Scheiding en kinderen

Problematische echtscheidingen

Ongeveer 10% van alle scheidingen zijn problematisch. Dat betekent grofweg dat ongeveer 7.000 kinderen per jaar te maken krijgen met hele moeilijke situaties.

Mijn dochter heeft er zeer zeker last van. Helaas is zij ook het slachtoffer van een problematische scheiding. Of mijn ex-partner een psychische aandoening heeft weet ik niet, hij heeft geen diagnose. Wel weet ik dat mijn huidige relatie zoveel beter is. Er is redelijkheid, geven en nemen. In mijn vorige relatie was er een constante dreiging, als het niet ging zoals mijn ex-partner wilde, dan kon hij ontploffen (tot fysieke dreiging aan toe). Daarnaast maakte hij heel veel gebruik van mentale afpersing. Ik zie het nu ook gebeuren bij onze dochter. Heeft ze aangegeven dat ze iets niet wil, dan ga hij inspelen op haar gevoel. Bijvoorbeeld: ze heeft aangegeven dat als ze de week bij hem is, maar hij die week in het buitenland zit voor zijn werk dat ze dan liever een week ruilt. Hij begint dan over hoe zwaar zijn vriendin het heeft en dat ze de hulp van onze 16-jarige dochter nodig heeft. Pure emotionele chantage dus.

Natuurlijk zijn er ook scheidingen die veel minder problematisch verlopen. Kinderen die gewoon de ruimte krijgen om aan te geven hoe ze het willen, hoe het voor hun makkelijker wordt. Dat zijn situaties waarin een kind uiteindelijk niet zo heel veel last hoeft te hebben. Toch blijft dat een scheiding of een verhuizing naar een andere stad een enorme impact heeft op het leven van een kind. Alleen het overlijden van een gezinslid heeft meer impact.

moederziel

Ben je zelf gescheiden? Of oordeel je alleen over andere mensen en hun kinderen? Vertellen die kinderen jou dat ze ongelukkig zijn? Of vertellen ze jou dat ze het door hun ouders bejubelde co-ouderschap afschuwelijk vinden? Of lees je dat in de Libelle. Of bespreek je die kinderen met andere niet gescheiden ouders? Ik ben benieuwd waar jij je kennis vandaan haalt?

Ongelukkige kinderen

Het geval wil dat ik in mijn werk veel met kinderen en jongeren spreek, ook over hun thuissituatie en hun gevoelens daarin. En ja, co-ouderschap wordt in veel gevallen vreselijk gevonden. Ik heb in alle jaren nog geen kind/tiener voor me gehad die blij was met deze ingenieuze constructie. Rust. Dat is waar zo goed als alle kinderen naar verlangen. Rust en duidelijkheid. En pendelen tussen 2 huizen is zo onrustig als de pest. Maar wel natuurlijk heel handig voor de ouders

Handig voor de ouders? Moederziel

Ik ben nog niet zo lang hier. Maar je bent zelf gescheiden. Wat heel vervelend is maar qaar jij je absoluut niet voor hoeft te schamen. Zolang jij van jezelf weet dat jij er alles aan heb gedaan om het huwelijk te laten werken is schaamte niet nodig. Maar dat is mijn mening.
Hoe doe jij dat dan met je kinderen? Ik bedoel is de vader nog in beeld? Zo ja, hoe zien jou kinderen dan hun vader? Slapen zij daar ook?
Begrijp mij niet verkeerd he. Mijn dochter was week op week af bij mij. En het enige wat heen en weer werd geslingerd was kind zelf en 1 knuffel. De rest hadden wij allemaal dubbel. Dus ik kan met alle zekerheid zeggen dat ik en vader er alles wat binnen ons kunne lag om rust te creëeren voor dochter lief. Wat duidelijkheid betreft... duidelijker konden wij het ook niet maken. We hadden een agenda met stickers toen zij nog heel klein was waar ze was en wanneer. Allebei hadden wij die. 3-4 keer in de week waren vader en ik aan de telefoon aan het bespreken over de opvoeding verzorging en allle andere dingen om maar zo veel mogelijk het zelfde te doen. Dochter is nu een puber en is mij heel erg dankbaar dat wij dit zo hebben gedaan. Dat gaf en geeft nog steeds rust. En ik vind het heel HEEL erg vervelend dat er vechtscheidingen zijn. Het is niet nodig en de kids zijn er de dupe van elke keer weer.
Ik ben alleen van mening dan wanneer je alles er aan heb gedaan om je huwelijk te behouden en wanneer je er alles aan heb gedaan om tijdens en na de scheiding het allemaal voor de kids met de 4 erren te laten verlopen dat jij je absoluut niet schuldig hoef te voelen. Dus geen geweten te hoeven sussen of what so ever.
En dan heb je de chaos theorie nog.... maar dat is een heel ander verhaal weer.
Ik ga er verder niets meer over zeggen. Ik heb gezegd wat ik wilde zeggen.

