Scheiden, hoe doe je dat eigenlijk?

stop

stop met analyseren, verklaren, zoeken. Je conclusies klinken onlogisch, en verward zoekend naar oorzaken, uitleg enz.
Je maakt jezelf letterlijk gek nu.

"En hij was al jong de man in huis. Knapte heel veel klusjes op. En dat werd naarmate zij ouder werd alleen maar meer. Dus emoties delen heeft hij nooit echt geleerd. En op iemand leunen ook niet"

Wat heeft dat nu met emoties delen te maken? Ik was ook een zorgend kind. Mijn emoties delen heb ik juist jong geleerd. Je wordt nl jong volwassen. Leunen op mensen vind ik moeilijk, maar dat wijt ik niet aan mijn ouders maar aan mijzelf.
Ook jij brengt het nu terug tot je moeder.
Eigenlijk is dat niet altijd eerlijk.
Waarom toch die hang naar het zoeken van een excuus voor EIGEN gedrag?
Waarom heeft een ander dat altijd gedaan?
Jij bent jij met jouw karakter, gekregen van vader en moeder en een stuk van jezelf. Je moeder was vast niet perfect, had waarschijnlijk het beste met je voor maar niet altijd de middelen.
We poepen altijd naar beneden.
Als jouw kinderen later commentaar op jou hebben, wijs je dan weer naar beneden of gewoon naar jezelf?
Je hoeft niet perfect te zijn voor je moeder, ook niet voor je as ex, zeker niet voor je kinderen en dat ben je ook gewoon niet.

Wees gewoon je imperfecte zelf.
Het mag, het kan, het hoort zo.
JIJ maakt ervan hoe fout je helemaal bent.
JIJ valt jezelf af.
JIJ wijst naar je moeder om aan te tonen dat JIJ niet perfect bent.

Je bent goed zoals je bent en wie dat niet ziet verdient je niet.

Je gedrag met het zoeken naar een oorzaak lijkt op vreselijk claimen. Het willen begrijpen, aan iemands broek hangen om te smeken het te mogen begrijpen.
Het zal niet lukken.
Ik zeg vaak: als je het zou begrijpen dan accepteer je het als de waarheid.
Het is de waarheid niet, het is ZIJN waarheid.
Het was ZIJN manier om met "een" verleden om te gaan.
We hebben ALLEMAAL een verleden, maar niet iedereen gaat er hetzelfde mee om.
Wat hem aan jou stoort zal een andere man niet kunnen schelen.
En daarom is het niet DE waarheid maar slechts ZIJN waarheid en daar hoef je niets mee, want hij wil weg.

Natuurlijk heeft iedereen hier adviezen.
Maar dat houdt toch niet in dat je die allemaal op moet volgen???
Meid dan ben je continue bezig je aan te passen met wat niet bij je past..
Pak er uit wat je kunt gebruiken en dat hoef je hier heus niet te melden.

Je houdt nog steeds wat krampachtig vast aan het feit dat je van hem houdt.
Toen mijn ex mij bepaalde mededelingen deed was mijn laatste hoop direct weg. Mijn inzet richtte zich toen op overleven maar dan alleen. Ik wist direct hoe laat het was en dat het echt klaar was. Ik kon niet houden van iemand die niet van mij hield. Liefde voor een partner is niet onvoorwaardelijk.
Helaas, maar gewoon de waarheid.
Ik ben gedwongen wat nuchterder naar liefde te kijken, kan daardoor ook slecht tegen bepaalde zinnen, maar dat maak ik al vaak genoeg duidelijk Ware liefdes....je klikt gewoon lekker, net als met x en y. Onvoorwaardelijk: mn r..t. (ik was bijna 30 jaar met mijn ex)
Een gezond wantrouwen.
Natuurlijk had ik dat zelf ook liever anders gezien en heb ik me vaak afgevraagd wat IK dan niet had en waarom het van mij blijkbaar moeilijk was om van te houden.
Weet je, er loopt er gewoon eentje rond die mij helemaal geweldig vindt. En dat bén ik ook. Ik ben lief, geef liever dan ik ontvang, ik ben gevat, adrem, zorgend, niet zuigend of claimend, maar boven alles wil ik graag exclusief voor mijn nieuwe partner zijn.
En ben ik dat niet dan reis ik door.

Oefenen in "ik-vind-zinnen" heeft mij wel geholpen. Ik heb een cursus assertiviteitstraining(maatschappelijk werk) gevolgd (iets voor jou???) waarin ik bv moest leren hoe ik ergens weg kon komen door vol te houden aan mijn: IK GA naar huis/ik vind dat... Moeilijk, maar zo leerzaam. Grenzen stellen, je niet laten ompraten, grenzen aanduiden en duidelijk maken.
Dat mag je, want jij bent jij.
En dat je man jou niet perfect genoeg vond, dat mag je bij hem laten liggen en dan hoef je echt niet nog eens een schulddeel voor jezelf te zoeken. Hij was ook niet perfect en jij liep toch ook niet weg?

