Scheiding en kinderen

Lastig

Blijkbaar is je vrouw degene die nu voor de kinderen aanwezig is voor en na school. Als zij weggaat heb je een opvangprobleem dat voorheen door je vrouw werd opgelost.

Zelf ben ik gestopt met wisseldiensten en kantoorwerk gezocht toen de kinderen kwamen. Dat gaf wel wat inkomensverlies maar de regelmaat is belangrijker.

Daarnaast heb je ook je netwerk nodig voor als er een kind ziek is of er zijn vrije dagen. Dus hopelijk kun je ook een beroep doen op familie en vrienden.

Er zijn ook mogelijkheden via een gastouderbureau. Dan breng je je kinderen, al is het vroeg, eerst naar de gastouder, als je iemand kunt vinden (via dat bureau) die zo flexibel op kan vangen.

Of je regelt een au pair of een student die inwoont.

Tot ze een jaar of 12 zijn, daarna kunnen ze wel wat langer alleen zijn.

Klopt

Het klopt dat mijn vrouw, de kinderen in de meeste gevallen bracht en ophaalde. Eerst studeerde ze en sinds kort part time werkzaam, de kids zijn het dus gewenst om enkel tussen de middag naar de overblijf te gaan.

Ik draai ook vaak nachtdiensten, en kon er zo overdag voor de kinderen zijn. Heb het een beetje opgezocht over de gastouders, maar de meesten (in mijn buurt) nemen kinderen die nog niet naar school gaan. Waarschijnlijk vanwege de inkomsten...

Familie of vrienden in de directe omgeving heb ik hier helaas niet, maar ook die zijn overigens druk met werk en hun eigen leven. Dus daar heb ik geen hoop op.

Het is inderdaad lastig....

Puzzelen

Wat een verdrietige situatie. Heeft je vrouw aangegeven wat zij wel wil? Er zit van alles tussen co-ouderschap en de klassieke een weekend per 2 weken. Ik denk dat jullie daar eerst moeten uitkomen want dan weet je wat je aan tijd beschikbaar hebt. Ik weet niet hoever weg ze gaat wonen maar misschien kan ze nog op bepaalde dagen brengen/halen? Heel goed dat je met je leidinggevende gaat praten, misschien heeft hij zij nog mogelijkheden. Kijk ook of het mogelijk is om (iets) minder uren te werken waardoor je bijvoorbeeld kortere dagen kunt maken. Zo ja, vraag dan om een proefberekening om te zien wat dat je aan inkomsten gaat kosten. Ik heb lang 2 dagen 6 uur gewerkt naast de gewone volledige dagen en dat gaf lucht aan begin en einde van de dag. Is er nog ouderschapsverlof mogelijk? Welk bedrag aan kinderalimentatie kan je van je ex verwachten?
Hier een soortgelijke situatie, er waren ook geen grootouders of familie. Nu zijn de kinderen wat ouder en begint er wat lucht te komen. Ik ben wel wat minder gaan werken omdat ik het niet meer redde, had ook veel reistijd. Betekende wel dat ik financieel nog krapper kwam te zitten maar dat had ik er voor over. 's Avonds de deur uit ging niet want oppas en bijvoorbeeld sporten was te duur. En, ik zou ook eens met je buren gaan praten misschien bieden zij hulp aan. Sterkte!

gehecht zijn

Ik heb zo het idee dat jouw vrouw het niet meer aankan dat de kinderen blijkbaar veel meer aan jou gehecht zijn dan aan haar - bijzonder moeilijk voor een moeder - en dat ze vooral daarom de handdoek in de ring lijkt te smijten en de kinderen 'opgeeft'.

nou

De verhuizing kan best doorgaan maar dat kan, voor de rechter althans, je zult een zaak moeten aanspannen, een andere omgangsregeling betekenen. Wie verder gaat wonen haalt de kinderen uit hun omgeving dus dan wordt de blijvende partner de hoofdverzorger. In de meeste gevallen. Want het blijft een beslissing van de rechter die alle overwegingen meeneemt.

Kan ook dat moeder hoog spel speelt. Als je mij geen toestemming geeft om met de kinderen te verhuizen mag je zelf de hele week voor ze zorgen. Wetend dat vader toch zijn werk voorraang gaat geven.