ik schaam me niet voor mijn scheiding, het was niet mijn keuze, maar een nederlaag vind ik het ook niet, het huwelijk is geen gevecht.
Er valt ook niet altijd iets te vechten als de ander gewoon uitcheckt uit de relatie. Kunnen ze nog wel zeggen 'ik wil er voor vechten' maar dan moeten ze er ook iets voor doen. Als dat niet gebeurt dan kan de ander vechten en proberen wat ie wil, maar iets met een dood paard komt dan toch wel boven. Wees dan eerlijk en zeg: 'ik wil niet meer en ik wil ook niets meer doen'

Maar, en dat is een heel belangrijke, je kunt dan wel uitchecken uit je relatie met je partner, je mag wat mij betreft nooit uitchecken uit de relatie met je kinderen.

En als ik nu kijk naar de verplaatsingen die mijn dochter maakt tussen haar vader en mij zijn dat er minder dan die haar zusjes maken die beide ouders samen hebben en in een rommeliger patroon. Mijn ex is nooit uitgecheckt bij de relatie met zijn dochter, en op dat punt ook nooit uitgecheckt bij mij of door mij. Dochter geeft ook aan dat het patroon dat zij heeft toch echt veel rustiger is dan dat van haar zusjes, die rustig zeggen tegen mij dat ze alweer naar x of y moeten en dat dochter gewoon altijd weet waar ze is.

Flavia

Je begint eraan met z'n tweetjes en je lijdt samen een nederlaag.

Het is een nederlaag zonder winnaars.

Falen in die zin

Ik heb het niet gered om mijn kinderen, de laatste 2 jaar van hun thuiswonen, samenwonende ouders te geven.

21 en 23 waren ze toen ik vertrok en ze begrepen goed waarom dat zo was. In je eentje krijg je het niet voor elkaar en ik heb een lange lijst van hulp zoeken achter de rug. Ik ervaar het in die zin als falen, dat ik achteraf gezien nooit enige kans heb gehad en mijn hele huwelijk en jaren ervoor een leugen bleken.
Beetje lullig wel dat ie er 30 jaar over heeft gedaan eer hij toegaf nooit van me gehouden te hebben of enige chemie te hebben ervaren. Door mij wordt hij voor een Oscar genomineerd.
Nederlaag...hmm...vernederend: absoluut.

tja, falen...

Falen vind ik zo'n zwaarbeladen woord, vaak uitgesproken uit schuldgevoel. Er hangt gevoelsmatig een waardeoordeel aan...

Ik heb lang en hard gevochten om mijn huwelijk te redden. Helaas bleken onze verschillen niet te overbruggen. Ja, dat huwelijk is mislukt, maar ik denk eerlijk gezegd dat ik nog harder zou falen, achteraf gezien, als ik nog langer mijn stinkende best had gedaan..

Sommige dingen zijn helaas ondanks de beloften niet voor de eeuwigheid, door uiteenlopende omstandigheden. Dat is voor niemand leuk en al helemaal niet voor de kinderen. Maar de omstandigheden waren dusdanig dat blijven nog veel meer schade zou hebben veroorzaakt,

Ik spreek nu wel voor mezelf, kan niet voor anderen spreken.

moederziel

Ik begrijp dat jij je ex-man heel veel kwalijk neemt. En dat jij vindt dat hij jullie kinderen erg beschadigt door zijn gedrag. Ik hoop wel dat je die mening niet uitdraagt naar je kinderen.
Ik vind het trouwens onprettig dat jij een beroep hebt waar kinderen je dingen in vertrouwen vertellen (psychologe of zo) en dat jij al als uitgangspunt hebt "o gescheiden ouders, dus je bent beschadigd". Mijn kinderen waren niet blij met de scheiding, maar vinden de manier waarop wij het hebben geregeld - co-ouderschap - wel het beste in de gegeven omstandigheden.
Nu kun jij natuurlijk er tegenin gooien dat ik dat alleen maar denk omdat het mij zelf zo goed uitkomt. En dat maakt dat we uitgesproken zijn.

