Plannen voor verminderen pa

Uitstellen?

Het is natuurlijk net vanuit welke partij je het bekijkt, maar het zou toch ook juist reden kunnen zijn om nog maar even snel te gaan scheiden!
Mijn koffiedik zegt niet zoveel, maar mijn theeblaadjes zouden het meer dan redelijk vinden als het ook voor bestaande situatie's gaat gelden.

Schot voor de boeg

Ik weet niet meer hoe ze dat de vorige keer gedaan hebben, toen de wet limitering alimentatie werd ingevoerd.
Schot voor de boeg: een mogelijke overgangsregeling zou kunnen zijn dat alle alimentatie afloopt na 5 jaar na inwerkingtreding van de wet, met de mogelijkheid verlenging te vragen voor schrijnende gevallen.
De twaalfjaarstermijn van de wet limitering kan in voorkomende gevallen ook worden verlengd als de alimentatiegerechtigde daarom verzoekt, een dergelijke mogelijkheid zou in deze wet natuurlijk ook kunnen.

Even terzijde - wat ik me wel een beetje begin af te vragen zolangzamerhand: ik lees van alles over vrouwen die het huwelijk teveel als een levensverzekering zouden zien en te weinig hun eigen verdienvermogen in het oog houden, en ik kan het daar tot op grote hoogte wel mee eens zijn; maar klopt het nou dat ik niks lees over mannen die er kennelijk geen problemen mee hebben dat vrouw baan geheel of gedeeltelijk opgeeft om voor het kroost te zorgen? Ik bedoel: die mannen kunnen toch ook zeggen ''nee schat, we blijven beiden 4 dagen werken, da's ook beter voor jouw arbeidsmarktpositie en voor de financiële stabiliteit van het gezin voor het geval ik de laan uitvlieg' - maar daarover hoor ik niks. Of heb ik niet zitten opletten?

Groeten,

Temet

Helemaal gelijk temet

daar hoor je ook niets over.
En daarom denk ik dat een regeling tot het jongste kind 12 is best te rechtvaardigen is.

Of bij scheiden op oudere leeftijd (55+), wat ook meer voorkomt,zal ook iets geregeld moeten worden.
In die groep zit een grote groep vrouwen die na hun huwelijk helemaal gestopt zijn met werken. Die investering mag wat mij betreft gewoon leiden tot een evenredige verdeling van het gezinsinkomen tot aan de pensioenleeftijd van de jongste partner.

Nou

Een regeling voor vrouwen die op oudere leeftijd scheiden kan ik me nog wel voorstellen, maar in deze tijd kun je toch niet met droge ogen zeggen dat een regeling tot het jongste kind 12 is te rechtvaardigen is. Twaalf jaar teren op de zak van je ex, nee daar kan ik echt niet bij.
Als de regeling voor pa verandert denk ik dat er idd een overgangsregeling komt voor lopende gevallen.

Wat ik nu veel zie

Ik ken wat gescheiden stellen waar PA wordt betaald en ontvangen. Wat ik daar zie is dat in de PA-periode niet wordt gezocht naar mogelijkheden om (meer) eigen inkomen te vergaren, maar dat dat er na een jaar of 10 wel ineens actie in komt. Je zou verwachten dat een alimentatiegerechtigde vanaf het begin bezig gaat met scholen of werkervaring opdoen e.d. Dat zal in de nieuwe regeling waarschijnlijk wel meer het geval zijn.

En zelfs al zeggen ze hun baan niet op

Zelfs al zeggen vrouwen hun baan niet op: als de zorg ongelijk verdeeld is, is de deuk in de loopbaan dat ook. Zorgen voor kinderen kost tijd en die tijd kan niet aan werk worden besteed. Zelfs al gaan kinderen naar de opvang, dan nog moet er op tijd gebracht en gehaald worden, af en toe worden ze ziek, is er een studiedag of komt er wat anders tussendoor fietsen: allemaal dingen die maken dat je je werk op het tweede plan moet stellen. Daarnaast is er ook nog huishoudelijk werk dat zo af en toe gebeuren moet etc. En een normaal mens moet toch ook nog enkele uren per etmaal slapen, en van die uren zitten er toch echt niet meer dan 24 in een dag.

Kortom: zorg voor kinderen gaat iha in meer of mindere mate ten koste van de inzet voor je werk. Waarmee de kans groot is dat zorg voor kinderen uiteindelijk ook in meerdere of mindere mate ten koste gaat van je verdienvermogen. Dat geldt zowel voor als na het huwelijk. En als die zorg (zowel voor als na het huwelijk) niet gelijkelijk is verdeeld is de teruggang (of niet-vooruitgang) in verdienvermogen dat dus ook niet.

