Pijn kinderen te moeten missen en hun vertrouwde leven overhoop gooien te groot
Mijn man en ik zijn begonnen aan het scheidingsproces. In eerste instantie op mijn initiatief omdat we erg verschillend denken over de opvoeding, andere normen en waarden blijken te hebben, andere smaak, andere interesses en andere dingen belangrijk vinden in het leven. Dit maakte mij lange tijd erg ongelukkig en er is al lange tijd geen liefde meer tussen ons en ik begrijp eigenlijk niet hoe ik ooit verliefd kan zijn geweest op deze man.
Aangezien hij zich 4 jaar lang nauwelijks om mij of de kinderen heeft bekommert en vooral bezig is geweest met vrienden, hobbies, sport en uitgaan had ik gedacht dat hij ook blij zou zijn met het idee van een scheiding en iets van een omgangsregeling waarbij de zorg nog voornamelijk bij mij zou liggen. Ik zou ook openstaan voor iets als birdnesting of living together apart. Maar nu wil hij ondanks zijn fulltime baan en gebrekkige opvoedervaring toch per se co-ouderschap of in ieder geval de kinderen minstens 3 avonden per week bij hem.
Los van het feit dat ik ervan overtuigd ben dat de kinderen liever bij mij zijn en ik niet geloof dat co-ouderschap goed is voor kleine kinderen (ze zijn 2 en 4) vanwege het gebrek aan stabiliteit en veiligheid vind ik alleen al de gedachte ze 3 dagen per week te moeten missen en het heen en weer gesleep dat we ze op deze manier aan doen verschrikkelijk. Ik ben een echte oer moeder en haal heel veel plezier en voldoening aan elk moment dat ik met de kinderen door breng.
Dus nu denk ik ineens, op deze manier is het echt onmogelijk dat ik of de kinderen hier gelukkiger van worden. Misschien was ons leven samen ondanks de relatieproblemen toch zo slecht nog niet. We hebben nu eigenlijk best een goed systeem waar we allebei afzonderlijk doen waar we zelf blij van worden en om de beurt dingen met de kinderen toen terwijl we wel nog in het zelfde huis wonen. Ik twijfel dus of ik het hele idee van scheiden niet beter terug kan draaien. Zijn er mensen die dit hebben gedaan?
Enige probleem is alleen dat mijn man dan natuurlijk wel zou willen dat we weer aan onze relatie gaan werken zodat er weer iets tussen ons zou kunnen groeien terwijl ik geen idee heb hoe ik ooit weer iets van liefde voor hem zou kunnen voelen.
Scheiden kan altijd nog
Wat een nare situatie waar je in zit Bloempje. En ik ben met je eens dat het voor kinderen heel naar is, een scheiding. Hoe dan ook. Tenzij er sprake is van mishandeling oid.
In jullie geval denk ik dat je in geval van twijfel het (nog) niet moet doen. Zoals de titel al zegt, scheiden kan altijd nog. Ik begrijp uit je verhaal dat jullie nog niet echt gewerkt hebben aan de relatie. En ik denk dat je dat eerst moet doen, zodat je zeker weet dat je alles geprobeerd hebt. En als het dan nog niet lukt, dan weet je ook zeker dat scheiden de beste/enige optie is.
Bespreek je twijfels met je man. Als hij jullie relatie nog een kans wil geven, dan zou ik als ik jou was inzetten op relatietherapie. Het is echt prettig om iemand te hebben die als een soort mediator jullie kan helpen kijken naar jezelf, de patronen in je relatie en samen met jullie kan onderzoeken hoe de communicatie kan verbeteren en wat jullie zelf en van elkaar nodig hebben en verwachten in jullie relatie.
Er is wel een maar. En dat is dat je geen haast moet hebben. Dit soort dingen heeft tijd nodig. Alleen al doordat jullie de scheiding al in hebben gezet heb je ook afstand van elkaar genomen. En je schrijft dat er al tijden niet echt sprake meer is van een liefdesrelatie. Dat heeft dan weer tijd nodig om te groeien, jullie moeten groeien, onafhankelijk van elkaar maar ook samen. Je moet oude patronen herkennen en vervolgens afleren en/of vervangen door nieuwe. En dat kost veel tijd en energie. Jullie moeten allebei bereid zijn om die erin te stoppen.