Alkes

Nou nou, ik hoop op mijn beurt dat jij gesprekken met je kinderen anders voert dan hier met mij.

Je doet een aantal kortzichtige aannames. Ik schrijf nergens dat ‘ik vind dat mijn ex-man onze kinderen erg beschadigt’. Ik heb het helemaal niet gehad over mijn ex-partner, of over zijn keuzes.
Ik schrijf ook niet dat ieder kind van gescheiden ouders ‘dus’ een beschadigd kind is. Ik schrijf dat scheiden in veel gevallen schadelijk is voor een kind. Een stelling die overigens door deskundigen niet wordt betwist, hoor. Hoe hard sommige ouders ook roepen dat dit best meevalt.

Scheiden is een zaak van beide ouders, gewild of ongewild, of je het nou wel of niet ermee eens bent, of je nou zelf verlaat of verlaten wordt. Dat maakt voor je kinderen namelijk geen klap uit. Het eindresultaat is een opgebroken thuis. Daar zijn beide ouders, gewild of ongewild, uiteindelijk verantwoordelijk voor. En een opgebroken thuis is voor geen enkel kind beter, wat de (misschien wel heel legitieme) reden voor de scheiding ook is.
Ik schrijf dat ik scheiden voor kinderen in veel gevallen verschrikkelijk misdadig vind. Ik behandel geen kinderen, mocht je dat denken, gesprekken vinden in een andere context plaats. Geen behandelrelatie. Wat ik daarbij vind, is mijn goed recht. Ik vind volwassenen die scheiden prima vinden (want kinderen zijn toch flexibel en veerkrachtig) overigens ook heel erg vreselijk. Die hebben geen notie van wat een scheiding met een kind doet.
Natuurlijk is dit heel erg wrang voor de ouders die wel wilden vechten, daar ben ik er zelf één van.

Moederziel

Ben ik weer. Voelde mij aangesproken. Je gebruikte mijn woorden. 🤣🤣
Dus omdat ik die woorden gebruik vind ik scheiden prima... ok. Flinke aanname van je.
Ik heb zelf een kind in therapie en ga ook nog het wettelijke systeem in. Ik spreek heel veel mensen die dus werken met kinderen van gescheiden ouders. Ook doe ik zelf veel vrijwilligerswerk met kinderen waarvan 70% problemen thuis hebben. Het merendeel van deze kinderen geven juist aan dat zij willen dat hun ouders uit elkaar gaan. Juist vanwege de stress en ruzies die er zijn in dat huis. Ow ze geven aan dat ze blij zijn om niet meer die stress en ruzies te hebben. Ja kinderen willen de 4 erren. Maar als dat niet in een huis is.... lekker bij elkaar blijven met ruzies dat vind ik misdadig. Ik ben echt niet pro scheiden. Als dat zo was, was ik niet pas geleden getrouwd. Ik ben pro jezelf uit situaties halen wanneer die schadelijk zijn voor jou en je kind. Dat is wat ik heb gedaan. En ja. Mijn kind is veerkrachtig en flexibel. En ik heb geen notie wat mijn scheiding mijn kind aan heeft gedaan. Beste Moederziel jij heb geen notie wat mijn ex mij en mijn kind heeft aangedaan.

Sandy

Ja,laten we er een wedstrijdje van maken: wie heeft de meeste afschuwelijke ervaringen?

Scheiden is schadelijk voor kinderen. Er zijn nog honderdduizend andere dingen schadelijk voor kinderen: ruzies, drugs, stress, gamen, pesten, een verslaafde ouder, psychische stoornissen en nog veel meer. En ja, ouders die slecht met elkaar en hun kinderen omgaan, zijn ook schadelijk. Daar zijn er helaas ook aardig wat van.
De kinderen waar jij op doelt vragen niet om een scheiding van hun ouders, die vragen om het stoppen van de ruzies. En terecht, want hun veilige basis is allang opgebroken. Maar guess what? Vechtende ouders vechten na de scheiding vaak nog fijn een hele tijd door. Helaas voor de kinderen.