Verbitterd

Je kunt heel goed je eigen belangen bewaken en verdedigen zonder verbitterd te zijn. Het is een feit dat mensen eerst naar hun eigen belang kijken, en jouw ex zal dus ook eerst goed voor zichzelf zorgen, en daarna pas bedenken wat er 'over is' voor jou.
Dus doe wat je denkt dat goed is voor jou. Als jij vindt dat je elders tot rust moet komen, doe dat dan gewoon. Je ex zorgt heus wel goed voor de kinderen. De kans bestaat dat je daarna niet meer terug kunt keren in jullie oude huis. Tja, dan is dat maar zo en dan vind je ook je weg wel weer.

eens met Tops

Je blijft maar vasthouden aan het idee dat je man wel van je zou houden als je maar zus en als je maar zo was. Maar jij bent zoals je nu bent. En daarmee moet hij het doen. En dat wil hij blijkbaar niet meer.
Aan de andere kant is hij ook weer zo'n slappeling dat hij je niet zo zat is dat hij vaart achter de scheiding zet. Ook dat laat hij jou opknappen. Dus ik heb een briljant idee, al zeg ik het zelf.

Wat je kan doen is helemaal niks regelen voor de scheiding. Kijken wat er gebeurt. Ik voorspel je dat hij dan kerst 2017 gewoon nog steeds op jullie bank zit. En aangezien jij helemaal niet wil scheiden, is dat helemaal nog zo'n gek idee niet. Jij zet het idee uit je hoofd dat hij wil scheiden en leeft gewoon voort alsof jullie bij elkaar blijven. En dan maar afwachten wat hij doet. Ik bedoel: of hij wat doet. Hij doet namelijk al
Inmiddels is het me duidelijk geworden dat hij een heel vriendelijke en conflict mijdende man is, dus erg veel slechts kan er niet gebeuren.

als, als....

Natuurlijk is het goed om te weten waar je gedrag vandaan komt. Het verklaart ook de patronen waarin hebt gezeten, en nog steeds zit. Je zocht destijds een sterke man om op te leunen. En die vond je in je man. Je verwijt je zelf nu dat je teveel op hem hebt geleund. Maar vergeet niet: jouw man zocht (ongetwijfeld onbewust) iemand voor wie hij juist die sterke man kon zijn. Jullie hadden samen de relatie die je allebei wilde hebben.
Nu, achteraf, kun je concluderen dat die relatie niet 'gelijkwaardig' was. Maar het was wel wat jullie zochten in een relatie. Niet alleen jij, maar ook hij. Jullie haalden er beiden iets voor jezelf uit. En jullie hielden in elkaar in een bepaalde positie. Omdat dat zo vertrouwd was.

Verwijt je zelf niet zoveel, wees een beetje lief voor jezelf. Om dit soort ingesleten patronen écht te doorbreken, duurt jaren. Laatst hoorde ik dat het je wel 30 jaar kan kosten. Best begrijpelijk dus dat jullie in deze fase van je leven uit elkaar groeien.
(en denk maar zo: als je vroeger zo zelfstandig was geweest als je inmiddels bent, dan was het waarschijnlijk nooit wat geworden tussen jullie)

Helena

Wat is dit nu voor rare reactie? Ik blijf niet vasthouden aan het idee dat man van me zou kunnen houden als ik maar... Ik denk alleen dat het anders had kunnen lopen, als hij ons die kans had gegeven. En hij is dat met mij eens. Maar het is nu eenmaal zoals het is. En dat is oneindig triest, vooral omdat er nu twee kinderen de dupe zijn van iets waarvan hun ouders zich allebei heilig hadden voorgenomen het nooit te laten gebeuren.

En niks regelen en het maar gewoon laten zoals het is? Wie wint daar wat mee? Raar advies. Klopt, hij is conflictmijdend. Ik ook. Dat maakt ook dat we allebei zo opzien tegen het komende proces. Omdat we geen ruzie met elkaar willen. Is dat zo raar? Weten dat iets moet maakt toch nog niet dat je het huppetee, even doet? En het is toch ook niet raar dat ik moeite heb met het accepteren van de scheiding? Ik heb zo lang zo hard gewerkt en gevochten dat het een tweede natuur is geworden. Ik ben niet goed in verandering, dat geldt ook hier. Ik wil niet alleen verder, ik wil niet verhuizen, ik wil niet de kinderen delen. Ik vraag hier niet voor niets hoe ik dat dan moet doen. Omdat ik nu eenmaal niet zoals veel dames hier dan maar door de zure appel kan bijten. Omdat ik nu niet overzie welke stappen er eerst moeten. Omdat ik wel wat steun kan gebruiken.

En toch is dat wat het is

Je moet door die appel heen, anders blijf je in dit niemandsland (zoals Helena schetst). En ik denk dat de kinderen het daar nog het moeilijkst mee hebben.

Herkenbaar, hier ook!