Of dat dan allemaal per se in alimentatie verdisconteerd kan worden is de vraag, maar het idee dat vrouwen moeten blijven werken tijdens de relatie en dat er dan geen probleem meer is want die vrouw is dan toch zelfvoorzienend is - gezien de huidige manier waarop zorgtaken gewoonlijk worden verdeeld - wellicht een tikje simplistisch.

Groeten,

Temet

Ben niet tegen pa

Ik lees hier wel vaker dat men vind dat het teren op de zak van je ex is. Maar ik begrijp dat niet helemaal. Ik las laatst dat nog steeds de meeste vaders een weekend regeling hebben. Dat betekend dat de zorg vrijwel geheel bij de moeder ligt. Dat heeft invloed op het verdienvermogen van die moeder. Zoals Temet schets ook als de moeder is blijven werken.

Overigens zie ik om me heen dat de vrouwen over het algemeen toch de meeste zorgtaken hebben/krijgen als er kinderen komen. Ook bij stellen waarvan de vrouw ambitieus is. Vaak verdiend de man meer waardoor de vrouw wat meer uren inlevert dan de man.

Kortom

Als de zorg tijdens de relatie gelijkelijk is verdeeld is de kans groter dat dat ook na de relatie zo is. En ook als dat niet zo is, betekent dat niet automatisch dat de vrouw minder moet gaan werken of verdienen dan de man.
Ervan uitgaande dat je een goede opleiding hebt gehad is de kans groter dat je werk leuker is als je meer uren werkt. Leuk werk motiveert en wissel je volgens mij niet snel in voor thuis zitten. Ook niet als je gescheiden bent. En dan ben je ook niet afhankelijk van partneralimentatie.
Ik vind het geen automatisme dat als je meer zorgt, je minder gaat werken en dus pa krijgt. Maar goed, ik praat natuurlijk ook vanuit mijn eigen situatie.

Knurf

Hoewel de stress en de druk van de jonge moeder mij wel bekend voorkomt, denk ik toch dat jouw situatie verder niet standaard was. En dat de keuzes die jij toen gemaakt hebt niet automatisch de keuzes zullen zijn die anderen ook maken.

Stoppen met werken

Bij mij is het nooit een issue geweest of ik minder dan 4 dagen zou gaan werken. Het had eventueel financieel wel gepast en ik was de minstverdienende partner, maar ik ben opgevoed met het idee dat ik voor mezelf moest kunnen zorgen en dat is nogal blijven hangen. Als je als uitgangspunt neemt dat je niet minder gaat (of kunt) werken, zoek je eerder naar andere oplossingen om je lasten (van combi werk/zorg) te verlichten dan om minder te gaan werken. In mijn geval betekende dat een scheiding, dat was een hele zorg minder
Ik vind het cru gezegd echt heel stom dat vrouwen stoppen met werken en zich zo in een enorm kwetsbare situatie brengen. Of vrouwen die niet trouwen, geen eigenaar zijn van het huis waarin ze wonen en dan stoppen met werken voor de kinderen. Oerstom. Ik heb dat nu een paar keer mis zien gaan, en het kost die vrouwen jaren voor ze financieel een beetje zijn bijgetrokken.

Brianna

Dat is een andere situatie, denk ik. Voor de generatie geboren vanaf 1970 waren en zijn voldoende faciliteiten om gewoon te kunnen werken als je kinderen hebt.

Plus

Het blijft je eigen keuze, en het heeft natuurlijk ook voordelen als er iemand thuis is voor de kinderen. Het lijkt mij ook enorm prettig om te kunnen werken zo lang ik wil, geen rekening houden met opvangtijden, en 's avonds aanschuiven als ik thuis kom Maar je moet je wel realiseren dat je je in een kwetsbare positie plaatst als je niet meer financieel voor jezelf kunt zorgen. Zelfs bij twee goede inkomens heeft een scheiding financiële nadelen, maar in geval van een of anderhalf inkomen zijn de gevolgen nog groter.

Kop in 't zand

Ik vraag me af of andere vrouwen ook 'hun kop in het zand' steken, of dat ze zich echt niet realiseren hoe kwetsbaar ze zijn. Of misschien het idee hebben dat ze een ijzersterk huwelijk hebben dat nóóit kapot kan. Ik zou er zelf trouwens erg ongelukkig van worden als ik thuis zat met een stel kleine kinderen en mijn man lekker (meer dan ft) mocht gaan werken.