Je hoeft je niet aangesproken te voelen, ik ken jou niet en ik kan/wil niet oordelen over jou, je kind(eren) of jouw leven. Misschien ben jij in de situatie (geweest) dat je weinig andere keuze had dan je gezin opblazen om het vege lijf te redden. Dan kies je uit twee kwaden de minst kwade. Ook dat gebeurt. Dat deed mijn moeder ook. Maar daar hadden mijn brusjes en ik wel degelijke de gevolgen van.
Kinderen zijn niet veerkrachtig en flexibel, kinderen passen zich noodgedwongen aan aan de situatie waarin ze door ouder(s) worden gebracht. Volwassenen hebben de verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat kinderen niet in zo'n situatie worden gebracht, om te voorkomen dat een kind schade oploopt in zijn/haar ontwikkeling.
Dat het niet bepaald alle ouders lukt om die verantwoordelijkheid te nemen, lijkt me helder. Nogmaals: gewild of ongewild. Maar ook een scheiding van een lulhannes van een ex, is schadelijk voor kinderen.
Soms kun je niet anders. Maar de 'koek-is-op-verhalen' op dit forum en daarbuiten, laten zien dat scheiden ook een kwestie kan zijn van verveling en behoefte aan afwisseling in je leven. Ik ben blij dat ik dát niet naar mijn kinderen hoef te verantwoorden. Dat mag lulhannes-ex de rest van zijn leven doen

Duidelijk Moederziel

Je vindt erg veel dingen schadelijk voor kinderen; drugs, gamen, stress, ruzies etc. Ohja, en scheiden natuurlijk.
Wat wil je eigenlijk voor leven voor je kinderen? Een met rozenblaadjes geplaveid pad??

Herken ik wel hoor, en bij zeker 1 van mijn 2 kinderen deed ik erg mijn best dat voor elkaar te krijgen. Geen hobbels, niets. (behalve gamen dan want sorry, daar zie ik alleen maar voordelen van..)
Want oh jee, zo kwetsbaar, oh jee, zo gevoelig.
Uiteraard heb ik hem geen dienst bewezen, integendeel.

Scheiden is inmiddels gemeengoed geworden.
Het gebeurt. Cijfers heb ik niet (boeit me niet zo) maar het zou me niets verbazen als het de 50 % nadert, of overstijgt.
Hoogste tijd dus om scheiden als een 'fact of life' te gaan bezien.
Ik blijf je snappen hoor, mijn kinderen zouden 'dood gaan' als wij zouden gaan scheiden.
Maar toch... jammer dan, het is het leven.
Werk aan de winkel dus, om je kinderen klaar te maken voor het leven.
Hetgeen vast makkelijker werkt als je voor jezelf gaat uitvogelen waarom je er zelf zo'n onoverkomelijke bezwaren mee houdt.

Fact of life

Ja en nee: ja, scheiden komt veel voor (1 op de 3 huwelijken strandt) en is dus een 'gegeven'. Maar scheiden is nog altijd een keuze voor degene die de stap zet. Zoals het ook een keuze is of je jezelf als ouder iedere avond volgiet met drank, of je gezin in de schulden stort door een gokverslaving of weetikveel wat allemaal nog meer. Keuzes met de mogelijkheid om anders te kiezen.

De keuze om te scheiden wordt nog weleens gemaakt vanuit het idee dat 'de kinderen er wel overheen komen', ze zijn immers flexibel en het komt dus vast wel goed. Daartegen heb ik onoverkomelijke bezwaren. Daarmee doen ouders hun kinderen enorm tekort.
Ik schrijf nergens dat je niet mag scheiden. Dat moet iedereen zelf maar weten. Ik schrijf dat ik niet meega in de 'ze-komen-er-wel-overheen'-modus en dat ik scheiden voor de betrokken kinderen in veel gevallen verschrikkelijk misdadig vind.
Waar lees jij dat ik mijn kinderen een met rozenblaadjes geplaveid pad wil bieden? Lijkt me duidelijk dat mijn kinderen behoorlijk aan het kortste end hebben getrokken. Ik stond erbij en keek ernaar en zag hoe hun leven instortte. Inderdaad: verschrikkelijk misdadig. Ik had er de wereld voor over gehad om ze dat diepe verdriet te besparen.

Waar ik dat lees?

