Scheiden, hoe doe je dat eigenlijk?
Ik merk dat ik er enorm mee worstel. Ik wil die hele scheiding niet, maar ik kan niet in mijn eentje getrouwd blijven. Dus ik zal wat moeten doen. Hoe deden anderen dat?
De post over de midlifecrisis van moederziel in haar draadje heeft me wel aan het denken gezet. Ik weet gewoon zeker (en man ziet dat nu eindelijk ook een beetje in) dat hij zelf nog heel veel te verwerken heeft uit zijn jeugd, en dan vooral de relatie met zijn moeder. Ik weet intussen dat wij allebei iemand gezocht (en gevonden) hebben in elkaar die de rol van moeder overnam. Ik heb altijd geprobeerd me naar hem te voegen, of in ieder geval naar wat ik dacht dat hij van mij wilde, zoals ik me ook altijd naar mijn moeder gevoegd heb. Als ik maar deed wat zij wilde hield ze van me. Hij was vanaf zijn 4e alleen met zijn moeder, zij leunde emotioneel maar ook voor het regelwerk (hij was de man in huis) heel erg op hem. Ik deed en doe dat ook.
Okee, tot zover de psychologie. Ik denk dus dat we allebei los moeten komen van onze moeder en uit de rol moeten stappen die we allebei in onze relatie hebben gepakt dan wel van elkaar toebedeeld hebben gekregen. Ik denk dat het mogelijk moet zijn om dat voor elkaar te krijgen, met therapie. En dan samen weer verder te kunnen. Maar wat doe je als je partner dat weigert? Als die vlucht voor de werkelijkheid en de oplossing zoekt in uit elkaar gaan? Hoe krijg ik hem zover dat hij eerst, binnen ons huwelijk, ook aan zichzelf gaat werken? Zoals ik heb gedaan.
En daarnaast: grote kans natuurlijk dat er toch een ander is of er snel zal zijn (in de coulissen?). Hoe ga ik daar dan mee om? En in hoeverre laat ik daar mede door bepalen hoe ik me opstel? Moet ik dat überhaupt mee laten wegen? Mag dat een rol spelen bij hoe we de scheiding regelen? Nee, natuurlijk niet. Aan de andere kant voelt het toch heel anders als je uit elkaar gaat omdat een van de twee meer/iets anders wil/de liefde op is, dan als er heel ordinair 'een ander is'. Of ben ik de enige die daar een verschil in vindt zitten?
En hoe kom ik er nu achter wat ik wil? Ik ben zo gewend in zijn belang en dat van de kinderen te denken, ben zo ontwend te voelen wat ik wil, en te doen wat ik wil, dat ik geen idee heb hoe ik dit aan wil pakken. Erg eigenlijk. Maar hoe pak ik dit nu aan? Is aan de knoppen zitten het beste? Of moet ik hem juist alles laten regelen, de plannen laten maken, en er dan over nadenken of ik me daarin kan vinden? Het is zo mijn eerste natuur geworden om aan zijn welbevinden en daarna dat van de kinderen te denken dat ik heel erg bang ben om mezelf tekort te doen. Hoe zorg ik ervoor dat ik krijg wat ik wil en me toekomt, zonder strijd te voeren? En hoe zorg ik ervoor dat ik niet doorschiet en mijn eigen belang boven dat van de kinderen stel?
Hoe realistisch is het van hem een 50/50 verdeling van de kinderen te verwachten, als hij de stekker eruit trekt en weg wil? Ik wil de kinderen hun vader zeker niet ontnemen, en hem zijn kinderen niet, maar scheiden is zijn besluit, niet het mijne. Is het reëel van hem dan van mij te verwachten dat ik de helft van de tijd de kinderen niet heb?
Ik kom er niet zo erg uit. Dag mag duidelijk zijn, gezien de lange post weer. Sorry, ik gooi al mijn vragen en frustraties er hier uit, dat helpt niet bij het lekker kort en krachtig zijn.
In bed
Wat mij in die tijd van acute slapeloze stress een paar keer in slaap geholpen heeft is, in bed iets opzetten, om naar te luisteren, op mijn iPad (geleide ontspanning met klankschalen hielp bij mij 
. Zolang ik iets probeerde te volgen, wat soms ook bij een tv-programma gebeurde, kon ik wél in slaap vallen.
Ben het met je eens: als je slecht slaapt, ga je snel achteruit.
Bij een kennisje
van mij helpt het luisteren van een boek.