Het gaat niet alleen om het geld

Ik zou bijv. nooit met mijn man emigreren of zelfs maar verhuizen als ik zelf niet ter plekke een leuke baan zou hebben. Het lijkt me vreselijk om thuis te zitten met kleine kinderen zonder sociaal netwerk, terwijl man lekker aan het werk is.
Ik heb heel leuk werk, haal er veel voldoening en sociale contacten uit en verdien goed. Stoppen is helemaal geen optie.
Ik kan me voorstellen dat je ervoor kiest minder te werken als je werk niet zo leuk is, maar helemaal stoppen dat zou ik nooit doen.
Sterker, ik ben zelfs fulltime gaan werken toen mijn ex is vertrokken

Vic

Dat dacht ik dus ook, dat ik er gek van zou worden, maar het tegendeel is waar. Het heeft me juist enorm veel rust gebracht. Toen ik nog werkte, was ik eigenlijk alleen maar moe als ik met de kinderen was, en was ik mentaal alleen bezig ze naar bed te brengen. Nu kan ik echt veel meer van ze genieten.

Ik voel me juist af en toe een beetje schuldig dat mijn man moet gaan werken, terwijl ik lekker kan doen waar ik zin in heb. Een klein beetje maar hoor, want ik weet dat het voor hem gewoon ook heerlijk is dat hij thuis aan kan schuiven.

Roosje

Tja, ik ontmoette mijn (franse) man toen ik in Ierland woonde. Ik ben nooit zo honkvast geweest. Het leven wat jij me nu voorspiegelt, daar zou ik doodongelukkig van worden. Echt een beetje gevangene van je werk en omgeving. Net zoals een eigen huis me doffe ellende lijkt. Financieel vast handig, maar je kunt niet zo makkelijk weg als je wil.

Ik vind het heerlijk te weten dat ik morgen met mijn gezin mijn koffers kan pakken en in een ander land opnieuw kan beginnen. Dat sociale netwerk bouw je zo op hoor.

Mijn werk vond ik overigens altijd leuk, maar ik ben niet zo ambitieus, dus vind het ook niet erg dat ik gestopt ben.

Lastig

Ik vind het echt een lastige discussie. Ik ben zelf gescheiden, en ondanks dat ik part time werkte en minder verdiende heb ik geen pa gevraagd. Het voelde simpelweg niet goed dat ex nog voor mij zou moeten betalen terwijl we uit elkaar waren. Ik kon tenslotte ook meer gaan werken.

Maar toch vind ik dat er best situaties zijn waarin het wel gerechtvaardigd is. Zeker bij een omgangsregeling van om het weekend bijvoorbeeld. Dan heeft de ene ex namelijk nog steeds z'n handen vrij om te werken zoveel als hij wil. En dan wordt pa bijna een soort salaris wat je de ander geeft om de kinderen op te voeden.

Maar dat je als ex maar geld moet krijgen omdat je ex heel veel verdient en jij niet. Terwijl je dezelfde kansen en mogelijkheden had vind ik wel weer krom. Omdat je toevallig met een goed verdiende ex getrouwd was heb je nog jaren recht op ook een goed inkomen? Waarom?

En niet parttime gaan werken en voor de kinderen zorgen omdat je ooit misschien wel eens kan gaan scheiden vind ik ook wel ver gaan.

Niet zomaar te vergelijken

Ik denk dat het een drogredenering is om het gezinsleven in de UK 1 op 1 te vergelijken met het gezinsleven in NL. En dan bedoel ik de mogelijkheden om werk en zorg te combineren.

Izar

Even voor de duidelijkheid, ik vind niet dat een leven op 1 plek saai is hoor, het past gewoon niet bij mij.

Mijn man wordt verhuist door z'n werk, dus de baan is er inderdaad voor we gaan. En met al het geregel van zo'n verhuizing zou ik er niet over peinzen om van te voren op de nieuwe plek al werk te zoeken! Poe hee, dat lijkt me pas zwaar.

Rodebeuk

Ik vraag me af of het in nederland wel zo makkelijk is. Als ik hoor over wachtlijsten, kinderen op verschillende opvang, dure nso etc. dan heb ik daar echt vraagtekens bij. Ik vond het in Frankrijk goed geregeld. Betaalbaar, langere schooltijden, en gewoon door iedereen geaccepteerd.

Hier in de UK is het een beetje hetzelfde als in nederland geloof ik. Erg duur en heel veel moeders (niet veel vaders) werken niet en zorgen voltijd voor huishouden en kinderen. Het enige grote nadelige verschil is dat ze hier niet echt aan part-time werk doen, behalve in de supermarkt geloof ik. Ik heb gekeken voor part-time werk, maar dat was echt niet bespreekbaar.

