 op de 3 relaties zijn blijvend, dus moet het toch mogelijk zijn om gelijkwaardig en respectvol samen te zijn. Blijkbaar is niet elk huwelijk een hel,neem ik aan (al ben ik na jaren nog steeds niet gemotiveerd om weer op zoek te gaan naar een relatie).
Is het een goed idee dat jij gewoon aanneemt dat de meeste van deze mislukte relaties echt wel een serieuze reden heeft om er een punt achter te zetten? Ook al denk jij dat een goed gesprek alles zal oplossen? Kun je dat aannemen, ook al herken jij het niet? Net zoals ik aanneem dat goede relaties ook mogelijk zijn, al heb ik daar geen ervaring mee?
De volgende stap is dan: accepteren dat niet al die scheidende mensen bij jou tekst en uitleg komen geven over hun beslissing.
Lanza
De meeste stellen kennen elkaar inderdaad al voordat ze aan kinderen beginnen. Dat wil niet zeggen dat die relatie zich op een zelfde manier ontwikkelt als er kinderen zijn. Er kan dan een andere dynamiek ontstaan waardoor de situatie voor niemand meer fijn (en begrip fijn is voor veel gescheiden mensen een understatement). Ik ken geen mensen die gescheiden zijn omdat ze "er opeens geen zin meer in hadden" of "omdat ze uit elkaar gegroeid zijn". Zoals meer hier gezegd, er zit vaak een wereld achter. Die vertel je meestal niet aan anderen, zeker niet op schoolplein en al helemaal niet aan ene Lanza die graag wil oordelen of reden scheiding wel acceptabel is
En weet je waarom je daar heel terughoudend in bent en dat ook zou moeten zijn, omdat die andere partner altijd nog de vader of moeder van je kinderen is. En dat die kinderen ook van alles horen of lezen
Maar jouw ex
zal vast wel veel tijd voor zichzelf hebben gehad (met zijn nieuwe vriendinnetje) als hij de kinderen maar 2 van de 14 dagen hoefde te verzorgen. Triest maar het is nog altijd de realiteit voor heel veel scheidende stellen.
Waarom hebben jullie niet gekozen voor co-ouderschap?
Lanza en Pennestreek
Ik hoop echt dat jullie de vergenoegzaamheid die uit jullie berichten spreekt in het echte leven niet zo uitspreken. "Mensen die scheiden omdat het niet zo leuk meer is.
Mensen die scheiden enkel omdat ze niet kunnen communiceren" etc.
Ik ben jullie tweelingzussen wel tegengekomen op het schoolplein of langs het voetbalveld die dan op vals meewarige toon zeiden "goh wel onverwacht zeg jullie scheiding" "ik zei nog tegen X, het leek me juist altijd zo'n leuk stel" en dan liefst waar jouw en hun kinderen bij staan.
Lanza en Pennestreek, ik begrijp dat jullie het niet snappen - en wel pretenderen de achtergronden en redenen te weten, maar ik zou zeggen help degenen die je om hulp vragen, bemoei je verder vooral met je eigen leven en houd die (voor)oordelen ook graag in besloten kring.
Dynamiek
Tuurljjk ontstaat er een andere dynamiek als er kinderen komen. Ik denk dat het een van de meest heftige periodes is in een mensenleven/huwelijk. Er verandert zoveel in korte tijd en ook alle verhoudingen staan op zn kop, dat is normaal.
De kunst is om er samen iets van te maken. Maar ik denk dat het mensen tegenwoordig vooral ontbreekt aan acceptatie van een situatie die nu even wat minder leuk is. Het leven moet altijd op ieder moment geweldig zijn en is het zwaar/moeilijk, dan zijn veel mensen gewend geraakt om weg te lopen van hun problemen.
Ik snap best dat die gespierde buurman, of dat lekkere strakke lijf in de sportschool dan best aantrekkelijk kan lijken, maar zijn er dan echt nog maar zo weinig mensen die daar weerstand aan kunnen bieden en kiezen voor diegene waarmee ze hun leven delen? Ik vind het van zo'n enorme oppervlakkigheid dat ik haast niet kan geloven dat anderen daarop ingaan.
Waarom?
"Waarom hebben jullie niet gekozen voor co-ouderschap?"
Je hoeft echt niet van elke kous het naadje te weten.
Accepteer nou gewoon eens dat jouw waarheid niet altijd ook andermans waarheid is. Het valt me in meer topics op dat je heel erg vanuit je eigen ervaring en eigen leven denkt. Laat dat eens los.
Alkes
Nee, ik vertel niet 'hoe goed wij het wel niet doen', maar ik spreek wel mijn verbazing uit en ik probeer in gesprek te gaan en blijven. Daar vind ik niks zelfgenoegzaam aan, ik bied vanuit mijn ervaring hulp en een praatpaal.
In twee gevallen redelijk dichtbij gaat het om een man die om onbegrijpelijke redenen er de stekker uit wil trekken. Dan zeg ik wel dat ik dat onbegrijpelijk vind ja, ik hoef er toch niet bij te staan en te zien hoe vrouw en kinderen verbijsterd achterblijven en daar niks van te zeggen? Wat is vriendschap dan waard?
