Redelijk of onredelijk
Hoi allemaal, ik zou graag wat willen delen om meer inzicht/advies te krijgen over mijn (mogelijk onterechte) gevoelens.
Mijn vriend en ik zijn nu bijna 3 jaar samen en wonen ook inmiddels samen. Beiden gescheiden en beiden (ieder) 2 kinderen in de leeftijd van 5-9 jaar.
Natuurlijk hebben we allebei ons rugzakje. Mijn vriend is, door bedrog in zijn vorige relatie, behoorlijk beschadigd en argwanend. Daarnaast is hij ook een type die erg graag de controle heeft, ik noem hem daarom ook vaak ‘de baas’. Ik heb voor zijn argwaan vaak alle begrip gehad, maar het heeft ook voor enorm veel spanningen gezorgd. Zo moest ik van baan wisselen omdat ik in 1 kantoor zat met een mannelijke collega. Hij checkt(e) mijn telefoon regelmatig en dit heeft vaak voor enorme ruzies gezorgd. Nu heb ik niks te verbergen, maar als je gaat zoeken dan vind je altijd wel iets wat je niet helemaal aanstaat of wat je enorm opblaast (als je je onzeker voelt) maar wat eigenlijk helemaal niks is. Andersom kan ik met de hand op mijn hart zeggen dat ik van nature niet slecht van vertrouwen ben. Ik heb voor deze relatie een hele lange relatie (15 jaar) gehad. En mijn ex en ik vertrouwden elkaar eigenlijk blind. Er was in ieder geval geen sprake van enorme jaloezie o.i.d. Maar door de gebeurtenissen tussen mijn vriend en mij ben ik ook andersom argwanend geworden. Ik wijd dit aan zijn gedrag; als je mij niet vertrouwt, kan ik jou ook niet vertrouwen toch? Je gaat toch dat gedrag overnemen. Ik weet dat je altijd dicht bij jezelf moet blijven, maar ik kan uit ervaring nu wel zeggen dat dat makkelijker gezegd is als gedaan. Ik vind ook dat ik gegronde redenen heb voor dit ‘wantrouwen’. Zijn ex is prominent aanwezig in ons leven. Er gaat geen dag voorbij dat ik ermee word geconfronteerd. Zelfs als we 2 weken op vakantie zijn, is er letterlijk elke dag contact tussen hem en zijn ex. Ik zie de appjes voorbij vliegen als zijn telefoon op de tafel ligt, en dat is altijd al zo geweest. Alles natuurlijk onder het mom van ‘voor/over de kinderen’. Als ik er dan naar vraag en hij laat de gesprekken lezen dan gaat het ook altijd over de kinderen maar ook over de grootste onzin voor de kinderen; zoals of er een drinkfles bij ons ligt (dat was tijdens onze vakantie!). En of er genoeg sokken bij ons liggen (tijdens een eerdere vakantie). Ik moet bijna lachen nu ik dit schrijf. Dat gaat toch best ver? Het lijkt wel alsof je dan aan het zoeken bent naar smoesjes om contact te hebben. En eerlijk is eerlijk, het komt veelal van haar vandaan, niet van hem. Maar hij reageert er wel op en gaat er volop in mee dus zij kan dr gang gaan. Zijn ex heeft ook inmiddels alweer een paar jaar een relatie en die nieuwe man lijkt het allemaal prima te vinden (zegt mijn gevoel). Maar ik vind het eigenlijk niet normaal. Los van dat ze -omdat ze een co-ouderschap hebben- veel contact met elkaar moeten hebben over de kinderen, is dit ‘de hele dag door contact’ toch niet nodig? Daarnaast zien ze elkaar ook vaak nog 3-4 keer per week en geloof me, dan wordt ook nog van alles besproken en zitten ze 10-20 minuten bij elkaar, zij ook bij ons als ze de kinderen komt brengen. Ze is niet weg te krijgen en dat irriteert me. laatst kwam ze naar boven lopen toen ik in bad zat met de deur open, maar hier zo meer over. Om even terug te komen op het contact, er zijn enorm veel/genoeg momenten om de nodige dingen met elkaar te bespreken, waarom dan die constante appjes (en belletjes; ja die zijn er ook)? Zijn ex en ik kunnen opzich prima door 1 deur overigens, los van dat ik het heel vervelend vind hoe zij zich opstelt (ik vind haar een enorme aandachtsvrager), doen we wel normaal tegen elkaar en gaat het verder prima. Maar over over het naar boven lopen terwijl ik in bad zat. Dit gebeurde dus gewoon omdat ze zich zo vreselijk vrij voelt. Ze doet maar, en trekt gerust de kasten van de kinderen open. Ik vind dit respectloos, het is niet haar huis, het is mijn huis. Zo zijn er nog een aantal incidenten geweest die mij echt woedend maakte. Ik heb dit heel duidelijk tegen mijn vriend gezegd; dit gebeurt echt niet meer. Dit leidde tot hele ruzies want hij vindt het allemaal niet zo erg. Hoe bazig hij tegen mij doet, zo’n mietje is hij naar haar toe. Hij wil
alle confrontaties mijden. Omwille van de kinderen… tja… en zij is gewoon zo, krijg ik dan te horen. Het heeft me maanden gekost om hem het met haar te laten bespreken dat dit niet meer gebeurt. Hij stond hier absoluut niet achter… en dat terwijl ik van baan bent gewisseld voor zijn gemoedsrust he. Ik zou het met alle liefde zelf met haar opnemen want ik ben ook niet op mn bekkie gevallen, maar dat hebben we voor zijn gemoedsrust maar niet gedaan. Hij was bang voor escalaties. Sjonge… dus uiteindelijk heeft hij zn broek van zn knieën opgehaald en heeft het tegen haar gezegd. Sindsdien is het niet meer gebeurd maar ik houd mn hart vast, want ze voelt zich nog steeds veel te vrij, en hij geeft haar alle vrijheid.