Goh, veel gedeeltes herken ik Pennestreek. Mijn man gaf ik september aan te willen scheiden, ik was net herstellende van een burn out... Tussen ons liep het al jaren niet meer echt lekker, praktisch huwelijk met verder ieder z'n eigen leven. Ik was flabbergasted dat hij het ineens wilde, en er ook als een razende Roeland mee aan de slag ging. Mediator zoeken, alle paperassen bij elkaar zoeken...hij was niet te stoppen. Terwijl we net twee maanden ervoor ons hele spaargeld aan kunststof kozijnen hadden besteed. Ook midlife?? Geen idee, hij heeft geen ander maar zal zodra alles achter de rug is wel snel groener gras gasn zoeken
Ook hij bleef gewoon in ons bed stappen alsof dat de normaalste zaak van de wereld was, tijdens ern huilbui van mij hebben we ook nog gevreeen. Maar dat was voor mij een dubbele boodschap, en een week later is hij naar dr loggerkamer gegaan.
Nu hebben we ( hopelijk) alles ingeleverd zodat het convernant kan worden opgesteld.
Hij blijft in ons huis, ik moet wachten op een huurwoning, dat kan hiet ongeveer anderhalf tot 2 jaar duren...
Ik merk ook asn mezelf dat ik me aan zijn aanwezigheid irriteer, sta ik weer te koken voor m en sta ik weer zijn onderbroek aan de lijn te hangen. Ondanks dat hij me alles uit handen neemt om mij niet meer te belasten dan nodig, zie ik hem ook niet tussentijds weggaan zodra het huis op zijn naam staat. Ik ga niet twee keer verhuizen, dan heb ik ook zoiets van, jij wilde dchriden dus jij wilt niet meer met mij samenleven... Het maakt het allemasl niet makkelijker......

je hebt geen keuze

"Je blijft terugkomen op dat exclusief voor je partner zijn"

Hoe kom je daar nu bij? Volgens mij is dit de eerste keer dat ik dit tegen iemand zeg? Het is voor MIJ belangrijk en jij verdient het ook.

Wat wil ik bereiken? Er nog steeds voor je zijn, al mep je me weg met je woorden. Zo trouw ben ik dan wel weer. Jij roept dat je niets herkent, dat alles anders is, maar dat doet er nog steeds niet toe. Je bent in nood en er staan mensen klaar. En jij mept de verkeerde.

Hoe kan iemand iets opvatten... toe, ik ben je vijand niet, in alle postings van mijn kant nog niet geweest. Evenmin bij Moederziel. En toch voelen jullie je aangevallen en zal IK er wel wat mee willen bereiken. Word nou wakker, ik zei het al eerder: hier zit de vijand niet. Het posten kost mij best wat aan energie en emotie; daar hoeven jullie geen boodschap aan te hebben, maar even om aan te geven dat ik het doe ondanks dat het moeilijk is. Dat ik dat voor een ander over heb. Het vangnet dat jullie hebben heb ik nooit gehad. Ik heb geen behoefte aan stekelige sneren, dan stop ik er mee. Eerlijkheid prima, maar niet zo. Ik geef je tips onder een eerlijke toon: je MOET verder. Ik maak niets zoeter dan het is met mooie woorden. Mooie woorden zeggen helemaal niks.

Verder heb je geen keus. Ik ben eerlijk als ik zeg dat je je hoofd in het zand steekt. Nog steeds. Je zult wel moeten accepteren, hij is er klaar mee. Je rekt het van binnen, alsof het op deze manier wel zal lukken. Je kunt niet in "ik wil niet zus/zo" gaan zitten en zeggen: oke, volgende week, eerst aardig zijn voor mezelf, je moet. Je hebt geen keus, als je niet gaat zwemmen verzuip je. En je ligt in het water, dus zwemmen moet je. Ik ben in staat om er in te springen, maar ik moedig je aan. Mede door akelig eerlijk te zijn. Je hebt geen keus om te wachten tot je er aan toe bent.
Wie is er ooit toe aan een scheiding?
Jij moet door de zure appel heen. Of je nu wilt of niet. Dankzij je man, niet dankzij jezelf en niet dankzij forummers.
Verklaringen geven een schijntroost, alsof je dan ineens achter ZIJN keuze zou kunnen staan.
Je verdient beter.

Wat ik bedoelde met naar beneden poepen: het is makkelijk een ander de schuld te geven. Als iedereen terugwijst heeft het er altijd maar eentje gedaan, dat is op werk ook vaak zo. Je moet op een gegeven moment eigen verantwoording gaan nemen. Dat ben je nu aan het leren, dat is prima. Maar dan alleen voor jezelf, niet om te pleasen, niet omdat je perfect moet zijn. Dat hoef je helemaal niet. De troost die ik daarmee wil geven is dat je goed bent zoals je bent en iedereen is een product van de opvoeding, iedereen.

Schijntroost

Tops, ik snap wel dat je het goed bedoelt, maar je punt was me niet duidelijk. Nu iets meer. Net wat Vesper zegt: ik moet door. Ja, dat weet ik, maar ik weet niet goed hoe. Om het maar eens met een BN-er te zeggen: ik heb er gewoon de kracht niet voor.

