Scheiden na 21 jaar
Hallo allemaal.
Ik hoop hier wat adviezen te krijgen over mijn situatie.
Ik ben 39 en we hebben 2 kinderen van 10 en 11 jaar.
Ik ben al in 21 jaar samen met mijn jeugdliefde.
Onze relatie is altijd heel erg intens geweest. Veel passie en liefde en zorgzaam, maar ook heel erg donderend en ruzie s doodzwijgen altijd in conflict.
Naar mijn mening heeft mijn man een probleem. Hij kan mij en vooral mijn zoon helemaal afzakken en dan ik niks goed.
We hebben dan ruzies over alles wat je maar kan bedenken.
Om vervolgens na 2 of 3 of 4 maanden weer poeslief te worden en muziek te draaien en het erg gezellig te hebben. En iedereen op te hemelen dan ben ik weer de geweldigste vrouw die er is
Dan hebben we ook gesprekken als het goed gaat. En spreek ik ook uit dat ik dit zo niet langer volhoud.
Hij beloofd beterschap en ik ook want ik trigger hem in zijn acties.
Ik ben ook niet altijd de alles leukste.
Dan gaan we er weer positief tegenaan en worden er vakanties gepland en gaan we uit eten en dan is het zo fijn. Dan hou ik van ons gezinnetje.
Na weer een paar maanden zie ik hem weer veranderen en dan weet ik daar gaan we weer.
Mijn man is niet agressief maar wel heel erg heftig.
Nu zijn er wel vaker wat incidenten geweest maar niet zoals de laatste keer.
Wij kregen ruzie en hij had gedronken.
Hij heeft mijn 2 meter door de lucht geduwd.
Ik heb de volgende dag meteen uitgesproken dat dit de druppel was en dat we gaan scheiden.
Hij is weer zo lief en smeekt op zijn knieën om hem niet te verlaten
Hij houd van mij en het zal nooit en dan ook nooit meer gebeuren.
Hij wil voor ons vechten en in therapie.
Hij erkent dat hij een probleem heeft en wil er alles aan gaan doen.
Nu spreekt die lieve schat weer waar ik zoveel van hou.
Maar hij heeft iets kapot gemaakt.
Ik vertrouw hem niet meer.
Uit ervaring weet ik dat over een half jaar we weer in deze situatie zitten.
Mijn moeder en zus willen er niks meer over horen. Ze vinden dat het wel klaar is. En de knoop moet worden doorgehakt.
En ik begrijp het. Ik zit gemiddeld 1 x per jaar bij 1 van hun om te huilen dat ik niet meer gelukkig ben.
Maar moet ik niet gewoon veranderen Naar hem toe en samen hem helpen want dat wil hij. Dat ik hem help
Moet ik nu de handdoek in de ring gooien
Ik weet dat ik hem slecht neerzet dat is niet de bedoeling waar 2 vechten 2 schuld.
En ik neem echt mijn eigen aandeel.
Maar voor mijn gevoel kan ik niks meer geven.
Relatietherapie
Met 2 jonge kinderen moet je er mijns inziens echt alles aan gedaan hebben om je relatie te behouden, voor je besluit te scheiden. Hebben jullie al relatietherapie geprobeerd? Ik zou jullie aanraden een goede EFT-therapeut te zoeken. En het boek Houd me vast aan te schaffen. Dan kun je alvast zelf aan de slag en kijken of het wat voor jullie is. Heeft hier heel goed uitgepakt.
Oh alsjeblieft
Alles? Je ook door de kamer laten gooien?
De toon is gezet, dit gaat echt niet zomaar veranderen.
Ik zou zeggen relatietherapie: prima. Maar dan wel allebei vanuit een ander huis.
Er zijn relaties die niet goed zijn. Ook (juist!) als je kleine kinderen hebt.
Voor zichzelf
'Naar mijn mening heeft mijn man een probleem.'
'Hij erkent dat hij een probleem heeft en wil er alles aan gaan doen.'
Wat wil je nog meer, dacht ik. Maar je kunt wel aangeven dat het op de eerste plaats voor hemzelf is, die therapie. Dat jij ondertussen moet nadenken, omdat je er niet meer zo onbevangen en vol goede hoop in staat.