Onzin

Dat je dit soort dingen op een forum voor ouders terugleest: 'Onthoud dat kinderen erg veerkrachtig zijn. Kinderen kunnen zich heel snel aanpassen aan situaties.'
Dat is echt niet waar. Kinderen bewegen mee met hun ouder(s) omdat ze in veel gevallen geen enkele keuze hebben. Gevalletje overlevingsdrang. Met veerkracht of 'volwassen' aanpassingsvermogen heeft dat weinig te maken - al willen sommige zelfzuchtige ouders dat wel graag geloven. Kinderen tot ver in de puberteit zijn gebaat bij duidelijkheid, structuur en bovenal veiligheid. Weten dat je ouders er gewoon voor je zijn. Dat de moeder van deze kinderen deze ingrijpende stap wil zetten, zegt vooral iets over haar gebrek aan gevoel voor wat haar kinderen nodig hebben.

De kinderen van TO kunnen gelukkig bij TO zijn. En gelukkig voor TO heeft een werkgever ook een zorgplicht. Leg het probleem aan je werkgever voor. Alternatief is dat jij straks overspannen thuiszit en daar is je werkgever ook niet bij gebaat.

Afhankelijk

Dat is afhankelijk van zoveel factoren. Niet elk kind raakt beschadigd, niet elke scheiding is een vechtscheiding, niet altijd checkt er 1 ouder uit en ook de leeftijd van de kinderen speelt mee. Hier dan wel, maar zeker niet altijd.

Moederziel

'Kinderen tot ver in de puberteit zijn gebaat bij duidelijkheid, structuur en bovenal veiligheid.' Dat is zo, maar het is niet zo dat er maar één manier is om hen dat te bieden. Het is wel zo dat je, ook na een ingrijpende gebeurtenis als een scheiding (verhuizing, werkloosheid, overlijden etc.) snel moet zoeken naar de beste manier om hen die duidelijkheid, structuur en veiligheid weer te bieden. Dan zijn kinderen best veerkrachtig: ze kunnen in verschillende situaties zich weer verder ontwikkelen. Zeker als je ze niet belast met alle rompslomp die jij als volwassene in de tussentijd het hoofd moet bieden.
Andere ouders? Ik heb indertijd aan een andere ouder gevraagd of mijn kind bij haar kon komen totdat de school begint. Wellicht kun je eens rondkijken.
Als het goed is krijg je straks, naast je salaris, ook nog eventueel kindgebonden budget, de kinderbijslag, alleenstaandeouderkorting en wellicht ook kinderalimentatie. Dus wellicht heb je dan wat meer financiële mogelijkheden die je voor je kinderen kunt inzetten.

Tsjor

Geen voorkeuren

'Op de een of andere manier zijn de kinderen ook meer aan mij “gehecht”, dan aan mijn vrouw....' en dat zou dan voor een meer pijnlijk zijn.
Kijk elkaar goed aan: het gaat niet om een wedstrijdje -beste-ouder-zijn-. Als moeder de hele dag bij hen is is dat een vanzelfsprekendheid die net zo normaal is als de lucht die je inademt. Toch ben je niet dankbaar voor elke ademtocht. Pas als het enige tijd ontbreekt snak je naar adem. Dus vader die af en toe thuis komt (en soms niet zichtbaar is vanwege avondwerk of overdag slapen) is dan een bijzonderheid waar verheugd op gereageerd wordt.
Het zou jullie allebei helpen als zij niet als enige de volledige zorgtaak heeft, maar als jij ook een periode volledig voor de kinderen zou moeten zorgen.
Ik kan me voorstellen dat het met je werkschema lastig is, maar niets is onmogelijk. Zeker nu zij ook werkt, dat betekent dat zij bijdraagt aan het gezinsinkomen.
Zij heeft een zware tijd achter de rug: studeren, kleine kinderen en werk zoeken; waarbij een rol kan spelen dat de gedroomde banen ver weg zijnd oor de beperkingen van het gezin. Misschien is het goed om met haar te praten over haar dromen, haar toekomst, en wat de komst van de kinderen daarin betekende. en dan over de reële toekomst: over een aantal jaren (niet zo heel veel) zijn de kinderen al minder afhankelijk van de ouders. zij heeft in elk geval meer lucht nodig en ik denk dat je samen kunt kijken of en hoe dat realiseerbaar is, ervan uitgaande dat het echt wel zal moeten.