En nav je opmerking over schijntroost: verklaringen zorgen er niet voor dat ik ineens achter zijn keuze zou staan, maar ze helpen me wel begrijpen wat er is gebeurd, en dat heb ik weer nodig om niet in te storten. Dat biedt mij houvast. Ik geloof graag dat dat voor anderen anders werkt, maar ik geloof dat moederziel wel begrijpt wat ik bedoel. Als ik niet kan duiden wat er aan de hand is, dan heb ik geen andere optie dan het als groot verraad te zien van hem aan mij en de kinderen. En dan word ik boos en nog veel verdrietiger. En boosheid geeft wel kracht en energie, maar de verkeerde. Dan wordt scheiden een gevecht en dat wil ik niet. Ook al omdat ik het nog steeds heel moeilijk vindt om dingen te doen en zeggen die man pijn doen en ik nog steeds steun bij hem kan vinden. En hij bij mij. Hoe raar dat vast ook klinkt.

Het is ook een beetje roeien met de riemen die ik heb. Hij wil het huis niet uit, als ik dat niet ook doe. En ik heb niet zoals hij dat andere appartement. Ik zie mezelf niet een paar maanden lang of misschien nog wel langer iedere week een paar dagen dan weer hier dan weer daar logeren. Dat gaat mij ook niet helpen. En om het thuis leefbaar te houden zullen we allebei ons best moeten doen. En ik heb het dus nodig om het enigszins te begrijpen.

Hoop dat ik het zo duidelijk(er) heb uitgelegd. Ik steek niet mijn kop in het zand, ik hoop niet tegen beter weten in dat het nog goed gaat komen, ik zoek naar een weg om de komende maanden goed door te komen, samen, maar liefst ook nog zelf.

dat gaat ook lukken.

Ik heb nog ongeveer een half jaar thuisgewoond nadat de officiele scheiding erdoor was. Dat is 14 maanden ná het besluit te gaan scheiden. Dat was lang maar niet onmogelijk.
In de tussentijd aan de slag met de actielijst van de mediator en zo langzamerhand alle papieren verzameld. Op ons gemak.
We hadden geen ruzie, ervoor niet, tijdens en erna ook niet.
We hielden ook vast aan het beste voor de kinderen.
Mijn kinderen bleven bij hem wonen. Dus als je je afvraagt hoe het is om ze te delen: ik had er voor getekend, ik was alles in 1 keer kwijt.
Daar was een reden voor, waar ik achter stond hoor, maar ik mocht er toch doorheen.
En het lukt.
Een mens is flexibel, vertrouw op jezelf.
Zul je nooit huilen?
Ja hoor, gillen, snikken, verstikkende ademhalingen, trillen, slecht slapen, onrust, vooral die alles overheersende onrust.
Ik kon geen 5 minuten zitten, bleef maar rondlopen en bang dat ik door zou slaan.
En het is gewoon niet gebeurd.
Ik, met zo'n aanleg en achtergrond van depressies, ging door zoiets zonder een depressie te krijgen.
Verbaasd over mezelf, maar langzaam kreeg ik het vertrouwen in mezelf dat ik dit kon overleven.Dat het niet makkelijk was, is en zal worden, maar dat ik het kan overleven en dat overleven voor mij op dat moment het meest haalbare was.
Dat ik met minder gezin verder kon. Dat een mens echt heel sterk is.
Dat het leven niet makkelijk is, soms stinkt, maar dat ik er wel weer doorheen kom. Of erlangs, er overheen, links- of rechtsom.

Dat overzie je nu nog niet, maar wel bij elke actieve stap die je gaat nemen.
Binnenkort woon ik 3 jaar alleen.
Ben ik nog steeds aan het verwerken, snap ik nog steeds niet waarom het van zijn kant zo waardeloos was. Zie ik hem gewoon af en toe met en rond de kinderen, vieren we kerst samen, maken we sarcastische grappen over elkaar. Heb ik geen hekel en een grandioze pesthekel aan hem. Mag ik hem en haat ik hem. Snap ik hem nog steeds niet. Maar hebben we een neutrale houding naar elkaar en staan de kinderen bovenaan. Help ik hem uit de brand, helpt hij mij uit de brand. Ben ik belangstellend en hij als hij er door iemand aan herinnerd wordt. Slik ik nog steeds, ben nog steeds de wijste van de twee, maar ben ik trots op hoe we het doen en de kinderen daarbij ook.
Het kan. Je hoeft niet te vechten.
Wij hadden ook wel eens een meningsverschil bij het scheiden over bv geld. Maar dan gaven we elkaar een week er over na te denken en kwam ik er met datum en tijd op terug.
Zo hielden we het leefbaar.
Die halve wereld tussen huwelijk en scheiding in lijkt onmetelijk, maar daar heb je zelf invloed op. Beginnen met lopen, al zijn de stappen maar klein, zolang je ze maar zet.