Succes!
Nouhou
het klinkt niet alsof je meer vertrouwen hebt in de relatie en in je man. Het klinkt niet alsof jouw twijfel voortkomt uit hervonden liefde voor je man.
Het klinkt meer alsof je je alleen maar niet de in jouw ogen foute regeling voor de kinderen wilt accepteren.
Weet je, ik ben zeker niet zo maar voor scheiden als er kinderen in het spel zijn. Scheiden is voor kinderen gemiddeld genomen niet goed, maar uiteindelijk komen de meeste kinderen er wel goed doorheen als de ouders er met elkaar goed uitkomen.
Maar je scheidingsplan is vooral ingegeven omdat je niet meer met je man wilt zijn. En verandert dat nu ineens omdat je de kinderen niet wilt delen? Dat klinkt niet alsof je nu wel graag je leven met hem wilt delen. Wat je nu schrijft klinkt dan ook weer niet als een goed doordacht plan om niet te scheiden.
En wat zegt je man? Wil hij nog verder met jou nadat jij eerst wilde scheiden? Als hij het gevoel heeft dat je niet speciaal bij hem wilt zijn, maar alleen maar niet wilt scheiden omdat je niet wilt dat je de kinderen moet missen? Is het wat hem betreft nog wel terug te draaien?
En hij is hun vader hè.... En de kinderen hebben niet minder recht op hun vader dan dat ze op jou hebben. Ik lees eigenlijk niets dat maakt dat hij niet voor zijn kinderen een goede vader kan zijn. Hij heeft gebrekkige opvoedervaring, zeg je.... Ja èn....??? Alsof jij meteen ervaren was toen de kinderen kwamen. En alsof hij dat niet zou kunnen leren als hij dat echt wil.
Ik zou zeggen, voordat je dingen terugdraait, kijk dan eerst eens naar wat er over is van de relatie met je man. En als je verder gaat, investeer dan in het verbeteren van die relatie. Allebei, want als je het alleen moet doen, trek je aan een dood paard en heb je op korte termijn dezelfde frustraties als die waardoor je nu wilde scheiden.
En gemiddeld genomen vind ik wel dat je aan je kinderen verplicht bent om voor je relatie te vechten. Doe dat dan ook, in plaats van te blijven omdat je hem de kinderen niet evenveel gunt als je ze jezelf gunt en hem als vader toch wel wat afserveert.
Aagje
Veel werk
'Ik ben een echte oer moeder en haal heel veel plezier en voldoening aan elk moment dat ik met de kinderen door breng.' En dat heeft je man ook gezien en jou gegund en hij is daarnaast zijn eigen weg gegaan. Met nu weer het verwijt dat hij te weinig voor de kinderen en voor jou doet.
Jij bent een oermoeder, hij is een oervader en die denkt bij de komst van een kind: nu moet ik aan de bak en geld verdienen. Niet voor zichzelf, maar voor jou en de kinderen.
Als je had gewild dat vaders ook echt voor kinderen zorgen moet je daar vanaf het begin ruimte voor maken. Moet je stappen opzij zetten. Zorgen dat vader en de kinderen net zo vertrouwd zijn met elkaar als jij en de kinderen, dat de kinderen hem net zo graag zien als jou.
De kinderen zijn inderdaad nog jong, dus ik denk dat jullie relatie ook nog relatief jong is. Met de komst van de kinderen verandert die relatie op vrijwel alle gebieden. Daar zou je toch samen doorheen moeten proberen te komen.
Mocht je toch willen scheiden, zorg dan dat de kinderen ook met vader een goede relatie hebben, dat vader de kans krijgt om nu al bijvoorbeeld 3 avonden voor ze te zorgen (dus dat jij er niet bij bent en zelf ook kunt gaan sporten en naar vrienden kunt gaan etc.).