Tsjor

Lezen

Als jullie goed (beter lezen, dan zou je zien dat ik me verzet tegen de dooddoener dat kinderen zich 'snel aanpassen' en zo 'flexibel' zijn. Ook het gegeven dat 'alleen' een vechtscheiding voor kinderen schadelijk is, kan naar het rijk der fabelen. Daarover kun je in het archief van OO ook nog wel wat vinden: https://www.ouders.nl/artikelen/scheiden-doet-lijden-vooral-bij-de-kinderen

Natuurlijk is er niet 1 manier, en natuurlijk zijn kinderen niet gedoemd voor de rest van hun leven. Maar de (helaas vele) volwassenen die denken dat scheiden voor een kind (jong en oud) wel meevalt omdat ze toch nog zo lekker flexibel zijn, wilde ik bij deze wat tegengas geven.

flexibele oppas

Er zijn hele flexibele oppassen-aan-huis, die kunnen je een hoop stress schelen. Je bent namelijk niet de eerste en ook niet de laatste alleenstaande ouder die in ploegendienst werkt.
Zoek een oppas en regel met je baas dat je een voorspelbaar rooster hebt en dus ruim een maand vantevoren aan kunt geven wanneer je de oppas nodig hebt.

Als je de ruimte hebt is een au pair ook te overwegen, is wel een hoop geregel en je hebt iemand in huis.

Moederziel

Ik heb dat gezegd. Dat kinderen veerkrachtig zijn. Misschien had ik beter kunnen zeggen dat kinderen over het algemeen veerkrachtiger zijn dan dat men denkt. Ik ben zelf gescheiden en ja kinderen zijn daar altijd de dupe van. Maar laten we wel rieel zijn. Deze beste man is niet de enige op de wereld die dit pad gaat bewandelen. En de kinderen uit dit gebroken huwelijk zijn ook niet de enige op de wereld die dit pad gaan bewandelen. Gaat het zwaar en vervelend worden? Ja absoluut. Moeten er regels en regelmaat blijven voor de kinderen? Ook absoluut. Weet alleen wel dat kinderen echt meer kunnen hebben dan dat wij als volwassenen denken. Mijn ouders zijn gescheiden ik ben goed terecht gekomen. Ik ben zelf uit elkaar en met mijn kind gaat het ook allemaal goed komen. Het is ook hoe sta jij zelf in die situatie. Als jij in een hoekje gaat zitten miepen ja... dan kan je er vergif op in nemen dat kinderen er ook emotioneler op gaan reageren over het algemeen gesproken. Maar ga je door vechten voor je bestaan dan gaan kinderen sneller mee vechten. Tenminste dat is mijn eigen ervaring.
Evengoed wens ik deze man heel veel sterkte en succes met alles.

sandy

"Weet alleen wel dat kinderen echt meer kunnen hebben dan dat wij als volwassenen denken"

Jij blijft gewoon hetzelfde zeggen met andere woorden. Maar nogmaals: Kunnen ze anders dan dealen met de situatie? Nee, misschien niet maar ze zullen wel moeten. Er is geen keus voor een kind dan zich maar aan te passen. Volkomen afhankelijk van al die volwassenen om zich heen.

Die uitspraak wordt alleen maar gedaan om het geweten van de volwassenen weer in slaap te sussen. maar kinderen krijgen er echt wel last van later of op het moment zelf. Niet dat dat altijd te voorkomen is. Maar doe niet net alsof het niet erg is.

Miauwww

Wat kattig!
Nooit gedacht aan situaties waarbij het echt echt beter is dat er wordt gescheiden?
Mijn kinderen waren opgelucht. Hebben helaas moeten leren hoe het niet moet in een huwelijk.
Hebben géén last gehad van de scheiding, mede ook door mijn inzet voor een goed na-huwelijk. En dat kost me elke dag nog erg veel om dat te realiseren, in mijn eentje. Mijn kinderen zijn al heel wat ouder en in staat die gesprekken te voeren en hun gevoel te analyseren.
In mijn omgeving, zelden vechtscheidingen, dito.
Natuurlijk zijn er kinderen die er wel last van hebben, dat is ook niet wat ik zei.
Ik zei dat dat niet altijd het geval is.
Maarja dan moet IK ineens beter lezen of sust Sandy haar geweten in slaap.