Wat Alison zegt
Wees je eigen beste vriendin!
Hoe zou je je beste vriendin in zulke omstandigheden behandelen? Wat zou je haar adviseren? Wanneer geef je haar een liefdevolle schop voor de kont, wanneer een schouderklopje en wanneer een knuffel?
niet
Je hoeft je niet voor te bereiden, dat komt vanzelf. Je krijgt waarschijnlijk een actielijst via de email en daarmee ga je aan de slag en dat moet dan voor de keer er op klaar zijn.
Ga er gewoon open in, het is geen therapie, het is scheiden onder begeleiding.
Verder: je bent heel veel leuke dingen aan het plannen en vindt het moeilijk ervan te genieten.
Waarom doe je het dan?
Even serieus, waarom doe je niet iets waar je wel van bijkomt, winst uithaalt en dat je fijn vindt?
Soms lijkt het of je een klein beetje op de vlucht bent met al die leuke dingen. (kan het mishebben hoor). Je hebt al een baan, opvoedtijd, zou je dan liever niet wat meer Pennenstreektijd hebben?
Tijd met en voor jezelf? Ben je altijd al druk en ietwat rommelig?
Of in huis en als dat te moeilijk is er buiten?
Ik heb het ook al eens genoemd, ik ben gaan schrijven, net wat AnneJ noemt en dat helpt me orde te krijgen in mijn gedachten.
Het helpt te relativeren en niet te verdrinken in dingen, het niet te dramatiseren, niet te overdrijven, maar het te zien zoals het is: klote, zwaar maar je overleeft het!
Ik praat mezelf moed in en eindig elke schrijfsessie met een lekker verwen-koffietje. Gesprekken die ik nooit met andere heb gevoerd/kunnen voeren staan daarin.
Mijn diepste gevoel, mijn flauwste grappen, de zwaarste feiten, alles staat er in.
Boek Zelfcompassie
Pennestreek, heb je het boek Zelfcompassie van Kristin Neff al gelezen?
Dat gaat helemaal over lief zijn voor jezelf.
Beter dat boek lezen (heerlijk),dan uitjes doen waar je niet van geniet.
Ff zo
Ik ben op dit moment eigenlijk niet in staat ook maar iets te lezen. Het gaat helemaal niet goed met me, ik slaap niet tot nauwelijks en moet veel huilen. Ik ben nog net in staat me naar mijn werk te slepen, en ik probeer zo goed en zo kwaad als het gaat er te 'zijn' als ik thuis ben, maar ik voel me een zombie. En als er niet snel wat verandert in dat slapen gaat het echt niet goed.
Ik heb een hele stapel zelfhulpboeken liggen, maar ik kom nergens doorheen. Kan me er gewoon niet op focussen en ik begrijp vaak de helft niet van wat er staat, ik voel niet wat er bedoeld wordt.
Op allerlei vlakken ben ik de grip aan het verliezen, dat is een heel naar gevoel.
Pennestreek
"Moet" je niet teveel?
Laat die boeken maar even een tijdje liggen (dat is alvast een gele stapel "moeten" minder).
Als jij een been breekt, "moet" je zes weken in het gips, verplicht rust met dat been.
Je hart is nu gebroken. Dat heeft ook rust nodig. Ik denk dat je therapeut gelijk heeft, het is denk ik nu niet de tijd om aan jezelf te werken. Hoewel ik een uitzondering wil maken voor "lief leren te zijn voor jezelf".
Dit is een proces waar je doorheen moet. Dat is een rollercoaster met slapeloze nachten, moodswings en noem maar op. Dit is niet te stoppen met een pilletje, het indrukken van een knop of beter je best doen. Dit is een traject waar je stap voor stap doorheen moet. Soms kun je dat actief doen, maar vaak moet je het passief ondergaan, die rollercoaster.
Dat is verdomd lastig.
Maar in dit geval heb je geen enkele keus.
Eén zekerheid heb je: dit gaat voorbij.
pennestreek
Geen tips, geen advies, alleen een virtuele knuffel en ik wens je rustige kerstdagen toe. Even alles 'on hold', vooral je gedachten, en cocoonen. Bovenal wens ik je wat goede nachten met slaap toe, ik weet hoe ondermijnend slaapgebrek kan werken. Overdag lekker op de bank gaan liggen met een dekentje, film opzetten en dan val je wellicht vanzelf in slaap? Sterkte.