In een notendop mijn verhaal 
wat moet ik
hiermee?
Wat doe je jezelf aan?!?! Ben je zo wanhopig? Durf je niet alleen te zijn? Ik zou zo snel mogelijk weggaan en verder gaan alleen met je kinderen. Jeetje waar is je eigenwaarde en zelfrespect gebleven? Hier wordt je niet gelukkiger van. Ga bij hem weg!
Als ik op mijn werk mijn ontslag zou indienen met als reden dat mijn man niet wil dat ik met andere mannen samenwerk zou ik waarschijnlijk een broek krijgen als afscheidscadeau zodat ik die zelf eens aan kan trekken.
Verder is het natuurlijk geen goed voorbeeld voor alle kinderen om elkaar zo te wantrouwen in een relatie. Dat is niet iets wat ik ze mee zou willen geven.
Die ex zou ik gewoon zelf aanspreken op grensoverschrijdend gedrag in jouw huis. Jij stoort je er aan en ze gaat over jouw grenzen in jouw huis. Jij woont daar, zij niet, dus heeft ze zich als gast te gedragen en jouw grenzen te respecteren. Dat hoeft je man niet te doen. Ook naar jou heeft ze zich te schikken.
Houden van alleen is niet genoeg. Vertrouwen is ook echt noodzakelijk voor een stabiele en gezonde relatie. Eigenlijk heeft hij dat met zijn ex ook niet. Want blijkbaar vertrouwen ze niet op elkaar dat de ander kan zorgen voor de aanwezigheid van voldoende sokken, onderbroeken, kleding en zaken als een broodtrommel, drinkfles, etc.
Die opdringerige ex is je kleinste probleem en dat hoef je niet op te lossen. Dat extreem controlerende gedrag van je partner is namelijk zo ongezond voor jou en je kinderen dat je moet stoppen met hem. Wat anderen ook al zeggen: een baan moeten opgeven omdat je met een man samenwerkt, is heel extreem. Je wordt zelf in dat wantrouwen meegezogen en je verliest je gevoel voor wat normaal en betrouwbaar is. Je bent jezelf aan het kwijtraken. Dat is niet de bedoeling van een liefdesrelatie.
Hoe kijken je familie en vrienden tegen jullie relatie aan? Weten ze wat er speelt?
Lelie87 schreef op 26-08-2022 om 10:58:
Bedankt voor jullie reacties! Ik ben het met jullie eens dat er veel rode vlaggen zijn. En dit echt moet veranderen, linksom of rechtsom.
Los van dit en de problemen die het in onze relatie geeft, houden we wel erg veel van elkaar, hebben we het ook echt heel leuk vaak en zijn we allebei echt (oprecht) van plan om eraan te werken. We kunnen er ook vaak goed over praten alleen vervallen we vroeg of laat weer terug in de verwijt-modus. En dat heeft te maken met de enorme impact die dit alles heeft gehad. Meer bij mij dan bij hem, hij kan er beter mee omgaan en leeft meer van dag tot dag, terwijl ik blijf hangen in oud zeer (wat voor mij weer actueel word bij elke ruzie of discussie. Ik ben de olifant hierin en dat is denk bij vrouwen vaker zo). Zijn dominante instelling is hierin voor mij leidend, hij reageert naar mijn inziens vaak te defensief en houdt enorm vast aan zijn zichzelf, zodat ik het gevoel krijg dat ik, en mijn gevoelens, niet belangrijk (genoeg) zijn. Daarentegen ben ik zelf ook vaak fel en reageer ik niet altijd vanuit mijn verstand maar meer vanuit mijn emotie waardoor we te lang blijven hangen in de woede. Ik denk zeker dat therapie een oplossing kan zijn, of dat we het in ieder geval moeten proberen. Dit heb ik ook meerdere keren aangegeven, alleen wil hij dit niet. Hij heeft therapie gehad met zijn ex; dat heeft niks uitgehaald dus het vertrouwen hierin is er niet. Vooralsnog proberen we elke keer weer afspraken te maken en weten we van elkaar echt wel wat niet fijn is, alleen lijkt het steeds maar niet te werken. Als dit zo doorgaat dan is therapie voor mij het laatste redmiddel. En als zijn keuze is hierin niet mee te gaan, dan is dat zo.