Verder ook eens met met name het laatste stukje wat Flavia schreef:
"En hoewel het op individueel niveau heel hard kan aankomen moeten we natuurlijk niet overdrijven.
Als je als ouders over het kind kunt blijven communiceren, je je met enige regelmaat over je eigen schaduw weet te zetten en echt blijft handelen in het belang van het kind komen de meesten een periode van scheiding zonder schade door."

Vechtscheidingen

Onlangs heeft de overheid n uitgebreid onderzoek gedaan naar de oorzaak en de oplossing van vechtscheidingen en daar kwam uit dat in 90% van de vechtscheidingen sprake was van psychiatrische problematiek of persoonlijkheidsstoornissen (cluster B diagnoses) of verslavingsproblematiek bij een van de ouders. Daaruit kun je de conclusie trekken dat of je een vechtscheiding krijgt niet afhangt van de inzet van beide ouders. Een vechtscheiding wordt echt door één ouder veroorzaakt en is door instanties van buitenaf zelden te doorgronden of op te lossen. Dat je geen vechtscheiding hebt heeft dus ook voor n groot deel te maken dat beide ouders niet vallen in voornoemde problematiek. Ik vond dat echt n eyeopener. Jammer alleen dat de overheid er niks mee doet (als ze dat al kunnen).
En nog belangrijker is te beseffen dat die scheidingen dus komen door de voornoemde problematiek.

Citaat

“Vandaag overhandigt Andre Rouvoet het advies ”Scheiden zonder Schade” aan de ministers Dekker en De Jonge (VWS) bij het congres ”Scheiden zonder Schade” in Den Haag. In reactie op berichten in de media over dit advies stelt Caroline Franssen van de Relatie Academie het volgende: ”De overheid sluit al heel lang de ogen voor de psychiatrische problematiek die ten grondslag ligt aan veel vechtscheidingen” . “Er wordt beleid gevoerd vanuit de illusie dat iedereen in staat en bereid is tot redelijk overleg en het vermogen heeft om de belangen van de anderen voorop te stellen of gelijk te wegen. Veel mensen missen echter die emotionele vaardigheden. Hoeveel water de partner van zo iemand ook bij de wijn doet, er zal altijd een gevecht ontstaan.”

https://www.relatieacademie.com/vechtscheiding-niet-te-voorkomen/

Nog twee citaten uit bovenstaand artikel

Caroline Franssen
" Er is in het algemeen veel te weinig kennis van het manipulatief gedrag van mensen met persoonlijkheidsstoornissen."

" Wat ook nodig is, is informatie dat er maar één nodig is voor een vechtscheiding. En dat het slachtoffer in een vechtscheiding soms moeilijk te herkennen is, omdat de dader zich voor kan doen als slachtoffer en het slachtoffer zo machteloos, in de war en kwaad kan zijn dat het op een dader lijkt."

Thera

Inderdaad, hele goede citaten, en ik herken er alles in. Mijzelf en mijn situatie.
Maar belangrijker vind ik, wat kan er aan gedaan worden. Hoe los je dit op? Of waar ik de laatste tijd mee bezig ben; hoe los ik dit op voor mijn kinderen. Want waar in dit artikel aan voorbij wordt gegaan, is dat je wel kunt scheiden om te ontsnappen aan de persoon met een persoonlijkheids problematiek, maar dat de kinderen nog steeds hiermee te maken hebben. Sterker nog, ze zijn het slachtoffer omdat ze (weerloos) niet in de gaten hebben waar ze in zitten. En als je dat als 'andere' ouder voorzichtig probeert aan te kaarten, dat je dan wordt weggezet als ouder die slecht praat over de andere ouder. Daar ben ik nog niet uit. Sterker nog, de professionals die dagelijks met dit soort mensen te maken hebben, ook niet, Dat baart me ernstig zorgen.