kleine aanvulling

je hebt er de kracht niet meer voor.
Toch zul je jezelf verbazen. Net als met een bevalling bij wijze van

Adrenaline en endorfines die vrijkomen bij stappen zetten, bij angst en pijn zullen je de eerste tijd verdoven.
Je bent al zolang aan het sukkelen, dat stappen zetten waarschijnlijk meer kracht geeft dan er tegenaan blijven hikken en niet weten wat er achter de volgende deur zit.
Boosheid geeft je de verkeerde kracht zei je, je wordt er verdrietiger van en bozer en het wordt een vechtscheiding.
Je hoeft niet boos op man te zijn, maar op de situatie.
Niemand kan je waardigheid van je wegnemen. Je persoonlijkheid kleineren, je kracht van je afnemen. Niemand heeft zoveel macht over je. Jij bent degene die controle heeft. Overzie de situatie, zeg potverpielekes, sukkels, ik ben moe, ik ben het zat, ik ga NU xxx of xxxx.
En dan verzamel je bv bepaalde papieren en neem je daarna troostthee en ga je trots op jezelf zijn.

Mocht je een actielijst willen dan kan ik je die toesturen.
Met die papieren heb je alles behalve een ouderschapsplan binnen. Een convenant is te vinden op internet. Wij zijn die steeds punt voor punt langsgegaan en een volgende afspraak opnieuw om te kijken of er aanvullingen nodig waren of veranderingen. Zo had je dan steeds tussendoor tijd om daar goed over na te denken.

Pennestreek

Pennestreek, ik wil je niet boos maken, maar er komt nu wel een reactie van je. En dat vind ik wel nieuw, omdat je in je postings steeds meegaat met wat mensen zeggen.

" Ik blijf niet vasthouden aan het idee dat man van me zou kunnen houden als ik maar... "
Zo interpreteer ik jouw zoeken naar verklaringen in jullie jeugd wel en ook het feit dat jij in het begin van dit hele proces aan jezelf ging werken om maar tegemoet te komen aan het ideaalbeeld van je man, terwijl hij dat volgens mij ook niet precies onder woorden kan brengen. En elke keer als jij wat assertiever werd of bij een therapeut was geweest, was het weer niet goed genoeg en kreeg je weer de klap als hij herhaalde dat hij toch nog niet gelukkig genoeg bij je was. ik zat me thuis op te vreten van plaatsvervangende woede dat jij zo met jou en je gevoelens liet sollen. Want zo interpreteerde ik dat.

"En niks regelen en het maar gewoon laten zoals het is? Wie wint daar wat mee? "
Niemand wint daar wat mee, maar ik begrijp niet dat je man je vijftien maanden aan het lijntje heeft gehouden en pas enkele weken geleden echt gezegd heeft dat hij wil scheiden en dat jij dan weer in de regelstand gaat en het proces oppakt. Waarom kan hij niet een mediator zoeken, een scheidingsconvenant opstellen, voorstellen doen? Om jou te ontlasten.

"Omdat we geen ruzie met elkaar willen. Is dat zo raar? "
Nee het is niet raar dat jullie geen ruzie willen, maar eigenlijk heb je dat al. Hij wil verandering, jij wil het bij het oude laten. Waarom moet jij dan de verandering regelen? Mij lijkt dat degene die het anders wil, daar ook voor zorgt.

" Ik vraag hier niet voor niets hoe ik dat dan moet doen. Omdat ik nu eenmaal niet zoals veel dames hier dan maar door de zure appel kan bijten. Omdat ik nu niet overzie welke stappen er eerst moeten. Omdat ik wel wat steun kan gebruiken."
Die steun heb je veel gekregen. Twee of drie lange draadjes lang, en waarschijnlijk van sommigen veel betere adviezen omdat zij zelf gescheiden zijn. Maar het gekke is dat ik al meer dan een jaar met je meeleef en af en toe iets tegen je wil zeggen omdat ik het zo erg vind hoe jij je laat behandelen. En ik heb inmiddels ook wel door dat het geen kwade opzet van je man is, hij lijkt me de goedheid zelve, maar hoe lang houden jullie elkaar nog gegijzeld?

Zelfcompassie

Lieve Pennestreek, misschien heb ik het je eerder aangeraden, maar zo nee, dan hoop ik dat je het echt gaat lezen. Ik denk dat het je veel kan brengen.

Lees het boek Zelfcompassie van Kristin Neff.

(Het regelen van de echtscheiding kan daarna wel.)

Je bent echt goed zoals je bent. Ik zie je daar al 15 maanden lang aan twijfelen. Ik wil je er graag mee helpen, net zoals anderen hier (lees ik in de postings).

Lees het boek. Misschien helpt het.

Hou van je zelf.
Accepteer jezelf.

Dan kan je beter voor jezelf (en je kinderen) zorgen.

Dat is het allerbelangrijkste.

Ff zo

Ja!!!!!

Pennenstreek, je straft jezelf voortdurend. Dat levert willen begrijpen je tot nu toe op.