Moederziel, je benoemt een hoop zaken als schadelijk voor kinderen waarvan ik toch echt alleen maar kan concluderen dat ze niet alleen onderdeel van leven zijn maar zelfs ergens leven ZIJN.
Wat is een leven zonder ruzie? Zonder stress?
Drugs zijn ook niet per definitie schadelijk voor kinderen en het hangt ook af van je definitie, maar drugs zijn niet weg te denken uit onze maatschappij. (koffie? Energiedrankjes? Medicijnen?)
Games, die snapte ik sowieso al niet.
Scheiding valt ook zo ondertussen in het rijtje onoverkoombaar. Kinderen krijgen er veelvuldig mee te maken. Misschien niet hun ouders, maar dan wel hun buren, grootouders, tantes, ouders van vriendjes.

Moederziel

Ik maak geen wedstrijdje er van. Ik gebruik mijn eigen ervaringen als referentiekader. Mijn ervaringen zijn anders dan die van jou. Hierdoor heb ik misschien toegang tot andere informatie. Of interperteer ik het anders.
Maar goed je zegt het zelf al. Jij kent mij niet. Dus kan en mag je ook niet over mij oordelen. Je zegt ook dat je dat niet wilt en kan. Maar je doet het wel. Tenminste zo komen jou berichten hier op mij over. Dat is het nadeel van social media. Je pikt verhalen en teksten op met je eigen emoties omdat je niet de emotie van een ander erin terug kan zien.
Ik bedacht mij dat ik misschien het woord veerkracht verkeerd had gekozen om het in deze context te gebruiken. Dus ben ik eens aan de google gegaan. Ik dacht misschien had ik beter het woord aanpassen kunnen gebruiken.
Aanpassen doe je vanuit heel veel situaties en redene.
Maar dat bedoel ik nog steeds niet. Dan de dikke van dale. Veerkracht: de kracht van lichaam en geest om zichzelf te herstellen.
De één heeft meer kracht dan een ander is mijn redenering hierin. Bij de één is een splinter het einde van de wereld en iemand anders haalt zijn schouder er voor op haalt het eruit en gaat verder.
Ik kan dus nu gerust zeggen (zonder mijzelf in slaap te sussen of hoe het dan ook wordt gezegd allemaal) mijn kind heeft veel veerkracht getoond wat betreft onze scheiding.

Ik weet niet wat de rede is dat jij gescheiden bent. Ik weet ook niet wie het geïnitieerd heeft. Hoef ik ook niet te weten. Je geeft alleen aan dat je jou kinderen het verdriet had willen besparen.
Denk je echt dat ik het verdriet van mijn kind niet had willen besparen? Tuurlijk wel. Je wilt je eigen kind nooit teleurstellen of verdriet doen. Ik vind het al erg om mijn dochter huisarrest te geven. Ik weet alleen zeker dat er situaties zijn dat het kind alleen meer schade krijgt als het wel in bepaalde situaties blijft. Dus als dat betekent dat ik mijn relatie moet opblazen om mijn vege lijf EN dat van mijn dochter moet redden dan doe ik dat. En ja nogmaals.... ik weet dat zij niet voor een scheiding kiest maar zij heeft ook niet voor de uitzichtloze situatie gekozen waarin zij geboren is. Soms moet je nu eenmaal als ouder een keuze maken waarmee je je eigen kind teleursteld of pijn doet om er uiteindelijk hopelijk beter van te worden. En dat heeft te maken met de kracht die je heb om je lichaam en geest beter te maken = veerkracht.

Dit

‘Soms moet je nu eenmaal als ouder een keuze maken waarmee je je eigen kind teleursteld of pijn doet om er uiteindelijk hopelijk beter van te worden.’

Dat is zo waar. Maar erken die pijn en teleurstelling dan ook. Dát is waarom ik zo fel word van mensen die hameren op dat kinderen zich heus wel zullen aanpassen. Natuurlijk doen ze dat, ze kunnen niet anders. Maar dat gaat niet zonder gevolgen En daar gaat het mij hier om.
Die boodschap zou ik iedereen willen inprenten die denkt dat het gras elders vast groener is. Want dat is een aanzienlijk deel van de scheidingen.

Keuze

". Ik stond erbij en keek ernaar en zag hoe hun leven instortte. Inderdaad: verschrikkelijk misdadig. Ik had er de wereld voor over gehad om ze dat diepe verdriet te besparen."