Doenja

Ja ik denk dat ik je gevoel een beetje snap. Het is bij jou verschrikkelijk verkeerd gegaan. Nu merkt iemand (Caroline Franssen) opmerkingen waar jij zo heel erg mee geholpen had kunnen worden als dit doorgedrongen was tot hulpverleners. Het is maar de vraag hoe snel dit nu gaat doordringen en tot hoeveel hulpverleners. En dat dat tegen kan vallen is wrang, want de goede ideeen zijn er dus al wel.

maar

hoeveel procent van de scheidingen zijn vechtscheidingen?

flavia

Daar zijn vast cijfers van, google heeft ze vast wel.

Maar wat maakt het uit; als je erin zit is het een drama. Zeldzame ziektes worden ook behandelt. Of waarom vraag je het?

omdat

het relevant is om te beoordelen hoe groot het probleem daadwerkelijk is en hoeveel kinderen er dan bij betrokken zijn.

Als je er midden in zit is het heel naar, maar moet je voor 1 kind een compleet circus optuigen of kun je voor dat ene geval een uitzondering maken.
Bij elk probleem tuigen we de boom steeds verder op, maar we kijken niet of dat eigenlijk wel nodig is. Is een heel gebruikelijke reactie maar even afstand nemen en helemaal opnieuw beginnen is vaak best goed om iets te verbeteren.

Juf Ank

Ik doe niet alsof het erg is. Er staat duidelijk in mijn tekst dat het zwaar is en dat kinderen altijd de dupe zijn. Dus ik sus mijzelf helemaal niet in slaap. Ik weet dat ik geen last vam de scheiding van mijn ouders geen last heb gehad. Ik was 13. Vond ik het leuk? Nee. Maar of ik er last van heb gehad? Ook niet. Ik kreeg meer vrijheid doordat ik met mijn moeder mee ging. En ik kreeg dubbel zakgeld.
Mijn eigen kind? Die heeft geen last van de scheiding. Nooit gehad en wij zijn 13 jaar uit elkaar.
En echt nogmaals ik zeg dus niet dat het niet erg is. Ik zeg alleen dat deze man met zijn kinderen niet de enige is in deze situatie.
Ik was vandaag bij de psych voor mijn kind. En die vertelde dat waar wij wonen 2 op de 3 huwelijken strand. Tuurlijk is dat erg. Vooral als er kinderen zijn. Maar nogmaals je bent daar niet uniek in.
De kinderen van mijn vriend zijn blij dat hun ouders zijn gescheiden. Minder ruzies minder spanning. Minder geschreeuw. De jongste ziet 2 keer sinterklaas 2 keer verjaardag. Niet elk kind krijg last van een scheiding. Dus hou op met alles te betuttelen. En misschien ben ik wel harder dan “normaal”.
En ja bij kinderen wordt een scheiding door hun strot geduwt. Net als de eventuele ruzies, geschreeuw en spanning waar ze anders misschien ook in blijven zitten.
Wanneer je volwassen bent wordt er ook nog genoeg door je strot heen geduwt wat je maar te slikken heb. Dat noemen wij karakter bouwen. Welkom in de grote boze mensen wereld. Maar ik ga zeker mijn kind niet betuttelen met ow wat zielig dat je vader en ik uit elkaar zijn. Ik vind het zieliger als we bij elkaar waren gebleven voor haar.
Maar goed. Zo veel mensen zo veel meningen, gevoelens en gedachtes.

Flavia

Als er sprake is van de problemen die door Doenja worden beschreven kun je afstand nemen en opnieuw beginnen tot je een ons weegt. Dat zal je niet helpen en in een aantal gevallen ook geen vechtscheiding voorkomen.
Helaas is het niet iedereen gegeven om te scheiden van een partner die in dat proces betrouwbaar en evenwichtig is. Soms blijkt in de hectiek een persoon te komen bovendrijven die je liever niet had gekend.