Wat jij je wellicht niet voor kunt stellen is, dat vader de kinderen net zo hard zou missen als jij ze zou missen. De claim dat de kinderen bij jou moeten zijn zal hij wel begrijpen (je oermoeder-instinct), maar het zal hem net zoveel pijn doen als het jou pijn zou doen.
Ik denk dat het belangrijk is dat je je kinderen ook meegeeft hoe een relatie tussen ouders kan zijn en daarom lijkt het me erg belangrijk dat je gaat werken aan een paar dingen: aan je relatie met je man; je kunt hem niet zomaar ter zijde schuiven nu de kinderen er zijn. aan een eigen leven dat niet rust op de schouders van je kinderen, aan je eigen vrije-tijdsbesteding, je eigen vrienden, je eigen leven. En aan het kontakt tussen je man en de kinderen, want zo te lezen hebben ze nog weinig met elkaar kunnen doen. Dus ja, je hebt nog veel werk te doen. Heel veel. Ik hoop dat je jezelf de tijd daarvoor gunt.
Tsjor
Wees blij dat je man voor co-ouderschap gaat
Wees blij dat je man voor co-ouderschap gaat want dat betekent dat hij in het leven van de kinderen blijft en zij in zijn leven.
Maar, je vraagt om advies, als er een weg is om je relatie te redden, dan zou ik dat zeker proberen.
Redden
Of: om je relatie een nieuwe inhoud te geven die past bij jullie nieuwe leven (met kinderen).
Tsjor
hmmm
IK ben een oermoeder
IK kan de kinderen niet missen
Ik word hier niet gelukkig van
Dus misschien moet Ik maar bij mijn man blijven.
Wat ben jij egoistisch zeg!
Welzijn
Op het moment dat je ouder wordt heb je een hele belangrijke taak erbij gekregen: zorgen voor het welzijn van je kind/kinderen.
Bij een scheiding komt dat welzijn sowieso in het gedrang. Door als ouders ervoor te zorgen dat een kind de mogelijkheid heeft om beide ouders zoveel mogelijk te zien, is de beschadiging in het welzijn van de kinderen nog goed te beperken.
Jij wil nu eigenlijk bepalen dat jij de man, waarvan je het wel goed vond dat hij de vader is geworden van jullie kinderen, nu afserveert als vader. Wat geeft jou dat recht? Hoe kan het zijn dat jij degene zou zijn die bepaalt dat hij geen recht heeft om de kinderen evenveel te zien als jij? Misschien is hij wel de betere ouder en hebben de kinderen eigenlijk juist meer hem nodig dan dat ze jou nodig hebben.
Wat ik dus wil zeggen is dat jij niet het recht hebt om jouw manier van opvoeden beter te vinden. Net zoals dat jij geen recht hebt om te bepalen dat jij een belangrijkere rol zou moeten vervullen in het leven van de kinderen.
Wellicht zit daar ook jouw probleem en doet je man nu juist het enige wat hij kan doen om nog een beetje de vrede te bewaren in jullie huis. Jij geeft aan dat jullie verschillen in jullie ideeën over opvoeden. Voor jou is de oplossing: papa er uit, dan is het conflict weg. Heb je er wel eens over nagedacht dat jullie verschillende manieren van opvoeden juist zorgt voor een betere balans in jullie gezamenlijke manier van opvoeden? Kinderen teveel beschermen is soms nog wel schadelijker dan kinderen teveel ruimte geven.
Mocht er voor jullie nog een mogelijkheid zijn om jullie relatie te redden dat zou ik dat zeker doen. Daarnaast zou ik proberen om compromissen te sluiten over jullie opvoeding. De kinderen zijn opgebouwd uit jullie beider genen en hebben jullie beide nodig om goed op te groeien.
oermoeder
" Los van het feit dat ik ervan overtuigd ben dat de kinderen liever bij mij zijn en ik niet geloof dat co-ouderschap goed is voor kleine kinderen (ze zijn 2 en 4) vanwege het gebrek aan stabiliteit en veiligheid vind ik alleen al de gedachte ze 3 dagen per week te moeten missen en het heen en weer gesleep dat we ze op deze manier aan doen verschrikkelijk. Ik ben een echte oer moeder en haal heel veel plezier en voldoening aan elk moment dat ik met de kinderen door breng."