De relatie tussen hem en zijn ex gaat niet veranderen, dat weten we allebei. Het dagelijkse contact tussen hun wordt ook niet minder. Beiden vinden ze dit prettig en ik zal hiermee om moeten leren gaan, al blijf ik het onnodig vinden, maar dat is heel persoonlijk. Er zijn enorm veel mensen die nog extreem veel contact hebben met hun exen en er zijn er ook zat die dit niet hebben en er geen behoefte aan hebben (of er nou wel of geen ruzie is). Uiteraard zijn hier wel grenzen aan voor mij, en die zal ik ook altijd blijven aangeven.
Of er nog gevoelens zijn tussen hem en zijn ex, en waarom het zo enorm belangrijk is om het contact perfect te houden, daar kan ik mn vinger niet op leggen. Feit dat zij ook alweer een tijdje een relatie en trouwplannen heeft stemt me ook niet perse rustig. Dat weerhield haar er (met gezamenlijk kinderen) ook niet van om trouw te blijven. Ze is ook een type dat veel aandacht vraagt en nodig heeft, bij iedereen, niet alleen bij haar ex/mijn vriend.
Lees nog eens goed dit bericht van jezelf na. Probeer dat te doen met de ogen van een buitenstaander. ( heel moeilijk maar probeer het)
Eerlijk gezegd komen er wat mij betreft nu nog 20 rode vlaggen bij, op z'n minst!
Je zegt "hij kan er beter mee omgaan, ik niet ik blijf hangen in oud zeer, ik ben de olifant ( wat bedoel je overigens , bedoel je te zeggen 'de olifant in de porselein kast'?) en hoe bedoel je "dat is denk ik vaker bij vrouwen zo" O ja? dat denk ik helemaal niet.
1)Natuurlijk kan hij er beter mee omgaan, want hij hoeft niet in te leveren maar jij wel!
2) En oud zeer, het is helemaal geen oud zeer want het probleem staat er nog levensgroot en dat is dat hij wantrouwend is, en dat zijn ex te pas en te onpas ( meer te onpas dan te pas) binnen komt vallen, zijn tijd opeist en hij daarin mee gaat. Niks oud zeer, er is een probleem en dat wordt niet opgelost en naar jouw gevoelens wordt niet geluisterd.
3) je twijfelt overduidelijk of hij niet nog gevoelens heeft voor haar. En zelfs haar trouwplannen stemmen je niet rustig.
4) het is niet normaal dit contact, ik ben niet gescheiden maar ken wel mensen die gescheiden zijn en dit is echt absurd!! ik ken niemand die zo achterlijk veel (sic) contact heeft.
Wanneer gaan in vredesnaam je ogen open?? jullie houden veel van elkaar zeg je dan, wat is dat houden van dan? Seksuele aantrekkingskracht? leuke dingen doen? dat laatste kun je ook met je buurvrouw , sorry hoor maar dat alleen is niet genoeg dat snap je zelf ook wel.
Wat heeft hij voor jou over? waarom vertrouwt hij je niet en jij blijkbaar hem niet? Waarom laat hij zijn ex zoveel ruimte innemen? hoe kan hij van je eisen dat je een andere baan zoekt? Waarom laat jij zo over je heen walsen.
Therapie? ben ik voor op zich maar hij wil niet. Ik zeg het niet vaak maar nu wel op grond van wat jij schrijft is deze relatie kansloos!
Dat hij geen therapie wil, kan best. Maar daarmee legt hij het volledige probleem bij jou neer. En dat is niet terecht. Want met deze houding gaat hij in elke volgende relatie die hij nog krijgt problemen krijgen. Zoveel vrouwen zijn er namelijk niet die dit accepteren en normaal vinden.
En als Leene voor scheiden is, zegt dat best wel wat.
Wat mij betreft kan hij kiezen of delen; of hij gaat per direct keihard met zijn vertrouwensissues aan de slag of de relatie wordt beëindigd.
Liefde kan ook beknellend werken en zeker niet altijd gezond.
Leene schreef op 26-08-2022 om 11:37:
[..]
Lees nog eens goed dit bericht van jezelf na. Probeer dat te doen met de ogen van een buitenstaander. ( heel moeilijk maar probeer het)
Eerlijk gezegd komen er wat mij betreft nu nog 20 rode vlaggen bij, op z'n minst!