Maargoed, terug naar waar het mij om ging: bagatelliseer niet wat een scheiding voor een kind betekent en teweeg brengt. Het is heel erg fijn als kinderen er op het oog geen nare gevolgen van ondervinden, maar de praktijk is vaak anders. Zelfs het door gescheiden ouders bejubelde co-ouderschap is voor veel kinderen een afschuwelijke wekelijkse jojo tussen 2 huizen in. Ik zeg niet dat kinderen daar een trauma van oplopen, maar ze worden er doorgaans ook niet gelukkig van. Ik ken veel gelukkig gescheiden stellen die zelf erg tevreden zijn met hoe ze het hebben opgelost. Voor hun kinderen is dat een gegeven, geen keuze. Ze passen zich aan omdat ze geen keuze hebben.
En nee, ik ken gelukkig geen vechtscheidingen van dichtbij.

Sjonge Sandy

Wat een woede komt er bij jou los, pfoeh. Iets meer nuance mag best in een gevoelig onderwerp als dit.
Karakter bouwen? Sorry, maar karakter hebben kinderen bij hun geboorte al, dat hoeft niet te worden gebouwd. En empathie met je kind is gelukkig iets anders dan betuttelen. Ruzies tussen ouders zijn ook erg voor een kind om mee te maken. Maar het probleem is dus dat bij een scheiding die ruzies echt niet als sneeuw voor de zon verdwijnen en de gescheiden ouders zich opeens als dikke vrienden over de kinderen buigen.
Het begint uiteindelijk met ouders die de verantwoordelijkheid nemen voor hun relatie/huwelijk, en daarmee voor hun kinderen en gezin. Als ze dat tijdens hun huwelijk al niet konden, zal dat daarna niet veel beter zijn. De gelukkigen die dat wel konden, hebben vaak ook een na-huwelijk dat ruimte geeft aan iedereen.

Als jij al 13 jaar gescheiden bent , gok ik dat je kind op z'n hoogst een kleuter was tijdens de scheiding? (Of ik reken verkeerd.)
Ook dat maakt uit in de beleving van jouw kind. Hoe ouder een kind, hoe bewuster de scheiding en alles ervoor/erna wordt meegemaakt.

Natuurlijk is leed onlosmakelijk verbonden met het leven. Alleen er zijn ouders die daar lichtzinnig mee omgaan. Je mag best vechten om leed te voorkomen en daar ontbreekt het nog weleens aan. Ouders die 'voor zichzelf kiezen' en de handel uit hun handen laten vallen. Dáár hebben de kinderen vervolgens last van. Ik vind dat schrijnend.

Moederziel

Mijn dochter was een half jaar toen wij uit elkaar gingen. Zij heeft er niet veel van mee gekregen. Mijn dochter was een huilbaby. En ik kan je vertellen dat 2 weken nadat alles van vader weg was was het huilen klaar. Ik denk en vele met mij dat dochter meer last heeft gehad van de spanning die er was (achteraf al heel lang. Maar dat is een ander verhaal) dan van het feit dat wij uit elkaar zijn gegaan. We waren niet getrouwd. En hebben alles op een zeer vriendschappelijke manier geregeld. Wij zijn ook echt als vrienden uit elkaar gegaan en zijn dat ook nog 10-11 jaar echt gebleven.
Ja mijn kind loopt in therapie. Maar dat heeft niet direct te maken met onze “scheiding”
Dat heeft te maken met het feit dat haar vader een flapdrol is.
Ik ben absoluut empatisch. Maar empatie is wat anders dan betuttelen. En ik zie vaak om mij heen dat wanneer ouders gaan scheiden dat een kind betutteld word. Overspoeld met aandacht en kadotjes want het is zo zielig. Daar kan ik niet tegen. Alsof die kinderen de enige zijn die zielig zijn. Ja tuurlijk is het sneu. Echt, kinderen kiezen er niet voor. Maar als het beter is voor de situatie dan zal een kind dat later ook erkennen en denk ik dat een kind daar minder schade van krijgt. Vechtscheidingen ken ik niet om mij heen. Geen idee hoe dat gaat.
De toon van mijn vorige post was niet met woede en hoort zo ook echt niet opgevat te worden.
Ik ben misschien wat harder juist omdat ik het allemaal 11 jaar alleen heb gedaan. Maar ik ben zeker empatisch. Zo erg dat het soms ten koste gaat van mijzelf 🤣🤣🤣🤣