Een stel is al redelijk ver met de scheiding. De man die weg wil is ook nog eens niet van plan te betalen wat hij geacht wordt te betalen. Omdat hij het zijn ex en kinderen 'gunt' in de woning te blijven (ze koopt hem gewoon uit, maar hij moet natuurlijk wel meewerken) gaat ze dan dus maar akkoord met minder KA. Dat soort dingen kan ik echt niet begrijpen. Je bent jaren gelukkig getrouwd, roept dan ineens dat je toch maar niet gelukkig was, zet de scheiding in gang, gaat zelf op een kamertje zitten waar je de kinderen niet kan ontvangen, je ex-in-wording moet dan dus maar ineens zorgen dat ze kinderen opvangt (baan met onregelmatige tijden, dus dat is niet zo simpel) en dan wil je ook nog eens niet betalen voor je kinderen. Nee, daar heb ik 0 begrip voor. En ik ken ze goed genoeg om te weten dat het leven echt geen hel was voor hem, in de jaren daarvoor. Kan ik me vreselijk over opwinden, over wat hij zijn kinderen aan doet. En dat laat ik hem gerust weten ook.
Staan jullie er bij scheidingen dan alleen maar bij te kijken?
Vergenoegzaamheid
Ik geloof dat ik dat soort woorden ook over mezelf afroep. Nu lees ik de reacties en ik kan daar met geen mogelijkheid vergenoegzaamheid uit halen. Ik lees wel verwondering vanuit een eigen situatie over een andere situatie. En die verwondering begrijp ik. Ik weet dat er van alles verkeerd kan gaan, maar als kinderen nog maar 1 of 3 jaar zijn, ik noem naar wat, en de ouders gaan dan scheiden, rijst bij mij ook de vraag waarom die mensen met elkaar getrouwd zijn als het zo snel onhoudbaar is geworden. Trouw je dan met een fantasie, een droombeeld, of trouw je met een mens met goede en slechte kanten?
Verbazing
Bij ons is het inderdaad ook vooral verbazing. Hebben deze mensen dan nooit eerder een tegenslag gehad in het leven? Bestond de relatie voor die tijd alleen uit hoogtepunten? Hebben ze elkaar nooit goed leren kennen in al die jaren dat er nog geen kinderen waren? Zijn ze te snel aan kinderen begonnen misschien?
Waarom niet over de situatie heen kunnen kijken? De tropenjaren ben je straks weer voorbij en dan ontstaat vanzelf meer ruimte? Is het echt zo lastig om te relativeren, of willen mensen er niet aan werken, is dat te veel moeite?
Mijn man en ik vinden het echt moeilijk te begrijpen.
Pennestreek
"Staan jullie er bij scheidingen dan alleen maar bij te kijken?"
Ik heb in mijn nabijheid geen scheidingen meegemaakt die onverwacht kwamen.
Ik heb me niet bemoeid met hun relatieperikelen omdat ze daar niet om vroegen en niet op zaten te wachten. Misschien is wel het verschil dat ik bij de scheidingen die ik in mijn omgeving zie niet altijd de Man de grote boosdoener is en de vrouw het slachtoffer. En realiseer je dat jij een uitzondering bent dat je zo goed op de hoogte bent van hoe de relatie van je vrienden was. Veel mensen die in een slechte relatie zitten vol spanning zijn heel goed in het verbergen daarvan voor de buitenwereld. Want in tegenstelling tot wat jij en Lanza hier beweren, beschouwen de meeste mensen het mislukken van hun huwelijk wel als falen, vinden ze het vreselijk voor hun kinderen. Ze zijn zich ook heel bewust van de Lanza's en Pennestreken op deze wereld die hun oordeel al klaar hebben en zullen zeggen dat er te snel opgegeven is. Omdat te voorkomen houden veel mensen de schijn zo lang mogelijk op. Totdat het echt niet meer gaat. En dan noemen ze vaak een vrij obligate reden voor hun scheiding. Omdat zoals ik hiervoor al zei, je niet graag je priveleven op het schoolplein of internet bloot legt.
Dus ja ik kijk toe bij een huwelijk in zwaar weer.
Op het moment dat de scheiding daar is, geef ik wel tips en adviezen omdat ik - deels door schade en schande - weet hoe je ondanks een steeds slechter wordende relatie na de scheiding toch redelijk on speaking terms kunt blijven en allebei betrokken ouders kunt blijven.
Lanza
"Ik snap best dat die gespierde buurman, of dat lekkere strakke lijf in de sportschool dan best aantrekkelijk kan lijken, maar zijn er dan echt nog maar zo weinig mensen die daar weerstand aan kunnen bieden en kiezen voor diegene waarmee ze hun leven delen? Ik vind het van zo'n enorme oppervlakkigheid dat ik haast niet kan geloven dat anderen daarop ingaan."
Ik vind deze argumentatie zo dom en beledigend dat ik maar niet op in ga.
"Mijn man en ik vinden het echt moeilijk te begrijpen" Ik zou zeggen leg je erbij neer. En als jij en je man toch graag je hersenen willen laten kraken, ga dan Sankriet leren of probeer de politieke situatie in het interbellum in Italie te duiden.
Verbaas je lekker, Lanza
....Als verbazing jouw/jullie ding is om de wereld te bekijken en vooral stevig te oordelen. Je zou je eigen blik ook kunnen verruimen door eens echt te luisteren wat anderen zeggen. Maar het is inmiddels wel duidelijk dat niet je intentie is. Wat een gemoraalridderij, zeg.
Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat je denkt dat de weg van A naar B altijd een rechte lijn is. En die dan gewoon volgen. Succes verzekerd.
Lanza
Juist veel en grote tegenslag in het leven leiden tot een grotere kans op scheiding. Dat had je toch zeker zelf wel kunnen bedenken tijdens het overpeinzen van dit vraagstuk?