Scheiding áltijd slecht voor kind?
Is in jullie optiek een scheiding van ouders ook wel eens goed voor een kind? Bijvoorbeeld als er geen liefde meer is tussen vader en moeder? Of is het voor een kind dan beter om met ze in 1 huis te blijven wonen zodat de ouders tenminste verantwoordelijkheid voor het kind nemen - om pas uit elkaar te gaan als het kind 18 is en het nest verlaat?
Foetsie schreef op 14-05-2023 om 22:50:
Ik denk dat als beide ouders hun kinderen op 1 zetten, de schade echt wel mee valt. Het wordt pas een probleem als een van beide ouders een nieuwe partner voor laat gaan op de kinderen of de kinderen inzet als middel in de scheiding. Maar als dat gebeurt, dan maakt het niet uit of je wacht tot hij 18 is. Dat blijft akelig, ook op die leeftijd.
Dit herken ik heel erg als ouder, nu ik in scheiding lig. Mijn kinderen zijn al ouder, maar zoeken enorm de bevestiging dat ze nog op één staan bij beide ouders. En bij mijn ex-man merken ze telkens dat dat gewoon niet meer zo is. Ineens is niet alleen ons gezin kapot, maar ook die hechte vader- zoon band die er was. Voor mij is het ontzettend naar om te zien, ik vang al het verdriet en boosheid op en ik voel de verantwoordelijkheid om voor hun een extra zekere en veilige factor te zijn. Dat kost een hoop energie merk ik. Maar ze hebben het wel nodig.
Toen de scheiding net bekend was en zijn acties nog niet zo duidelijk, was de impact veel kleiner dan nu.
Dus in zou zeggen: scheiden kan prima, zo lang beide ouders de prioriteit bij hun kinderen leggen.
Er ging iets mis, ik wilde reageren op de post van Philou. Niet op die van mijzelf😀
En, Schipperaar, wat is je jouw ervaring/reaktie? Of ben je gewoon wat meningen aan het inventariseren?
Egel. schreef op 14-05-2023 om 21:41:
[..]
Ik vind dat nogal een uitspraak. Hoe weet je dat nou? Waar heb je deze informatie vandaan?
Toegegeven, ik weet niet meer waar het artikel vandaan kwam waardoor ik tot mijn vorige post kwam. Volgens mij stond het in de Volkskrant of NRC, jaar of 10 geleden, en heb ik toen het oorspronkelijke artikel opgezocht. Maar ik kan dus zo gauw geen link geven.
Maar, als je bedoelt: "ik denk dat de meeste kinderen met gescheiden daar helemaal geen schade aan overhouden", dan zou ik daar toch tegenover willen zetten wat ik denk. Ik denk dat (verreweg) de meeste kinderen met gescheiden daar enige tot veel schade aan overhouden.
Het lijkt mij erg lastig om dat goed te meten. Bij een scheiding komen zoveel zaken kijken, neem bv de achteruitgang in inkomen en de veranderingen in de omgeving: dan moet je dus vergelijken met kinderen die ook verhuisd zijn en waar de ouders ook een fiks achteruitgang in inkomen hadden om te kijken of het nou wel de scheiding zelf was die de meeste impact had, of de gevolgen daarvan; en het lijkt me inderdaad voor een kind schokkend dat (een van) de ouders de focus niet meer op het kind heeft liggen, maar is dat anders bij ouders die bij elkaar blijven voor het kind? Of gaan die ook in zekere mate hun weerzin op het kind overdragen?
In de omgeving hier was een stel dat altijd bij elkaar gebleven is, ook al wist hun kind goed dat dat alleen was omdat zij geboren was (ongelukje). Veel drank en agressie, en ook veel therapie, en nu inmiddels na 20 jaar loopt het allemaal een beetje. Moeilijk om dan te zeggen: goh, dat kind was veel meer beschadigd geweest als jullie na 4 jaar gescheiden waren en allebei een meer passende partner hadden gevonden.
Het lijkt me sowieso een beetje lastig meten, want je kunt levens niet overdoen. En er komen toch wel nare dingen op het pad van kinderen, ook als de ouders niet gescheiden zijn.