Je zegt "hij kan er beter mee omgaan, ik niet ik blijf hangen in oud zeer, ik ben de olifant ( wat bedoel je overigens , bedoel je te zeggen 'de olifant in de porselein kast'?) en hoe bedoel je "dat is denk ik vaker bij vrouwen zo" O ja? dat denk ik helemaal niet.
1)Natuurlijk kan hij er beter mee omgaan, want hij hoeft niet in te leveren maar jij wel!
2) En oud zeer, het is helemaal geen oud zeer want het probleem staat er nog levensgroot en dat is dat hij wantrouwend is, en dat zijn ex te pas en te onpas ( meer te onpas dan te pas) binnen komt vallen, zijn tijd opeist en hij daarin mee gaat. Niks oud zeer, er is een probleem en dat wordt niet opgelost en naar jouw gevoelens wordt niet geluisterd.
3) je twijfelt overduidelijk of hij niet nog gevoelens heeft voor haar. En zelfs haar trouwplannen stemmen je niet rustig.
4) het is niet normaal dit contact, ik ben niet gescheiden maar ken wel mensen die gescheiden zijn en dit is echt absurd!! ik ken niemand die zo achterlijk veel (sic) contact heeft.Wanneer gaan in vredesnaam je ogen open?? jullie houden veel van elkaar zeg je dan, wat is dat houden van dan? Seksuele aantrekkingskracht? leuke dingen doen? dat laatste kun je ook met je buurvrouw , sorry hoor maar dat alleen is niet genoeg dat snap je zelf ook wel.
Wat heeft hij voor jou over? waarom vertrouwt hij je niet en jij blijkbaar hem niet? Waarom laat hij zijn ex zoveel ruimte innemen? hoe kan hij van je eisen dat je een andere baan zoekt? Waarom laat jij zo over je heen walsen.
Therapie? ben ik voor op zich maar hij wil niet. Ik zeg het niet vaak maar nu wel op grond van wat jij schrijft is deze relatie kansloos!
Helemaal eens. Google eens op gaslighting. Je lijkt erg onder zijn invloed te staan. Hij vindt bepaalde dingen normaal en daar moet jij mee leren leven, aan wennen en in de marge nog wat grenzen aangeven waarvan je nu al weet dat daar niks mee wordt gedaan. Misschien moet je eens een polletje doen hoeveel mensen het normaal vinden dat een ex zomaar naar boven banjert als de nieuwe partner daar grote moeite mee heeft of dat een baan moet worden opgezegd omdat er een mannelijke collega is. Ik denk dat niemand dat oké vindt. Je laat je ringeloren. Hij blijft in de ‘onderhandelingen’ gewoon op 100% staan en jij schuift steeds verder op. En uiteindelijk moet je blij zijn dat hij van 100% naar 95% is gegaan, terwijl jij dus 95% van jouw behoeften hebt ingeleverd. Zogenaamd omdat er ook best wel andere mensen zijn die dat acceptabel vinden dus waarom jij niet? Maar het gaat niet om die andere mensen. Het gaat om jou, jouw leven en wat voor jou belangrijk is om fijn te kunnen leven.
Echt, lees het gaslighteffect van Robin Stern: https://www.ankh-hermes.nl/blog/het-gaslighteffect-emotionele-manipulatie-herkennen
Van baan wisselen zou ik nooit doen om zo'n reden, alleen wanneer ik zelf een andere (leukere) baan zou vinden.
Het is allemaal makkelijk gezegd maar je eigen grenzen blijven bewaken en aangeven is van groot belang.
Run Forest,run!
Echt, hoe haalt hij het überhaupt in zijn bolle kop om jou te dwingen een andere baan te zoeken? En dan vanwege een mannelijke collega??
En hoe haal jij het in je hoofd om dat dan ook nog te doen?? Werkelijk, ik heb er geen woorden voor…
Om over de rest nog maar niet te spreken. Dit is NIET het voorbeeld dat je aan je kinderen wil geven, dus zet een punt achter deze ‘relatie’.
Ik zou overwegen om zelf in therapie te gaan om zelf wat sterker te worden en je eigen grenzen weer te leren voelen. Hoe ver hij jou heeft gekregen, binnen 3 jaar nog wel, is echt niet gezond.
Ik zeg niet gauw “weg met die man” maar nu toch wel. Dat jij een andere baan moest zoeken is al krankzinnig, het telefoon checken ook, en er is vast nog veel meer. Wat zeggen je vrienden en familie, weten die dit?
Als je wel met hem verder wil zou ik zeker een ultimatum stellen: therapie of anders is het klaar. Dit is echt abnormaal gedrag en het feit dat je dit moet vragen is op zich al zorgelijk.