Als het niet alleen aan je man ligt, maar aan de wisselwerking zou je kunnen kijken of inderdaad relatietherapie niet beter is.
Het klinkt allemaal heftig, serieus genoeg om het nu niet voorbij te laten gaan in mooie vakanties en gezellige etentjes.
Tsjor
termen
Ik word altijd wat zenuwachtig van woorden als 'intens' en 'heftig'. Meestal zijn dat verhullende woorden omdat toegeven dat de werkelijkheid verschrikkelijk is.
Iemand 2 meter door de lucht duwen noem ik niet 'heftig' : dat noem ik mega-agressief.
Je moeder en je zus zeggen het niet voor niets. Die hebben meer dan genoeg gezien en gehoord.
tja...
Twee meter door de lucht, noem dat maar "niet agressief"...
Hier is echt iets heel erg mis. En dat krijgen de kinderen allemaal mee...
Therapie zou eigenlijk al veel eerder ingezet moeten zijn. Denk je dat dat nog kan?
Maar zo doorgaan op de oude voet kan absoluut niet, ook al is het tussen de uitbarstingen rustig. Want die uitbarstingen, inclusief geweld (ja, dit is geweld), zijn niet goed voor jou, en al helemaal niet voor de kinderen.
By the way: drinkt hij vaker dusdanig dat hij de controle over zichzelf verliest?
Wat leren je kinderen
Als je kinderen hebt, dan weet je dat zij van jullie relatie leren hoe echtgenoten zich tegenover elkaar en het gezin gedragen en gaan dat later misschien ook zo doen.
Wil jij dat je kinderen leren dat het voor de man goed is om twee keer per jaar een uitbarsting te hebben, je vrouw door de kamer te gooien en dat het daarna na wat excuses en goedmaakseks weer koek en ei is?
Termen inderdaad
Wat betekent in 's hemelsnaam 2 meter 'door de lucht duwen'? Je moet wel verdomde sterk zijn om iemand twee meter door de lucht te gooien, dus wat is er nou eigenlijk gebeurd?
En ja, de kinderen zijn belangrijk. Dus relatietherapie sowieso.
Wat te doen
2 meter door de lucht dat is er echt gebeurd. Ik weeg 58 en hij is een grote man.
Maar maakt dat iets uit 1 of 2 meter. Ik heb een duw gehad. en vloog door de kamer op de grond.
Hij wil nu ook relatietherapie en wil werken aan zichzelf.
Hij wil er alles aan doen om het goed te krijgen.
Ik heb er alleen geen vertouwen meer in.
Ik weet bijna 100 procent zeker dat wij weer in deze situatie belanden na een paar maanden.
Mijn puf is op.
Voor mij hoeft die therapie niet meer. Maar inderdaad je hebt kinderen. Maar wanneer zijn die beter af.
Ik wil hun inderdaad een goed voorbeeld geven.
En niet 2 ouders die constant met elkaar in conflict liggen.
Die ruzie en die duw is het niet geweest. Het is gewoon de druppel geweest van al jaren ruzies en geen fijne sfeer.
Drank
En ja hij heeft vaker een kwade dronk.
Vechtpartijen schelden.
Maar niet altijd.
Die andere kant van hem is zo lief en zachtaardig
Je weet het zelf
Niemand anders kan dat voor je bepalen. Zoals wij ook geen geschikte partner voor je kunnen uitzoeken. Ik zou wel nog een paar dingen overwegen:
- jullie hebben nog geen relatietherapie geprobeerd, dus ben je op voorhand niet te pessimistisch over de uitkomst?
- na een scheiding zal je man ook voor de kinderen gaan zorgen, zonder dat jij erbij bent. Besef je dat?
Tsjor
Wat Tsjor zegt
Als je er allebei echt voor open staat kan therapie je heel veel brengen. En zelfs al ga je alsnog scheiden, dan kan de juiste therapie jullie helpen om dat op een prettige en harmonieuze manier te doen.