Dat maakt het zo vermoeiend. Zo hard als je bent voor jezelf.

Aanvaard wat gebeurt. Aanvaarden is iets aangaan ook al gaat het tegen je wens in.

Gun jezelf dat. Je bent in mijn ogen je eigen ergste vijand momenteel. Man man, wat kijk je liefdeloos naar jezelf.

Dus wat Ff zo schrijft, geeft je een nieuwe ingang. Niet meer oordelen en knokken met jezelf. Maar je eigen beste vriendin worden. Als jij dat niet jan en doet, wie dan?

Zie je

huidige situatie als een nieuw nulpunt.

De feiten zijn niet zo moeilijk:
- jullie gaan scheiden
- daar moeten dingen voor gedaan worden
- je man laat nog niet veel activiteit zien, dus moet jij het doen

In mijn ogen past het zetten van stappen juist bij de veranderde Pennestreek. De onafhankelijke vrouw die geen man nodig heeft om op te leunen, maar het allemaal prima zelf kan. Is het leuk, nee, absoluut niet. Maar de situatie waar je nu in zit is ook niet leuk. Het vreet energie, je bent er totaal door uitgewoond.

Kortom: raap je zelf bij elkaar. Je weet eigenlijk wel wat je wilt. Tenminste wat ik uit jouw postings lees. Jij wilt dat je man voorlopig uit het huis vertrekt, zodat jij je rust hebt. Daarnaast wil je niet dat de kinderen voornamelijk bij hem zullen verblijven (wat willen de kinderen trouwens?).

Kun je het huis waar jullie wonen zelfstandig bekostigen? Dan kun je dat aangeven. Dus op een rustige toon aan hem melden dat jij graag in de woning wilt blijven wonen en dat je daarom verwacht dat hij zeer spoedig andere woonruimte heeft. Als dat ruzie geeft, tja, dan wordt de hele scheiding erg moeilijk. Je zult namelijk nu beslissingen moeten nemen waarbij je kijkt naar wat goed voor jou en de kinderen is. Hij zal die beslissingen ook gaan nemen, op zijn manier op zijn tijd.

Kun je de woning niet zelfstandig bekostigen, ga dan zo snel mogelijk op zoek naar een woning voor jou en de kinderen. Daar moet je niet mee wachten, want dat kan best lang duren.

Verder kun je best een dagje lekker naar de sauna, of iets anders waarbij je even je rust hebt. Ik zou ook heel duidelijk zijn naar hem toe over je bed. Dus gewoon aangeven dat nu jullie hebben gekozen om niet samen meer verder te gaan, dat jij wil dat hij ergens anders slaapt. Als hij in huis is en jij hebt je eigen kamer, dan kun je daar je rust vinden. Je moet een plekje hebben voor jou alleen. Persoonlijk zou ik dat in huis maken. Want weet je, met een beetje pech wonen jullie nog wel een jaar in dezelfde woning. Hoe denk jij op deze manier dat jaar door te komen?

Wees lief voor jezelf. Doe Mindfullness oefeningen, misschien een cursus erbij, daarna een compassietraining. Luister naar je lijf, ontdek wat jou beweegt, wat jou energie geeft. Kijk ook naar de verschillende stadia van rouw. Je zult ze allemaal door moeten en vaak een paar keer. Wees je bewust dat je moet rouwen, rouwen om je goede vriend: "een toekomst met je man" die nu echt gestorven is. Die gevochten heeft tegen een terminale ziekte en deze strijd 15 maanden heeft volgehouden, maar helaas toch heeft verloren.

Als je man thuis is, ga dan lekker dingen voor jezelf doen. Spreek een omgangsregeling af voor de kinderen met je man en trek jezelf terug op de momenten dat het zijn tijd is. Maar sta op je strepen dat hij jullie met rust laat op de momenten dat het jouw tijd is. Natuurlijk kan er ook nog ruimte zijn voor gezinstijd, maar alleen als jij het echt wil. Niet meer omdat het van je wordt verwacht.

Ik lees je postings en ik snap waar je vermoeidheid vandaan komt. Je vecht tegen je eigen demonen. Je vecht tegen jezelf. Die knop moet om. Je hoeft niet meer te vechten. Jij bent op dit moment je eigen grootste vijand. Je wilt het begrijpen, ik ken dat gevoel. Het gevoel van: als ik het maar begrijp, dan kan ik het accepteren. Maar waarom eigenlijk. Begrijp jij alles in het leven? Ik niet. Ik weet wel dat mijn hersenen mijn vingers aansturen. Maar hoe die impuls wordt gegenereerd in mijn hersenen, ik heb geen idee. Als ik er naar op zoek ga, dan kom ik een heel eind, maar werkelijk begrijpen? Nee, ik denk niet dat ik dat ooit zal doen. Ik kan wel accepteren dat ik mijn vingers bewust (wat is dat eigenlijk) kan laten bewegen. Toch doe ik het zonder nadenken.