Alleen al om bovenstaande insteek van jouw kant lijkt het me heel goed voor jouw kinderen als ze gewoon de helft van de tijd bij hun vader kunnen zijn. Co-ouderschap kan heel goed, ook voor kleine kinderen. Een oermoeder die alleenrecht claimt is pas slecht voor kinderen.
co-ouderschap
co-ouderschap is hooguit de eerste maanden van een kinderleven niet praktisch omdat de ontwikkeling van jonge babies snel gaat en je mogelijk iets mist als het mis gaat.
Maar vanaf een jaar kan het prima. Het is niet alleen goed voor de kinderen maar ook voor de ouder, zeker als ze niet gelijk in een andere relatie duiken. Je moet je leven weer opbouwen. JOUW leven, want die kinderen zijn niet jouw leven, ze hebben maar een paar jaar full-time zorg nodig. Het is niet gezond als het leven van een volwassene alleen om de kinderen draait.
Onze dochter was 11 maanden toen wij uitelkaar gingen, een 50/50 co-ouderschap was niet mogelijk. Wij kwamen op een 60/40 verdeling uit, vakanties zijn wel 50/50. Die 60/40 kwam overeen met wat wij al deden toen we bij elkaar waren maar nu volgens afspraak. Nu 12 jaar later hebben we een vrolijk kind met een goede band met beide ouders die zelf meer ruimte krijgt om te beslissen waar ze is binnen de mogelijkheden die er zijn.
Want het verandert met het opgroeien van de kinderen, net als dat gebeurt binnen een gezin.
U wekt de indruk
wat dingen door elkaar te halen. U wekt de indruk dat u uw kinderen niet kan missen en dat poogt u blijkbaar te rechtvaardigen door te verwijzen naar de vermeende manco's van uw ex (of bijna ex, of... Dat is niet zo duidelijk).
Uit elkaar gaan is nooit een pretje, maar hier ziet het er niet zo slecht uit voor de kinderen, vind ik.
Papa wil co-ouderschap, "ondanks zijn fulltime baan en gebrekkige opvoedervaring". Wees blij. Ik ken meer dan genoeg anderssoortige papa's en die wilt u echt niet kennen...
Die weinig ervaren papa (u bent veel ervarener?) zal het ook wel leren.
Dat die kinderen liever bij u zijn... Tja: ze zullen moeten leren dat dat nu eenmaal niet kan. Ze zullen dat wel leren, althans als u en de papa hen daar een beetje bij helpen.
Wat daar alvast NIET erg bij helpt is de bedenking "op deze manier is het echt onmogelijk dat ik of de kinderen hier gelukkiger van worden.". Dat lijkt me zelfs niet eens meer aan de orde: als het op is, is het op en blijkbaar is het op. Of...?
U bent een soort van een "oermoeder" zegt u. Dan wil u het allerbeste voor uw kinderen, neem ik aan.
Niet onmogelijk dat "een beetje loslaten" wellicht een goede zaak is voor de kinderen. In elk geval denk ik dat dat nuttiger is, dan verzeild te geraken in een eindeloze strijd over omgangsrecht, waar alleen advocaten beter van worden.
Bloempje, hoe is het nu?
Hoe is het nu met je, na al deze reacties die waarschijnlijk anders zijn dan jij had verwacht of gehoopt?
Wil je de scheiding nog doorzetten?
En zie je inmiddels het nut van co-ouderschap?
bitch
"IK ben een oermoeder
IK kan de kinderen niet missen
Ik word hier niet gelukkig van
Dus misschien moet Ik maar bij mijn man blijven.
Wat ben jij egoistisch zeg!"
Het is beter om het goede te doen uit egoisme dan het slechte uit onbaatzuchtigheid.
Loslaten
Loslaten doet natuurlijk zeer. Het kan zijn dat je heel graag bij je kinderen bent omdat zij jou wél liefde geven itt je relatie.