Ik heb voor mezelf een theorie (ook al erg jong relatie met mijn man gekregen) dat je dan toch niet op een echt volwassen manier met elkaar om leert gaan. Dat hebben wij daar wel geleerd. En onze relatie is nu beter dan ooit. Wij waren zelfs al bijna gescheiden en man had al een ander. Het is geen wondermiddel en het is lang en hard werken, vaak ook heel confronterend, maar juist daardoor heel erg de moeite waard. Ook voor jezelf, ook als het toch een scheiding wordt.
therapie
Ik denk niet meteen aan samen, maar werk eerst eens aan jezelf. Een kwaaie dronk, twee meter door de kamer. Dat is niet niks en het gaat niet zomaar weg na een paar keer samen praten.
Los van wat je je kinderen meegeeft, zorg voor jezelf. Ga ergens wonen waar je aan jezelf toekomt. Samen kan altijd nog.
Pennestreek
Jullie hebben een pittige tijd meegemaakt. Maar was er bij jullie ook sprake van drank en fysiek geweld?
wel relatietherapie
Relatietherapie doe je ook om goed uit elkaar te gaan. Om nog wel samen door 1 deur te kunnen want je blijft door de kinderen altijd verbonden met deze man.
Systeemtherapie is misschien ook wat
Dan heb je eerst ieder je eigen therapeut om later met zijn vieren bij elkaar te komen in relatietherapie
Sally
Nee. Wel van niet kunnen communiceren en samen in een verkeerd patroon 'gegroeid' zijn. Dat denk ik hier ook te herkennen. Maar ik kan het mis hebben, en misschien is het ook niet te redden. Fysiek geweld is ook zeker niet iets dat ik wil bagatelliseren. Maar ik lees dat beide partners inzien dat ze hulp nodig hebben. En dat ze allebei bereid zijn naar zichzelf te kijken. En ik denk ook dat TS nog van haar man houdt, ook al voelt ze zich door de recente gebeurtenissen niet meer veilig bij hem. Ik lees ook dat dit fysieke geweld eenmalig is. Of in ieder geval schrijft ze dat hij niet agressief is. Het kan de wake up-call zijn die ze nodig hebben (gehad) om in actie te komen.
In ieder geval denk ik dat als er nog geen therapie geweest is, of dat nou samen is of voor beiden (eerst) apart, je dat toch nog in moet zetten. Zoals ik al zei, daar word je altijd beter van. Zelf, maar hopelijk ook in je relatie en als dat niet lukt in je na-huwelijk. Maar vooral moet je het aan je kinderen kunnen verantwoorden als je gaat scheiden. Dan moet je echt heel zeker weten dat je alles in het werk hebt gesteld om de relatie te redden. Ook dat vind ik een goed voorbeeld aan je kinderen geven.
Uiteraard niet ten koste van alles, en veiligheid van TS en de kinderen moet natuurlijk niet in het geding zijn. Maar nogmaals, ik denk dat dat hier niet aan de orde is. Dat TS-man ook vreselijk geschrokken is, van zichzelf, en dat het nog niet te laat is om hun relatie te verbeteren.
therapie
Als beiden open staan voor therapie zou ik dat zeker adviseren! Scheiden is een last resort, vooral als er kinderen zijn.
Jij zegt: Hij beloofd beterschap en ik ook want ik trigger hem in zijn acties.
Dat van dat triggeren: is dat iets wat hij wel eens (of ook nu) heeft gezegd dat jij dat doet?
In de war
@kate dat van dat triggere is iets wat hij zegt dat ik doe.
Ik geloof dat ook wel. Ik kan ook erg nukkig en soms gemene dingen zeggen.
Wij zijj beide niet echt leuk tegen elkaar. Ligt zeker niet alleen bij hem.
Dat hij agressief word ligt natuurlijk wel bij hem.
Maar hij heeft daar zoveel spijt van. Hij kruipt door het stof om het goed te laten komen. Hij huilt van verdriet van wat hij mij heeft aangedaan.
Hij wil hulp en ziet nu in wat hij heeft gedaan.
Iets in mij gelooft dat gewoon niet meer.
Wij hebben vaker zo een flinke down gehad en dan beloofde we elkaar beterschap.
We gaan veranderen nu! Nu gaan we het beter doen!
Dat gaat dan weer een paar maandjes goed en dan vallen we weer terug in oude patronen.
Dus mijn vertouwen is kapot. Niet in hem maar in ons huwelijk.