Dus waarom wil jij zo graag begrijpen waarom jullie bij elkaar zijn gekomen en nu uit elkaar gaan. Wat helpt dat werkelijk? Ik denk dat het antwoord op deze vraag je meer helpt dan de vraag die jij je hebt gesteld. Je eigen beweegredenen helpen je in te zien hoe jij in elkaar steekt. Je had een dominante moeder. Ik kan mij daarom voorstellen dat jij eigenlijk wilt weten waarom jij het toelaat om gedomineerd te worden. Wat de reden is dat jij niet op jezelf durft te bouwen. Welke angst zit daaronder? Wat kun jij er aan doen om jezelf over die angst heen te zetten, zodat je er uiteindelijk vrij van kunt zijn?

Okee, eerste stappen gezet

Twee afspraken gemaakt voor een intakegesprek bij twee mediators. Volgende week en de week erna. En man verhuist naar zolder. Dat was hij eerst niet van plan (logeerbed ligt niet lekker genoeg om permanent op te slapen, zei hij, dus hij wilde niet naar zolder) dus ik heb wat alternatieven bedacht om dat op te lossen. Van tevoren beetje gerepeteerd wat mijn verhaal zou worden, zegt hij ineens halverwege mijn pleidooi dat hij eerst vannacht wel gaat proberen hoe het ligt. Bijzonder... Ook bijzonder was dat hij zei dat hij me gemist heeft.
Nou ja, hoe dan ook, ik ben blij dat ik weer een beetje opgekrabbeld ben uit mijn dip. En dat ik vandaag actie heb ondernomen. Verder goed gesprek gehad met mijn coach en een kerstboompje voor buiten gekocht. De vorige had het warme droge voorjaar niet overleefd. Zelfs de lichtjes zitten er al in. Dus ik ga goed. Ik ga loskomen met kleine stapjes, het is niet anders, als we geen van beiden het huis uit willen is dit de consequentie.

Paddington, dankjewel

Je post heeft me aan het denken gezet. Ja, waarom is dat eigenlijk? Ik denk een enorm diepgewortelde onzekerheid en twijfel aan mezelf. Die zit vast voor een deel ook in mijn karakter, maar is me zeker ook aangeleerd en aangepraat (nee, dat was vast niet bewust, maar toch) door mijn moeder. Ik doe erg mijn best om mijn kinderen wat meer zelfvertrouwen mee te geven, maar merk dat ik zeker bij zoon daar niet goed in slaag. Zie ook het draadje over 'Zoon verprutst het steeds weer'. Ik heb daar met man over gesproken vandaag. Morgen gesprek op school. Ben benieuwd wat daar uit gaat komen.

Mijn coach raadt me aan nu even niet 'aan mezelf te werken', omdat ik in een toch al zeer woelige en emotioneel zware tijd zit. Ik ben al een eind op weg, heb veel meer zelfvertrouwen gekregen het afgelopen jaar en ben gaan vertrouwen op mijn eigen kracht. Hoewel ik dat soms wel weer even kwijt ben, maar daar moet ik van mijn coach niet van schrikken, dat hoort bij de achtbaan van emoties; als je in een dal zit grijp je terug op oud vertrouwd gedrag. Dat heb ik inderdaad zo ervaren. Maar ik weet nu dat die dips tijdelijk zijn, en ik weet hoe ik mezelf er weer uit kan helpen. Dat is voorlopig voldoende. Kleine stapjes, in het hier en nu proberen te blijven en niet piekeren over de onzekere toekomst (waardoor ik slecht slaap, en zo kom ik in een neerwaartse spiraal terecht) en vooral goed voor mezelf zorgen. En dat is naast leuke dingen doen, goed eten en slapen, ook loskomen van man en kennis vergaren over onze ingewikkelde financiële situatie. Dus dat doe ik ook allemaal.

pennestreek / semantische tip

als je bij je coach iets hebt besproken - ongeacht wiens suggestie of idee het was, schrijf dan: "tijdens een gesprek vandaag met mijn coach heb ik met mezelf afgesproken dat .... omdat ....."

je schrijft hierboven bijvoorbeeld "Mijn coach raadt me aan". De essentie van coaching is dat je zelf op oplossingen komt. Ik snap wel dat er soms suggesties zijn of 'heldere' opmerkingen die een coach kan geven, maar het is JOUW beslissing om het zo te doen. Voordat je dat écht voelt gaat er wat tijd overheen, maar je moet het mininmaal zo formuleren, daarmee 'dwing' je ook wat af.
Groet,
Angela

Vanavond intake bij mediator

De eerste van 3. Iemand nog tips hoe ik me daarop het beste kan voorbereiden? Ik zie er heel erg tegenop, vooral omdat ik de laatste dagen helemaal niet meer kan slapen. Ik heb een licht slaapmiddel, metazepam, 10 mg, maar dat helpt niet meer. Ik vond online dat er nogal snel gewenning op kan treden, dus ik ben er (tijdelijk) mee gestopt. Maar nu slaap ik dus echt niet. Melatonine, glaasje port of warme melk (juk!), mediteren, rondje wandelen, vaste tijd naar bed en niet op de kllok kijken als ik wakker lig, wel en niet sporten 's avonds en overdag, ontspanningsoefeningen, ik heb alles al geprobeerd. Maar niets werkt. Mijn hofd blijft malen en mijn lijf blijft gespannen. Ik word er gek van, en moedeloos, en ik word er ook emotioneel wiebelig door. Naast dat mijn concentratie en daardoor mijn werk eronder lijden. Eigen huisarts is op vakantie, zouden jullie hiermee naar de vervanger gaan? Die loopt in deze tijd van het jaar al over...