Inderdaad dc ( weinig p/t werk in uk)

Ook mijn ervaring, maar ik heb er eentje gevonden. Helaas wel alle zaterdagen, maar ik geef het een kans :o)

Tsja

Aqua:
"Dan kan je volgens mij nog stellen dat de leefomstandigheden van tijdens het huwelijk ook na het huwelijk nog een tijdje gewaarborgd moeten blijven voor de partner die minder verdient. Als ik de p.a. regeling tenminste goed begrijp. Maar gevoelsmatig heb ik daar enorm moeite mee. Men gaat uit elkaar. Beiden hebben gelijke kansen gehad tijdens huwelijk. Maar er is verschil in werkzaamheden/branche/kunnen of welke andere reden voor salarisverschil dan ook. Dan ga je dus uit elkaar en zal je het zelf moeten doen met datgene wat je kunt en hebt. Er is dus geen sprake van de ander gesteund hebben in en dus een gezamenlijke inspanning voor dat extra geld."
Ja. Het merkwaardige is, dat PA maar op één aspect wordt bepaald: Namelijk inkomen van de PA_betaler (of eigenlijk het verschil in inkomens, waarbij de tremanormen er eigenlijk van uitgaan dat de PA-ontvanger geen inkomen heeft en er dus een jus-vergelijking moet worden gedaan volgens een slecht beschreven procedure, terwijl de rest tot op 2 cijfers na de komma vastligt).
Kortom, je kunt beter scheiden van een bankdirecteur dan van een buschauffeur.... Ook al heb je je als ex evenveel opgeofferd. Ook heb hebben van (en zorgen voor) kinderen is in de hele berekening irrelevant.

Gelijke kansen?

***Beiden hebben gelijke kansen gehad tijdens huwelijk***

Vind ik niet hoor, als vrouw heb je al meteen een enorme achterstand doordat jij nu eenmaal zwanger wordt en bevalt en dat 2, 3 keer waardoor je toch een aantal maanden uit het arbeidsproces bent. geen werkgever die daarom zit te springen, het zet je toch op een achterstand qua promotiekansen en continuïteit. verder lees ik altijd dat het vrouwen zijn die op hun tandvlees lopen bij het combineren van zorg en werk. dat lees ik nu never nooit van mannen. Conclusie: zij kunnen nog steeds meer hun gang gaan in hun carrière dan vrouwen, die nog steeds het leeuwendeel van de zorgtaken op zich nemen en daardoor gedwongen zijn part time te gaan werken, omdat ze het anders gewoon niet rondgebreid krijgen. Dus gelijke kansen? Nuh.

Kansen moet je grijpen

Met uitzondering van het zwangerschapsverlof hebben vrouwen en mannen wel gelijke kansen.

Maar kansen moet je wel pakken! Of misschien liever niet jezelf ontnemen. Zie je laatste zin.

"...vrouwen, die nog steeds het leeuwendeel van de zorgtaken op zich nemen en daardoor gedwongen zijn part time te gaan werken, omdat ze het anders gewoon niet rondgebreid krijgen."

Vrouwen NEMEN nogsteeds veelal de zorgtaken op zich, niemand die ze daartoe dwingt.

Op de een of andere manier zijn vrouwen wel goed instaat om parttime werk af te dwingen, maar niet om een gelijke verdeling van de zorgtaken te regelen.

Mannen zijn dan weer heel goed in de zorgtaken bij de vrouw neerleggen, maar kunnen vaak niet parttime werken/ouderschapsverlof opnemen etc.

(beetje gechargeerd maar toch)

Als je trouwt sluit je een contract af. Deel van dat contract is dat je bij grote inkomensverschillen bij tussentijds opzeggen van het contract die verschillen moet compenseren. Dan moet je dus niet piepen als dat ook feitelijk gebeurt.

Hanne

"kansen moet je grijpen"

Heb ik gedaan. Ik wordt financieel verzorgd door een geweldige lieve man die op huishoudelijk gebied aartslui is, maar een superattente man en vader is, en ik heb de kans om in een gelukkige stabiele situatie heel veel tijd aan mijn kinderen te besteden.

Het hangt er ook een beetje vanaf waar je prioriteiten in het leven liggen. Ik heb het gedaan, een voltijd baan met kleine kinderen, en ik werd er niet vrolijk van. Terwijl mijn man echt het probleem niet zag. Misschien ben ik als persoon ook wel minder stresbestendig als hij, en vind ik het erg moeilijk om allemaal ballen tegelijkertijd boven te houden. Zelfs met huishoudelijke hulp in die tijd.

Petje af voor vrouwen die het wel allemaal kunnen hoor, maar het is gewoon niet voor iedereen weggelegd.

Precies dc

Ik zit in dezelfde positie. Ik had er eerlijk gezegd niet aan moeten denken om de hele dag van hot naar her te moeten rennen met kinderen, werk, huishouden e.d. Dit is gewoon zo relaxed, iedereen blij, ik ook.