Maar om jou man zo te zien huilen.iemand van wie je houdt dat doet heel erg veel zeer. Een mes in je hart.
En dan ga je weer twijfelen. Doe ik er wel goed aan om uit elkaar te gaan.
En daarom dus therapie
Om te leren die verandering vast te houden. Want dat kan echt. Man en ik zijn er het levende bewijs van. Wat heb je te verliezen, behalve tijd en geld? En kijk wat het je op kan leveren, een wél goede relatie met de man van wie je houdt.
Bij EFT (Emotionally Focussed Therapie) leer je de patronen te zien, de vaste valkuilen. En hoe en waarom ze ontstaan. En als je dat eenmaal weet kun je het veranderen.
Maar ik geloof dat je je besluit al hebt genomen. Zoals ik al zei kan relatietherapie ook dan helpen om je huwelijk harmonieus af te sluiten. Sowieso klinkt het alsof jullie allebei nog wel het een en ander aan jezelf te sleutelen hebt. Ook in de relatie met je kinderen en een eventuele volgende relatie neem je tenslotte altijd jezelf mee.
Manipulatie
Wannebe, Ik vermoedde al dat hij dat had gezegd over het triggeren. Eigenlijk zegt hij “Het is jouw schuld dat ik zo reageer”. Toch?
“Maar hij heeft daar zoveel spijt van. Hij kruipt door het stof om het goed te laten komen. Hij huilt van verdriet van wat hij mij heeft aangedaan.
Hij wil hulp en ziet nu in wat hij heeft gedaan.
Iets in mij gelooft dat gewoon niet meer.”
Ik snap dat je het niet meer gelooft. Weet je waarom?
Omdat je eindelijk door hebt dat al dat zielige gehuil van hem toneelspel is, of anders gezegd, manipulatief gedrag.
Als ie het vaker hier geadviseerde boek “Destructieve relaties op de schoo” van Jan Storms leest, dan vermoed ik dat je veel zult herkennen.
En dan weet je dat de weg van Pennestreek bij een man als die van jou niet gaat helpen. Die windt de therapeute dan ook om zijn vinger met mooi gepraat en zielig gehuil. Been there, done that.
Lees het boek en je weet dan zeker wat je wilt.
Laat je het weten als je het boek gelezen hebt?
Sterkte. Niet fijn zo’n man.
Klopt
Wat Kate zegt. Het is dus geen liefde, want dat zit in daden en niet in woorden. Dit is op zijn best een soort wederzijdse afhankelijkheid.
Boek
Je begreep vast al dat het boek van Jan Storms “Destructieve relaties op de schop” heet.
Boek
@kate.
Ik ga dat boek direct aanschaffen.
Nog nooit van gehoord.
Ik heb ook altijd vermoed dat hij een (zelf gelabeld) narcist is.
Maar als je 21 jaar in huwelijk zit denk je echt zelf dat je gek bent.
Ik heb de therapeut gesproken 1 heel uur.
Paar dagen erna hij, ze belde mij om de gezamelijke afspraak in te plannen.
En ik merkte al verschil(of is mijn angst)
Hij is kei knap en heel erg charmant ruikt lekker en op zijn best de meest charismatische man die je kan ontmoeten.
Die therapeut gaat achter hem staan.(angst)
Maar dit gebeurd altijd. Iedereen smelt bij hem en ik bem de trut.
En dat ga je echt geloven. Ik geloof dat in een klein deeltje in me ook nog steeds. Ik ben de heks
Je gelooft niet hoe hij nu is. Zo lief zo zo zo zo lief. Komt ie gister de kinderen halen om een ijsje te eten. Heeft hij nog NOOOIIIT alleen met ze gedaan.
Maar goed ik geloof dan dat hij dit doet omdat hij echt heel graag wil dat het goedkomt.
Hij kan niet zonder ons en ziet in wat er loos met hem is. En wil er aan werken.
En dan denk ik. Ja moet ik dat dan niet doen. Want hij verdiend een kans
Wakker geworden
Wij zijj 21 jaar samen.
Sinds 1 jaar is bij mij het lichtje aangegaan.
En doorzie ik wel hoe hij is.