Kijk hier eens TO. Staan verhalen door de ogen van kinderen.
https://www.villapinedo.nl/ouders/
Kinderen ervaren het echt anders. Hun veilige haven is weg. Al helemaal als er andere partners komen. Overigens ook feitelijk bewezen dat kinderen van gescheiden ouders zelf ook eerder scheiden.
En zelfs als je bij elkaar blijft en het is rustig, zonder ruzie hoeft dat niet goed te zijn voor het kind.
Jaren geleden al weer kwam vriendin bij me. Zij was 3 jaars student en was net op kamers, wat ze best lastig vond want haar broertje eerste jaars moest voor studie echt op kamers. Dus ze vertrokken tegelijk. Na 2 maanden nodigde haar ouders hun kinderen uit. En vertelden dat ze gingen scheidden, huis was al verkocht etc. Kinderen in schok. Dus die zeiden maar moet dan niet van alles geregeld worden, zo snel kan dat toch niet. Bleek dat ouders al 15 jaar geleden wilden scheiden. Of zoals mijn vriendin het omschreef: ze hebben 15 jaar in de wachtstand geleefd. Alles was al gesplitst qua geld. Allang in geschreven bij de woningbouw.Nieuwe meubels besteld. Dat mijn vriendin vroeg ik dacht dat jullie zo gehecht waren aan die kast etc. Nee, die hadden ze gekregen voor hun trouwen en beide wilden al jaren wat anders. Maar ja hun smaken verschillen, en waarom in iets investeren als je toch weg gaat. Die ouders woonden in een standaard wijk in een rijtjeshuis van een kleine stad. Vriendin zei ze waren altijd erg rustig, nooit ruzie maar achteraf gezien ook geen echte vreugde. ze deden nooit wat samen behalve de 2 weken kamperen in Frankrijk met ons.
Nu waren de ouders opgeleefd vol energie en vreugde. Moeder in het centrum van een grote stad . Veel op pad naar musea, kunstexposities etc. Haar vader woont in klein dorpje met moestuin en een schuur waar hij klust. trekt veel de natuur in.
Of zoals zij, ze hebben zo veel water bij de wijn gedaan in onze jeugd. Dat er alleen nog maar water was. En hoewel ze haar jeugd toen als fijn en veilig omschreef. Doet ze dat achteraf niet meer. Ze voelt het nu als een soort leugen.Ze heeft moeite met vertrouwen, want als je ouders zo lang een masker kan dragen. Wie kan dat nog meer. En haar band met haar ouders is nog steeds goed. Of zoals ze zelf zegt het zijn leukere mensen geworden want ze hebben energie en levensvreugde. Maar het gesprek waarom niet eerder gescheiden blijft lastig. Haar ouders vonden door zich zelf op te offeren een goede keuze hebben gemaakt. Terwijl vriendin voelt of haar hele jeugd dus een aftelwedstrijd was tot de vrijheid.
WendelmoedM schreef op 15-05-2023 om 07:26:
[..]
Het lijkt mij erg lastig om dat goed te meten.
Waarom zou je het willen meten? Is zoiets exacte wetenschap?
Het is niet alleen belangrijk wat goed is voor het kind, het is net zo belangrijk wat goed is voor de ouders.
Geheimen hebben en de schijn ophouden is slecht voor een kind want het komt er toch wel achter en dan is de schade groot (is mijn ervaring). Verder zijn er genoeg andere redenen om uit overtuiging of wat voor soort liefde dan ook wél bij elkaar te blijven.