Ja of

Wat mij bij tijden helpt is gewoon elke gedachte die in me opkomt op te schrijven en het aan papier toe te vertrouwen. Dan kun je het beter loslaten, je hoeft niet bang te zijn dat je de gedachte kwijtraakt omdat het soms immens belangrijk lijkt, en als je het terugleest kun je goed relativeren.
In tijden van relatienood hielp het mij ook om lekker warm te badderen of te douchen met na afloop een grote warm gemaakte handdoek om mij heen als 'bescherming' en jezelf troosten.
Muziek luisteren en verdrietig zijn om wat je verloren hebt.
Jezelf verwennen.

overdag

laatst las ik het weer: de sleutel ligt in het overdag proberen te 'relativeren' en daar de winst te boeken. dat kost energie, dat klopt, maar als dat resultaten oplevert - dus minder stress overdag, meer mindfull en lief naar jezelf - dan is de slaap die je ervan krijgt ook dieper, rustgevender, omdat je 'moe' bent van de 'successen' van overdag. en er valt minder te panieken 's nachts omdat je grip krijgt op je overdag-leven.

dus ik zou daar actief op sturen: t3x15 minuten totale afzondering / rust / stilte voor JOU.
ogen dicht rustig op stoel zitten ademhalen.
geef het geen naam, doe het alleen maar. Overdag.

gr Angela

Tips voor vanavond

op een rijtje zetten wat volgens jou geregeld moet worden en hoe jij de zaken het liefste ziet. Dus als jij de vaas van oma wilt hebben omdat het voor jou sentimentele waarde heeft, even opschrijven. Op die manier krijg je overzicht. Je kunt immers niet alles onthouden.
Het idee van AnneJ zou daarom best wel eens kunnen werken. Als jij het gevoel hebt dat je alles moet onthouden wordt het wel erg moeilijk om te slapen.

Anne

Het is geen piekeren, maar het zijn hele korte, losse gedachten, flitsen eigenlijk van zinnen, flarden van gesprekken, stukken uit liedjes, er komt van alles voorbij. Ik kan het niet stoppen. Muziek luisteren kan ik nog proberen. Douchen ook al geprobeerd. Verdrietig ben ik niet echt, althans, huilen hoef ik niet. Ik heb wel behoefte aan troost, fysiek contact. Dat mis ik zo!
Vanaf vanvond komt man ook weer hier thuis wonen, klus in andere stad is klaar. Ik zie ook hier erg tegenop, maar het is niet dat daar heel veel concrete gedachten over voorbij komen, het is meer een constante onderstroom van onrust. In hoofd en lijf, dus.

Lief voor mezelf

Dat komt vaak terug, ook in het draadje van moederziel. Maar ik weet niet prcies hoe dat eruit moet zien. Wat ik dan moet doen of laten. Ik probeer bezig te blijven, dat houdt de onrust een beetje in bedwang. Ik plan leuke dingen in (maar heb veel moeite om daar echt van te genieten). Ik heb het gevoel dat ik afsteven op een of andere instorting. Ik wil hard om hulp schreeuwen, maar er is natuurlijk niemand die me kan helpen.
Ga nu maar boodschappen doen, moet ook gebeuren... Alleen lukt het me niet om te bedenken wat we vanavond moeten eten...

Lief zijn

niets meer 'moeten'
natuurlijk zijn er dingen die je doet omdat als je ze niet doet, de consequentie negatief is, dat zou je als 'moeeten' kunnen classificeren.
maar jij bent een mens geen robot
dus als het nu even niet lukt dan lukt het vast op een ander moment wel.
lief zijn is ook jezelf feliciteren als je iets in drie stukken hebt grehakt zodat je 1 stapje kunt zetten.
dus dat je naar de winkel gaat is stap 1.
Op de fiets bedenk je dan wel wat er evt gegeten moet worden
of je laat dat aan het toeval over.
dus: laat stukken LOS overdag. Misschien dat je dat dan 's nachts ook wat makkelijker kunt.
gr Angela

Lief

Lief zijn voor jezelf is natuurlijk breed.
Maar stel je nu eens een hele dierbare vriendin voor die door dezelfde shit gaat als jij. Wat zou je voor haar kunnen doen? Je zou haar met begrip en compassie tegemoet komen, denk ik. Zo ben jij wel. Probeer zo eens naar jezelf te kijken. Wees je eigen beste vriendin
Heel veel sterkte weer.