Mij 2 maanden neerhalen niks is goed. Tot vervolgens weer over te gaan dat ik de liefste en geweldigste ben
Dan 2 maanden alles geweldig en dan zakt ie weer weg.
Dan heb je de duuvel voor je.
Als ik dan word aangereden voor zijn neus door een auto raapt ie me niet op. Zo voelt het.
Hij heeft altijd gelijk en als ik gelijk heb draait hijt het zo dat hij toch gelijk heeft.
En je hoofd geloofd echt dat hij gelijk heeft. Ik heb 20 jaar gedacht echt waar dat ik gek was. Ik had hulp nodig.
Maar ik geloof dat niet meer.
Ik ben eruit ik doorzie hem.
Maar als ik hem zie dan twijfel ik want mujn gevoel is niet normaal nu.
Ik ben (weer) gek. Ik zit nu in een burnout ik heb een midlifecrises. Want dit kan niet dat ik nu voel dat ik uitelkaar wil.
Er is niet zo iets als een relatie politie
Dat denken we soms he, dat je een soort van goedkeuring moet hebben van de buitenwereld om te scheiden. Maar dat is er niet. Het gaat niet om wat je man doet, het gaat niet om wat de rest van de wereld van hem denkt of welke indruk hij daar maakt.
Het gaat om wat het met jou en de kinderen doet. Bij jou veroorzaakt het een burnout - heb je daar al hulp bij? Ben je daar open over wat voor soort relatie je hebt, waarbij je therapeut je kan helpen om te zien dat dit niet gezond voor je is. En ook die midlife crisis: het klinkt een beetje alsof je jezelf voor de gek houdt, door ook voor jezelf te verstoppen wat er thuis aan de hand is.
Dus nee, je bent niet gek, hooguit neem je jezelf niet serieus. En blijkbaar is dat nu klaar. Je wil niet meer, je wilt een veilig huis voor jezelf en je kinderen. Dat is niet leuk, en dat doet pijn, maar weet dat het als het afgerond is, een stuk beter met je gaat. Maar voor je daar komt: neem stappen. Stop met gooien met termen als narcist, midlifecrisis en jezelf naar beneden halen, en ga in de actie modus. Dat hoeft niet meteen een scheiding te zijn, maar hulp voor jezélf zoeken, of in de hulp die je al krijgt eerlijk zijn, is een eerste stap.
De relatietherapie is een ander traject. of dat leidt tot een wonderbaarlijk nieuwe echtgenoot, of dat ze je helpen te scheiden, dat maakt niet uit. Feit is dat hij zijn best doet. Prima. Een beetje therapeut prikt er echt wel doorheen, maar het begint met dat jíj jezélf serieus neemt, vanaf vandaag. Stop met vergoeilijken, zoek hulp voor jezelf en ben eerlijk naar iedereen die je kan helpen. Hoe eng en spannend dat ook is.
Beschadigd basisvertrouwen
"Ook in de relatie met je kinderen en een eventuele volgende relatie neem je tenslotte altijd jezelf mee."
Ik heb dat zelf ook altijd tegen mezelf gezegd en ben daardoor veel te lang blijven aanmodderen in een slechte relatie. Natuurlijk neem je jezelf mee, maar de interactie kan met een ander heel anders zijn. Ik herken het dat je denkt dat jij ook een aandeel hebt... Je wordt in ieder geval zeker getriggerd en deze man weet na 21 jaar precies waar je pijnpunten liggen dus wéét je ook te triggeren. Hij hoeft maar te reppen over midlife crisis, burn-out, zie je het komt door jou – en bij jou slaat de twijfel toe of je wel voldoende zelfreflectie hebt.
Je staat ervan te kijken hoeveel mensen er in een zieke relatie zitten, waar onderhuids wordt pijn gedaan, puur uit angst om de ander te verliezen of simpelweg onder de duim te houden, omdat dat veiliger voelt.
Ik ben inmiddels alweer jaren met een andere man en ik ben geen van de problemen waar ik in die andere relatie tegenaan liep tegengekomen. Puur omdat er een andere interactie is, omdat ik geen argwaan heb of deze man wel het beste met me voor heeft. Het gaat gewoon makkelijk, ik hoef hier niet hard te werken, dat basisvertrouwen is er gewoon.