Kort erboven schrijf je dat scheiden een keuze is.
Ik zei dat je soms geen keuze had.

Ik heb het gisteren aan mijn oudste gevraagd naar aanleiding van dit draadje en jouw stelligheid.
Ze ontkende met jouw stelligheid dat de scheiding voor haar misdadig was, haar beschadigd heeft. Ze zei: ik had het pas misdadig en schadelijk gevonden en een fout voorbeeld voor ons als je had gebleven of het gerekt had. En ik had het zo fout gevonden als je had willen repareren wat nooit geweest is maar wat je niet wist.

Ook hier geen vreemdgaan. Sterker nog, beide na ruim 5 jaar nog geen nieuwe partner.
Had ik liever getrouwd geweest? Duhuh..ik ben voor "altijd" gegaan. Verdriet om wat niet was? Je moest eens weten.

Achteraf

Als ik nu na 13 jaar terug kijk op mijn relatie met de verwekker van mijn kind heb ik geen verdriet meer. Als ik zie dat er na 13 jaar in zijn leven niks is verander wat betreft zijn gedrag ben ik nog steeds blij en opgelucht dat ik toen heb gezegd toedels.
Voor mij is dat het dapperste wat ik tot nu toe heb gedaan in mijn leven.
Mijn relatie verder was wel gezellig. Het is een man met een ongekend gevoel voor humor en rust. Dat laatste zal wel door de wiet komen 🤣🤣🤣. Maar eerlijk. Ik heb in de tijd dat we samen waren en tot 10-11 jaar daarna amper ruzie met hem gehad. En met ruzie bedoel ik schreeuwend tegenover elkaar. Heel lang kregen wij ook altijd te horen van andere mensen dat wij een voorbeeld waren van hoe het scheiden anders kan. Mensen waren trots op ons hoe wij met de situatie omgingen.
Nu is de situatie anders. Alle communicatie wil hij via de mail. 9 van de 10 keer reageerd hij er niet eens op. Zijn dochter lijkt wel niet meer voor hem te bestaan. En nog steeds verdedig ik hem naar mijn dochter en strijk ik zijn kreukels glad. Het wordt wel steeds minder dat ik dit doe. Maar goed... Shit happens. Vandaag schijnt het zonnetje. Daar gaan we eens lekker van genieten. Je weet nooit wat morgen je brengt.

Zeker

Ik weet 100% zeker dat mijn kinderen beter af zijn door de scheiding. Nu ze zelf ook zien hoe ik ben en hoe hun vader is, beseffen de kinderen dat ook. Daar wordt de situatie niet anders of beter van, het is zoals het is. Overigens zie ik heus wel mijn eigen aandeel, maar in gevallen zoals de onze gaat daar meestal wel wat tijd overheen. Mijn fout lag vooral in het niet stellen van grenzen, en het meeveren met de acute situatie. In plaats van het grote geheel overzien vanaf een afstand en daadwerkelijk waarnemen dat er sprake was van een schadelijke omgeving en relatie. Dat is waar ik mezelf het meest schuldig over voel, dat ik zo bezig was met overleven dat ik niet doorhad dat ik alleen maar aan het overleven was.

Zaza

"Scheiden is inmiddels gemeengoed geworden.
Het gebeurt. Cijfers heb ik niet (boeit me niet zo) maar het zou me niets verbazen als het de 50 % nadert, of overstijgt."

Ja, daar gaan we weer.

"Hoogste tijd dus om scheiden als een 'fact of life' te gaan bezien."

Hier moet weer iemand het leed dat ze haar kinderen heeft aangedaan goed praten. Want het is allemaal zo normaal! 'tegenwoordig'

Maak er 80% van, joh, alles om je geweten te sussen. En die 20% die overblijft zijn te bang om te scheiden, toch?

Wat de schade voor je kinderen betreft, die boeit je zeker ook niet zo...

Ad doe normaal

Maak het niet zo persoonlijk, dat vind ik erg vervelend.
Zelf ben ik helemaal niet gescheiden en 'gewoon' samen met vader vd kinderen.
Maar dat wil toch niet zeggen dat ik in een bubbel leef en niet merk dat steeds meer mensen scheiden? En ik mag daar dan toch wel een mening over hebben? Voor mij staat dat los van mijn eigen situatie.