EmmaT schreef op 15-05-2023 om 10:03:
Geheimen hebben en de schijn ophouden is slecht voor een kind want het komt er toch wel achter en dan is de schade groot (is mijn ervaring). Verder zijn er genoeg andere redenen om uit overtuiging of wat voor soort liefde dan ook wél bij elkaar te blijven.
mee eens. Wis niet uit wat kinderen aanvoelen. Als je bij elkaar blijft 'voor de kinderen' leg je daarmee een enorm juk op de schouders van het kind. Ja met diffuse emotionele gevolgen, niet makkelijk te meten in onderzoeken en daardoor zal dat minder duidelijk blijken uit statistieken. Maar ik weet uit ervaring hoe zwaar het voor een kind is om in een gezin te leven waar de ouders alleen voor jou bij elkaar zijn
MRI schreef op 15-05-2023 om 11:02:
[..]
mee eens. Wis niet uit wat kinderen aanvoelen. Als je bij elkaar blijft 'voor de kinderen' leg je daarmee een enorm juk op de schouders van het kind. Ja met diffuse emotionele gevolgen, niet makkelijk te meten in onderzoeken en daardoor zal dat minder duidelijk blijken uit statistieken. Maar ik weet uit ervaring hoe zwaar het voor een kind is om in een gezin te leven waar de ouders alleen voor jou bij elkaar zijn
Klopt, en ik heb van dichtbij meegemaakt dat die ouders dan na 10 jaar, middenin haar puberteit, alsnog uit elkaar gingen. Die woede is niet meer overgegaan, want zij heeft al die jaren voor niets op haar tenen gelopen.
Philou schreef op 14-05-2023 om 23:11:
Wat ik als heel moeilijk ervaren heb bij de scheiding van mijn ouders was dat er tot aan de scheiding nog een gezamenlijke insteek was, soort vanzelfsprekendheid, voor het welbevinden van ons, de kinderen. Na de scheiding, dwz toen beiden een eigen huishouden voerden, niet meer. Dat heeft mij een heel eenzaam gevoel gegeven. Ik vraag me af of anderen dat gevoel herkennen.
Het is wel iets dat mijn zoon herkend bij vrienden van hem ook met gescheiden ouders.
Hij geeft aan dat hij voelt dat zijn vader en ik het met z'n tweeen hebben gedaan. En daar ben ik heel erg blij om. Want je blijft tenslotte samen ouders. Er zullen zeker verschillen zijn bij de beide huishoudens, wel of geen stief-/half-siblings, wel of niet een stiefouder maar de gezamelijke verantwoording voor kinderen blijft.
Ruud1971! schreef op 15-05-2023 om 07:46:
Kijk hier eens TO. Staan verhalen door de ogen van kinderen.
https://www.villapinedo.nl/ouders/
Kinderen ervaren het echt anders. Hun veilige haven is weg. Al helemaal als er andere partners komen. Overigens ook feitelijk bewezen dat kinderen van gescheiden ouders zelf ook eerder scheiden.
Mijn kind vind villapinedo maar stom, want gaat alleen over problemen. Het is ook de doelgroep: kinderen die problemen ervaren met de scheiding. De andere komen daar niet aan het woord en dat is gelijk het manco ervan.
MRI schreef op 15-05-2023 om 11:02:
[..]
mee eens. Wis niet uit wat kinderen aanvoelen. Als je bij elkaar blijft 'voor de kinderen' leg je daarmee een enorm juk op de schouders van het kind. Ja met diffuse emotionele gevolgen, niet makkelijk te meten in onderzoeken en daardoor zal dat minder duidelijk blijken uit statistieken. Maar ik weet uit ervaring hoe zwaar het voor een kind is om in een gezin te leven waar de ouders alleen voor jou bij elkaar zijn
toen ik 13 was heb ik al tegen mijn ouders gezegd ga uit elkaar, wilden ze niet. Ze hebben het tot hun 40 jarig huwelijk uitgehouden, ik was inmiddels zelf al getrouwd en gescheiden. En hun relatie is in die tijd alleen maar slechter geworden tot het punt dat ze niet samen op de verjaardag van zoon en mij willen komen. Dat ik bij het overlijden van mijn zus heb gezegd: dus als ik aandacht van jullie beiden tegelijk bij een belangrijk moment wil moet ik ook dood gaan?
Het ligt er denk ik ook aan hoe de scheiding er uit ziet. Als die harmonieus verloopt, dan hoeft het heus geen trauma voor de kinderen op te leveren, lijkt mij. Het zal wel invloed hebben, maar dat hoeft niet altijd problematisch en alleen maar negatief te zijn.