Met deze man sta je op een achterstand, wat vertrouwen betreft. Er zijn schadelijke dingen gebeurd. Als je man iets doet wat net zo goed positief uitgelegd kan worden, ben jij standaard eerst achterdochtig. Het is moeilijk om uit die spiraal te komen, maar met hulp niet onmogelijk.
Voor jou nu de moeilijke keuze wat je gaat doen. Die 21 jaar en 2 kinderen zet je ook niet zomaar opzij, maar ga er niet vanuit dat je in een volgende relatie soortgelijke problemen tegen zult komen omdat je jezelf meeneemt.
De reden dat ik systeemtherapie noemde, is om de redenen die hierboven gegeven worden: als je met iemand die een goede manipulator is (of zelfs een narcist) relatietherapie instapt, weet diegene de therapeut vaak ook te manipuleren en blijf je in dezelfde dynamiek gevangen. De meeste therapeuten weten er gewoon nog te weinig van en trappen er gewoon in. Als je eerst allebei zelf met een therapeut gaat praten is die kans wellicht wat kleiner.
De dynamiek die je beschrijft, lijkt wel wat op de narcistische cyclus: ophemelen, denigrerend bekijken/behandelen > laten vallen (love bombing, devaluate, discard). Maar ik heb mijn twijfels: daarvoor zijn de periodes dat het goed gaat te lang. Overigens is 'Destructieve relaties op de schop' een heel interessant boek maar het gaat over psychopathie. Niet alle narcisten zijn psychopaten. Psychopaten hebben wel veel narcistische trekken maar er is meer. Enfin, online is er veel te vinden maar je zal zelf een beeld moeten vormen. Misschien heeft je man echt niet een narcistische persoonlijkheidsstoornis maar erg veel narcistische trekken. Dat is echt wel een verschil. Je kan hier eens kijken wat je herkent aan narcistische trekken; https://www.psychologytoday.com/intl/blog/the-legacy-distorted-love/201412/is-your-partner-narcissist-here-are-50-ways-tell
Het is geen diagnose maar je kan wel een idee krijgen.
Ik heb vele jaren in een opvanghuis voor mishandelde vrouwen gewerkt. Zonder uitzondering gaven deze vrouwen te kennen dat de mishandelaar het altijd zo draaide dat zij hem getriggerd had (en dat ze toch beter had moeten weten want dat hij daar losse handjes van kreeg). Het grote spijt en schuldgevoel achteraf en het dan later toch weer doen hoorde er ook bij.
sterkte
Klinkt niet als liefde
Snap wel dat je weg wilt en vind het knap dat je zelf nu het patroon ziet. Zo ga je kapot. Je weet het zelf al. Dit is een gewelddadige relatie met manipulatie die je zelfvertrouwen ondermijnt. Ik zeg: zorgen dat je er een beetje fatsoenlijk uit weg komt, je familie zegt dit ook niet voor niets.
Sterkte!
Lastig.
Super bedankt voor alle krachtgevende verhalen. Ik krijg daar moed van.
@marinet. Ik heb de link gelezen en hij tikt bijna alle boxen aan.
Hij heeft ontzettend wisselendr buien. Muziek lachen geinen gezellig.en dan ineens niis meer doen alles en iedereen afzeiken.
Niks is zijn schuld alles van mij en iedereen. Zelf onze zoon duwt op zijn knoppen om hem kwaad te maken. Dat doet hii niet!!!
En dan weer lekker uit eten gaan en meer tijd met get gezin willen doorbrengen.
Maar ruzie met iedereen niks is zijn schuld hun zitten er allemaal naast.
Voetbal is kut werkgevers zijn kut. Alles is kut.
Maar hij niet.
Alleen nu weet hij dat ik wegga. En nu is hij zo lief. Ik herken hem niet.
Smeken om hem een kans te geven. Alles is zijn schuld hij ziet in dat hij hulp nodig heeft. Help mij vraagt hij dan.
Tranen huilen zacht praten lief doen.
Tja ergend gevoelig voor natuurlijj.
Alleen wil hij echt werken of is dit de narcist die de macht aan het verliezen is.
En doet dit zodat ik blijf.
Of is dit een vader die van zijn gezin houdt en die er alles aan wil doen om het goed te krijgen